Zerlinda - dawkowanie
Produkt leczniczy Zerlinda musi być przepisywany i
podawany pacjentom wyłącznie przez lekarzy mających doświadczenie w
dożylnym podawaniu leków z grupy bisfosfonianów.
Dawkowanie
Zapobieganie
powikłaniom kostnym u pacjentów z zaawansowanym procesem
nowotworowym z zajęciem kości
Dorośli i pacjenci w podeszłym wieku
Zalecana dawka w zapobieganiu powikłaniom kostnym u
pacjentów z zaawansowanymi nowotworami z przerzutami do kości
wynosi 4 mg kwasu zoledronowego co 3 do 4 tygodni.
Pacjenci powinni także otrzymywać doustną suplementację
preparatami wapnia w ilości 500 mg na dobę oraz witaminą D w ilości
400 j .m. na dobę.
Podejmując decyzję o leczeniu pacjentów z przerzutami do
kości w celu zapobiegania powikłaniom kostnym, należy uwzględnić,
że początek działania leczniczego występuje po 2-3
miesiącach.
Leczenie
TIH
Dorośli i pacjenci w podeszłym wieku
Zalecana dawka w leczeniu hiperkalcemii (stężenie wapnia w
surowicy z uwzględnieniem wapnia związanego z albuminami > =12,0
mg/dl lub > =3,0 mmol/l) to jednorazowa dawka 4 mg kwasu
zoledronowego.
Zaburzenie
czynności nerek TIH:
Zastosowanie produktu leczniczego Zerlinda u pacjentów z
TIH oraz z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek można rozważyć
wyłącznie po dokonaniu oceny ryzyka względem korzyści z leczenia. W
badaniach klinicznych wyłączono z leczenia pacjentów, u których
stężenie kreatyniny w surowicy przekraczało 400 mikromol/l lub 4,5
mg/dl. Nie ma konieczności modyfikacji dawkowania u pacjentów z
TIH, u których stężenie kreatyniny w surowicy jest mniejsze niż 400
mikromol/l lub 4,5 mg/dl (patrz punkt 4.4).
Zapobieganie powikłaniom kostnym u pacjentów z
zaawansowanym procesem nowotworowym z zajęciem
kości:
Rozpoczynając terapię produktem leczniczym Zerlinda u
pacjentów ze szpiczakiem mnogim lub z przerzutami guzów litych do
kości, należy oznaczyć stężenie kreatyniny w surowicy oraz klirens
kreatyniny (CLcr). Klirens kreatyniny oblicza się na podstawie
stężenia kreatyniny w surowicy przy pomocy wzoru Cockcroft-Gaulta.
Produkt leczniczy Zerlinda nie jest wskazany do stosowania u
pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek przed
rozpoczęciem terapii, rozumianymi w tej populacji jako wartość CLcr
< 30 ml/min. W badaniach klinicznych z produktem leczniczym
Zerlinda wyłączono z leczenia pacjentów, u których stężenie
kreatyniny w surowicy przekraczało 265 mikromol/l lub 3,0
mg/dl.
U pacjentów z prawidłową czynnością nerek (zdefiniowaną
jako CLcr > 60 ml/min), kwas zoledronowy 4 mg/100 ml, roztwór do
infuzji może być podawany bezpośrednio bez żadnego przygotowania. U
pacjentów z przerzutami do kości i łagodnymi do umiarkowanych
zaburzeniami czynności nerek przed rozpoczęciem terapii,
definiowanymi w tej populacji na podstawie wartości CLcr od 30 do
60 ml/min, zaleca się zmniejszenie dawek produktu leczniczego
Zerlinda (patrz także punkt 4.4):
Klirens
kreatyniny przed leczeniem
(ml/min)_Zalecana dawka*
> 60
|
4,0 mg kwasu zoledronowego
|
50-60
|
3,5 mg* kwasu zoledronowego
|
40-49
|
3,3 mg* kwasu zoledronowego
|
30-39
|
3,0 mg* kwasu zoledronowego
|
* Dawki obliczano przyjmując, że docelowe wartości AUC
wynoszą 0,66 (mg*h/l) (CLCr=75 ml/min). Uważa się, że podanie
mniejszych dawek pacjentom z zaburzeniami czynności nerek pozwoli
osiągnąć takie same wartości AUC, jak u pacjentów z klirensem
kreatyniny 75 ml/min.
Po rozpoczęciu leczenia, przed podaniem każdej następnej
dawki produktu leczniczego należy oznaczać stężenie kreatyniny w
surowicy, a leczenie należy przerwać, jeśli czynność nerek ulegnie
pogorszeniu. W badaniach klinicznych pogorszenie czynności nerek
definiowano w następujący sposób:
- Dla pacjentów z prawidłowym stężeniem kreatyniny w
surowicy przed rozpoczęciem leczenia (< 1,4 mg/dl lub < 124
mikromol/l), wzrost o 0,5 mg/dl lub 44 mikromol/l;
- Dla pacjentów z podwyższonym stężeniem kreatyniny w
surowicy przed rozpoczęciem leczenia (> 1,4mg/dl lub > 124
mikromol/l), wzrost o 1,0 mg/dl lub 88 mikromol/l.
W badaniach klinicznych wznawiano podawanie kwasu
zoledronowego tylko wtedy, gdy stężenie kreatyniny powróciło do
zakresu wartości wyjściowej ?10% (patrz punkt 4.4). Leczenie
produktem leczniczym Zerlinda należy wznowić, podając taką samą
dawkę, jaką podawano w chwili przerwania terapii.
Dzieci i młodzież
Nie określono dotychczas bezpieczeństwa stosowania i
skuteczności kwasu zoledronowego u dzieci w wieku 1 roku do 17 lat.
Aktualne dane przedstawiono w punkcie 5.1, ale nie można
przedstawić zaleceń dotyczących dawkowania.
Sposób
podawania
Podanie dożylne.
Produkt leczniczy Zerlinda, 4 mg/100 ml, roztwór do
infuzji, należy podawać w pojedynczej infuzji dożylnej trwającej
nie krócej niż 15 minut.
U pacjentów z prawidłową czynnością nerek, zdefiniowaną
jako CLcr > 60 ml/min, nie wolno rozcieńczać kwasu
zoledronowego, 4 mg/100 ml, roztwór do
infuzji.
U pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami
czynności nerek, zaleca się stosowanie zmniejszonych dawek kwasu
zoledronowego (patrz punkt ?Dawkowanie" powyżej i punkt
4.4).
W celu przygotowania zmniejszonych dawek dla pacjentów z
wartościami CLcr < =60 ml/min należy posłużyć się danymi z
zamieszczonej poniżej Tabeli 1. Należy pobrać z fiolki wskazaną
objętość roztworu kwasu zoledronowego i zastąpić ją taką samą
objętością jałowego roztworu sodu chlorku do wstrzykiwań o stężeniu
9 mg/ml (0,9%) lub 5% roztworu glukozy do wstrzykiwań.
Tabela1: Sposób przygotowania
zmniejszonych dawek produktu Zerlinda, 4 mg/100 ml, roztwór do
infuzji
Wyjściowa wartość klirensu kreatyniny
(ml/min)
|
Pobrać następującą objętość roztworu do infuzji kwasu
zoledronowego (ml)
|
Zastąpić następującą objętością jałowego roztworu sodu
chlorku o stężeniu 9 mg/ml (0,9%) lub 5% roztworu glukozy do
wstrzykiwań (ml)
|
Dawka po dostosowaniu (mg kwasu zoledronowego w 100
ml)
|
50-60
|
12,0
|
12,0
|
3,5
|
40-49
|
18,0
|
18,0
|
3,3
|
30-39
|
25,0
|
25,0
|
3,0
|
Nie wolno mieszać roztworu do infuzji Zerlinda z innymi
roztworami do infuzji i należy go podawać jako pojedynczy roztwór
dożylny przez oddzielną linię infuzyjną.
Przed i po podaniu produktu leczniczego Zerlinda pacjenci
muszą być odpowiednio nawodnieni.
Zerlinda - środki ostrożności
Ogólne
Przed podaniem produktu leczniczego Zerlinda pacjenci
muszą zostać zbadani, aby upewnić się, że są odpowiednio
nawodnieni.
Należy unikać przewodnienia u pacjentów z ryzykiem
wystąpienia niewydolności krążenia.
Po rozpoczęciu leczenia kwasem zoledronowym należy
dokładnie monitorować badane standardowo w hiperkalcemii parametry
metaboliczne, takie jak: stężenie wapnia, fosforanów i magnezu w
surowicy. W przypadku wystąpienia hipokalcemii, hipofosfatemii lub
hipomagnezemii, może być konieczne wprowadzenie krótkotrwałej
terapii uzupełniającej. Pacjenci z nieleczoną hiperkalcemią mają z
reguły w pewnym stopniu zaburzoną czynność nerek, dlatego u takich
pacjentów należy rozważyć dokładne monitorowanie czynności
nerek.
Pacjenci leczeni produktem leczniczym Zerlinda nie powinni
jednocześnie otrzymywać innych produktów leczniczych zawierających
kwas zoledronowy ani innych bisfosfonianów, ponieważ skutki
działania tych produktów w leczeniu skojarzonym nie są
znane.
Niewydolność
nerek
Stan pacjentów z TIH i objawami pogorszenia czynności
nerek należy odpowiednio ocenić, decydując, czy oczekiwana korzyść
wynikająca z podawania kwasu zoledronowego przewyższa możliwe
ryzyko.
Podejmując decyzję o leczeniu pacjentów z przerzutami do
kości w zapobieganiu powikłaniom kostnym, należy pamiętać, że
początek efektu leczniczego występuje po 2-3 miesiącach.
Stosowanie kwasu zoledronowego związane jest z
doniesieniami o występowaniu pogorszenia czynności nerek. Do
czynników, które mogą zwiększać ryzyko pogorszenia czynności nerek
należą: odwodnienie, zaburzenie czynności nerek istniejące przed
rozpoczęciem leczenia, podawanie wielu cykli kwasu zoledronowego i
innych bisfosfonianów oraz zastosowanie innych produktów
leczniczych o toksycznym działaniu na nerki. Ryzyko pogorszenia
czynności nerek jest mniejsze, lecz nadal możliwe, po podaniu kwasu
zoledronowego w dawce 4 mg w czasie 15 minut. Donoszono o
pogorszeniu czynności nerek do niewydolności nerek i konieczności
przeprowadzenia dializ u pacjentów po dawce początkowej lub
pojedynczej 4 mg kwasu zoledronowego. Także, chociaż rzadziej, u
niektórych pacjentów otrzymujących długotrwale w zalecanych dawkach
kwas zoledronowy, w celu zapobiegania powikłaniom kostnym, może
wystąpić zwiększenie stężenia kreatyniny w surowicy.
Przed podaniem każdej kolejnej dawki produktu leczniczego
Zerlinda należy oznaczyć stężenie kreatyniny w surowicy.
Rozpoczynając terapię u pacjentów z przerzutami do kości oraz
łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności nerek zaleca się
podanie mniejszych dawek kwasu zoledronowego. U pacjentów z
oznakami pogorszenia czynności nerek podczas leczenia, produkt
leczniczy Zerlinda należy odstawić. Terapię powinno się wznowić
jedynie wówczas, gdy stężenie kreatyniny w surowicy powróci do
wartości wyjściowych z 10% odchyleniem. Leczenie produktem
leczniczym Zerlinda należy wznowić, podając taką samą dawkę, jaką
stosowano przed przerwaniem leczenia.
Ze względu na potencjalny wpływ kwasu zoledronowego, na
czynność nerek, brak szczegółowych danych klinicznych dotyczących
bezpieczeństwa jego stosowania u pacjentów z istniejącą ciężką
niewydolnością nerek (w badaniach klinicznych określoną jako
stężenie kreatyniny w surowicy > =400 mikromol/l lub > =4,5
mg/dl dla pacjentów z TIH i > =265 mikromol/l lub > =3,0
mg/dl dla pacjentów z nowotworami i przerzutami do kości) oraz
tylko ograniczone dane farmakokinetyczne dotyczące pacjentów z
istniejącą ciężką niewydolnością nerek (klirens kreatyniny < 30
ml/min), nie zaleca się stosowania kwasu zoledronowego u pacjentów
z ciężkim zaburzeniem czynności nerek.
Niewydolność
wątroby
Z uwagi na ograniczone dane kliniczne w grupie pacjentów z
ciężkim zaburzeniem czynności wątroby, nie można podać specjalnych
zaleceń dla tej grupy pacjentów.
Martwica kości
szczęki
O występowaniu martwicy kości szczęki (ang. ONJ -
osteonecrosis of the jaw)donoszono przede wszystkim u pacjentów z
rozpoznaniem raka, leczonych produktami leczniczymi hamującymi
resorpcję kości, takimi jak kwas zoledronowy. Wielu z tych
pacjentów otrzymywało także chemioterapię i kortykosteroidy. W
większości przypadków występowanie martwicy kości szczęki wiązało
się z wykonanym wcześniej zabiegiem z zakresu chirurgii szczękowej,
np. ekstrakcji zęba. U wielu pacjentów stwierdzono oznaki
miejscowego zakażenia, w tym zapalenia szpiku.
Dokonując oceny indywidualnego ryzyka wystąpienia ONJ
należy wziąć pod uwagę następujące czynniki:
- siła działania bisfosfonianu (większe ryzyko
występuje po podaniu leków o dużej sile działania), droga podania
(większe ryzyko występuje w przypadku podania pozajelitowego) i
dawka skumulowana
- rozpoznanie raka, chemioterapia (patrz punkt 4.5),
radioterapia, leczenie kortykosteroidami, palenie
tytoniu
- choroby zębów w wywiadzie, nieprawidłowa higiena
jamy ustnej, choroba przyzębia, inwazyjne zabiegi stomatologiczne i
źle dopasowane protezy zębowe.
U pacjentów z czynnikami ryzyka przed rozpoczęciem
leczenia bisfosfonianami należy przeprowadzić badanie
stomatologiczne i zastosować odpowiednie środki
zapobiegawcze.
W trakcie leczenia pacjenci z tej grupy powinni w miarę
możliwości unikać inwazyjnych zabiegów stomatologicznych. Jeśli u
pacjenta podczas terapii bisfosfonianami wystąpi martwica kości
szczęki, przeprowadzenie zabiegów z zakresu chirurgii szczękowej
może przyczynić się do nasilenia tego stanu. W przypadku pacjentów
wymagających przeprowadzenia zabiegów stomatologicznych nie
istnieją dane, które potwierdziłyby, że przerwanie leczenia
bisfosfonianem zmniejsza ryzyko wystąpienia martwicy kości szczęki.
W każdym przypadku lekarz musi dokonać oceny stanu klinicznego
pacjenta i rozważyć stosunek ryzyka do korzyści.
Ból
mięśniowo-szkieletowy
Doświadczenie po wprowadzeniu produktu leczniczego do
obrotu wykazało ciężki i sporadycznie powodujący niesprawność ból
kości, stawów i (lub) mięśni u pacjentów leczonych kwasem
zoledronowym. Jednakże takie doniesienia nie były częste. Czas
pojawienia się objawów może być różny od jednego dnia do kilku
miesięcy po rozpoczęciu leczenia. U większości pacjentów objawy te
ustępują po zakończeniu leczenia. Część pacjentów miała nawroty
objawów po powtórnym rozpoczęciu leczenia kwasem zoledronowym lub
innym bisfosfonianem.
Nietypowe
złamania kości udowej
Zgłaszano przypadki nietypowych złamań podkrętarzowych i
trzonu kości udowej u osób stosujących bisfosfoniany, głównie u
pacjentów długotrwale leczonych z powodu osteoporozy. Te poprzeczne
lub krótkie, skośne złamania mogą pojawić się w dowolnym miejscu
wzdłuż całej kości udowej , od miejsca zlokalizowanego tuż pod
krętarzem mniejszym aż do okolicy nadkłykciowej. Do tego typu
złamań dochodzi po minimalnym urazie lub bez urazu, a niektórzy
pacjenci odczuwają ból uda lub ból w pachwinie. W badaniach
obrazowych często na kilka tygodni lub miesięcy przed całkowitym
złamaniem kości udowej widoczne są cechy złamań z przeciążenia.
Złamania często występują obustronnie, dlatego u leczonych
bisfosfonianami pacjentów, u których stwierdzono złamanie trzonu
kości udowej, należy zbadać kość udową w drugiej kończynie.
Zgłaszano również słabe gojenie się tych złamań. Na podstawie
indywidualnej oceny stosunku korzyści do ryzyka u pacjentów, u
których podejrzewa się nietypowe złamanie kości udowej, należy
rozważyć odstawienie bisfosfonianów do czasu przeprowadzenia
oceny.
Należy zalecić pacjentom, żeby zgłaszali pojawienie się
jakiegokolwiek bólu w obrębie uda, biodra lub pachwiny
występującego w trakcie leczenia bisfosfonianami, a każdy pacjent
zgłaszający się z takimi objawami powinien być zbadany pod względem
obecności niecałkowitego złamania kości udowej.
Hipokalcemia
U pacjentów leczonych kwasem zoledronowym zgłaszano
występowanie hipokalcemii. Wtórnie do przypadków ciężkiej
hipokalcemii zgłaszano występowanie arytmii serca i neurologicznych
zdarzeń niepożądanych (w tym napadów padaczkowych, drętwienia i
tężyczki). Zgłaszano przypadki ciężkiej hipokalcemii wymagające
hospitalizacji. W niektórych przypadkach hipokalcemia może zagrażać
życiu pacjenta (patrz punkt 4.8).
Sód
Każdy worek z 100 ml roztworu zawiera 15,5 mmola (356 mg)
sodu. Należy wziąć pod uwagę u pacjentów kontrolujących zawartość
sodu w diecie.
Zerlinda - przedawkowanie
Doświadczenie kliniczne z ostrym przedawkowaniem kwasu
zoledronowego jest ograniczone. Zgłaszano niezamierzone podanie
dawek wynoszących do 48 mg kwasu zoledronowego. Należy dokładnie
monitorować pacjentów, którzy otrzymali dawki większe niż zalecane
(patrz punkt 4.2), ponieważ obserwowano zaburzenia czynności nerek
(w tym niewydolność nerek) oraz nieprawidłowe stężenia elektrolitów
w surowicy (w tym wapnia, fosforu i magnezu). W przypadku
hipokalcemii należy podać glukonian wapnia w infuzji, zależnie od
wskazań klinicznych.
Zerlinda - przeciwwskazania
? Nadwrażliwość na substancję czynną, na inne
bisfosfoniany lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną
w punkcie 6.1.
? Karmienie piersią (patrz punkt 4.6).
Zerlinda - działania niepożądane
Podsumowanie
profilu bezpieczeństwa
W ciągu trzech dni po podaniu kwasu zoledronowego, często
zgłaszano występowanie reakcji ostrej fazy, z takimi objawami jak
ból kości, gorączka, uczucie zmęczenia, bóle stawów, bóle mięśni i
dreszcze; objawy te zazwyczaj ustępują w ciągu kilku dni (patrz
opis wybranych działań niepożądanych).
Do ważnych zidentyfikowanych działań niepożądanych kwasu
zoledronowego stosowanego w zarejestrowanych wskazaniach należą:
zaburzenia czynności nerek, martwica kości szczęki, reakcja ostrej
fazy, hipokalcemia, zdarzenia niepożądane w obrębie oczu, migotanie
przedsionków, anafilaksja. Częstość występowania każdego z tych
działań przedstawiono w Tabeli 2.
Tabelaryczne
zestawienie działań niepożądanych
Następujące działania niepożądane, wymienione w Tabeli 2,
zebrano w badaniach klinicznych oraz na podstawie zgłoszeń
spontanicznych, podczas stosowania kwasu zoledronowego w dawce 4
mg, głównie długookresowo.
Tabela 2
Działania niepożądane zostały sklasyfikowane zgodnie z
częstością występowania, najczęściej występujące podano jako
pierwsze, przy zastosowaniu następującej konwencji: bardzo często
(> =1/10), często (> =1/100 do < 1/10), niezbyt często
(> =1/1 000 do < 1/100), rzadko (> =1/10 000 do < 1/1
000), bardzo rzadko (< 1/10 000), częstość nieznana (częstość
nie może być określona na podstawie dostępnych danych).
Zaburzenia krwi i układu
chłonnego
|
Często:
|
Niedokrwistość
|
Niezbyt często:
|
Trombocytopenia, leukopenia
|
Rzadko:
|
Pancytopenia
|
Zaburzenia układu
immunologicznego
|
Niezbyt często:
|
Reakcja nadwrażliwości
|
Rzadko:
|
Obrzęk naczynioruchowy
|
Zaburzenia psychiczne
|
Niezbyt często:
|
Niepokój, zaburzenia snu
|
Rzadko:
|
Splątanie
|
Zaburzenia układu nerwowego
|
Często:
|
Ból głowy
|
Niezbyt często:
|
Zawroty głowy, parestezje, zaburzenia smaku,
|
zmniejszenie czucia, przeczulica, drżenie,
|
senność
|
Bardzo rzadko:
|
Napady padaczkowe, drętwienie i tężyczka
|
(wtórne do hipokalcemii)
|
Zaburzenia oka
|
Często:
|
Zapalenie spojówek
|
Niezbyt często:
|
Niewyraźne widzenie, zapalenie twardówki i
|
zapalenie oczodołu
|
Bardzo rzadko:
|
Zapalenie błony naczyniowej oka, zapalenie
|
nadtwardówki
|
Zaburzenia serca
|
Niezbyt często:
|
Nadciśnienie tętnicze, niedociśnienie tętnicze,
|
migotanie przedsionków, niedociśnienie tętnicze
|
objawiające się omdleniem lub zapaścią sercową
|
Rzadko:
|
Bradykardia
|
Bardzo rzadko:
|
Arytmia serca (wtórna do hipokalcemii)
|
Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i
śródpiersia
|
Niezbyt często:
|
Duszność, kaszel, skurcz oskrzeli
|
Rzadko:
|
Choroba śródmiąższowa płuc
|
Zaburzenia żołądka i jelit
|
Często:
|
Nudności, wymioty, brak łaknienia
|
Niezbyt często:
|
Biegunka, zaparcie, bóle brzucha, niestrawność, zapalenie
błony śluzowej jamy ustnej, suchość błony śluzowej jamy
ustnej
|
Zaburzenia skóry i tkanki
podskórnej
Niezbyt często:
|
Świąd, wysypka (w tym wysypka rumieniowata i grudkowata),
wzmożona potliwość
|
Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki
łącznej Często:
Niezbyt często:
|
Bóle kości, bóle mięśni, bóle stawów, uogólniony
ból
Skurcze mięśni, martwica kości szczęki
|
Zaburzenia nerek i dróg moczowych
Często:
Niezbyt często:
|
Zaburzenie czynności nerek
Ostra niewydolność nerek, krwiomocz,
białkomocz
|
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu
podania Często:
Niezbyt często:
|
Gorączka, objawy grypopodobne (w tym zmęczenie, dreszcze,
złe samopoczucie i zaczerwienienie)
Osłabienie, obrzęki obwodowe, reakcje w miejscu podania (w
tym ból, podrażnienie, obrzmienie, stwardnienie), bóle w klatce
piersiowej, zwiększenie masy ciała, reakcja anafilaktyczna/wstrząs
anafilaktyczny, pokrzywka
|
Badania diagnostyczne
Bardzo często: Często:
Niezbyt często: Rzadko:
|
Hipofosfatemia
Zwiększenie stężenia kreatyniny i mocznika we krwi,
hipokalcemia Hipomagnezemia, hipokaliemia Hiperkaliemia,
hipernatremia
|
Opis wybranych
działań niepożądanych
Zaburzenia
czynności nerek
Stosowanie kwasu zoledronowego było związane ze
zgłoszeniami występowania zaburzeń czynności nerek. W zbiorczej
analizie danych bezpieczeństwa z badań rejestracyjnych kwasu
zoledronowego dotyczących zapobiegania zdarzeniom związanym z
układem kostnym u pacjentów z zaawansowaną chorobą nowotworową
obejmującą kości, częstość występowania zaburzeń czynności nerek,
zdarzeń podejrzewanych o związek z kwasem zoledronowym (działań
niepożądanych) była następująca: szpiczak mnogi (3,2%), rak
gruczołu krokowego (3,1%), rak piersi (4,3%), guzy płuc i inne guzy
lite (3,2%). Do czynników mogących zwiększać ryzyko pogorszenia
czynności nerek należy odwodnienie, współistniejące zaburzenia
czynności nerek, wielokrotne cykle leczenia kwasem zoledronowym lub
innymi bisfosfonianami, jak również jednoczesne stosowanie
nefrotoksycznych produktów leczniczych lub krótszego czasu infuzji
niż obecnie zalecany. U pacjentów, którzy przyjęli początkową dawkę
lub pojedynczą dawkę wynoszącą 4 mg kwasu zoledronowego, zgłaszano
pogorszenie czynności nerek, progresję do niewydolności nerek lub
do dializowania (patrz punkt 4.4).
Martwica
kości szczęki
Donoszono o przypadkach martwicy kości (obejmującej
głównie szczękę i żuchwę), przede wszystkim u pacjentów z
rozpoznaniem raka, leczonych produktami leczniczymi hamującymi
resorpcję kości, takimi jak kwas zoledronowy. U wielu z tych
pacjentów stwierdzono oznaki miejscowego zakażenia, w tym zapalenia
szpiku i większość tych doniesień dotyczy pacjentów z rozpoznaniem
raka, po ekstrakcji zębów lub innych zabiegach stomatologicznych.
Do udokumentowanych czynników ryzyka martwicy kości szczęki i
żuchwy należą rozpoznanie raka, jednoczesne stosowanie innych
terapii (np. chemioterapii, radioterapii, kortykosteroidów) oraz
obecność współistniejących chorób (takich jak: niedokrwistość,
koagulopatie, zakażenia, istniejąca wcześniej choroba jamy ustnej).
Mimo iż związek przyczynowy nie został potwierdzony, zaleca się,
aby unikać zabiegów z zakresu chirurgii szczękowej, ponieważ proces
gojenia się ran może być wydłużony (patrz punkt 4.4).
Migotanie
przedsionków
W jednym randomizowanym, podwójnie ślepym, kontrolowanym
badaniu trwającym 3 lata, oceniano skuteczność i bezpieczeństwo
stosowania kwasu zoledronowego w dawce 5 mg podawanego raz na rok i
porównywano go z placebo w leczeniu osteoporozy pomenopauzalnej
(PMO), całkowita częstość występowania migotania przedsionków
wyniosła 2,5% (96 spośród 3 862) i 1,9% (75 spośród 3 852) u
pacjentów otrzymujących odpowiednio kwas zoledronowy i placebo.
Częstość ciężkich działań niepożądanych w postaci migotania
przedsionków wyniosła 1,3% (51 spośród 3 862) i 0,6% (22 spośród 3
852) u pacjentów otrzymujących odpowiednio kwas zoledronowy i
placebo. Dysproporcji obserwowanej w tym badaniu nie stwierdzano w
innych badaniach z kwasem zoledronowym, także w badaniach z kwasem
zoledronowym w dawce 4 mg podawanym co 3-4 tygodnie pacjentom
onkologicznym. Mechanizm odpowiedzialny za zwiększoną częstość
występowania migotania przedsionków w tym jednym badaniu klinicznym
nie jest znany.
Reakcja
ostrej fazy
To działanie niepożądane polega na występowaniu zespołu
objawów, takich jak gorączka, bóle mięśni, ból głowy, bóle kończyn,
nudności, wymioty, biegunka i bóle stawów. Czas wystąpienia reakcji
ostrej fazy wynosi < =3 dni po podaniu kwasu zoledronowego w
infuzji, a reakcję tę określa się również terminem objawy
?grypopodobne" lub objawy ?po podaniu dawki".
Nietypowe
złamania kości udowej
W okresie po wprowadzeniu produktu do obrotu zgłaszano
następujące działania (rzadko występujące): nietypowe złamania
podkrętarzowe i trzonu kości udowej (działanie niepożądane leków
należących do klasy bisfosfonianów).
Działania
niepożądane leku związane z hipokalcemią
Hipokalcemia jest ważnym zidentyfikowanym ryzykiem
związanym ze stosowaniem kwasu zoledronowego w zatwierdzonych
wskazaniach. Przegląd przypadków zgłaszanych podczas badań
klinicznych oraz po wprowadzeniu leku do obrotu, dostarczył
wystarczających dowodów na istnienie związku między leczeniem
kwasem zoledronowym, zgłaszanymi zdarzeniami hipokalcemii a wtórnym
rozwojem arytmii serca. Ponadto, zebrano dowody na istnienie
związku między hipokalcemią a wtórnymi zdarzeniami neurologicznymi
zgłaszanymi w tych przypadkach, w tym napadami padaczkowymi,
drętwieniem i tężyczką (patrz punkt 4.4).
Zgłaszanie
podejrzewanych działań niepożądanych
Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne
jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to
nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania
produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu
medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania
niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania
Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji
Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych
{aktualny adres, nr telefonu i faksu ww. Departamentu} e-mail:
adr@urpl.gov.pl
Komentarze