Edicin

Edicin
zobacz opinie o produkcie »
Cena
-
Forma
proszek do sporządzania roztworu do infuzji
Dawka
0,5 g
Ilość
1 fiol.pr.
Typ
Bez recepty
Refundacja
Nie
Producent: SANDOZ GMBH

Edicin - Interakcje

Ten lek zażywany jednocześnie z innymi lekami może mieć negatywny wpływ na twoje zdrowie. Najczęściej wykryto interakcje z preparatami:

Zobacz wszystkie »

Pytania do farmaceuty

Nikt nie zadał jeszcze żadnych pytań dotyczących tego preparatu. Możesz zadać bezpłatne pytanie farmaceucie. Napisz własne pytanie lub wybierz jedno z poniższych:

Edicin - ulotka preparatu

Edicin - opis

Wankomycyna podawana pozajelitowo wskazana jest:

Ÿ w leczeniu wymienionych niżej ciężkich zakażeń wywołanych przez drobnoustroje Gram-dodatnie niewrażliwe na inne leki przeciwbakteryjne oraz w przypadku stwierdzonego uczulenia na penicyliny i cefalosporyny:

- zapalenie wsierdzia;

- posocznica;

- zapalenie kości i szpiku kostnego;

- zakażenia ośrodkowego układu nerwowego;

- zakażenia dolnych dróg oddechowych (zapalenie płuc);

- zakażenia skóry i tkanek miękkich; Ÿ w zapobieganiu:

- zapaleniu wsierdzia u pacjentów z nadwrażliwością na antybiotyki z grupy penicylin;

- zakażeniom po zabiegach chirurgicznych w obrębie jamy ustnej lub górnych dróg oddechowych oraz po innych zabiegach obarczonych dużym ryzykiem zakażenia bakteriami Gram-dodatnimi.

Wankomycynę można stosować doustnie w leczeniu:

Ÿ rzekomobłoniastego zapalenia jelit wywołanego przez Clostridium difficile; Ÿ gronkowcowego zapalenia jelit.

W innych zakażeniach wankomycyna podawana doustnie jest nieskuteczna.

Edicin - skład

Edicin, 500 mg

Każda fiolka zawiera 500 mg (500 000 j.m.) wankomycyny (Vancomycinum) w postaci wankomycyny chlorowodorku.

Edicin, 1 g

Każda fiolka zawiera 1 g (1 000 000 j.m.) wankomycyny (Vancomycinum) w postaci wankomycyny chlorowodorku.

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

Edicin - dawkowanie

Produkt leczniczy należy podawać w infuzjach dożylnych lub doustnie. Nie podawać w postaci szybkiego wstrzyknięcia dożylnego (bolus) ani domięśniowo (patrz punkt 4.8).

Podawanie w infuzjach dożylnych

Działania niepożądane związane z podaniem produktu leczniczego w infuzji dożylnej zależą od stężenia i szybkości podania wankomycyny. Nie zaleca się podawania roztworu wankomycyny o stężeniu większym niż 5 mg/ml. Produkt leczniczy należy podawać powoli, przez co najmniej

60 minut, z szybkością nie większą niż 10 mg/min.

U niektórych pacjentów, u których konieczne jest ograniczenie objętości podawanych płynów, można zastosować roztwór o stężeniu najwyżej do 10 mg/ml.

Dorośli z prawidłową czynnością nerek

Najczęściej stosowana dożylna dawka dobowa dla dorosłych wynosi 2 g. Należy ją podawać w 2 lub 4 jednakowych dawkach podzielonych, tzn. 500 mg co 6 godzin lub 1 g co 12 godzin.

Pacjenci w podeszłym wieku

Ze względu na osłabioną czynność nerek może być konieczne większe niż przewidywane zmniejszenie dawki produktu leczniczego (patrz niżej). Zaleca się kontrolowanie narządu słuchu (patrz punkt 4.4).

Dzieci

Zazwyczaj stosowana dawka dożylna wynosi 10 mg/kg mc. podawana co 6 godzin (całkowita dawka dobowa wynosi 40 mg/kg mc.). Każdą infuzję należy podawać przez co najmniej 60 minut. Stężenie wankomycyny w przygotowanym roztworze przeznaczonym dla dzieci nie powinno przekraczać 2,5 mg/ml do 5 mg/ml. Maksymalna pojedyncza dawka dla dzieci wynosi 15 mg/kg mc., a maksymalna dawka dobowa 60 mg/kg mc. Nie powinna ona być większa od dawki dobowej dla dorosłych, która wynosi 2 g.

Noworodki i niemowlęta

U noworodków objętość dystrybucji jest większa, a czynność nerek jeszcze niecałkowicie rozwinięta, dlatego zalecane dawkowanie w tej grupie pacjentów różni się od dawkowania u dzieci i dorosłych.

U noworodków i niemowląt całkowita dawka dobowa może być mniejsza.

Dawka początkowa u noworodków wynosi 15 mg/kg mc., a następnie 10 mg/kg mc. co 12 godzin w pierwszym tygodniu życia oraz co 8 godzin do ukończenia 1. miesiąca życia. Każdą dawkę należy podawać nie krócej niż przez 60 minut.

Zazwyczaj stosowana dawka dożylna u niemowląt w wieku powyżej 1 miesiąca wynosi 10 mg/kg mc, podawana co 6 godzin. Całkowita dawka dobowa wynosi 40 mg/kg mc. Infuzje powinny trwać co najmniej 60 minut.

U noworodków i niemowląt zaleca się kontrolowanie stężenia wankomycyny w surowicy.

U wcześniaków należy zmniejszyć dawkę ze względu na mniejszą wydolność nerek.

Dawkowanie u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek

U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek dawkę produktu leczniczego i (lub) przerwę między kolejnymi dawkami należy dostosować w zależności od stopnia niewydolności nerek.

U wcześniaków i u pacjentów w podeszłym wieku może być konieczne większe niż przewidywane zmniejszenie dawki z powodu osłabionej czynności nerek. Ze względu na zmienność farmakokinetyki wankomycyny u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, leczenie należy kontrolować przez oznaczanie stężeń wankomycyny w surowicy.

Dawka wankomycyny jest liniowo zależna od klirensu kreatyniny.

Klirens kreatyniny [ml/min]

Dawka dobowa wankomycyny [mg]

100

1545

90

1390

80

1235

70

1080

60

925

50

770

40

620

30

465

20

310

10

155

Tabela nie ma zastosowania u pacjentów z całkowitą niewydolnością nerek, poddawanych dializie. U tych pacjentów po podaniu dawki początkowej 15 mg/kg mc. szybko uzyskuje się terapeutyczne stężenie wankomycyny w surowicy. Dawka dobowa konieczna do utrzymania stałego stężenia leku w surowicy wynosi 1,9 mg/kg mc.

Ponieważ wygodne jest podawanie pojedynczej dawki podtrzymującej 250 do 1000 mg, pacjentom ze znacznymi zaburzeniami czynności nerek dawkę można podawać raz na kilka dni zamiast codziennie.

Odstępy między kolejnymi dawkami należy ustalać w zależności od oznaczonych stężeń wankomycyny w surowicy. U pacjentów z bezmoczem zaleca się podawanie 1 g co 7 do 10 dni.

Kontrolowanie stężenia leku w surowicy

Po wielokrotnym dożylnym podaniu produktu leczniczego maksymalne stężenie wankomycyny w surowicy, mierzone po 2 godzinach od zakończenia infuzji, wynosiło od 20 do 30 mg/l.

Najmniejsze stężenie mierzone bezpośrednio przed podaniem następnej dawki powinno wynosić od 5 do 10 mg/l.

Działanie nefrotoksyczne wankomycyny występuje głównie przy najmniejszych stężeniach wynoszących 10 mg/l lub więcej.

Działanie ototoksyczne występuje rzadko przy stężeniach mniejszych niż 30 mg/l.

Podawanie doustne

Zawartość fiolki może również być użyta do sporządzenia roztworu doustnego. Roztwór doustny przygotowuje się przez rozpuszczenie zawartości fiolki (500 mg wankomycyny) w 30 ml wody. Odpowiednią dawkę można podać pacjentowi do wypicia lub przez zgłębnik nosowo-żołądkowy. Do roztworu można dodać syrop w celu poprawy smaku.

Dorośli i pacjenci w podeszłym wieku

Zazwyczaj stosowana doustnie dawka dobowa wynosi 500 mg do 2 g, podawana w 3 lub

4 jednakowych dawkach podzielonych przez 7 do 10 dni. Maksymalna dawka dobowa wynosi 2 g.

Dzieci

Zazwyczaj stosowana dawka dobowa wynosi 40 mg/kg mc., podawana w 3 lub 4 jednakowych dawkach podzielonych przez 7 do 10 dni.

Maksymalna dawka dobowa wynosi 2 g.

Edicin - środki ostrożności

Ÿ Wankomycynę należy podawać powoli. Szybkie podanie w ciągu kilku minut może wywołać niedociśnienie tętnicze, zespół „czerwonego człowieka” lub rzadko wstrząs i zatrzymanie czynności serca. Wankomycynę należy podawać w rozcieńczonym roztworze przez co najmniej 60 minut (patrz punkty 4.2 i 6.6).

Ÿ Ze względu na znaczne wchłanianie wankomycyny podanej doustnie pacjentom z chorobami zapalnymi błony śluzowej przewodu pokarmowego, ryzyko działań niepożądanych jest u nich większe, zwłaszcza w przypadku współistniejących zaburzeń czynności nerek. U tych pacjentów konieczne jest kontrolowanie stężenia wankomycyny w surowicy.

Ÿ Wankomycyna działa silnie drażniąco na tkanki, dlatego nie należy jej podawać domięśniowo (patrz punkt 4.8). Częstość zakrzepowego zapalenia żył podczas stosowania dożylnego można zmniejszyć przez prawidłowe rozcieńczenie wankomycyny roztworem glukozy lub fizjologicznym roztworem soli (patrz punkt 6.6) oraz zmianę miejsca wkłucia.

Ÿ Ze względu na potencjalne działanie ototoksyczne lub nefrotoksyczne, wankomycynę należy stosować ostrożnie u pacjentów z zaburzeniami słuchu lub czynności nerek. Dawkę produktu leczniczego należy zmniejszyć w zależności od stopnia zaburzenia czynności nerek (patrz punkt 4.2). Zaleca się również kontrolowanie słuchu. U wcześniaków, niemowląt, małych dzieci i u pacjentów w wieku powyżej 60 lat należy zmniejszyć dawkę wankomycyny lub wydłużyć odstęp między dawkami ze względu na zmniejszoną wydolność nerek. U wszystkich tych pacjentów zaleca się regularne kontrolowanie stężenia wankomycyny i czynności nerek.

Ÿ Podczas stosowania wankomycyny zgłaszano przemijające lub trwałe uszkodzenie słuchu, zwłaszcza u pacjentów leczonych dużymi dawkami, otrzymujących jednocześnie inne leki o działaniu ototoksycznym (np. aminoglikozydy) lub u osób z wcześniejszymi zaburzeniami słuchu.

Ÿ Należy unikać stosowania wankomycyny u pacjentów, u których w przeszłości występowała utrata słuchu. Jeśli podawanie wankomycyny jest konieczne, należy dostosować dawkę na podstawie pomiarów stężenia wankomycyny we krwi. Szumy uszne mogą być objawem poprzedzającym utratę słuchu.

Ÿ Ryzyko utraty słuchu jest większe u pacjentów w podeszłym wieku. Wiadomo, że utrata słuchu może się pogłębiać mimo zaprzestania leczenia. Ÿ Podczas długotrwałego leczenia należy kontrolować morfologię krwi (patrz punkt 4.8).

Ÿ Długotrwałe stosowanie wankomycyny może powodować namnażanie opornych drobnoustrojów, dlatego konieczne jest regularne kontrolowanie stanu pacjenta. Podczas dożylnego leczenia wankomycyną w rzadkich przypadkach może także występować rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego.

Ÿ U niektórych pacjentów leczonych z powodu wywołanego przez Clostridium difficile rzekomobłoniastego zapalenia jelita grubego zgłaszano klinicznie istotne stężenie leku w surowicy po przyjęciu kilku dawek doustnych wankomycyny. U tych pacjentów może być celowe kontrolowanie stężenia leku w surowicy.

Ÿ Ze względu na możliwość krzyżowej reakcji alergicznej wankomycynę należy podawać ostrożnie pacjentom z nadwrażliwością na teikoplaninę.

Ÿ U wcześniaków i noworodków konieczne może być kontrolowanie stężenia wankomycyny we krwi. Jednoczesne stosowanie wankomycyny i środków do znieczulenia ogólnego powodowało u dzieci rumień i zaczerwienienie podobne do wywołanego przez histaminę.

Ÿ U pacjentów w podeszłym wieku konieczne jest dostosowanie dawki, gdyż zmniejszanie się przesączania kłębuszkowego w tej grupie pacjentów może spowodować zwiększenie stężenia wankomycyny w surowicy (patrz punkt 4.2).

Edicin - przedawkowanie

Leczenie należy przerwać lub zmniejszyć dawki. Należy kontrolować stężenie wankomycyny w surowicy. Leczenie jest objawowe. Ważne jest odpowiednie nawodnienie pacjenta w celu utrzymania właściwego przesączania kłębuszkowego, które jest głównym sposobem wydalania wankomycyny. Hemofiltracja i hemoperfuzja z użyciem żywic polisulfonowych są skuteczniejszą metodą szybkiego usuwania wankomycyny z organizmu niż hemodializa i dializa otrzewnowa.

Edicin - przeciwwskazania

Nadwrażliwość na wankomycynę.

Edicin - działania niepożądane

Do najważniejszych działań niepożądanych wankomycyny należy zespół „czerwonego człowieka” (ang. red man syndrome), który występuje u około 5-11% pacjentów. Obserwowano również niewydolność oddechową oraz zahamowanie czynności szpiku. Leczenie należy przerwać w razie wystąpienia objawów reakcji nadwrażliwości, wstrząsu anafilaktycznego, ostrego śródmiąższowego zapalenia nerek lub zmian skórnych o charakterze złuszczającym lub pęcherzowym.

Zaburzenia układu immunologicznego

Szybka infuzja dożylna wankomycyny może spowodować reakcję anafilaktyczną z objawami niedociśnienia tętniczego, dusznością, pokrzywką i świądem, czasami z wysypką skórną. Może również wywołać zespół „czerwonego człowieka” (lub „czerwonej szyi”). Zespół ten charakteryzuje się świądem, zaczerwienieniem górnej części ciała, obrzękiem naczynioruchowym, niedociśnieniem tętniczym, tachykardią i bólem oraz kurczami mięśni w okolicy klatki piersiowej i grzbietu. Objawy podmiotowe i przedmiotowe tego zespołu występują w ciągu pół godziny po rozpoczęciu infuzji i są wynikiem bezpośredniego uwalniania histaminy oraz być może również innych mediatorów zapalenia. Nasilenie i częstość zależy od dawki i szybkości infuzji. W przypadku powtarzania dawek zespół ten stopniowo zanika. Opisane reakcje zwykle przemijają po 20 minutach, ale mogą również utrzymywać się przez kilka godzin. Ich częstość jest niewielka, jeżeli infuzję podaje się powoli, w ciągu co najmniej 60 minut. Jeśli wystąpi zespół „czerwonego człowieka”, czas trwania infuzji roztworu wankomycyny należy wydłużyć do 2 godzin, a pacjent powinien otrzymać leki przeciwhistaminowe. Prawdziwe reakcje anafilaktyczne są bardzo rzadkie, ale na skutek działania leku może pojawić się gorączka lub dreszcze.

Zaburzenia ucha i błędnika

Częstość działania ototoksycznego nie jest znana, ale wynosi prawdopodobnie mniej niż 2%. Zaburzenia słuchu mogą być nieodwracalne i rozwijają się głównie u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, pacjentów z istniejącym upośledzeniem słuchu lub podczas jednoczesnego stosowania innego leku o działaniu ototoksycznym. Rzadko występują szumy uszne i zawroty głowy.

Zaburzenia nerek i dróg moczowych

Rzadko obserwowano niewydolność nerek objawiającą się zwiększonym stężeniem kreatyniny i mocznika w surowicy. Zaburzenia czynności nerek mogą występować u pacjentów otrzymujących duże dawki wankomycyny. Częstość tego powikłania wynosi najwyżej 3 do 7%, czyli tyle, ile podczas leczenia niektórymi antybiotykami β-laktamowymi, których nie uważa się za leki nefrotoksyczne.

Rzadkie przypadki śródmiąższowego zapalenia nerek opisywano u pacjentów, którzy otrzymywali jednocześnie aminoglikozydy oraz u osób z istniejącymi zaburzeniami czynności nerek. Po przerwaniu stosowania wankomycyny czynność nerek przeważnie powraca do normy.

Zaburzenia krwi i układu chłonnego

Przemijająca neutropenia może występować nawet u 2% pacjentów. Rozwija się ona po upływie jednego tygodnia lub później od rozpoczęcia leczenia wankomycyną lub po podaniu całkowitej dawki większej niż 25 g. Neutropenia ustępuje w ciągu kilku dni po zakończeniu leczenia. Na ogół jest ona wynikiem długotrwałego leczenia wankomycyną. Rzadko może występować eozynofilia, a w wyjątkowych przypadkach również małopłytkowość i agranulocytoza.

Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania

W miejscu wkłucia igły może rozwinąć się zakrzepowe zapalenie żyły (6 do 13%), a przypadkowe wstrzyknięcie obok żyły lub podanie domięśniowe może powodować ból, podrażnienie i martwicę tkanek.

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej

Oprócz niespecyficznej wysypki, świądu i pokrzywki, może również występować złuszczające zapalenie skóry, linijna dermatoza IgA, zespół Stevensa-Johnsona, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka i zapalenie naczyń skórnych.

Zaburzenia żołądka i jelit

Wankomycyna ma nieprzyjemny smak, dlatego może powodować nudności, wymioty, biegunkę. Ciężka i uporczywa biegunka może być objawem nadkażenia drobnoustrojami opornymi lub rzekomobłoniastego zapalenia jelit.

Rzekomobłoniaste zapalenie jelit u pacjentów otrzymujących dożylnie wankomycynę występowało rzadko.

Edicin - ciąża i karmienie piersią

Ciąża

Badania działania teratogennego u zwierząt i rzadkie badania u kobiet w ciąży nie wykazały szkodliwego wpływu na płód. Mimo to wankomycynę można stosować podczas ciąży tylko w razie bezwzględnej konieczności.

W celu zmniejszenia ryzyka działania toksycznego na płód należy starannie monitorować stężenie wankomycyny w surowicy.

Karmienie piersią

Wankomycyna przenika do mleka kobiecego. Lekarz powinien zdecydować, czy leczenie matki wankomycyną jest bezwzględnie konieczne. W takim przypadku należy starannie kontrolować stan niemowlęcia lub przerwać karmienie piersią.

Edicin - prowadzenie pojazdów

Brak danych dotyczących wpływu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Kategorie preparatu

Ten preparat należy do kategorii:

Edicin - Zamienniki

Dla tego produktu znaleziono preparaty, które możesz stosować zamiennie w terapii:

Komentarze

Wysyłając opinię akceptujesz regulamin zamieszczania opinii w serwisie. Grupa Wirtualna Polska Media SA z siedzibą w Warszawie jest administratorem twoich danych osobowych dla celów związanych z korzystaniem z serwisu. Zgodnie z art. 24 ust. 1 pkt 3 i 4 ustawy o ochronie danych osobowych, podanie danych jest dobrowolne, Użytkownikowi przysługuje prawo dostępu do treści swoich danych i ich poprawiania.
    Podziel się na Facebooku
    Zapytaj o lek

    za darmo

    • Odpowiedź w 24 godziny
    • Bez żadnych opłat
    • Wykwalifikowani farmaceuci

    farmaceutów jest teraz online

    0/500
    Uzupełnij treść pytania o ewentualne dodatkowe szczegóły i kliknij "Wyślij pytanie".

    Informacje dostępne dzięki www.osoz.pl. Dane o produkcie pobrane zostały z bazy KS-BLOZ i nie mogą być kopiowane, rozpowszechniane ani wykorzystywane bez zgody producenta bazy KS-BLOZ, firmy KAMSOFT S.A.

    Substancja czynna

    Vancomycini hydrochloridum

    Dostępne opakowania
    Edicin

    Edicin

    proszek do sporządzania roztworu do infuzji - 1 fiol.pr. - 0,5 g
    SANDOZ GMBH
    Edicin

    Edicin

    proszek do sporządzania roztworu do infuzji - 1 fiol.pr. - 1 g
    SANDOZ GMBH
    Edicin

    Edicin

    proszek do sporządzania roztworu do infuzji - 10 fiol.pr. - 0,5 g
    SANDOZ GMBH
    Edicin

    Edicin

    proszek do sporządzania roztworu do infuzji - 10 fiol.pr. - 1 g
    SANDOZ GMBH
    Powiązane artykuły
    Antybiotyk - działanie, rodzaje, działania niepożądane, stosowanie

    Penicylina - opis, zastosowanie, przeciwskazania, działania niepożądane

    Penicylina - opis, zastosowanie, przeciwskazania, działania niepożądane

    Penicylina to pierwszy odkryty antybiotyk. Jest on do tej pory powszechnie stosowany w przypadku zakażeń bakteryjnych. Penicylina zwalcza większość bakterii gram-ujemnych i gram-dodatnich. Odkrycie penicyliny było prawdziwą rewolucją w medycynie, ponieważ...

    Antybiotyk - działanie, rodzaje, działania niepożądane, stosowanie

    Antybiotyki a słońce

    Antybiotyki a słońce

    Antybiotykia słońce - czy mają one na siebie wpływ? Nie zawsze się nad tym zastanawiamy. Jednak istnieje kilka antybiotyków, po których zażyciu nie zaleca się wystawiania skóry na słońce. Szczególnie zaliczamy tu tetracykliny i chinolony. Po zażyciu tych...

    Antybiotyk - działanie, rodzaje, działania niepożądane, stosowanie

    Uczulenie na penicylinę

    Uczulenie na penicylinę

    W grupie penicylin wyróżnia się różne jej rodzaje. Uczulenie na ampicylinę nie oznacza wystąpienia alergii np. na amoksycylinę. Ważna jest konsultacja z lekarzem. Dopiero po badaniach będzie wiadomo, którego leku mamy się wystrzegać. Objawy alergii...

    Antybiotyk - działanie, rodzaje, działania niepożądane, stosowanie

    Ospamox - skład leku, dawkowanie, skutki uboczne

    Ospamox  - skład leku, dawkowanie, skutki uboczne

    Ospamox to lek z rodziny antybiotyków bakteriobójczych. Występuje w postaci granulatu do sporządzenia zawiesiny podawanej doustnie, a także w formie tabletek powlekanych. Stosuje się go w przypadku zakażeń bakteryjnych górnych dróg oddechowych, uszu,...

    #dzieńdobryWP

    #dziejesienazywo: Jakie są objawy uczulenia na antybiotyk? (WIDEO)

     #dziejesienazywo: Jakie są objawy uczulenia na antybiotyk? (WIDEO)

    Uczulenie na antybiotyki Antybiotyki, pomimo, że wspomagają organizm w walce z niebezpiecznymi bakteriami, to mogą również uczulać. Jakie są objawy alergii na antybiotyk? Co robić, kiedy zorientujemy się, że dany lek nas uczula? Na najważniejsze pytania...

    Antybiotyk - działanie, rodzaje, działania niepożądane, stosowanie

    Antybiotyk - działanie, rodzaje, działania niepożądane, stosowanie

    Antybiotyk - działanie, rodzaje, działania niepożądane, stosowanie

    Antybiotyki są powszechnie stosowanymi środkami w leczeniu infekcji bakteryjnych. Ich nazwa pochodzi od dwóch grecki słów: „anti", oznaczającego „przeciw", oraz „bios", czyli „życie". Oznacza to, że antybiotyki przyczyniają się do uśmiercenia żywych bakterii....

    Antybiotyk - działanie, rodzaje, działania niepożądane, stosowanie

    Gentamycyna - czas leczenia, zastosowanie, działania niepożądane

    Gentamycyna - czas leczenia, zastosowanie, działania niepożądane

    Gentamycyna jest antybiotykiem aminoglikozydowym o działaniu bakteriobójczym. Mechanizm działania tej substancji polega na blokowaniu syntezy białek bakteryjnych. Wykazuje aktywność wobec takich bakterii tlenowych jak: Klebsiella pneumoniae, Klebsiella...

    Antybiotyk - działanie, rodzaje, działania niepożądane, stosowanie

    Cefalosporyny - generacje, działanie i skutki uboczne

    Cefalosporyny - generacje, działanie i skutki uboczne

    Cefalosporyny to antybiotyki z grupy β-laktamów, które hamują budowę ściany komórkowej bakterii. Cechuje je szerokie spektrum działania przeciwbakteryjnego i względnie mała toksyczność. Jakie są generacje tego typu leków? Gdzie znajdują zastosowanie? Co...

    Choroby i dolegliwości

    Zespół Nicolaua - przyczyny, objawy, diagnostyka i leczenie

    Zespół Nicolaua - przyczyny, objawy, diagnostyka i leczenie

    Zespół Nicolaua to rzadko występujące powikłanie po domięśniowym podaniu niektórych leków. Jest ono wywołane przypadkowym przedostaniem się substancji do światła tętnicy. Oznacza to, że zespół Nicolaua może pojawić się, jeśli lek podawany jest zbyt szybko,...