Xapimant

Xapimant - dawkowanie

Leczenie powinien rozpocząć i nadzorować lekarz z doświadczeniem w diagnozowaniu i leczeniu choroby Alzheimera. Leczenie można rozpocząć tylko wówczas, gdy pacjent ma opiekuna, który będzie kontrolował przyjmowanie produktu leczniczego przez pacjenta. Rozpoznanie należy postawić zgodnie z aktualnie obowiązującymi wytycznymi. Należy regularnie oceniać tolerancję i dawkowanie memantyny, szczególnie w ciągu pierwszych trzech miesięcy leczenia. Następnie należy regularnie oceniać działanie lecznicze memantyny oraz tolerancję leczenia przez pacjenta, zgodnie z aktualnie obowiązującymi wytycznymi klinicznymi. Leczenie podtrzymujące można kontynuować tak długo, jak długo utrzymuje się korzystne działanie lecznicze i pacjent dobrze toleruje leczenie memantyną. Przerwanie leczenia należy rozważyć, gdy brak już oznak działania leczniczego lub pacjent nie toleruje leczenia.

Memantynę należy podawać raz na dobę, o tej samej porze każdego dnia. Tabletki powlekane można przyjmować niezależnie od posiłków.

Dorośli

Zwiększanie dawki

Zalecana dawka początkowa wynosi 5 mg na dobę. Dawkę tę zwiększa się stopniowo przez pierwsze 4 tygodnie leczenia aż do uzyskania zalecanej dawki podtrzymującej, zgodnie z następującym schematem:

1. tydzień (dzień 1-7):

Pacjent powinien otrzymywać 0,5 ml roztworu (co odpowiada 5 mg na dobę) przez 7 dni.

2. tydzień (dzień 8-14):

Pacjent powinien otrzymywać 1 ml roztworu (co odpowiada 10 mg na dobę) przez 7 dni.

3. tydzień (dzień 15-21):

Pacjent powinien otrzymywać 1,5 ml roztworu (co odpowiada 15 mg na dobę) przez 7 dni. Od 4. tygodnia:

Pacjent powinien otrzymywać 2 ml roztworu (co odpowiada 20 mg na dobę) raz na dobę.

Dawka podtrzymująca

Zalecana dawka podtrzymująca wynosi 20 mg na dobę.

Osoby w podeszłym wieku

Na podstawie badań klinicznych ustalono zalecaną dawką dobową dla pacjentów w wieku powyżej 65 lat, która wynosi 20 mg (2 ml roztworu), zgodnie z opisanym powyżej schematem podawania leku.

Dzieci i młodzież

Nie zaleca się stosowania memantyny u dzieci w wieku poniżej 18 lat ze względu na brak danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania i skuteczności.

Zaburzenia czynności nerek

U pacjentów z lekkimi zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny 50-80 ml/min) modyfikacja dawki nie jest konieczna. U pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny 30-49 ml/min) dawka dobowa powinna wynosić 10 mg (1 ml roztworu). Jeśli leczenie jest dobrze tolerowane przez co najmniej 7 dni, dawkę można zwiększyć do 20 mg na dobę, zgodnie ze standardowym schematem. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny 5-29 ml/min) dawka dobowa powinna wynosić 10 mg (1 ml roztworu) na dobę.

Zaburzenia czynności wątroby

U pacjentów z lekkimi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby (stopień A i B w skali Childa-Pugha) modyfikacja dawki nie jest konieczna. Nie ma dostępnych danych dotyczących stosowania memantyny u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. Nie zaleca się podawania memantyny tym pacjentom.

Xapimant - środki ostrożności

Zaleca się zachowanie ostrożności u pacjentów z padaczką, z drgawkami w wywiadzie lub u pacjentów z czynnikami predysponującymi do padaczki.

Należy unikać jednoczesnego stosowania antagonistów kwasu N-metylo-D-asparaginowego (NMDA), takich jak amantadyna, ketamina lub dekstrometorfan, gdyż leki te działają na ten sam układ receptorowy, co memantyna i możliwe są częstsze lub bardziej nasilone działania niepożądane (głównie związane z ośrodkowym układem nerwowym), patrz również punkt 4.5.

Konieczne jest uważne kontrolowanie stanu pacjentów, u których występują czynniki mogące prowadzić do zwiększenia pH moczu (patrz punkt 5.2 ?Wydalanie"), takie jak: radykalne zmiany diety (np. diety mięsnej na wegetariańską) lub przyjmowanie dużych dawek leków alkalizujących sok żołądkowy. Przyczyną zwiększenia pH moczu może być również kwasica kanalikowo-nerkowa lub ciężkie zakażenia dróg moczowych wywołane przez bakterie z rodzaju Proteus.

Z większości badań klinicznych wykluczono pacjentów ze świeżo przebytym zawałem mięśnia sercowego, z niewyrównaną zastoinową niewydolnością krążenia (klasa III-IV wg NYHA) lub niekontrolowanym nadciśnieniem tętniczym. Ponieważ dostępne są jedynie ograniczone dane dotyczące podawania memantyny tym pacjentom, należy ich poddać wnikliwej obserwacji podczas leczenia.

Substancje pomocnicze

Roztwór doustny zawiera sorbitol (E 420). Nie należy go stosować u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją fruktozy.

Xapimant - przedawkowanie

Dostępne są jedynie ograniczone dane dotyczące przedawkowania, pochodzące z badań klinicznych oraz doświadczenia po wprowadzeniu memantyny do obrotu.

Objawy

Względnie duże przedawkowanie (odpowiednio 200 mg i 105 mg na dobę przez 3 dni) spowodowało albo tylko zmęczenie, osłabienie i (lub) biegunkę, albo nie wywołało objawów. W wypadkach przedawkowania poniżej 140 mg lub gdy dawka była nieznana, obserwowano objawy ze strony ośrodkowego układu nerwowego (splątanie, ospałość, senność, zaburzenia równowagi, pobudzenie, agresję, omamy i zaburzenia chodu) i (lub) żołądkowo-jelitowe (wymioty i biegunka).

Po największym przedawkowaniu, gdzie pacjent przeżył przyjęcie doustne 2000 mg memantyny. Obserwowano u niego objawy działania na ośrodkowy układ nerwowy: śpiączkę trwającą 10 dni, a później podwójne widzenie i pobudzenie. U pacjenta zastosowano leczenie objawowe oraz plazmaferezę. Pacjent powrócił do zdrowia bez trwałych następstw.

W innym przypadku dużego przedawkowania pacjent, który otrzymał doustnie 400 mg memantyny, również przeżył i wyzdrowiał. Obserwowano u niego objawy ze strony ośrodkowego układu nerwowego, takie jak niepokój, psychoza, omamy wzrokowe, stan przeddrgawkowy, senność, stupor i utrata świadomości.

Leczenie

W razie przedawkowania należy zastosować leczenie objawowe. Nie jest dostępna specyficzna odtrutka w przypadku zatrucia lub przedawkowania. Należy zastosować standardowe kliniczne postępowanie w celu usunięcia substancji czynnej, np. przez płukanie żołądka, podanie węgla leczniczego (przerwanie potencjalnego ponownego krążenia jelitowo-wątrobowego), zakwaszenie moczu, wymuszona diureza.

W razie przedmiotowych i podmiotowych objawów nadmiernego pobudzenia ośrodkowego układu nerwowego należy rozważyć ostrożne leczenie objawowe.