Indipam SR

Indipam SR - dawkowanie

Do stosowania doustnego.

Jedną tabletkę na dobę, najlepiej rano, połknąć w całości, popijając wodą. Tabletki nie należy żuć.

Stosowanie indapamidu w wyższych dawkach nie zwiększa jego działania przeciwnadciśnieniowego, natomiast nasila działanie sodopędne.

Niewydolność nerek (patrz punkt 4.3 i 4.4)

Lek jest przeciwwskazany w przypadku ciężkiej niewydolności nerek (klirens kreatyniny poniżej 30 ml/min).

Tiazydy i podobnie działające leki moczopędne są w pełni skuteczne tylko w przypadku, gdy czynność nerek jest prawidłowa lub w niewielkim stopniu zaburzona.

Pacjenci w podeszłym wieku (patrz punkt 4.4)

U pacjentów w podeszłym wieku, przy ocenie czynności nerek na podstawie stężenia kreatyniny w osoczu należy uwzględnić wiek, masę ciała i płeć. Pacjenci w podeszłym wieku mogą być leczeni preparatem Indipam SR 1,5 mg tabletki o przedłużonym uwalnianiu, w przypadku, gdy czynność nerek jest prawidłowa lub w niewielkim stopniu zaburzona.

Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby (patrz punkt 4.3 i 4.4)

U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby stosowanie preparatu Indipam SR 1,5 mg jest przeciwwskazane.

Dzieci i młodzież

Preparatu Indipam SR, 1,5 mg nie zaleca się stosować u dzieci i młodzieży, gdyż brak jest danych dotyczących jego skuteczności i bezpieczeństwa.

Indipam SR - środki ostrożności

Specjalne ostrzeżenia

W przypadku zaburzenia czynności wątroby, leki moczopędne o działaniu podobnym do tiazydów mogą powodować rozwój encefalopatii wątrobowej, szczególnie w przypadku zaburzeń równowagi elektrolitowej. Stosowanie leków moczopędnych musi być natychmiast przerwane w przypadku pojawienia się objawów encefalopatii wątrobowej.

Nietolerancja laktozy

Ten lek zawiera laktozę jednowodną. Pacjenci z rzadko występująca dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub z zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy nie powinni przyjmować tego preparatu.

Nadwrażliwość na światło

Podczas stosowania tiazydów i leków moczopędnych o podobnym działaniu obserwowano przypadki nadwrażliwości na światło (patrz punkt 4.8). Jeśli podczas leczenia wystąpi nadwrażliwość na światło, zaleca się przerwanie terapii. Jeżeli ponowne podanie indapamidu okaże się konieczne, zaleca się ochronę przed słońcem lub sztucznym promieniowaniem UVA narażonych części ciała.

Środki ostrożności dotyczące stosowania

- Równowaga wodno-elektrolitowa:

Stężenie sodu w osoczu:

Należy oznaczyć stężenie sodu przed rozpoczęciem leczenia, a następnie kontrolować jego stężenie w regularnych odstępach czasu. Wszystkie leki moczopędne mogą powodować hiponatremię, czasem z bardzo poważnymi konsekwencjami. Spadek stężenia sodu jest początkowo bezobjawowy, dlatego też niezbędna jest jego regularna kontrola, częstsza u osób w podeszłym wieku lub u pacjentów z marskością wątroby (patrz punkt 4.8 i 4.9).

Stężenie potasu w osoczu:

Utrata zasobów potasu z hipokaliemią stanowi główne ryzyko związane z leczeniem tiazydami i lekami moczopędnymi o podobnym działaniu. Należy zapobiegać ryzyku wystąpienia hipokaliemii (< 3,4 mmol/l) u pacjentów, u których ryzyko jej wystąpienia jest największe, to jest u osób w podeszłym wieku, niedożywionych i(lub) leczonych jednocześnie wieloma lekami, u pacjentów z marskością wątroby z obrzękami oraz wodobrzuszem, z chorobą wieńcową i niewydolnością serca. W takich przypadkach hipokaliemia zwiększa kardiotoksyczność preparatów naparstnicy i ryzyko zaburzeń rytmu serca.

W grupie ryzyka znajdują się także pacjenci z wydłużonym odstępem QT, bez względu na to, czy jest to zaburzenie wrodzone, czy jatrogenne. Hipokaliemia, podobnie jak i bradykardia, usposabia do rozwoju poważnych zaburzeń rytmu serca, szczególnie, do potencjalnie zagrażającemu życiu częstoskurczu typu torsades de pointes.

We wszystkich powyżej wymienionych sytuacjach konieczne jest częstsze badanie stężenia potasu w osoczu krwi. Pierwszy pomiar stężenia potasu, należy wykonać w pierwszym tygodniu leczenia.

W przypadku wykrycia hipokaliemii konieczne jest uzupełnienie potasu.

Stężenie wapnia:

Tiazydy i leki moczopędne o podobnym działaniu mogą zmniejszać wydalanie wapnia z moczem powodując niewielkie i przemijające zwiększenie stężenie wapnia w osoczu krwi. Znaczna hiperkalcemia może być skutkiem wcześniej nierozpoznanej nadczynności przytarczyc. Przed przeprowadzeniem badań oceniających czynność przytarczyc należy przerwać leczenie wymienionymi lekami.

Stężenie glukozy we krwi:

U osób chorych na cukrzycę należy często oznaczać stężenia glukozy w krwi, zwłaszcza w przypadku współistnienia hipokaliemii.

Kwas moczowy:

U pacjentów z hiperurykemią występuje zwiększone ryzyko nasilenia częstości napadów dny moczanowej.

Czynność nerek a leki moczopędne:

Tiazydy i inne leki moczopędne o podobnym działaniu są w pełni skuteczne tylko u pacjentów z prawidłową lub w niewielkim stopniu zaburzoną czynnością nerek (stężenie kreatyniny poniżej poziomu 25 mg/l, to jest 220 pmol/l u osób dorosłych). U pacjentów w podeszłym wieku przy ocenie czynności nerek na podstawie stężenia kreatyniny w osoczu należy uwzględnić wiek, masę ciała i płeć. Na początku leczenia, hipowolemia, wtórna do utraty wody i sodu wywołana stosowaniem leków moczopędnych, prowadzi do zmniejszenia przesączania kłębuszkowego. Może to powodować zwiększenie stężenia mocznika i kreatyniny w osoczu. Taka przemijająca, czynnościowa niewydolność nerek nie powoduje żadnych następstw u osób z prawidłową czynnością nerek, natomiast może powodować pogorszenie już istniejącej niewydolności nerek.

Sportowcy

Substancja czynna zawarta w preparacie może powodować dodatni wynik testu antydopingowego u sportowców.

Indipam SR - przedawkowanie

Objawy:

Nie stwierdzono toksyczności indapamidu w dawce do 40 mg, czyli ok. 27 razy większej od dawki terapeutycznej. Objawami ostrego zatrucia indapamidem są zaburzenia gospodarki wodno-elektrolitowej (hiponatremia. hipokaliemia). Klinicznie objawiać się mogą: nudnościami. wymiotami. niedociśnieniem. skurczami mięśniowymi. zawrotami głowy, sennością, dezorientacją. poliurią lub oligurią, z możliwością wystąpienia nawet bezmoczu (w wyniku hipowolemii).

Leczenie:

Postępowanie na początku obejmuje eliminację przyjętej substancji przez płukanie żołądka i (lub) podanie węgla aktywowanego, a następnie przywrócenie prawidłowej równowagi wodno-elektrolitowej w warunkach specjalistycznej opieki medycznej.