Ten lek zażywany jednocześnie z innymi lekami może mieć negatywny wpływ na twoje zdrowie. Najczęściej wykryto interakcje z preparatami:
Zobacz wszystkie »Nikt nie zadał jeszcze żadnych pytań dotyczących tego preparatu. Możesz zadać bezpłatne pytanie farmaceucie. Napisz własne pytanie lub wybierz jedno z poniższych:
Carbomedac koncentrat do sporządzania roztworu do infuzji, w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi lekami przeciwnowotworowymi, jest wskazany w leczeniu następujących nowotworów złośliwych:
- zaawansowany rak jajnika pochodzenia nabłonkowego
a. leczenie pierwszego rzutu
b. leczenie drugiego rzutu, po niepowodzeniu leczenia innymi lekami.
- drobnokomórkowy rak płuca
Jeden ml zawiera 10 mg karboplatyny (Carboplatinum).
1 fiolka z 5 ml koncentratu do sporządzania roztworu do infuzji zawiera 50 mg karboplatyny.
1 fiolka z 15 ml koncentratu do sporządzania roztworu do infuzji zawiera 150 mg karboplatyny.
1 fiolka z 45 ml koncentratu do sporządzania roztworu do infuzji zawiera 450 mg karboplatyny.
1 fiolka z 60 ml koncentratu do sporządzania roztworu do infuzji zawiera 600 mg karboplatyny.
1 fiolka ze 100 ml koncentratu do sporządzania roztworu do infuzji zawiera 1 000 mg karboplatyny.
Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.
Karboplatynę należy stosować wyłącznie dożylnie. Zalecana dawka karboplatyny u wcześniej nie leczonych pacjentów dorosłych z prawidłową czynnością nerek wynosi 400 mg/m² pc., jako pojedyncza dawka podawana w infuzji dożylnej przez 15 - 60 minut. Alternatywnie, patrz wzór Calverta poniżej:
Dawka (mg) = docelowa wartość AUC (mg/ml x min) x [GFR ml/min + 25]
Docelowa wartość AUC Planowana chemioterapia Status leczenia pacjenta
|
5 – 7 mg/ml x min. |
monoterapia karboplatyną |
wcześniej nie leczony |
|
4 – 6 mg/ml x min. |
monoterapia karboplatyną |
wcześniej leczony |
|
4 – 6 mg/ml x min. |
karboplatyna plus cyklofosfamid |
wcześniej nie leczony |
Uwaga: Całkowita dawka karboplatyny, za pomocą wzoru Calverta, obliczona jest w mg, nie w mg/m² pc.
Nie wolno stosować wzoru Calverta u pacjentów, którzy wcześniej leczeni byli następującymi schematami leczenia: - mitomycyna C,
- nitrozomocznik,
- leczenie skojarzone doksorubicyną/cyklofosfamidem/cisplatyną,
- leczenie skojarzone 5. lub więcej lekami,
- radioterapia ≥ 4500 radów, zogniskowana w polu o wymiarach 20 x 20 cm lub więcej niż jednym polu.
Leczenie karboplatyną należy przerwać w przypadku guza nie odpowiadającego na leczenie, progresji choroby i (lub) wystąpienia nie tolerowanych działań niepożądanych.
Leczenia nie należy powtarzać przed upływem czterech tygodni od poprzedniego kursu karboplatyny i (lub) zanim liczba neutrofilów wyniesie co najmniej 2 000 komórek/mm³, a liczba płytek krwi co najmniej 100 000 komórek/mm³.
Zaleca się zmniejszenie początkowej dawki o 20 – 25 % w przypadku tych pacjentów, u których występują czynniki ryzyka, takie jak wcześniejsze leczenie powodujące mielosupresję i niski stopień stanu sprawności pacjenta (skala ECOG-Zubrod 2 – 4 lub Karnofsky’ego poniżej 80).
W celu dostosowania dawki w przyszłości, zaleca się określenie hematologicznego nadiru za pomocą cotygodniowych badań obrazu krwi podczas początkowych kursów leczenia karboplatyną.
Zaburzenia czynności nerek
U pacjentów z klirensem kreatyniny mniejszym niż 60 ml/min. istnieje większe ryzyko mielosupresji. Optymalne stosowanie karboplatyny u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek wymaga odpowiedniego dostosowania dawkowania i częstego monitorowania zarówno nadiru hematologicznego jak i czynności nerek. W przypadku wskaźnika przesączania kłębuszkowego < 30 ml/min, karboplatyny nie należy podawać w ogóle.
Leczenie skojarzone
Optymalne stosowanie karboplatyny w skojarzeniu z innymi lekami o działaniu mielosupresyjnym wymaga dostosowania dawkowania zależnie od obranych zasad leczenia i schematu leczenia.
Dzieci i młodzież
Nie można podać zaleceń dawkowania ze względu na niewystarczające doświadczenie dotyczące stosowania karboplatyny u dzieci.
Pacjenci w podeszłym wieku
Dostosowanie dawkowania na początku lub w późniejszym okresie leczenia może być konieczne w zależności od stanu fizycznego pacjenta.
Rozcieńczenie i odtwarzanie Patrz punkt 6.6.
Ostrzeżenia
Karboplatynę powinny podawać osoby mające doświadczenie w stosowaniu leczenia przeciwnowotworowego.
Mielosupresja spowodowana karboplatyną jest ściśle związana z klirensem nerkowym leku.U pacjentów z nieprawidłową czynnością nerek lub otrzymujących jednocześnie inne leki potencjalnie nefrotoksyczne wystąpienie cięższej i dłużej trwającej mielotoksyczność jest bardziej prawdopodobne. W związku z tym przed leczeniem i w trakcie leczenia należy dokładnie ocenić parametry czynności nerek. W normalnych warunkach nie należy powtarzać kursów karboplatyny częściej niż co miesiąc. Po podaniu karboplatyny występuje małopłytkowość, leukopenia i niedokrwistość. Zaleca się częstą kontrolę morfologii krwi obwodowej podczas leczenia i po zakończeniu leczenia karboplatyną. Leczenie karboplatyną w skojarzeniu z innymi lekami mielosupresyjnymi należy bardzo dokładnie zaplanować w odniesieniu do dawkowania i czasu w celu zminimalizowania działań addytywnych. U pacjentów z ciężką mielosupresją może być wymagane wspomagające leczenie transfuzją krwi.
Karboplatyna może powodować nudności i wymioty. Istnieją doniesienia o użyteczności premedykacji lekami przeciwwymiotnymi w zmniejszaniu częstości występowania i nasilenia tych działań. Karboplatyna może powodować zaburzenia czynności nerek i wątroby.
Bardzo duże dawki karboplatyny (> 5-krotność dawki zalecanej w monoterapii) powodowały ciężkie zaburzenia czynności nerek i wątroby. Chociaż nie zebrano dowodów klinicznych na złożoną nefrotoksyczność, to jednak zaleca się nie łączyć karboplatyny z aminoglikozydami lub innymi lekami o działaniu nefrotoksycznym.
Niezbyt często zgłaszano reakcje uczuleniowe na karboplatynę, np. wysypkę rumieniową, gorączkę bez określonej przyczyny lub świąd. Rzadko występowała anafilaksja, obrzęk naczynioruchowy i reakcje rzekomoanafilaktyczne obejmujące skurcz oskrzeli, pokrzywkę i obrzęk twarzy. Takie reakcje są podobne do reakcji obserwowanych po podaniu innych leków zawierających platynę i mogą wystąpić w ciągu kilku minut. Częstość występowania reakcji alergicznych może się zwiększyć w przypadku wcześniejszej ekspozycji na lek zawierający platynę, jednak reakcje uczuleniowe obserwowano także już po pierwotnej ekspozycji na karboplatynę. Pacjentów należy objąć ścisłą obserwacją możliwych reakcji uczuleniowych i stosować odpowiednie leczenie wspomagające.
Nie badano możliwości działania rakotwórczego karboplatyny, ale zgłaszano działanie rakotwórcze w przypadku związków o podobnym mechanizmie działania i podobnej mutagenności.
Dzieci i młodzież
Nie udowodniono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności podawania karboplatyny u dzieci.
Środki ostrożności
Należy ściśle kontrolować morfologię krwi obwodowej oraz wykonywać badania czynności nerek i wątroby. Zaleca się badania liczby krwinek na początku leczenia i raz w tygodniu podczas leczenia, aby ocenić nadir,hematologiczny w celu dostosowania następnej dawki.
Ponadto należy regularnie dokonywać oceny neurologicznej pacjenta.
Objawy przedawkowania
Karboplatynę podawano w badaniach I fazy w dawce do 1600 mg/m² pc. dożylnie na kurs leczenia. Po tych dawkach obserwowano zagrażające życiu niepożądane działania hematologiczne z granulocytopenią, małopłytkowością i niedokrwistością. Nadir granulocytów, trombocytów i hemoglobiny obserwowano pomiędzy 9. – 25. dniem (mediana: 12. – 17. dzień). Granulocyty osiągały wartości ≥ 500/μl po 8 – 14 dniach (mediana: 11), a wartość trombocytów wynosiła ≥ 25 000/μl po 3 – 8 dniach (mediana: 7). Ponadto występowały także następujące niehematologiczne działania niepożądane: zaburzenia czynności nerek z obniżeniem o 50 % wskaźnika przesączania kłębuszkowego, neuropatia, ototoksyczność, utrata wzroku, hiperbilirubinemia, zapalenie błon śluzowych, biegunka, nudności i wymioty z bólem głowy, rumień i ciężkie zakażenie. W większości przypadków zaburzenia słuchu były przemijające i odwracalne.
Leczenie przedawkowania
Brak antidotum po przedawkowaniu karboplatyny. Spodziewane powikłania wskutek przedawkowania powinny być związane z mielosupresją oraz zaburzeniem czynności wątroby i nerek. Przeszczep szpiku i przetoczenia (trombocytów, krwi) mogą stanowić skuteczne metody leczenia niepożądanych działań hematologicznych.
Nie wolno stosować karboplatyny:
- u pacjentów z nadwrażliwością na karboplatynę i (lub) inne związki zawierające platynę
- podczas laktacji (patrz punkt 4.6)
- u pacjentów z istniejącymi wcześniej ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny < 30 ml/min.)
- u pacjentów z ciężką mielosupresją
- u pacjentów z krwawiącymi guzami
Częstość działań niepożądanych przedstawionych poniżej podano na podstawie zbiorczych danych uzyskanych w dużej grupie pacjentów z różnymi czynnikami rokowniczymi przed leczeniem.
Zastosowano następujące częstości:
• Bardzo często (≥ 1/10)
• Często (≥ 1/100, < 1/10)
• Niezbyt często (≥ 1/1 000, < 1/100)
• Rzadko (≥ 1/10 000, < 1/1 000)
• Bardzo rzadko (< 1/10 000), nie znana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych)
Nowotwory łagodne, złośliwe i nieokreślone (w tym torbiele i polipy)
Niezbyt często: Po podaniu karboplatyny w monoterapii lub w terapii skojarzonej zgłaszano wtórne nowotwory (nie ustalono związku przyczynowego).
Bardzo rzadko: Zgłaszano wystąpienie ostrej białaczki promielocytowej 6 lat po stosowaniu karboplatyny w monoterapii i wcześniejszej radioterapii.
Zaburzenia krwi i układu chłonnego
Bardzo często: Mielosupresja jest działaniem toksycznym karboplatyny ograniczającym wielkość dawki. Mielosupresja może mieć cięższą postać i utrzymywać się dłużej u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, intensywnie wcześniej leczonych, w złym stanie ogólnym i w wieku ponad 65 lat. Mielosupresja pogarsza się podczas równoczesnego stosowania karboplatyny z innymi lekami o działaniu mielosupresyjnym. Mielosupresja jest zwykle odwracalna i nie ulega kumulacji w przypadku stosowania karboplatyny w monoterapii i w zalecanej dawce i częstości podawania. Przy podawaniu maksymalnej tolerowanej dawki karboplatyny w monoterapii, małopłytkowość z nadirem liczby płytek poniżej 50 x 109/l występuje u około jednej trzeciej pacjentów. Nadir zwykle występuje pomiędzy 14. i 21. dniem, z poprawą w ciągu 35 dni od rozpoczęcia leczenia. Leukopenia występuje u około 20 % pacjentów, ale poprawa od dnia wystąpienia nadiru (14. – 28. dzień) może być wolniejsza i zwykle występuje w ciągu 42 dni od rozpoczęcia leczenia. Neutropenia z liczbą granulocytów mniejszą niż 1 x 109/l występuje u około jednej piątej pacjentów. Wartości hemoglobiny mniejszą niż 9,5 mg/100 ml obserwowano u 48 % pacjentów z prawidłowymi wartościami przed rozpoczęciem leczenia. Niedokrwistość występuje często i może się kumulować.
Często: Ponadto zgłaszano powikłania krwotoczne, zwykle małe.
Niezbyt często: Czasami zgłaszano infekcyjne powikłania.
Rzadko: Zgłaszano przypadki neutropenii z gorączką. Występowały pojedyncze przypadki zagrażających życiu zakażeń i krwawień.
Zaburzenia nerek i dróg moczowych
Bardzo często: Toksyczne działanie na nerki nie jest zwykle przyczyną ograniczającą wielkość dawki u pacjentów otrzymujących karboplatynę, ani nie wymaga działań zapobiegawczych takich jak nawadnianie dużymi ilościami płynów lub wymuszona diureza. Niemniej jednak może wystąpić wzrost stężenia mocznika we krwi lub kreatyniny w surowicy krwi.
Często: Mogą wystąpić zaburzenia czynności nerek objawiające się spadkiem klirensu kreatyniny poniżej 60 ml/min. Częstość występowania i nasilenie nefrotoksyczności może zwiększać się u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek przed rozpoczęciem leczenia karboplatyną. Nie wiadomo, czy odpowiedni program nawodnienia może wyeliminować takie działanie, ale zmniejszenie dawki lub przerwanie leczenia jest wymagane w przypadku umiarkowanych zmian czynności nerek (klirens kreatyniny 30 – 59 ml/min.). Karboplatyna jest przeciwwskazana u pacjentów z klirensem kreatyniny < 30 ml/min.
Zaburzenia metabolizmu i odżywiania
Bardzo często: Obniżenie stężenia elektrolitów w surowicy (sód, magnez, potas i wapń) zgłaszano po leczeniu karboplatyną. Spadki stężeń nie były na tyle istotne, aby spowodować wystąpienie objawów klinicznych.
Rzadko: Zgłaszano przypadki hiponatremii.
Zaburzenia żołądka i jelit
Bardzo często: Nudności bez wymiotów występują u około jednej czwartej pacjentów otrzymujących karboplatynę, wymioty zgłaszano u ponad połowy pacjentów, a u około jednej trzeciej występują ciężkie wymioty. Nudności i wymioty zwykle ustępują w ciągu 24 godzin po leczeniu i zwykle można je łagodzić (i im przeciwdziałać) stosując leki przeciwwymiotne. U jednej czwartej pacjentów nie występują żadne nudności ani wymioty. Wymioty, których nie można kontrolować za pomocą leków obserwowano tylko u 1 % pacjentów. Wydaje się, że wymioty występują częściej u pacjentów wcześniej leczonych, szczególnie u pacjentów wcześniej leczonych cisplatyną. Bolesne zaburzenia żołądkowo-jelitowe występowały u 17 % pacjentów.
Często: Biegunka (6 %), zaparcie (4 %), zapalenie błon śluzowych. Rzadko: Zmiany smaku. Zgłaszano przypadki jadłowstrętu.
Zaburzenia układu immunologicznego
Często: Zgłaszano reakcje uczuleniowe na karboplatynę u mniej niż 2 % pacjentów np. wysypka skórna, pokrzywka, rumień, gorączka bez określonej przyczyny lub świąd.
Rzadko: Występowała anafilaksja, wstrząs anafilaktyczny, obrzęk naczynioruchowy lub reakcje rzekomoanafilaktyczne obejmujące skurcz oskrzeli, pokrzywkę i obrzęk twarzy (patrz ostrzeżenia).
Zaburzenia ucha i błędnika
Bardzo często: Podkliniczne obniżenie ostrości słuchu, obejmujące ubytek słuchu w zakresie wysokich częstotliwości (4000 – 8000 Hz) określony za pomocą audiogramu zgłaszano u 15 % pacjentów leczonych karboplatyną.
Często: Tylko u 1 % pacjentów obserwowano objawy kliniczne, w większości jako szumy w uszach. U pacjentów leczonych wcześniej cisplatyną, u których występował ubytek słuchu związany z tym leczeniem, zaburzenia słuchu były trwałe lub ulegały pogorszeniu. W przypadku podawania dawek karboplatyny większych niż zalecane w skojarzeniu z innymi ototoksycznymi lekami zgłaszano klinicznie istotną utratę słuchu u pacjentów pediatrycznych.
Zaburzenia układu nerwowego
Często: Częstość występowania neuropatii obwodowych po leczeniu karboplatyną wynosi 6 %. U większości pacjentów neurotoksyczność jest ograniczona do parestezji i zmniejszenia głębokich odruchów ścięgnistych. Częstość i nasilenie tych działań niepożądanych wzrasta u pacjentów w podeszłym wieku i pacjentów leczonych wcześniej cisplatyną. Parestezje występujące przed rozpoczęciem leczenia karboplatyną, szczególnie, jeśli związane są z wcześniejszym leczeniem cisplatyną, mogą utrzymywać się lub nasilać podczas leczenia karboplatyną.
Niezbyt często: Zgłaszano objawy ze strony ośrodkowego układu nerwowego, jednak często wydają się one związane z jednoczesnym leczeniem przeciwwymiotnym.
Zaburzenia oka
Rzadko: Zgłaszano przemijające zaburzenia wzroku, czasami obejmujące przemijającą utratę wzroku, w związku z leczeniem platyną. Zwykle wiąże się to z dużą dawką leku u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek.
Zaburzenia serca
Bardzo rzadko: Zdarzenia sercowo-naczyniowe (niewydolność serca, zatorowość) oraz zdarzenia mózgowo-naczyniowe (udar mózgu) zgłaszano w pojedynczych przypadkach (nie ustalono związku przyczynowo-skutkowego z karboplatyną). Zgłaszano pojedyncze przypadki nadciśnienia.
Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych
Bardzo często: Nieprawidłowości w badaniach czynności wątroby (zwykle łagodne lub umiarkowane) zgłaszano w związku z karboplatyną u około jednej trzeciej pacjentów z prawidłowymi wartościami przed rozpoczęciem leczenia. Częściej zwiększona jest aktywność fosfatazy alkalicznej niż AlAT, AspT lub stężenie całkowitej bilirubiny. Większość takich nieprawidłowości ustępuje samoistnie podczas kursu leczenia.
Rzadko: Ciężką niewydolność wątroby (w tym ostrą martwicę wątroby) zgłaszano po podaniu większych niż zalecane dawek karboplatyny.
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej Często: Łysienie.
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania
Bardzo często: Hiperurikemia jest obserwowana u około jednej czwartej pacjentów. Stężenia kwasu moczowego w surowicy mogą być obniżone przez allopurynol. Astenia.
Często: Zmęczenie.
Niezbyt często: Gorączka i dreszcze bez stwierdzonego zakażenia; reakcje w miejscu podania, takie jak: ból, rumień, obrzęk, pokrzywka i martwica. Rzadko: Zespół hemolityczno-mocznicowy.
Ciąża
Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania karboplatyny w okresie ciąży: wykazano embriotoksyczne i teratogenne działanie karboplatyny u szczurów. Jeśli karboplatyna jest stosowana w okresie ciąży, należy uprzedzić pacjentkę o potencjalnym zagrożeniu dla płodu. Należy zalecić kobietom w wieku rozrodczym stosowanie środków antykoncepcyjnych w celu uniknięcia ciąży.
Wykazano mutagenne działanie karboplatyny in vivo i in vitro. W przypadku kobiet, które są w ciąży lub zaszły w ciążę podczas leczenia, należy zapewnić konsultacje genetyczne.
Laktacja
Nie wiadomo, czy karboplatyna jest wydzielana do mleka kobiet karmiących. Należy przerwać karmienie piersią podczas leczenia karboplatyną.
Płodność
Karboplatyna jest genotoksyczna. Dlatego też wskazane jest, aby mężczyźni leczeni karboplatyną wstrzymali się z prokreacją podczas leczenia i do 6 miesięcy po zakończeniu leczenia oraz zwrócili się o poradę w sprawie zamrożenia spermy, w związku z możliwością nieodwracalnej bezpłodności związanej z leczeniem karboplatyną.
Karboplatyna może powodować nudności i wymioty pośrednio zaburzając zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.
Ten preparat należy do kategorii:
Dla tego produktu znaleziono preparaty, które możesz stosować zamiennie w terapii:
za darmo
farmaceutów jest teraz online
arkusze - 15 kg
maść - 1 g
substancja - 50 g
podłoże - 25 g
Informacje dostępne dzięki www.osoz.pl. Dane o produkcie pobrane zostały z bazy KS-BLOZ i nie mogą być kopiowane, rozpowszechniane ani wykorzystywane bez zgody producenta bazy KS-BLOZ, firmy KAMSOFT S.A.
Jest to lek przeciwnowotworowy działający poprzez tworzenie międzyłańcuchowych i wewnątrzłańcuchowych wiązań poprzecznych w DNA, co powoduje hamowanie wzrostu i podziału komórek, głównie w szybko rosnących tkankach. Stosowana jest w leczeniu raka jajnika (jako lek pierwszego rzutu, jak i w przypadku nieskuteczności innych leków), raka płuca, głowy i szyi, raka jądra, raka szyjki macicy.
Rak wargi to jeden z typów raka jamy ustnej. Ponad 90% przypadków raka wargi dotyczy wargi dolnej, przy czym nowotwór ten najczęściej dotyka mężczyzn w przedziale wiekowym od 50 do 70 roku życia. Rak wargi górnej występuje znacznie rzadziej. Szacuje...
Od 4 do 7 grudnia w Orlando na Florydzie odbywał się Zjazd Amerykańskiego Towarzystwa Hematologicznego. Wnioski ze spotkania są optymistyczne: obecnie dzięki nowoczesnym lekom oraz przeszczepom, osoby cierpiące na nowotwory krwi żyją od kilku do kilkunastu...
Serwis abczdrowie.pl nawiązał współpracę z Fundacją Onkologiczną Osób Młodych - Alivia. Fundacja działa od kwietnia 2010 roku. Wszystkie osoby pracujące w Fundacji miały styczność z chorobą nowotworową. Pomysłodawcą i założycielem Fundacji jest Bartosz...
Wprowadzony 1 stycznia 2015 roku Pakiet Onkologiczny, który miał ułatwić dostęp chorego do specjalisty i pomóc mu sprawnie przejść przez diagnostykę i leczenie choroby, będzie zmieniony. Jak zapowiada Ministerstwo Zdrowia, usprawnienia nastąpią już w...
Odkrycie duńskich naukowców może się okazać przełomem, który ocali życie milionów osób z różnymi typami nowotworów. Czy wyczekiwany lek na raka został właśnie odnaleziony? Szczęśliwy traf Jak podaje serwis ScienceDaily.com, naukowcy z Uniwersytetu...
Badania cytogenetyczne w diagnostyce białaczki to rodzaj specjalistycznych badań niezbędnych do postawienia pełnego rozpoznania choroby. Diagnostyka białaczki składa się z kilku etapów i jest dość skomplikowana. Jej celem jest stuprocentowe potwierdzenie...
Słowo remisja oznacza cofnięcie się objawów choroby. Używa się go w przypadku schorzeń przewlekłych i nawracających. Generalnie w białaczkach remisja następuje wtedy, gdy ustąpią dolegliwości związane z chorobą a obraz krwi w podstawowych badaniach hematologicznych...
Przeszczep szpiku prowadzony jest w celu odbudowy zniszczonego lub funkcjonującego w niewłaściwy sposób szpiku. Pierwsze udane przeszczepienia na świecie miały miejsce w latach pięćdziesiątych ubiegłego wieku, a w Polsce w latach osiemdziesiątych. Przeszczepianie...
Białaczka to szeroka grupa nowotworów złośliwych układu krwiotwórczego. Ich leczenie jest wieloetapowe i bardzo skomplikowane. Ponadto do każdego rodzaju białaczki dobiera się indywidualnie metody terapeutyczne. Wyróżnia się 3 podstawowe grupy białaczek:...
Jak sama definicja mówi białaczka to grupa chorób nowotworowych układu krwiotwórczego. W jej przebiegu klony jednego typu leukocytów rozprzestrzeniają się w szpiku kostnym po czym przedostają się do krwi i mogą naciekać inne narządy. W szpiku powstaje...
Komentarze