Scandonest

Scandonest - dawkowanie

Należy zastosować najmniejszą ilość roztworu, która pozwoli na skuteczne znieczulenia. Dawka powinna być dostosowana do wieku, masy ciała i ogólnego stanu zdrowia pacjenta.

Dawkowanie: Dorośli:

Zalecana dawka lecznicza:

54 mg mepiwakainy chlorowodorku

Maksymalna zalecana dawka:

300 mg mepiwakainy chlorowodorku

Dawka powinna być zmniejszona u pacjentów z zaburzeniami wątroby i nerek. Patrz punkt. 5.2.

Dzieci

Dzieci w wieku od 4 lat (ca 20 kilogram masy ciała) (patrz punkt 4.3).

Zalecana dawka lecznicza:

Ilość, która ma być wstrzyknięta, powinna być uzależniona od wieku i masy ciała dziecka, a także rodzaju zabiegu.

Średnia dawka wynosi 0,75 mg mepiwakainy chlorowodorku na kilogram masy ciała, co odpowiada

0,025ml SCANDONEST 30 mg/ml, roztwór do wstrzykiwań na kilogram masy ciała.

Maksymalna zalecana dawka:

Nie przekraczać 3 mg mepiwakainy chlorowodorku na kilogram masy ciała (co odpowiada 0,1 ml SCANDONEST 30 mg/ml, roztwór do wstrzykiwań na kilogram masy ciała.).

Sposób podania:

Wstrzyknięcie miejscowe (przewodowe lub nasiękowe). Do znieczulania wyłącznie w stomatologii.

Aby uniknąć wstrzyknięcia donaczyniowego, zawsze należy wykonać kontrolną aspirację przynajmniej w dwóch pozycjach (obrót igły o 180°). Negatywny wynik aspiracji nie wyklucza jednak całkowicie ryzyka niezamierzonego wstrzyknięcia donaczyniowego.

Szybkość wstrzykiwania nie powinna przekraczać 1 ml na minutę.

Większości reakcji ogólnych, będących rezultatem przypadkowego wstrzyknięcia donaczyniowego, można uniknąć stosując właściwą technikę wstrzykiwania; po zaaspirowaniu należy wolno wstrzyknąć 0,1-0,2 ml roztworu, a następnie wolno podać pozostałą część dawki, nie wcześniej niż po upływie 30 sekund do 1 minuty.

Scandonest - środki ostrożności

Ostrzeżenia

Pacjent powinien być poinformowany, iż znieczulenie może zwiększać ryzyko uszkodzenia warg, języka, błony śluzowej lub podniebienia miękkiego. Dlatego należy unikać przyjmowania pokarmów, aż do całkowitego ustąpienia działania znieczulającego.

Nie należy wstrzykiwać środków miejscowo znieczulających do miejsc objętych zakażeniem.

Sportowcy powinni być ostrzeżeni, że produkt zawiera substancję czynną, która może wywołać pozytywny wynik testów antydopingowych.

Środki ostrożności dotyczące stosowania

Stomatologiczne środki miejscowo znieczulające zawierają duże stężenia substancji czynnych. W związku z tym, ich szybkie wstrzyknięcie pod dużym ciśnieniem może spowodować powikłania nawet po wstrzyknięciu niewielkiej ilości (patrz punkt 4.9). Ryzyko takich powikłań jest szczególnie duże w przypadku niezamierzonego wstrzyknięcia do naczynia krwionośnego, ponieważ lek może przemieszczać się do tkanek niezgodnie z przeznaczeniem. Wstrzyknięcie do tętnicy w obrębie głowy i szyi skutkuje wyższym stężeniem leku docierającego do mózgu niż w przypadku wstrzyknięcia dożylnego. Aby zredukować ryzyko wstrzyknięcia donaczyniowego zaleca się staranne wykonanie aspiracji przed wstrzyknięciem.

W przypadku wstrzyknięcia bezpośrednio do splotu nerwowego istnieje ryzyko, iż w wyniku wysokiego ciśnienia lek może być rozprowadzany w odwrotnym kierunku wzdłuż nerwu. Aby uniknąć wstrzyknięcia bezpośrednio do splotu nerwowego i zabezpieczyć nerw przed uszkodzeniem w związku z blokadą nerwu, zawsze należy ostrożnie wycofać igłę, gdy podczas wstrzykiwania wystąpi parestezja.

Ostrożność należy zachować u pacjentów z blokiem przedsionkowo-komorowym serca drugiego lub trzeciego stopnia, ponieważ miejscowe leki znieczulające mogą zmniejszać przewodnictwo mięśnia sercowego. Specjalnej troski wymagają również starsi pacjenci z wysokim lub nie leczonym nadciśnieniem, ciężkimi chorobami serca, silną niedokrwistością, z poważnym upośledzeniem czynności wątroby i nerek lub będący w złym stanie ogólnym.

Stosowanie mepiwakainy wymaga:

- przeprowadzenia wywiadu w zakresie historii choroby i równocześnie przyjmowanych leków,

- wykonania próbnego wstrzyknięcia 5 do 10% dawki w przypadku ryzyka wystąpienia reakcji alergicznych,

- wolnego wstrzykiwania i ostrożnej, kilkukrotnej aspiracji w celu uniknięcia wstrzyknięcia donaczyniowego, - prowadzenia rozmowy z pacjentem,

- posiadania odpowiedniego wyposażenia do resuscytacji (w szczególności źródła tlenu), jak również leków przeciwdrgawkowych (benzodiazepin lub barbituranów), leków zwiotczających mięśnie, atropiny i leków kurczących naczynia lub adrenaliny w przypadku ciężkich reakcji alergicznych lub anafilaktycznych.

Monitorowanie należy zwiększyć u pacjentów z zaburzeniami krzepliwości krwi lub przyjmujących leki przeciwzakrzepowe (monitorowanie wskaźnika INR).

Scandonest - przedawkowanie

Toksyczność:

Objawy toksyczności mogą wystąpić przy stężeniach leku w osoczu wynoszącym 5-6 mg/l lub wyższych, natomiast drgawki - przy stężeniu 10 mg/l lub wyższym. Nadmierne stężenia w osoczu mogą być spowodowane przypadkowym donaczyniowym wstrzyknięciem środka znieczulającego lub złym stanem ogólnym pacjenta.

Doświadczenie dotyczące przedawkowania jest ograniczone. Dożylne podanie 300 mg dziecku w wieku 8 lat, (o masie ciała około 25 kg) spowodowało wystąpienie drgawek.

Objawy:

Do przedawkowania względnego dochodzi, gdy środek do znieczulenia miejscowego zostanie wstrzyknięty przypadkowo do naczynia krwionośnego (na przykład, jeśli przypadkowo zostanie wprowadzony do małej tętnicy w górnej połowie ciała i w sposób niezamierzony dotrze do mózgu). W takiej sytuacji mogą wystąpić objawy ze strony ośrodkowego układu nerwowego, którym mogą towarzyszyć drgawki, nawet w przypadku dawki, która w innych okolicznościach nie jest uważana za toksyczną. Przedawkowanie bezwzględne charakteryzuje się głównie wystąpieniem działań niepożądanych ze strony ośrodkowego układu nerwowego oraz układu sercowo-naczyniowego.

Toksyczne działanie na ośrodkowy układ nerwowy (OUN) rozwija się stopniowo, a stopień ciężkości poszczególnych objawów i reakcji stopniowo ulega zaostrzeniu.

Początkowo objawy obejmują pobudzenie, uczucie zatrucia, wrażenie drętwienia warg i języka, parestezje wokół ust, zawroty głowy, zaburzenia widzenia i słuchu oraz szum w uszach. Jeśli objawy te obserwuje się podczas wstrzykiwania, są one sygnałem ostrzegawczym, a wstrzykiwanie powinno być natychmiast przerwane. Trudności w wysławianiu się, sztywnienie mięśni i drgawki są znacznie cięższymi objawami i poprzedzają drgawki uogólnione. Nie należy mylić tych objawów z reakcją nerwicową.

Następnie może dojść do utraty przytomności i wystąpienia napadów drgawek typu grand mal, trwających od kilku sekund do kilku minut. Podczas napadów drgawek gwałtownie dochodzi do niedoboru tlenu i nadmiaru dwutlenku węgla, co jest wynikiem zwiększonej aktywności mięśni i niedostatecznego dostarczania tlenu do płuc. W ciężkich przypadkach może dojść do zatrzymania oddechu. Kwasica zaostrza toksyczne działanie środków do znieczulenia miejscowego.

Powrót do zdrowia uzależniony jest od metabolizmu środka do znieczulenia miejscowego i dystrybucji z ośrodkowego układu nerwowego do innych tkanek. Może nastąpić nawet natychmiast, pod warunkiem, iż nie została wstrzyknięta bardzo duża ilość leku.

Zazwyczaj zaburzenia serca i zaburzenia naczyń stwarzają groźniejszą sytuację. Zmniejszenie ciśnienia krwi, bradykardia i zatrzymanie akcji serca mogą być wynikiem dużego układowego stężenia środka miejscowo znieczulającego. Objawy te są zwykle poprzedzane objawami toksyczności ze strony ośrodkowego układu nerwowego, o ile pacjent nie został wprowadzony w znieczulenie ogólne lub nie otrzymał silnych środków uspokajających z grupy benzodiazepin lub barbituranów. Należy jednak pamiętać, że zahamowanie ośrodkowego układu nerwowego często nasila zahamowanie układu współczulnego, czego skutkiem jest zmniejszenie ciśnienia tętniczego krwi i możliwość wystąpienia bradykardii.

Leczenie:

Jeśli wystąpią objawy ostrej toksyczności ogólnoustrojowej, należy natychmiast przerwać podawanie środka miejscowo znieczulającego. Leczenie musi być ukierunkowane na szybkie zatrzymanie napadów drgawek oraz zapewnienie odpowiedniego nasycenia tlenem i utrzymanie krążenia. Tlen zawsze jest podawany w trakcie wentylacji kontrolowanej (jeśli konieczne). W przypadku drgawek podaje się diazepam. W przypadku zatrzymania akcji serca należy natychmiast wykonać masaż serca. Istotne jest również leczenie kwasicy, jeśli wystąpi.