Lanbax

Lanbax - dawkowanie

Sposób podawania: Dla uzyskania optymalnego działania, preparat Lanbax należy stosować raz na dobę, rano, z wyjątkiem stosowania w celu eradykacji H. pylori. W tym przypadku terapię należy stosować dwa razy na dobę, raz rano i raz wieczorem. Preparat Lanbax należy przyjmować przynajmniej 30 minut przed posiłkiem (patrz punkt 5.2). Kapsułki należy przyjmować w całości, popijając płynem. W przypadku pacjentów mających problemy z połykaniem, badania i doświadczenie kliniczne wskazują, że w celu ułatwienia podania preparatu, kapsułki można otwierać a granulki wymieszać z małą ilością wody, sokiem jabłkowym lub pomidorowym lub rozsypać na małej ilości miękkiego pokarmu (np. jogurtu lub startego jabłka). Kapsułki można również otworzyć i wymieszać granulki z 40 ml soku jabłkowego w celu podania przez zgłębnik nosowo-żołądkowy (patrz punkt 5.2). Lek należy przyjąć zaraz po przygotowaniu zawiesiny lub mieszanki. Leczenie choroby wrzodowej dwunastnicy: Zalecana dawka wynosi 30 mg raz na dobę przez 2 tygodnie. U pacjentów, u których nie uzyskano pełnego wyleczenia po tym czasie, lek należy podawać w tej samej dawce przez kolejne 2 tygodnie. Leczenie choroby wrzodowej żołądka: Zalecana dawka wynosi 30 mg raz na dobę przez 4 tygodnie. Wygojenie wrzodu następuje zwykle w ciągu 4 tygodni, ale u pacjentów, u których nie uzyskano pełnego wyleczenia po tym czasie, lek należy podawać w tej samej dawce przez kolejne 4 tygodnie. Zapobieganie refluksowemu zapaleniu przełyku: Zalecana dawka wynosi 30 mg raz na dobę przez 4 tygodnie. U pacjentów, u których nie uzyskano pełnego wyleczenia po tym czasie, lek można podawać w tej samej dawce przez kolejne 4 tygodnie. Leczenie refluksowego zapalenia przełyku: 15 mg raz na dobę. W razie konieczności dawkę można zwiększyć do 30 mg raz na dobę. Leczenie zespołu Zollingera-Ellisona: Zalecana dawka początkowa wynosi 60 mg raz na dobę. Dawki należy dostosowywać do indywidualnych potrzeb pacjenta i kontynuować leczenie tak długo, jak to jest konieczne. Stosowane były dawki do 180 mg na dobę. Dawki dobowe większe niż 120 mg należy podawać w dwóch dawkach podzielonych. Eradykacja zakażenia Helicobacter pylori: Wybierając odpowiednie skojarzenie leków należy uwzględnić obowiązujące wytyczne lokalne dotyczące oporności bakterii, długości leczenia (najczęściej 7 dni lub czasem do 14 dni) oraz właściwego stosowania środków przeciwbakteryjnych. Zalecana dawka wynosi 30 mg preparatu Lanbax dwa razy na dobę przez 7 dni w skojarzeniu z jednym z następujących schematów: amoksycylina 1 g dwa razy na dobę + klarytromycyna 250-500 mg dwa razy na dobę klarytromycyna 250 mg dwa razy na dobę + metronidazol 400-500 mg dwa razy na dobę. Skuteczna eradykacja zakażenia H. pylori następuje u do 90% pacjentów w przypadku stosowania klarytromycyny w skojarzeniu z preparatem Lanbax i amoksycyliną lub metronidazolem. Sześć miesięcy po skutecznej terapii eradykacji zakażenia, ryzyko ponownego zakażenia jest małe, a nawrót choroby jest mało prawdopodobny. Badano również zastosowanie schematu obejmującego 30 mg lansoprazolu dwa razy na dobę, 1 g amoksycyliny dwa razy na dobę oraz 400-500 mg metronidazolu dwa razy na dobę. Przy zastosowaniu tego schematu zaobserwowano niższe wskaźniki eradykacji niż przy schematach zawierających klarytromycynę. Schemat ten może być odpowiedni dla pacjentów, którzy nie mogą stosować klarytromycyny jako części terapii mającej na celu eradykację zakażenia, gdy wskaźniki miejscowej oporności na metronidazol są małe. Leczenie łagodnych wrzodów żołądka i dwunastnicy związanych ze stosowaniem NLPZ u pacjentów wymagających ciągłego leczenia NLPZ: 30 mg raz na dobę przez 4 tygodnie. U pacjentów, u których nie uzyskano pełnego wyleczenia, leczenie można kontynuować przez kolejne 4 tygodnie. U pacjentów ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia choroby wrzodowej lub z chorobą wrzodową trudną do wyleczenia, prawdopodobnie należy zastosować dłuższy cykl leczenia i (lub) większe dawki. Zapobieganie wrzodom żołądka i dwunastnicy związanym ze stosowaniem NLPZ u pacjentów należących do grupy ryzyka (takich jak w wieku powyżej 65 lat lub ze stwierdzoną chorobą wrzodową żołądka lub dwunastnicy w wywiadzie) wymagających długotrwałego leczenia NLPZ: 15 mg raz na dobę. Jeżeli leczenie nie przynosi rezultatów, należy zastosować dawkę 30 mg raz na dobę. Leczenie objawów refluksu żołądkowo-przełykowego: Zalecana dawka wynosi 15 mg lub 30 mg na dobę. Złagodzenie objawów następuje szybko. Należy rozważyć indywidualne dostosowanie dawki do potrzeb pacjenta. Jeżeli objawy nie zostaną złagodzone w ciągu 4 tygodni leczenia dawką 30 mg na dobę, należy przeprowadzić dodatkowe badania. Dzieci: Preparat Lanbax nie jest zalecany u dzieci ze względu na brak wystarczających danych klinicznych (patrz również punkt 5.2). Należy unikać stosowania leku u dzieci poniżej pierwszego roku życia ponieważ dostępne badania nie wykazały skuteczności leczenia choroby refluksowej przełyku w tej grupie wiekowej. Pacjenci w podeszłym wieku: Z powodu zmniejszonego wydalania lansoprazolu u osób w podeszłym wieku może zachodzić konieczność indywidualnego dostosowania dawki do potrzeb pacjenta. Dawka dobowa u osób w podeszłym wieku nie powinna być większa niż 30 mg, chyba że są wyraźne wskazania kliniczne. Pacjenci z zaburzeniem czynności wątroby lub nerek: Nie ma konieczności dostosowywania dawki u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek. Pacjenci z umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby powinni być pod stałą kontrolą lekarza oraz zaleca się zmniejszenie dawki dobowej o 50% (patrz punkt 4.4 i 5.2).

Lanbax - środki ostrożności

Hipomagnezemia U pacjentów leczonych inhibitorami pompy protonowej (ang. proton pump inhibitors, PPI), jak lansoprazol, przez co najmniej trzy miesiące oraz u większości pacjentów przyjmujących PPI przez rok, odnotowano przypadki wstępowania ciężkiej hipomagnezemii. Mogą występować ciężkie objawy hipomagnezemii, takie jak zmęczenie, tężyczka, majaczenie, drgawki, zawroty głowy oraz arytmie komorowe, jednakże mogą one rozpocząć się niepostrzeżenie i pozostać niezauważone. U pacjentów najbardziej dotkniętych chorobą, hipomagnezemia zmniejszyła się po uzupełnieniu niedoborów magnezu i odstawieniu inhibitorów pompy protonowej. U pacjentów, u których przypuszcza się, że leczenie będzie długotrwałe lub przyjmujących inhibitory pompy protonowej łącznie z digoksyną lub innymi lekami mogącymi wywołać hipomagnezemię (np. diuretyki), należy rozważyć pomiar stężenia magnezu we krwi przed rozpoczęciem leczenia inhibitorami pompy protonowej oraz okresowe pomiary w trakcie leczenia. Ryzyko złamań kości biodrowej, kości nadgarstka i kręgosłupa Inhibitory pompy protonowej, szczególnie stosowane w dużych dawkach oraz w długotrwałej terapii (powyżej 1 roku), mogą nieznacznie zwiększać ryzyko występowania złamań kości biodrowej, kości nadgarstka i kręgosłupa, szczególnie u osób w podeszłym wieku lub u pacjentów z innymi rozpoznanymi czynnikami ryzyka. Wyniki przeprowadzonych badań wskazują, że inhibitory pompy protonowej mogą zwiększać ogólne ryzyko złamań na poziomie 10-40%. Może być to również spowodowane innymi czynnikami ryzyka. Pacjenci z ryzykiem wystąpienia osteoporozy powinni otrzymać opiekę zgodnie z obecnymi wytycznymi klinicznymi oraz powinni przyjmować odpowiednią dawkę witaminy D oraz wapnia. Podobnie jak w przypadku innych terapii stosowanych w leczeniu choroby wrzodowej, przed rozpoczęciem leczenia choroby wrzodowej żołądka lansoprazolem należy wykluczyć obecność złośliwego nowotworu żołądka, ponieważ lansoprazol może maskować objawy choroby i opóźnić właściwe rozpoznanie. Lansoprazol powinien być stosowany ostrożnie u pacjentów z umiarkowanymi i ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. (Patrz punkty 4.2 i 5.2). Mechanizmy działania lansoprazolu i omeprazolu są podobne, oba leki zwiększają wartość pH soku żołądkowego, dlatego poniższe stwierdzenie zostało sformułowane przez analogię do omeprazolu. Zmniejszona kwaśność soku żołądkowego wywołana działaniem lansoprazolu zwiększa liczbę bakterii normalnie występujących w przewodzie pokarmowym. W związku z tym leczenie lansoprazolem może prowadzić do nieznacznego wzrostu ryzyka wystąpienia zakażeń przewodu pokarmowego wywołanych drobnoustrojami, takimi jak Salmonella i Campylobacter. U pacjentów z chorobą wrzodową żołądka i dwunastnicy należy brać pod uwagę możliwość zakażenia H. pylori jako czynnika etiologicznego choroby. W przypadku stosowania lansoprazolu w skojarzeniu z antybiotykami w celu eradykacji zakażenia H. pylori, należy również stosować się do zaleceń dla tych antybiotyków. Ze względu na ograniczoną liczbę danych dotyczących bezpieczeństwa u pacjentów, u których prowadzone jest leczenie podtrzymujące przez okres dłuższy niż 1 rok, należy regularnie oceniać wyniki leczenia i stosunek korzyści do ryzyka w tej populacji. Zanotowano bardzo rzadkie przypadki wystąpienia zapalenia okrężnicy u pacjentów stosujących lansoprazol. Dlatego też w przypadku ciężkiej i (lub) utrzymującej się biegunki należy rozważyć zaprzestanie leczenia. Leczenie mające na celu zapobieganie wystąpieniu wrzodów trawiennych u pacjentów, u których zachodzi konieczność ciągłego stosowania NLPZ, powinno być ograniczone do pacjentów wysokiego ryzyka (np. wcześniejsze krwawienia żołądkowo-jelitowe, perforacja lub wrzód, podeszły wiek, jednoczesne stosowanie leków zwiększających prawdopodobieństwo wystąpienia działań niepożądanych ze strony górnej części układu pokarmowego [np.: kortykosteroidy lub leki przeciwzakrzepowe], ciężka, współistniejąca choroba lub długotrwałe stosowanie największych zalecanych dawek NLPZ). Pacjenci z rzadkimi schorzeniami dziedzicznymi, takimi jak nietolerancja fruktozy, zespół złego wchłaniania glukozy-galaktozy lub niedobór sacharazy-izomaltazy, nie powinni stosować tego leku. Kapsułki 30 mg zawierają również substancję pomocniczą ? azorubinę (E122); substancja ta może wywoływać reakcje alergiczne.

Lanbax - przedawkowanie

Skutki przedawkowania lansoprazolu u ludzi nie są znane (chociaż toksyczność ostra jest prawdopodobnie niewielka), dlatego też nie można podać wskazówek dotyczących leczenia. Jednak w badaniach, w których podawano lansoprazol w dawkach do 180 mg doustnie i do 90 mg lansoprazolu dożylnie nie zauważono znaczących działań niepożądanych. W celu uzyskania informacji dotyczących możliwych działań niepożądanych wynikających z przedawkowania, patrz punkt 4.8. W przypadku podejrzenia przedawkowania, pacjenta należy poddać obserwacji. Lansoprazol nie jest w istotnym stopniu eliminowany za pomocą hemodializy. W razie potrzeby zaleca się płukanie żołądka, zastosowanie węgla aktywowanego i leczenie objawowe.