Indapamide SR Genoptim

Indapamide SR Genoptim - dawkowanie

Do stosowania doustnego.

Należy stosować jedną tabletkę, co 24 godziny, najlepiej w godzinach rannych. Tabletkę należy połknąć w całości, popijając wodą, nie rozgryzając.

Stosowanie dużych dawek indapamidu nie zwiększa hipotensyjnego działania indapamidu, lecz nasila jego działanie natriuretyczne.

Dawkowanie

Pacjenci z niewydolnością nerek

W ciężkiej niewydolności nerek (klirens kreatyniny poniżej 30 ml/min), stosowanie indapamidu jest przeciwwskazane.

Tiazydowe i tiazydopodobne leki moczopędne wykazują pełną skuteczność terapeutyczną jedynie u pacjentów z prawidłową lub nieznacznie upośledzoną czynnością nerek.

Pacjenci w podeszłym wieku

U pacjentów w podeszłym wieku stężenie kreatyniny w osoczu należy skorygować, biorąc pod uwagę wiek, masę ciała i płeć pacjenta. Indapamid może być stosowany u pacjentów w podeszłym wieku, jeśli mają oni prawidłową lub nieznacznie upośledzoną czynność nerek.

Pacjenci z niewydolnością wątroby

Indapamid jest przeciwwskazany u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby.

Dzieci i młodzież

Nie zaleca się stosowania leku Indapamide SR Genoptim, tabletki o przedłużonym uwalnianiu u dzieci z uwagi na brak danych dotyczących bezpieczeństwa i skuteczności działania. 

Indapamide SR Genoptim - środki ostrożności

Specjalne ostrzeżenia

Leki moczopędne tiazydopodobne mogą powodować encefalopatię wątrobową u pacjentów z upośledzoną czynnością wątroby, szczególnie w przypadku występowania zaburzeń równowagi elektrolitowej. W takiej sytuacji należy natychmiast przerwać stosowanie leku moczopędnego.

Nadwrażliwość na światło:

Podczas stosowania tiazydowych i tiazydopodobnych leków moczopędnych odnotowano przypadki wystąpienia reakcji nadwrażliwości na światło (patrz punkt 4.8). Jeżeli taka reakcja wystąpi zaleca się przerwanie leczenia. Gdy konieczne jest ponowne podanie leku, należy chronić skórę przed światłem słonecznym lub sztucznym promieniowaniem ultrafioletowym typu A (UVA).

Substancje pomocnicze:

Nie należy stosować leku u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy typu Lapp lub nieprawidłowym wchłanianiem glukozy-galaktozy.

Środki ostrożności dotyczące stosowania

- Równowaga wodno-elektrolitowa:

· Stężenie sodu w osoczu

Przed rozpoczęciem leczenia należy oznaczyć stężenie sodu w osoczu, a następnie powtarzać badanie w regularnych odstępach czasu. Wszystkie leki moczopędne mogą powodować hiponatremię, niekiedy z bardzo poważnymi skutkami.. W początkowej fazie leczenia zmniejszenie stężenia sodu w osoczu może przebiegać bezobjawowo, dlatego istotne jest regularne monitorowanie pacjentów. U osób w podeszłym wieku i u pacjentów z marskością wątroby stężenie sodu należy oznaczać częściej.

· Stężenie potasu w osoczu

Utrata potasu i hipokaliemia stanowią poważne ryzyko związane ze stosowaniem tiazydowych leków moczopędnych i leków o podobnym działaniu. Należy zapobiegać hipokaliemii (< 3,4 mmol/l) w grupach pacjentów obciążonych dużym ryzykiem jej wystąpienia, np. u pacjentów w podeszłym wieku, pacjentów niedożywionych i/lub przyjmujących wiele leków, pacjentów z marskością wątroby, obrzękami i wodobrzuszem, pacjentów z chorobą naczyń wieńcowych i niewydolnością serca. W takich grupach pacjentów hipokaliemia zwiększa kardiotoksyczne działanie glikozydów naparstnicy i ryzyko zaburzeń rytmu serca.

W grupie ryzyka wystąpienia hipokaliemii są również pacjenci z wrodzonym lub jatrogennym wydłużeniem odstępu QT. Hipokaliemia, podobnie jak bradykardia, stanowi w tej grupie czynnik predysponujący do wystąpienia ciężkich arytmii, zwłaszcza typu torsades de pointes, które mogą prowadzić do zgonu.

We wszystkich wymienionych powyżej grupach pacjentów konieczne jest częstsze monitorowanie stężenia potasu w osoczu. Pierwszy pomiar stężenia powinien być wykonany w ciągu pierwszego tygodnia po rozpoczęciu leczenia.

Po stwierdzeniu hipokaliemii konieczne jest wyrównanie stężenia potasu we krwi.

· Stężenie wapnia w osoczu

Tiazydowe i tiazydopodobne leki moczopędne mogą zmniejszać wydalanie wapnia z moczem i powodować nieznaczne i przejściowe zwiększenie jego stężenia w osoczu. Klinicznie jawna hiperkalcemia może być związana z nierozpoznaną wcześniej nadczynnością gruczołów przytarczycznych.

Przed oceną czynności gruczołów przytarczycznych należy przerwać stosowanie leku.

- Stężenie glukozy we krwi:

U pacjentów z cukrzycą ważne jest monitorowanie stężenia glukozy we krwi, szczególnie w przypadku hipokaliemii.

- Kwas moczowy:

U pacjentów z podwyższonym stężeniem kwasu moczowego może dojść do zwiększenia częstości ataków dny moczanowej.

- Czynność nerek i leki moczopędne:

Tiazydowe i tiazydopodobne leki moczopędne są w pełni skuteczne jedynie wtedy, gdy czynność nerek jest prawidłowa lub nieznacznie upośledzona (u dorosłych pacjentów stężenie kreatyniny w osoczu poniżej 25 mg/l, tj. 220 μmol/l). U osób w podeszłym wieku, oceniając czynności nerek na podstawie stężenia kreatyniny, należy wziąć pod uwagę wiek, płeć oraz masę ciała pacjenta.

Na początku leczenia, hipowolemia, wtórna do utraty płynów i sodu wywołana przez leki moczopędne, prowadzi do zmniejszenia przesączania kłębuszkowego.

Może to powodować wzrost stężenia mocznika we krwi i kreatyniny w osoczu. Tego typu przejściowe upośledzenie czynności nerek nie ma znaczenia klinicznego u pacjentów z prawidłową czynnością nerek, może jednak nasilać już istniejącą niewydolność nerek.

- Pacjenci uprawiający sport:

Sportowcy powinni wiedzieć, iż produkt leczniczy zawiera substancję mogącą powodować dodatnie wyniki testów antydopingowych.

Indapamide SR Genoptim - przedawkowanie

Nie stwierdzono toksyczności indapamidu stosowanego w dawkach do 40 mg tj. dawki 27 razy większej niż dawka zalecana. Objawami ostrego zatrucia są głównie zaburzenia równowagi wodno-elektrolitowej (hiponatremia, hipokaliemia). Do objawów klinicznych mogą należeć nudności, wymioty, niedociśnienie, kurcze mięśni, zawroty głowy, senność, splątanie, wielomocz lub skąpomocz z możliwością wystąpienia bezmoczu (w wyniku hipowolemii).

Początkowe postępowanie obejmuje szybką eliminację przyjętej substancji poprzez płukanie żołądka i/lub podanie węgla aktywowanego, a następnie przywrócenie równowagi wodno-elektrolitowej w specjalistycznym ośrodku.