Atram 25

Atram 25 - dawkowanie

Dawkowanie u pacjentów dorosłych Nadciśnienie tętnicze samoistne Zalecane jest dawkowanie raz na dobę.

Zalecana dawka początkowa wynosi 12,5 mg raz na dobę przez pierwsze 2 dni. Następnie zalecane jest stosowanie dawki 25 mg raz na dobę. W razie potrzeby dawkę można stopniowo zwiększać w odstępach co najmniej 2-tygodniowych do maksymalnej zalecanej dawki dobowej 50 mg, podawanej raz na dobę lub w dwóch dawkach podzielonych.

Produkt może być stosowany w monoterapii lub w leczeniu skojarzonym z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi, szczególnie z tiazydowymi lekami moczopędnymi.

Pacjenci w podeszłym wieku

Zalecana dawka do rozpoczęcia leczenia wynosi 12,5 mg raz na dobę. Jeśli nie zostanie uzyskana zadowalająca odpowiedź kliniczna, dawkę można stopniowo zwiększać w odstępach co najmniej

2-tygodniowych do maksymalnej zalecanej dawki dobowej tj. 50 mg. Dzieci

Nie ustalono skuteczności i bezpieczeństwa stosowania preparatu u dzieci w wieku poniżej 18 lat.

Choroba niedokrwienna serca

Zalecana dawka do rozpoczęcia leczenia wynosi 12,5 mg dwa razy na dobę przez pierwsze dwa dni. Następnie zalecane jest stosowanie dawki 25 mg dwa razy na dobę. W razie potrzeby dawkę można zwiększać w odstępach co najmniej 2-tygodniowych do maksymalnej zalecanej dawki dobowej 100 mg, podawanej w dawkach podzielonych (dwa razy na dobę).

Maksymalna zalecana dawka dobowa u pacjentów w podeszłym wieku wynosi 50 mg, podawana w dawkach podzielonych (dwa razy na dobę).

Pacjenci w podeszłym wieku

Zalecana dawka początkowa wynosi 12,5 mg dwa razy na dobę przez dwa dni. Następnie, leczenie należy kontynuować stosując maksymalną zalecaną dawkę 25 mg dwa razy na dobę.

Dzieci

Nie ustalono skuteczności i bezpieczeństwa stosowania preparatu u dzieci w wieku poniżej 18 lat.

Przewlekła niewydolność serca

Dawkowanie musi być ustalane indywidualnie i ściśle kontrolowane przez lekarza w okresie stopniowego zwiększania dawki.

Karwedylol może być stosowany jako leczenie uzupełniające do standardowego, ale może również być stosowany u pacjentów, u których nie można stosować inhibitorów konwertazy angiotensyny, bądź u nie leczonych preparatami naparstnicy, hydralazyną lub azotanami.

U pacjentów przyjmujących digoksynę, leki moczopędne i inhibitory konwertazy angiotensyny przed rozpoczęciem leczenia karwedylolem należy ustalić dawki wymienionych leków.

Zalecana dawka do rozpoczęcia leczenia wynosi 3,125 mg dwa razy na dobę przez dwa tygodnie. Jeśli pacjent dobrze znosi tę dawkę, można ją stopniowo zwiększać do dawki 6,25 mg dwa razy na dobę zachowując co najmniej 2-tygodniowe odstępy, a następnie do dawki 12,5 mg dwa razy na dobę i 25 mg dwa razy na dobę. Dawkę należy zwiększać do największej dawki dobrze znoszonej przez pacjenta.

Maksymalna zalecana dawka wynosi 25 mg dwa razy na dobę u wszystkich pacjentów z ciężką zastoinową niewydolnością serca, oraz u pacjentów z łagodną i umiarkowaną zastoinową niewydolnością serca, o masie ciała mniejszej niż 85 kg. U pacjentów z łagodną lub umiarkowaną zastoinową niewydolnością serca, o masie ciała większej niż 85 kg, zalecana maksymalna dawka wynosi 50 mg dwa razy na dobę.

Na początku leczenia lub w okresie zwiększenia dawki może wystąpić przejściowe nasilenie objawów niewydolności serca, szczególnie u pacjentów z ciężką niewydolnością serca i (lub) stosujących duże dawki leków moczopędnych. Zazwyczaj nie jest konieczne przerwanie leczenia, ale nie należy zwiększać dawki produktu. Pacjent powinien być obserwowany przez lekarza-kardiologa przez dwie godziny po rozpoczęciu leczenia lub zwiększeniu dawki. Przed każdym zwiększeniem dawki należy zbadać pacjenta, zwracając uwagę na możliwe objawy nasilenia niewydolności serca i objawy znacznego rozszerzenia naczyń (np. czynność nerek, masa ciała, ciśnienie tętnicze krwi, częstość i rytm pracy serca). Nasilenie objawów niewydolności serca lub zatrzymanie płynów wymaga zwiększenia dawki leków moczopędnych bez zwiększania dawki karwedylolu do czasu ustabilizowania stanu pacjenta. W przypadku wystąpienia bradykardii lub wydłużenia przewodzenia przedsionkowo-komorowego należy najpierw skontrolować stężenie digoksyny. Niekiedy może być konieczne zmniejszenie dawki karwedylolu, a w niektórych przypadkach okresowe przerwanie leczenia połączonego. Nawet w takich przypadkach często można kontynuować stopniowe zwiększanie dawki karwedylolu.

Podczas stopniowego zwiększania dawki należy regularnie kontrolować czynność nerek, liczbę płytek krwi i stężenie glukozy (w przypadku cukrzycy insulinozależnej i (lub) insulinoniezależnej). Po zwiększeniu dawki można zmniejszyć częstość kontroli.

W przypadku gdy przerwa w leczeniu karwedylolem jest dłuższa niż dwa tygodnie, leczenie należy rozpocząć od dawki 3,125 mg dwa razy na dobę, a następnie stopniowo zwiększać dawkę zgodnie z wyżej podanymi zaleceniami.

Pacjenci w podeszłym wieku

Pacjenci w podeszłym wieku mogą być bardziej wrażliwi na działanie karwedylolu, z tego względu należy ich obserwować ze szczególną uwagą.

Dzieci

Nie oceniono skuteczności i bezpieczeństwa stosowania preparatu u dzieci w wieku poniżej 18 lat. Niewydolność wątroby

Nie należy stosować karwedylolu u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności wątroby (patrz punkt 4.3). W przypadku umiarkowanej niewydolności wątroby, może być konieczne dostosowanie dawkowania.

+Niewydolność nerek

Dawkę należy ustalać dla każdego pacjenta indywidualnie, ale dane farmakokinetyczne nie wskazują na konieczność dostosowania dawki karwedylolu u pacjentów z niewydolnością serca.

Przerwanie leczenia

Nie należy nagle przerywać stosowania karwedylolu, szczególnie u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca. Preparat należy odstawiać stopniowo, w ciągu 7 do 10 dni, np. poprzez zmniejszanie dawki o połowę, co trzy dni.

Sposób podawania: tabletki należy przyjmować podczas posiłku, popijając odpowiednią ilością płynu.

Atram 25 - środki ostrożności

Nie określono skuteczności i bezpieczeństwa stosowania karwedylolu u pacjentów w wieku poniżej 18 lat.

Trzeba zachować ostrożność stosując karwedylol u pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca, leczonych digoksyną, lekami moczopędnymi i (lub) inhibitorami konwertazy angiotensyny, ponieważ digoksyna i karwedylol zwalniają przewodzenie przedsionkowo-komorowe.

Leczenie należy rozpoczynać w szpitalu, pod kontrolą lekarza. Leczenie należy rozpoczynać tylko u pacjentów w stanie stabilnym, uzyskanym za pomocą konwencjonalnego leczenia, trwającego co najmniej 4 tygodnie. Należy ustabilizować stan pacjenta z niewyrównanymi zaburzeniami. Pacjenci z ciężką niewydolnością serca, niedoborem elektrolitów lub hipowolemią, w podeszłym wieku lub z niskim początkowym ciśnieniem tętniczym krwi powinni być obserwowani przez co najmniej 2 godziny po podaniu pierwszej dawki lub po zwiększeniu dawki, ze względu na możliwość wystąpienia niedociśnienia tętniczego. Niedociśnienie tętnicze będące wynikiem nadmiernego rozszerzenia naczyń należy najpierw leczyć poprzez zmniejszenie dawki leku moczopędnego. W przypadku utrzymywania się objawów, można zmniejszyć dawkę stosowanego inhibitora konwertazy angiotensyny. Na początku leczenia lub w okresie zwiększania dawki karwedylolu może dojść do nasilenia niewydolności serca lub zatrzymania płynów w organizmie. W takich przypadkach należy zwiększyć dawkę leku moczopędnego. W niektórych przypadkach może być konieczne zmniejszenie dawki karwedylolu lub odstawienie karwedylolu. Nie należy zwiększać dawki karwedylolu przed opanowaniem objawów związanych z nasileniem niewydolności serca lub niedociśnieniem tętniczym będącym wynikiem nadmiernego rozszerzenia naczyń.

Konieczne jest zachowanie ostrożności podczas stosowania karwedylolu u pacjentów chorych na cukrzycę, ponieważ preparat może maskować lub osłabiać pierwsze objawy ostrej hipoglikemii. U pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca i cukrzycą stosowanie karwedylolu może wiązać się ze zmniejszoną kontrolą glikemii. Z tego względu u pacjentów chorych na cukrzycę rozpoczynających leczenie karwedylolem lub w okresie zwiększania dawki, należy regularnie sprawdzać stężenie glukozy we krwi i wyrównywać ewentualną hipoglikemię.

U pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca i niskim ciśnieniem tętniczym (skurczowe ciśnienie tętnicze < 100 mmHg), chorobą niedokrwienną serca i rozległymi zmianami naczyniowymi i (lub) u pacjentów z niewydolnością nerek, podczas leczenia karwedylolem może wystąpić przejściowe zaburzenie czynności nerek. U pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca i wymienionymi czynnikami ryzyka należy uważnie kontrolować czynność nerek w okresie zwiększania dawki karwedylolu. W przypadku stwierdzenia zaburzenia czynności nerek należy przerwać stosowanie leku lub zmniejszyć jego dawkę.

Podczas zwiększania dawki karwedylolu u pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca może dojść do nasilenia niewydolności serca lub do zatrzymania płynów. W takim przypadku należy zwiększyć dawkę leków moczopędnych. Do czasu ustabilizowania stanu klinicznego nie należy zwiększać dawki karwedylolu. W niektórych przypadkach konieczne może okazać się zmniejszenie dawki karwedylolu lub okresowe odstawienie leku. Opisane powikłania nie wykluczają możliwości dalszego skutecznego stosowania karwedylolu.

U pacjentów z przewlekłą obturacyjną chorobą płuc ze skurczem oskrzeli, którzy nie przyjmują leków doustnych ani wziewnych, karwedylol można stosować tylko w przypadku, gdy spodziewane korzyści przeważają nad potencjalnym ryzykiem związanym z leczeniem.

U pacjentów z tendencją do skurczu oskrzeli mogą wystąpić zaburzenia oddechowe w wyniku zwiększenia oporów w drogach oddechowych. Podczas rozpoczynania leczenia i w okresie zwiększania dawki karwedylolu należy obserwować pacjenta i w przypadku wystąpienia objawów skurczu oskrzeli zmniejszyć dawkę.

Należy uprzedzić pacjentów używających soczewek kontaktowych o możliwości zmniejszenia wydzielania łez.

Podobnie jak w przypadku innych leków beta-adrenolitycznych:

Nie należy nagle przerywać stosowania karwedylolu, szczególnie u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca. Karwedylol należy odstawiać poprzez stopniowe zmniejszanie dawki (w ciągu 1 do 2 tygodni).

Należy zachować ostrożność stosując karwedylol u pacjentów z chorobą naczyń obwodowych, ponieważ leki beta-adrenolityczne mogą wywoływać i nasilać objawy niewydolności tętnic.

U pacjentów z zaburzeniami krążenia obwodowego (objaw Raynauda) może dojść do nasilenia objawów.

Karwedylol, podobnie jak inne leki beta-adrenolityczne, może maskować objawy tyreotoksykozy.

Należy zachować ostrożność u pacjentów poddawanych zabiegom chirurgicznym ze względu na synergiczne działanie inotropowo ujemne i hipotensyjne karwedylolu z produktami stosowanymi w znieczuleniu.

Karwedylol może powodować bradykardię. W przypadku zmniejszenia tętna poniżej 55 uderzeń na minutę, należy zmniejszyć dawkę karwedylolu.

Należy zachować ostrożność podczas stosowania karwedylolu u pacjentów z ciężkimi objawami nadwrażliwości w wywiadzie oraz u pacjentów będących w trakcie leczenia odczulającego, ponieważ leki beta-adrenolityczne mogą zwiększać zarówno wrażliwość na alergeny, jak i możliwość rozwoju wstrząsu anafilaktycznego.

Pacjenci z łuszczycowymi zmianami skórnymi w wywiadzie, związanymi ze stosowaniem leków beta-adrenolitycznych, mogą stosować karwedylol tylko po starannym rozważeniu korzyści i ryzyka takiego leczenia.

U pacjentów stosujących jednocześnie leki z grupy antagonistów kanału wapniowego, takie jak werapamil lub diltiazem, bądź inne leki przeciwarytmiczne, należy starannie kontrolować zapis EKG oraz wartości ciśnienia tętniczego.

Należy zachować ostrożność podczas stosowania karwedylolu u pacjentów z niestabilnym lub wtórnym nadciśnieniem tętniczym.

U pacjentów z guzem chromochłonnym nadnerczy przed rozpoczęciem stosowania leku beta-adrenolitycznego należy zastosować lek alfa-adrenolityczny. Pomimo, że karwedylol wykazuje działanie farmakologiczne związane z blokowaniem receptorów alfa- i beta-adrenergicznych, nie ma doświadczenia dotyczącego stosowania karwedylolu w tym schorzeniu. Z tego względu należy zachować ostrożność podczas stosowania karwedylolu u pacjentów z podejrzeniem guza chromochłonnego nadnerczy.

Leki nieselektywnie blokujące receptory beta-adrenergiczne mogą powodować ból w klatce piersiowej u pacjentów z dławicą Prinzmetala. Nie ma doświadczenia klinicznego dotyczącego stosowania karwedylolu u tych pacjentów, jednak działanie karwedylolu blokujące receptory alfa może hamować te objawy. Należy zachować ostrożność podczas stosowania karwedylolu u pacjentów z podejrzeniem dławicy Prinzmetala.

Należy zachować ostrożność u pacjentów chorych na depresję i miastenię.

Atram 25 - przedawkowanie

W przypadku przedawkowania może wystąpić ciężkie niedociśnienie tętnicze, bradykardia, niewydolność serca, wstrząs kardiogenny i zatrzymanie akcji serca. Zgłaszane były również trudności w oddychaniu, skurcz oskrzeli, wymioty, zaburzenia świadomości i uogólnione drgawki.

Konieczne jest monitorowanie podstawowych czynności życiowych i w razie potrzeby wyrównywanie zaburzeń w warunkach oddziału intensywnej opieki medycznej.

Leczenie wspomagające

Atropina: 0,5 do 2 mg i.v. (w przypadku ciężkiej bradykardii).

Glukagon: początkowo 1 do 10 mg i.v., następnie 2 do 5 mg/godz. w długotrwającym wlewie (w celu podtrzymania czynności układu sercowo-naczyniowego).

Leki sympatykomimetyczne w zależności od masy ciała pacjenta i działania terapeutycznego: dobutamina, izoprenalina, orcyprenalina lub adrenalina.

Jeśli w obrazie klinicznym dominuje rozszerzenie naczyń obwodowych, należy podać norfenefrynę lub noradrenalinę, stale monitorując czynność układu krążenia.

W przypadku bradykardii opornej na leczenie farmakologiczne należy zastosować stymulator serca.

W przypadku skurczu oskrzeli należy zastosować beta-sympatykomimetyki (wziewne lub dożylne) lub podać dożylnie aminofilinę. W przypadku uogólnionych drgawek zalecane jest podanie diazepamu lub klonazepamu w wolnym wlewie dożylnym.

Uwaga: w przypadku ciężkiego zatrucia z objawami wstrząsu, leczenie wspomagające z zastosowaniem antidotum należy prowadzić odpowiednio długo, ze względu na spodziewane wydłużenie okresu półtrwania fazy eliminacji i redystrybucji karwedylolu. Czas trwania leczenia zależy od stopnia przedawkowania, z tego względu leczenie należy prowadzić do czasu ustabilizowania stanu pacjenta.