Edicin - opis
Wankomycyna podawana pozajelitowo wskazana jest:
Ÿ w leczeniu wymienionych niżej ciężkich zakażeń wywołanych
przez drobnoustroje Gram-dodatnie niewrażliwe na inne leki
przeciwbakteryjne oraz w przypadku stwierdzonego uczulenia na
penicyliny i cefalosporyny:
- zapalenie wsierdzia;
- posocznica;
- zapalenie kości i szpiku kostnego;
- zakażenia ośrodkowego układu nerwowego;
- zakażenia dolnych dróg oddechowych (zapalenie płuc);
- zakażenia skóry i tkanek miękkich; Ÿ w zapobieganiu:
- zapaleniu wsierdzia u pacjentów z nadwrażliwością na
antybiotyki z grupy penicylin;
- zakażeniom po zabiegach chirurgicznych w obrębie jamy
ustnej lub górnych dróg oddechowych oraz po innych zabiegach
obarczonych dużym ryzykiem zakażenia bakteriami Gram-dodatnimi.
Wankomycynę można stosować doustnie w leczeniu:
Ÿ rzekomobłoniastego zapalenia jelit wywołanego przez
Clostridium difficile; Ÿ gronkowcowego zapalenia jelit.
W innych zakażeniach wankomycyna podawana doustnie jest
nieskuteczna.
Edicin - skład
Edicin, 500 mg
Każda fiolka zawiera 500 mg (500 000 j.m.) wankomycyny
(Vancomycinum) w postaci wankomycyny chlorowodorku.
Edicin, 1 g
Każda fiolka zawiera 1 g (1 000 000 j.m.) wankomycyny
(Vancomycinum) w postaci wankomycyny chlorowodorku.
Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.
Edicin - dawkowanie
Produkt leczniczy należy podawać w infuzjach dożylnych lub
doustnie. Nie podawać w postaci szybkiego wstrzyknięcia dożylnego
(bolus) ani domięśniowo (patrz punkt 4.8).
Podawanie w infuzjach dożylnych
Działania niepożądane związane z podaniem produktu leczniczego w
infuzji dożylnej zależą od stężenia i szybkości podania
wankomycyny. Nie zaleca się podawania roztworu wankomycyny o
stężeniu większym niż 5 mg/ml. Produkt leczniczy należy podawać
powoli, przez co najmniej
60 minut, z szybkością nie większą niż 10 mg/min.
U niektórych pacjentów, u których konieczne jest ograniczenie
objętości podawanych płynów, można zastosować roztwór o stężeniu
najwyżej do 10 mg/ml.
Dorośli z prawidłową czynnością nerek
Najczęściej stosowana dożylna dawka dobowa dla dorosłych wynosi
2 g. Należy ją podawać w 2 lub 4 jednakowych dawkach podzielonych,
tzn. 500 mg co 6 godzin lub 1 g co 12 godzin.
Pacjenci w podeszłym wieku
Ze względu na osłabioną czynność nerek może być konieczne
większe niż przewidywane zmniejszenie dawki produktu leczniczego
(patrz niżej). Zaleca się kontrolowanie narządu słuchu (patrz punkt
4.4).
Dzieci
Zazwyczaj stosowana dawka dożylna wynosi 10 mg/kg mc. podawana
co 6 godzin (całkowita dawka dobowa wynosi 40 mg/kg mc.). Każdą
infuzję należy podawać przez co najmniej 60 minut. Stężenie
wankomycyny w przygotowanym roztworze przeznaczonym dla dzieci nie
powinno przekraczać 2,5 mg/ml do 5 mg/ml. Maksymalna pojedyncza
dawka dla dzieci wynosi 15 mg/kg mc., a maksymalna dawka dobowa 60
mg/kg mc. Nie powinna ona być większa od dawki dobowej dla
dorosłych, która wynosi 2 g.
Noworodki i niemowlęta
U noworodków objętość dystrybucji jest większa, a czynność nerek
jeszcze niecałkowicie rozwinięta, dlatego zalecane dawkowanie w tej
grupie pacjentów różni się od dawkowania u dzieci i dorosłych.
U noworodków i niemowląt całkowita dawka dobowa może być
mniejsza.
Dawka początkowa u noworodków wynosi 15 mg/kg mc., a następnie
10 mg/kg mc. co 12 godzin w pierwszym tygodniu życia oraz co 8
godzin do ukończenia 1. miesiąca życia. Każdą dawkę należy podawać
nie krócej niż przez 60 minut.
Zazwyczaj stosowana dawka dożylna u niemowląt w wieku powyżej 1
miesiąca wynosi 10 mg/kg mc, podawana co 6 godzin. Całkowita dawka
dobowa wynosi 40 mg/kg mc. Infuzje powinny trwać co najmniej 60
minut.
U noworodków i niemowląt zaleca się kontrolowanie stężenia
wankomycyny w surowicy.
U wcześniaków należy zmniejszyć dawkę ze względu na mniejszą
wydolność nerek.
Dawkowanie u pacjentów z zaburzeniami czynności
nerek
U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek dawkę produktu
leczniczego i (lub) przerwę między kolejnymi dawkami należy
dostosować w zależności od stopnia niewydolności nerek.
U wcześniaków i u pacjentów w podeszłym wieku może być konieczne
większe niż przewidywane zmniejszenie dawki z powodu osłabionej
czynności nerek. Ze względu na zmienność farmakokinetyki
wankomycyny u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, leczenie
należy kontrolować przez oznaczanie stężeń wankomycyny w
surowicy.
Dawka wankomycyny jest liniowo zależna od klirensu
kreatyniny.
Klirens kreatyniny [ml/min]
|
Dawka dobowa wankomycyny [mg]
|
100
|
1545
|
90
|
1390
|
80
|
1235
|
70
|
1080
|
60
|
925
|
50
|
770
|
40
|
620
|
30
|
465
|
20
|
310
|
10
|
155
|
Tabela nie ma zastosowania u pacjentów z całkowitą
niewydolnością nerek, poddawanych dializie. U tych pacjentów po
podaniu dawki początkowej 15 mg/kg mc. szybko uzyskuje się
terapeutyczne stężenie wankomycyny w surowicy. Dawka dobowa
konieczna do utrzymania stałego stężenia leku w surowicy wynosi 1,9
mg/kg mc.
Ponieważ wygodne jest podawanie pojedynczej dawki podtrzymującej
250 do 1000 mg, pacjentom ze znacznymi zaburzeniami czynności nerek
dawkę można podawać raz na kilka dni zamiast codziennie.
Odstępy między kolejnymi dawkami należy ustalać w zależności od
oznaczonych stężeń wankomycyny w surowicy. U pacjentów z bezmoczem
zaleca się podawanie 1 g co 7 do 10 dni.
Kontrolowanie stężenia leku w surowicy
Po wielokrotnym dożylnym podaniu produktu leczniczego maksymalne
stężenie wankomycyny w surowicy, mierzone po 2 godzinach od
zakończenia infuzji, wynosiło od 20 do 30 mg/l.
Najmniejsze stężenie mierzone bezpośrednio przed podaniem
następnej dawki powinno wynosić od 5 do 10 mg/l.
Działanie nefrotoksyczne wankomycyny występuje głównie przy
najmniejszych stężeniach wynoszących 10 mg/l lub więcej.
Działanie ototoksyczne występuje rzadko przy stężeniach
mniejszych niż 30 mg/l.
Podawanie doustne
Zawartość fiolki może również być użyta do sporządzenia roztworu
doustnego. Roztwór doustny przygotowuje się przez rozpuszczenie
zawartości fiolki (500 mg wankomycyny) w 30 ml wody. Odpowiednią
dawkę można podać pacjentowi do wypicia lub przez zgłębnik
nosowo-żołądkowy. Do roztworu można dodać syrop w celu poprawy
smaku.
Dorośli i pacjenci w podeszłym wieku
Zazwyczaj stosowana doustnie dawka dobowa wynosi 500 mg do 2 g,
podawana w 3 lub
4 jednakowych dawkach podzielonych przez 7 do 10 dni. Maksymalna
dawka dobowa wynosi 2 g.
Dzieci
Zazwyczaj stosowana dawka dobowa wynosi 40 mg/kg mc., podawana w
3 lub 4 jednakowych dawkach podzielonych przez 7 do 10 dni.
Maksymalna dawka dobowa wynosi 2 g.
Edicin - środki ostrożności
Ÿ Wankomycynę należy podawać powoli. Szybkie podanie w
ciągu kilku minut może wywołać niedociśnienie tętnicze, zespół
„czerwonego człowieka” lub rzadko wstrząs i zatrzymanie czynności
serca. Wankomycynę należy podawać w rozcieńczonym roztworze przez
co najmniej 60 minut (patrz punkty 4.2 i 6.6).
Ÿ Ze względu na znaczne wchłanianie wankomycyny podanej
doustnie pacjentom z chorobami zapalnymi błony śluzowej przewodu
pokarmowego, ryzyko działań niepożądanych jest u nich większe,
zwłaszcza w przypadku współistniejących zaburzeń czynności nerek. U
tych pacjentów konieczne jest kontrolowanie stężenia wankomycyny w
surowicy.
Ÿ Wankomycyna działa silnie drażniąco na tkanki, dlatego
nie należy jej podawać domięśniowo (patrz punkt 4.8). Częstość
zakrzepowego zapalenia żył podczas stosowania dożylnego można
zmniejszyć przez prawidłowe rozcieńczenie wankomycyny roztworem
glukozy lub fizjologicznym roztworem soli (patrz punkt 6.6) oraz
zmianę miejsca wkłucia.
Ÿ Ze względu na potencjalne działanie ototoksyczne lub
nefrotoksyczne, wankomycynę należy stosować ostrożnie u pacjentów z
zaburzeniami słuchu lub czynności nerek. Dawkę produktu leczniczego
należy zmniejszyć w zależności od stopnia zaburzenia czynności
nerek (patrz punkt 4.2). Zaleca się również kontrolowanie słuchu. U
wcześniaków, niemowląt, małych dzieci i u pacjentów w wieku powyżej
60 lat należy zmniejszyć dawkę wankomycyny lub wydłużyć odstęp
między dawkami ze względu na zmniejszoną wydolność nerek. U
wszystkich tych pacjentów zaleca się regularne kontrolowanie
stężenia wankomycyny i czynności nerek.
Ÿ Podczas stosowania wankomycyny zgłaszano przemijające lub
trwałe uszkodzenie słuchu, zwłaszcza u pacjentów leczonych dużymi
dawkami, otrzymujących jednocześnie inne leki o działaniu
ototoksycznym (np. aminoglikozydy) lub u osób z wcześniejszymi
zaburzeniami słuchu.
Ÿ Należy unikać stosowania wankomycyny u pacjentów, u
których w przeszłości występowała utrata słuchu. Jeśli podawanie
wankomycyny jest konieczne, należy dostosować dawkę na podstawie
pomiarów stężenia wankomycyny we krwi. Szumy uszne mogą być objawem
poprzedzającym utratę słuchu.
Ÿ Ryzyko utraty słuchu jest większe u pacjentów w podeszłym
wieku. Wiadomo, że utrata słuchu może się pogłębiać mimo
zaprzestania leczenia. Ÿ Podczas długotrwałego leczenia należy
kontrolować morfologię krwi (patrz punkt 4.8).
Ÿ Długotrwałe stosowanie wankomycyny może powodować
namnażanie opornych drobnoustrojów, dlatego konieczne jest
regularne kontrolowanie stanu pacjenta. Podczas dożylnego leczenia
wankomycyną w rzadkich przypadkach może także występować
rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego.
Ÿ U niektórych pacjentów leczonych z powodu wywołanego
przez Clostridium difficile rzekomobłoniastego zapalenia
jelita grubego zgłaszano klinicznie istotne stężenie leku w
surowicy po przyjęciu kilku dawek doustnych wankomycyny. U tych
pacjentów może być celowe kontrolowanie stężenia leku w
surowicy.
Ÿ Ze względu na możliwość krzyżowej reakcji alergicznej
wankomycynę należy podawać ostrożnie pacjentom z nadwrażliwością na
teikoplaninę.
Ÿ U wcześniaków i noworodków konieczne może być
kontrolowanie stężenia wankomycyny we krwi. Jednoczesne stosowanie
wankomycyny i środków do znieczulenia ogólnego powodowało u dzieci
rumień i zaczerwienienie podobne do wywołanego przez histaminę.
Ÿ U pacjentów w podeszłym wieku konieczne jest dostosowanie
dawki, gdyż zmniejszanie się przesączania kłębuszkowego w tej
grupie pacjentów może spowodować zwiększenie stężenia wankomycyny w
surowicy (patrz punkt 4.2).
Edicin - przedawkowanie
Leczenie należy przerwać lub zmniejszyć dawki. Należy
kontrolować stężenie wankomycyny w surowicy. Leczenie jest
objawowe. Ważne jest odpowiednie nawodnienie pacjenta w celu
utrzymania właściwego przesączania kłębuszkowego, które jest
głównym sposobem wydalania wankomycyny. Hemofiltracja i
hemoperfuzja z użyciem żywic polisulfonowych są skuteczniejszą
metodą szybkiego usuwania wankomycyny z organizmu niż hemodializa i
dializa otrzewnowa.
Edicin - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na wankomycynę.
Edicin - działania niepożądane
Do najważniejszych działań niepożądanych wankomycyny należy
zespół „czerwonego człowieka” (ang. red man syndrome), który
występuje u około 5-11% pacjentów. Obserwowano również niewydolność
oddechową oraz zahamowanie czynności szpiku. Leczenie należy
przerwać w razie wystąpienia objawów reakcji nadwrażliwości,
wstrząsu anafilaktycznego, ostrego śródmiąższowego zapalenia nerek
lub zmian skórnych o charakterze złuszczającym lub pęcherzowym.
Zaburzenia układu immunologicznego
Szybka infuzja dożylna wankomycyny może spowodować reakcję
anafilaktyczną z objawami niedociśnienia tętniczego, dusznością,
pokrzywką i świądem, czasami z wysypką skórną. Może również wywołać
zespół „czerwonego człowieka” (lub „czerwonej szyi”). Zespół ten
charakteryzuje się świądem, zaczerwienieniem górnej części ciała,
obrzękiem naczynioruchowym, niedociśnieniem tętniczym, tachykardią
i bólem oraz kurczami mięśni w okolicy klatki piersiowej i
grzbietu. Objawy podmiotowe i przedmiotowe tego zespołu występują w
ciągu pół godziny po rozpoczęciu infuzji i są wynikiem
bezpośredniego uwalniania histaminy oraz być może również innych
mediatorów zapalenia. Nasilenie i częstość zależy od dawki i
szybkości infuzji. W przypadku powtarzania dawek zespół ten
stopniowo zanika. Opisane reakcje zwykle przemijają po 20 minutach,
ale mogą również utrzymywać się przez kilka godzin. Ich częstość
jest niewielka, jeżeli infuzję podaje się powoli, w ciągu co
najmniej 60 minut. Jeśli wystąpi zespół „czerwonego człowieka”,
czas trwania infuzji roztworu wankomycyny należy wydłużyć do 2
godzin, a pacjent powinien otrzymać leki przeciwhistaminowe.
Prawdziwe reakcje anafilaktyczne są bardzo rzadkie, ale na skutek
działania leku może pojawić się gorączka lub dreszcze.
Zaburzenia ucha i błędnika
Częstość działania ototoksycznego nie jest znana, ale wynosi
prawdopodobnie mniej niż 2%. Zaburzenia słuchu mogą być
nieodwracalne i rozwijają się głównie u pacjentów z zaburzeniami
czynności nerek, pacjentów z istniejącym upośledzeniem słuchu lub
podczas jednoczesnego stosowania innego leku o działaniu
ototoksycznym. Rzadko występują szumy uszne i zawroty głowy.
Zaburzenia nerek i dróg moczowych
Rzadko obserwowano niewydolność nerek objawiającą się
zwiększonym stężeniem kreatyniny i mocznika w surowicy. Zaburzenia
czynności nerek mogą występować u pacjentów otrzymujących duże
dawki wankomycyny. Częstość tego powikłania wynosi najwyżej 3 do
7%, czyli tyle, ile podczas leczenia niektórymi antybiotykami
β-laktamowymi, których nie uważa się za leki nefrotoksyczne.
Rzadkie przypadki śródmiąższowego zapalenia nerek opisywano u
pacjentów, którzy otrzymywali jednocześnie aminoglikozydy oraz u
osób z istniejącymi zaburzeniami czynności nerek. Po przerwaniu
stosowania wankomycyny czynność nerek przeważnie powraca do
normy.
Zaburzenia krwi i układu chłonnego
Przemijająca neutropenia może występować nawet u 2% pacjentów.
Rozwija się ona po upływie jednego tygodnia lub później od
rozpoczęcia leczenia wankomycyną lub po podaniu całkowitej dawki
większej niż 25 g. Neutropenia ustępuje w ciągu kilku dni po
zakończeniu leczenia. Na ogół jest ona wynikiem długotrwałego
leczenia wankomycyną. Rzadko może występować eozynofilia, a w
wyjątkowych przypadkach również małopłytkowość i
agranulocytoza.
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania
W miejscu wkłucia igły może rozwinąć się zakrzepowe zapalenie
żyły (6 do 13%), a przypadkowe wstrzyknięcie obok żyły lub podanie
domięśniowe może powodować ból, podrażnienie i martwicę tkanek.
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej
Oprócz niespecyficznej wysypki, świądu i pokrzywki, może również
występować złuszczające zapalenie skóry, linijna dermatoza IgA,
zespół Stevensa-Johnsona, toksyczne martwicze oddzielanie się
naskórka i zapalenie naczyń skórnych.
Zaburzenia żołądka i jelit
Wankomycyna ma nieprzyjemny smak, dlatego może powodować
nudności, wymioty, biegunkę. Ciężka i uporczywa biegunka może być
objawem nadkażenia drobnoustrojami opornymi lub rzekomobłoniastego
zapalenia jelit.
Rzekomobłoniaste zapalenie jelit u pacjentów otrzymujących
dożylnie wankomycynę występowało rzadko.
Komentarze