Acviscin

Acviscin - dawkowanie

Dawkowanie

Dawkę i czas trwania leczenia należy dostosować indywidualnie dla każdego pacjenta, w zależności od rodzaju i ciężkości schorzenia podstawowego oraz takich czynników, jak wiek pacjenta i czynność nerek.

W celu ułatwienia dostosowania dawkowania można dokonywać pomiaru stężenia wankomycyny.

Pomiar stężenia leku w surowicy

Po wielokrotnym dożylnym podaniu dawek leku, maksymalne stężenie w surowicy krwi, mierzone po dwóch godzinach od zakończenia infuzji, wynosi 18-26 mg/l. Najmniejsze stężenie mierzone bezpośrednio przed podaniem kolejnej dawki powinno wynosić 5-10 mg/l. Ototoksyczność jest związana ze stężeniem leku w surowicy wynoszącym 80-100 mg/l, ale rzadko się ją obserwuje, kiedy stężenie leku w surowicy krwi utrzymuje się na poziomie 30 mg/l lub poniżej.

Pacjenci z prawidłową czynnością nerek

Pacjenci dorośli i dzieci w wieku powyżej 12 lat

Zalecana dobowa dawka podawana dożylnie wynosi 2000 mg (2 g), podawane jako 500 mg co 6 godzin lub 1000 mg (1 g) co 12 godzin. Poprawa zazwyczaj następuje w ciągu 48 do 72 godzin. Całkowity czas podawania leku zależy od rodzaju i ciężkości zakażenia oraz odpowiedzi klinicznej pacjenta na leczenie.

W leczeniu bakteryjnego zapalenia wsierdzia na ogół akceptowany schemat dawkowania, to 1000 mg

(1 g) wankomycyny podawanej dożylnie co 12 godzin przez 4 tygodnie w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi antybiotykami.

W zależności od czynnika chorobotwórczego konieczne może być dłuższe leczenie, trwające do 6 tygodni. Należy uwzględnić narodowe wytyczne.

Jeżeli wankomycynę podaje się w skojarzeniu z aminoglikozydami (np. gentamycyną), należy starannie obserwować, czy u pacjenta nie występują objawy neurotoksyczności i ototoksyczności. W razie wystąpienia zaburzeń czynności nerek należy zmodyfikować dawkowanie.

Zapobieganie okołooperacyjnemu bakteryjnemu zapaleniu wsierdzia. Pacjenci dorośli otrzymują 1000 mg (1 g) wankomycyny dożylnie przed operacją (przed wprowadzeniem do znieczulenia) oraz w zależności od czasu trwania i rodzaju operacji, można podać dawkę 1000 mg (1 g) wankomycyny dożylnie 12 godzin po operacji.

Dzieci i młodzież

Dzieci w wieku od drugiego miesiąca do 12 lat

40 mg/kg mc./dobę: dawkę należy podzielić, zazwyczaj na cztery dawki (np. 10 mg/kg mc. co 6 godzin). Każdą dawkę należy podawać przez co najmniej 60 minut.

Noworodki (donoszone) W wieku 0-7 dni: początkowa dawka wynosi 15 mg/kg mc., następnie należy podawać 10 mg/kg mc.

co 12 godzin.

W wieku 7-30 dni: początkowa dawka wynosi 15 mg/kg mc., następnie należy podawać 10 mg/kg mc.

co 8 godzin.

Każdą dawkę należy podawać przez co najmniej 60 minut.

U tych pacjentów konieczne może być staranne monitorowanie stężenia wankomycyny w surowicy.

Pacjenci w podeszłym wieku

Ze względu na słabszą czynność nerek konieczne może być większe niż przewidywane zmniejszenie dawki leku (patrz poniżej). Należy kontrolować czynność narządu słuchu.

Ciąża

Opisywano, że w celu osiągnięcia stężenia terapeutycznego w surowicy u pacjentek w ciąży, konieczne może być zastosowanie znacząco zwiększonych dawek.

Pacjenci z zaburzeniem czynności nerek

U pacjentów z zaburzeniem czynności nerek należy zmodyfikować dawkę w celu uniknięcia toksycznych stężeń w surowicy. Należy regularnie kontrolować stężenia wankomycyny w surowicy krwi. U większości pacjentów z zaburzeniem czynności nerek można zastosować poniższy nomogram w celu ustalenia odpowiedniej dawki, w zależności od klirensu kreatyniny.

Początkowa dawka powinna zawsze wynosić co najmniej 15 mg/kg mc.

Poniższy nomogram nie dotyczy pacjentów dializowanych, z nieczynnymi nerkami.

Klirens kreatyniny [ml/min/kg] 

Jeśli wartość klirensu kreatyniny nie jest znana, wartość klirensu kreatyniny na podstawie wieku pacjenta, płci oraz stężenia kreatyniny w osoczu można obliczyć za pomocą następującego wzoru:

Mężczyźni: masa ciała [kg] × 140 - wiek [lata]

 72 × stężenie kreatyniny w surowicy [mg/100 ml]

Kobiety: 0,85 × wartość obliczona na podstawie powyższego wzoru.

Wartość klirensu kreatyniny należy ustalać zawsze, gdy jest to możliwe.

Pacjenci poddawani hemodializie

Należy regularnie kontrolować stężenie wankomycyny w surowicy.

U pacjentów z anurią (gdy nerki nie funkcjonują) poddawanych dializie dawka początkowa wynosi 15 mg/kg mc., a dawka podtrzymująca wynosi około 1,9 mg/kg mc./24 godziny. Ponieważ wygodne jest podawanie indywidualnych dawek podtrzymujących wynoszących 250 mg do 1 g, u pacjentów ze znaczącym zaburzeniem czynności nerek dawkę można podawać raczej co kilka dni niż codziennie. U pacjentów z anurią zaleca się stosowanie dawki 1 g co 7-10 dni.

Jeśli podczas hemodializy stosowane są membrany polisulfonowe (dializa wysokoprzepływowa), okres półtrwania wankomycyny ulega skróceniu. U pacjentów regularnie poddawanych hemodializie konieczne może być podanie dodatkowej dawki podtrzymującej.

Pacjenci z zaburzeniem czynności wątroby

Dane dotyczące pacjentów z zaburzeniem czynności wątroby są ograniczone. Dostępne dane nie wykazują konieczności modyfikacji dawkowania u osób z lekkimi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby.

Sposób podawania

Do podawania wyłącznie w infuzji dożylnej.

Instrukcja dotycząca rozpuszczania i rozcieńczania produktu leczniczego przed podaniem.

Nie zaleca się stosowania stężeń powyżej 5 mg/ml. U pacjentów, u których konieczne jest ograniczenie podaży płynów, można zastosować roztwór o stężeniu do 10 mg/ml; stosowanie tak dużych stężeń może powodować zwiększenie ryzyka działań niepożądanych związanych z podawaniem leku w postaci infuzji. Infuzje należy podawać przez co najmniej 60 minut. U pacjentów dorosłych, u których stosuje się dawki większe niż 500 mg, zaleca się, aby szybkość infuzji nie przekraczała 10 mg/min. Jednak działania niepożądane związane z podawaniem leku w postaci infuzji mogą wystąpić niezależnie od szybkości podawania i stężenia.

Acviscin - środki ostrożności

Ostrzeżenia

Podanie leku w postaci szybkiego wstrzyknięcia (np. w ciągu kilku minut) może spowodować nadmierne obniżenie ciśnienia krwi, w tym wstrząs oraz rzadko zatrzymanie akcji serca, reakcje przypominające reakcje histaminowe oraz wysypkę grudkowo-krostkową lub rumieniowatą (tzw. zespół czerwonego człowieka lub zespół czerwonej szyi). Wankomycynę należy wstrzykiwać w postaci rozcieńczonego roztworu przez okres nie krótszy niż 60 minut w celu uniknięcia reakcji związanych z szybką infuzją. Po zakończeniu infuzji objawy te zazwyczaj szybko ustępują.

W razie wystąpienia ciężkich, ostrych reakcji nadwrażliwości (np. anafilaksji), leczenie wankomycyną należy natychmiast przerwać i rozpocząć zazwyczaj stosowane postępowanie ratunkowe.

Wankomycynę należy stosować z zachowaniem ostrożności u pacjentów, u których wystąpiły reakcje uczuleniowe na teikoplaninę, ponieważ odnotowano przypadki krzyżowych reakcji nadwrażliwości pomiędzy wankomycyną i teikoplaniną.

Wankomycynę należy stosować z zachowaniem ostrożności u pacjentów z niewydolnością nerek, ponieważ możliwość wystąpienia działania toksycznego jest znacznie wyższa w przypadku długotrwałego wysokiego stężenia we krwi. Dawkę należy zmniejszyć odpowiednio do stopnia wydolności nerek. Ryzyko toksyczności wzrasta znacząco, jeśli występuje duże stężenie leku we krwi lub stosowana jest długotrwała terapia. Należy regularnie kontrolować stężenie wankomycyny we krwi oraz czynność nerek.

Ototoksyczność, która może być przemijająca lub trwała, odnotowano u pacjentów z wcześniej występującą głuchotą, otrzymujących dożylnie nadmierne dawki lub leczonych jednocześnie inną substancją czynną o działaniu ototoksycznym, np. aminoglikozydem. Głuchota może być poprzedzona występowaniem szumów usznych. Doświadczenie z innymi antybiotykami sugeruje, że głuchota może postępować pomimo zakończenia leczenia. W celu zmniejszenia ryzyka ototoksyczności, zalecana jest okresowa kontrola stężenia we krwi oraz okresowe badanie słuchu.

Należy unikać stosowania wankomycyny u pacjentów z wcześniejszą utratą słuchu. Jeżeli wankomycynę stosuje się u tych pacjentów, należy dostosować dawkę na podstawie okresowych badań stężenia leku we krwi. Pacjenci w podeszłym wieku są bardziej podatni na uszkodzenie słuchu.

Dzieci i młodzież

U wcześniaków i niemowląt wskazane może być potwierdzenie oczekiwanego stężenia wankomycyny w surowicy. Jednoczesne stosowanie wankomycyny i leków znieczulających wiązało się z występowaniem u dzieci rumienia i zaczerwienienia podobnego jak po podaniu histaminy.

Stosowanie u pacjentów w podeszłym wieku

Następujące wraz z wiekiem naturalne osłabienie przesączania kłębuszkowego może prowadzić do zwiększenia stężenia wankomycyny w surowicy, jeśli dawka nie jest właściwie dostosowana.

Środki ostrożności

Wankomycyna silnie podrażnia tkanki i po zastosowaniu domięśniowym wywołuje martwicę w miejscu podania. U pacjentów otrzymujących wankomycynę może wystąpić ból oraz zakrzepowe zapalenie żył, rzadko o ciężkim przebiegu. Częstość występowania i nasilenie zakrzepowego zapalenia żył można zminimalizować, podając produkt leczniczy powoli w postaci rozcieńczonego roztworu oraz regularnie zmieniając miejsce podania infuzji.

Częstość występowania reakcji związanych z infuzją (niedociśnienie, zaczerwienienie, rumień, pokrzywka i świąd) zwiększa się podczas jednoczesnego podawania leków znieczulających. Można ją zmniejszyć, podając wankomycynę w infuzji trwającej ponad 60 minut, przed wprowadzeniem znieczulenia.

Dawki należy stopniowo zwiększać na podstawie stężenia w surowicy. Należy regularnie kontrolować stężenie we krwi i przeprowadzać badania czynności nerek. Zwykle zaleca się kontrolowanie stężenia 2-3 razy w tygodniu.

Regularne kontrolowanie stężenia wankomycyny we krwi wskazane jest podczas długotrwałego stosowania, szczególnie u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek lub osłabieniem słuchu, jak również podczas jednoczesnego stosowania substancji o działaniu odpowiednio nefrotoksycznym lub ototoksycznym.

U pacjentów z krańcową niewydolnością nerek oraz pacjentów w wieku powyżej 60 lat należy okresowo wykonywać badania słuchu i oznaczać stężenie wankomycyny we krwi. U każdego pacjenta otrzymującego lek należy okresowo wykonywać badania hematologiczne, badania moczu oraz badania czynności nerek.

Znaczące klinicznie stężenie leku w osoczu notowano u niektórych pacjentów po podaniu doustnym wielokrotnych dawek wankomycyny, podczas leczenia czynnego rzekomobłoniastego zapalenia okrężnicy wywołanego przez C. difficile. Dlatego też u tych pacjentów konieczne może być monitorowanie stężenia leku w surowicy.

Długotrwałe stosowanie wankomycyny może prowadzić do nadmiernego rozrostu niewrażliwych na lek drobnoustrojów. Niezbędna jest staranna obserwacja pacjenta. Jeżeli nadkażenie występuje w trakcie leczenia, należy zastosować odpowiednie środki. U pacjentów otrzymujących dożylnie wankomycynę rzadko występowało rzekomobłoniaste zapalenie okrężnicy wywołane C. difficile.

Dlatego też ważne jest, aby wziąć pod uwagę tę diagnozę u pacjentów, u których po podaniu wankomycyny występuje biegunka. Nie należy podawać leków hamujących perystaltykę jelit.

Substancje pomocnicze

Produkt leczniczy zawiera mniej niż 1 mmol sodu (23 mg) na fiolkę, to znaczy lek uznaje się za „wolny od sodu”.

Acviscin - przedawkowanie

Notowano objawy toksyczności po przedawkowaniu. Dawka 500 mg podana dożylnie dziecku w wieku 2 lat spowodowała śmiertelne zatrucie. Podanie w sumie 56 g w ciągu 10 dni osobie dorosłej prowadziło do niewydolności nerek. W niektórych sytuacjach charakteryzujących się dużym ryzykiem (np. w przypadku ciężkiego zaburzenia czynności nerek) mogą wystąpić duże stężenia leku w surowicy oraz działanie oto- i nefrotoksyczne.

Leczenie stosowane po przedawkowaniu

• Specyficzne antidotum nie jest znane.

• Wymagane jest leczenie objawowe przy jednoczesnym podtrzymywaniu czynności nerek.

• Wankomycyna jest w małym stopniu usuwana z organizmu za pomocą hemodializy lub dializy otrzewnowej. W celu zmniejszenia stężenia wankomycyny w surowicy stosowano hemofiltrację lub hemoperfuzję z zastosowaniem żywic polisulfonowych.