Ten lek zażywany jednocześnie z innymi lekami może mieć negatywny wpływ na twoje zdrowie. Najczęściej wykryto interakcje z preparatami:
Zobacz wszystkie »
Mimo dużej zawartości cennej witaminy C, cytrusy nie powinny być spożywane jednocześnie z przyjmowaniem leków, zawierają bowiem furanokumaryny. Szczególnie bogaty w nie jest grejpfrut oraz czerwone gorzkie pomarańcze, z których przygotowuje się dżemy. Dowiedz się więcej na temat interakcji leków z cytrusami.
Nikt nie zadał jeszcze żadnych pytań dotyczących tego preparatu. Możesz zadać bezpłatne pytanie farmaceucie. Napisz własne pytanie lub wybierz jedno z poniższych:
Rak jajnika W monoterapii lub w leczeniu skojarzonym z cisplatyną u chorych z zaawansowaną postacią raka jajnika. Chemioterapia pierwszego rzutu w skojarzeniu z cisplatyną w przypadkach zaawansowanego raka jajnika lub u chorych z resztkowym nowotworem (> 1 cm), po wcześniejszej laparotomii.
Leczenie drugiego rzutu u chorych z przerzutami po niepowodzeniu standardowego leczenia schematami zawierającymi platynę.
Rak piersi
Początkowe leczenie miejscowo zaawansowanego raka piersi lub raka piersi z przerzutami, zarówno w skojarzeniu z antracyklinami u chorych, u których można zastosować leczenie antracyklinami lub w skojarzeniu z trastuzumabem u pacjentek ze zwiększoną ekspresją receptora HER-2 na poziomie 3+ oznaczonym metodą immunohistochemiczną, u których leczenie antracyklinami nie jest odpowiednie. W monoterapii w leczeniu postaci raka piersi z przerzutami u chorych, u których leczenie antracyklinami okazało się nieskuteczne lub u chorych, u których standardowe leczenie antracyklinami nie jest odpowiednie. W leczeniu uzupełniającym (adjuwantowym) raka piersi u chorych z zajętymi węzłami chłonnymi i nowotworem niewykazującym ekspresji receptorów estrogenowych i progesteronowych, podawany sekwencyjnie według schematu zawierającego 4 cykle AC (antracyklina i cyklofosfamid) i 4 cykle leczenia paklitakselem, po standardowej terapii wielolekowej AC.
Niedrobnokomórkowy rak płuca (ang.NSCLC)
Leczenie pierwszego rzutu w skojarzeniu z cisplatyną u pacjentów, którzy nie kwalifikują się do zabiegu chirurgicznego i (lub) radioterapii.
Mięsak Kaposiego (MK) związany z AIDS
W leczeniu mięsaka Kaposiego u chorych z AIDS, u których leczenie antracyklinami liposomalnymi okazało się nieskuteczne. Nieliczne dane potwierdzają skuteczność leku w tym wskazaniu; zestawienie
odpowiednich badań przedstawiono w punkcie 5.1.
1 ml koncentratu do sporządzania roztworu do infuzji zawiera 6 mg paklitakselu (Paclitaxelum). 1 fiolka 5 ml zawiera 30 mg paklitakselu.
1 fiolka 16,67 ml zawiera 100 mg paklitakselu.
1 fiolka 43,33 ml zawiera 260 mg paklitakselu.
1 fiolka 50 ml zawiera 300 mg paklitakselu.
Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.
Premedykacja: przed podaniem produktu u wszystkich pacjentów należy zastosować premedykację składającą się z kortykosteroidów, leków przeciwhistaminowych i antagonistów receptora H2.
W tabeli poniżej podano przykładową premedykację:
|
Lek |
Dawka i droga podania |
Czas podania przed zastosowaniem paklitakselu |
|
Deksametazon |
20 mg doustnie* lub dożylnie |
Doustnie: około 12 godzin i 6 godzin; Dożylnie: od 30 do 60 minut |
|
Difenhydramina** |
50 mg dożylnie |
od 30 do 60 minut |
|
Cymetydyna lub ranitydyna |
300 mg dożylnie 50 mg dożylnie |
od 30 do 60 minut |
* 8-20 mg dla pacjentów z MK
** lub inny lek o właściwościach przeciwhistaminowych np. chlorfenyramina
Sindaxel powinien być podawany przez umieszczony w zestawie do wlewów dożylnych filtr membranowy ≤0,22 µm (patrz punkt 6.6).
Leczenie raka jajnika z zastosowaniem paklitakselu jako leku pierwszego rzutu
Zaleca się podawanie paklitakselu w skojarzeniu z cisplatyną, chociaż trwają badania również innych schematów dawkowania. W zależności od czasu trwania wlewu dożylnego, zaleca się dwa sposoby dawkowania: 175 mg/m2 pc. paklitakselu podawany dożylnie w ciągu 3 godzin, a następnie cisplatyna w dawce 75 mg/m2 pc., z zachowaniem trzytygodniowej przerwy w kolejnych kursach leczenia lub 135 mg/m2 pc. paklitakselu
podawany we wlewie dożylnym w ciągu 24 godzin, a następnie cisplatyna w dawce 75 mg/m2 pc., z zachowaniem trzytygodniowej przerwy w kolejnych kursach leczenia (patrz punkt 5.1).
Rak jajnika – leczenie drugiego rzutu
Zalecana dawka paklitakselu wynosi 175 mg/m2.Produktnależy podawać w 3-godzinnym wlewie dożylnym. Odstęp między kolejnymi kursami leczenia powinien wynosić 3 tygodnie.
Rak piersi – leczenie pierwszego rzutu
Paklitaksel stosowany w skojarzeniu z doksorubicyną (50 mg/m2) należy podawać 24 godziny po niej. Zalecana dawka paklitakselu wynosi 220 mg/m2.Odstęp między kolejnymi kursami leczenia powinien wynosić 3 tygodnie.
Paklitaksel stosowany w skojarzeniu z trastuzumabem - zalecana dawka paklitakselu wynosi 175 mg/m2.Produkt należy podawać w 3-godzinnym wlewie dożylnym. Wlew można podać następnego dnia po pierwszej dawce trastuzumabu lub zaraz po kolejnych jego dawkach, jeżeli poprzednia dawka trastuzumabu była dobrze tolerowana. Odstęp między kolejnymi kursami leczenia powinien wynosić 3 tygodnie.
Rak piersi - leczenie drugiego rzutu
Zalecana dawka paklitakselu wynosi 175 mg/m2 . Produktnależy podawać w 3-godzinnym wlewie dożylnym. Odstęp między kolejnymi kursami leczenia powinien wynosić 3 tygodnie. Kolejne dawki produktu powinny być uzależnione od tolerancji chorego na leczenie.
Rak piersi - leczenie uzupełniające
Zalecana dawka paklitakselu wynosi 175 mg/m2. Produktnależy podawać w 3-godzinnym wlewie dożylnym, po podaniu schematu AC zawierającego doksorubicynę i cyklofosfamid. Odstęp między 4-ma kolejnymi kursami leczenia powinien wynosić 3 tygodnie.
Kolejne dawki produktu powinny być uzależnione od tolerancji chorego na leczenie.
Niedrobnokomórkowy rak płuca
Zalecana dawka paklitakselu wynosi 175 mg/m2.Produktnależy podawać w 3-godzinnym wlewie dożylnym z następczym podaniem cisplatyny. Odstęp pomiędzy kolejnymi kursami leczenia powinien wynosić 3 tygodnie.
Mięsak Kaposiego związany z AIDS
Zalecana dawka wynosi 100 mg/m2 pc. podawana we wlewie dożylnym trwającym 3 godziny, z zachowaniem 2-tygodniowej przerwy między kolejnymi kursami leczenia.
Nie należy podawać kolejnego kursu leczenia, jeśli liczba granulocytów obojętnochłonnych wynosi ≥1,5 x 109 /l, a liczba krwinek płytkowych ≥100 x 109/l. U chorych z ciężką neutropenią (≤0,5 x 109 przez 7 lub więcej dni) oraz u chorych z ciężkimi obwodowymi neuropatiami w kolejnym kursie leczenia należy zmniejszyć dawkę leku o 20%, a u chorych z mięsakiem Kaposiego o 25% (patrz punkt 4.4).
Przygotowanie roztworu do wlewu: przed podaniem należy rozcieńczyć roztwór w warunkach aseptycznych.
Produkt można rozcieńczyć 0,9% roztworem soli fizjologicznej, 5% glukozy, mieszaniną 5% glukozy i 0,9% soli fizjologicznej, 5% glukozy w płynie Ringera. Końcowe stężenie roztworu powinno wynosić od 0,3 mg/ml do 1,2 mg/ml. Przygotowany roztwór jest fizycznie i chemicznie stabilny przez 27 godzin w temperaturze pokojowej (do 25°C) oraz naturalnym oświetleniu. Nie należy przechowywać rozcieńczonego roztworu w lodówce. Po przygotowaniu roztwór może być lekko opalizujący. Jest to związane z zastosowaniem rozcieńczalnika.
Roztwór powinien być podawany dożylnie z zastosowaniem filtra o średnicy otworów w membranie nie większej niż 0,22 µm. Taki rozmiar filtra gwarantuje zachowanie aktywności paklitakselu.
Stosowanie u dzieci i młodzieży
Paklitaksel nie jest zalecany do stosowania u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat z powodu braku danych dotyczących bezpieczeństwa i skuteczności.
Produkt powinien być podawany pod ścisłym nadzorem lekarza doświadczonego w podawaniu produktów z grupy chemioterapeutyków przeciwnowotworowych. Ze względu na możliwość wystąpienia ciężkich reakcji nadwrażliwości powinien być zapewniony dostęp do odpowiedniego sprzętu pomocniczego i leków.
Mając na uwadze możliwość wynaczynienia podczas podawania leku, wskazane jest ścisłe monitorowanie miejsca infuzji w kierunku możliwego wydostania się leku poza naczynie.
Przed podaniem produktu pacjenci powinni otrzymać właściwą premedykację składającą się z glikortykosteroidów, leków przeciwhistaminowych i antagonistów receptora H2 (patrz punkt 4.2).
W przypadku leczenia skojarzonego z cisplatyną, paklitaksel należy podawać przed cisplatyną (patrz punkt 4.5).
U 1% chorych, mimo stosowania właściwej premedykacji, wystąpiły ciężkie reakcje nadwrażliwości charakteryzujące się dusznością, obniżeniem ciśnienia tętniczego, które wymaga leczenia, obrzękiem naczynioruchowym i uogólnioną pokrzywką. Reakcje tego typu są prawdopodobnie związane z uwalnianiem histaminy. Jeśli wystąpią ciężkie reakcje nadwrażliwości należy natychmiast przerwać wlew z paklitakselem, rozpocząć leczenie objawowe oraz nie należy podawać ponownie produktu.
Reakcje uczuleniowe są prawdopodobnie wywołane przez substancję pomocniczą produktu Sindaxel (polioksyetylowany olej rycynowy).
Zahamowanie czynności szpiku kostnego (głównie neutropenia), jest objawem toksyczności produktu ograniczającym dawkę. Podczas leczenia paklitakselem należy regularnie wykonywać badanie pełnej morfologii krwi obwodowej. Nie należy ponownie podawać produktu, jeśli liczba granulocytów obojętnochłonnych wynosi ≥1500/mm3 ( ≥1000/mm3 u pacjentów z mięsakiem Kaposiego) i liczba płytek ≥100000/mm3 (≥75 000/mm3 u pacjentów z mięsakiem Kaposiego). W badaniach klinicznych u pacjentów z mięsakiem Kaposiego większość chorych otrzymywała czynnik stymulujący wzrost granulocytów (G-CSF).
Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby mogą być narażeni na zwiększone ryzyko działania toksycznego, zwłaszcza zahamowanie czynności szpiku kostnego 3. do 4. stopnia. Brak dowodów na to, że toksyczność paklitakselu nasila się u pacjentów z łagodnymi zaburzeniami czynności wątroby, którym podawano paklitaksel w 3-godzinnym wlewie dożylnym. Jeśli paklitaksel jest podawany w dłuższym wlewie dożylnym, u pacjentów z umiarkowanymi i ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby może wystąpić nasilenie zahamowania czynności szpiku kostnego. Należy uważnie obserwować, czy u pacjenta nie występuje ciężkie zahamowanie czynności krwiotwórczej szpiku kostnego (patrz punkt 4.2). Brak wystarczających danych w celu zalecenia zmiany dawkowania leku u pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby (patrz punkt 5.2).
Brak dostępnych danych dotyczących pacjentów z początkową ciężką cholestazą. Nie wolno stosować leczenia paklitakselem u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby.
Rzadko opisywano ciężkie zaburzenia przewodzenia w obrębie układu przewodzącego mięśnia sercowego po podaniu paklitakselu w monoterapii. Jeśli u pacjenta dojdzie do znacznych zaburzeń przewodzenia podczas podawania paklitakselu, należy rozpocząć odpowiednie leczenie oraz w sposób ciągły monitorowanie czynności serca podczas kolejnych kursów leczenia.
Podczas podawania paklitakselu obserwowano niedociśnienie tętnicze, nadciśnienie tętnicze i bradykardię - zwykle bezobjawowe i niewymagające leczenia. Podczas pierwszej godziny podawania paklitakselu zaleca się częste monitorowanie czynności życiowych.
Ciężkie zaburzenia czynności układu sercowo-naczyniowego obserwowano częściej u chorych z niedrobnokomórkowym rakiem płuca, niż u chorych z rakiem piersi lub rakiem jajnika. Opisano pojedynczy przypadek niewydolności serca spowodowany podaniem paklitakselu u pacjenta włączonego do badania klinicznego oceniającego skuteczność produktu u chorych z mięsakiem Kaposiego związanym z AIDS.
W przypadku stosowania paklitakselu w skojarzeniu z doksorubicyną lub trastuzumabem w początkowym leczeniu raka piersi z przerzutami, należy monitorować czynność serca. Planując chemioterapię z użyciem paklitakselu, pacjenta należy poddać podstawowym badaniom kardiologicznym - zebrać wywiad, przeprowadzić badanie fizykalne, EKG, badanie echokardiograficzne serca i (lub) scyntygrafię serca obrazowaniem MUGA (ang. Multiple Gated Acquisition scan). Należy także monitorować czynność serca podczas leczenia (np. co trzy miesiące). Monitorowanie może pomóc w identyfikacji pacjentów, u których rozwija się zaburzenie czynności serca a lekarz prowadzący powinien dokładnie ocenić dawkę skumulowaną (mg/m2) podanej antracykliny, przed podjęciem decyzji dotyczącej częstości oceny czynności komór serca. Jeśli wyniki badań czynnościowych serca wykazują pogorszenie czynności serca, nawet bezobjawowe, lekarz powinien uważnie ocenić korzyści kliniczne wynikające z dalszego leczenia w aspekcie możliwego uszkodzenia serca, w tym nieodwracalnego. Jeśli leczenie jest kontynuowane, należy częściej monitorować czynność serca (np. co 1-2 kursy leczenia). W celu uzyskania bardziej szczegółowych informacji patrz Charakterystyka Produktu Leczniczego leku Herceptin lub doksorubicyny.
Pomimo że po podaniu paklitakselu często występuje neuropatia obwodowa,rzadko dajeciężkie objawy. W ciężkich przypadkach, zaleca się zmniejszenie dawki paklitakselu w kolejnych kursach leczenia o 20% (u chorych z mięsakiem Kaposiego - o 25%). W leczeniu pacjentów z niedrobnokomórkowym rakiem płuca i w leczeniu pierwszego rzutu pacjentek z rakiem jajnika, stosowanie paklitakselu w 3-godzinnym wlewie dożylnym w skojarzeniu z cisplatyną powodowało zwiększenie częstości występowania objawów ciężkiego działania neurotoksycznego w porównaniu do stosowania paklitakselu i cyklofosfamidu w monoterapii, a następnie leczeniu cisplatyną.
Należy zachować szczególną ostrożność, aby unikać dotętniczego podania paklitakselu, ponieważ w badaniach tolerancji miejscowej przeprowadzonych na zwierzętach po podaniu dotętniczym stwierdzano ciężkie odczyny tkankowe.
Paklitaksel, w skojarzeniu z napromienianiem tkanki płucnej, niezależnie od kolejności zastosowania, może przyczynić się do wystąpienia śródmiąższowego zapalenia płuc.
Z uwagi na to, że Sindaxel zawiera alkohol etylowy (396 mg/ml), należy uwzględnić możliwość wpływu alkoholu na ośrodkowy układ nerwowy i inne skutki jego działania.
Przypadki występowaniarzekomobłoniastego zapalenia jelit zgłaszano rzadko, w tym również u pacjentów, którzy nie byli jednocześnie poddani leczeniu antybiotykami. Taką reakcję należy rozważyć w diagnostyce różnicowej przypadków ciężkiej lub przewlekłej biegunki występującej w trakcie leczenia lub bezpośrednio po leczeniu paklitakselem.
U pacjentów z mięsakiem Kaposiego rzadko dochodzi dociężkiego zapalenia błon śluzowych. Jeśli wystąpi ciężka reakcja, należy zmniejszyć dawkę paklitakselu o 25%.
Nie jest znane antidotum w przypadku przedawkowania paklitakselu. W przypadku przedawkowania
pacjentów należy ściśle monitorować. Leczenie należy skierować na główne przewidywane objawy działania toksycznego, tzn. zahamowanie czynności szpiku kostnego, neurotoksyczność obwodową i zapalenie błon śluzowych.
Przedawkowanie u dzieci może być związane z ciężkim toksycznym działaniem alkoholu.
Nadwrażliwość na paklitaksel lub którąkolwiek substancję pomocniczą, szczególnie na polioksyetylenowany olej rycynowy (Cremophor EL) (patrz punkt 4.4)
Paklitaksel nie powinien być stosowany u pacjentów z początkową liczbą granulocytów obojętnochłonnych poniżej 1500/mm3 (u pacjentów z mięsakiem Kaposiego poniżej 1000/mm3).
Paklitaksel jest przeciwwskazany w okresie karmienia piersią (patrz punkt 4.6).
U pacjentów z mięsakiem Kaposiego, paklitaksel jest także przeciwwskazany w przypadku jednocześnie występujących, poważnych i niepoddających się leczeniu zakażeń.
Jeśli nie podano inaczej, nasilenie działań niepożądanych opisane poniżej dotyczy 812 pacjentów z badań klinicznych z guzami litymi, leczonych paklitakselem w monoterapii.
W związku z tym, że populacja osób z mięsakiem Kaposiego jest bardzo szczególna, specjalny podpunkt przygotowany w oparciu o dane z badań klinicznych, obejmujących 107 pacjentów, znajduje się na końcu tego punktu.
Częstość występowania i nasilenie działań niepożądanych, jeśli nie podano inaczej, były zbliżone u pacjentów poddanych leczeniu raka jajnika, raka piersi lub niedrobnokomórkowego raka płuc z zastosowaniem paklitakselu. Żadne z obserwowanych działań toksycznych nie było zależne od wieku.
Ciężkie reakcje nadwrażliwościzagrażające życiu (definiowane jako niedociśnienie tętnicze wymagające leczenia, obrzęk naczynioruchowy, zaburzenia oddychania wymagające leczenia rozszerzającego oskrzela lub uogólniona pokrzywka) wystąpiły u dwóch pacjentów (< 1%). Reakcje nadwrażliwości o łagodnym charakterze wystąpiły u 34% pacjentów (17% wszystkich kursów leczenia). Reakcje tego typu, obejmujące głównie uderzenia gorąca i wysypkę, nie wymagały leczenia ani nie powodowały przerwania leczenia paklitakselem.
Najczęściej występującym działaniem niepożądanym było zahamowanie czynności szpiku kostnego. Ciężka neutropenia (< 500 komórek/mm³) występowała u 28% pacjentów, ale nie była związana z występowaniem epizodów gorączki. Jedynie u 1% pacjentów ciężka neutropenia trwała ≥7 dni.
Małopłytkowośćodnotowanou 11% pacjentów. U 3% pacjentów, liczba płytek zmniejszyła się do najmniejszej wartości < 50 000/mm³, co najmniej raz w czasie trwania całego badania. Niedokrwistość była obserwowana u 64% pacjentów, ale miała ciężki przebieg (stężenie hemoglobiny < 5 mmol/l) tylko u 6% pacjentów. Częstość występowania i nasilenie niedokrwistości jest zależne od wyjściowych stężeń hemoglobiny.
Neurotoksyczność, głównie w postaci neuropatii obwodowej, występuje, jak się wydaje, częściej i ma cięższy przebieg po zastosowaniu dawki 175 mg/m2 pc. podawanej w 3-godzinnym wlewie (85% działania neurotoksyczne, 15% o ciężkim przebiegu) niż po zastosowaniu dawki 135 mg/m2 pc. podawanej w 24-godzinnym wlewie (25% neuropatia obwodowa, 3% o ciężkim przebiegu), jeśli paklitaksel podawano w skojarzeniu z cisplatyną. U pacjentów z niedrobnokomórkowym rakiem płuca i pacjentek z rakiem jajnika, otrzymujących paklitaksel w 3-godzinnym wlewie, a następnie cisplatynę, stwierdza się wyraźne zwiększenie częstości występowania ciężkiej neurotoksyczności. Neuropatia obwodowa może występować już po pierwszym kursie leczenia, a następnie ulegać nasileniu w miarę zwiększania ekspozycji na paklitaksel. W kilku przypadkach leczenie paklitakselem zostało przerwane z powodu neuropatii obwodowej. Objawy czuciowe zwykle zmniejszają się lub ustępują w okresie kilku miesięcy po zakończeniu leczenia paklitakselem. Występujące uprzednio neuropatie, będące wynikiem wcześniejszego leczenia nie stanowią przeciwwskazania do leczenia paklitakselem.
Ból stawów lub ból mięśni występował u 60% pacjentów i był ciężki u 13% pacjentów.
Reakcje w miejscu podania występujące podczas podania dożylnego mogą prowadzić do wystąpienia miejscowego obrzęku, bolesności, rumienia i stwardnienia; sporadycznie, wynaczynienie może prowadzić do zapalenia tkanki łącznej. Zgłaszano przypadki oddzielania się skóry martwiczej i (lub) złuszczania się skóry, czasami spowodowane wynaczynieniem. Może także występować odbarwienie skóry. Rzadko w miejscu poprzedniego podania paklitakselu z wynaczynieniem, następowały nawroty skórnych objawów miejscowych po podaniu kolejnych dawek leku w innym miejscu wkłucia. Obecnie nie jest znany specyficzny sposób postępowania po podaniu do przestrzeni pozanaczyniowej.
W niektórych przypadkach, reakcje w miejscu wstrzyknięcia występowały podczas długotrwałego wlewu lub były opóźnione o tydzień do 10 dni.
W tabeli poniżej podano listę działań niepożądanych, które występowały u pacjentów z przerzutami (812 pacjentów leczonych w badaniach klinicznych), po podaniu paklitakselu stosowanego w monoterapii, podawanego w 3-godzinnym wlewie oraz zgłoszonych po wprowadzeniu paklitakselu do obrotu*.
Częstość występowania działań niepożądanych, wymienionych poniżej przy użyciu następującej konwencji: bardzo często (≥1/10); często (≥1/100, < 1/10); niezbyt często (≥1/1000, < 1/100); rzadko (≥1/10 000, < 1/1000); bardzo rzadko (< 1/10 000). W ramach każdej częstości, działania niepożądane zostały wymienione zgodnie ze zmniejszającym się nasileniem.
|
Klasyfikacja organów i narządów |
Częstość |
Działania niepożądane |
|
Zakażenia i zarażenia pasożytnicze |
Bardzo często Niezbyt często Rzadko |
Zakażenia (głównie zakażenia układu moczowego oraz górnych dróg oddechowych) włącznie z przypadkami prowadzącymi do śmierci Wstrząs septyczny Zapalenie płuc*, zapalenie otrzewnej*, posocznica* |
|
Zaburzenia krwi i układu chłonnego |
Bardzo często Rzadko Bardzo rzadko |
Zahamowanie czynności krwiotwórczej szpiku, neutropenia, niedokrwistość, trombocytopenia, leukopenia, krwawienie Gorączka neutropeniczna* Ostra białaczka szpikowa*, zespół mielodysplastyczny* |
|
Zaburzenia układu immunologicznego |
Bardzo często |
Łagodne reakcje nadwrażliwości (głównie zaczerwienienie skóry i wysypka) |
|
Niezbyt często Rzadko Bardzo rzadko |
Ciężkie reakcje nadwrażliwości wymagające leczenia (np. niedociśnienie tętnicze, obrzęk naczynioworuchowy, zaburzenia oddychania, uogólniona pokrzywka, dreszcze i bóle pleców, ból w klatce piersiowej, tachykardia, ból brzucha, bóle kończyn, obfite pocenie się oraz nadciśnienie) Reakcje anafilaktyczne* Wstrząs anafilaktyczny* |
|
|
Zaburzenia metabolizmu i odżywiania |
Bardzo rzadko Nieznana |
Jadłowstręt* Zespół lizy guza* |
|
Zaburzenia psychiczne |
Bardzo rzadko |
Splątanie* |
|
Zaburzenia układu nerwowego |
Bardzo często Rzadko Bardzo rzadko |
Neurotoksyczność (głównie: neuropatia obwodowa) Neuropatia ruchowa (powodująca łagodne osłabienie dystalnych części kończyn)* Napady drgawek typu grand mal*, neuropatia autonomiczna (powodująca porażenną niedrożność jelit i niedociśnienie tętnicze ortostatyczne)*, encefalopatia*, drgawki*, zawroty głowy*, ataksja*, bóle głowy* |
|
Zaburzenia oka |
Bardzo rzadko Nieznana |
Zaburzenia nerwu wzrokowego i (lub) widzenia (mroczki iskrzące)*, zwłaszcza u pacjentów leczonych dawkami produktu przekraczającymi zalecane dawki Obrzęk plamki*, błyski*, męty ciała szklistego* |
|
Zaburzenia ucha i błędnika |
Bardzo rzadko |
Ototoksyczność*, utrata słuchu*, szumy uszne*, zawroty głowy* |
|
Zaburzenia serca |
Często Niezbyt często Rzadko Bardzo rzadko |
Bradykardia Zawał mięśnia sercowego, blok przedsionkowokomorowy z omdleniem, kardiomiopatia, bezobjawowa tachykardia komorowa, tachykardia z rytmem bliźniaczym serca Niewydolność serca Migotanie przedsionków*, tachykardia nadkomorowa* |
|
Zaburzenia naczyniowe |
Bardzo często Niezbyt często Bardzo rzadko Nieznana |
Niedociśnienie tętnicze Zakrzepica, nadciśnienie tętnicze, zakrzepowe zapalenie żył* Wstrząs* Zapalenie żył* |
|
Zaburzenia oddechowe, klatki piersiowej i śródpiersia |
Rzadko Bardzo rzadko |
Niewydolność oddechowa*, zator płucny*, zwłóknienie płuc*, śródmiąższowe zapalenie płuc*, duszność*, wysięk opłucnowy* Kaszel* |
|
Zaburzenia żołądka i jelit |
Bardzo często Rzadko Bardzo rzadko |
Nudności, wymioty, biegunka, zapalenie błon śluzowych Niedrożność jelit*, perforacja jelit*, niedokrwienne zapalenie jelit (okrężnicy)*, zapalenie trzustki* Zator krezki*, rzekomobłoniaste zapalenie jelit*, zapalenie jelita grubego z neutropenią*, wodobrzusze*, zapalenie przełyku*, zaparcie* |
|
Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych |
Bardzo rzadko |
Martwica wątroby*, encefalopatia wątrobowa* (w obydwu przypadkach donoszono o zgonach) |
|
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej |
Bardzo często Często Rzadko Bardzo rzadko |
Łysienie Przemijające łagodne zmiany paznokci i skóry Świąd*, wysypka*, rumień* Zespół Stevensa-Johnsona*, martwica toksycznorozpływna naskórka*, rumień wielopostaciowy*, |
|
Nieznana |
złuszczające zapalenie skóry*, pokrzywka, oddzielenie paznokci od łożyska (pacjenci w trakcie leczenia powinni stosować krem ochronny do rąk oraz nóg)* Twardzina* |
|
|
Zaburzenia mięśniowoszkieletowe i tkanki łącznej |
Bardzo często Nieznana |
Bóle stawów i mięśni Toczeń rumieniowaty układowy* |
|
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania |
Często Rzadko |
Reakcje w miejscu podania (miejscowy obrzęk, ból, rumień, stwardnienie, w przypadkach wynaczynienia - zapalenie tkanki łącznej, zwłóknienie i martwica skóry) Gorączka*, odwodnienie*, złe samopoczucie*, obrzęki*, zmęczenie* |
|
Badania diagnostyczne |
Często Niezbyt często Rzadko |
Znaczne zwiększenie aktywność AspAT, znaczne Zwiększenie aktywności fosfatazy zasadowej Znaczne zwiększenie stężenia bilirubiny Zwiększenie stężenia kreatyniny* |
U pacjentek z rakiem piersi otrzymujących paklitaksel jako leczenie uzupełniające po podaniu AC (antracyklina z cyklofosfamidem), w porównaniu do pacjentek leczonych tylko AC, częściej
występowała neurotoksyczność, reakcje nadwrażliwości, bóle stawów i (lub) mięśni, niedokrwistość, zakażenia, gorączka, nudności i (lub) wymioty oraz biegunka. Niemniej jednak, częstość występowania tych działań niepożądanych jest podobna, jak w przypadku stosowania paklitakselu w monoterapii, tak jak przedstawiono powyżej.
Leczenie skojarzone Poniższe dane dotyczą dwóch dużych badań klinicznych, podczas których stosowano paklitaksel jako leczenie pierwszego rzutu u pacjentek z rakiem jajnika (paklitaksel + cisplatyna: ponad 1050 pacjentek); dwóch badań III fazy, podczas których stosowano leczenie pierwszego rzutu w przypadkach raka piersi z przerzutami: w tym w jednym z badań stosowano paklitaksel w skojarzeniu z doksorubicyną (paklitaksel + doksorubicyna: 267 pacjentek), w drugim badaniu - paklitaksel w skojarzeniu z trastuzumabem
(zaplanowana analiza w podgrupach, paklitaksel + trastuzumab: 188 pacjentek) oraz dwóch badań III fazy u pacjentów z zaawansowanym stadium niedrobnokomórkowego raka płuc (paklitaksel + cisplatyna: ponad 360 pacjentów) (patrz punkt 5.1).
W przypadku zastosowania paklitakselu w chemioterapii pierwszego rzutu raka jajnika, podawanego w 3-godzinnym wlewie, działania neurotoksyczne, bóle mięśni i (lub) stawów oraz reakcje uczuleniowe notowano częściej u pacjentek otrzymujących paklitaksel z następującym po tym podaniem cisplatyny, niż u pacjentek leczonych cyklofosfamidem, a następnie cisplatyną. Zahamowanie czynności szpiku kostnego występowało, jak się wydaje, rzadziej i miało łagodniejszy przebieg w przypadku stosowania paklitakselu w 3-godzinnym wlewie z następującym po tym podaniem cisplatyny, w porównaniu do pacjentek leczonych cyklofosfamidem a następnie cisplatyną.
W przypadku chemioterapii pierwszego rzutu u pacjentek z rakiem piersi z przerzutami, którym podawano paklitaksel (220 mg/m² pc.) w 3-godzinnym wlewie dożylnym 24 godziny po podaniu doksorubicyny (50 mg/m² pc.), w porównaniu do standardowego leczenia w schemacie FAC (5-FU 500 mg/m² pc., doksorubicyna 50 mg/m² pc., cyklofosfamid 500 mg/m² pc.), następujące działania niepożądane występowały częściej i miały cięższy przebieg: neutropenia, niedokrwistość, neuropatia obwodowa, bóle stawów i (lub) mięśni, osłabienie, gorączka i biegunka. Nudności i wymioty występowały rzadziej, a ich przebieg był łagodniejszy po zastosowaniu leczenia skojarzonego paklitakselem (220 mg/m² pc.) i doksorubicyną (50 mg/m² pc.), w porównaniu do standardowego schematu FAC. Zastosowanie kortykosteroidów w premedykacji mogło przyczynić się do zmniejszenia częstości występowania i nasilenia nudności i wymiotów w ramieniu otrzymującym leczenie skojarzone paklitakselem i doksorubicyną.
Następujące działania niepożądane (niezależnie od związku obserwowanych objawów z paklitakselem lub trastuzumabem) odnotowano częściej w trakcie leczenia pierwszego rzutu raka piersi z przerzutami,
z zastosowaniem 3-godzinnego wlewu paklitakselu w skojarzeniu z trastuzumabem, niż w przypadku podawania paklitakselu w monoterapii: niewydolność serca (8% wobec 1%), zakażenie (46% wobec 27%), dreszcze (42% wobec 4%), gorączka (47% wobec 23%), kaszel (42% wobec 22%), wysypka (39% wobec 18%), bóle stawów (37% wobec 21%), tachykardia (12% wobec 4%), biegunka (45% wobec 30%),
wzmożone napięcie (11% wobec 3%), krwawienia z nosa (18% wobec 4%), trądzik (11% wobec 3%), opryszczka (12% wobec 3%), przypadkowe urazy (13% wobec 3%), bezsenność (25% wobec 13%), katar (22% wobec 5%), stan zapalny zatok (21% wobec 7%), reakcja w miejscu podania (7% wobec 1%).
Niektóre z tych różnic częstości występowania może wynikać ze zwiększonej liczby oraz czasu trwania kursów leczenia skojarzonego paklitakselem i trastuzumabem w porównaniu do czasu podawania
paklitakselu w monoterapii. Ciężkie zdarzenia zgłaszano z podobną częstością zarówno w przypadku skojarzonego podawania paklitakselu z trastuzumabem, jak i podczas podawania paklitakselu w monoterapii.
Jeśli doksorubicynę podawano w skojarzeniu z paklitakselem u pacjentek z rakiem piersi z przerzutami, u 15% pacjentów obserwowano zaburzenia kurczliwości serca (≥20% zmniejszenie frakcji wyrzutowej lewej komory), w porównaniu do standardowego schematu FAC, kiedy częstość występowania tego zaburzenia wynosiła 10%. Zastoinową niewydolność serca obserwowano u < 1% pacjentów otrzymujących paklitaksel i doksorubicynę, jak i standardowy schemat FAC. Podawanie paklitakselu w skojarzeniu z trastuzumabem u pacjentów, których wcześniej leczono antracyklinami, powodowało zwiększenie częstości oraz stopnia nasilenia niewydolności serca w porównaniu do pacjentów leczonych paklitakselem w monoterapii (ang. New York Heart Association - NYHA klasa I/II - 10% wobec 0%; NYHA klasa III/IV 2% wobec 1%) i rzadko opisywano zgony (patrz Charakterystyka produktu leczniczego dotycząca trastuzumabu). We wszystkich, ale tych rzadkich przypadkach, uzyskiwano odpowiedź na właściwe leczenie.
Popromienne zapalenie płuc opisywano u pacjentów otrzymujących paklitaksel w skojarzeniu z napromienianiem.
Mięsak Kaposiego w przebiegu AIDS
Podczas badania klinicznego z udziałem 107 pacjentów z rozpoznaniem mięsaka Kaposie’go w przebiegu AIDS, częstość występowania oraz nasilenie działań niepożądanych, za wyjątkiem zaburzeń układu krwiotwórczego oraz działań niepożądanych dotyczących wątroby (patrz poniżej), była porównywalna do częstości występowania oraz nasilenia działań niepożądanych występujących podczas podawania paklitakselu w monoterapii innych guzów litych.
Zaburzenia krwi i układu limfatycznego:zahamowanie czynności krwiotwórczej szpiku jest głównym czynnikiem toksycznym ograniczającym dawkę leku. Najważniejszym rodzajem hematologicznego działania toksycznego jest neutropenia. Podczas pierwszego kursu leczenia ciężka neutropenia (< 500 komórek/mm3) występowała u 20% pacjentów. Podczas całego okresu leczenia ciężką neutropenię obserwowano u 39% pacjentów. U 41% pacjentów neutropenia trwała > 7 dni, a u 8% pacjentów przez 30 - 35 dni. U wszystkich obserwowanych pacjentów ustępowała ona po 35 dniach. Neutropenia o 4. stopniu nasilenia trwająca ≥7 dni występowała w 22% przypadków.
Gorączka neutropeniczna związana z podaniem paklitakselu występowała u 14% pacjentów i w 1,3% kursów leczenia. W trzech przypadkach podczas podawania paklitakselu opisano występowanie posocznicy
(2,8%) zakończonej zgonem pacjenta.
Małopłytkowość obserwowano u 50% pacjentów a w 9% przypadków miała ona ciężki przebieg (< 50 000 komórek/mm3). Jedynie u 14% pacjentów nastąpiło zmniejszenie liczby płytek krwi < 75 000 komórek/mm3, co najmniej raz w czasie trwania leczenia. Krwotoki związane z podaniem paklitakselu występowały u mniej niż 3% pacjentów i były miejscowe.
Niedokrwistość (stężenie hemoglobiny < 11 g/dl) obserwowano u 61% pacjentów a u 10% pacjentów miała ona ciężki przebieg (stężenie hemoglobiny < 8 g/dl). Transfuzja krwinek czerwonych była konieczna u 21% pacjentów.
Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: Wśród pacjentów (> 50% leczonych inhibitorami proteazy) z prawidłowymi wyjściowymi parametrami czynności wątroby u 28% stwierdzono zwiększenie stężenia bilirubiny, u 43% fosfatazy zasadowej a u 44% - AspAT. Ciężkie zaburzenia wartości wymienionych parametrów opisano w 1% przypadków.
Brak danych dotyczących stosowania paklitakselu u kobiet w ciąży. Badania na zwierzętach potwierdziły właściwości embrio- i fetotoksyczne paklitakselu u królików oraz zmniejszenie płodności u szczurów. Tak jak inne leki o właściwościach cytotoksycznych, podawanie paklitakselu kobiecie w ciąży może powodować wady rozwojowe płodu. W związku z powyższym nie należy podawać paklitakselu kobietom w ciąży. Kobiety w wieku rozrodczym leczone paklitakselem powinny być poinformowane o konieczności stosowania skutecznej antykoncepcji oraz o konieczności natychmiastowego poinformowania lekarza prowadzącego, jeśli zajdą w ciążę podczas leczenia.
Kobiety i mężczyźni w wieku rozrodczym i (lub) partnerzy muszą stosować skuteczną metodę antykoncepcji przez co najmniej 6 miesięcy po zakończeniu leczenia.
Pacjenci płci męskiej powinni zasięgnąć porady w zakresie możliwości zamrożenia nasienia przed leczeniem paklitakselem ze względu na możliwość wystąpienia bezpłodności.
Stosowanie paklitakselu jest przeciwwskazane u kobiet karmiących piersią (patrz punkt 4.3). Nie wiadomo, czy paklitaksel jest wydzielany z mlekiem kobiecym. Podczas leczenia należy zaprzestać karmienia piersią.
Nie wykazano wpływu paklitakselu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługę maszyn. Należy jednak zauważyć, że produkt zawiera alkohol (patrz punkt 4.4 i 6.1).
Ten preparat należy do kategorii:
Dla tego produktu znaleziono preparaty, które możesz stosować zamiennie w terapii:
za darmo
farmaceutów jest teraz online
arkusze - 15 kg
substancja - 100 g
substancja - 1 g
podłoże - 200 g
Informacje dostępne dzięki www.osoz.pl. Dane o produkcie pobrane zostały z bazy KS-BLOZ i nie mogą być kopiowane, rozpowszechniane ani wykorzystywane bez zgody producenta bazy KS-BLOZ, firmy KAMSOFT S.A.
Paklitaksel to lek przeciwnowotworowy z grupy taksanów, pierwotnie otrzymywany z kory cisu (Taxi cortex). Stosowany jest w raku jajnika, raku piersi, zaawansowanym niedrobnokomórkowym raku płuc, mięsaku Kaposiego w przebiegu AIDS, zarówno w monoterapii, jak i w leczeniu złożonym z kombnacji z innymi lekami przeciwnowotworowymi.
Komentarze