Epirubicin Accord - dawkowanie
Epirubicyna przeznaczona jest wyłącznie do stosowania dożylnego
lub dopęcherzowego.
Nie ustalono skuteczności i bezpieczeństwa stosowania
epirubicyny u dzieci.
Podanie dożylne
Zaleca się podawanie epirubicyny przez cewnik podczas bieżącej
infuzji dożylnej 0,9% roztworu chlorku sodu (soli fizjologicznej),
po upewnieniu się, że igła jest prawidłowo umieszczona w żyle.
Należy zachować ostrożność, aby uniknąć wynaczynienia leku (patrz
punkt 4.4). W przypadku wynaczynienia należy natychmiast przerwać
podawanie leku.
Dawka standardowa
W przypadku stosowania epirubicyny w monoterapii, zalecana dawka
u dorosłych wynosi 60-90 mg/m2powierzchni ciała. Epirubicynę należy
wstrzykiwać dożylnie przez 3 do 5 minut. Dawkę należy powtarzać w
odstępach 21-dniowych, w zależności od stanu czynnościowego szpiku
i układu krwiotwórczego pacjenta.
Jeśli wystąpią objawy toksyczności, w tym ciężka neutropenia i
(lub) gorączka neutropeniczna oraz małopłytkowość (które mogłyby
utrzymywać się w 21. dniu), mogą być wymagane modyfikacja dawki lub
późniejsze podanie kolejnej dawki.
Duża dawka
W monoterapii raka płuc duże dawki epirubicyny należy podawać
według następującego schematu:
?Drobnokomórkowy rak płuc (wcześniej nieleczony): 120 mg/m2w
dniu 1., co 3 tygodnie.
W przypadku podawania dużych dawek, epirubicynę można stosować w
dożylnym bolusie przez 3 do 5 minut lub w infuzji dożylnej
trwającej 30 minut.
Rak piersi
W leczeniu uzupełniającym pacjentów z wczesnym rakiem piersi z
dodatnim wynikiem badania węzłów chłonnych, zaleca się dożylne
podawanie epirubicyny w dawkach od 100 mg/m2(jako pojedyncza dawka
w dniu 1.) do 120 mg/m2(w dwóch dawkach podzielonych w dniu 1. i
8.), co 3-4 tygodnie, w skojarzeniu z cyklofosfamidem i
5-fluorouracylem podawanymi dożylnie oraz tamoksyfenem podawanym
doustnie (zgodnie z lokalnymi zaleceniami).
U pacjentów z zaburzeniami czynności szpiku kostnego
spowodowanymi wcześniejszą chemioterapią lub radioterapią, wiekiem
lub nowotworowym naciekiem szpiku, zaleca się podawanie mniejszych
dawek (60-75 mg/m2w leczeniu standardowym oraz 105-120 mg/m2w
leczeniu dużymi dawkami). Całkowita dawka przewidziana na cykl
leczenia może być podzielona na 2-3 kolejne dni.
Następujące dawki epirubicyny są zwykle stosowane w monoterapii
i leczeniu skojarzonym różnych nowotworów jak przedstawiono:
|
Dawka epirubicyny (mg/m2)a
|
|
Wskazanie w leczeniu raka
|
Monoterapia
|
Leczenie skojarzone
|
Rak jajnika
|
60?90
|
50?100
|
Rak żołądka
|
60?90
|
50
|
Drobnokomórkowy rak płuc
|
120
|
120
|
Rak pęcherza moczowego
|
50 mg/50 ml lub 80 mg/50 ml
(rak in situ) Profilaktyka:
50 mg/50 ml tygodniowo przez
4 tygodnie, następnie miesięcznie przez 11 miesięcy
|
|
a
Dawki zwykle podawane w dniu 1. lub dniu 1., 2. i 3. w odstępach
21-dniowych
Leczenie skojarzone
W przypadku stosowania epirubicyny w skojarzeniu z innymi
produktami cytotoksycznymi, jej dawkę należy odpowiednio
zmniejszyć. Zwykle stosowane dawki przedstawiono w tabeli powyżej.
Podczas ustalania maksymalnych dawek skumulowanych epirubicyny
(zwykle: 720 ? 1000 mg/m2), należy wziąć pod uwagę wszystkie
jednocześnie stosowane leki o potencjalnie kardiotoksycznym
działaniu.
Zaburzenia czynności
wątroby
Główną drogą eliminacji epirubicyny jest wątroba i drogi
żółciowe. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby należy
zmniejszyć dawkę w zależności od stężenia bilirubiny w surowicy
według następującego schematu:
Stężenie bilirubiny w surowicy
|
AspAT*
|
Zmniejszenie dawki
|
1,4 ? 3 mg/100 ml
|
|
50%
|
> 3 mg/100 ml
|
> 4 razy większa od górnej granicy normy
|
75%
|
*AspAT ? aminotransferaza asparaginianowa
Zaburzenia czynności nerek
Umiarkowane zaburzenia czynności nerek nie wymagają zmniejszenia
dawki, ponieważ tylko ograniczona ilość epirubicyny jest
eliminowana tą drogą. Należy rozważyć podawanie mniejszych dawek
początkowych pacjentom z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek
(stężenie kreatyniny w surowicy > 450?mol/l).
Podawanie dopęcherzowe
W leczeniu powierzchownego raka pęcherza moczowego oraz raka
in situ epirubicyna może być podawana do pęcherza moczowego.
Nie powinno się jej podawać do pęcherza w leczeniu guzów
inwazyjnych, które penetrują ścianę pęcherza. W takich przypadkach
bardziej właściwe jest zastosowanie terapii ogólnej lub leczenia
chirurgicznego (patrz punkt 4.3). Udowodniono również skuteczność
stosowania epirubicyny dopęcherzowo w profilaktyce nawrotów po
zabiegu przezcewkowej resekcji nowotworów powierzchownych pęcherza
moczowego.
W leczeniu powierzchownego raka pęcherza moczowego zaleca się
następujący schemat dawkowania, przy zastosowaniu poniższej tabeli
rozcieńczeń:
Przez 8 tygodni jeden wlew tygodniowo 50 mg/50 ml (rozcieńczone
w soli fizjologicznej lub jałowej wodzie destylowanej).
W przypadku wystąpienia toksyczności miejscowej zaleca się
zmniejszenie dawki do 30 mg/50 ml. Rak in situ: dawka do 80
mg/50 ml (w zależności od indywidualnego tolerowania przez
pacjenta).
W profilaktyce: 4 dawki 50 mg/50 ml podawane co tydzień , a
następnie 11 takich samych dawek w odstępach comiesięcznych.
TABELA ROZCIEŃCZEŃ ROZTWORÓW
DO WLEWÓW DOPĘCHERZOWYCH
Wymagana dawka epirubicyny
|
Objętość chlorowodorku epirubicyny 2 mg/ml roztworu do
wstrzykiwań
|
Objętość rozcieńczalnika - jałowej wody do wstrzykiwań lub 0,9%
jałowego roztworu chlorku sodu
|
Całkowita objętość wlewki dopęcherzowej
|
30 mg
|
15 ml
|
35 ml
|
50 ml
|
50 mg
|
25 ml
|
25 ml
|
50 ml
|
80 mg
|
40 ml
|
10 ml
|
50 ml
|
Roztwór należy utrzymać w pęcherzu przez 1-2 godziny. Aby
uniknąć niepotrzebnego rozcieńczenia roztworu przez mocz, należy
poinformować pacjenta, aby nie przyjmował żadnych płynów przez 12
godzin przed wlewem. W czasie utrzymywania wlewu, pacjent powinien
okresowo zmieniać pozycję ciała i być poinstruowany, aby oddał mocz
przy końcu przeznaczonego na wlew czasu.
Epirubicin Accord - środki ostrożności
Ogólne
Epirubicynę należy podawać wyłącznie pod nadzorem
wyspecjalizowanego lekarza, który ma doświadczenie w stosowaniu
leków cytotoksycznych. Wszelkie środki diagnostyczne i
terapeutyczne powinny być łatwo dostępne celem przeprowadzenia
terapii i leczenia możliwych powikłań związanych z zahamowaniem
czynności szpiku, zwłaszcza wywołanych stosowaniem dużych dawek
epirubicyny.
Przed rozpoczęciem leczenia epirubicyną pacjent powinien
odzyskać sprawność po ostrej toksyczności (np. zapalenie jamy
ustnej, neutropenia, małopłytkowość i zakażenia uogólnione)
związanej z uprzednim leczeniem cytotoksycznym.
Leczenia dużymi dawkami epirubicyny (np. ≥ 90 mg/m2przez 3 do 4
tygodni) powoduje zazwyczaj wystąpienie działań niepożądanych
podobnych do tych występujących po podaniu standardowych dawek
(< 90 mg/m2przez 3 do 4 tygodni), jednakże nasilenie neutropenii
i zapalenie jamy ustnej/zapalenie śluzówki może być zwiększone.
Leczenie dużymi dawkami epirubicyny wymaga stałej obserwacji ze
względu na możliwość wystąpienia klinicznych powikłań związanych ze
znacznym zahamowaniem czynności szpiku kostnego.
Zaburzenia czynności serca. Leczenie
antracyklinami wiąże się z ryzykiem wystąpienia kardiotoksyczności,
która może pojawić się wcześnie (tj. ostra) lub późno (tj.
opóźniona).
Kardiotoksyczność wczesna (tj.
ostra). Wczesna kardiotoksyczność powstająca na skutek
stosowania epirubicyny charakteryzuje się głównie częstoskurczem
zatokowym i/lub nieprawidłowościami w zapisie elektrokardiogramu
(EKG), takimi jak niespecyficzne zmiany fali ST-T. Zgłaszane
również były: tachyarytmia, w tym przedwczesne skurcze komorowe,
częstoskurcz komorowy i bradykardia, jak również blok
przedsionkowo-komorowy i blok odnogi pęczka Hisa. Zmiany te zwykle
nie rozwijają się w kardiotoksyczność opóźnioną, rzadko są istotne
klinicznie i nie muszą być wskazaniem do przerwania leczenia
epirubicyną.
Kardiotoksycznośc późna (tj.
opóźniona). Kardiotoksycznośc późna rozwija
się na skutek długiego leczenia epirubicyną lub w przeciągu 2-3
miesięcy po zakończeniu leczenia. Obserwowano wystąpienie późnych
objawów kardiotoksyczności nawet kilka miesięcy do roku po
zakończeniu leczenia.
Opóźniona kardiomiopatia przejawia się zmniejszeniem frakcji
wyrzutowej lewej komory (LVEF) i/lub objawami zastoinowej
niewydolności serca (CHF), takimi jak duszność, obrzęk płuc, obrzęk
ortostatyczny, kardiomegalia i powiększenie wątroby, skąpomocz,
wodobrzusze, wysięk opłucnowy oraz rytm cwałowy serca. Zagrażająca
życiu CHF jest najbardziej ciężką postacią kardiomiopatii
powstającą na skutek stosowania antracyklin i stanowi wskazanie do
zmniejszenia dawki leku.
Ryzyko rozwoju CHF wzrasta gwałtownie wraz ze wzrostem
całkowitej dawki skumulowanej epirubicyny powyżej 900 mg/m2, dawka
ta może być przekroczona tylko przy zachowaniu szczególnej
ostrożności (patrz punkt 5.1).
Zarówno przed rozpoczęciem leczenia epirubicyną jak i w trakcie
leczenia należy monitorować czynność serca pacjentów, aby
zmniejszyć ryzyko ciężkiej niewydolności serca. Regularne
monitorowanie LVEF w trakcie leczenia zmniejsza ryzyko ciężkiej
niewydolności serca. Po wystąpieniu pierwszych objawów zaburzenia
czynności serca należy natychmiast przerwać podawanie epirubicyny.
Odpowiednie metody ilościowe stosowane do wielokrotnej oceny
czynności serca (ocena LVEF) obejmują wielobramkową
wentrykulografię radioizotopową (MUGA) lub echokardiografię
(ECHO).
Wyjściowa ocena czynności serca za pomocą badania EKG i/lub
metod MUGA lub ECHO jest szczególnie zalecana wśród pacjentów z
czynnikami ryzyka do wystąpienia kardiotoksyczności. Ponowne
zastosowanie metod MUGA lub ECHO do oceny LVEF powinno być
wykonywane w szczególności przy stosowaniu skumulowanej dawki
antracyklin. Techniki stosowane do oceny czynność serca powinny być
spójne podczas całego procesu leczenia.
Biorąc pod uwagę ryzyko kardiomiopatii, skumulowane dawki 900
mg/m2epirubicyny należy przekraczać tylko przy zachowaniu
szczególnej ostrożności.
Czynniki ryzyka kardiotoksyczności obejmują aktywne lub uśpione
choroby układu krążenia, wcześniejszą lub równoczesną radioterapię
w okolicy śródpiersiowej/osierdziowej, wcześniejsze leczenie innymi
antarcyklinami lub antracenodionami, jednoczesne stosowanie innych
leków wpływających na kurczliwość serca lub leków o działaniu
kardiotoksycznym (np. trastuzumab) (patrz punkt 4.5).
Czynność serca u pacjentów otrzymujących wysokie dawki
skumulowane oraz u pacjentów z czynnikami ryzyka kardiotoksyczności
musi być ściśle monitorowana. Bez względu na występowanie czynników
ryzyka podawanie niższych dawek skumulowanych epirubicyny także
może wpływać na wystąpienie kardiotoksyczności. Istnieje
prawdopodobieństwo addytywnej toksyczności epirubicyny i innych
antracylkin lub antracenodionów.
Zaburzenia czynności szpiku
kostnego. Tak jak inne leki cytotoksyczne, epirubicyna może
powodować zahamowanie czynności szpiku kostnego. Profil
hematologiczny w tym profil białych krwinek (WBC) powinien być
oceniany przed i podczas każdego cyklu leczenia epirubicyną.
Dawkozależna, odwracalna leukopenia i/lub granulocytopenia
(neutropenia) jest dominującym objawem toksyczności hematologicznej
epirubicyny i jest najczęstszą przyczyną limitującą wielkość dawki
uderzeniowej produktu leczniczego. Objawy leukopenii i neutropenii
są zazwyczaj ostrzejsze w przypadku stosowania wysokich dawek
epirubicyny osiągając najwyższe natężenie między 10 a 14 dniem po
podaniu produktu leczniczego. W większości przypadków poziom
WBC/neutrofili wraca do wartości prawidłowych 21 dnia po podaniu
produktu.
Może również wystąpić małopłytkowość i niedokrwistość. Kliniczne
konsekwencje ciężkiego zaburzenia czynności szpiku kostnego
obejmują gorączkę, infekcje, sepsę/posocznicę, wstrząs septyczny,
krwotok, niedotlenienie tkanek lub śmierć.
Wtórna białaczka. Wtórną białaczkę występującą z
lub bez preleukemii (stanu przedbiałaczkowego) obserwowano u
pacjentów leczonych antracyklinami w tym epirubicyną. Wtórna
białaczka występuję częściej przy stosowaniu skojarzonego leczenia
epirubicyną z lekami przeciwnowotworowymi uszkadzającymi DNA, w
połączeniu z radioterapią, u pacjentów nie leczonych wcześniej
lekami cytotoksycznymi lub gdy dawka antracyklin zostanie
zwiększona. Okres latencji białaczki może wynosić 1-3 lat. (Patrz
punkt 5.1).
Zaburzenia
żołądkowo-jelitowe. Epirubicyna jest
substancją wywołująca wymioty. W krótkim czasie po podaniu produktu
leczniczego pojawia się zapalenie błony śluzowej/zapalenie jamy
ustnej, które może doprowadzić w przeciągu kilku dni do owrzodzenia
błony śluzowej. U większości pacjentów objawy tego działania
niepożądanego cofają się w 3 tygodniu po rozpoczęciu leczenia.
Zaburzenia czynności
wątroby. Główną drogą eliminacji epirubicyny
jest układ wątrobowożółciowy. Należy monitorować stężenie
bilirubiny i poziomu AST w surowicy krwi przed rozpoczęciem i w
trakcie leczenia epirubicyną. U pacjentów z podwyższonym stężeniem
bilirubiny i AST w surowicy może występować wolniejszy klirens
produktu leczniczego z jednoczesnym wzrostem toksyczności. U tych
pacjentów zaleca się zastosowanie niższych dawek produktu
leczniczego (patrz punkty 4.2 i 5.2). Pacjenci z ciężką
niewydolnością wątroby nie powinni być leczeni epirubicyną (patrz
punkt 4.3).
Zaburzenia czynności nerek. Przed
rozpoczęciem terapii, jaki i w trakcie jej trwania należy oznaczyć
stężenie kreatyniny w surowicy krwi. U pacjentów ze stężeniem
kreatyniny w surowicy > 5 mg/dL należy odpowiednio dostosować
dawkę produktu leczniczego (patrz punkt 4.2).
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania. W
miejscu podania może pojawić się stwardnienie ścian naczynia
żylnego na skutek wstrzyknięcia produktu leczniczego do małych
naczyń krwionośnych lub na skutek wielokrotnego podawania do tej
samej żyły. Przestrzegając zasad dawkowania produktu leczniczego
można zminimalizować ryzyko zapalenia żył/zakrzepowego zapalenia
żył występującego w miejscu podania (patrz punkt 4.2).
Wynaczynienie. Wynaczynienie epirubicyny podczas
iniekcji dożylnej może powodować ból, poważne uszkodzenie tkanek
(pęcherze, ciężkie zapalenie tkanki łącznej), martwicę tkanek.
Jeżeli wystąpią objawy wynaczynienia podczas podawania dożylnego
epirubicyny wlew produktu należy natychmiast przerwać. Występujący
ból można złagodzić poprzez ochłodzenie powierzchni podawania i
utrzymywanie go w stanie schłodzenia przez 24 godziny. Ponieważ
martwica może wystąpić po kilku tygodniach od wynaczynienia pacjent
powinien być pod ścisła kontrolą lekarza. W przypadku wystąpienia
martwicy należy się skonsultować z chirurgiem plastycznym w celu
usunięcia martwej tkanki.
Inne zaburzenia. Tak jak w przypadku innych leków
cytotoksycznych, w przypadku stosowania epirubicyny opisywano
występowanie zakrzepowego zapalenia żył i zjawisk
zakrzepowo-zatorowych w tym zatoru tętnicy płucnej (w niektórych
przypadkach śmiertelnego).
Zespół rozpadu guza. Epirubicyna może powodować
hiperurykemię ze względu na znaczny katabolizm puryn, który
towarzyszy szybkiemu polekowemu rozpadowi komórek nowotworowych
(zespół rozpadu guza). Po rozpoczęciu leczenia należy monitorować
poziom kwasu moczowego, potasu, fosforanów, wapnia i kreatyniny we
krwi. Potencjalne powikłania zespołu rozpadu guza można
minimalizować poprzez nawadnianie pacjenta, alkalizację moczu oraz
profilaktykę hiperurykemi podając allopurinol.
Działanie immunosupresyjne/zwiększona
podatność na infekcje. Podawanie żywych lub
żywych atenuowanych (o osłabionej zjadliwości) szczepionek
pacjentom z obniżoną przez chemioterapeutyki odpornością, w tym
epirubicynę, może spowodować wystąpienie ostrych lub śmiertelnych
infekcji. (Patrz punkt 4.5).
Zaburzenia układu rozrodczego. Epirubicyna może
mieć działanie genotoksyczne. Zarówno mężczyźni, jak i kobiety,
leczeni epirubicyną, powinni stosować skuteczne metody
antykoncepcji w trakcie terapii. Pacjenci planujący posiadanie
dzieci po zakończeniu leczenia powinni zasięgnąć porady
genetyka.
Dodatkowe
ostrzeżenia
i środki
ostrożności dla innych dróg podania
produktu leczniczego
Podanie dopęcherzowe ? epirubicyna może powodować
chemiczne zapalenie pęcherza moczowego (trudności w oddawaniu
moczu, wielomocz, moczenie nocne, bolesne oddawanie moczu,
krwiomocz, dyskomfort pęcherza moczowego, martwicę ściany pęcherza)
oraz ściśnięcie pęcherza moczowego. Szczególnej uwagi wymagają
problemy z cewnikowaniem pacjenta (np. niedrożność cewki moczowej
na skutek występowania dużego guza wewnątrz pęcherza
moczowego).
Podanie dotętnicze ? dotętnicze podanie
epirubicyny (przezcewnikowa embolizacja tętnicy w miejscowej lub
obszarowej terapii pierwotnego lub przerzutowego nowotworu wątroby)
może powodować (oprócz toksyczności ogólnej jakościowo podobnej do
obserwowanej po podaniu dożylnym epirubicyny) miejscowe lub
obszarowe zaburzenia obejmujące wrzody żołądka i dwunastnicy
(prawdopodobnie na skutek refluksu produktu leczniczego do tętnicy
żołądkowej) oraz zwężenie dróg żółciowych występujące z powodu
polekowego pierwotnego stwardniejącego zapalenia dróg żółciowych.
Ta droga podania może doprowadzić do szerokiej martwicy tkanek,
które uległy perfuzji.
Epirubicin Accord - przedawkowanie
Ostre przedawkowanie epirubicyny powoduje ciężkie zaburzenia
czynności szpiku kostnego (głównie leukopenia i trombocytopenia),
toksyczne zaburzenia przewodu pokarmowego (głównie zapalenie błony
śluzowej) i ostre powikłania kardiologiczne. Przy podawaniu
antracyklin obserwowano występowanie utajonej niewydolności serca w
przeciągu kilku miesięcy do kilku lat po zakończeniu leczenia
(patrz punkt 4.4). Pacjenci powinni być uważnie monitorowani. W
przypadku wystąpienia objawów niewydolności serca pacjenci powinni
być leczeni zgodnie z konwencjonalnymi wytycznymi.
Leczenie:
Objawowe: w tym okresie należy zastosować leczenie podtrzymujące
obejmujące takie środki zaradcze jak transfuzja krwi oraz izolacja
pacjenta w jałowym pomieszczeniu. Obserwowano występowanie
opóźnionej niewydolności serca do 6 miesięcy po przedawkowaniu
antracyklin. Pacjentów należy uważnie obserwować, a w razie
pojawienia się objawów niewydolności serca zastosować standardowe
postępowanie. Epirubicyny nie usuwa dializa.
Epirubicin Accord - przeciwwskazania
Epirubicyna jest przeciwwskazana:
? U pacjentów z nadwrażliwością na substancję czynną lub na
którąkolwiek substancję pomocniczą, oraz inne antracykliny lub
antracenodiony.
? Karmienie piersią
Stosowanie dożylne:
? U pacjentów z trwałym zahamowaniem czynności szpiku
kostnego.
? U pacjentów ze znacznym zahamowaniem czynności szpiku
kostnego w wyniku wcześniejszego leczenia innymi lekami
przeciwnowotworowymi lub radioterapii okołosercowej części
śródpiersia i (lub) u pacjentów poddawanych leczeniu produktami
leczniczymi o potencjalnym działaniu kardiotoksycznym (patrz punkt
4.5).
? U pacjentów leczonych maksymalnymi skumulowanymi dawkami
epirubicyny i/lub innymi antracyklinami, (np. doksorubicyna lub
daunorubicyna) lub antracenodionami (patrz punkt 4.4).
? U pacjentów z niewydolnością serca i naruszeniem mięśnia
sercowego obecnie lub w wywiadzie.
? U pacjentów z ostrymi ogólnoustrojowymi zakażeniami.
? U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności
wątroby.
? U pacjentów z ciężką arytmią
? U pacjentów z niestabilna dławicą piersiową
? U pacjentów z kardiomiopatią
Epirubicyna jest przeciwwskazana do podawania dopęcherzowego w
przypadku:
? Zakażeń dróg moczowych.
? Guzów inwazyjnych penetrujących ściany pęcherza
moczowego.
? Problemów z cewnikowaniem.
? Zapalenia pęcherza moczowego.
? Krwiomoczu.
Epirubicin Accord - działania niepożądane
Określenie częstości
występowania: bardzo często (≥1/10); często (≥1/100,
< 1/10); niezbyt często (≥1/1000, < 1/100); rzadko (≥1/10
000, < 1/1000); bardzo rzadko (< 1/10 000), częstość nieznana
(częstość nie może być określona na podstawie dostępnych
danych).
Należy się spodziewać, że działania niepożądane po podaniu
produktu leczniczego wystąpią u ponad 10% pacjentów stosujących
epirubicynę.
Do najczęstszych działań niepożądanych należą zahamowanie
czynności szpiku kostnego, działania niepożądane ze strony przewodu
pokarmowego, anoreksja, łysienie, zakażenia.
Zakażenia i zarażenia
pasożytnicze
Często: zakażenia
Częstość nieznana: zapalenie płuc, sepsa i
szok septyczny mogą wystąpić na skutek zahamowania czynności szpiku
kostnego
Nowotwory łagodne, złośliwe i
nieokreślone (w tym torbiele i polipy)
Rzadko: ostra białaczka limfatyczna, wtórna białaczka
szpikowa z lub bez fazy przedleukemicznej u pacjentów, którzy byli
leczeni epirubicyną w skojarzeniu z lekami przeciwnowotworowymi
uszkadzającymi DNA. Białaczki te maja krótki okres utajenia (1-3
lat).
Zaburzenia krwi i układu chłonnego
Bardzo często: zahamowanie czynności szpiku*
(leukopenia, granulocytopenia i neutropenia, gorączka z
neutropenią, niedokrwistość). Niezbyt często:
trombocytopenia.
Częstość nieznana: krwotoki i
niedotlenienie tkanek (wynikające z zahamowania czynności
szpiku).
* Duże dawki epirubicyny podawano bezpiecznie dużej liczbie
nieleczonych pacjentów z różnymi guzami litymi i powodowały
występowanie działań pożądanych, które nie różniły się od tych
obserwowanych u pacjentów leczonych dawkami standardowymi, z
wyjątkiem przemijającej ciężkiej neutropenii (< 500 granulocytów
obojętnochłonnych/mm3przez okres < 7 dni), która występowała u
większości pacjentów. Tylko kilku pacjentów wymagało hospitalizacji
i leczenia podtrzymującego z powodu ciężkich powikłań infekcyjnych
po dużych dawkach.
Zaburzenia układu immunologicznego Rzadko:
anafilaksja
Zaburzenia metabolizmu i
odżywiania
Rzadko: hiperurykemia (jako wynik szybkiego rozpadu
komórek nowotworowych) (patrz punkt 4.4).
Zaburzenia układu nerwowego
Rzadko: zawroty głowy
Zaburzenia widzenia
Częstość nieznana: zapalnie spojówek,
zapalenie rogówki
Zaburzenia serca
Rzadko: kardiotoksyczność (zmiany w zapisie EKG,
tachykardia, arytmia, kardiomiopatia, zastoinowa niewydolność serca
(duszność, obrzęki, powiększenie wątroby, wodobrzusze, obrzęk płuc,
płyn w opłucnej, cwałowy rytm serca), częstoskurcz komorowy,
bradykardia, blok przedsionkowokomorowy, odnogi pęczka Hisa )
(patrz punkt 4.4).
Zaburzenia naczyniowe
Niezbyt często: zakrzepowe zapalenie żył.
Częstość nieznana: Wstrząs.
Wystąpiłyzdarzenia o charakterze zakrzepowo-zatorowym (w tym
zatorowość płucna (w pojedynczych przypadkach zgon)).
Zaburzenia
żołądkowo-jelitowe
Często: zapalenie błon śluzowych, które może
pojawić się 5-10 dni po rozpoczęciu leczenia i zwykle jest
powiązane z występowaniem zapalenia jamy ustnej, bolesnych
nadżerek, owrzodzenia i krwawienia, głównie po stronie języka i
podjęzykowej błony śluzowej przełyku, zapalenie przełyku, wymioty,
biegunka, nudności.
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej
Bardzo często: łysienie
Rzadko: pokrzywka
Częstość nieznana: lokalna toksyczność,
wysypka, swędzenie, zmiany skórne, rumień, zaczerwienienie,
przebarwienia skóry i paznokci, nadwrażliwość na światło,
nadwrażliwość na napromieniowane skóry (reakcja po radioterapii;
ang. radiation recall reaction)
Zaburzenia nerek i dróg moczowych
Bardzo często: czerwone zabarwienie moczu przez 1
do 2 dni po podaniu produktu leczniczego
Zaburzenia układu rozrodczego i piersi
Rzadko: brak miesiączki, brak plemników w nasieniu.
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania
Często: zaczerwienienie wzdłuż żyły, do której
podaje się lek, stwardnienie żył, miejscowy ból i martwica tkanki
(po przypadkowym podaniu leku poza żyłę).
Rzadko: gorączka, dreszcze, zawroty głowy, bardzo wysoka
gorączka, złe samopoczucie, osłabienie.
Badania
Rzadko: zwiększenie aktywności aminotransferaz.
Częstość nieznana: bezobjawowe spadki
frakcji wyrzutowej lewej komory
Urazy, zatrucia i powikłania po zabiegach
Często: po podaniu dopęcherzowym obserwowano
zapalenie pęcherza moczowego na tle chemicznym,w niektórych
przypadkach krwotoczne (patrz punkt 4.4).
Podanie dopęcherzowe
Ponieważ tylko niewielka ilość substancji czynnej jest
wchłaniana do krwiobiegu po dopęcherzowym podaniu produktu
leczniczego, występowanie ciężkich ogólnoustrojowych działań
niepożądanych, jak również reakcji alergicznych jest rzadkie.
Często zgłaszane są miejscowe reakcje jak uczucie pieczenia i
częstomocz (pollakisuria). Okazjonalnie zgłaszano wystąpienie
zapalenia pęcherza na tle bakteryjnym lub chemicznym (patrz punkt
4.4). Wymienione działania niepożądane są w większości przypadków
odwracalne.
Komentarze