Rawel SR

Rawel SR - dawkowanie

Podanie doustne.

1 tabletka raz na dobę, najlepiej rano. Tabletkę należy połknąć w całości popijając wodą. Tabletki nienależny żuć.

W dawkach większych, działanie przeciwnadciśnieniowe indapamidu nie nasila się, ale zwiększa się wydalanie soli (działanie saluretyczne).

Osoby w podeszłym wieku (patrz punkt 4.4):

U osób w podeszłym wieku, kreatynina w osoczu musi być odpowiednio dostosowane, z odniesieniem do wieku, masy ciała i płci.

Osoby w podeszłym wieku mogą stosować tabletki Rawel SR w przypadku prawidłowej czynności nerek lub w przypadku tylko minimalnego zaburzenia tej czynności.

Niewydolność nerek (patrz punkty 4.3 i 4.4):

Leczenie jest przeciwwskazane w przypadku ciężkiej niewydolności nerek (klirens kreatyniny < 30 ml/min).

Tiazydowe i podobne do tiazydów leki moczopędne są w pełni skuteczne tylko w przypadku prawidłowej czynności nerek lub w przypadku tylko minimalnego jej zaburzenia.

Pacjenci z niewydolnością wątroby (patrz punkty 4.3 i 4.4):

Leczenie jest przeciwwskazane w przypadku ciężkiej niewydolności wątroby.

Dzieci i młodzież:

Nie zaleca się stosowania produktu Rawel SR u dzieci i młodzieży z powodu braku danych dotyczących bezpieczeństwa i skuteczności jego stosowania.

Rawel SR - środki ostrożności

Specjalne ostrzeżenia

U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby, tiazydowe leki moczopędne mogą spowodować encefalopatię wątrobową, zwłaszcza w przypadku zaburzenia równowagi wodno-elektrolitowej. W takim przypadku, należy natychmiast przerwać podawanie leku moczopędnego.

Nadwrażliwość na światło

Odnotowano przypadki reakcji nadwrażliwości na światło w przypadku stosowania tiazydów i tiazydowych leków moczopędnych (patrz punkt 4.8). Jeśli reakcje te pojawią się w trakcie leczenia, zaleca się przerwanie leczenia. W przypadku konieczności ponownego stosowania indapamidu, zaleca się ochronę obszarów narażonych na działanie słońca lub sztucznego światła UVA.

Substancje pomocnicze

Produkt zawiera laktozę. Pacjenci z rzadkimi problemami dziedzicznymi nietolerancji galaktozy, niedoborem laktazy Lapp lub zaburzonym wchłanianiem glukozy-galaktozy, nie powinni stosować tego leku.

Środki ostrożności dotyczące stosowania

1. Równowaga wodna i elektrolitowa Stężenie sodu w osoczu

Leki moczopędne mogą powodować niedobór sodu we krwi, co może mieć bardzo poważne konsekwencje. Stężenie sodu w osoczu oznacza się przed rozpoczęciem leczenia a następnie w regularnych odstępach czasu. Spadek stężenia sodu w osoczu może początkowo nie dawać żadnych objawów, dlatego konieczna jest regularna kontrola. U pacjentów w podeszłym wieku i z marskością wątroby, kontrola powinna odbywać się jeszcze częściej (patrz punkty 4.8 i 4.9). Stężenie potasu w osoczu

Główne ryzyko leczenia tiazydowymi i podobnymi do tiazydów lekami moczopędnymi wiąże się z ubytkiem potasu w przypadku hipokaliemii. Należy zapobiegać ryzyku wystąpienia hipokaliemii (< 3,4 mmol/1) w grupach dużego ryzyka, do których należą pacjenci niedożywieni lub przyjmujący kilka leków jednocześnie, osoby w podeszłym wieku, pacjenci z marskością wątroby, obrzękiem i wodobrzuszem, pacjenci z chorobą wieńcową i niewydolnością serca. U tych pacjentów, hipokaliemia zwiększa kardiotoksyczność glikozydów naparstnicy oraz ryzyko wystąpienia arytmii. Do grupy ryzyka należą także pacjenci z wydłużonym odcinkiem QT, występującym zarówno od urodzenia jak i wywołanym przez leki. Hipokaliemia (jak również bradykardia) jest czynnikiem predysponującym do zapoczątkowania ciężkich zaburzeń rytmu serca, w szczególności potencjalnie śmiertelnego zaburzenia rytmu serca typu torsades depointes.

U tych pacjentów należy stosować częstszą kontrolę stężenia potasu w osoczu. Pierwsze oznaczenie stężenia potasu w osoczu powinno być wykonane w pierwszym tygodniu leczenia. Jeśli stężenia potasu są małe, należy je wyrównać. Stężenie wapnia w osoczu

Tiazydowe i podobne do tiazydów leki moczopędne mogą zmniejszać wydalanie wapnia i powodować niewielkie i przemijające zwiększenie stężenia wapnia w osoczu. Znaczny nadmiar wapnia we krwi może być spowodowany nierozpoznaną wcześniej nadczynnością przytarczyc. Należy przerwać stosowanie leku moczopędnego przed planowanym badaniem czynności przytarczyc.

2. Stężenie glukozy we krwi

Należy kontrolować stężenie glukozy we krwi u cukrzyków, a szczególnie gdy występuje u nich hipokaliemia.

3. Kwas moczowy

U pacjentów z nadmiernym stężeniem kwasu moczowego we krwi zwiększa się skłonność do napadów skazy moczanowej.

4. Czynność nerek i leki moczopędne

Tiazydowe i podobne do tiazydów leki moczopędne są w pełni skuteczne tylko w przypadku prawidłowej czynności nerek lub w przypadku tylko minimalnego jej zaburzenia (stężenie kreatyniny w osoczu < 25 mg/l, tj. 220 mcmol/1 u dorosłych). U osób w podeszłym wieku stężenie kreatyniny w osoczu musi być odpowiednio dostosowane, z odniesieniem do wieku, masy ciała i płci. Hipowolemia, wtórna do utraty wody i sodu spowodowana lekiem moczopędnym na początku leczenia powoduje zmniejszenie przesączania kłębkowego. Może to prowadzić do zwiększenia stężenia mocznika we krwi oraz kreatyniny w osoczu. Te przemijające zaburzenie czynności nerek nie ma żadnych konsekwencji u pacjentów z prawidłową czynnością nerek, ale może spowodować nasilenie już istniejącej niewydolności nerek.

5. Sportowcy

Produkt zawiera substancję aktywną, która może dać wynik pozytywny w testach antydopingowych.

Rawel SR - przedawkowanie

Indapamid nie wykazuje działania toksycznego w dawkach do 40 mg, tj. 27 razy więcej niż wynosi dawka terapeutyczna. Oznaki ostrego zatrucia to najczęściej zaburzenie równowagi wodnej i elektrolitowej (hiponatremia, hipokaliemia), której objawami są nudności, wymioty, niedociśnienie tętnicze, drgawki, zawroty głowy, senność, dezorientacja, wielomocz lub skąpomocz mogący prowadzić do bezmoczu (z powodu hipowolemii).

Postępowanie początkowe obejmuje szybkie usunięcie przyjętej substancji poprzez płukanie żołądka i (lub) podanie węgla aktywowanego, a następnie przywrócić równowagę wodno-elektrolitową pod opieką lekarską.