Epirubicin-Actavis - dawkowanie
Epirubicyna przeznaczona jest wyłącznie do stosowania dożylnego
lub dopęcherzowego.
Podanie dożylne:
Zaleca się podawanie produktu leczniczego przez cewnik podczas
bieżącej infuzji dożylnej soli fizjologicznej po sprawdzeniu, że
igła jest prawidłowo umieszczona w żyle. Ta metoda minimalizuje
ryzyko wynaczynienia produktu leczniczego i zapewnia, że żyła jest
przepłukana solą fizjologiczną po podaniu produktu leczniczego.
Wynaczynienie epirubicyny poza żyłę podczas wstrzyknięcia może
spowodować ciężkie uszkodzenia tkanek, a nawet martwicę. W
przypadku wynaczynienia należy natychmiast przerwać podawanie
produktu leczniczego. Wstrzyknięcie do małych naczyń lub
wielokrotne wstrzyknięcia do tej samej żyły mogą spowodować
stwardnienie żyły.
Standardowe dawki:
W przypadku stosowania epirubicyny w monoterapii, zalecana dawka
u dorosłych wynosi 60 do 90 mg/m² powierzchni ciała. Produkt
leczniczy należy podawać dożylnie przez 3 do 5 minut. Dawkę należy
powtarzać co 21 dni, w zależności od parametrów hematologicznych
oraz czynności szpiku kostnego pacjenta.
Jeśli wystąpią objawy toksyczności, w tym ciężka neutropenia i
(lub) gorączka neutropeniczna oraz małopłytkowość (które mogą
utrzymywać się do 21. dnia), mogą być wymagane modyfikacja dawki
lub opóźnienie podania kolejnej dawki.
Duże dawki:
W monoterapii raka piersi duże dawki epirubicyny należy podawać
według następującego schematu:
W przypadku podawania dużych dawek, epirubicynę można stosować w
dożylnym bolusie przez 3 do 5 minut lub w infuzji dożylnej
trwającej 30 minut.
Rak piersi
W leczeniu uzupełniającym pacjentów z wczesnym stadium raka
piersi i zajętymi węzłami chłonnymi zaleca się dożylne podawanie
epirubicyny w dawkach od 100 mg/m² pc. (jako pojedyncza dawka w
dniu 1.) do 120 mg/m² pc. (w dwóch dawkach podzielonych, w dniu 1.
i 8.), co 3-4 tygodnie, w skojarzeniu z cyklofosfamidem i
5-fluorouracylem podawanymi dożylnie oraz tamoksyfenem podawanym
doustnie.
U pacjentów z zaburzeniem czynności szpiku kostnego spowodowanym
wcześniejszą chemioterapią lub radioterapią, wiekiem lub
nowotworowym naciekiem szpiku kostnego zaleca się podawanie
mniejszych dawek (60 mg/m² pc. do 75 mg/m2 pc. w
leczeniu standardowym i 105 mg/m² pc. do 120 mg/m² pc. w leczeniu
dużymi dawkami). Całkowitą dawkę przewidzianą na cykl leczenia
można podzielić na 2-3 kolejne dni.
Poniżej wymienione dawki epirubicyny są zwykle stosowane w
monoterapii i terapii skojarzonej różnych nowotworów:
Wskazanie
|
Dawka epirubicyny (mg/m2
pc.)a
|
Monoterapia
|
Terapia skojarzona
|
Rak żołądkaa
|
60–90
|
50
|
Rak pęcherza moczowego
|
50 mg/50 ml lub 80 mg/50 ml
(rak in situ).
Profilaktyka: 50 mg/50 ml tygodniowo przez 4 tygodnie, następnie
co miesiąc przez 11 miesięcy.
|
|
a Dawki zwykle podawane w dniu 1. lub dniu 1., 2. i
3. w odstępach 21-dniowych.
Terapia skojarzona
W przypadku stosowania epirubicyny w połączeniu z innymi
cytotoksycznymi produktami leczniczymi, dawkę należy odpowiednio
zmniejszyć. Zwykle stosowane dawki wymienione są w powyższej
tabeli.
Zaburzenia czynności wątroby
Główną drogą wydalania epirubicyny są wątroba i drogi
żółciowe.
U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby, należy zmniejszyć
dawkę w zależności od stężenia bilirubiny w surowicy krwi zgodnie z
następującym schematem:
Stężenie bilirubiny w surowicy
|
AspAT (aminotransferaza asparaginianowa)
|
Zmniejszenie dawki o:
|
1,4 do 3 mg/100 ml
|
2 do 4 razy większa od górnej granicy normy
|
50%
|
> 3 mg/100 ml
|
> 4 razy większa od górnej granicy normy
|
75%
|
Zaburzenia czynności nerek
Umiarkowane zaburzenia czynności nerek nie wymagają zmniejszenia
dawki, ponieważ tylko ograniczona ilość epirubicyny jest wydalana
tą drogą. Może jednak zachodzić konieczność dostosowania dawki u
pacjentów ze stężeniem kreatyniny w osoczu > 5 mg/dl.
Podanie dopęcherzowe :
Epirubicynę można podawać do pęcherza moczowego w leczeniu
powierzchownej postaci raka pęcherza moczowego oraz raka
in-situ. Epirubicyny nie należy podawać w ten sposób w
leczeniu nowotworów inwazyjnych, które przeniknęły ścianę pęcherza
moczowego. W takich przypadkach właściwsze jest leczenie
ogólnoustrojowe lub operacyjne. Udowodniono również skuteczność
stosowania epirubicyny dopęcherzowo w profilaktyce nawrotów po
zabiegu przezcewkowej resekcji nowotworów powierzchownych pęcherza
moczowego.
W leczeniu powierzchownej postaci raka pęcherza moczowego zaleca
się następujący schemat dawkowania, przedstawiony w poniższej
tabeli rozcieńczeń:
Jeden wlew o stężeniu 50 mg/50 ml na tydzień (rozcieńczony w
soli fizjologicznej lub wodzie do wstrzykiwań) przez 8 kolejnych
tygodni. W przypadku wystąpienia toksyczności miejscowej: zaleca
się zmniejszenie dawki do 30 mg/50 ml.
W leczeniu raka in-situ: w zależności od indywidualnej
tolerancji pacjenta dawkę można zwiększyć do 80 mg/50 ml.
Zapobiegawczo: jeden wlew o stężeniu 50 mg/50 ml na tydzień
przez 4 kolejne tygodnie, a następnie jeden wlew w tej samej dawce
raz w miesiącu, przez 11 kolejnych miesięcy.
TABELA ROZCIEŃCZEŃ ROZTWORÓW DO WLEWÓW DOPĘCHERZOWYCH
Wymagana dawka epirubicyny
|
Objętość epirubicyny 2 mg/ml roztworu do wstrzykiwań
|
Objętość rozcieńczalnika - jałowej wody do wstrzykiwań lub
0,9% jałowego roztworu chlorku sodu
|
Całkowita objętość wlewki dopęcherzowej
|
30 mg
|
15 ml
|
35 ml
|
50 ml
|
50 mg
|
25 ml
|
25 ml
|
50 ml
|
80 mg
|
40 ml
|
10 ml
|
50 ml
|
Roztwór powinien być utrzymany w pęcherzu moczowym przez 1-2
godziny. Aby uniknąć rozcieńczenia roztworu przez mocz, należy
poinformować pacjenta, aby nie przyjmował żadnych płynów przez 12
godzin przed wlewem. W trakcie wlewu pacjent powinien okresowo
zmieniać pozycję ciała. Pacjenta należy poinformować, że po
zakończeniu wlewu powinien oddać mocz.
Instrukcje dotyczące rozcieńczania produktu leczniczego przed
podaniem, patrz punkt 6.6.
Epirubicin-Actavis - środki ostrożności
Ogólne zasady - epirubicynę należy podawać
wyłącznie pod nadzorem wykwalifikowanych lekarzy, posiadających
doświadczenie w stosowaniu cytotoksycznych produktów
leczniczych.
Epirubicyny nie wolno podawać podskórnie lub domięśniowo.
Leczenie początkowe wymaga starannego monitorowania podstawowych
parametrów laboratoryjnych i czynności serca.
Jeśli epirubicyna jest podawana w postaci ciągłej infuzji, to
powinno się to odbywać poprzez cewnik w żyle centralnej.
Leczenie epirubicyną można rozpocząć po ustąpieniu objawów
ostrej toksyczności związanych z wcześniej zastosowanym leczeniem
cytotoksycznym, takich jak: zapalenie błony śluzowej jamy ustnej,
neutropenia, małopłytkowość oraz uogólnione zakażenie.
Stosowanie dużych dawek epirubicyny (np. ≥ 90 mg/m2
pc. co 3-4 tygodnie) prowadzi do
wystąpienia działań niepożądanych podobnych do obserwowanych po
podaniu dawek standardowych (< 90 mg/m2 pc. co 3-4
tygodnie), nasilenie neutropenii i zapalenie błon śluzowych (w tym
jamy ustnej) może jednak być większe. Leczenie epirubicyną w dużych
dawkach wymaga zwrócenia szczególnej uwagi na możliwe powikłania,
zwłaszcza ciężką mielosupresję.
Czynność serca - leczenie antracyklinami wiąże się z
ryzykiem wystąpienia kardiotoksyczności, której objawem mogą być
wczesne (ostre) lub (opóźnione) późne działania niepożądane.
Obejmują one utrzymujące się obniżenie amplitudy zespołu QRS,
wydłużenie poza granice normy przerwy skurczowej (PEP/LVEF) oraz
zmniejszenie frakcji wyrzutowej lewej komory. Wczesne, kliniczne
zdiagnozowanie niewydolności serca wywołanej przez środki
cytostatyczne wydaje się być niezbędne do efektywnego leczenia
glikozydami naparstnicy, moczopędnymi produktami leczniczymi,
produktami leczniczymi rozszerzającymi naczynia obwodowe, dietą o
małej zawartości sodu i odpowiednim odpoczynkiem w łóżku.
Monitorowanie czynności serca u pacjentów przyjmujących epirubicynę
jest szczególnie istotne i dlatego zaleca się ocenę czynności serca
technikami nieinwazyjnymi.
Działania wczesne (tj. ostre) - wczesna kardiotoksyczność
epirubicyny dotyczy głównie tachykardii zatokowej i (lub)
nieprawidłowości zapisu EKG, takich jak niespecyficzne zmiany
odcinka ST-T. Obserwowano również tachyarytmie, w tym przedwczesne
skurcze komorowe, częstoskurcz komorowy, jak również bradykardię,
blok przedsionkowo-komorowy oraz blok odnóg pęczka Hisa. Działania
te zwykle nie wiążą się z późniejszym rozwojem opóźnionej
kardiotoksyczności, rzadko mają znaczenie klinicznie i na ogół nie
wymagają przerwania leczenia epirubicyną.
Działania późne (tj. opóźnione) - opóźniona
kardiotoksyczność zwykle rozwija się w późniejszej fazie leczenia
epirubicyną lub w ciągu 2-3 miesięcy po zakończeniu leczenia.
Opisywano również powikłania występujące kilka miesięcy lub lat po
zakończeniu leczenia. Opóźniona kardiomiopatia przejawia się
zmniejszeniem frakcji wyrzutowej lewej komory (LVEF) i (lub)
objawami przedmiotowymi i podmiotowymi zastoinowej niewydolności
serca (CHF), takimi jak duszność, obrzęk płuc, obrzęki obwodowe,
powiększenie serca i wątroby, skąpomocz, wodobrzusze, wysięk
opłucnowy oraz rytm cwałowy. Zagrażająca życiu zastoinowa
niewydolność serca jest najcięższą postacią kardiomiopatii
wywołanej przez antracykliny i stanowi działanie toksyczne produktu
leczniczego ograniczające maksymalną dawkę skumulowaną.
Ryzyko rozwoju zastoinowej niewydolności serca zwiększa się
szybko wraz ze zwiększeniem całkowitej dawki skumulowanej
epirubicyny powyżej 900 mg/m2 pc, lub mniejszą
skumulowaną dawką u pacjentów po naświetleniu okolicy śródpiersia;
w przypadku zastosowania dawki większej niż ta dawka skumulowana
należy zachować szczególną ostrożność (patrz punkt 5.1).
W celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia ciężkiej niewydolności
serca należy ocenić jego czynność przed rozpoczęciem leczenia
epirubicyną i monitorować przez cały czas leczenia. Ryzyko to można
zmniejszyć poprzez regularne monitorowanie czynności serca (ocena
LVEF) w czasie leczenia i niezwłoczne przerwanie leczenia po
stwierdzeniu pierwszych objawów zaburzeń czynności serca. Do
odpowiednich metod ilościowych powtarzanej oceny czynności serca
(ocena LVEF) należy angiografia bramkowa z zastosowaniem
radionuklidu (MUGA) oraz echokardiografia (ECHO). Zalecana jest
wyjściowa ocena czynności serca z badaniem EKG lub badaniem MUGA
lub ECHO, szczególnie w przypadku pacjentów z czynnikami
zwiększającymi ryzyko wystąpienia kardiotoksyczności. Należy
powtarzać ocenę LVEF w badaniach MUGA lub ECHO, zwłaszcza gdy
zwiększa się skumulowana dawka antracyklin. Ocenę czynności serca
należy prowadzić z zastosowaniem tej samej metody badania przez
cały okres obserwacji.
Z uwagi na ryzyko kardiomiopatii dawkę skumulowaną epirubicyny
900 mg/m2 pc. można zwiększać tylko z zachowaniem
wyjątkowej ostrożności.
Ustalając maksymalną skumulowaną dawkę epirubicyny, należy wziąć
pod uwagę wszystkie jednocześnie stosowane produkty lecznicze o
potencjalnie kardiotoksycznym działaniu. W trakcie stosowania
zarówno standardowych jak i dużych dawek epirubicyny, można
przekroczyć skumulowaną dawkę 900 do 1000 mg/m² pc. jedynie z
zachowaniem największej ostrożności. W trakcie stosowania większych
dawek, ryzyko nieodwracalnej zastoinowej niewydolności serca
znacząco zwiększa się.
Czynnikami zwiększającymi ryzyko wystąpienia kardiotoksyczności
poantracyklinowej są: aktywne lub uśpione choroby układu krążenia,
wcześniejsza lub równoczesna radioterapia okolic śródpiersia,
wcześniejsze leczenie innymi antracyklinami lub antracenedionami
oraz równoczesne stosowanie innych produktów leczniczych
zaburzających czynność skurczową serca lub produktów leczniczych o
działaniu kardiotoksycznym (np. trastuzumab) (patrz punkt
4.5).
Czynność serca musi być szczególnie ściśle monitorowana u
pacjentów otrzymujących duże dawki skumulowane oraz u pacjentów z
czynnikami ryzyka. U pacjentów w podeszłym wieku, dzieci i
pacjentów z chorobami serca w wywiadzie zwiększa się ryzyko
wystąpienia kardiotoksyczności. Kardiotoksyczność w następstwie
stosowania epirubicyny może pojawić się po zastosowaniu mniejszych
dawek skumulowanych, niezależnie od obecności czynników ryzyka.
Prawdopodobnie toksyczność epirubicyny i innych antracyklin lub
antracenedionów jest addytywna.
Toksyczność hematologiczna - podobnie jak inne
cytotoksyczne produkty lecznicze, epirubicyna może spowodować
supresję szpiku kostnego. Przed każdym cyklem leczenia epirubicyną
i w trakcie jego trwania należy wykonać badania hematologiczne, w
tym profil białych krwinek (WBC). Zależna od dawki, odwracalna
leukopenia i (lub) granulocytopenia (neutropenia) to najczęstsze
ograniczające dawkę ostre działania toksyczne tego produktu
leczniczego. Leukopenia i neutropenia są na ogół cięższe przy
stosowaniu schematów z dużymi dawkami produktu leczniczego.
Leukopenia i neutropenia zazwyczaj są maksymalnie nasilone od 10.
do 14. dnia po podaniu produktu leczniczego; działanie to jest
zwykle przemijające, a liczba WBC/ neutrofili wraca w większości
przypadków do wartości prawidłowych około 21 dnia. Może również
wystąpić trombocytopenia lub niedokrwistość. Klinicznymi
następstwami ciężkiej supresji szpiku kostnego mogą być: gorączka,
zakażenie, posocznica/ sepsa, wstrząs septyczny, krwawienie,
niedotlenienie tkanek lub zgon.
Wtórna białaczka - u pacjentów leczonych
antracyklinami, w tym epirubicyną, opisywano wtórną białaczkę, z
fazą preleukemiczną lub bez tej fazy. Wtórna białaczka występuje
częściej u pacjentów, u których te produkty lecznicze podaje się w
skojarzeniu z przeciwnowotworowymi produktami leczniczymi
uszkadzającymi DNA, w skojarzeniu z radioterapią, u pacjentów
wcześniej intensywnie leczonych cytotoksycznymi produktami
leczniczymi oraz gdy dawki antracyklin były zwiększane. W
białaczkach tego typu okres utajenia może trwać od 1 roku do 3 lat
(patrz punkt 5.1).
Zaburzenia ze strony przewodu pokarmowego -
epirubicyna jest substancją wywołującą wymioty. Zwykle wkrótce po
podaniu produktu leczniczego występuje zapalenie błon śluzowych (w
tym jamy ustnej), które w ciężkich postaciach po kilku dniach może
przejść w owrzodzenia błon śluzowych. U większości pacjentów to
działanie niepożądane ustępuje po 3 tygodniu leczenia.
Czynność wątroby - główną drogą wydalania
epirubicyny są wątroba i układ żółciowy. Przed rozpoczęciem
leczenia epirubicyną i w jego trakcie należy ocenić stężenie
bilirubiny całkowitej i aktywność AspAT w osoczu. U pacjentów ze
zwiększonym stężeniem bilirubiny lub zwiększoną aktywnością AspAT
klirens produktu leczniczego może być zmniejszony, a jego ogólne
działanie toksyczne bardziej nasilone. U takich pacjentów zaleca
się zmniejszenie dawki (patrz punkty 4.2 i 5.2). Nie
należy stosować epirubicyny u pacjentów z ciężką niewydolnością
wątroby (patrz punkt 4.3).
Czynność nerek - przed rozpoczęciem leczenia i w
czasie jego trwania należy ocenić stężenie kreatyniny w osoczu. U
pacjentów, u których stężenie kreatyniny wynosi > 5 mg/dl,
konieczne jest dostosowanie dawki (patrz punkt 4.2).
Działanie w miejscu wstrzyknięcia - w następstwie
wstrzyknięcia produktu leczniczego do małego naczynia lub
powtarzania wstrzyknięć do tej samej żyły może dojść do
stwardnienia ścian żyły. Przestrzeganie zalecanych procedur
podawania produktu leczniczego może zmniejszyć ryzyko zapalenia żył
i (lub) zakrzepowego zapalenia żył w miejscu wstrzyknięcia (patrz
punkt 4.2).
Wynaczynienie - wydostanie się epirubicyny poza
żyłę podczas wstrzykiwania może spowodować miejscowy ból, ciężkie
uszkodzenie tkanek (powstawanie pęcherzy, ciężkie zapalenie tkanki
podskórnej) oraz martwicę. W przypadku wystąpienia przedmiotowych,
bądź podmiotowych objawów wynaczynienia podczas dożylnego podawania
epirubicyny należy niezwłocznie przerwać podawanie produktu
leczniczego. Występujący ból można złagodzić poprzez ochłodzenie
powierzchni podawania i utrzymywanie go w stanie schłodzenia przez
24 godziny. Ponieważ martwica może wystąpić po kilku tygodniach od
wynaczynienia pacjent powinien być pod ścisła kontrolą lekarza. W
przypadku wystąpienia martwicy należy się skonsultować z chirurgiem
plastycznym w celu usunięcia martwej tkanki.
Inne - podobnie jak w przypadku innych
cytotoksycznych produktów leczniczych, podczas stosowania
epirubicyny obserwowano zakrzepowe zapalenie żył z powikłaniami
zatorowymi, w tym zatorowością płucną (w niektórych przypadkach
prowadzącą do śmierci).
Zespół lizy guza - epirubicyna może powodować
hiperurykemię w wyniku nasilenia katabolizmu puryn towarzyszącego
szybkiemu rozpadowi komórek nowotworowych w wyniku działania
produktu leczniczego (zespół lizy guza). Po leczeniu wstępnym
należy ocenić stężenie kwasu moczowego, potasu, fosforanu wapnia i
kreatyniny we krwi. W celu ograniczenia potencjalnych powikłań
zespołu lizy guza należy nawadniać pacjenta, alkalizować mocz i
zapobiegać hiperurykemii poprzez podawanie allopurinolu.
Działanie immunosupresyjne/ zwiększona podatność na
infekcje - podawanie żywych lub żywych atenuowanych
szczepionek pacjentom ze zmniejszoną przez chemioterapeutyki, w tym
epirubicynę, odpornością może spowodować wystąpienie ciężkich lub
prowadzących do zgonu zakażeń (patrz punkt 4.5).
Zaburzenia układu rozrodczego - epirubicyna może
mieć działanie genotoksyczne. Zarówno mężczyźni, jak i kobiety,
leczeni epirubicyną, powinni stosować skuteczne metody
antykoncepcji w trakcie terapii. Pacjenci planujący potomstwo po
zakończeniu leczenia powinni zasięgnąć konsultacji genetycznej (w
razie potrzeby i dostępności).
Dodatkowe ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące
innych dróg podawania produktu leczniczego
Podanie dopęcherzowe - dopęcherzowe podanie epirubicyny
może wywołać objawy chemicznego zapalenia pęcherza moczowego (takie
jak trudności w oddawaniu moczu, wielomocz, oddawanie moczu w nocy,
bolesne oddawanie moczu, krwiomocz, dyskomfort pęcherza moczowego,
martwicę ściany pęcherza moczowego) oraz skurcz pęcherza moczowego.
Szczególnej uwagi wymagają problemy związane z cewnikowaniem (np.
zwężenie cewki moczowej z powodu dużych guzów pęcherza).
Podanie dotętnicze - dotętnicze podanie
epirubicyny (przezcewnikowa embolizacja tętnicy w miejscowej lub
obszarowej terapii pierwotnego lub przerzutowego nowotworu wątroby)
może powodować (oprócz toksyczności ogólnej jakościowo podobnej do
obserwowanej po podaniu dożylnym epirubicyny) miejscowe lub
obszarowe zaburzenia obejmujące wrzody żołądka i dwunastnicy
(prawdopodobnie na skutek refluksu produktu leczniczego do tętnicy
żołądkowej) oraz zwężenie dróg żółciowych występujące z powodu
polekowego pierwotnego stwardniającego zapalenia dróg żółciowych.
Ta droga podania może doprowadzić do szerokiej martwicy tkanek,
które uległy perfuzji.
1 ml roztworu do wstrzykiwań lub infuzji zawiera 3,5 mg sodu.
Należy to wziąć pod uwagę u pacjentów stosujących dietę
niskosodową.
Epirubicin-Actavis - przedawkowanie
Ostre przedawkowanie epirubicyny prowadzi do ciężkiego
zahamowania czynności szpiku kostnego
(objawiającego się głównie leukopenią i trombocytopenią),
zaburzeń ze strony przewodu pokarmowego (głównie zapalenia błony
śluzowej) i ostrych powikłań kardiologicznych. Podczas podawania
antracyklin obserwowano występowanie utajonej niewydolności serca w
przeciągu kilku miesięcy do kilku lat po zakończeniu leczenia
(patrz punkt 4.4). Pacjenci powinni być uważnie
monitorowani. W przypadku wystąpienia objawów niewydolności serca
pacjenci powinni być leczeni zgodnie z konwencjonalnymi
wytycznymi.
Leczenie:
Objawowe. Epirubicyna nie może być usuwana drogą dializy.
Epirubicin-Actavis - przeciwwskazania
− Nadwrażliwość na epirubicynę lub na którąkolwiek substancję
pomocniczą, również na inne antracykliny lub antracenediony. −
Laktacja.
Dożylne podanie jest przeciwwskazane u pacjentów:
− z długotrwałym zahamowaniem czynności szpiku kostnego,
− z ciężkim zaburzeniem czynności wątroby,
− z ciężką niewydolnością mięśnia sercowego (niewydolność serca
4-ego stopnia, ostry zawał mięśnia sercowego lub przebyty zawał
mięśnia sercowego wskutek którego doszło do niewydolności serca
3. lub 4. stopnia, ostre zapalenie mięśnia sercowego),
− ze świeżym zawałem serca,
− z ciężką arytmią,
− po przebytym leczeniu maksymalnymi, skumulowanymi dawkami
epirubicyny i (lub) innymi antracyklinami lub antracenedionami
(patrz punkt 4.4),
− z ostrymi zakażeniami ogólnymi, − niestabilną dławicą
piersiową, − z kardiomiopatią.
Dopęcherzowe podanie jest przeciwwskazane u
pacjentów:
− z zakażeniem układu moczowego,
− z zapaleniem pęcherza moczowego,
− z krwiomoczem,
− z nowotworami inwazyjnymi przenikającymi ścianę pęcherza
moczowego,
− u których pojawiły się trudności z cewnikowaniem,
− u których w pęcherzu zalega duża objętość moczu, − z
obkurczonym pęcherzem moczowym.
Epirubicin-Actavis - działania niepożądane
Zgłoszono następujące działania niepożądane mające związek z
leczeniem epirubicyną. Działania niepożądane przedstawiono z
uwzględnieniem następującej częstości występowania:
bardzo często
|
(≥1/10),
|
często
|
(≥1/100 do < 1/10),
|
niezbyt często
|
(≥1/1 000 do < 1/100),
|
rzadko
|
(≥1/10 000 do < 1/1 000),
|
bardzo rzadko
|
(< 1/10 000),
|
częstość nieznana (nie może być określona na podstawie
dostępnych danych).
U więcej niż 10% pacjentów mogą wystąpić działania niepożądane.
Najczęściej występującymi działaniami niepożądanymi są:
mielosupresja, objawy niepożądane ze strony przewodu pokarmowego,
brak apetytu, łysienie, zakażenia.
Klasyfikacja układów i narządów
|
Częstość występowania
|
Działanie niepożądane
|
Zakażenia i zarażenia pasożytnicze
|
Często
|
Zakażenia.
|
Częstość nieznana
|
Wstrząs septyczny, sepsa, zapalenie płuc.
|
Nowotwory łagodne, złośliwe i nieokreślone (w tym torbiele i
polipy)
|
Rzadko
|
Ostra białaczka limfatyczna, wtórna białaczka szpikowa.
|
Zaburzenia krwi i układu chłonnego
|
Bardzo często
|
Zahamowanie czynności szpiku (leukopenia, granulocytopenia i
neutropenia, niedokrwistość i gorączka neutropeniczna).
|
Niezbyt często
|
Trombocytopenia.
|
Częstość nieznana
|
Krwotoki i niedotlenienie tkanek (wynikające z zahamowania
czynności szpiku).
|
Zaburzenia układu immunologicznego
|
Rzadko
|
Anafilaksja (reakcje anafilaktyczne i (lub) anafilaktoidalne z
lub bez wstrząsu, w tym wysypka skórna, świąd, gorączka i
dreszcze), reakcje alergiczne po podaniu dopęcherzowym.
|
Zaburzenia metabolizmu i odżywiania
|
Często
|
Brak apetytu, odwodnienie.
|
Rzadko
|
Hiperurykemia (patrz punkt 4.4).
|
Zaburzenia układu nerwowego
|
Rzadko
|
Zawroty głowy.
|
Nieznana
|
Neuropatia obwodowa (po zastosowaniu dużych dawek), ból
głowy.
|
Zaburzenia widzenia
|
Częstość nieznana
|
Zapalenie spojówek, zapalenie rogówki.
|
Zaburzenia serca
|
Rzadko
|
Zastoinowa niewydolność serca (duszność, obrzęki,
powiększenie
|
|
|
wątroby, wodobrzusze, obrzęk płuc, płyn w opłucnej, cwałowy rytm
serca), kardiotoksyczność (zmiany w zapisie EKG, arytmia,
kardiomiopatia), częstoskurcz komorowy, bradykardia, blok
przedsionkowo-komorowy, blok odnogi pęczka Hisa ).
|
Zaburzenia naczyniowe
|
Często
|
Uderzenia gorąca.
|
Niezbyt często
|
Zapalenie żył, zakrzepowe zapalenie żył.
|
Częstość nieznana
|
Wstrząs, żylna choroba zakrzepowozatorowa (w tym zator tętnicy
płucnej).
|
Zaburzenia żołądka i jelit
|
Często
|
Zapalenie błon śluzowych, zapalenie przełyku, zapalenie jamy
ustnej wymioty, biegunka, nudności, które mogą spowodować utratę
apetytu i bóle brzucha.
|
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej
|
Bardzo często
|
Łysienie.
|
Rzadko
|
Pokrzywka, świąd, zaczerwienienie wzdłuż żyły, do której podaje
się produkt leczniczy.
|
Częstość nieznana
|
Toksyczność miejscowa, wysypka, swędzenie, zmiany skórne,
rumień, zaczerwienienie, przebarwienia skóry i paznokci,
nadwrażliwość na światło, nadwrażliwość na napromieniowanie skóry
(reakcja po radioterapii).
|
Zaburzenia nerek i dróg moczowych
|
Bardzo często
|
Czerwone zabarwienie moczu przez 1 do 2 dni po podaniu produktu
leczniczego.
|
Częstość nieznana
|
Białkomocz u pacjentów leczonych dużymi dawkami.
|
Zaburzenia układu rozrodczego i piersi
|
Rzadko
|
Brak miesiączki, brak plemników w nasieniu.
|
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania
|
Często
|
Rumień w miejscu infuzji.
|
Rzadko
|
Złe samopoczucie, osłabienie, gorączka, dreszcze, hipertermia
złośliwa.
|
Badania diagnostyczne
|
Rzadko
|
Zmiany aktywności aminotransferaz.
|
Częstość nieznana
|
Bezobjawowe zmniejszenie frakcji wyrzutowej lewej komory.
|
Urazy, zatrucia i powikłania po zabiegach
|
Często
|
Po podaniu dopęcherzowym obserwowano zapalenie pęcherza
moczowego na tle chemicznym, w niektórych przypadkach krwotoczne
(patrz punkt 4.4).
|
Podanie dopęcherzowe
Ponieważ tylko niewielka ilość substancji czynnej jest
wchłaniana do krwiobiegu po dopęcherzowym podaniu produktu
leczniczego, występowanie ciężkich ogólnoustrojowych działań
niepożądanych, jak również reakcji alergicznych jest rzadkie.
Często zgłaszane są miejscowe reakcje jak uczucie pieczenia i
częstomocz (pollakisuria). Okazjonalnie zgłaszano wystąpienie
zapalenia pęcherza na tle bakteryjnym lub chemicznym (patrz punkt
4.4). Wymienione działania niepożądane są w większości
przypadków odwracalne.
Komentarze