Carboplatin Actavis

Carboplatin Actavis - dawkowanie

Dawkowanie i sposób podawania:

Produkt leczniczy Carboplatin Actavis przeznaczony jest do podawania wyłącznie drogą dożylną. Zalecane dawkowanie karboplatyny u dotychczas nieleczonych dorosłych pacjentów z prawidłową czynnością nerek, tj. klirensem kreatyniny > 60 ml/min, wynosi 400 mg/m² powierzchni ciała w pojedynczej dawce w krótkiej infuzji dożylnej trwającej 15 do 60 minut. Alternatywnym sposobem określenia dawki może być zastosowanie wzoru Calverta przedstawionego poniżej:

dawka (mg) = docelowa wartość AUC (mg/ml x min) x [GFR ml/min + 25]

Docelowa wartość AUC Planowana chemioterapia Status terapeutyczny pacjenta

5-7 mg/ml x min monoterapia karboplatyną dotychczas nieleczony

4-6 mg/ml x min monoterapia karboplatyną wcześniej leczony

4-6 mg/ml x min karboplatyną + cyklofosfamid dotychczas nieleczony

Uwaga: według wzoru Calverta całkowita dawka karboplatyny obliczana jest w mg, a nie w mg/m² pc.

Wzoru Calverta nie należy stosować u pacjentów uprzednio intensywnie leczonych.^**

**

Pacjenci są uważani za uprzednio intensywnie leczonych, jeżeli otrzymywali jakąkolwiek z poniższych terapii:

− mitomycyna C

− nitrozomocznik

− leczenie skojarzone doksorubicyną, cyklofosfamidem i cisplatyną

− leczenie skojarzone z zastosowaniem pięciu lub więcej środków

− radioterapia ≥4500 radów, zogniskowana w polu 20 x 20 cm lub na więcej niż jednym polu.

Leczenie karboplatyną należy przerwać w przypadku guza nieodpowiadającego na leczenie, progresji choroby i (lub) wystąpienia nietolerowanych działań niepożądanych.

Leczenia nie należy powtarzać wcześniej niż po upływie czterech tygodni od poprzedniego cyklu leczenia produktem Carboplatin Actavis i (lub) dopóki liczba granulocytów obojętnochłonnych nie wyniesie co najmniej 2 000 komórek na mm³, a liczba płytek krwi co najmniej 100 000 komórek na mm³.

Zaleca się obniżenie dawki początkowej o 20% do 25 % u pacjentów z takimi czynnikami ryzyka, jak wcześniejsze leczenie powodujące zahamowanie czynności szpiku kostnego lub niski stopień stanu sprawności (punktacja 2 do 4 wg skali ECOG-Zubroda lub poniżej 80 wg skali Karnofsky’ego).

W celu dostosowania dawkowania w przyszłości niezbędne jest ustalenie hematologicznego nadiru poprzez wykonywanie cotygodniowych oznaczeń morfologii krwi podczas początkowych cykli leczenia preparatem Carboplatin Actavis.

Podczas przygotowywania lub podawania karboplatyny nie wolno stosować igieł ani zestawów do podawania dożylnego zawierających elementy aluminiowe. Aluminium wchodzi w reakcję z karboplatyną powodując tworzenie się osadu i (lub) osłabienie działania.

Należy spełnić ogólne środki ostrożności dotyczące przygotowania i podania substancji niebezpiecznych.

Przygotowanie produktu leczniczego musi być przeprowadzone przez przeszkolony personel, ubrany w ochronne rękawiczki, maskę oraz ochronne ubranie.

Zaburzenia czynności nerek:

U pacjentów z wartościami klirensu kreatyniny mniejszymi niż 60 ml/min istnieje większe ryzyko wystąpienia zahamowania czynności szpiku kostnego. Częstość występowania ciężkiej leukopenii, neutropenii lub trombocytopenii utrzymywała się na poziomie 25% zgodnie z poniższymi zaleceniami

Brak wystarczających danych dotyczących podawania karboplatyny pacjentom z klirensem kreatyniny wynoszącym 15 ml/min lub mniej pozwalających na zalecenie leczenia.

Wszystkie powyższe zalecenia dotyczące dawkowania dotyczą leczenia początkowego. Późniejsze dawkowanie powinno być dostosowane w zależności od tolerancji pacjenta oraz dopuszczalnego poziomu mielosupresji.

Leczenie skojarzone:

Optymalne stosowanie preparatu Carboplatin Actavis w skojarzeniu z innymi preparatami hamującymi czynność szpiku kostnego wymaga dostosowania dawkowania zależnie od przyjętych zasad leczenia i schematu leczenia.

Dzieci i młodzież:

Brak jest wystarczających danych, aby ustalić zalecenia dotyczące dawkowania w populacji pediatrycznej.

Pacjenci w podeszłym wieku

U pacjentów w wieku powyżej 65 lat, konieczne jest dostosowanie dawki karboplatyny do ogólnego stanu pacjenta podczas pierwszego i kolejnych kursów leczenia.

Rozcieńczenie i rekonstytucja:

Przed wlewem dożylnym produkt musi być rozcieńczony, patrz punkt 6.6.

Carboplatin Actavis - środki ostrożności

Karboplatyna powinna być podawana przez personel medyczny pod kontrolą lekarza specjalisty doświadczonego w stosowaniu leczenia przeciwnowotworowego. Należy regularnie wykonywać badania morfologii krwi oraz badania czynnościowe nerek oraz wątroby i w przypadku wystąpienia zahamowania czynności szpiku kostnego lub nieprawidłowej czynności nerek albo wątroby należy przerwać stosowanie produktu leczniczego.

Toksyczność hematologiczna:

Leukopenia, neutropenia oraz trombocytopenia są zależne od dawki i ograniczają dawkę. Należy często kontrolować ilość krwi obwodowej w trakcie leczenia karboplatyną oraz w przypadku toksyczności, do czasu wyzdrowienia. Mediana dni o najniższej wartości wyników badań to dzień 21. u pacjentów otrzymujących karboplatynę oraz dzień 15. u pacjentów otrzymujących karboplatynę jednocześnie z innymi produktami chemioterapeutycznymi. Ogólnie, nie należy stosować ponownie terapii z użyciem karboplatyny, dopóki liczba leukocytów, neutrofili oraz płytek krwi nie powróci do normy. Leczenia nie należy powtarzać wcześniej niż po upływie 4 tygodni od poprzedniego kursu leczenia karboplatyną i (lub) do czasu, kiedy liczba neutrofili nie wyniesie co najmniej 2 000 komórek na mm³, a liczba płytek krwi co najmniej 100 000 płytek na mm³.

Niedokrwistość występuje często i może się kumulować, bardzo rzadko wymaga transfuzji. U pacjentów uprzednio poddawanych leczeniu (w szczególności z cisplatyną) i (lub) z zaburzeniami czynności nerek, ciężkość mielosupresji wzrasta. W tych grupach pacjentów, początkowe dawki karboplatyny powinny być odpowiednio zmniejszone (patrz punkt 4.2), a efekty leczenia uważnie obserwowane poprzez częste wykonywanie badań morfologii krwi pomiędzy kursami leczenia. Leczenie skojarzone karboplatyną z innymi lekami, które hamują czynność szpiku kostnego musi zostać zaplanowane bardzo dokładnie odnośnie dawkowania i okresu podawania w celu zmniejszenia działania addytywnego. U pacjentów chorujących na ciężką mielosupresję może być konieczne wykonanie wspomagającej transfuzji.

Reakcje alergiczne:

Podobnie jak podczas stosowania innych produktów leczniczych zawierających platynę, mogą wystąpić reakcje nadwrażliwości, pojawiające się najczęściej w trakcie infuzji i wymagające przerwania infuzji oraz zastosowania odpowiedniego leczenia objawowego. Niezbyt często zgłaszano reakcje alergiczne na karboplatynę, np. wysypkę rumieniową, gorączkę bez wyraźnej przyczyny lub świąd. Rzadko występowała anafilaksja, obrzęk naczynioruchowy i reakcje rzekomoanafilaktyczne w tym skurcz oskrzeli, pokrzywka i obrzęk twarzy. Reakcje te są podobne do obserwowanych po podaniu innych związków platyny i mogą wystąpić w ciągu kilku minut. Częstość występowania reakcji alergicznych może zwiększyć się w przypadku uprzedniego leczenia platyną, jednak reakcje alergiczne zaobserwowano już na początku leczenia karboplatyną. Pacjentów należy obserwować czy nie występują u nich reakcje alergiczne i zalecić właściwe leczenie podtrzymujące, w tym leki przeciwalergiczne, adrenalinę i (lub) glikokortykosteroidy. Reakcje krzyżowe, w niektórych przypadkach śmiertelne, odnotowywano w przypadku stosowania wszystkich związków platyny (patrz punkt 4.8).

Toksyczny wpływ na nerki i zaburzenia czynności wątroby:

Po podaniu karboplatyny może wystąpić zaburzenie czynności nerek i wątroby. Bardzo duże dawki karboplatyny (≥5 razy więcej od jednorazowej zalecanej dawki leku w monoterapii) powodowały ciężkie zaburzenia czynności wątroby i (lub) nerek. Nie jest jasne czy zastosowanie odpowiedniego programu nawadniania pacjenta mogłoby przyczynić się do uniknięcia tych objawów w odniesieniu do czynności nerek. W przypadku umiarkowanych do ciężkich zmian w testach czynności nerek lub wątroby wymagane jest zmniejszenie dawki lub przerwanie leczenia (patrz punkt 4.8).

Częstość występowania i ciężkość nefrotoksyczności może zwiększyć się u pacjentów, u których występowało zaburzenie czynności wątroby przed leczeniem karboplatyną. Zaburzenia czynności nerek są bardziej prawdopodobne u pacjentów, u których uprzednio wystąpiła nefrotoksyczność wskutek leczenia cisplatyną. W tej grupie ryzyka, leczenie karboplatyną musi być prowadzone ze szczególną ostrożnością (patrz punkt 4.2 Dawkowanie i sposób podawania oraz „Toksyczność hematologiczna” w punkcie 4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania). Chociaż brak jest klinicznych dowodów na skumulowanie złożonej nefrotoksycznści, nie zaleca się podawania karboplatyny w połączeniu z aminoglikozydami lub innymi związkami nefrotoksycznymi (patrz punkt 4.5).

Neurotoksyczność:

Obwodowa toksyczność neurologiczna jest na ogół powszechna i łagodna, ograniczona do parestezji i osłabienia głębokich odruchów ścięgnistych, mimo to, jej częstość występowania jest większa u pacjentów w wieku powyżej 65 lat i (lub) u pacjentów uprzednio leczonych cisplatyną. Obserwacja oraz badania neurologiczne powinny być przeprowadzane w regularnych odstępach.

Po podawaniu większych, niż zalecane dawek karboplatyny u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek opisywano zaburzenia widzenia, w tym utratę wzroku. Zwykle kilka tygodni po odstawieniu dużych dawek produktu leczniczego następuje odzyskanie wzroku, całkowite, bądź w znacznym stopniu.

Stosowanie u pacjentów w podeszłym wieku:

Badania z zastosowaniem terapii skojarzonej karboplatyny i cyklofosfamidu wykazały, że pacjenci w podeszłym wieku leczeni karboplatyną są bardziej podatni na rozwój ciężkiej małopłytkowości, niż młodsi pacjenci.

U pacjentów w podeszłym wieku czynność nerek jest często obniżona, należy to wziąć pod uwagę podczas ustalania dawki (patrz punkt 4.2).

Ototoksyczność:

W trakcie leczenia karboplatyną zgłaszano przypadki zaburzeń słuchu.

Ototoksyczność u dzieci:

Ototoksyczność może być nasilona u dzieci. Zgłaszano występowanie opóźnionych przypadków utraty słuchu u pacjentów pediatrycznych. W tej populacji pacjentów zaleca się prowadzenie długoterminowych uzupełniających badań audiometrycznych

Szczepienia:

Stosowanie żywych lub żywych atenuowanych szczepionek u pacjentów z odpornością zaburzoną przez stosowanie chemioterapeutyków, w tym karboplatyny, może prowadzić do ciężkich lub śmiertelnych zakażeń. Należy unikać szczepień z zastosowaniem żywych szczepionek u pacjentów

Carboplatin Actavis - przedawkowanie

Objawy przedawkowania

Karboplatyna była podawana dożylnie w badaniach I fazy w dawce do 1 600 mg/m² pc. na cykl. Po zastosowaniu tej dawki, obserwowano zagrażające życiu hematologiczne działania niepożądane z granulocytopenią, trombocytopenią oraz niedokrwistość. Najmniejszą liczbę granulocytów, trombocytów i hemoglobiny (nadir) obserwowano pomiędzy 9. a 25. dniem (mediana: dni 12-17). Granulocyty osiągały wartość ≥500/ µl po 8-14 dniach (mediana: 11) i płytki krwi wartość ≥25 000/µl po 3-8 dniach (mediana: 7).

Występowały również następujące niehematologiczne działania niepożądane: zaburzenia czynności nerek z 50% zmniejszeniem współczynnika przesączania kłębuszkowego, neuropatia, ototoksyczność, utrata wzroku, hiperbilirubinemia, zapalenie błony śluzowej, biegunka, nudności i wymioty z bólem głowy, rumień i ciężkie zakażenie. W większości przypadków zaburzenie słyszenia było przemijające i odwracalne.

Leczenie przedawkowania

Nie jest znane antidotum na przedawkowanie karboplatyny. Prawdopodobnymi powikłaniami po przedawkowaniu są zahamowanie czynności szpiku kostnego oraz zaburzenia czynności wątroby oraz nerek. Przeszczep szpiku kostnego i transfuzje (płytki krwi, krew pełna) mogą być skutecznymi środkami zaradczymi stosowanymi w leczeniu hematologicznych działań niepożądanych. Stosowanie wyższych niż zalecane dawek karboplatyny wiązało się z utratą widzenia (patrz punkt 4.4).