Epimedac

zobacz opinie o produkcie »
Cena
-
Forma
roztwór do wstrzykiwań
Dawka
2 mg/ml
Ilość
1 fiol.a 5ml
Typ
Na receptę Rp
Refundacja
Nie
Producent: MEDAC GESELLSCHAFT FUR KLINISCHE SPECIALPRAPARATE MBH

Epimedac - Interakcje

Ten lek zażywany jednocześnie z innymi lekami może mieć negatywny wpływ na twoje zdrowie. Najczęściej wykryto interakcje z preparatami:

Zobacz wszystkie »

Pytania do farmaceuty

Nikt nie zadał jeszcze żadnych pytań dotyczących tego preparatu. Możesz zadać bezpłatne pytanie farmaceucie. Napisz własne pytanie lub wybierz jedno z poniższych:

Epimedac - ulotka preparatu

Szczegółowe informacje dotyczącego tego leku mogą zostać wyświetlone tylko dla osób zawodowo związanych z farmacją lub medycyną.

Epimedac - opis

Epirubicyna stosowana jest w leczeniu szeregu chorób nowotworowych, w tym:

- rak piersi

- zaawansowany rak jajnika

- rak żołądka

- rak drobnokomórkowy płuca

Po podawaniu epirubicyny do pęcherza moczowego stwierdzono jej korzystne działanie w leczeniu następujących chorób:

- brodawkowaty rak przejściowokomórkowy pęcherza moczowego

- rak in situ pęcherza moczowego

- wewnątrzpęcherzowe leczenie zapobiegawcze przeciw nawrotom raka powierzchniowego pęcherza moczowego po wycięciu przezcewkowym

Epimedac - skład

1 ml roztworu zawiera 2 mg chlorowodorku epirubicyny.

Jedna fiolka po 5 ml zawiera 10 mg chlorowodorku epirubicyny.

Jedna fiolka po 10 ml zawiera 20 mg chlorowodorku epirubicyny.

Jedna fiolka po 25 ml zawiera 50 mg chlorowodorku epirubicyny.

Jedna fiolka po 50 ml zawiera 100 mg chlorowodorku epirubicyny.

Jedna fiolka po 100 ml zawiera 200 mg chlorowodorku epirubicyny.

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

Epimedac - dawkowanie

Epirubicyna jest przeznaczona wyłącznie do podawania dożylnego lub do podawania do pęcherza moczowego.

Brak danych dotyczących bezpieczeństwa i skuteczności epirubicyny u dzieci.

Podawanie dożylne

Zaleca się podawanie epirubicyny w roztworze soli fizjologicznej w ciągłej infuzji dożylnej, po sprawdzeniu prawidłowego położenia kaniuli w żyle. Należy uważać, aby nie dopuścić do wynaczynienia (patrz punkt 4.4). W przypadku wynaczynienia natychmiast wstrzymać infuzję.

Dawkowanie

Aby uniknąć kardiotoksyczności, nie należy przekraczać całkowitej skumulowanej dawki epirubicyny wynoszącej 900 – 1000 mg/m² powierzchni ciała (patrz punkt 4.4).

Dawka konwencjonalna

W razie stosowania epirubicyny w ramach monoterapii, jej zalecana dawka u dorosłych wynosi

60 – 90 mg/m² powierzchni ciała. Należy wstrzykiwać epirubicynę dożylnie przez 3 – 5 minut. Podanie dawki należy powtarzać co 21 dni w zależności od parametrów hematologicznych oraz czynności szpiku kostnego u pacjenta.

W razie pojawienia się objawów toksyczności, jak np. neutropenii / gorączki neutropenicznej oraz małopłytkowości (które mogą występować również w 21. dniu terapii), może być konieczna zmiana dawki lub opóźnienie podania następnej dawki.

Dawka wysoka

W przypadku stosowania epirubicyny w ramach wysokodawkowej monoterapii raka płuca należy postępować według następującego schematu:

- rak drobnokomórkowy płuca (uprzednio nieleczony): 120 mg/m² powierzchni ciała w dzień 1, co 3 tygodnie;

W leczeniu wysokodawkowym, epirubicynę można podawać w postaci wstrzyknięcia dożylnego przez 3 – 5 minut lub w postaci infuzji trwającej do 30 minut.

Rak piersi

W ramach leczenia adjuwantowego pacjentów z wczesnym stadium raka piersi i zajętymi węzłami chłonnymi zaleca się dożylne dawki epirubicyny w zakresie od 100 mg/m² (jako pojedynczą dawkę pierwszego dnia terapii) do 120 mg/m² (podzielone na dwie dawki dnia 1 i 8) co 3 – 4 tygodnie w kombinacji z podawanym dożylnie cyklofosfamidem i 5‑fluorouracylem oraz podawanym doustnie tamoksyfenem.

W przypadku pacjentów z zaburzeniami czynności szpiku kostnego spowodowanymi wcześniejszą chemioterapią lub radioterapią, podeszłym wiekiem albo naciekiem nowotworowym szpiku kostnego, zaleca się mniejsze dawki (60 – 75 mg/m² w dawkowaniu konwencjonalnym oraz 105 – 120 mg/m² w dawkowaniu wysokim). Można podzielić całkowitą dawkę jednego cyklu leczenia podając częściowe dawki przez 2 – 3 kolejne dni.

Poniższa tabela przedstawia dawki epirubicyny zazwyczaj podawane w ramach monoterapii oraz złożonej chemioterapii innych nowotworów:

 

Dawka epirubicyny (mg/m²)a

Wskazanie (rodzaj nowotworu)

Monoterapia

Leczenie złożone

Zaawansowany rak jajnika

60 – 90

50 – 100

Rak żołądka

60 – 90

50

Rak drobnokomórkowy płuca (SCLC)

120

120

Rak pęcherza moczowego

Podanie do pęcherza moczowego 50 mg / 50 ml lub 80 mg / 50 ml (rak in situ)

Zapobiegawczo:

50 mg / 50 ml co tydzień przez 4 tygodnie, następnie co miesiąc przez 11 miesięcy

 

a Dawki zazwyczaj stosowane dnia 1 lub dnia 1, 2 i 3 w odstępach co 21 dni.

Leczenie złożone

W razie stosowania epirubicyny razem z innymi produktami cytotoksycznymi należy odpowiednio zmniejszyć dawkę. Powyższa tabela przedstawia dawki zazwyczaj stosowane.

Zaburzona czynność wątroby

Eliminacja epirubicyny odbywa się głównie przez układ wątrobowo-żółciowy. U pacjentów o zaburzonej czynności wątroby należy zmniejszyć dawkę na podstawie poziomu bilirubiny w osoczu według następującego schematu:

Bilirubina w osoczu

AspAT

Zmniejszenie dawki o

1,4 – 3 mg / 100 ml

 

50 %

>  3 mg / 100 ml

>  4 razy górna granica normy

75 %

Zaburzona czynność nerek

Ze względu na ograniczoną ilość epirubicyny wydalanej przez nerki, umiarkowane zaburzenia czynności nerek nie wymagają zmniejszenia dawki. Może jednak zajść konieczność dostosowania dawki u pacjentów z poziomem kreatyniny w osoczu >  5 mg/dl.

Podanie do pęcherza moczowego

W celu leczenia raka powierzchniowego pęcherza moczowego oraz raka in situ można podawać epirubicynę do pęcherza moczowego. Nie należy podawać epirubicyny do pęcherza moczowego w celu leczenia inwazyjnych nowotworów, które przeniknęły przez ścianę pęcherza moczowego. W tych przypadkach bardziej stosowne jest leczenie ogólnoustrojowe lub operacyjne (patrz punkt 4.3). Epirubicynę również skutecznie stosowano wewnątrzpęcherzowo w ramach leczenia zapobiegawczego przeciw nawrotom raka powierzchniowego pęcherza moczowego po wycięciu przezcewkowym.

W celu leczenia raka powierzchniowego pęcherza moczowego zaleca się postępowanie podane w poniższej tabeli rozcieńczeń:

8 razy po jednym wprowadzeniu na tydzień po 50 mg /50 ml (rozcieńczone w płynie fizjologicznym lub w wodzie do wstrzykiwań).

W razie objawów toksyczności miejscowej zaleca się zmniejszenie dawki do 30 mg /50 ml.

Rak in situ: do 80 mg / 50 ml (w zależności od indywidualnej tolerancji u pacjenta)

Zapobiegawczo: 4 razy po jednym podaniu na tydzień po 50 mg / 50 ml, następnie 11 razy po jednym podaniu na miesiąc w tej samej dawce.

TABELA ROZCIEŃCZEŃ ROZTWORÓW DO PODANIA DO PĘCHERZA MOCZOWEGO

Żądana dawka epirubicyny

Objętość

roztworu epirubicyny 2 mg/ml do wstrzykiwań

Objętość rozpuszczalnika: wody do wstrzykiwań lub jałowego roztworu soli fizjologicznej (0,9 % NaCl)

Całkowita objętość płynu wprowadzonego do pęcherza moczowego

30 mg

15 ml

35 ml

50 ml

50 mg

25 ml

25 ml

50 ml

80 mg

40 ml

10 ml

50 ml

Roztwór należy utrzymać w pęcherzu moczowym przez 1 do 2 godzin. Aby zapobiec niepożądanemu rozcieńczeniu przez mocz, pacjentowi należy zakazać przyjmowania płynów przez 12 godzin przed wprowadzeniem roztworu. Pacjenta z napełnionym pęcherzem moczowym należy od czasu do czasu obracać i na koniec zabiegu powinien on oddać mocz.

Epimedac - środki ostrożności

Ogólne – Epirubicynę należy podawać wyłącznie pod nadzorem wykwalifikowanego lekarza posiadającego doświadczenie w stosowaniu terapii cytotoksycznej.

Leczenie epirubicyną można rozpocząć dopiero po wyleczeniu ostrych objawów toksyczności powstałych po wcześniejszym leczeniu cytotoksycznym (takich jak zapalenie jamy ustnej, śluzówek, neutropenia, trombocytopenia i zakażenia uogólnione).

Pomimo, że leczenie dużymi dawkami epirubicyny (np. ≥ 90 mg/m² co 3 lub 4 tygodnie) powoduje działania niepożądane na ogół podobne do działań niepożądanych obserwowanych po podaniu standardowych dawek (<  90 mg/m² co 3 lub 4 tygodnie), to jednak nasilenie neutropenii i zapalenia śluzówek jamy ustnej może być większe. Leczenie dużymi dawkami epirubicyny wymaga szczególnej uwagi w związku z możliwością wystąpienia powikłań klinicznych spowodowanych silnym zahamowaniem czynności szpiku kostnego.

Czynność serca – Kardiotoksyczność stanowi ryzyko związane z leczeniem antracyklinami, której objawy mogą pojawiać się w postaci wczesnych (tj. ostrych) lub późnych (tj. opóźnionych) działań niepożądanych.

Wczesne (ostre) objawy. Wczesna kardiotoksyczność epirubicyny obejmuje głównie częstoskurcz zatokowy i (lub) nieprawidłowości w zapisie elektrokardiogramu (EKG) takie jak niespecyficzne zmiany odcinka ST‑T. Obserwowano również tachyarytmie, w tym przedwczesne skurcze komorowe, częstoskurcz komorowy, jak również bradykardię, blok przedsionkowo-komorowy i blok odnóg pęczka Hisa. Takie objawy nie zawsze wskazują na wystąpienie opóźnionej w czasie kardiotoksyczności, rzadko mają znaczenie kliniczne i zwykle są przemijające, odwracalne i nie powodują rozważenia przerwania leczenia epirubicyną.

Późne (opóźnione) objawy. Opóźniona w czasie kardiotoksyczność zwykle pojawia się w późniejszej fazie leczenia epirubicyną lub w ciągu 2 – 3 miesięcy po zakończeniu leczenia, ale obserwowano również późniejsze objawy (od kilku miesięcy do kilku lat po zakończeniu leczenia). Objawem opóźnionej kardiomiopatii jest zmniejszenie frakcji wyrzutowej lewej komory (LVEF) i (lub) są objawy przedmiotowe i podmiotowe zastoinowej niewydolności serca (CHF) takie jak: duszność, obrzęk płuc, obrzęk ortostatyczny, powiększenie serca i wątroby, oliguria, wodobrzusze, wysięk opłucnowy i rytm cwałowy. Zagrażająca życiu zastoinowa niewydolność krążenia jest najcięższą postacią kardiomiopatii wywołanej przez antracykliny i stanowi działanie toksyczne leku ograniczające maksymalną dawkę skumulowaną.

Ryzyko rozwoju CHF wzrasta szybko wraz ze wzrostem całkowitej dawki skumulowanej epirubicyny przekraczającej 900 mg/m². W przypadku przekroczenia takiej dawki skumulowanej należy zachować szczególną ostrożność (patrz punkt 5.1).

Monitorowanie czynności serca. W celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia ciężkiej niewydolności serca należy ocenić jego czynność przed rozpoczęciem leczenia pacjentów epirubicyną i monitorować przez cały czas leczenia.

Ryzyko to można zmniejszyć poprzez regularne monitorowanie czynności serca (ocena LVEF) w czasie leczenia i niezwłoczne przerywanie leczenia po stwierdzeniu pierwszych objawów zaburzeń czynności serca. Do odpowiednich metod ilościowych powtarzanej oceny czynności serca (ocena LVEF) należy angiografia wielobramkowa z zastosowaniem radionuklidu (MUGA - multi-gated radionuclide angiography) oraz echokardiografia (ECHO). Zalecana jest wyjściowa ocena czynności serca z badaniem EKG i badaniem MUGA lub ECHO, szczególnie w przypadku pacjentów z czynnikami zwiększającymi ryzyko wystąpienia kardiotoksyczności. Należy powtarzać ocenę LVEF w badaniach MUGA lub ECHO, zwłaszcza gdy zwiększa się skumulowana dawka antracyklin. Ocenę czynności serca należy prowadzić taką samą metodą badania przez cały okres obserwacji.

Z uwagi na ryzyko kardiomiopatii dawkę skumulowaną epirubicyny 900 mg/m² można przekraczać tylko z zachowaniem wyjątkowej ostrożności.

Spowodowana przez antracykliny kardiomiopatia jest związana z trwałym obniżeniem amplitudy zespołu QRS, z przedłużeniem poza normalne granice odstępów między skurczami (PEP) oraz ze zmniejszeniem frakcji wyrzutowej (LVET). Mimo że zmiany w EKG mogą być wskaźnikiem kardiomiopatii spowodowanej przez antracykliny, to jednak EKG nie jest na tyle czułą lub swoistą metodą, by z jej pomocą można było ustalić kardiotoksyczność związaną z antracyklinami.

Czynnikami zwiększającymi ryzyko wystąpienia kardiotoksyczności są: czynna lub bezobjawowa choroba serca, wcześniejsza lub równoczesna radioterapia okolicy śródpiersia, wcześniejsze leczenie innymi antracyklinami lub antracenodionami oraz równoczesne stosowanie innych leków upośledzających czynność skurczową serca lub leków kardiotoksycznych (np. trastuzumab) (patrz punkt 4.5).

Czynność serca musi być szczególnie dokładnie monitorowana u pacjentów otrzymujących duże dawki skumulowane oraz u pacjentów z czynnikami ryzyka. Jednak kardiotoksyczność w następstwie stosowania epirubicyny może wystąpić po mniejszych dawkach skumulowanych, niezależnie od obecności czynników ryzyka.

Prawdopodobnie toksyczność epirubicyny i innych antracyklin lub antracenodionów sumuje się.

Toksyczność hematologiczna–Podobnie jak inne leki cytotoksyczne, epirubicyna może spowodować zahamowanie czynności szpiku kostnego. Przed każdym cyklem leczenia epirubicyną i w czasie leczenia należy wykonać badania hematologiczne, w tym oznaczenie liczby białych krwinek (WBC) z wzorem odsetkowym. Zależna od dawki, odwracalna leukopenia i (lub) granulocytopenia (neutropenia) to najczęstsze ograniczające dawkę ostre hematologiczne działania toksyczne epirubicyny. Leukopenia i neutropenia są na ogół bardziej nasilone po zastosowaniu schematów z dużymi dawkami epirubicyny. Nadir leukopenii i neutropenii występuje zazwyczaj między 10. a 14. dniem po podaniu epirubicyny. Działanie to jest zwykle przemijające, a liczba leukocytów/neutrofilów wraca w większości przypadków do wartości prawidłowych około 21 dnia. Może również wystąpić trombocytopenia lub niedokrwistość. Klinicznymi następstwami ciężkiego zahamowania czynności szpiku kostnego mogą być: gorączka, zakażenia, posocznica/sepsa, wstrząs septyczny, krwawienia, niedotlenienie tkanek lub zgon.

Wtórna białaczka  U pacjentów leczonych antracyklinami, w tym epirubicyną, obserwowano wtórne białaczki, z fazą preleukemiczną lub bez tej fazy. Wtórna białaczka występuje częściej u pacjentów, u których leki te podaje się w skojarzeniu z lekami przeciwnowotworowymi uszkadzającymi DNA, w skojarzeniu z radioterapią, u wcześniej intensywnie leczonych lekami cytotoksycznymi oraz gdy dawki antracyklin były zwiększane. W białaczkach tego typu okres utajenia może trwać od 1 do 3 lat (patrz punkt5.1).

Zaburzenia ze strony przewodu pokarmowego – Epirubicyna może powodować wymioty. Zwykle wkrótce po podaniu leku występuje zapalenie jamy ustnej/ błon śluzowych, które w ciężkich postaciach po kilku dniach może przejść w owrzodzenia błon śluzowych. U większości pacjentów to działanie niepożądane ustępuje po około trzech tygodniach leczenia.

Czynność wątroby – Główną drogą eliminacji epirubicyny jest wątroba i układ żółciowy.Przed rozpoczęciem leczenia epirubicyną i w trakcie leczenia należy ocenić stężenie bilirubiny całkowitej i AspAT w surowicy. U pacjentów ze zwiększonym stężeniem bilirubiny lub AspAT klirens produktu może być obniżony, a jego ogólne działanie toksyczne bardziej nasilone. U takich pacjentów zaleca się zmniejszenie dawki (patrz punkty 4.2 i 5.2). Stosowanie epirubicyny u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami wątroby jest przeciwwskazane (patrz punkt 4.3).

Czynność nerek – Przed rozpoczęciem leczenia i w czasie jego trwania należy oznaczyć stężenie kreatyniny w surowicy. U pacjentów, u których stężenie kreatyniny wynosi >  5 mg/dl, konieczne jest dostosowanie dawki (patrz punkt 4.2).

Działanie w miejscu wstrzyknięcia– W następstwie wstrzyknięcia produktu do małego naczynia lub powtarzania wstrzyknięć do tej samej żyły może dojść do stwardnienia ścian żyły. Przestrzeganie zalecanych procedur podawania produktu może zmniejszyć ryzyko zapalenia żył i (lub) zakrzepowego zapalenia żył w miejscu wstrzyknięcia (patrz punkt 4.2).

Wynaczynienie– Wynaczynienie epirubicyny poza żyłę podczas wstrzykiwania może spowodować miejscowy ból, ciężkie uszkodzenie tkanek (powstawanie pęcherzy, ciężkie zapalenie tkanki podskórnej) oraz martwicę. W przypadku wystąpienia przedmiotowych bądź podmiotowych objawów wynaczynienia podczas dożylnego podawania epirubicyny należy niezwłocznie przerwać podawanie leku. Ból odczuwany przez pacjenta można łagodzić przez schłodzenie danego obszaru i kontynuowanie chłodzenia przez 24 godziny. W związku z możliwością wystąpienia martwicy po kilku tygodniach od wynaczynienia, pacjenta należy objąć ścisłą obserwacją. W przypadku wynaczynienia należy skonsultować z chirurgiem plastycznym ewentualne wykonanie zabiegu.

Inne – Podobnie jak w przypadku innych leków cytotoksycznych, podczas stosowania epirubicyny obserwowano zakrzepowe zapalenie żył z powikłaniami zatorowymi, w tym zatorowością płucną (w niektórych przypadkach prowadzącą do zgonu).

Zespół lizy guza – Epirubicyna może powodować hiperurykemię w wyniku nasilenia katabolizmu puryn towarzyszącego szybkiemu rozpadowi komórek nowotworowych w następstwie działania leku (zespół lizy guza). Po leczeniu wstępnym należy ocenić stężenie kwasu moczowego, potasu, fosforanu wapnia i kreatyniny we krwi.

W celu ograniczenia potencjalnych powikłań zespołu lizy guza należy nawadniać pacjenta, alkalizować mocz i zapobiegać hiperurykemii poprzez podawanie allopurinolu.

Działania immunosupresyjne/Zwiększona podatność na zakażenia – Podawanie szczepionek zawierających żywe lub żywe atenuowane drobnoustroje, u pacjentów z osłabionym układem odpornościowym w wyniku stosowania chemioterapii, w tym epirubicyny, może powodować ciężkie lub prowadzące do zgonu zakażenia (patrz punkt 4.5).

Układ rozrodczy – Epirubicyna może powodować genotoksyczność. Mężczyźni i kobiety leczeni epirubicyną powinni stosować odpowiednie środki antykoncepcyjne. Pacjentom planującym posiadanie dzieci po zakończeniu leczenia należy doradzić uzyskanie odpowiedniej porady genetycznej, jeśli jest to właściwe i dostępne.

Dodatkowe ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące innych dróg podawania

Podanie dopęcherzowe – Dopęcherzowe podanie epirubicyny może wywołać objawy chemicznego zapalenia pęcherza moczowego (takie jak dyzuria, wielomocz, nykturia, oddawanie moczu kroplami, krwiomocz, dyskomfort w obrębie pęcherza moczowego, martwica ściany pęcherza moczowego) oraz skurcz pęcherza moczowego.Szczególnej uwagi wymagają problemy związane z cewnikowaniem (np. zwężenie cewki moczowej z powodu dużych guzów pęcherza).

Epimedac - przedawkowanie

Ostre przedawkowanie epirubicyny prowadzi do ciężkiego zahamowania czynności szpiku (w ciągu 10 – 14 dni; objawiającego się głównie leukopenią i trombocytopenią), zaburzeń ze strony przewodu pokarmowego (głównie zapalenia błony śluzowej) i ostrych powikłań kardiologicznych (w ciągu 24 godzin). W okresie od kilku miesięcy do kilku lat po zakończeniu leczenia antracyklinami obserwowano ukrytą niewydolność serca (patrz punkt 4.4). Pacjentów należy objąć ścisłą obserwacją. W przypadku wystąpienia niewydolności serca pacjentów należy leczyć zgodnie z ustalonymi procedurami.

Leczenie:

Leczenie objawowe. Epirubicyny nie można usunąć za pomocą dializy.

Epimedac - przeciwwskazania

Nadwrażliwość na epirubicynę lub na którąkolwiek substancję pomocniczą, inne antracykliny lub antracenodiony.

Laktacja (patrz punkt 4.6).

Podanie dożylne:

- utrzymujące się zahamowanie czynności szpiku kostnego

- ciężkie zaburzenia czynności wątroby

- ciężka niewydolność mięśnia sercowego

- niedawno przebyty zawał serca

- ciężkie arytmie

- wcześniejsze leczenie maksymalnymi dawkami skumulowanymi epirubicyny i (lub) leczenie innymi antracyklinami i antracenodionami (patrz punkt 4.4)

- pacjenci z ostrymi zakażeniami ogólnoustrojowymi

- niestabilna dławica piersiowa

- kardiomiopatia

- ostre stany zapalne serca

Podanie do pęcherza moczowego:

- zakażenia dróg moczowych

- inwazyjny nowotwór naciekający pęcherz moczowy

- problemy związane z cewnikowaniem

- zapalenie pęcherza moczowego

- krwiomocz

- skurcz pęcherza moczowego

- zaleganie w pęcherzu dużej objętości moczu

Epimedac - działania niepożądane

Podczas leczenia epirubicyną obserwowano i zgłaszano następujące działania niepożądane występujące z podaną częstością:

Bardzo często (≥ 1/10);

Często (≥ 1/100 do <  1/10);

Niezbyt często (≥ 1/1 000 do <  1/100);

Rzadko (≥ 1/10 000 do <  1/1 000);

Bardzo rzadko (<  1/10 000);

Częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych)

Można przewidywać, że działania niepożądane wystąpią u ponad 10 % leczonych pacjentów. Do najczęściej występujących działań niepożądanych należy zahamowanie czynności szpiku kostnego, działania niepożądane ze strony przewodu pokarmowego, jadłowstręt, łysienie i zakażenia.

Klasyfikacja układów i narządów

Częstość

Działania niepożądane

Zakażenia i zarażenia pasożytnicze

Często

Zakażenie

Nie znana

Wstrząs septyczny, posocznica, zapalenie płuc

Nowotwory łagodne, złośliwe i nieokreślone (w tym torbiele i polipy)

Rzadko

Ostra białaczka limfoblastyczna, ostra białaczka mieloblastyczna

Zaburzenia krwi i układu chłonnego

Bardzo często

Mielosupresja (leukopenia, granulocytopenia i neutropenia, niedokrwistość i neutropenia z gorączką)

Niezbyt często

Trombocytopenia

Nie znana

Krwawienie i niedotlenienie tkanek wynikające z mielosupresji

Zaburzenia układu immunologicznego

Rzadko

Reakcja anafilaktyczna (reakcje anafilaktyczne/rzekomo anafilaktyczne ze wstrząsem lub bez wstrząsu obejmujące wysypkę skórną, świąd, gorączkę i dreszcze),

reakcje uczuleniowe po podaniu dopęcherzowym

Zaburzenia metabolizmu i odżywiania

Często

Jadłowstręt, odwodnienie

Rzadko

Hiperurykemia (patrz punkt 4.4)

Zaburzenia układu nerwowego

Rzadko

Zawroty głowy

Zaburzenia oka

Nie znana

Zapalenie spojówek, zapalenie rogówki

Zaburzenia serca

Rzadko

Zastoinowa niewydolność serca, (duszność; obrzęk, powiększenie wątroby, wodobrzusze, obrzęk płuc, wysięk opłucnowy, rytm cwałowy) kardiotoksyczność (np. nieprawidłowości w zapisie EKG, arytmie, kardiomiopatia), częstoskurcz komorowy, bradykardia, blok przedsionkowo-komorowy, blok odnóg pęczka Hisa (patrz punkt 4.4).

Zaburzenia naczyniowe

Często

Nagłe zaczerwienienie twarzy

Niezbyt często

Zapalenie żył, zakrzepowe zapalenie żył

Nie znana

Wstrząs, choroba zakrzepowo-zatorowa, w tym zator płucny

Zaburzenia żołądka i jelit

Często

Zapalenie błon śluzowych, zapalenie przełyku, zapalenie jamy ustnej, wymioty, biegunka, nudności, które mogą powodować utratę apetytu i ból brzucha

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej

Bardzo często

Łysienie

Rzadko

Pokrzywka

Nie znana

Miejscowe działanie toksyczne, wysypka, świąd, zmiany skórne, rumień, zaczerwienienia, nadmierna pigmentacja skóry i paznokci, nadwrażliwość na światło, nadwrażliwość skóry poddanej wcześniej napromienianiu (nawrót objawów popromiennych)

Zaburzenia czynności nerek i dróg moczowych

Bardzo często

Czerwone zabarwienie moczu przez 1 – 2 dni po podaniu leku

Zaburzenia układu rozrodczego i piersi

Rzadko

Brak miesiączki, azoospermia

Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania

Często

Rumień w miejscu podania infuzji

Rzadko

Złe samopoczucie, astenia, gorączka, dreszcze

Badania diagnostyczne

Rzadko

Zmiany aktywności aminotransferaz

Nie znana

Bezobjawowe zmniejszenie frakcji wyrzutowej lewej komory

Urazy, zatrucia i powikłania po zabiegach

Często

Po podaniu dopęcherzowym obserwowano chemiczne zapalenie pęcherza, czasami z towarzyszącym krwawieniem (patrz punkt 4.4).

Nowotwory łagodne, złośliwe i nieokreślone (w tym torbiele i polipy):

Wtórna ostra białaczka szpikowa ze stanem przedbiałaczkowym lub bez - u pacjentów leczonych równocześnie epirubicyną i lekami przeciwnowotworowymi uszkadzającymi DNA.

Białaczki tego typu mają krótki okres utajenia (1 do 3 lat).

Zaburzenia krwi i układu chłonnego:

Wysokie dawki epirubicyny, które bezpiecznie podano dużej liczbie wcześniej nieleczonych pacjentów z powodu różnego rodzaju guzów litych, powodowały działania niepożądane nieróżniące się od działań zaobserwowanych przy dawkach konwencjonalnych. Wyjątek stanowiła odwracalna ciężka neutropenia (<  500 neutrofilów/mm³ przez <  7 dni), która wystąpiła u większości pacjentów. Tylko u niewielu pacjentów konieczna była hospitalizacja i terapia wspomagająca z powodu ciężkich powikłań zakaźnych przy wysokich dawkach leku.

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej:

Zazwyczaj odwracalne łysienie u 60 – 90 % leczonych osób; równocześnie brak zarostu twarzy u mężczyzn.

Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania:

Zapalenie śluzówek – może wystąpić 5 do 10 dni po rozpoczęciu leczenia i zazwyczaj obejmuje zapalenie jamy ustnej z bolesnymi obszarami, nadżerki, owrzodzenia i krwawienia, głównie wzdłuż bocznych krawędzi języka oraz śluzówki podjęzykowej.

Może dojść do miejscowego bólu i martwicy tkanki (jako wynik nieumyślnego wstrzyknięcia pozanaczyniowego).

Podanie dopęcherzwe:

Ponieważ tylko mała ilość substancji czynnej jest wchłaniana po podaniu dopęcherzowym, rzadko występują ciężkie układowe działania niepożądane i reakcje uczuleniowe. Często zgłaszane są miejscowe reakcje podobne do pieczenia i częste oddawanie moczu (częstomocz). Czasami zgłaszano przypadki bakteryjnego lub chemicznego zapalenia pęcherza (patrz punkt 4.4). Te działania niepożądane są zwykle odwracalne.

Epimedac - ciąża i karmienie piersią

Patrz także punkt 5.3. Podobnie jak inne leki przeciwnowotworowe, epirubicyna wykazuje właściwości rakotwórcze oraz mutagenne u zwierząt. Należy poinformować pacjentów obojga płci przyjmujących epirubicynę o możliwym ryzyku niekorzystnego oddziaływania na rozrodczość. Podczas leczenia pacjenci powinni stosować skuteczne metody zapobiegania ciąży.

Wpływ na płodność

Epirubicyna może powodować uszkodzenie chromosomów w ludzkich plemnikach. Mężczyźni leczeni epirubicyną powinni stosować skuteczną antykoncepcję podczas leczenia. Pacjenci płci męskiej powinni zasięgnąć porady na temat możliwości przechowania nasienia ze względu na możliwą bezpłodność spowodowaną leczeniem. Epirubicyna może spowodować brak miesiączki lub przedwczesną menopauzę u kobiet przed okresem menopauzy.

Ciąża

Dane eksperymentalne z badań na zwierzętach wskazują, że epirubicyna podana ciężarnej kobiecie może spowodować uszkodzenie płodu. Kobiety w wieku rozrodczym należy szczegółowo poinformować o potencjalnym zagrożeniu dla płodu. Należy także wziąć pod uwagę konsultację genetyczną, w przypadku, gdy pacjentka zaszła w ciążę podczas leczenia epirubicyną. W ramach chemioterapii nowotworów epirubicynę u kobiet w ciąży oraz u kobiet w wieku rozrodczym można stosować wyłącznie w sytuacji, gdy korzyści wynikające z leczenia przeważają nad potencjalnym ryzykiem dla płodu. Nie prowadzono badań u kobiet w ciąży.

Laktacja

Stwierdzono, że epirubicyna jest wydzielana do mleka u szczurów. Nie wiadomo jednak, czy epirubicyna jest wydzielana do mleka kobiet karmiących. Ponieważ wiele leków, w tym inne antracykliny, przenika do mleka matki oraz z uwagi na możliwość wywołania przez epirubicynę poważnych działań niepożądanych u dziecka, matka powinna przerwać karmienie piersią przed rozpoczęciem stosowania tego produktu.

Epimedac - prowadzenie pojazdów

Nie przeprowadzono systematycznych ocen wpływu epirubicyny na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu.

Epirubicyna może powodować epizody nudności i wymiotów, które mogą przejściowo zaburzać zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu.

Kategorie preparatu

Ten preparat należy do kategorii:

Epimedac - Zamienniki

Dla tego produktu znaleziono preparaty, które możesz stosować zamiennie w terapii:

Komentarze

Wysyłając opinię akceptujesz regulamin zamieszczania opinii w serwisie. Grupa Wirtualna Polska Media SA z siedzibą w Warszawie jest administratorem twoich danych osobowych dla celów związanych z korzystaniem z serwisu. Zgodnie z art. 24 ust. 1 pkt 3 i 4 ustawy o ochronie danych osobowych, podanie danych jest dobrowolne, Użytkownikowi przysługuje prawo dostępu do treści swoich danych i ich poprawiania.
    Podziel się na Facebooku
    Zapytaj o lek

    za darmo

    • Odpowiedź w 24 godziny
    • Bez żadnych opłat
    • Wykwalifikowani farmaceuci

    farmaceutów jest teraz online

    0/500
    Uzupełnij treść pytania o ewentualne dodatkowe szczegóły i kliknij "Wyślij pytanie".

    Informacje dostępne dzięki www.osoz.pl. Dane o produkcie pobrane zostały z bazy KS-BLOZ i nie mogą być kopiowane, rozpowszechniane ani wykorzystywane bez zgody producenta bazy KS-BLOZ, firmy KAMSOFT S.A.

    Substancja czynna

    Epirubicini hydrochloridum

    Epirubicyna to antybiotyk z grupy antracyklin o działaniu przeciwnowotworowym, pochodna doksorubicyny pierwotnie uzyskiwanej z hodowli Streptomyces peuceticus. Stosowana jest w raku piersi, raku jajnika, raku błony śluzowej macicy, drobnokomórkowym raku płuca, raku pęcherza moczowego, raku tarczycy, raku żołądka, raku gruczołu krokowego, raku wątroby, chłoniaku Hodgkina, chłoniakach nieziarniczych, ostrej białaczce limfoblastycznej, ostrej białaczce mieloblastycznej, szpiczaku mnogim, guzie Wilmsa, nerwiaku zarodkowym współczulnym (neuroblastoma), płaskonabłonkowym ;raku głowy](https://portal.abczdrowie.pl/co-to-jest-rak-mozgu) i szyi, nowotworach litych itd.

    Dostępne opakowania
    Epimedac

    Epimedac

    roztwór do wstrzykiwań - 1 fiol.a 5ml - 2 mg/ml
    MEDAC GESELLSCHAFT FUR KLINISCHE SPECIALPRAPARATE MBH
    Epimedac

    Epimedac

    roztwór do wstrzykiwań - 1 fiol.a 10ml - 2 mg/ml
    MEDAC GESELLSCHAFT FUR KLINISCHE SPECIALPRAPARATE MBH
    Epimedac

    Epimedac

    roztwór do wstrzykiwań - 1 fiol.a 25ml - 2 mg/ml
    MEDAC GESELLSCHAFT FUR KLINISCHE SPECIALPRAPARATE MBH
    Epimedac

    Epimedac

    roztwór do wstrzykiwań - 1 fiol.a 50ml - 2 mg/ml
    MEDAC GESELLSCHAFT FUR KLINISCHE SPECIALPRAPARATE MBH
    Epimedac

    Epimedac

    roztwór do wstrzykiwań - 1 fiol.a 100ml - 2 mg/ml
    MEDAC GESELLSCHAFT FUR KLINISCHE SPECIALPRAPARATE MBH
    Powiązane artykuły
    Leki i suplementy

    Dostępność leków w aptekach

    Dostępność leków w aptekach

    Często zdarza się, że chory nie może zrealizować recepty, gdyż farmaceuta zamawia dany lek dopiero, gdy ktoś się po niego zgłasza, co oznacza, że aby móc go wykupić, trzeba ponownie odwiedzić aptekę. W związku z tym problemem Główny Inspektor Farmaceutyczny...

    Newsy

    Jak działa e-recepta? Odpowiadamy na najważniejsze pytania

    Jak działa e-recepta? Odpowiadamy na najważniejsze pytania

    Od 8 stycznia 2020 roku we wszystkich placówkach medycznych w kraju tradycyjne recepty papierowe nie będą już wypisywane. Zamiast nich pacjent otrzyma e-receptę. Jak wygląda? Jak ją zrealizować? Jakie są jej zalety? Jak wygląda e-recepta? E-recepty...

    Leki i suplementy

    Cukier jako sposób na zwiększenie skuteczności leków

    Cukier jako sposób na zwiększenie skuteczności leków

    Powierzchnie komórek oraz niektórych związków biologicznie czynnych otoczone są związkami cukru, który uczestniczy w komunikacji, podczas odpowiedzi odpornościowej organizmu i w stanach zapalnych. Dlatego niektóre cukry mogą zwiększyć, zmienić lub neutralizować...

    Niezbędnik pacjenta

    Jak długo ważna jest recepta?

    Jak długo ważna jest recepta?

    Wychodząc z gabinetu lekarskiego, często trzymamy w ręku otrzymaną od specjalisty receptę. Nie zawsze od razu idziemy do apteki ją zrealizować. Warto jednak pamiętać, że nie jest ona ważna bezterminowo. W zdecydowanej większości przypadków recepta...

    Interakcje międzylekowe

    Interakcje antybiotyków makrolidowych z lekami na nadciśnienie

    Interakcje antybiotyków makrolidowych z lekami na nadciśnienie

    W piśmie „Canadian Medical Association Journal" kanadyjscy naukowcy ostrzegają przed jednoczesnym stosowaniem leków na nadciśnienie i makrolidów u osób starszych, ze względu na ryzyko niebezpiecznego obniżenia ciśnienia. Czym są antybiotyki makrolidowe? Makrolidy...

    Leki i suplementy

    Czym popija się leki? (WIDEO)

    Czym popija się leki? (WIDEO)

    Czym popijać leki? Popijanie leków jest wbrew pozorom bardzo ważne. Wpływa ono na działanie leków, może groźnie zwiększyć lub uniemożliwić działanie przyjmowanych środków. Należy więc bardzo uważać, czym popija się wszystkie przyjmowane leki. Na liście...