Farmorubicin PFS - dawkowanie
Droga podania: dożylna, dopęcherzowa.
Epirubicyna jest zazwyczaj podawana w postaci wlewu dożylnego.
Podawanie dopęcherzowe przynosi korzyści w leczeniu powierzchownych
postaci raka pęcherza moczowego oraz zapobieganiu nawrotom
nowotworu po resekcji przezcewkowej.
Podanie dożylne (iv.)
Całkowita dawka epirubicyny w jednym cyklu leczenia może być
różna w zależności od zastosowanego schematu leczenia (np. produkt
może być podawany w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi lekami
cytostatykami) oraz wskazania.
Epirubicyna powinna być podawana do przewodu, przez który
swobodnie przepływa roztwór (0,9% sodu chlorek lub 5% glukoza)
stanowiący wlew dożylny. Czas wlewu wynosi zwykle od 3 do 20 minut
(w zależności od dawki produktu i objętości roztworu), co ma na
celu zmniejszenie ryzyka zakrzepicy lub wydostania się produktu
poza żyłę. Bezpośrednie wstrzyknięcie produktu nie jest zalecane z
uwagi na ryzyko wynaczynienia, do którego może dojść nawet wówczas,
gdy przed podaniem produktu do strzykawki zostanie zaaspirowana
odpowiednia ilość krwi (patrz punkt 4.4).
Schematy leczenia ze standardową dawką
początkową
Zalecana standardowa dawka początkowa epirubicyny stosowanej w
monoterapii u dorosłych to 60–120 mg/m2 powierzchni
ciała na jeden cykl leczenia. Zalecana dawka początkowa epirubicyny
stosowanej jako składnik terapii uzupełniającej u pacjentów z
rakiem piersi z przerzutami do węzłów chłonnych pachowych to
100–120 mg/m2. Całkowita dawka początkowa w danym cyklu
może zostać podana jako dawka pojedyncza lub podzielona na 2–3
kolejne dni. Jeżeli skutki toksycznego działania produktu (przede
wszystkim supresja szpiku kostnego i zapalenie błony śluzowej jamy
ustnej) ustępują prawidłowo, cykle leczenia można powtarzać co 3–4
tygodnie. Jeżeli epirubicyna jest stosowana w leczeniu skojarzonym
z innymi cytostatykami, których działania niepożądane mogą się
sumować, należy odpowiednio zmniejszyć zalecaną dawkę na jeden cykl
(patrz referencje dla poszczególnych wskazań).
Schematy leczenia z dużą dawką początkową
Duże dawki początkowe epirubicyny mogą być stosowane w leczeniu
raka piersi i płuca. Przy stosowaniu produktu w monoterapii
zalecana duża dawka początkowa epirubicyny na jeden cykl u
dorosłych (do 135 mg/m2) powinna być podawana w dniu 1.
lub podzielona na dni 1., 2. i 3., co 3– 4 tygodnie. W leczeniu
skojarzonym zalecana duża dawka początkowa (do 120
mg/m2) powinna być podawana w dniu 1., co 3–4
tygodnie.
Modyfikacja dawki
Zaburzenia czynności nerek
Chociaż dane dotyczące pacjentów z niewydolnością nerek są
ograniczone i nie pozwalają na sformułowanie ścisłych zaleceń co do
dawkowania, należy rozważyć zastosowanie mniejszych dawek
początkowych u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek (stężenie
kreatyniny w surowicy > 5 mg/dl).
Zaburzenia czynności wątroby
Zaleca się zmniejszenie dawki epirubicyny u pacjentów z
następującymi wartościami stężeń w surowicy:
• stężenie bilirubiny 1,2-3 mg/dl lub AspAT od 2 do 4 razy
przekraczające górną granicę normy: 50% zalecanej dawki
początkowej;
• stężenie bilirubiny > 3 mg/dl lub AspAT > 4 razy
przekraczające górną granicę normy: 25% zalecanej dawki
początkowej.
Inne specjalne grupy pacjentów
U pacjentów wcześniej intensywnie leczonych lub pacjentów, u
których naciek nowotworowy zajmuje szpik kostny, może być konieczne
rozważenie mniejszych dawek początkowych lub dłuższych odstępów
pomiędzy cyklami (patrz punkt 4.4). U osób w podeszłym wieku
stosowano standardowe dawki początkowe i schematy leczenia.
Podanie dopęcherzowe
Epirubicynę należy podać przez cewnik, a następnie zatrzymać w
pęcherzu moczowym przez 1 godzinę. Podczas wlewu chory powinien
zmieniać pozycję ciała w celu zapewnienia jak najlepszego kontaktu
błony śluzowej pęcherza moczowego z roztworem produktu. Aby uniknąć
nadmiernego rozcieńczenia produktu w moczu, pacjent powinien zostać
poinformowany, by nie pił żadnych płynów przez 12 godzin przed
wlewem. Po zakończeniu zabiegu pacjentowi należy polecić, by oddał
mocz. Dopęcherzowe podawanie produktu nie powinno być
wykorzystywane do leczenia nowotworów inwazyjnych, naciekających
błonę mięśniową pęcherza moczowego.
Powierzchowne nowotwory pęcherza moczowego
Pojedynczy wlew: Zaleca się podanie pojedynczego
wlewu 80–100 mg bezpośrednio po przezcewkowej resekcji guza
(TUR).
Cykl leczenia trwający 4–8 tygodni, a następnie wlewy
comiesięczne:Zaleca się podanie 8 wlewów po 50 mg (w 25–50
ml roztworu soli fizjologicznej) w odstępach tygodniowych,
rozpoczynając 2–7 dni po zabiegu TUR. W przypadku miejscowego
działania toksycznego (chemicznego zapalenia pęcherza moczowego)
należy zmniejszyć dawkę do 30 mg. Można podać lek 4 razy po 50 mg w
odstępach tygodniowych, a następnie 11 razy tę samą dawkę w
odstępach miesięcznych.
Farmorubicin PFS - środki ostrożności
FARMORUBICIN PFS powinien być podawany wyłącznie pod nadzorem
lekarzy, mających doświadczenie w zakresie leczenia
cytotoksycznego.
Leczenie produktem FARMORUBICIN PFS można rozpocząć po
ustąpieniu ostrych objawów działania toksycznego leczenia
cytotoksycznego, zastosowanego wcześniej, takich jak: zapalenie
błony śluzowej jamy ustnej, neutropenia, trombocytopenia lub
uogólnione zakażenie.
Stosowanie dużych dawek epirubicyny (np. ≥ 90 mg/m2
co 3–4 tygodnie) prowadzi do wystąpienia działań niepożądanych
podobnych do obserwowanych po podaniu dawek standardowych (< 90
mg/m2 co 3–4 tygodnie); nasilenie neutropenii i
zapalenia błon śluzowych (w tym jamy ustnej) może jednak być
większe. Leczenie epirubicyną w dużych dawkach wymaga zwrócenia
szczególnej uwagi na możliwe powikłania, zwłaszcza ciężką
mielosupresję.
Czynność serca
Leczenie antracyklinami wiąże się z ryzykiem wystąpienia
kardiotoksyczności, której objawem mogą być wczesne (ostre) lub
późne działania niepożądane.
Działania wczesne
Wczesna kardiotoksyczność epirubicyny dotyczy głównie
tachykardii zatokowej i (lub) nieprawidłowości zapisu EKG, takich
jak niespecyficzne zmiany odcinka ST-T. Obserwowano również
tachyarytmię, w tym przedwczesne skurcze komorowe, częstoskurcz
komorowy, jak również bradykardię, blok przedsionkowo-komorowy oraz
blok odnóg pęczka Hisa. Działania te zwykle nie wiążą się z
późniejszym rozwojem opóźnionej kardiotoksyczności, rzadko mają
znaczenie klinicznie i na ogół nie wymagają przerwania leczenia
epirubicyną.
Działania opóźnione
Opóźniona kardiotoksyczność zwykle rozwija się w późniejszej
fazie leczenia epirubicyną lub w ciągu 2–3 miesięcy po zakończeniu
leczenia. Opisywano powikłania występujące kilka miesięcy lub nawet
lat po zakończeniu leczenia. Opóźniona kardiomiopatia przejawia się
zmniejszeniem frakcji wyrzutowej lewej komory (LVEF) i (lub)
objawami przedmiotowymi i podmiotowymi zastoinowej niewydolności
serca (CHF), takimi jak: duszność, obrzęk płuc, obrzęki obwodowe,
powiększenie serca i wątroby, skąpomocz, wodobrzusze, wysięk
opłucnowy oraz rytm cwałowy. Zagrażająca życiu zastoinowa
niewydolność serca jest najcięższą postacią kardiomiopatii
wywołanej przez antracykliny i stanowi działanie toksyczne produktu
ograniczające maksymalną dawkę skumulowaną.
Ryzyko rozwoju CHF zwiększa się szybko wraz ze zwiększeniem
całkowitej dawki skumulowanej epirubicyny powyżej 900
mg/m2; w przypadku przekraczania tej dawki skumulowanej
należy zachować szczególną ostrożność (patrz punkt 5.1).
W celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia ciężkiej niewydolności
serca należy ocenić jego czynność przed rozpoczęciem leczenia
epirubicyną i monitorować przez cały czas leczenia. Ryzyko to można
zmniejszyć poprzez regularne monitorowanie czynności serca (ocena
LVEF) w czasie leczenia i niezwłoczne przerywanie leczenia po
stwierdzeniu pierwszych objawów zaburzeń czynności serca. Do
odpowiednich metod ilościowych powtarzanej oceny czynności serca
(ocena LVEF) należy angiografia bramkowa z zastosowaniem
radionuklidu (MUGA) oraz echokardiografia (ECHO). Zalecana jest
wyjściowa ocena czynności serca z badaniem EKG lub badaniem MUGA
lub ECHO, szczególnie w przypadku pacjentów z czynnikami
zwiększającymi ryzyko wystąpienia kardiotoksyczności. Należy
powtarzać ocenę LVEF w badaniach MUGA lub ECHO, zwłaszcza gdy
zwiększa się skumulowana dawka antracyklin. Ocenę czynności serca
należy prowadzić z zastosowaniem tej samej metody badania przez
cały okres obserwacji.
Z uwagi na ryzyko kardiomiopatii dawkę skumulowaną epirubicyny
900 mg/m2 można przekraczać tylko z zachowaniem
wyjątkowej ostrożności.
Czynnikami zwiększającymi ryzyko wystąpienia kardiotoksyczności
poantracyklinowej są: choroby serca (w tym również bezobjawowe
klinicznie), wcześniejsza lub równoczesna radioterapia na okolice
śródpiersia, wcześniejsze leczenie innymi antracyklinami lub
antracenedionami, oraz równoczesne stosowanie innych leków
upośledzających czynność skurczową serca. Czynność serca musi być
szczególnie ściśle monitorowana u pacjentów otrzymujących duże
dawki skumulowane oraz u pacjentów z czynnikami ryzyka.
Kardiotoksyczność w następstwie stosowania epirubicyny może
wystąpić przy mniejszych dawkach skumulowanych, niezależnie od
obecności czynników ryzyka.
Prawdopodobnie toksyczność epirubicyny i innych antracyklin lub
antracenedionów ma charakter addytywny.
Toksyczność hematologiczna
Podobnie jak inne leki cytotoksyczne, epirubicyna może
spowodować supresję szpiku. Przed każdym cyklem leczenia
epirubicyną i w jego czasie należy wykonać badania hematologiczne,
w tym morfologię krwi z rozmazem. Zależna od dawki, odwracalna
leukopenia i (lub) granulocytopenia (neutropenia) to najczęstsze
ograniczające dawkę ostre działania toksyczne tego produktu.
Leukopenia i neutropenia są na ogół cięższe przy stosowaniu
schematów z dużymi dawkami produktu; leukopenia i neutropenia
zazwyczaj są maksymalnie nasilone od 10. do 14. dnia po podaniu
produktu; działanie to ma zwykle charakter przemijający, a liczba
leukocytów i (lub) neutrofilów wraca w większości przypadków do
wartości prawidłowych około 21. dnia. Może również wystąpić
trombocytopenia lub niedokrwistość. Klinicznymi następstwami
ciężkiej supresji szpiku mogą być: gorączka, zakażenia, posocznica,
wstrząs septyczny, krwawienia, niedotlenienie tkanek lub zgon.
Wtórna białaczka
U pacjentów leczonych antracyklinami, w tym epirubicyną,
opisywano wtórne białaczki, z fazą preleukemiczną lub bez tej fazy.
Wtórna białaczka występuje częściej u pacjentów, u których leki te
podaje się w skojarzeniu z lekami przeciwnowotworowymi
uszkadzającymi DNA, wcześniej intensywnie leczonych lekami
cytotoksycznymi oraz gdy dawki antracyklin były zwiększane. W
białaczkach tego typu okres utajenia może trwać od 1 do 3 lat
(patrz punkt 5.1).
Zaburzenia ze strony przewodu pokarmowego
FARMORUBICIN PFS może powodować wymioty. Zwykle wkrótce po
podaniu produktu występuje zapalenie błon śluzowych (w tym jamy
ustnej), które w ciężkich postaciach po kilku dniach może przejść w
owrzodzenia błon śluzowych. U większości pacjentów to działanie
niepożądane ustępuje po około trzech tygodniach leczenia.
Czynność wątroby
Główną drogą eliminacji produktu FARMORUBICIN PFS jest wątroba i
układ żółciowy. Przed rozpoczęciem leczenia epirubicyną i w jego
trakcie należy ocenić stężenie bilirubiny całkowitej i AspAT w
osoczu. U pacjentów ze zwiększonym stężeniem bilirubiny lub AspAT
klirens produktu może być zmniejszony, a jego ogólne działanie
toksyczne bardziej nasilone. U takich pacjentów zaleca się
zmniejszenie dawki (patrz punkt 4.2). Stosowanie epirubicyny u
pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby jest przeciwwskazane
(patrz punkt 4.3).
Czynność nerek
Przed rozpoczęciem leczenia i w czasie jego trwania należy
ocenić stężenie kreatyniny w osoczu. U pacjentów, u których
stężenie kreatyniny wynosi > 5 mg/dl, konieczne jest
dostosowanie dawki (patrz punkt 4.2).
Działanie w miejscu wstrzyknięcia
W następstwie wstrzyknięcia produktu do małego naczynia lub
powtarzania wstrzyknięć do tej samej żyły może dojść do
stwardnienia ścian żyły. Przestrzeganie zalecanych procedur
podawania produktu może zmniejszyć ryzyko zapalenia żył i (lub)
zakrzepowego zapalenia żył w miejscu wstrzyknięcia (patrz punkt
4.2).
Wynaczynienie
Wydostanie się epirubicyny poza żyłę podczas wstrzykiwania może
spowodować ból, ciężkie uszkodzenie tkanek (powstawanie pęcherzy,
ciężkie zapalenie tkanki podskórnej) oraz martwicę. W przypadku
wystąpienia przedmiotowych bądź podmiotowych objawów wynaczynienia
podczas dożylnego podawania epirubicyny, należy niezwłocznie
przerwać podawanie produktu.
Inne
Podobnie jak w przypadku innych leków cytotoksycznych, podczas
stosowania epirubicyny obserwowano zakrzepowe zapalenie żył z
powikłaniami zatorowymi, w tym zatorowością płucną (w niektórych
przypadkach prowadzącą do śmierci).
Zespół lizy guza
Epirubicyna może powodować hiperurykemię w wyniku nasilenia
katabolizmu puryn towarzyszącego szybkiemu rozpadowi komórek
nowotworowych w wyniku działania produktu (zespół lizy guza). Po
leczeniu wstępnym należy ocenić stężenie kwasu moczowego, potasu,
fosforanu wapnia i kreatyniny we krwi. W celu ograniczenia
potencjalnych powikłań zespołu lizy guza, należy nawadniać
pacjenta, alkalizować mocz i zapobiegać hiperurykemii poprzez
podawanie allopurinolu.
Działanie immunosupresyjne i (lub) zwiększona podatność na
zakażenia
Podanie żywych lub żywych atenuowanych szczepionek pacjentom z
upośledzeniem odporności na skutek stosowania produktów
chemioterapeutycznych, w tym epirubicyny, może prowadzić do
ciężkich lub śmiertelnych zakażeń (patrz punkt 4.5).
Układ rozrodczy
Epirubicyna może wykazywać działania genotoksyczne. Zarówno
mężczyźni, jak i kobiety leczeni epirubicyną powinni stosować
odpowiednie metody antykoncepcyjne. Pacjentom, którzy planują
posiadanie dzieci po zakończeniu leczenia, należy zalecić
konsultację w poradni genetycznej.
Dodatkowe ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące
innych dróg podawania produktu
Podanie dopęcherzowe
Dopęcherzowe podanie epirubicyny może wywołać objawy chemicznego
zapalenia pęcherza moczowego (takie jak dyzuria, wielomocz,
nykturia, oddawanie moczu kroplami, krwiomocz, dyskomfort w obrębie
pęcherza moczowego, martwica ściany pęcherza moczowego) oraz skurcz
pęcherza moczowego. Szczególnej uwagi wymagają problemy związane z
cewnikowaniem (np.
zwężenie cewki moczowej z powodu dużych guzów pęcherza).
Farmorubicin PFS - przedawkowanie
Ostre przedawkowanie epirubicyny prowadzi do ciężkiego
zahamowania czynności szpiku
(objawiającego się głównie leukopenią i trombocytopenią),
zaburzeń ze strony przewodu pokarmowego (głównie zapalenia błony
śluzowej) i ostrych powikłań kardiologicznych. Po kilku miesiącach,
a nawet kilku latach od zakończenia leczenia antracyklinami u
pacjentów obserwowano opóźnioną niewydolność serca (patrz punkt
4.4). W związku z tym pacjenci powinni być uważnie monitorowani. W
razie wystąpienia objawów niewydolności serca u pacjentów, należy
ich leczyć zgodnie z obowiązującymi wytycznymi.
Leczenie:
Objawowe. Epirubicyny nie można usunąć drogą dializy.
Farmorubicin PFS - przeciwwskazania
Leczenie produktem FARMORUBICIN PFS jest przeciwwskazane:
• u pacjentów ze stwierdzoną nadwrażliwością na epirubicynę
lub jakikolwiek inny składnik produktu względnie na inne
antracykliny lub antracenediony,
• w okresie laktacji.
Dożylne podanie produktu FARMORUBICIN PFS jest
przeciwwskazane u pacjentów:
• z długotrwałym zahamowaniem czynności szpiku,
• z ciężką niewydolnością wątroby,
• z ciężką niewydolnością mięśnia sercowego,
• ze świeżym zawałem serca,
• z ciężką arytmią,
• po przebytym leczeniu maksymalnymi skumulowanymi dawkami
epirubicyny i (lub) innymi antracyklinami lub antracenedionami
(patrz punkt 4.4), • z ostrymi zakażeniami ogólnoustrojowymi,
• z dusznicą bolesną niestabilną.
• z kardiomiopatią.
Dopęcherzowe podanie produktu FARMORUBICIN PFS jest
przeciwwskazane u pacjentów:
• z zakażeniem dróg moczowych,
• z zapaleniem pęcherza moczowego,
• z krwiomoczem,
• z inwazyjnymi nowotworami naciekającymi pęcherz
moczowy,
• u których występują trudności w założeniu cewnika.
Farmorubicin PFS - działania niepożądane
Poniżej wymieniono działania niepożądane, które były obserwowane
i zgłaszane podczas leczenia epirubicyną, wg częstości ich
występowania: bardzo często (≥ 1/10), często ( ≥1/100 do <
1/10), niezbyt często ( ≥1/1000 do < 1/100), rzadko (≥1/10 000
do < 1/1000), bardzo rzadko (< 1/10 000), częstość
nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych
danych).
U więcej niż 10% pacjentów stosujących epirubicynę można
oczekiwać wystąpienia działań niepożądanych. Najczęściej
występującymi działaniami niepożądanymi są: mielosupresja,
działania niepożądane ze strony żołądka i jelit, anoreksja,
łysienie, infekcje.
Klasyfikacja układów i narządów
|
Częstość występowania
|
Działania niepożądane
|
Zakażenia i zarażenia pasożytnicze
|
Często
|
Zakażenia
|
Nieznana
|
Wstrząs septyczny, posocznica, zapalenie płuc
|
Nowotwory łagodne, złośliwe i nieokreślone (w tym torbiele
polipy)
|
Rzadko
|
Ostra białaczka limfoblastyczna, ostra białaczka
mieloblastyczna
|
Zaburzenia krwi i układu chłonnego
|
Bardzo często
|
Mielosupresja (leukopenia, granulocytopenia i neutropenia,
niedokrwistość, gorączka neutropeniczna)
|
Niezbyt często
|
Trombocytopenia
|
Nieznana
|
Krwotok i niedotlenienie tkanek na skutek mielosupresji
|
Zaburzenia układu immunologicznego
|
Rzadko
|
Anafilaksja
|
Zaburzenia metabolizmu i odżywiania
|
Często
|
Anoreksja, odwodnienie
|
Rzadko
|
Hiperurykemia (patrz punkt 4.4)
|
Zaburzenia układu nerwowego
|
Rzadko
|
Zawroty głowy
|
Zaburzenia oka
|
Nieznana
|
Zapalenie spojówek, zapalenie rogówki
|
Zaburzenia serca
|
Rzadko
|
Zastoinowa niewydolność serca (duszność, obrzęki, powiększenie
wątroby, wodobrzusze, obrzęk płuc, wysięk opłucnowy, rytm cwałowy),
działania kardiotoksyczne (np.
nieprawidłowości w badaniu EKG, zaburzenia rytmu serca,
kardiomiopatia), tachykardia komorowa, bradykardia, blok
przedsionkowo-komorowy, blok odnogi pęczka Hisa
|
Zaburzenia naczyniowe
|
Często
|
Uderzenia gorąca
|
Niezbyt często
|
Zapalenie żył, zakrzepowe zapalenie żył
|
Nieznana
|
Wstrząs, powikłania zakrzepowo-zatorowe, w tym zatorowość
płucna
|
Zaburzenia żołądka i jelit
|
Często
|
Zapalenie błon śluzowych, zapalenie przełyku, zapalenie jamy
ustnej, wymioty, biegunka, nudności
|
Nieznana
|
Odczucie bólu i pieczenia, nadżerki, owrzodzenia, krwawienie,
przebarwienia błony śluzowej jamy ustnej
|
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej
|
Bardzo często
|
Łysienie
|
Rzadko
|
Pokrzywka
|
Nieznana
|
Miejscowe działanie toksyczne, wysypka, swędzenie, zmiany
skórne, rumień, zaczerwienienie, nadmierna pigmentacja skóry i
paznokci, nadwrażliwość skóry poddanej wcześniej promieniowaniu
(wystąpienie odczynu zapalnego skóry po podaniu leku w miejscu
wcześniej naświetlanym), nadwrażliwość na światło
|
Zaburzenia nerek i dróg moczowych
|
Bardzo często
|
Czerwone zabarwienie moczu 1-2 dni po podaniu leku
|
Zaburzenia układu rozrodczego i piersi
|
Rzadko
|
Brak miesiączki, brak plemników w nasieniu
|
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania
|
Często
|
Rumień w miejscu podania
|
Rzadko
|
Złe samopoczucie, osłabienie, gorączka, dreszcze
|
Badania diagnostyczne
|
Rzadko
|
Zmiany stężenia aminotransferaz
|
Nieznana
|
Bezobjawowe zmniejszenie frakcji wyrzutowej lewej komory
|
Urazy, zatrucia i powikłania po zabiegach
|
Często
|
Chemiczne zapalenie pęcherza moczowego, czasem z krwotokiem,
było obserwowane po podaniu dopęcherzowym (patrz punkt 4.4)
|
Podanie dopęcherzowe
Ponieważ po podaniu dopęcherzowym wchłaniana jest jedynie
niewielka ilość składnika czynnego, ciężkie ogólnoustrojowe
działania niepożądane produktu, podobnie jak reakcje alergiczne,
występują rzadko. Często obserwuje się reakcje miejscowe, takie jak
uczucie pieczenia i częste oddawanie moczu (częstomocz). Rzadko
obserwowano bakteryjne lub chemiczne zapalenie pęcherza moczowego
(patrz punkt 4.4). Te działania niepożądane mają zazwyczaj
charakter odwracalny.
Komentarze