Fayton - dawkowanie
Produkt leczniczy Fayton może być przepisywany i podawany
pacjentom wyłącznie przez lekarzy mających doświadczenie w dożylnym
podawaniu leków z grupy bisfosfonianów.
Dawkowanie
Zapobieganie powikłaniom kostnym u pacjentów z
zaawansowanym procesem nowotworowym z zajęciem kości
Dorośli i osoby w podeszłym wieku
Zalecana dawka w zapobieganiu powikłaniom kostnym u pacjentów z
zaawansowanymi nowotworami z przerzutami do kości wynosi 4 mg kwasu
zoledronowego co 3 do 4 tygodni.
Pacjenci powinni także otrzymywać doustną suplementację
preparatami wapnia w ilości 500 mg/dobę oraz witaminą D w ilości
400 j.m./dobę.
Podejmując decyzję o leczeniu pacjentów z przerzutami do kości w
celu zapobiegania powikłaniom kostnym należy uwzględnić, że
początek działania leku występuje po 2-3 miesiącach.
Leczenie TIH
Dorośli i osoby w podeszłym wieku
Zalecana dawka w leczeniu hiperkalcemii (stężenie wapnia w
surowicy z uwzględnieniem wapnia związanego z albuminami ≥ 12,0
mg/dl lub ≥ 3,0 mmol/l) to jednorazowa dawka 4 mg kwasu
zoledronowego.
Zaburzenie czynności nerek TIH:
Zastosowanie produktu leczniczego Fayton u pacjentów z TIH oraz
z ciężką niewydolnością nerek można rozważyć wyłącznie po dokonaniu
oceny ryzyka względem korzyści z leczenia. W badaniach klinicznych
wyłączono z leczenia pacjentów, u których stężenie kreatyniny w
surowicy przekraczało 400 µmol/l lub 4,5 mg/dl. Nie ma konieczności
modyfikacji dawkowania u pacjentów z TIH, u których stężenie
kreatyniny w surowicy jest mniejsze niż 400 µmol/l lub 4,5 mg/dl
(patrz punkt 4.4).
Zapobieganie powikłaniom kostnym u pacjentów z zaawansowanym
procesem nowotworowym z zajęciem kości:
Rozpoczynając podawanie produktu leczniczego Fayton u pacjentów
ze szpiczakiem mnogim lub z przerzutami guzów litych do kości,
należy oznaczyć stężenie kreatyniny w surowicy oraz klirens
kreatyniny (CLcr). Klirens kreatyniny oblicza się na podstawie
stężenia kreatyniny w surowicy przy pomocy wzoru Cockcroft-Gaulta.
Produkt leczniczy Fayton nie jest wskazany do stosowania u
pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek przed
rozpoczęciem terapii, określonymi dla tej populacji jako wartość
CLcr < 30 ml/min. W badaniach klinicznych z zastosowaniem kwasu
zoledronowego wyłączono z leczenia pacjentów, u których stężenie
kreatyniny w surowicy przekraczało 265 µmol/l lub 3,0 mg/dl.
U pacjentów z przerzutami do kości i łagodnymi do umiarkowanych
zaburzeniami czynności nerek przed rozpoczęciem terapii,
definiowanymi w tej populacji na podstawie wartości CLcr od 30 do
60 ml/min, zaleca się następujące dawkowanie produktu leczniczego
Fayton (patrz także punkt 4.4):
Klirens kreatyniny przed leczeniem Zalecana dawka kwasu
zoledronowego*
(ml/min)
> 60 4,0 mg
50–60 3,5 mg*
40–49 3,3 mg*
30–39 3,0 mg*
*Dawki obliczano przyjmując, że docelowe wartości AUC
wynoszą 0,66 (mg•h/l) (CLcr=75 ml/min). Uważa się, że podanie
mniejszych dawek pacjentom z zaburzeniami czynności nerek pozwoli
osiągnąć takie same wartości AUC, jak u pacjentów z klirensem
kreatyniny 75 ml/min.
Po rozpoczęciu podawania produktu leczniczego Fayton,
przed podaniem każdej następnej dawki, należy oznaczyć stężenie
kreatyniny w surowicy, a leczenie należy przerwać, jeśli czynność
nerek ulegnie pogorszeniu. W badaniach klinicznych pogorszenie
czynności nerek definiowano w następujący sposób:
- Dla pacjentów z
prawidłowym stężeniem kreatyniny w surowicy przed rozpoczęciem
leczenia
(< 1,4 mg/dl lub < 124 μmol/l), wzrost o 0,5 mg/dl
lub 44 μmol/l;
- Dla pacjentów z
podwyższonym stężeniem kreatyniny w surowicy przed rozpoczęciem
leczenia (> 1,4 mg/dl lub > 124 μmol/l), wzrost o 1,0 mg/dl
lub 88 μmol/l.
W badaniach klinicznych wznawiano podawanie kwasu
zoledronowego tylko wtedy, gdy stężenie kreatyniny powróciło do
zakresu wartości wyjściowej z 10% odchyleniem (patrz punkt 4.4).
Leczenie produktem leczniczym Fayton należy wznowić podając taką
samą dawkę, jak w chwili przerwania terapii.
Dzieci i młodzież
Nie określono dotychczas bezpieczeństwa stosowania ani
skuteczności kwasu zoledronowego u dzieci w wieku od 1 roku do 17
lat. Aktualne dane przedstawiono w punkcie 4.4 i 5.1, ale nie można
przedstawić zaleceń dotyczących dawkowania.
Sposób podawania Podanie dożylne.
Produkt leczniczy Fayton, 4 mg, koncentrat do sporządzania
roztworu do infuzji, następnie rozcieńczony w 100 ml (patrz punkt
6.6) należy podawać w pojedynczej infuzji dożylnej, trwającej nie
krócej niż 15 minut.
U pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami
czynności nerek zaleca się stosowanie zmniejszonych dawek produktu
leczniczego Fayton (patrz punkt „Dawkowanie” powyżej i punkt
6.3).
Sposób przygotowania zmniejszonych dawek produktu
leczniczego Fayton Pobrać odpowiednią objętość koncentratu, w
następujący sposób:
- 4,4 ml dla dawki 3,5
mg
- 4,1 ml dla dawki 3,3
mg
- 3,8 ml dla dawki 3,0
mg
Przed podaniem produktu leczniczego Fayton, należy
zapoznać się z instrukcją jego rozcieńczania zamieszczoną w punkcie
6.6. Pobraną ilość koncentratu należy następnie rozcieńczyć w 100
ml jałowego roztworu 0,9% (w/v) sodu chlorku lub w 5% roztworze
glukozy. Dawkę produktu należy podać w jednorazowej infuzji
dożylnej, trwającej nie krócej niż 15 minut.
Nie wolno mieszać produktu leczniczego Fayton, koncentrat
do sporządzania roztworu do infuzji z roztworami do infuzji
zawierającymi wapń lub inne kationy dwuwartościowe, takimi jak
roztwór Ringera z dodatkiem mleczanu, a należy go podawać jako
pojedynczą dawkę dożylną przez oddzielną linię
infuzyjną.
Należy utrzymywać odpowiedni stan nawodnienia pacjentów
przed i po podaniu produktu leczniczego Fayton.
Fayton - środki ostrożności
Ogólne
Pacjenci muszą zostać zbadani przed podaniem produktu
leczniczego Fayton, aby upewnić się, że są odpowiednio
nawodnieni.
Należy unikać przewodnienia u pacjentów z ryzykiem niewydolności
krążenia.
Po rozpoczęciu leczenia produktem leczniczym Fayton należy
dokładnie monitorować badane standardowo w hiperkalcemii parametry
metaboliczne, takie jak: stężenie wapnia, fosforanów i magnezu w
surowicy. W przypadku wystąpienia hipokalcemii, hipofosfatemii lub
hipomagnezemii, może być konieczne wprowadzenie krótkotrwałej
terapii uzupełniającej. Pacjenci z nieleczoną hiperkalcemią mają z
reguły w pewnym stopniu zaburzoną czynność nerek. Dlatego u takich
pacjentów należy rozważyć dokładne monitorowanie czynności
nerek.
Pacjenci leczeni produktem leczniczym Fayton nie powinni
jednocześnie otrzymywać innych produktów leczniczych zawierających
kwas zoledronowy lub innych bisfosfonianów, ponieważ łączne skutki
działania tych leków nie są znane.
Niewydolność nerek
Stan pacjentów z TIH i objawami pogorszenia czynności nerek
należy odpowiednio ocenić, decydując, czy oczekiwana korzyść
wynikająca z podawania produktu leczniczego Fayton przewyższa
możliwe ryzyko.
Podejmując decyzję o leczeniu pacjentów z przerzutami do kości i
aby zapobiec powikłaniom kostnym należy pamiętać, że początek
działania leczniczego występuje po 2–3 miesiącach.
Istnieją doniesienia o pogorszeniu czynności nerek po
zastosowaniu kwasu zoledronowego. Do czynników, które mogą
zwiększać ryzyko pogorszenia czynności nerek należą: odwodnienie,
zaburzenie czynności nerek przed rozpoczęciem leczenia, podawanie
wielu cykli kwasu zoledronowego i innych bisfosfonianów oraz
zastosowanie innych produktów leczniczych o toksycznym działaniu na
nerki. Ryzyko pogorszenia czynności nerek jest mniejsze, lecz nadal
możliwe, po podaniu kwasu zoledronowego w dawce 4 mg w czasie 15
minut. Pogorszenie czynności nerek aż do niewydolności nerek i
konieczności przeprowadzenia dializ zgłaszano u pacjentów po dawce
początkowej lub pojedynczej dawce wynoszącej 4 mg kwasu
zoledronowego. Rzadko, u niektórych pacjentów otrzymujących kwas
zoledronowy długotrwale w zalecanych dawkach w celu zapobiegania
powikłaniom kostnym, również występuje zwiększenie stężenia
kreatyniny w surowicy.
Przed podaniem każdej kolejnej dawki produktu leczniczego Fayton
należy oznaczyć stężenie kreatyniny w surowicy. Rozpoczynając
terapię u pacjentów z przerzutami do kości oraz łagodnymi do
umiarkowanych zaburzeniami czynności nerek zaleca się podanie
mniejszych dawek kwasu zoledronowego. U pacjentów z oznakami
pogorszenia czynności nerek podczas leczenia, produkt leczniczy
Fayton należy odstawić. Terapię powinno się wznowić jedynie
wówczas, gdy stężenie kreatyniny w surowicy powróci do wartości
wyjściowych z 10% odchyleniem. Leczenie produktem leczniczym Fayton
należy wznowić podając taką samą dawkę, jaką stosowano przed
przerwaniem leczenia.
Ze względu na potencjalny wpływ kwasu zoledronowego na czynność
nerek, brak danych klinicznych dotyczących bezpieczeństwa
stosowania u pacjentów z istniejącą ciężką niewydolnością nerek (w
badaniach klinicznych określoną, jako stężenie kreatyniny w
surowicy ≥ 400 μmol/l lub ≥ 4,5 mg/dl u pacjentów z TIH, oraz ≥ 265
μmol/l lub ≥ 3,0 mg/dl u pacjentów z nowotworami i przerzutami do
kości), oraz tylko ograniczone dane farmakokinetyczne u pacjentów z
istniejącą ciężką niewydolnością nerek (klirens kreatyniny < 30
ml/min), nie zaleca się stosowania produktu leczniczego Fayton u
pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności nerek.
Niewydolność wątroby
Z uwagi na ograniczone dane kliniczne u pacjentów z ciężkim
zaburzeniem czynności wątroby, nie można podać specjalnych zaleceń
dla tej grupy pacjentów.
Martwica kości szczęki
Występowanie martwicy kości szczęki (ang. osteonecrosis of
the jaw - ONJ) obserwowano przede wszystkim u pacjentów z
rozpoznaniem raka, leczonych produktami hamującymi resorpcję kości,
takimi jak kwas zoledronowy. Wielu z tych pacjentów otrzymywało
także chemioterapię i kortykosteroidy. W większości tych przypadków
występowanie martwicy kości wiązało się z wykonanym wcześniej
zabiegiem stomatologicznym, np. ekstrakcją zęba. U wielu pacjentów
stwierdzono oznaki miejscowego zakażenia, w tym zapalenia
szpiku.
Podczas oceny ryzyka rozwoju ONJ u danego pacjenta należy wziąć
pod uwagę następujące czynniki: - siłę działania zastosowanego
bisfosfonianu (większe ryzyko występuje po zastosowaniu bardzo
silnie działających bisfosfonianów), drogę podania (większe ryzyko
występuje po zastosowaniu leku pozajelitowo) oraz wielokrotne
zastosowanie dawek.
- nowotwór, leczenie chemioterapią
(patrz punkt 4.5), radioterapią, stosowanie kortykosteroidów,
palenie tytoniu.
- wcześniejsze
choroby zębów, niedostateczną higienę jamy ustnej, choroby
przyzębia, inwazyjne zabiegi stomatologiczne, źle dobrane protezy
zębowe.
U pacjentów z czynnikami ryzyka przed
rozpoczęciem leczenia bisfosfonianami należy przeprowadzić badanie
stomatologiczne i zastosować odpowiednie środki
zapobiegawcze.
W trakcie leczenia pacjenci z tej grupy
powinni w miarę możliwości unikać inwazyjnych zabiegów
stomatologicznych. Jeśli podczas terapii bisfosfonianami wystąpi
martwica kości szczęki, przeprowadzenie zabiegów z zakresu
chirurgii szczękowej może nasilić ten stan. Brak danych, które
potwierdziłyby, że przerwanie leczenia bisfosfonianem zmniejsza
ryzyko martwicy kości szczęki, u pacjentów wymagających
przeprowadzenia zabiegów stomatologicznych. W każdym przypadku
lekarz musi ocenić stan kliniczny pacjenta i rozważyć stosunek
ryzyka do korzyści.
Ból
mięśniowo-szkieletowy
Po wprowadzeniu produktu leczniczego do
obrotu zgłaszano przypadki ciężkiego i sporadycznie powodującego
niesprawność bólu kości, stawów i (lub) mięśni u pacjentów
leczonych kwasem zoledronowym. Jednak takie doniesienia nie były
częste. Objawy mogą pojawić się po jednym dniu do kilku miesięcy po
rozpoczęciu leczenia. U większości pacjentów objawy te ustępują po
zakończeniu leczenia. U części pacjentów nawrót objawów nastąpił po
ponownym rozpoczęciu leczenia kwasem zoledronowym lub innym
bisfosfonianem.
Nietypowe złamania kości
udowej
Zgłaszano przypadki nietypowych złamań
podkrętarzowych i trzonu kości udowej u pacjentów stosujących
bisfosfoniany, głównie u pacjentów długotrwale leczonych z powodu
osteoporozy. Te poprzeczne lub krótkie, skośne złamania mogą
pojawić się w dowolnym miejscu kości udowej - od miejsca
zlokalizowanego tuż pod krętarzem mniejszym aż do okolicy
nadkłykciowej. Do tego typu złamań dochodzi po niewielkim urazie
lub bez urazu, a niektórzy pacjenci odczuwają ból uda lub ból w
pachwinie. W badaniach obrazowych często na kilka tygodni lub
miesięcy przed całkowitym złamaniem kości udowej widoczne są cechy
częściowych złamań z przeciążenia. Złamania często występują
obustronnie, dlatego u pacjentów leczonych bisfosfonianami, u
których stwierdzono złamanie trzonu kości udowej, należy zbadać
kość udową w drugiej kończynie. Zgłaszano również słabe gojenie się
tych złamań. U pacjentów, u których podejrzewa się nietypowe
złamanie kości udowej, należy rozważyć odstawienie bisfosfonianów
na podstawie indywidualnej oceny stosunku korzyści do
ryzyka.
Należy zalecić pacjentom, żeby zgłaszali
pojawienie się jakiegokolwiek bólu w obrębie uda, biodra lub
pachwiny występującego w trakcie leczenia bisfosfonianami, a każdy
pacjent zgłaszający się z takimi objawami powinien być zbadany pod
względem obecności częściowego złamania kości udowej.
Ten produkt leczniczy zawiera mniej niż 1
mmol sodu (23 mg) na 5 ml koncentratu, co oznacza, że produkt
leczniczy praktycznie nie zawiera sodu.
Hipokalcemia
U pacjentów stosujących kwas zoledronowy
zgłaszano występowanie hipokalcemii. Wtórnie do przypadków ciężkiej
hipokalcemii zgłaszano występowanie arytmii serca i neurologicznych
działań niepożądanych (w tym napadów padaczkowych, drętwienia i
tężyczki). Zgłaszano przypadki ciężkiej hipokalcemii wymagające
hospitalizacji. W niektórych przypadkach hipokalcemia może zagrażać
życiu pacjenta (patrz punkt 4.8).
Fayton - przedawkowanie
Doświadczenie kliniczne z ostrym przedawkowaniem kwasu
zoledronowego jest ograniczone. Zgłaszano błędne podanie dawek
wynoszących do 48 mg kwasu zoledronowego. Należy dokładnie
monitorować pacjentów, którzy otrzymali dawki większe niż zalecane
(patrz punkt 4.2), ponieważ obserwowano zaburzenia czynności nerek
(w tym niewydolność nerek) oraz nieprawidłowe stężenia elektrolitów
w surowicy (w tym wapnia, fosforu i magnezu). Po wystąpieniu
hipokalcemii należy podać glukonian wapnia w infuzji, jeśli jest to
klinicznie uzasadnione.
Fayton - przeciwwskazania
• Nadwrażliwość na substancję
czynną, na inne bisfosfoniany lub na którąkolwiek substancję
pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1.
• Karmienie piersią
(patrz punkt 4.6).
Fayton - działania niepożądane
Podsumowanie profilu bezpieczeństwa
W ciągu trzech dni po podaniu kwasu zoledronowego często
zgłaszano występowanie reakcji ostrej fazy, z takimi objawami jak
ból kości, gorączka, uczucie zmęczenia, bóle stawów, bóle mięśni i
dreszcze; objawy te zazwyczaj ustępują w ciągu kilku dni (patrz
opis wybranych działań niepożądanych).
Do ważnych znanych działań niepożądanych kwasu zoledronowego
stosowanego w zarejestrowanych wskazaniach należą: zaburzenia
czynności nerek, martwica kości szczęki, reakcja ostrej fazy,
hipokalcemia, działania niepożądane oczu, migotanie przedsionków,
anafilaksja. Częstość występowania każdego z tych znanych działań
przedstawiono w Tabeli 1.
Tabelaryczne zestawienie działań niepożądanych
Następujące działania niepożądane, wymienione w Tabeli 1,
zebrano w badaniach klinicznych oraz na podstawie zgłoszeń
spontanicznych po wprowadzeniu kwasu zoledronowego do obrotu,
stosowanego głównie długookresowo w dawce 4 mg.
Tabela 1
Działania niepożądane zostały sklasyfikowane zgodnie z
częstością występowania, najczęściej występujące podano jako
pierwsze. Zastosowano następującą skalę: Bardzo często (≥ 1/10),
często (≥ 1/100 do < 1/10), niezbyt często (≥ 1/1 000 do <
1/100), rzadko (≥ 1/10 000 do < 1/1 000), bardzo rzadko (<
1/10 000), nieznana (częstość nie może być określona na podstawie
dostępnych danych).
Zaburzenia krwi i układu chłonnego
Często: Niedokrwistość
Niezbyt często: Trombocytopenia,
leukopenia
Rzadko: Pancytopenia
|
Zaburzenia układu immunologicznego
Niezbyt często: Reakcja nadwrażliwości
Rzadko: Obrzęk naczynioruchowy
|
Zaburzenia psychiczne
Niezbyt często: Niepokój, zaburzenia snu
Rzadko: Splątanie
|
Zaburzenia układu nerwowego
Często: Ból głowy
Niezbyt często: Zawroty głowy, parestezje,
zaburzenia
smaku, zmniejszenie czucia,
przeczulica, drżenie, senność
Bardzo rzadko Napady padaczkowe, drętwienie
i
tężyczka (wtórne do hipokalcemii)
|
Zaburzenia oka
Często: Zapalenie spojówek
Niezbyt często: Niewyraźne widzenie,
zapalenie
twardówki i zapalenie oczodołu
Bardzo rzadko: Zapalenie błony naczyniowej
oka,
zapalenie nadtwardówki
|
Zaburzenia serca
Niezbyt często: Nadciśnienie tętnicze,
niedociśnienie tętnicze, migotanie przedsionków,
niedociśnienie tętnicze objawiające się omdleniem
lub zapaścią sercową
Rzadko: Bradykardia
Bardzo rzadko Arytmia serca (wtórna
do
hipokalcemii)
|
Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i
śródpiersia
Niezbyt często: Duszność, kaszel, skurcz
oskrzeli
Rzadko: Choroba tkanki
śródmiąższowej
płuc
|
Zaburzenia żołądka i jelit
Często: Nudności, wymioty, brak
łaknienia
Niezbyt często: Biegunka, zaparcie, bóle
brzucha,
niestrawność, zapalenie błony śluzowej jamy ustnej,
suchość błony śluzowej jamy ustnej
|
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej
|
Niezbyt często: Świąd, wysypka (w tym wysypka
rumieniowata i grudkowata), wzmożona potliwość
|
Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki
łącznej
Często: Bóle kości, bóle mięśni, bóle
stawów, uogólniony ból
Niezbyt często: Kurcze mięśni, martwica
kości
szczęki*
|
Zaburzenia nerek i dróg moczowych
Często: Zaburzenie czynności nerek Niezbyt często: Ostra
niewydolność nerek, krwiomocz, białkomocz
|
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania
Często: Gorączka, objawy grypopodobne (w
tym zmęczenie, dreszcze, złe
samopoczucie i zaczerwienienie)
Niezbyt często: Osłabienie, obrzęki
obwodowe,
reakcje w miejscu podania (w tym
ból, podrażnienie, obrzęk, stwardnienie), bóle w klatce
piersiowej, zwiększenie masy ciała, reakcja anafilaktyczna/wstrząs
anafilaktyczny, pokrzywka
|
Badania diagnostyczne
Bardzo często: Hipofosfatemia
Często: Zwiększenie stężenia kreatyniny
i
mocznika we krwi, hipokalcemia
Niezbyt często: Hipomagnezemia,
hipokaliemia
Rzadko: Hiperkaliemia,
hipernatremia
|
* Na podstawie badań klinicznych z oceną możliwych przypadków
martwicy kości szczęki. Ponieważ zgłoszenia te nie są wolne od
wpływu innych czynników, rzetelna ocena związku przyczynowego z
ekspozycją na produkt leczniczy nie jest możliwa.
|
Opis wybranych działań niepożądanych
Zaburzenia czynności nerek
Po zastosowaniu kwasu zoledronowego zgłaszano przypadki zaburzeń
czynności nerek. W zbiorczej analizie danych dotyczących
bezpieczeństwa stosowania, pochodzących z badań rejestracynych
kwasu zoledronowego w zapobieganiu powikłaniom kostnym u pacjentów
z zaawansowanym procesem nowotworowym z przerzutami do kości,
częstość występowania zaburzeń czynności nerek (działań
niepożądanych) podejrzewanych o związek z zastosowanym kwasem
zoledronowym była następująca: szpiczak mnogi (3,2%), rak gruczołu
krokowego (3,1%), rak piersi (4,3%), rak płuc i inne nowotwory lite
(3,2%). Do czynników, które mogą zwiększać ryzyko pogorszenia
czynności nerek należą: odwodnienie, współistniejące zaburzenia
czynności nerek, podawanie kwasu zoledronowego lub innych
bisfosfonianów w wielu cyklach leczenia, oraz jednoczesne
zastosowanie innych produktów leczniczych o toksycznym działaniu na
nerki lub krótszego czasu infuzji niż obecnie zalecany. U
pacjentów, którzy przyjęli początkową dawkę lub pojedynczą dawkę
wynoszącą 4 mg kwasu zoledronowego, zgłaszano pogorszenie czynności
nerek, progresję do niewydolności nerek aż do konieczności
przeprowadzenia dializ (patrz punkt 4.4).
Martwica kości szczęki
Występowanie martwicy kości (głównie kości szczęki i żuchwy)
obserwowano przede wszystkim u pacjentów z rozpoznaniem raka,
leczonych produktami hamującymi resorpcję kości, takimi jak kwas
zoledronowy. U wielu tych pacjentów stwierdzono oznaki miejscowego
zakażenia, w tym zapalenia szpiku i większość tych doniesień
dotyczy pacjentów z rozpoznaniem raka po ekstrakcji zębów lub
innych zabiegach stomatologicznych. Do udokumentowanych czynników
ryzyka martwicy kości szczęki i żuchwy należą rozpoznanie raka,
jednoczesne stosowanie innych terapii (np. chemioterapii,
radioterapii, stosowanie kortykosteroidów) oraz obecność
współistniejących chorób (np. niedokrwistość, zaburzenia
krzepnięcia krwi, zakażenia, istniejąca wcześniej choroba jamy
ustnej). Mimo, iż związek przyczynowy nie został potwierdzony,
zaleca się, aby unikać zabiegów z zakresu chirurgii szczękowej,
ponieważ powrót do zdrowia może być wydłużony (patrz punkt
4.4).
Migotanie przedsionków
W jednym randomizowanym, z zastosowaniem podwójnie ślepej próby,
kontrolowanym badaniu trwającym 3 lata, oceniano skuteczność i
bezpieczeństwo stosowania kwasu zoledronowego w dawce 5 mg
podawanego raz na rok w porównaniu do placebo w leczeniu
osteoporozy po menopauzie
(PMO). Całkowita częstość występowania migotania przedsionków
wyniosła 2,5% (96 z 3 862) i 1,9% (75 z 3 852) u pacjentów
otrzymujących odpowiednio kwas zoledronowy i placebo. Częstość
ciężkich działań niepożądanych po migotaniu przedsionków wyniosła
1,3% (51 z 3 862) i 0,6% (22 z 3 852) u pacjentów otrzymujących
odpowiednio kwas zoledronowy i placebo. Dysproporcji obserwowanej w
tym badaniu nie stwierdzano w innych badaniach z kwasem
zoledronowym, w tym w badaniach kwasu zoledronowego w dawce 4 mg
podawanego co 3-4 tygodnie pacjentom z chorobami onkologicznymi.
Mechanizm odpowiedzialny za zwiększoną częstość występowania
migotania przedsionków w tym jednym badaniu klinicznym nie jest
znany.
występują ≤3 dni po podaniu infuzji kwasu zoledronowego, a
reakcję tę określa się również terminem objawy „grypopodobne” lub
objawy „po podaniu dawki”.
Nietypowe złamania kości udowej
W okresie po wprowadzeniu kwasu zoledronowego do obrotu
zgłaszano następujące działania (rzadko): nietypowe złamania
podkrętarzowe i trzonu kości udowej (działanie niepożądane leków z
grupy bisfosfonianów).
Działania niepożądane leku związane z hipokalcemią
Hipokalcemia jest ważnym zidentyfikowanym ryzykiem związanym ze
stosowaniem kwasu zoledronowego w zatwierdzonych wskazaniach.
Przegląd przypadków zgłaszanych podczas badań klinicznych oraz po
wprowadzeniu kwasu zoledronowego do obrotu dostarczył
wystarczających dowodów na istnienie związku między leczeniem
kwasem zoledronowym, zgłaszanymi przypadkami hipokalcemii a wtórnym
rozwojem arytmii serca. Ponadto, zebrano dowody na istnienie
związku między hipokalcemią a wtórnymi neurologicznymi działaniami
niepożądanymi zgłaszanymi w tych przypadkach, w tym napadami
padaczkowymi, drętwieniem i tężyczką (patrz punkt 4.4).
Komentarze