Desinobon - dawkowanie
Produkt leczniczy Desinobon może być przepisywany i podawany
pacjentom wyłącznie przez lekarzy mających doświadczenie w dożylnym
podawaniu leków z grupy bisfosfonianów.
Dawkowanie
Zapobieganie powikłaniom kostnym u pacjentów z zaawansowanym
procesem nowotworowym zzajęciem kości
Dorośli i osoby w podeszłym wieku
Zalecana dawka w zapobieganiu powikłaniom kostnym u pacjentów z
zaawansowanym procesem nowotworowym z zajęciem kości wynosi 4 mg
kwasu zoledronowego co 3 do 4 tygodni.
Pacjenci powinni także otrzymywać doustną suplementację
preparatami wapnia w ilości 500 mg/dobę oraz witaminą D w ilości
400 j.m./dobę.
Podejmując decyzję o leczeniu pacjentów z przerzutami do kości w
celu zapobiegania powikłaniom kostnym należy uwzględnić, że
początek działania leku występuje po 2-3 miesiącach.
Leczenie TIH
Dorośli i osoby w podeszłym wieku
Zalecana dawka w leczeniu hiperkalcemii (stężenie wapnia w
surowicy z uwzględnieniem wapnia związanego z albuminami ≥12,0
mg/dl lub 3,0 mmol/l) to 4 mg kwasu zoledronowego jednorazowo.
Zaburzenie czynności nerek TIH:
Zastosowanie produktu leczniczego Desinobon u pacjentów z TIH
oraz z ciężką niewydolnością nerek można rozważyć wyłącznie po
dokonaniu oceny ryzyka względem korzyści z leczenia. W badaniach
klinicznych wyłączono z leczenia pacjentów, u których stężenie
kreatyniny w surowicy przekraczało 400 μmol/l lub 4,5 mg/dl. Nie ma
konieczności modyfikacji dawkowania u pacjentów z TIH, u których
stężenie kreatyniny w surowicy jest mniejsze niż 400 μmol/l lub 4,5
mg/dl (patrz punkt 4.4).
Zapobieganie powikłaniom kostnym u pacjentów z zaawansowanym
procesem nowotworowym z zajęciem kości:
Rozpoczynając terapię produktem leczniczym Desinobon u pacjentów
ze szpiczakiem mnogim lub z przerzutami guzów litych do kości,
należy oznaczyć stężenie kreatyniny w surowicy oraz klirens
kreatyniny (CLcr). Klirens kreatyniny oblicza się na podstawie
stężenia kreatyniny w surowicy przy pomocy wzoru Cockcroft-Gaulta.
Produkt leczniczy Desinobon nie jest wskazany do stosowania u
pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek przed
rozpoczęciem terapii, rozumianymi w tej populacji jako wartość CLcr
< 30 ml/min. W badaniach klinicznych z kwasem zoledronowym
wyłączono z leczenia pacjentów, u których stężenie kreatyniny w
surowicy przekraczało 265 μmol/l lub 3,0 mg/dl.
U pacjentów z przerzutami do kości i łagodnymi do umiarkowanych
zaburzeniami czynności nerek przed rozpoczęciem terapii,
definiowanymi w tej populacji na podstawie wartości CLcr od 30 do
60 ml/min, zaleca się następujące dawkowanie produktu leczniczego
Desinobon (patrz także punkt 4.4):
Klirens kreatyniny przed leczeniem
(ml/min)
|
Zalecana dawka kwasu zoledronowego*
|
> 60
|
4,0 mg
|
50–60
|
3,5 mg*
|
40–49
|
3,3 mg*
|
30–39
|
3,0 mg*
|
*Dawki obliczano przyjmując, że docelowe wartości AUC wynoszą
0,66 (mg•h/l) (CLcr=75 ml/min). Uważa się, że podanie mniejszych
dawek pacjentom z zaburzeniami czynności nerek pozwoli osiągnąć
takie same wartości AUC, jak u pacjentów z klirensem kreatyniny 75
ml/min.
Po rozpoczęciu terapii, przed podaniem każdej następnej dawki
produktu leczniczego Desinobon należy oznaczać stężenie kreatyniny
w surowicy, a leczenie należy przerwać, jeśli czynność nerek
ulegnie pogorszeniu. W badaniach klinicznych pogorszenie czynności
nerek definiowano w następujący sposób:
- Dla pacjentów z prawidłowym
stężeniem kreatyniny w surowicy przed rozpoczęciem leczenia (<
1,4 mg/dl lub < 124 μmol/l), wzrost o 0,5 mg/dl lub 44
μmol/l;
- Dla pacjentów
z podwyższonym stężeniem kreatyniny w surowicy przed rozpoczęciem
leczenia (> 1,4 mg/dl lub > 124 μmol/l), wzrost o 1,0 mg/dl
lub 88 μmol/l.
W badaniach klinicznych wznawiano
podawanie kwasu zoledronowego tylko wtedy, gdy stężenie kreatyniny
powróciło do zakresu wartości wyjściowej ± 10% (patrz punkt 4.4).
Leczenie produktem leczniczym Desinobon należy wznowić podając taką
samą dawkę, jaką podawano w chwili przerwania terapii.
Dzieci i młodzież
Nie określono dotychczas bezpieczeństwa
stosowania ani skuteczności kwasu zoledronowego u dzieci w wieku od
1 roku do 17 lat. Aktualne dane przedstawiono w punkcie 5.1, ale
nie można przedstawić zaleceń dotyczących dawkowania.
Sposób podawania Podanie
dożylne.
Produkt leczniczy Desinobon 4 mg
koncentrat do sporządzania roztworu do infuzji, rozcieńczony w 100
ml (patrz punkt 6.6) należy podawać w pojedynczej infuzji dożylnej,
trwającej nie krócej niż 15 minut.
U pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi
zaburzeniami czynności nerek zaleca się stosowanie zmniejszonych
dawek produktu leczniczego Desinobon (patrz punkt „Dawkowanie”
powyżej i punkt
6.3).
Sposób przygotowania zmniejszonych
dawek produktu leczniczego Desinobon Pobrać odpowiednią
objętość koncentratu, zgodnie z ustalonym dawkowaniem:
- 4,4 ml dla
dawki 3,5 mg
- 4,1 ml dla
dawki 3,3 mg - 3,8 ml dla dawki 3,0 mg.
Instrukcja dotycząca rekonstytucji i
rozcieńczania produktu leczniczego Desuinobon przed podaniem, patrz
punkt 6.6. Pobraną objętość koncentratu należy następnie
rozcieńczyć w 100 ml jałowego 0,9% chlorku sodu do wstrzykiwań lub
5% roztworze glukozy. Dawkę należy podać w jednorazowej infuzji
dożylnej trwającej nie krócej niż 15 minut.
Produktu leczniczego Desinobon nie wolno
mieszać z roztworami zawierającymi wapń lub innymi płynami
infuzyjnymi zawierającymi dwuwartościowe kationy takimi jak
mleczanowy roztwór Ringera i powinien być podany w pojedynczej
infuzji w oddzielnym zestawie do infuzji.
Należy utrzymywać odpowiedni stan
nawodnienia pacjentów przed i po podaniu produktu leczniczego
Desinobon.
Desinobon - środki ostrożności
Ogólne
Pacjenci muszą zostać zbadani przed podaniem produktu
leczniczego Desinobon, aby upewnić się, że są odpowiednio
nawodnieni.
Należy unikać przewodnienia u pacjentów z ryzykiem wystąpienia
niewydolności krążenia.
Po rozpoczęciu leczenia produktem leczniczym Desinobon należy
dokładnie monitorować badane standardowo w hiperkalcemii parametry
metaboliczne, takie jak: stężenie wapnia, fosforanów i magnezu w
surowicy. W przypadku wystąpienia hipokalcemii, hipofosfatemii lub
hipomagnezemii, może być konieczne wprowadzenie krótkotrwałej
terapii uzupełniającej. Pacjenci z nieleczoną hiperkalcemią mają z
reguły w pewnym stopniu zaburzoną czynność nerek. Dlatego u takich
pacjentów należy rozważyć dokładne monitorowanie czynności
nerek.
Dostępne są inne produkty lecznicze zawierające w swym składzie
substancje czynną: kwas zoledronowy mający zastosowanie w
osteoporozie i chorobie kości Pageta. Pacjenci leczeni produktem
leczniczym Desinobon nie powinni jednocześnie otrzymywać tych
produktów leczniczych lub jakichkolwiek innych bisfosfonianów,
ponieważ łączne skutki działania tych leków nie są znane.
Niewydolność nerek
Stan pacjentów z TIH i objawami pogorszenia czynności nerek
należy odpowiednio ocenić, decydując, czy oczekiwana korzyść
wynikająca z leczenia produktem leczniczym Desinobon przewyższa
możliwe ryzyko.
Podejmując decyzję o leczeniu pacjentów z przerzutami do kości w
celu zapobieżenia powikłaniom kostnym należy pamiętać, że początek
działania występuje po 2–3 miesiącach.
Istnieją doniesienia o zaburzeniu czynności nerek po
zastosowaniu kwasu zoledronowego. Do czynników, które mogą
zwiększać ryzyko pogorszenia czynności nerek należą: odwodnienie,
zaburzenie czynności nerek przed rozpoczęciem leczenia, podawanie
wielu cykli kwasu zoledronowego i innych bisfosfonianów oraz
zastosowanie innych produktów leczniczych o toksycznym działaniu na
nerki. Pogorszenie czynności nerek jest rzadsze, chociaż możliwe po
podaniu kwasu zoledronowego w dawce 4 mg w czasie 15 minut.
Donoszono o pogorszeniu funkcji nerek do niewydolności nerek i
konieczności przeprowadzenia dializ u pacjentów po dawce
początkowej lub pojedynczej 4 mg kwasu zoledronowego.
Także, chociaż rzadziej, u niektórych pacjentów otrzymujących
produkt leczniczy Desinobon długotrwale w zalecanych dawkach w celu
zapobiegania powikłaniom kostnym może wystąpić zwiększenie stężenia
kreatyniny w surowicy.
Przed podaniem każdej dawki produktu leczniczego Desinobon
należy oznaczyć stężenie kreatyniny w surowicy. Rozpoczynając
leczenie u pacjentów z przerzutami do kości oraz łagodnymi do
umiarkowanych zaburzeniami czynności nerek zaleca się podanie
mniejszych dawek kwasu zoledronowego. U pacjentów z oznakami
pogorszenia czynności nerek podczas leczenia, produkt leczniczy
Desinobon należy odstawić. Leczenie produktem leczniczym Desinobon
powinno się wznowić jedynie wówczas, gdy stężenie kreatyniny w
surowicy powróci do wartości wyjściowych z 10% odchyleniem.
Leczenie produktem leczniczym Desinobon należy wznowić podając taką
samą dawkę, jaką stosowano przed przerwaniem leczenia.
Ze względu na potencjalny wpływ kwasu zoledronowego, na czynność
nerek, brak szczegółowych danych klinicznych dotyczących
bezpieczeństwa jego stosowania u pacjentów z istniejącą ciężką
niewydolnością nerek (w badaniach klinicznych określoną, jako
stężenie kreatyniny w surowicy ≥ 400 μmol/l lub ≥ 4,5 mg/dl dla
pacjentów z TIH, i ≥ 265 μmol/l lub ≥ 3,0 mg/dl dla pacjentów z
nowotworami i przerzutami do kości), oraz tylko ograniczone dane
farmakokinetyczne dotyczące pacjentów z istniejącą ciężką
niewydolnością nerek (klirens kreatyniny < 30 ml/min), nie
zaleca się stosowania kwasu zoledronowego u pacjentów z ciężkim
zaburzeniem czynności nerek.
Niewydolność wątroby
Z uwagi na ograniczone dane kliniczne w grupie pacjentów z
ciężkim zaburzeniem czynności wątroby, nie można podać specjalnych
zaleceń dla tej grupy pacjentów.
Martwica kości szczęki
O występowaniu martwicy kości szczęki (ONJ, ang.
osteonecrosis of the jaw) donoszono przede wszystkim u
pacjentów z rozpoznaniem raka, leczonych produktami leczniczymi
hamującymi resorpcję kości, takimi jak kwas zoledronowy. Wielu z
tych pacjentów otrzymywało także chemioterapię i kortykosteroidy. W
większości przypadków występowanie martwicy kości wiązało się z
wykonanym wcześniej zabiegiem z zakresu chirurgii szczękowej, np.
ekstrakcji zęba. U wielu pacjentów stwierdzono oznaki miejscowego
zakażenia, w tym zapalenia szpiku.
Przy ocenie stopnia indywidualnego ryzyka wystąpienia ONJ
powinny być brane pod uwagę następujące czynniki ryzyka:
− siła działania bisfosfonianu (większe ryzyko występuje
po podaniu leków o dużej sile działania), droga podania (większe
ryzyko występuje w przypadku podania pozajelitowego) i dawka
skumulowana;
− rozpoznanie raka, chemioterapia (patrz punkt 4.5),
radioterapia, leczenie kortykosteroidami, palenie
tytoniu;
− choroby zębów w przeszłości, nieodpowiednia
higiena jamy ustnej, choroba przyzębia, inwazyjne zabiegi
stomatologiczne i źle dopasowane protezy zębowe.
U pacjentów z czynnikami ryzyka przed rozpoczęciem
leczenia bisfosfonianami należy przeprowadzić badanie
stomatologiczne i zastosować odpowiednie środki
zapobiegawcze.
W trakcie leczenia pacjenci z tej grupy powinni w miarę
możliwości unikać inwazyjnych zabiegów stomatologicznych. Jeśli
podczas terapii bisfosfonianami wystąpi martwica kości szczęki,
przeprowadzenie zabiegów z zakresu chirurgii szczękowej może
przyczynić się do nasilenia tego stanu. W przypadku pacjentów
wymagających przeprowadzenia zabiegów stomatologicznych nie
istnieją dane, które potwierdziłyby, że przerwanie leczenia
bisfosfonianem zmniejsza ryzyko wystąpienia martwicy kości szczęki.
W każdym przypadku lekarz musi dokonać oceny stanu klinicznego
pacjenta i rozważyć stosunek ryzyka do korzyści.
Ból mięśniowo-szkieletowy
Doświadczenie po wprowadzeniu produktu leczniczego do
obrotu wykazało ciężki i sporadycznie powodujący niesprawność ból
kości, stawów i (lub) mięśni u pacjentów leczonych kwasem
zoledronowym. Jednakże takie doniesienia nie były częste. Czas
pojawienia się objawów może być różny od jednego dnia do kilku
miesięcy po rozpoczęciu leczenia. U większości pacjentów objawy te
łagodnieją po zakończeniu leczenia. Część pacjentów miała nawroty
objawów po powtórnym rozpoczęciu kwasem zoledronowym lub innym
bisfosfonianem.
Nietypowe złamania kości udowej
Zgłaszano przypadki nietypowych złamań podkrętarzowych i
trzonu kości udowej u osób stosujących bisfosfoniany, głównie u
pacjentów długotrwale leczonych z powodu osteoporozy. Te poprzeczne
lub krótkie, skośne złamania mogą pojawić się w dowolnym miejscu
wzdłuż całej kości udowej - od miejsca zlokalizowanego tuż pod
krętarzem mniejszym aż do okolicy nadkłykciowej. Do tego typu
złamań dochodzi po minimalnym urazie lub bez urazu, a niektórzy
pacjenci odczuwają ból uda lub ból w pachwinie. W badaniach
obrazowych często na kilka tygodni lub miesięcy przed całkowitym
złamaniem kości udowej widoczne są cechy złamań z przeciążenia.
Złamania często występują obustronnie, dlatego u leczonych
bisfosfonianami pacjentów, u których stwierdzono złamanie trzonu
kości udowej, należy zbadać kość udową w drugiej kończynie.
Zgłaszano również słabe gojenie się tych złamań. Na podstawie
indywidualnej oceny stosunku korzyści do ryzyka u pacjentów, u
których podejrzewa się nietypowe złamanie kości udowej, należy
rozważyć odstawienie bisfosfonianów do czasu przeprowadzenia
oceny.
Należy zalecić pacjentom, żeby zgłaszali pojawienie się
jakiegokolwiek bólu w obrębie uda, biodra lub pachwiny
występującego w trakcie leczenia bisfosfonianami, a każdy pacjent
zgłaszający się z takimi objawami powinien być zbadany pod względem
obecności niecałkowitego złamania kości udowej.
Hipokalcemia
U pacjentów leczonych kwasem zoledroniwym zgłaszano
występowanie hipokalcemii. Wtórnie do przypadków ciężkiej
hipokalcemii zgłaszano występowanie arytmii serca i neurologicznych
zdarzeń niepożądanych (w tym napadów padaczkowych, drętwienia i
tężyczki). Zgłaszano przypadki ciężkiej hipokalcemii wymagające
hospitalizacji. W niektórych przypadkach hipokalcemia może zagrażać
życiu pacjenta (patrz punkt 4.8).
Ten produkt leczniczy zawiera mniej niż 1 mmol sodu (23 g)
w 5 ml koncentratu, tzn. że lek uznaje się za wolny od
sodu.
Desinobon - przedawkowanie
Doświadczenie kliniczne z ostrym przedawkowaniem kwasu
zoledronowego jest ograniczone. Zgłaszano niezamierzone podanie
dawek wynoszących do 48 mg kwasu zoledronowego. Należy dokładnie
monitorować pacjentów, którzy otrzymali dawki większe niż zalecane
(patrz punkt 4.2), ponieważ obserwowano u nich zaburzenia czynności
nerek (w tym niewydolność nerek) oraz nieprawidłowe stężenia
elektrolitów w surowicy (w tym wapnia, fosforu i magnezu). W
przypadku hipokalcemii należy podać glukonian wapnia w infuzji,
zależnie od wskazań klinicznych.
Desinobon - przeciwwskazania
• Nadwrażliwość na substancję
czynną, na inne bisfosfoniany lub na którąkolwiek substancję
pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1
• Karmienie piersią
(patrz punkt 4.6)
Desinobon - działania niepożądane
Podsumowanie profilu bezpieczeństwa
W ciągu trzech dni po podaniu kwasu zoledronowego często
zgłaszano występowanie reakcji ostrej fazy, z takimi objawami jak
ból kości, gorączka, uczucie zmęczenia, bóle stawów, bóle mięśni i
dreszcze; objawy te zazwyczaj ustępują w ciągu kilku dni (patrz
opis wybranych działań niepożądanych).
Do ważnych zidentyfikowanych działań niepożądanych kwasu
zoledronowego stosowanego w zarejestrowanych wskazaniach należą:
zaburzenia czynności nerek, martwica kości szczęki, reakcja ostrej
fazy, hipokalcemia, zdarzenia niepożądane w obrębie oczu, migotanie
przedsionków, anafilaksja. Częstość występowania każdego z tych
działań przedstawiono w Tabeli 1.
Tabelaryczne zestawienie działań niepożądanych
Następujące działania niepożądane, wymienione w Tabeli 1,
zebrano w badaniach klinicznych oraz na podstawie zgłoszeń
spontanicznych, po stosowaniu kwasu zoledronowego w dawce 4 mg,
głównie długookresowo.
Tabela 1
Działania niepożądane zostały sklasyfikowane zgodnie z
częstością występowania, najczęściej występujące podano jako
pierwsze. Zastosowano następującą skalę: Bardzo często (≥ 1/10),
często (≥1/100 do < 1/10), niezbyt często (≥1/1 000 do <
1/100), rzadko (≥1/10 000 do < 1/1 000), bardzo rzadko (<
1/10 000), nieznana (częstość nie może być określona na podstawie
dostępnych danych).
Zaburzenia krwi i układu chłonnego
|
Często:
|
Niedokrwistość
|
Niezbyt często:
|
Trombocytopenia, leukopenia
|
Rzadko:
|
Pancytopenia
|
Zaburzenia układu immunologicznego
|
Niezbyt często:
|
Reakcja nadwrażliwości
|
Rzadko:
|
Obrzęk naczynioruchowy
|
Zaburzenia psychiczne
|
Niezbyt często:
|
Niepokój, zaburzenia snu
|
Rzadko:
|
Splątanie
|
Zaburzenia układu nerwowego
|
Często:
|
Ból głowy
|
Niezbyt często:
|
Zawroty głowy, parestezje, zaburzenia smaku, zmniejszenie
czucia, przeczulica, drżenie, senność
|
Bardzo rzadko:
|
Napady padaczkowe, drętwienie i tężyczka (wtórnie do
hipokalcemii)
|
Zaburzenia oka
|
Często:
|
Zapalenie spojówek
|
Niezbyt często:
|
Niewyraźne widzenie, zapalenie twardówki i zapalenie
oczodołu
|
Bardzo rzadko:
|
Zapalenie błony naczyniowej oka, zapalenie nadtwardówki
|
Zaburzenia serca
|
Niezbyt często:
|
Nadciśnienie tętnicze, niedociśnienie tętnicze, migotanie
przedsionków, niedociśnienie objawiające się omdleniem lub zapaścią
sercową
|
Rzadko:
|
Bradykardia
|
Bardzo rzadko:
|
Arytmia serca (wtórna do hipokalcemii)
|
Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i
śródpiersia
|
Niezbyt często:
|
Duszność, kaszel, skurcz oskrzeli
|
Rzadko:
|
Choroba śródmiąższowa płuc
|
Zaburzenia żołądka i jelit
|
Często:
|
Nudności, wymioty, brak łaknienia
|
Niezbyt często:
|
Biegunka, zaparcie, bóle brzucha, niestrawność, zapalenie błony
śluzowej jamy ustnej, suchość błony śluzowej jamy ustnej
|
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej
|
Niezbyt często:
|
Świąd, wysypka (w tym wysypka rumieniowata i grudkowata),
wzmożona potliwość
|
Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki
łącznej
|
Często:
|
Bóle kości, bóle mięśni, bóle stawów, uogólniony ból
|
Niezbyt często:
|
Kurcze mięśni, martwica kości szczęki
|
Zaburzenia nerek i dróg moczowych
|
Często:
|
Zaburzenie czynności nerek
|
Niezbyt często:
|
Ostra niewydolność nerek, krwiomocz, białkomocz
|
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania
|
|
Często:
|
Gorączka, objawy grypopodobne (w tym zmęczenie, dreszcze, złe
samopoczucie i zaczerwienienie)
|
Niezbyt często:
|
Osłabienie, obrzęki obwodowe, reakcje w miejscu podania (w tym
ból, podrażnienie, obrzmienie, stwardnienie), bóle w klatce
piersiowej, zwiększenie masy ciała, reakcja anafilaktyczna/wstrząs
anafilaktyczny, pokrzywka
|
Badania diagnostyczne
|
|
Bardzo często:
|
Hipofosfatemia
|
Często:
|
Zwiększenie stężenia kreatyniny i mocznika we krwi,
hipokalcemia
|
Niezbyt często:
|
Hipomagnezemia, hipokaliemia
|
Rzadko:
|
Hiperkaliemia, hipernatremia
|
|
Opis wybranych działań niepożądanych
Zaburzenia czynności nerek
Stosowanie kwasu zoledronowego było związane ze zgłoszeniami
zaburzeń czynności nerek. W zbiorczej analizie danych dotyczących
bezpieczeństwa stosowania, pochodzących z badań rejestracyjnych
produktów leczniczych z kwasem zoledronowym w zapobieganiu
powikłaniom kostnym u pacjentów z zaawansowanym procesem
nowotworowym z przerzutami do kości, częstość występowania zaburzeń
czynności nerek (działań niepożądanych) podejrzewanych o związek z
kwasem zoledronowym była następująca: szpiczak mnogi (3,2%), rak
prostaty (3,1%), rak piersi (4,3%), płuc i inne nowotwory lite
(3,2%). Do czynników mogących zwiększać ryzyko pogorszenia
czynności nerek należy odwodnienie, współistniejące zaburzenia
czynności nerek, wielokrotne cykle leczenia kwasem zoledronowym lub
innymi bisfosfonianami, jak również jednoczesne stosowanie
nefrotoksycznych produktów leczniczych lub krótszego czasu infuzji
niż obecnie zalecany. U pacjentów, którzy przyjęli początkową dawkę
lub pojedynczą dawkę wynoszącą 4 mg kwasu zoledronowego, zgłaszano
pogorszenie czynności nerek, progresję do niewydolności nerek lub
do dializowania (patrz punkt 4.4).
Martwica kości szczęki
Donoszono o przypadkach martwicy kości (obejmującej głównie
szczękę i żuchwę), przede wszystkim u pacjentów z rozpoznaniem
raka, leczonych produktami leczniczymi hamującymi resorpcję kości,
takimi jak kwas zoledronowy. U wielu z tych pacjentów stwierdzono
oznaki miejscowego zakażenia, w tym zapalenia szpiku i większość
tych doniesień dotyczy pacjentów z rozpoznaniem raka, po ekstrakcji
zębów lub innych zabiegach stomatologicznych. Do udokumentowanych
czynników ryzyka martwicy kości szczęki i żuchwy należą rozpoznanie
raka, jednoczesne stosowanie innych terapii (np. chemioterapii,
radioterapii, kortykosteroidów) oraz obecność współistniejących
chorób (takich jak niedokrwistość, koagulopatie, zakażenia,
istniejąca wcześniej choroba jamy ustnej). Mimo, iż związek
przyczynowy nie został potwierdzony, zaleca się, aby unikać
zabiegów z zakresu chirurgii szczękowej, ponieważ proces gojenia
się ran może być wydłużony (patrz punkt 4.4).
Migotanie przedsionków
W jednym randomizowanym, podwójnie ślepym, kontrolowanym badaniu
trwającym 3 lata oceniano skuteczność i bezpieczeństwo stosowania
kwasu zoledronowego w dawce 5 mg podawanego raz na rok i
porównywano go z placebo w leczeniu osteoporozy pomenopauzalnej
(PMO). Całkowita częstość występowania migotania przedsionków
wyniosła 2,5% (96 spośród 3 862) i 1,9% (75 spośród 3 852) u
pacjentów otrzymujących odpowiednio kwas zoledronowy i placebo.
Częstość ciężkich działań niepożądanych w postaci migotania
przedsionków wyniosła 1,3% (51 spośród 3 862) i 0,6% (22 spośród 3
852) u pacjentów otrzymujących odpowiednio kwas zoledronowy i
placebo. Dysproporcji obserwowanej w tym badaniu nie stwierdzano w
innych badaniach z kwasem zoledronowym, także w badaniach z kwasem
zoledronowym w dawce 4 mg podawanym co 3-4 tygodnie pacjentom
onkologicznym. Mechanizm odpowiedzialny za zwiększoną częstość
występowania migotania przedsionków w tym jednym badaniu klinicznym
nie jest znany.
ból głowy, bóle kończyn, nudności, wymioty, biegunka i bóle
stawów. Czas wystąpienia reakcji ostrej fazy wynosi ≤ 3 dni po
podaniu infuzji z kwasem zoledronowym, a reakcję tę określa się
również terminem objawy „grypopodobne” lub objawy „po podaniu
dawki”.
Nietypowe złamania kości udowej
W okresie po wprowadzeniu produktu do obrotu zgłaszano
następujące działania (rzadko): nietypowe złamania podkrętarzowe i
trzonu kości udowej (działanie niepożądane leków należących do
klasy bisfosfonianów).
Działania niepożądane leku związane z hipokalcemią
Hipokalcemia jest ważnym zidentyfikowanym ryzykiem związanym ze
stosowaniem produktu kwasu zoledronowego w zatwierdzonych
wskazaniach. Przegląd przypadków zgłaszanych podczas badań
klinicznych oraz po wprowadzeniu leku do obrotu dostarczył
wystarczających dowodów na istnienie związku między leczeniem
kwasem zoledronowym, zgłaszanymi zdarzeniami hipokalcemii a wtórnym
rozwojem arytmii serca. Ponadto, zebrano dowody na istnienie
związku między hipokalcemią a wtórnymi zdarzeniami neurologicznymi
zgłaszanymi w tych przypadkach, w tym napadami padaczkowymi,
drętwieniem i tężyczką (patrz punkt 4.4).
Komentarze