Ten lek zażywany jednocześnie z innymi lekami może mieć negatywny wpływ na twoje zdrowie. Najczęściej wykryto interakcje z preparatami:
Zobacz wszystkie »Nikt nie zadał jeszcze żadnych pytań dotyczących tego preparatu. Możesz zadać bezpłatne pytanie farmaceucie. Napisz własne pytanie lub wybierz jedno z poniższych:
Wankomycyna do stosowania dożylnego wskazana jest w leczeniu następujących, wywołanych przez bakterie Gram-dodatnie wrażliwe na wankomycynę, ciężkich zakażeń, których nie można leczyć innymi antybiotykami lub których leczenie nie powiodło się, lub wywołujące je bakterie są oporne na inne antybiotyki, takie jak penicyliny i cefalosporyny (patrz punkt 5.1): - zapalenie wsierdzia,
- zakażenia kości (zapalenie kości i szpiku),
- zapalenie płuc,
- zakażenia tkanek miękkich.
Jeśli wskazane, wankomycynę należy stosować w skojarzeniu z innymi produktami leczniczymi przeciwbakteryjnymi. Szczególnie odnosi się to do zapalenia wsierdzia.
Wankomycynę można stosować w okołooperacyjnym zapobieganiu bakteryjnemu zapaleniu wsierdzia u pacjentów z dużym ryzykiem bakteryjnego zapalenia wsierdzia, gdy poddawani są oni rozległym operacjom (np. operacjom kardiologicznym i naczyniowym) i nie mogą otrzymywać odpowiednich przeciwbakteryjnych leków beta-laktamowych.
Podejmując decyzję o leczeniu należy uwzględnić oficjalne zalecenia dotyczące stosowania leków przeciwbakteryjnych.
Vancomycin Kabi, 500 mg:
każda fiolka zawiera 500 mg (co odpowiada 500 000 j.m.) wankomycyny (Vancomycinum), w postaci wankomycyny chlorowodorku.
Vancomycin Kabi, 1000 mg:
każda fiolka zawiera 1000 mg (co odpowiada 1 000 000 j.m.) wankomycyny (Vancomycinum), w postaci wankomycyny chlorowodorku.
Sposób podawania
Wankomycynę należy podawać wyłącznie drogą pozajelitową, w powolnej infuzji dożylnej (nie szybciej niż 10 mg/min - przez co najmniej 60 min) o odpowiednim rozcieńczeniu (500 mg co najmniej w 100 ml lub 1000 mg co najmniej w 200 ml).
U pacjentów, u których konieczne jest ograniczenie podaży płynów, można zastosować roztwór o stężeniu 500 mg/50 ml lub 1000 mg/100 ml. Stosowanie tak dużych stężeń może powodować zwiększenie ryzyka działań niepożądanych związanych z podawaniem produktu leczniczego w infuzji. Jednak działania niepożądane związane z podawaniem produktu leczniczego w infuzji mogą wystąpić niezależnie od szybkości podawania i stężenia.
Dawkę należy dobierać indywidualnie dla każdego pacjenta, uwzględniając masę ciała, wiek i czynność nerek. W celu ułatwienia dostosowania dawkowania można dokonać pomiaru stężenia wankomycyny.
Informacje dotyczące sporządzania roztworu, patrz punkt 6.6.
Podanie dożylne (infuzja) u pacjentów z prawidłową czynnością nerek
Pacjenci dorośli i młodzież w wieku powyżej 12 lat
Zalecana dobowa dawka podawana dożylnie wynosi 2000 mg, podzielona na dawki po 500 mg podawane co 6 godzin lub po 1000 mg co 12 godzin; alternatywnie można podawać dawkę 30 do
40 mg/kg mc./dobę, podzieloną na 2 do 4 dawek.
W leczeniu bakteryjnego zapalenia wsierdzia na ogół akceptowany schemat dawkowania to 1000 mg wankomycyny podawanej dożylnie co 12 godzin przez 4 tygodnie w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi antybiotykami: gentamycyna z ryfampicyną, gentamycyna, streptomycyna. Enterokokowe zapalenie wsierdzia leczy się przez 6 tygodni wankomycyną w skojarzeniu z antybiotykiem aminoglikozydowym. Należy uwzględnić narodowe wytyczne.
Dzieci w wieku od jednego miesiąca do 12 lat
Zazwyczaj stosowana dawka dożylna to 10 mg/kg mc. podawana co sześć godzin (całkowita dawka dobowa 40 mg/kg masy ciała). Każdą dawkę należy podawać przez co najmniej 60 minut.
Noworodki (donoszone)
W wieku 0-7 dni: początkowa dawka wynosi 15 mg/kg mc., następnie należy podawać 10 mg/kg mc.
co 12 godzin.
W wieku 7-30 dni: początkowa dawka wynosi 15 mg/kg mc., następnie należy podawać 10 mg/kg mc. co 8 godzin.
Każdą dawkę należy podawać przez 60 minut.
U tych pacjentów konieczne może być staranne monitorowanie stężenia wankomycyny w surowicy.
Ciąża
Opisywano, że w celu osiągnięcia stężenia terapeutycznego w surowicy u pacjentek w ciąży konieczne może być zastosowanie znacząco zwiększonych dawek (patrz punkt 4.6 Wpływ na płodność, ciążę i laktację).
Pacjenci w podeszłym wieku
Ze względu na słabszą czynność nerek konieczne może być większe niż przewidywane zmniejszenie dawki produktu leczniczego (patrz poniżej).
Pacjenci otyli
Konieczna może być modyfikacja zazwyczaj stosowanej dawki dobowej.
Pacjenci z niewydolnością wątroby
Nie wykazano konieczności zmniejszenia dawki u pacjentów z niewydolnością wątroby.
Pacjenci z zaburzeniem czynności nerek
Należy zmodyfikować dawkę w celu uniknięcia toksycznych stężeń w surowicy. U wcześniaków i pacjentów w podeszłym wieku może być konieczne większe niż przewidywano zmniejszenie dawki produktu leczniczego z powodu słabszej czynności nerek. U tych pacjentów zaleca się regularne kontrolowanie stężenia wankomycyny w surowicy, ponieważ stwierdzono przypadki kumulacji produktu leczniczego, szczególnie po długotrwałym podawaniu.
Stężenie wankomycyny w surowicy można określić za pomocą testu mikrobiologicznego, testu radioimmunologicznego, testu immunologicznego polaryzacji fluorescencji, testu immunologicznego fluorescencji lub wysokociśnieniowej chromatografii cieczowej. W celu ustalenia odpowiedniej dawki, w zależności od wartości klirensu kreatyniny, można wykorzystać poniższy nomogram:
Nomogram dawkowania wankomycyny u pacjentów z zaburzoną czynnością nerek
Nomogram nie dotyczy pacjentów dializowanych, z nieczynnymi nerkami. Takim pacjentom należy podać dawkę nasycającą 15 mg/kg masy ciała w celu uzyskania terapeutycznego stężenia produktu leczniczego w surowicy, zaś dawka w podtrzymująca wynosi 1,9 mg/kg mc./dobę. Ponieważ wygodne jest podawanie indywidualnych dawek podtrzymujących wynoszących 250 mg do 1 g, u pacjentów ze znacznym zaburzeniem czynności nerek, dawkę można podawać raczej co kilka dni niż codziennie. U pacjentów z anurią zaleca się stosowanie dawki 1 g co 7-10 dni.
Jeśli znana jest wartość stężenia kreatyniny w surowicy, wartość klirensu kreatyniny można obliczyć za pomocą następującego wzoru:
Mężczyźni: masa ciała [kg] (140 – wiek [lata])
72 stężenie kreatyniny w surowicy [mg/100 ml]
Kobiety: 0,85 wartość obliczona na podstawie powyższego wzoru
Instrukcje dotyczące sporządzania roztworów, patrz punkt 6.6.
Kontrolowanie stężenia wankomycyny w surowicy
Stężenie wankomycyny w surowicy należy skontrolować drugiego dnia leczenia, bezpośrednio przed podaniem kolejnej dawki oraz godzinę po zakończeniu infuzji. Terapeutyczne stężenie wankomycyny we krwi powinno wynosić od 30 do 40 mg/l (maksymalnie 50 mg/l) godzinę po zakończeniu infuzji, zaś stężenie minimalne (krótko przed kolejnym podaniem) powinno wynosić od 5 do 10 mg/l.
Stężenie należy zwykle kontrolować dwa lub trzy razy w tygodniu.
Czas trwania leczenia Czas trwania leczenia zależy od ciężkości zakażenia, a także od poprawy wskaźników klinicznych i bakteriologicznych.
Podanie produktu leczniczego w szybkim wstrzyknięciu (np. w ciągu kilku minut) może spowodować nadmierne obniżenie ciśnienia krwi, w tym wstrząs oraz rzadko zatrzymanie akcji serca, reakcje przypominające reakcje histaminowe oraz wysypkę grudkowo-krostkową lub rumieniowatą (tzw. zespół czerwonego człowieka lub zespół czerwonej szyi). Wankomycynę należy wstrzykiwać w postaci rozcieńczonego roztworu przez okres nie krótszy niż 60 minut w celu uniknięcia reakcji związanych z szybką infuzją. Po zakończeniu infuzji objawy te zazwyczaj szybko ustępują
(patrz punkt 4.2 Dawkowanie i sposób podawania oraz 4.8 Działania niepożądane).
Wankomycynę należy stosować z zachowaniem ostrożności u pacjentów z niewydolnością nerek ze względu na ryzyko wystąpienia działania ototoksycznego i nefrotoksycznego, a dawkę należy zmniejszyć w zależności od stopnia zaburzenia czynności nerek. Ryzyko działania toksycznego znacząco się zwiększa, jeśli stężenie we krwi jest duże lub podawanie długotrwałe. Należy regularnie kontrolować stężenie wankomycyny we krwi oraz czynność nerek.
Należy unikać stosowania wankomycyny u pacjentów z wcześniejszą utratą słuchu. Jeżeli wankomycynę stosuje się u tych pacjentów, należy dostosować dawkę na podstawie okresowych badań stężenia leku we krwi. Wystąpienie głuchoty mogą poprzedzać szumy uszne.
Pacjenci w podeszłym wieku są bardziej podatni na uszkodzenie słuchu. Z doświadczenia z innymi antybiotykami wynika, że głuchota może postępować pomimo zakończenia leczenia.
Stosowanie u dzieci
U wcześniaków i niemowląt wskazane może być potwierdzenie spodziewanego stężenia wankomycyny w surowicy. Jednoczesne stosowanie wankomycyny i leków znieczulających wiązało się z występowaniem u dzieci rumienia i zaczerwienienia, podobnie jak po podaniu histaminy.
Stosowanie u pacjentów w podeszłym wieku
Postępujące wraz z wiekiem naturalne osłabienie przesączania kłębuszkowego może prowadzić do zwiększenia stężenia wankomycyny w surowicy, jeśli dawka nie jest właściwie dostosowana
(patrz „Dawkowanie i sposób podawania”).
Środki ostrożności
Podczas długotrwałego stosowania wskazane jest regularne kontrolowanie stężenia wankomycyny we krwi, szczególnie u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek lub z osłabieniem słuchu, a także stosujących jednocześnie substancje działające, odpowiednio, nefrotoksycznie lub ototoksycznie.
Dawkę należy dobierać na podstawie stężenia produktu leczniczego w surowicy. Należy regularnie kontrolować stężenie we krwi i przeprowadzać badania czynności nerek.
U pacjentów z krańcową niewydolnością nerek oraz pacjentów w wieku powyżej 60 lat należy okresowo badać słuch i oznaczać stężenie wankomycyny we krwi. U wszystkich pacjentów otrzymujących produkt leczniczy należy okresowo wykonywać badania hematologiczne, moczu oraz czynności nerek.
Wankomycyna silnie podrażnia tkanki i po zastosowaniu domięśniowym wywołuje martwicę w miejscu podania; należy ją podawać w infuzji dożylnej. U wielu pacjentów otrzymujących wankomycynę występuje ból w miejscu podania oraz zakrzepowe zapalenie żył, czasami o ciężkim przebiegu.
Częstość występowania i nasilenie zakrzepowego zapalenia żył można zmniejszyć, podając produkt leczniczy powoli, w postaci rozcieńczonego roztworu (2,5 do 5,0 g/l) oraz zmieniając miejsce podania infuzji.
Długotrwałe stosowanie wankomycyny może prowadzić do nadmiernego rozrostu niewrażliwych na lek drobnoustrojów. Niezbędna jest staranna obserwacja pacjenta. Jeżeli nadkażenie występuje w trakcie leczenia, należy zastosować odpowiednie środki. U pacjentów otrzymujących dożylnie wankomycynę rzadko występowało rzekomobłoniaste zapalenie okrężnicy wywołane przez
C. difficile.
Wankomycynę należy stosować z zachowaniem ostrożności u pacjentów, u których wystąpiły reakcje nadwrażliwości na teikoplaninę, ponieważ odnotowano przypadki krzyżowych reakcji nadwrażliwości pomiędzy wankomycyną i teikoplaniną.
Zalecane jest leczenie wspomagające, podtrzymujące przesączanie kłębuszkowe. Wankomycyna jest w małym stopniu usuwana z krwi podczas hemodializy lub dializy otrzewnowej. Obserwowano ograniczone korzyści wynikające z hemoperfuzji z użyciem żywicy Amberlite XAD-4.
Nadwrażliwość na wankomycynę.
W obrębie każdej grupy o określonej częstości występowania, objawy niepożądane są wymienione zgodnie ze zmniejszającą się ciężkością.
Działania niepożądane wymienione poniżej zostały sklasyfikowane na podstawie następującej konwencji MedDRA:
bardzo często (≥1/10); często (≥1/100 do < 1/10); niezbyt często (≥1/1 000 do < 1/100); rzadko (≥1/10 000 do < 1/1 000); bardzo rzadko (< 1/10 000); nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych).
Infuzja dożylna
Najczęstsze działania niepożądane to zapalenie żył i reakcje pseudoalergiczne związane ze zbyt szybką infuzją dożylną wankomycyny.
Zaburzenia krwi i układu chłonnego
Rzadko (1/10 000 do < 1/1 000): trombocytopenia, neutropenia, agranulocytoza, eozynofilia.
Zaburzenia układu immunologicznego
Rzadko (≥10 000 do < 1/1 000): reakcje anafilaktyczne, reakcje nadwrażliwości.
Zaburzenia ucha i błędnika
Niezbyt często (1/1 000 do < 1/100): przemijająca lub trwała utrata słuchu. Rzadko (1/10 000 do < 1/1 000): szumy uszne, zawroty głowy.
|
Zaburzenia serca |
|
|
Bardzo rzadkie (< 1/10 000): Zaburzenia naczyniowe |
zatrzymanie akcji serca. |
|
Często (1/100 do < 1/10): |
obniżenie ciśnienia krwi. |
Rzadko (1/10 000 do < 1/1 000): zapalenie naczyń.
Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia
Często (1/100 do < 1/10): duszność, świst krtaniowy.
Zaburzenia żołądka i jelit
Rzadko (1/10 000 do < 1/1 000): nudności.
Bardzo rzadko (< 1/10 000): rzekomobłoniaste zapalenie okrężnicy i jelit.
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej
Często (1/100 do < 1/10): wysypka i podrażnienie błon śluzowych, świąd, pokrzywka.
Bardzo rzadko (< 1/10 000): złuszczające zapalenie skóry, zespół Stevensa-Johnsona, zespół Lyella, linijna IgA dermatoza pęcherzowa.
Zaburzenia nerek i dróg moczowych
Często (1/100 do < 1/10): niewydolność nerek objawiająca się głównie zwiększonym stężeniem kreatyniny w surowicy krwi.
Rzadko (1/10 000 do < 1/1 000): śródmiąższowe zapalenie nerek, ostra niewydolność nerek.
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania
Często (1/100 do < 1/10): zapalenie żył, zaczerwienienie górnych części ciała i twarzy. Rzadko (1/10 000 do < 1/1 000): gorączka polekowa, dreszcze. Bóle w klatce piersiowej i bóle mięśni pleców.
Działania niepożądane związane z infuzją
W trakcie szybkiej infuzji lub bezpośrednio po niej mogą wystąpić reakcje rzekomoanafilaktyczne, w tym niedociśnienie, duszność, pokrzywka lub świąd. Może wystąpić zaczerwienienie skóry w obrębie górnych partii ciała (zespół czerwonego człowieka), ból i skurcze mięśni klatki piersiowej lub pleców.
Reakcje słabną po zakończeniu podawania produktu leczniczego, na ogół w ciągu 20 minut do
2 godzin. Wankomycynę należy podawać powoli (przez ponad 60 minut – patrz punkt 4.4).
Ototoksyczność może być przemijająca lub trwała, a odnotowano ją głównie u pacjentów po przedawkowaniu produktu leczniczego, u pacjentów, u których wcześniej występowało osłabienie słuchu i u pacjentów jednocześnie leczonych innymi produktami leczniczymi o działaniu ototoksycznym, takimi jak aminoglikozydy.
Ciąża
Brak wystarczającego doświadczenia dotyczącego stosowania wankomycyny w okresie ciąży u ludzi. Badania dotyczące toksycznego wpływu na reprodukcję zwierząt nie wykazały żadnego wpływu na rozwój embrionu, płodu ani na przebieg ciąży (patrz punkt 5.3).
Wankomycyna przenika jednak przez łożysko i nie można wykluczyć możliwości jej ototoksycznego i nefrotoksycznego wpływu na rozwój zarodka i noworodka. Dlatego wankomycynę należy podawać w okresie ciąży jedynie w przypadku zdecydowanej konieczności oraz po starannym rozważeniu stosunku korzyści do ryzyka.
Karmienie piersią
Wankomycyna jest wydzielana z mlekiem ludzkim i dlatego podczas karmienia piersią można ją stosować jedynie wtedy, gdy inne antybiotyki okazały się nieskuteczne. Należy zachować ostrożność podając wankomycynę matkom karmiącym, z uwagi na możliwość wystąpienia działań niepożądanych u niemowląt (zaburzenia flory jelitowej z biegunką, rozwój grzybów drożdżopodobnych i możliwość uczulenia).
Biorąc pod uwagę znaczenie zastosowania tego produktu leczniczego u karmiącej matki, należy rozważyć decyzję o możliwości przerwania karmienia piersią.
Wpływ wankomycyny na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn jest nieistotny.
Ten preparat należy do kategorii:
Dla tego produktu znaleziono preparaty, które możesz stosować zamiennie w terapii:
za darmo
farmaceutów jest teraz online
arkusze - 15 kg
zawiesina doustna - 100 ml (butelka) - (0,2g+0,04g)/5ml
zawiesina doustna - 100 ml (butelka) - (0,2g+0,04g)/5ml
zawiesina doustna - 100 ml (butelka) - (0,2g+0,04g)/5ml
Informacje dostępne dzięki www.osoz.pl. Dane o produkcie pobrane zostały z bazy KS-BLOZ i nie mogą być kopiowane, rozpowszechniane ani wykorzystywane bez zgody producenta bazy KS-BLOZ, firmy KAMSOFT S.A.
Wankomycyna to antybiotyk bakteriobójczy z grupy glikopeptydów. Zwany jest antybiotykiem ostatniej szansy. Stosowany jest w zakażeniach bakteriami odpornymi na inne antybiotyki oraz w zakażeniach innymi bakteriami u pacjentów nietolerujących penicylin i cefalosporyn.
Opatrywanie ran Każdy powinien znać choćby podstawy opatrywania ran. Dlaczego? Po co stosuje się opatrywanie ran? Jak to robić prawidłowo? Na te pytania odpowiada lekarz Łukasz Dubielecki. Celem opatrywania ran jest przede wszystkim zapobieganie zakażeniom....
Rok 1928 zapisał się jako przełomowy w dziejach medycyny. To właśnie wtedy odkrycie penicyliny przez Alexandra Fleminga zapoczątkowało erę antybiotykową. Dzięki niej ocalało wiele istnień ludzkich. U schyłku XIX wieku ludzie żyli przeciętnie o 30...
Wykupujesz leki w aptece, czytasz wskazania lekarza, sięgasz po szklankę z mlekiem i popijasz medykamenty. Czy wiesz, że właśnie popełniłeś jeden z największych błędów dotyczących przyjmowania leków? Niestety, wielu pacjentów o tym nie wie. Tymczasem...
Lekarze zajmujący się leczeniem chorych na koronawirusa stoją każdego dnia przed trudnymi wyborami. Nie ma jeszcze skutecznego leku, dlatego medycy stosują powszechnie znane medykamenty przeciwwirusowe. W wielu przypadkach stosowane są antybiotyki. Okazuje...
Ważność elektronicznej recepty zależy od rodzaju leku. Najmniej czasu jest na wykupienie antybiotyku. E-recepty mają termin ważności E-recepty weszły w życie z dniem 8 stycznia 2020 roku i wciąż budzą wątpliwości dotyczące ich funkcjonowania. Sporo...
Stosowanie antybiotyków jest związane z większym ryzykiem zakażenia Clostridium difficile, ale według nowych badań niekoniecznie trzeba przyjmować antybiotyki, aby stwarzać takie zagrożenie. Naukowcy sugerują, że użycie tego samego łóżka szpitalnego co...
Jakiś czas temu na rodziców dzieci padł blady strach - w aptekach brakowało popularnego antybiotyku w formie granulatu do sporządzania zawiesiny. Gdy wydawało się, że ten kryzys został zażegnany, pojawił się kolejny problem. Tym razem z dostępnością penicyliny,...
Naukowcy odkryli, że dwa powszechnie przepisywane antybiotyki, chloramfenikol oraz linezolid, mogą walczyć z bakteriami w inny sposób niż ten, jaki znali naukowcy i lekarze od lat. Zamiast powstrzymywać syntezę białek, leki blokują proces syntezy białek...
Istnieje wiele rodzajów antybiotyków, a więc związków działających przeciwko drobnoustrojom. Głównie leczenie antybiotykami stosuje się, gdy występuje infekcja bakteryjna, ale niektóre mogą działać także przeciwgrzybiczo. Leki te możemy podzielić na antybiotyki...
Klofazimina idealnym kandydatem na lek na COVID-19? Tak twierdzą autorzy badań opublikowanych na łamach prestiżowego czasopisma naukowego "Nature", którzy testowali preparat podczas badań laboratoryjnych. Uważają oni, że lek mógłby hamować proces replikacji...
Komentarze