Ten lek zażywany jednocześnie z innymi lekami może mieć negatywny wpływ na twoje zdrowie. Najczęściej wykryto interakcje z preparatami:
Zobacz wszystkie »Nikt nie zadał jeszcze żadnych pytań dotyczących tego preparatu. Możesz zadać bezpłatne pytanie farmaceucie. Napisz własne pytanie lub wybierz jedno z poniższych:
Produkt leczniczy Temozolomide Actavis jest wskazany w leczeniu:
- dorosłych pacjentów z nowo rozpoznanym glejakiem wielopostaciowym w skojarzeniu z radioterapią (RT), a następnie w monoterapii.
- dzieci w wieku od trzech lat, młodzieży oraz pacjentów dorosłych z glejakiem złośliwym, takim jak glejak wielopostaciowy lub gwiaździak anaplastyczny, wykazującym wznowę lub progresję po standardowym leczeniu.
Temozolomide Actavis, 5 mg
Każda kapsułka twarda 5 mg zawiera 5 mg temozolomidu.
Substancja pomocnicza o znanym działaniu:
Każda kapsułka twarda zawiera 399,3 mg laktozy bezwodnej.
Temozolomide Actavis, 20 mg
Każda kapsułka twarda 20 mg zawiera 20 mg temozolomidu.
Substancja pomocnicza o znanym działaniu:
Każda kapsułka twarda zawiera 384,3 mg laktozy bezwodnej.
Temozolomide Actavis, 100 mg
Każda kapsułka twarda 100 mg zawiera 100 mg temozolomidu.
Substancja pomocnicza o znanym działaniu:
Każda kapsułka twarda zawiera 61,7 mg laktozy bezwodnej.
Temozolomide Actavis, 140 mg
Każda kapsułka twarda 140 mg zawiera 140 mg temozolomidu.
Substancja pomocnicza o znanym działaniu:
Każda kapsułka twarda zawiera 86,4 mg laktozy bezwodnej.
Temozolomide Actavis, 180 mg
Każda kapsułka twarda 180 mg zawiera 180 mg temozolomidu.
Substancja pomocnicza o znanym działaniu:
Każda kapsułka twarda zawiera 111,1 mg laktozy bezwodnej.
Temozolomide Actavis, 250 mg
Każda kapsułka twarda 250 mg zawiera 250 mg temozolomidu.
Substancja pomocnicza o znanym działaniu:
Każda kapsułka twarda zawiera 154,3 mg laktozy bezwodnej.
Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.
Produkt leczniczy Temozolomide Actavis powinien być przepisywany jedynie przez lekarzy z doświadczeniem w onkologicznym leczeniu guzów mózgu.
Można zastosować leczenie przeciwwymiotne (patrz punkt 4.4).
Dawkowanie
Dorośli z nowo rozpoznanym glejakiem wielopostaciowym
Produkt leczniczy Temozolomide Actavis podaje się w skojarzeniu z celowaną radioterapią (faza leczenia skojarzonego), a następnie podaje się do 6 cykli temozolomidu (TMZ) w monoterapii (faza monoterapii).
Faza leczenia skojarzonego
Temozolomid podaje się doustnie w dawce 75 mg/m2 pc. na dobę przez 42 dni w skojarzeniu z celowaną radioterapią (60 Gy podane w 30 dawkach). Nie zaleca się zmniejszania dawki, ale raz w tygodniu należy rozważyć opóźnienie podania kolejnej dawki lub zaprzestanie podawania w oparciu o kryteria toksyczności hematologicznej i pozahematologicznej. Leczenie temozolomidem można
kontynuować przez 42 dni (do 49 dni) fazy leczenia skojarzonego, jeśli spełnione są wszystkie wymienione warunki:
- całkowita liczba granulocytów obojętnochłonnych wynosi > =1,5 x 109/l
- liczba płytek krwi wynosi > =100 x 109/l
- toksyczność pozahematologiczna zgodnie z CTC (ang. Common Toxicity Criteria - CTC) < = Stopnia 1. (z wyjątkiem łysienia, nudności i wymiotów).
Podczas leczenia należy raz w tygodniu wykonywać pełne badanie krwi (morfologia). W fazie leczenia skojarzonego czasowe przerwanie lub całkowite zaprzestanie podawania temozolomidu powinno być dokonywane zgodnie z kryteriami toksyczności hematologicznej i pozahematologicznej podanymi w Tabeli 1.
|
Tabela 1. Przerwanie lub zaprzestanie podawania temozolomidu (TMZ) podczas fazy leczenia skojarzonego z radioterapią |
||
|
Toksyczność |
TMZ przerwanie3 |
TMZ zaprzestanie |
|
Całkowita liczba granulocytów oboj ętnochłonnych |
> =0,5 i < 1,5 x 109/l |
< 0,5 x 109/l |
|
Liczba płytek krwi |
> =10 i < 100 x 109/l |
< 10 x 109/l |
|
Toksyczność pozahematologiczna zgodnie z CTC (z wyjątkiem łysienia, nudności i wymiotów) |
CTC Stopień 2. |
CTC Stopień 3. lub 4. |
a Leczenie skojarzone temozolomidem można kontynuować, gdy wszystkie z wymienionych warunków są spełnione: całkowita liczba granulocytów obojętnochłonnych > =1,5 x 109/l; liczba płytek krwi > =100 x 109/l; toksyczność pozahematologiczna zgodnie z CTC < = Stopnia 1. (z wyjątkiem łysienia, nudności i wymiotów).
Faza monoterapii
Cztery tygodnie po zakończeniu leczenia skojarzonego temozolomidem z radioterapią, rozpoczyna się monoterapię temozolomidem, podczas której podaje się do 6 cykli TMZ. W 1. cyklu monoterapii podaje się dawkę 150 mg/m2 pc. raz na dobę przez 5 dni, po których następuje 23-dniowa przerwa w podawaniu leku. Na początku 2. cyklu dawkę zwiększa się do 200 mg/m2 pc., jeśli toksyczność pozahematologiczna zgodnie z CTC w czasie 1. cyklu była < = Stopniowi 2. (z wyjątkiem łysienia, nudności i wymiotów), całkowita liczba granulocytów obojętnochłonnych > =1,5 x 109/l i liczba płytek krwi > =100 x 109/l. Jeśli nie zwiększono dawki w 2. cyklu, nie należy jej zwiększać w kolejnych cyklach. Dawka, raz zwiększona do 200 mg/m2 pc. na dobę, jest stosowana w 5 pierwszych kolejnych dniach każdego następnego cyklu, o ile nie wystąpią działania toksyczne. Podczas monoterapii zmniej szanie dawki lub zaprzestanie podawania produktu należy prowadzić zgodnie z wytycznymi zawartymi w Tabelach 2. i 3.
Podczas leczenia należy wykonać pełne badanie krwi (morfologia) w 22. dniu cyklu (21 dni po podaniu pierwszej dawki temozolomidu). Dawkę temozolomidu należy zmniejszyć lub zaprzestać podawania produktu, kierując się danymi zawartymi w Tabeli 3.
|
Tabela 2. Poziomy dawek temozolomidu w fazie monoterapii |
||
|
Poziom dawki |
Dawka (mg/m2 pc. na dobę) |
Uwagi |
|
-1 |
100 |
Zmniejszenie dawki z powodu wcześniejszej toksyczności |
|
0 |
150 |
Dawka podawana podczas 1. cyklu |
|
1 |
200 |
Dawka podawana podczas 2.-6. cyklu, jeśli brak toksyczności |
|
Tabela 3. Zmniejszenie dawki lub zaprzestanie leczenia temozolomidem w fazie monoterapii |
||
|
Toksyczność |
Zmniejszenie dawki TMZ o 1 poziom3 |
Zaprzestanie podawania TMZ |
|
Całkowita liczba granulocytów oboj ętnochłonnych |
< 1,0 x 109/l |
patrz przypis b |
|
Liczba płytek krwi |
< 50 x 109/l |
patrz przypis b |
|
Toksyczność pozahematologiczna zgodnie z CTC (z wyjątkiem łysienia, nudności i wymiotów) |
Stopień 3. wg CTC |
Stopień 4b wg CTC |
a poziomy dawki temozolomidu są wymienione w Tabeli 2. b należy zaprzestać podawania temozolomidu jeśli:
• poziom dawki -1 (100 mg/m2 pc.) nadal powoduje nieakceptowalną toksyczność
• po zmniejszeniu dawki pojawia się ten sam 3. Stopień toksyczności pozahematologicznej (z wyjątkiem łysienia, nudności
i wymiotów).
Dorośli i dzieci w wieku 3 lat lub starsze z glejakiem złośliwym wykazującym wznowę lub progresję
Cykl leczenia obejmuje 28 dni. Pacjentom, którzy nie byli wcześniej poddawani chemioterapii temozolomid podaje się doustnie w dawce 200 mg/m2 pc. raz na dobę przez pierwsze 5 dni, po których następuje 23-dniowa przerwa w leczeniu (łącznie 28 dni). U pacjentów poddawanych wcześniej chemioterapii dawka początkowa wynosi 150 mg/m2 pc. raz na dobę i może być zwiększona w drugim cyklu do 200 mg/m2 pc. raz na dobę przez 5 dni, o ile nie wystąpi toksyczność hematologiczna (patrz punkt 4.4).
Specjalne grupy pacjentów
Dzieci i młodzież
U dzieci w wieku 3 lat lub starszych, temozolomid stosuje się wyłącznie w glejaku złośliwym wykazującym wznowę lub progresję. Doświadczenie ze stosowania leku u tych dzieci jest bardzo ograniczone (patrz punkty 4.4 i 5.1). Bezpieczeństwo i skuteczność stosowania temozolomidu u dzieci w wieku poniżej 3 lat nie zostały ustalone. Brak dostępnych danych.
Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby lub nerek
Farmakokinetyka temozolomidu u pacjentów z prawidłową czynnością wątroby i u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby o nasileniu łagodnym do umiarkowanego jest porównywalna. Brak danych dotyczących stosowania TMZ u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (klasa C wg Childa) lub z zaburzeniami czynności nerek. Biorąc pod uwagę farmakokinetyczne właściwości temozolomidu, konieczność zmniejszenia dawki u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami wątroby lub zaburzeniami czynności nerek o różnym stopniu zaawansowania jest mało prawdopodobna. Jednakże, należy zachować ostrożność podczas stosowania temozolomidu u tych pacjentów.
Pacjenci w podeszłym wieku
Analiza danych farmakokinetycznych populacji pacjentów w wieku 19-78 lat wskazuje, że wiek nie ma wpływu na klirens temozolomidu. Jednakże, u pacjentów w podeszłym wieku (> 70 lat) może występować zwiększone ryzyko neutropenii i trombocytopenii (patrz punkt 4.4).
Sposób podawania
Produkt leczniczy Temozolomide Actavis w postaci kapsułek twardych należy podawać na czczo. Kapsułki należy połykać w całości popijając szklanką wody, nie wolno ich otwierać ani rozgryzać.
Jeśli po podaniu wystąpią wymioty, nie należy podawać drugiej dawki produktu tego samego dnia.
Zapalenie płuc wywołane przez Pneumocystis jirovecii
W pilotażowym badaniu dotyczącym przedłużonego, 42-dniowego schematu podawania stwierdzono, że pacjenci, którzy otrzymywali temozolomid w skojarzeniu z radioterapią, byli szczególnie narażeni na wystąpienie zapalenia płuc wywołanego przez Pneumocystis jirovecii (ang. pneumocystis pneumonia - PCP). Dlatego konieczne jest zastosowanie środków zapobiegających PCP u wszystkich pacjentów otrzymujących temozolomid w skojarzeniu z radioterapią w 42-dniowym schemacie leczenia (maksymalnie do 49 dni), niezależnie od liczby limfocytów. Jeśli wystąpi limfopenia, profilaktykę stosuje się do czasu uzyskania limfopenii < = stopniowi 1.
Częstość występowania PCP może być większa, gdy temozolomid stosuje się w schemacie dłuższego podawania. Jednakże, należy uważnie obserwować wszystkich pacjentów przyjmujących temozolomid, w szczególności pacjentów leczonych steroidami, w kierunku rozwoju PCP, niezależnie od stosowanego schematu leczenia. Zgłaszano przypadki niewydolności oddechowej zakończonej zgonem u pacjentów przyjmujących temozolomid, w szczególności w skojarzeniu z deksametazonem lub innymi steroidami.
Hepatotoksyczność
U pacjentów leczonych temozolomidem zgłaszano przypadki uszkodzenia wątroby, w tym niewydolności wątroby, zakończonej zgonem (patrz punkt 4.8). Przed rozpoczęciem leczenia należy wykonać testy czynnościowe wątroby. Jeśli ich wyniki nie są prawidłowe, przed rozpoczęciem leczenia temozolomidem, lekarz powinien dokonać oceny korzyści i ryzyka leczenia, w tym możliwości wystąpienia niewydolności wątroby zakończonej zgonem. U pacjentów przechodzących 42-dniowy cykl leczenia, testy czynnościowe wątroby należy powtórzyć w połowie cyklu. U wszystkich pacjentów testy czynnościowe wątroby należy wykonać po zakończeniu każdego cyklu leczenia. U pacjentów, u których wystąpiły istotne nieprawidłowości czynności wątroby, lekarz powinien dokonać oceny korzyści i ryzyka kontynuowania leczenia. Toksyczne uszkodzenie wątroby wywołane temozolomidem może wystąpić po kilku tygodniach lub nawet po dłuższym czasie po ostatnim leczeniu temozolomidem.
Nowotwory złośliwe
Bardzo rzadko obserwowano przypadki zespołu mielodysplastycznego i wtórne nowotwory złośliwe, w tym białaczkę szpikową (patrz punkt 4.8).
Leczenie przeciwwymiotne
Nudności i wymioty są bardzo często związane z leczeniem temozolomidem. Leczenie przeciwwymiotne może być wdrożone przed lub po podaniu temozolomidu.
Pacjenci z nowo rozpoznanym glejakiem wielopostaciowym
Profilaktyczne leczenie przeciwwymiotne jest zalecane przed podaniem pierwszej dawki temozolomidu w fazie leczenia skojarzonego i jest bardzo wskazane w fazie monoterapii.
Pacjenci z glejakiem złośliwym wykazującym wznowę lub progresję
Pacjenci, u których podczas poprzednich cykli leczenia występowały ciężkie wymioty (Stopień 3. lub 4.) mogą wymagać leczenia przeciwwymiotnego.
Parametry laboratoryjne
U pacjentów leczonych temozolomidem może wystąpić zahamowanie czynności szpiku kostnego, w tym długotrwała pancytopenia, która może prowadzić do niedokrwistości aplastycznej, czasami ze skutkiem śmiertelnym. W niektórych przypadkach ocenę komplikuje jednoczesne podawanie produktów leczniczych wiązanych z występowaniem niedokrwistości aplastycznej, w tym karbamazepiny, fenytoiny oraz sulfametoksazolu/ trimetoprymu. Przed podaniem leku, wartości poniższych parametrów laboratoryjnych muszą spełniać następujące kryteria: całkowita liczba granulocytów obojętnochłonnych > =1,5 x 109/l i liczba płytek krwi > =100 x 109/l. Należy wykonać pełną morfologię krwi w 22. dniu (21 dni po podaniu pierwszej dawki leku) lub w ciągu 48 godzin od tego dnia, a następnie oznaczać ją co tydzień, do czasu, gdy całkowita liczba granulocytów obojętnochłonnych wynosi > 1,5 x 109/l, a liczba płytek krwi > 100 x 109/l. Jeśli podczas któregokolwiek cyklu chemioterapii całkowita liczba granulocytów obojętnochłonnych zmniejszy się do < 1,0 x 109/l lub liczba płytek krwi będzie < 50 x 109/l, w następnym cyklu dawki należy zmniejszyć
o jeden poziom (patrz punkt 4.2). Poziomy dawkowania obejmują 100 mg/m2 pc', 150 mg/m2 pc.,
i 200 mg/m2 pc. Najmniejszą zalecaną dawką jest 100 mg/m2 pc.
Dzieci i młodzież
Brak doświadczenia klinicznego w stosowaniu temozolomidu u dzieci poniżej 3 lat. Dane dotyczące stosowania u dzieci starszych i młodzieży są bardzo ograniczone (patrz punkty 4.2 i 5.1).
Pacjenci w podeszłym wieku (> 70 lat)
U pacjentów w podeszłym wieku ryzyko wystąpienia neutropenii i trombocytopenii wydaje się być zwiększone w porównaniu z młodszymi pacjentami. Dlatego też należy zachować szczególną ostrożność podczas stosowania temozolomidu u pacjentów w podeszłym wieku.
Stosowanie u mężczyzn
Należy poinformować mężczyzn leczonych temozolomidem, aby nie starali się o dziecko podczas leczenia i do 6 miesięcy po zakończeniu leczenia oraz że powinni zasięgnąć porady dotyczącej kriokonserwacji nasienia przed rozpoczęciem leczenia (patrz punkt 4.6).
Laktoza
Ten produkt leczniczy zawiera laktozę. Pacjenci z rzadko występującą dziedziczną
nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy Lapp lub zaburzeniem wchłaniania glukozy-galaktozy nie
powinni przyjmować tego produktu leczniczego.
Klinicznie oceniono u pacjentów dawki 500, 750, 1 000 i 1 250 mg/m2 pc. (całkowita dawka w cyklu podana w czasie 5 dni). Toksyczność hematologiczna ograniczała wielkość dawki i obserwowano ją po podaniu każdej dawki, ale uważa się, że jest ona cięższa po zastosowaniu większych dawek. U pacjenta, który przyjął nadmierną dawkę wynoszącą 10 000 mg (całkowita dawka w jednym cyklu, przyjęta w ciągu 5 dni) obserwowano następujące działania niepożądane: pancytopenię, gorączkę, niewydolność wielonarządową i zgon. Istnieją doniesienia o pacjentach, którzy przyjmowali zalecaną dawkę przez dłużej niż 5 dni (do 64 dni). U tych pacjentów obserwowano mielosupresję z zakażeniami lub bez zakażeń, w niektórych przypadkach była ona ciężka i długotrwała i prowadziła do zgonu. W przypadku przedawkowania konieczna jest ocena hematologiczna. Jeśli jest to konieczne należy zastosować leczenie wspomagające.
przez Pneumocystis jirovecii (PCP).
W czasie obserwacji po zakończeniu badania temozolomid podawano jako leczenie ratujące życie 161 pacjentom spośród 282 pacjentów (57%) z grupy leczonej tylko radioterapią i 62 pacjentom spośród 277 pacjentów (22%) z grupy leczonej temozolomidem i radioterapią.
Współczynnik ryzyka (ang. Hazard Ratio - HR) dotyczący ogólnego czasu przeżycia wynosił 1,59 (przedział ufności 95% dla HR=1,33 -1,91) z log-rank p < 0,0001 na korzyść pacjentów leczonych temozolomidem. Oszacowano, że prawdopodobieństwo przeżycia 2 lat lub dłużej (26% vs 10%) jest większe dla grupy leczonej radioterapią i temozolomidem. Skojarzenie radioterapii z podawaniem temozolomidu, a następnie zastosowanie monoterapii temozolomidem w leczeniu pacjentów z nowo rozpoznanym glejakiem wielopostaciowym powoduje statystycznie istotne zwiększenie ogólnego czasu przeżycia w porównaniu do stosowania samej radioterapii (Rys. 1).
(Rysunek dostepny w oryginalnym CHPL'u)
Rys. 1. Krzywe Kaplana-Meiera ogólnego czasu przeżycia (dla populacji intent-to-treat)
Wyniki badania nie były zgodne z wynikami w podgrupie pacjentów w złym stanie ogólnym (WHO PS=2, n=70), w której to podgrupie ogólny czas przeżycia i czas do wystąpienia progresji były podobne w obu ramionach badania. Jednak nie obserwowano nieakceptowalnego zagrożenia w tej grupie pacjentów.
Wznowa lub progresja glejaka złośliwego
Dane dotyczące skuteczności klinicznej u pacjentów z glejakiem wielopostaciowym (stan ogólny według skali Karnofskiego [KPS] > 70), z progresją lub wznową, po zabiegu chirurgicznym i radioterapii pochodzą z dwóch badań klinicznych, w których temozolomid podawano doustnie. Jedno z tych badań było badaniem nieporównawczym z udziałem 138 pacjentów (29% otrzymywało wcześniej chemioterapię). W drugim randomizowanym, aktywnie kontrolowanym badaniu w grupie 225 pacjentów (67% poddano wcześniej chemioterapii nitrozomocznikiem) porównywano skuteczność temozolomidu i prokarbazyny. W obu badaniach podstawowym kryterium (pierwszorzędowym punktem końcowym) był wolny od progresji czas przeżycia (ang. Progression-free survival - PFS), który określono na podstawie analizy obrazowania metodą jądrowego rezonansu magnetycznego (MRI) lub pogorszenia objawów neurologicznych. W badaniu nieporównawczym PFS po 6. miesiącach wynosił 19%, mediana wolnego od progresji czasu przeżycia wynosiła 2,1 miesiąca, a mediana całkowitego przeżycia 5,4 miesiąca. Odsetek obiektywnych odpowiedzi ustalony na podstawie analizy MRI wyniósł 8%.
W badaniu randomizowanym z aktywną kontrolą po 6 miesiącach PFS był istotnie większy dla
temozolomidu niż prokarbazyny (odpowiednio 21% i 8%, chi-kwadrat p=0,008) z medianą PFS wynoszącą odpowiednio 2,89 i 1,88 miesiąca (log-rank p=0,0063). Mediana przeżycia wyniosła odpowiednio 7,34 i 5,66 miesiąca dla temozolomidu i prokarbazyny (log-rank p=0,33). Po 6. miesiącach odsetek pacjentów, którzy przeżyli był istotnie większy w grupie otrzymującej temozolomid (60%) w porównaniu z grupą otrzymującą prokarbazynę (44%) (chi-kwadrat p=0,019). U pacjentów, u których stosowano uprzednio chemioterapię, wykazano korzystny efekt, gdy KPS wynosił > =80.
Wyniki dotyczące czasu, po którym nastąpiło pogorszenie stanu neurologicznego wykazują przewagę temozolomidu wobec prokarbazyny, podobnie jak dane dotyczące czasu, po którym nastąpiło pogorszenie stanu ogólnego (KPS < 70 lub spadek o co najmniej 30 punktów). Według tych kryteriów mediana czasów do progresji wynosiła od 0,7 do 2,1 miesiąca dłużej dla temozolomidu niż dla prokarbazyny (log-rank p=< 0,01 do 0,03).
Wznowa gwiaździaka anaplastycznego
W wieloośrodkowym, prospektywnym badaniu fazy II, oceniającym skuteczność i bezpieczeństwo doustnego stosowania temozolomidu w leczeniu pacjentów z gwiaździakiem anaplastycznym, u których wystąpiła pierwsza wznowa, przeżycie wolne od progresji po 6. miesiącach obserwowano u 46% pacjentów. Mediana PFS (wolnego od progresji czasu przeżycia) wynosiła 5,4 miesiąca. Mediana całkowitego przeżycia wynosiła 14,6 miesiąca. Na podstawie oceny ogólnych wyników, stopień odpowiedzi na leczenie w populacji ITT (zgodnie z zaplanowanym leczeniem), n=162 wynosił 35% (13 odpowiedzi całkowitych i 43 odpowiedzi częściowe). U 43 pacjentów nastąpiła stabilizacja choroby. Wolny od objawów 6-miesięczny czas przeżycia, dla całej badanej populacji wynosił 44% z medianą czasu przeżycia wolnego od objawów wynoszącą 4,6 miesiąca, co jest wynikiem podobnym do czasu przeżycia wolnego od progresji. Dla dobranej pod względem histologicznym populacji, wyniki dotyczące skuteczności były podobne. Uzyskanie potwierdzonej radiologicznie odpowiedzi na leczenie lub utrzymanie stanu wolnego od progresji było ściśle skorelowane z utrzymaniem jakości życia lub jej poprawą.
Dzieci i młodzież
W badaniach klinicznych temozolomid podawano doustnie przez 5 dni, co 28 dni dzieciom (w wieku 3-18 lat) z nawracającym glejakiem pnia mózgu, lub nawracającym gwiaździakiem o wysokim stopniu złośliwości. Tolerancja leczenia temozolomidem była podobna jak u dorosłych.
Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1.
Nadwrażliwość na dakarbazynę (DTIC). Ciężka mielosupresja (patrz punkt 4.4).
Doświadczenie z badań klinicznych
U pacjentów z nowo rozpoznanym glejakiem wielopostaciowym leczonych temozolomidem w skojarzeniu z radioterapią lub w monoterapii poprzedzonej radioterapią, lub w monoterapii u pacjentów z glejakiem wykazującym wznowę lub progresję, bardzo często występującymi działaniami niepożądanymi były: nudności, wymioty, zaparcia, jadłowstręt, bóle głowy i zmęczenie. U pacjentów z nowo rozpoznanym glejakiem wielopostaciowym otrzymujących monoterapię bardzo często występowały drgawki. Wysypka bardzo często występowała u pacjentów z nowo rozpoznanym glejakiem wielopostaciowym otrzymujących temozolomid równocześnie z radioterapią oraz w monoterapii, często natomiast występowała w przypadku glejaka wykazującego wznowę. Większość hematologicznych działań niepożądanych zgłaszano często lub bardzo często w obu wskazaniach (Tabela 4. i 5.); częstość występowania odchyleń parametrów hematologicznych stopnia 3. i 4. jest prezentowana po każdej tabeli.
W tabelach, działania niepożądane przedstawiono według klasyfikacji układów i narządów i częstości występowania. Częstość została zdefiniowana następująco: bardzo często (> =1/10), często (> =1/100 do 1/10), niezbyt często (> =1/1 000 do < 1/100), rzadko (> =1/10 000 do < 1/1 000), bardzo rzadko (< 1/10 000). W obrębie każdej grupy o określonej częstości występowania objawy niepożądane są wymienione zgodnie ze zmniejszającym się nasileniem.
Nowo rozpoznany glejak wielopostaciowy
W Tabeli 4. zebrano zdarzenia niepożądane występujące w fazie leczenia skojarzonego i w fazie monoterapii u pacjentów z nowo rozpoznanym glejakiem wielopostaciowym.
|
Tabela 4. Zdarzenia niepożądane występujące w fazie leczenia skojarzonego i w fazie monoterapii u pacjentów z nowo rozpoznanym glejakiem wielopostaciowym |
||
|
Klasyfikacja układów i narządów |
Temozolomid w skojarzeniu z radioterapią n=288* |
Monoterapia temozolomidem n=224 |
|
Zakażenia i zarażenia pasożytnicze |
||
|
Często: |
Zakażenie, opryszczka zwykła, zakażenie rany, zapalenie gardła, kandydoza jamy ustnej |
Zakażenie, kandydoza jamy ustnej |
|
Niezbyt często: |
Opryszczka zwykła, półpasiec, objawy grypopodobne |
|
|
Zaburzenia krwi i uk |
adu chłonnego |
|
|
Często: |
Neutropenia, trombocytopenia, limfopenia, leukopenia |
Gorączka neutropeniczna, trombocytopenia, niedokrwistość, leukopenia |
|
Niezbyt często: |
Gorączka neutropeniczna, niedokrwistość |
Limfopenia, wybroczyny |
|
Zaburzenia endokrynologiczne |
||
|
Niezbyt często: |
Objawy przypominające zespół Cushinga |
Objawy przypominające zespół Cushinga |
|
Zaburzenia metabolizmu i odżywiania |
||
|
Bardzo często: |
Jadłowstręt |
Jadłowstręt |
|
Często: |
Hiperglikemia, zmniejszenie masy ciała |
Zmniejszenie masy ciała |
|
Niezbyt często: |
Hipokaliemia, zwiększenie aktywności fosfatazy alkalicznej, zwiększenie masy ciała |
Hiperglikemia, zwiększenie masy ciała |
|
Zaburzenia psychiczne |
||
|
Często: |
Lęk, chwiejność emocjonalna, bezsenność |
Lęk, depresja, chwiejność emocjonalna, bezsenność |
|
Niezbyt często: |
Pobudzenie, apatia, zaburzenia zachowania, depresja, omamy |
Omamy, amnezja |
|
Zaburzenia układu nerwowego |
||
|
Bardzo często: |
Ból głowy |
Drgawki, ból głowy |
|
Często: |
Drgawki, zaburzenia świadomości, senność, afazja, zaburzenia równowagi, zawroty głowy, splątanie, zaburzenia pamięci, zaburzenia koncentracji, neuropatia, parestezje, zaburzenia mowy, drżenia |
Niedowład połowiczy, afazja, zaburzenia równowagi, senność splątanie, zawroty głowy, zaburzenia pamięci, zaburzenia koncentracji, dysfazja, zaburzenia neurologiczne (nieokreślone), neuropatia, neuropatia obwodowa, parestezje, zaburzenia mowy, drżenia |
|
Niezbyt często: |
Stan padaczkowy, zaburzenia pozapiramidowe, niedowład połowiczy, ataksja, zaburzenia funkcji poznawczych, dysfazja, zaburzenia chodu, przeczulica, niedoczulica, zaburzenia neurologiczne (nieokreślone), neuropatia obwodowa |
Porażenie połowicze, ataksja, zaburzenia koordynacji, zaburzenia chodu, przeczulica, zaburzenia czucia |
|
Zaburzenia oka |
||
|
Często: |
Niewyraźne widzenie |
Ubytek pola widzenia, niewyraźne widzenie, podwójne widzenie |
|
Niezbyt często: |
Niedowidzenie połowicze, zmniejszenie ostrości widzenia, zaburzenia widzenia, ubytek pola widzenia, ból oka |
Zmniejszenie ostrości widzenia, ból oka, suchość oka |
|
Zaburzenia ucha i błędnika |
||
|
Często: |
Zaburzenia słuchu |
Zaburzenia słuchu, szumy uszne |
|
Niezbyt często: |
Zapalenie ucha środkowego, szumy uszne, nadwrażliwość na dźwięki, ból ucha |
Głuchota, zawroty głowy pochodzenia błędnikowego, ból ucha |
|
Zaburzenia serca |
||
|
Niezbyt często: |
Kołatanie serca |
|
|
Zaburzenia naczyniowe |
||
|
Często: |
Krwotok, obrzęk, obrzęk nóg |
Krwotok, zakrzepica żył głębokich, obrzęk nóg |
|
Niezbyt często: |
Krwotok mózgowy, nadciśnienie |
Zatorowość płucna, obrzęk, obrzęki obwodowe |
|
Zaburzenia układu od |
dechowego, klatki piersiowej i śródpiersia |
|
|
Często: |
Duszność, kaszel |
Duszność, kaszel |
|
Niezbyt często: |
Zapalenie płuc, zakażenie górnych dróg oddechowych, przekrwienie błony śluzowej nosa |
Zapalenie płuc, zapalenie zatok, zakażenie górnych dróg oddechowych, zapalenie oskrzeli |
|
Zaburzenia żołądka i jelit |
||
|
Bardzo często: |
Zaparcie, nudności, wymioty |
Zaparcie, nudności, wymioty |
|
Często: |
Zapalenie błony śluzowej jamy ustnej, biegunka, ból brzucha, dyspepsja, zaburzenia połykania |
Zapalenie błony śluzowej jamy ustnej, biegunka, dyspepsja, zaburzenia połykania, suchość w jamie ustnej |
|
Niezbyt często: |
Uczucie pełności w brzuchu, nietrzymanie stolca, zaburzenia żołądkowo-jelitowe (nieokreślone), zapalenie błony śluzowej żołądka i jelit, guzki krwawnicze |
|
|
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej |
||
|
Bardzo często: |
Wysypka, łysienie |
Wysypka, łysienie |
|
Często: |
Zapalenie skóry, suchość skóry, rumień, świąd |
Suchość skóry, świąd |
|
Niezbyt często: |
Złuszczanie skóry, reakcje nadwrażliwości na światło, zaburzenia pigmentacji |
Rumień, zaburzenia pigmentacji, nasilona potliwość |
|
Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej |
||
|
Często: |
Osłabienie mięśni, ból stawów |
Osłabienie mięśni, ból stawów, ból kostno-mięśniowy, ból mięśni |
|
Niezbyt często: |
Miopatia, ból pleców, ból kostno-mięśniowy, ból mięśni |
Miopatia, ból pleców |
|
Zaburzenia nerek i dróg moczowych |
||
|
Często: |
Zwiększenie częstości oddawania moczu, nietrzymanie moczu |
Nietrzymanie moczu |
|
Niezbyt często: |
Dyzuria |
|
|
Zaburzenia układu rozrodczego i piersi |
||
|
Niezbyt często: |
Impotencja |
Krwawienie z pochwy, krwotok miesiączkowy, brak miesiączki, zapalenie pochwy, ból piersi |
|
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania |
||
|
Bardzo często: |
Zmęczenie |
Zmęczenie |
|
Często: |
Reakcje alergiczne, gorączka, zmiany popromienne, obrzęk twarzy, ból, zaburzenia smaku |
Reakcje alergiczne, gorączka, zmiany popromienne, ból, zaburzenia smaku |
|
Niezbyt często: |
Astenia, nagłe zaczerwienienie, uderzenia gorąca, pogorszenie stanu pacjenta, dreszcze, przebarwienie języka, omamy węchowe, uczucie pragnienia |
Astenia, obrzęk twarzy, ból, pogorszenie stanu pacjenta, dreszcze, choroby zębów |
|
Badania diagnostyczne |
||
|
Często: |
Zwiększenie aktywności AlAT |
Zwiększenie aktywności AlAT |
|
Niezbyt często: |
Zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, zwiększenie aktywności gamma GT i AspAT |
|
*Pacjent randomizowany do grupy leczonej tylko radioterapią, otrzymywał temozolomid i radioterapię.
Wyniki badań laboratoryjnych
Obserwowano mielosupresję (neutropenia i trombocytopenia), która jest znanym działaniem toksycznym ograniczającym dawkę większości leków cytotoksycznych, w tym temozolomidu. Po zsumowaniu nieprawidłowych wyników laboratoryjnych i działań niepożądanych występujących w okresie leczenia skojarzonego i monoterapii stwierdzono, że nieprawidłowości dotyczące granulocytów obojętnochłonnych stopnia 3. i 4., w tym neutropenia wystąpiły u 8% pacjentów. Nieprawidłowości dotyczące płytek krwi stopnia 3. i 4. obserwowano u 14% pacjentów otrzymujących temozolomid.
Glejak złośliwy wykazujący wznowę lub progresję
Podczas badań klinicznych najczęściej występującymi działaniami niepożądanymi związanymi z leczeniem były zaburzenia żołądkowo-jelitowe, w szczególności nudności (43%) i wymioty (36%). Objawy te wykazywały zwykle stopień nasilenia 1. lub 2. (0-5 epizodów wymiotów w ciągu 24 godzin) i ustępowały samoistnie albo były szybko opanowywane za pomocą standardowego leczenia przeciwwymiotnego. Częstość występowania ciężkich nudności i wymiotów wynosiła 4%.
Tabela 5. obejmuje działania niepożądane zgłoszone w czasie badań klinicznych dotyczących wznowy lub progresji glejaka złośliwego oraz po wprowadzeniu temozolomidu do obrotu.
|
Tabela 5. Działania niepożądane u pacjentów z glejakiem złośliwym wykazującym wznowę lub progresję |
|
|
Zakażenia i zarażenia pasożytnicze |
|
|
Rzadko: |
Zakażenia oportunistyczne, w tym zapalenie płuc wywołane przez Pneumocystis jirovecii (PCP) |
|
Zaburzenia krwi i układu chłonnego |
|
|
Bardzo często: |
Neutropenia lub limfopenia (stopień 3.-4.), trombocytopenia (stopień 3.-4.) |
|
Niezbyt często: |
Pancytopenia, niedokrwistość (stopień 3.-4.), leukopenia |
|
Zaburzenia metabolizmu i odżywiania |
|
|
Bardzo często: |
Jadłowstręt |
|
Często: |
Zmniejszenie masy ciała |
|
Zaburzenia układu nerwowego |
|
|
Bardzo często: |
Ból głowy |
|
Często: |
Senność, zawroty głowy, parestezje |
|
Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia |
|
|
Często: |
Duszność |
|
Zaburzenia żołądka i jelit |
|
|
Bardzo często: |
Wymioty, nudności, zaparcie |
|
Często: |
Biegunka, ból brzucha, dyspepsja |
|
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej |
|
|
Często: |
Wysypka, świąd, łysienie |
|
Bardzo rzadko: |
Rumień wielopostaciowy, erytrodermia, pokrzywka, osutka |
|
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania |
|
|
Bardzo często: |
Zmęczenie |
|
Często: |
Gorączka, astenia, dreszcze, złe samopoczucie, ból, zaburzenia smaku |
|
Bardzo rzadko: |
Reakcje alergiczne, w tym anafilaksja, obrzęk naczynioruchowy |
Wyniki badań laboratoryjnych
Trombocytopenia i neutropenia stopnia 3. lub 4. występowały odpowiednio u 19% i 17% pacjentów leczonych z powodu glejaka złośliwego. Doprowadziło to do hospitalizacji i (lub) przerwania leczenia temozolomidem odpowiednio u 8 % i 4 % pacjentów. Zahamowanie czynności szpiku kostnego było do przewidzenia (występowało zwykle w czasie pierwszych kilku cykli z największym nasileniem między dniem 21. i dniem 28.) i ustępowało szybko, zwykle w ciągu 1-2 tygodni. Nie obserwowano oznak kumulacji zahamowania czynności szpiku. Wystąpienie trombocytopenii może zwiększać ryzyko krwawień, a neutropenii lub leukopenii ryzyko zakażeń.
Płeć
W analizie farmakokinetyki populacji w badaniach klinicznych uczestniczyło 101 kobiet i 169 mężczyzn, u których wystąpił spadek liczby neutrofili obojętnochłonnych oraz 110 kobiet i 174 mężczyzn, u których wystąpił spadek liczby płytek krwi. U kobiet w porównaniu do mężczyzn, w pierwszym cyklu terapii obserwowano większą częstość występowania neutropenii 4. stopnia (całkowita liczba granulocytów obojętnochłonnych - ANC < 0,5 x 109/l ) - 12% u kobiet w porównaniu do 5% u mężczyzn, oraz trombocytopenii (< 20 x 109/l) - 9% u kobiet w porównaniu do 3% u mężczyzn. Zgodnie z danymi dotyczącymi 400 chorych z nawracającym glejakiem, neutropenia 4. stopnia wystąpiła u 8% kobiet w porównaniu do 4% u mężczyzn, a trombocytopenia 4. stopnia wystąpiła u 8% kobiet w porównaniu do 3% u mężczyzn w czasie pierwszego cyklu terapii. W badaniu z udziałem 288 pacjentów z nowo rozpoznanym glejakiem wielopostaciowym w pierwszym cyklu terapii neutropenia 4. stopnia wystąpiła u 3% kobiet w porównaniu do 0% u mężczyzn, a trombocytopenia 4. stopnia wystąpiła u 1% kobiet w porównaniu do 0% u mężczyzn.
Dzieci i młodzież
U dzieci i młodzieży (w wieku 3-18 lat) z nawracającym glejakiem pnia mózgu lub nawracającym wysoko złośliwym gwiaździakiem, badano schemat podawania doustnego temozolamidu codziennie przez 5 dni co 28 dni. Chociaż ilość danych jest ograniczona, wydaje się, że tolerancja u dzieci powinna być taka sama jak u dorosłych. Nie określono bezpieczeństwa stosowania temozolomidu u dzieci w wieku poniżej 3 lat.
Doświadczenie uzyskane po wprowadzeniu produktu do obrotu
Następujące dodatkowe ciężkie działania niepożądane zostały zidentyfikowane podczas stosowania leku po wprowadzeniu do obrotu:
|
Tabela 6. Podsumowanie zdarzeń związanych ze stosowaniem temozolomidu, odnotowanych po wprowadzeniu go do obrotu* |
|
|
Zaburzenia krwi i układu chłonnego |
|
|
Bardzo rzadko: |
długotrwała pancytopenia, niedokrwistość aplastycznaT |
|
Nowotwory łagodne, złośliwe i nieokreślone |
|
|
Bardzo rzadko: |
zespół mielodysplastyczny (MDS), wtórne nowotwory złośliwe, w tym białaczka szpikowa |
|
Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia |
|
|
Bardzo rzadko: |
śródmiąższowe zapalenie płuc/zapalenie płuc, zwłóknienie płuc, niewydolność oddechowaT |
|
Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych |
|
|
Częstość nieznana: |
zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, hiperbilirubinemia, cholestaza, zapalenie wątroby, uszkodzenie wątroby, niewydolność wątrobyT |
|
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej |
|
|
Bardzo rzadko: |
martwica toksyczno-rozpływna naskórka, zespół Stevensa-Johnsona |
*Zdarzenia zaklasyfikowano zgodnie z klasyfikacją układów i narządów i stosowaniem produktu po wprowadzeniu go do obrotu
t W tym przypadki zakończone zgonem
Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych
Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych, Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa, tel.: + 48 22 49 21 301, faks: + 48 22 49 21 309, e-mail: ndl@urpl.gov.pl.
Ciąża
Brak danych dotyczących stosowania produktu leczniczego u kobiet w ciąży. W badaniach przedklinicznych na szczurach i królikach otrzymujących temozolomid w dawce 150 mg/m2 pc. wykazano działanie teratogenne i (lub) uszkadzające płód (patrz punkt 5.3). Nie należy stosować produktu Temozolomide Actavis u kobiet w ciąży. Jeżeli rozważane jest stosowanie produktu podczas ciąży, należy poinformować pacjentkę o potencjalnym ryzyku dla płodu.
Karmienie piersią
Nie wiadomo czy temozolomid przenika do mleka matki. Dlatego należy przerwać karmienie piersią w chwili rozpoczęcia leczenia temozolomidem.
Kobiety w wieku rozrodczym
Kobiety w wieku rozrodczym należy poinformować o konieczności stosowania skutecznej antykoncepcji w celu uniknięcia zajścia w ciążę podczas przyjmowania temozolomidu.
Płodność męska
Temozolomid może wywierać działanie genotoksyczne. Dlatego należy poinformować mężczyzn leczonych temozolomidem, że powinni unikać starania się o dziecko podczas leczenia i przez 6 miesięcy po otrzymaniu ostatniej dawki TMZ, oraz że powinni zasięgnąć porady w sprawie kriokonserwacji nasienia przed rozpoczęciem leczenia, ze względu na możliwość wystąpienia nieodwracalnej bezpłodności spowodowanej leczeniem temozolomidem.
Temozolomid wywiera niewielki wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn, ponieważ może powodować zmęczenie i senność (patrz punkt 4.8).
Ten preparat należy do kategorii:
Dla tego produktu znaleziono preparaty, które możesz stosować zamiennie w terapii:
za darmo
farmaceutów jest teraz online
proszek do sporządzenia koncentratu roztworu do infuzji - 1 fiol.a 1mg - 1 mg/ml
proszek do sporządzenia koncentratu roztworu do infuzji - 1 fiol.a 1mg - 1 mg
tabletki powlekane - 60 tabl. - 0,1 g
roztwór do wstrzykiwań - 1 amp. - 0,02 g
Informacje dostępne dzięki www.osoz.pl. Dane o produkcie pobrane zostały z bazy KS-BLOZ i nie mogą być kopiowane, rozpowszechniane ani wykorzystywane bez zgody producenta bazy KS-BLOZ, firmy KAMSOFT S.A.
Jest to przeciwnowotworowy lek, który ma działanie alkilujące. Stosowany jest w leczeniu glejaka wielopostaciowego nowo zdiagnozowanego (początkowo w połączeniu z radioterapią) oraz glejaka złośliwego, który się wznowił lub wykazuje progresje. Stosowane dawki dostosowuje się w przypadku wystąpienia objawów toksyczności hematologicznej lub pozahematologicznej.
Stymulacja nerwu błędnego to technika używana w leczeniu padaczki. Polega ona na wszczepieniu urządzenia działającego jak rozrusznik serca, które wytwarza impulsy energii elektrycznej stymulując nerw błędny. Jest to metoda stosowana po wyczerpaniu skuteczności...
Unoszący się w powietrzu duszący niepokój, narastający w ciele niewinnego chłopca strach i paraliżująca cisza przed burzą, zwiastująca najgorsze… Choć przez wiele lat niewidzialny sposób skrywała się w ciele chłopca, w główce Kajtka od wielu lat toczy...
Czy śmierć mózgu naprawdę istnieje? Pytanie to powraca do opinii publicznej za każdym razem, gdy w mediach wypowiada się osoba, która poddaje w wątpliwość działania transplantologiczne. Na co dzień jednak mierzą się z nim zwyczajni ludzie, którzy muszą...
Zapewne niejeden z nas przed poważnym egzaminem próbował wkładania podręcznika pod poduszkę w nadziei, że wiedza w jakiś magiczny sposób przeniknie do naszego umysłu. Metoda wydaje się oczywiście śmieszna, jednak okazuje się, że zastąpienie zwykłej książki...
Choroba Creutzfeldta i Jakoba (ang. Creutzfeldt-Jakob disease CJD), inaczej choroba szalonych krów, gąbczaste zwyrodnienie mózgu, choroba BSE, zespół Nevina-Jonsona, stwardnienie kurczowe czy stwardnienie rzekome, jest to choroba neurologiczna o charakterze...
Emily Sears musiała poddać się skomplikowanej operacji mózgu po tym, jak w kwietniu tego roku doznała poważnego ataku padaczki w trakcie zakupów. Na swoim koncie na Instagramie opisuje operację jako "surrealistyczne przeżycie". Atak padaczki 35-letnia...
Selma Blair to aktorka znana m.in. z filmów ''Szkoła uwodzenia'' czy ''Hellboy''. Kobieta podzieliła się z fanami informacją, że choruje na stwardnienie rozsiane. Co to za choroba i jak się objawia? Niezdiagnozowane stwardnienie rozsiane W pełnym...
Kenneth Mitchell znany z serialu "Star Trek" wyjawił, że zdiagnozowano u niego stwardnienie zanikowe boczne. Aktor o nieuleczalnej chorobie dowiedział się w 2018 roku. Od końca zeszłego roku porusza się na wózku inwalidzkim. Pierwszy objaw stwardnienia...
Hemipareza to inaczej połowiczny niedowład. Może objąć całe ciało, a jej przyczyną są zmiany w obrębie półkul mózgowych. Hemiparezę można skutecznie wyleczyć i wrócić do pełnej sprawności. Zobacz, kiedy występuje i jak sobie z nią radzić. Co to jest...
Skala Glasgow jest narzędziem stosowanym w medycynie do oceny stanu przytomności pacjenta. Choć ma pewne niedoskonałości, jest najpowszechniej używaną skalą medyczną na świecie. Skala śpiączki uwzględnia trzy parametry: otwieranie oczu, odpowiedź słowna...
Komentarze