Vancomycin NRIM

Vancomycin NRIM - dawkowanie

Wankomycyna pozajelitowo powinna być podawana wyłącznie jako powolna infuzja dożylna (nie więcej niż 10 mg/min — przez przynajmniej 60 min), która jest odpowiednio rozcieńczona (przynajmniej 100 ml na 500 mg lub 200 ml na 1000 mg).

Pacjenci wymagający ograniczenia płynów mogą otrzymać roztwór 500 mg/50 ml lub 1000 mg/100 ml. Wraz ze zwiększeniem stężeń rośnie ryzyko wystąpienia zdarzeń niepożądanych związanych z infuzją. Zdarzenia niepożądane związane z infuzją mogą jednak wystąpić przy dowolnym tempie lub stężeniu.

Dawkę należy dostosować indywidualnie w zależności od masy ciała, wieku i czynności nerek. W celu lepszego dostosowania dawki można oznaczyć stężenia wankomycyny.

Informacje na temat przygotowania roztworu, patrz punkt 6.6

Stosowanie dożylne (infuzja) u pacjentów z prawidłową czynnością nerek:

Dorośli i młodzież powyżej 12 lat:

Zalecana dobowa dawka dożylna to 2000 mg podzielona na cztery dawki po 500 mg co sześć godzin lub dwie dawki po 1000 mg co 12 godzin. Lub 30 do 40 mg/kg m.c./dobę w 2 lub 4 dawkach w ciągu doby.

W przypadku bakteryjnego zapalenia wsierdzia ogólnie stosowanym trybem leczenia jest 1000 mg wankomycyny dożylnie co 12 godzin przez 4 tygodnie pojedynczo lub w skojarzeniu z innymi antybiotykami (gentamycyna plus ryfampicyna, gentamycyna, streptomycyna). Zapalenie wsierdzia wywoływane przez enterokoki jest leczone przez 6 tygodni za pomocą wankomycyny skojarzonej z aminoglikozydem. Należy skonsultować się z oficjalnymi wytycznymi.

Dzieci od jednego miesiąca do 12 lat:

Zwykłe dawkowanie dożylne to 10 mg/kg m.c. podawane co 6 godzin (całkowita dawka dobowa wynosi 40 mg/kg m.c.). Każdą dawkę powinno się podawać w czasie przynajmniej 60 minut.

Noworodki (donoszone):

0–7 dnia życia: Dawka początkowa 15 mg/kg m.c., następnie 10 mg/kg m.c. co 12 godzin.

7–30 dnia życia: Dawka początkowa 15 mg/kg m.c., następnie 10 mg/kg m.c. co 8 godzin.

Każdą dawkę powinno się podawać w czasie 60 minut. U tych pacjentów może być uzasadnione ścisłe monitorowanie stężenia wankomycyny w surowicy.

Ciąża:

Odnotowano, że w celu osiągnięcia terapeutycznego stężenia leku w surowicy u pacjentek w ciąży mogą być wymagane znacząco podwyższone dawki — patrz punkt 4.6 Wpływ na płodność, ciążę i laktację.

Osoby starsze:

Może być wymagane większe niż spodziewane obniżenie dawki z powodu pogarszającej się czynności nerek (patrz poniżej).

Pacjenci otyli:

Może być wymagana modyfikacja zwykłego dawkowania dobowego.

Pacjenci z niewydolnością wątroby:

Brak dowodów na konieczność obniżenia dawki u pacjentów z niewydolnością wątroby.

Pacjenci z upośledzoną czynnością nerek:

Należy dostosować dawkę w celu uniknięcia wystąpienia toksycznych stężeń leku w surowicy. U wcześniaków i osób starszych może być wymagane większe niż spodziewane obniżenie dawki z powodu zmniejszonej czynności nerek. U tych pacjentów zaleca się regularne monitorowanie stężeń leku w surowicy, jako że odnotowano przypadki akumulacji, zwłaszcza po wydłużonym leczeniu.

Stężenia wankomycyny można określić przy użyciu oznaczeń mikrobiologicznych, radioimmunologicznych, oznaczeń metodą immunofluorescencji w świetle spolaryzowanym, oznaczeń immunofluorescencyjnych lub wysokosprawnej chromatografii cieczowej. Poniżej znajduje się nomogram oparty na wartościach klirensu kreatyniny stanowiący wytyczne dostosowania dawki:

Nomogram dawkowania wankomycyny u pacjentów z upośledzoną czynnością nerek

Nomogram nie jest odpowiedni dla funkcjonalnie beznerkowych pacjentów dializowanych. Tym pacjentom powinno się podać dawkę początkową wynoszącą 15 mg/kg masy ciała, aby w krótkim czasie uzyskać terapeutyczne stężenie leku w surowicy; dawka wymagana do utrzymania stabilnego stężenia wynosi 1,9 mg/kg m.c./24 h. Z powodu wygody pojedynczych dawek podtrzymujących wynoszących od 250 mg do 1 g, u pacjentów z wyraźnie upośledzoną czynnością nerek, zamiast codziennie, dawkę można podawać co kilka dni. W przypadku bezmoczu zalecano dawkę 1 g co siedem do dziesięciu dni.

Jeśli znane jest tylko stężenie kreatyniny w surowicy, do obliczenia klirensu kreatyniny można użyć poniższego wzoru:

Mężczyźni: Masa ciała (kg) x (140 – wiek (w latach))

72 x stężenie kreatyniny w surowicy (mg/100 ml) Kobiety: 0,85 x wartość otrzymana przy użyciu powyższego wzoru Instrukcje przygotowania roztworów, patrz punkt 6.6.

Monitorowanie stężenia wankomycyny w surowicy:

Stężenie wankomycyny w surowicy powinno być monitorowane przynajmniej drugiego dnia leczenia tuż przed podaniem kolejnej dawki i jedną godzinę po infuzji. Terapeutyczne stężenia wankomycyny we krwi powinny wynosić między 30 i 40 mg/l (maksymalnie 50 mg/l) jedną godzinę po zakończeniu infuzji, a poziom minimalny (tuż przed kolejnym podaniem) między 5 i 10 mg/l.

Stężenia powinny być w warunkach prawidłowych monitorowane dwa lub trzy razy w tygodniu.

Czas trwania leczenia

Czas trwania leczenia zależy od ciężkości zakażenia oraz postępu klinicznego i bakteriologicznego.

Vancomycin NRIM - środki ostrożności

Szybkie podanie bolusowe (np. w ciągu kilku minut) może się wiązać z nasileniem niedociśnienia obejmującym wstrząs i rzadko zatrzymaniem akcji

serca, reakcjami histaminopodobnymi oraz wysypką grudkowo-plamistą lub rumieniowatą („zespół czerwonego człowieka” lub „zespół czerwonej szyi”). Wankomycynę należy podawać jako infuzję w postaci rozcieńczonego roztworu w czasie nie krótszym niż 60 minut, aby uniknąć wystąpienia reakcji niepożądanych związanych z szybką infuzją. Zaprzestanie infuzji zwykle skutkuje natychmiastowym ustaniem tych reakcji (patrz punkt 4.2. Dawkowanie i sposób podawania oraz punkt 4.8 Działania niepożądane).

W związku z potencjalną oto- i nefrotoksycznością wankomycyny należy ją ostrożnie stosować u pacjentów z niewydolnością nerek, a dawkę powinno się zmniejszać w zależności od stopnia upośledzenia czynności nerek. Ryzyko toksyczności znacząco zwiększa wysokie stężenie leku we krwi lub przedłużające się leczenie. Należy monitorować stężenie leku we krwi i regularnie przeprowadzać badania czynności nerek.

Stosowania wankomycyny powinno się unikać również u pacjentów z wcześniejszą utratą słuchu. W przypadku stosowania leku u tych pacjentów należy, jeśli to możliwe, regulować dawkę poprzez okresowe badanie stężenia leku we krwi. Głuchotę może poprzedzać dzwonienie w uszach.

Osoby starsze są bardziej podatne na uszkodzenie słuchu. Doświadczenie z innymi antybiotykami sugeruje, że głuchota może postępować mimo zaprzestania leczenia.

Użycie w pediatrii: U wcześniaków i niemowląt może być odpowiednie potwierdzenie występowania pożądanego stężenia wankomycyny w surowicy. Jednoczesne podanie wankomycyny i środków znieczulających wiązano z rumieniem oraz histaminopodobnym zaczerwienieniem skóry u dzieci.

Stosowanie u osób starszych: Naturalny spadek przesączania kłębuszkowego wraz z postępującym wiekiem może doprowadzić do podwyższonego stężenia wankomycyny we krwi, jeśli nie dokonuje się dostosowania dawki (patrz punkt „Dawkowanie i sposób podawania”).

Środki ostrożności

Regularne monitorowanie stężenia wankomycyny we krwi jest wskazane w przypadku długotrwałego stosowania, zwłaszcza u pacjentów z niewydolnością nerek lub upośledzeniem słuchu oraz równoczesnym podawaniem substancji odpowiednio nefrotoksycznych lub ototoksycznych.

Dawki należy dopasować na podstawie stężeń w surowicy. Należy monitorować stężenie leku we krwi i regularnie przeprowadzać badania czynności nerek.

U pacjentów z graniczną wydolnością nerek oraz osób w wieku powyżej 60 lat powinno się wykonać kilka badań czynności słuchowej i stężenia wankomycyny we krwi. Wszyscy pacjenci otrzymujący lek powinni być poddawani okresowym badaniom hematologicznym, badaniom moczu oraz czynności nerek.

Wankomycyna w przypadku wstrzyknięcia domięśniowego działa bardzo drażniąco na tkanki i powoduje nekrozę w miejscu iniekcji; należy ją podawać poprzez infuzję dożylną. U wielu pacjentów przyjmujących wankomycynę może wystąpić ból w miejscu iniekcji, a także zakrzepowe zapalenie żył; objawy te mają niekiedy ciężki przebieg.

Częstość występowania zakrzepowego zapalenia żył oraz jego ciężkość można zminimalizować przez powolne podawanie leku w postaci rozcieńczonego roztworu (2,5 do 5,0 g/l) oraz przez zmianę miejsc infuzji.

Zbyt długie stosowanie wankomycyny może poskutkować nadmiernym wzrostem mikroorganizmów niewrażliwych na lek. Niezbędna jest dokładna obserwacja pacjenta. Jeżeli w czasie trwania leczenia wystąpi nadkażenie, należy powziąć odpowiednie środki. W rzadkich wypadkach zgłaszano wystąpienie rzekomobłoniastego zapalenia jelita grubego wywołanego rozwojem C. difficile u pacjentów otrzymujących wankomycynę dożylnie.

Jako że zgłaszano przypadki nadwrażliwości, wankomycynę należy z ostrożnością podawać pacjentom ze znaną nadwrażliwością na teikoplaninę.

Vancomycin NRIM - przedawkowanie

Zaleca się leczenie wspomagające z utrzymaniem przesączania kłębuszkowego. Wankomycyna jest słabo usuwana z krwi drogą hemodializy lub dializy otrzewnowej. Według doniesień korzyść płynąca z hemoperfuzji z zastosowaniem żywicy Amberlite XAD-4 jest ograniczona.