Tobramycin B.Braun

Tobramycin B.Braun - dawkowanie

Produkt Tobramycin B. Braun, 3 mg/ml, roztwór do infuzji należy podawać wyłącznie w infuzji dożylnej. Zalecany czas podawania wynosi 30 minut, ale można go przedłużyć do 60 minut (patrz punkt 5.1 i 5.2).

Dawkowanie

Dawkowanie u pacjentów z prawidłową czynnością nerek Dorośli i młodzież (od 12. do 17. roku życia)

Ciężkie zakażenia

3 mg/kg masy ciała na dobę w jednej dawce lub w równo podzielonych dawkach wynoszących 1 mg/kg masy ciała, podawanych co 8 godzin.

Zakażenia zagrażające życiu

Do 5 mg/kg masy ciała na dobę w jednej dawce lub w równo podzielonych dawkach wynoszących 1,66 mg/kg masy ciała, podawanych co 8 godzin (czasami dawkowanie co 6 godzin). Jeśli stan kliniczny poprawi się, należy zmniejszyć dawkę.

Mukowiscydoza

U pacjentów z mukowiscydozą farmakokinetyka tobramycyny może być zmieniona, co może się wiązać z koniecznością zwiększenia dawki do 8-10 mg/kg masy ciała na dobę, w celu osiągnięcia terapeutycznego stężenia w surowicy. Z uwagi na dużą osobniczą zmienność, należy kontrolować stężenie tobramycyny w surowicy.

Dzieci (w wieku powyżej jednego tygodnia życia)

Od 6 do 7,5 mg/kg masy ciała na dobę w jednej dawce lub od 2 do 2,5 mg/kg masy ciała co 8 godzin lub czasami od 1,5 do 1, 9 mg/kg masy ciała co 6 godzin. Produkt Tobramycin B. Braun, 3 mg/ml, roztwór do infuzji nie jest zalecany do stosowania u dzieci o masie ciała mniejszej niż 12 kg (dawkowanie raz na dobę) i poniżej 32 kg [dawkowanie kilka (trzy) razy na dobę]. Z uwagi na większe dawki zalecane dla pacjentów z zakażeniem dróg oddechowych i mukowiscydozą (8 do 10 mg/kg mc./dobę), produkt Tobramycin B. Braun, 1 mg/ml, roztwór do infuzji można stosować u tych pacjentów, jeśli ich mas ciała wynosi co najmniej 25 kg (dawkowanie kilka razy na dobę).

Dobowa objętość roztworu podawanego w infuzji u pacjentów z prawidłową czynnością nerek

Odpowiednie dawkowanie jest zapewnione, jeśli produkt Tobramycin B. Braun, 3 mg/ml, roztwór do infuzji podaje się za pomocą pompy infuzyjnej.

Dawkowanie raz na dobę

Tradycyjnie tobramycynę podaje się w dawkach podzielonych, np. co 8 godzin. Jednak badania doświadczalne i kliniczne wykazały, że dawkowanie raz na dobę jest korzystniejsze, zarówno pod względem skuteczności, jak i bezpieczeństwa stosowania, od dawkowania kilka razy na dobę. Tobramycyna wykazuj e długotrwały efekt poantybiotykowy (patrz punkt 5.1). Ostatnie badania in

vitro oraz in vivo wykazały, że przenikanie aminoglikozydów do kory nerek jest ograniczone i w związku z tym, jeśli maksymalne stężenie tobramycyny w surowicy krwi jest większe (po jednorazowej dawce dobowej), mniej aminoglikozydów jest magazynowanych w nerkach niż podczas tradycyjnego wielokrotnego dawkowania w ciągu doby. Również podczas leczenia skojarzonego (np. z antybiotykiem beta-laktamowym w zwykłej dawce) możliwe jest podanie całkowitej dawki dobowej w jednej dawce.

Zaleca się podawanie produktu Tobramycin B. Braun, 3 mg/ml, roztwór do infuzji w jednorazowej dawce dobowej, z wyjątkiem pacjentów z osłabioną odpornością (np. neutropenią), ciężką niewydolnością nerek, mukowiscydozą, wodobrzuszem i u pacjentów z rozległymi oparzeniami (powyżej 20% powierzchni skóry) oraz w czasie ciąży (patrz punkt 5.2).

Dawkowanie u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek

Po podaniu dawki początkowej 1 mg/kg mc. konieczna jest modyfikacja dawkowania poprzez zmniejszenie dawki podawanej co 8 godzin (schemat 1.) lub zwiększenie odstępów między zwykłymi dawkami (schemat 2., patrz tabela poniżej). Jeśli nie jest możliwe bezpośrednie mierzenie stężenia tobramycyny w surowicy, dawkę należy modyfikować na podstawie stężenia kreatyniny w surowicy lub klirensu kreatyniny, zakładając, że występuje dobra korelacja między tymi parametrami a okresem półtrwania tobramycyny.

U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek dawkę podtrzymującą należy skorygować stosownie do czynności nerek, według podanego niżej schematu.

Dawki podtrzymujące po dawce początkowej 1 mg/kg mc. (*), w zależności od czynności nerek i masy ciała pacjenta

(*) W zakażeniach zagrażających życiu można podawać dodatkowe dawki o połowę większe niż zalecane dawki. Po zaobserwowaniu poprawy stanu pacjenta dawki należy zmniejszyć do normalnych wielkości. W celu ustalenia klirensu kreatyniny konieczna jest stabilna czynność nerek, tzn. stabilne stężenie mocznika we krwi.

Alternatywnym sposobem obliczenia zmniejszonej dawki, podawanej co 8 godzin (u pacjentów ze stabilnym i znanym stężeniem kreatyniny w surowicy) jest podzielenie zwykle zalecanej dawki przez stężenie kreatyniny (mg/100 ml) u danego pacjenta. W celu obliczenia częstości podawania dawek, wyrażonej w godzinach, przeważnie wystarcza pomnożyć przez sześć stężenie kreatyniny (mg/100 ml) w surowicy danego pacjenta.

Jeśli długotrwale stosuje się duże dawki u niemowląt i małych dzieci z zaburzeniami czynności nerek oraz u pacjentów z dodatkowymi czynnikami ryzyka reakcji toksycznych, należy kontrolować dawkowanie oznaczając stężenie tobramycyny w surowicy i w razie konieczności korygować je.

Aby uniknąć toksycznych działań niepożądanych, maksymalne stężenie w surowicy powinno wynosić między 4 a 10 mikrogramów/ml, a minimalne stężenie przed podaniem następnej dawki powinno być mniejsze niż 2 mikrogramy/ml.

Hemodializa. Po każdej sesji dializy należy indywidualnie dostosować dawkę według stężenia tobramycyny w surowicy. Zazwyczaj zalecana dawka tobramycyny po dializie równa jest połowie dawki nasycającej.

Pacjenci w podeszłym wieku

W przypadku pacjentów w podeszłym wieku, w celu osiągnięcia stężenia leczniczego w surowicy, dawki podtrzymujące mogą być niższe, niż u młodszych dorosłych pacjentów.

Otyłość

U pacjentów z nadwagą masę ciała, stanowiącą podstawę do obliczenia dawki dziennej wyrażonej w mg/kg masy ciała, można obliczyć w następujący sposób - należna masa ciała plus 40% nadmiaru masy ciała.

Czas trwania leczenia

Zwykły czas trwania leczenia wynosi 7 do 10 dni. W leczeniu zakażeń opornych lub powikłanych może być konieczne długotrwałe podawanie leku. Zaleca się monitorowanie czynności nerek, słuchu i przedsionka, ponieważ występowanie nefro- i neurotoksyczności jest bardziej prawdopodobne podczas leczenia trwającego dłużej niż 10 dni.

Tobramycin B.Braun - środki ostrożności

Ze względu na potencjalne działanie nefrotoksyczne i ototoksyczne aminoglikozydów, podczas leczenia należy pacjenta ściśle obserwować. U pacjentów z zaburzeniami ósmego nerwu czaszkowego (tj. niedosłuch ucha środkowego) tobramycynę należy stosować wyłącznie w leczeniu zakażeń zagrażających życiu. U pacjentów, których wiek pozwala na poddanie ich testom, szczególnie u pacjentów z grup wysokiego ryzyka, zaleca się, jeśli to tylko możliwe, wykonanie serii audiogramów. Monitorowanie czynności nerek i ósmego nerwu słuchowego ma kluczowe znaczenie u pacjentów, u których stwierdzono lub podejrzewa się zaburzenie czynności nerek oraz u pacjentów, u których początkowo czynność nerek była prawidłowa, a podczas leczenia pojawiły się objawy zaburzenia czynności nerek (patrz punkt 4.8).

Stężenie tobramycyny w surowicy należy ściśle kontrolować podczas leczenia, kiedy to tylko możliwe. Szczególnie ważne jest ścisłe kontrolowanie stężenia w surowicy u pacjentów ze stwierdzonym zaburzeniem czynności nerek. Stężenie minimalnego powyżej 2 mikrogramów/ml może wskazywać na kumulację w tkankach i należy go unikać, zmniejszając dawkę lub zwiększając przerwy pomiędzy kolejnymi dawkami. Utrzymywanie się przez dłuższy czas maksymalnego stężenia w surowicy powyżej 12 mikrogramów/ml (szczególnie podczas dawkowania kilka razy na dobę) może być związane z toksycznym działaniem leku i należy go unikać (patrz punkt 4.2).

Należy badać mocz w celu wykrycie zwiększonego wydalania białka, komórek i wałeczków nerkowych. Należy okresowo oznaczać stężenie kreatyniny w surowicy i klirens kreatyniny. W miarę możliwości zaleca się wykonanie serii audiogramów u pacjentów, których wiek umożliwia poddanie ich testom, szczególnie pacjentów z grupy wysokiego ryzyka. Należy monitorować stężenie wapnia, magnezu i sodu w surowicy.

Ryzyko wystąpienia reakcji toksyczności jest większe u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, w podeszłym wieku, odwodnionych i u pacjentów leczonych dużymi dawkami i długotrwale oraz leczonych po raz kolejny. Należy zachować ostrożność u pacjentów z nieprawidłowościami przedsionka lub ślimaka (patrz punkt 4.8). Należy unikać kojarzenia tobramycyny z bardzo silnymi diuretykami lub ogólnie z jakimikolwiek substancjami ototoksycznymi lub nefrotoksycznymi (patrz punkt 4.5). Jeśli wystąpią objawy nefrotoksyczności lub ototoksyczności, należy zmodyfikować dawkę lub przerwać podawanie leku.

Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe

Notowano występowanie blokady nerwowo-mięśniowej i porażenie oddychania u zwierząt po zastosowaniu w dawkach kilkakrotnie większych niż zalecane. Nie można wykluczyć możliwości wystąpienia takich reakcji u ludzi, szczególnie podczas podawania leku pacjentom, którzy otrzymują leki hamujące przewodnictwo nerwowo-mięśniowe, leki znieczulające lub przetaczanie dużej objętości krwi z cytrynianem jako antykoagulantem. Jeśli wystąpi blokada nerwowo-mięśniowa, można j ą odwrócić poprzez podanie soli wapnia. Ze względu na działanie hamujące przewodnictwo nerwowo-mięśniowe, aminoglikozydy należy stosować ostrożnie u pacjentów z zaburzeniami nerwowo-mięśniowymi, np. parkinsonizmem (informacje dotyczące miastenii - patrz punkt 4.3).

Biegunka związana ze stosowaniem antybiotyku, rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego Podczas stosowania tobramycyny notowano przypadki wywołanej działaniem antybiotyków biegunki i rzekomobłoniastego zapalenia jelita grubego. Rozpoznanie takie należy rozważyć u tych pacjentów, u których biegunka pojawiła się w okresie do 2 miesięcy po zakończenia leczenia. Jeśli biegunka jest ciężka i (lub) krwawa należy przerwać podawanie tobramycyny i rozpocząć odpowiednie leczenie. Nie podawać leków hamujących perystaltykę (patrz punkt 4.8).

U pacjentów z rozległymi ranami oparzeniowymi farmakokinetyka aminoglikozydów może być zmieniona i może prowadzić do zmniejszenia stężenia w surowicy. Ważne jest monitorowanie stężenia w surowicy.

Ważne jest, aby podczas leczenia aminoglikozydami pacjent był dobrze nawodniony. Aminoglikozydy mogą wchłaniać się w znacznych ilościach z powierzchni ciała podczas miej scowej irygacji lub aplikacji, co może prowadzić do neurotoksyczności i nefrotoksyczności. Należy to uwzględnić w dawce całkowitej, jeśli równocześnie podaje się lek ogólnoustrojowo.

Dzieci

Tobramycynę należy podawać ostrożnie wcześniakom i noworodkom ze względu na niedojrzałość ich nerek, która prowadzi do wydłużenia okresu półtrwania leku w surowicy.

Nadwrażliwość krzyżowa, oporność krzyżowa

Wykazano, że aminoglikozydy powodują krzyżowo reakcje alergiczne i oporność.

Substancje pomocnicze

Tobramycin B. Braun, 3 mg/ml, roztwór do infuzji zawiera 0,15 mmol (3,45 mg) sodu w 1 ml i 12,3 mmol (283 mg) sodu w 80 ml i 18,5 mmol (425 mg) sodu w 120 ml. Należy uwzględnić to u pacjentów kontrolujących zawartość sodu w diecie.

Roztwór jest izotoniczny. Zawartość sodu i chlorków w produkcie Tobramycin B. Braun, 3 mg/ml, roztwór do infuzji należy wziąć pod uwagę podczas stosowania u pacjentów, u których podawanie sodu i chlorku może być szkodliwe klinicznie.

Podczas obliczania dobowej podaży płynów, szczególnie u dzieci, należy brać pod uwagę całkowitą objętość podanego roztworu.

Tobramycin B.Braun - przedawkowanie

Przedział terapeutyczny tobramycyny jest wąski. W razie kumulacji (np. w wyniku zaburzenia czynności nerek) może wystąpić uszkodzenie nerek lub uszkodzenie nerwu słuchowego.

Leczenie przedawkowania

Zaprzestać podawania leku. Nie jest znane swoiste antidotum. Tobramycyna może zostać usunięta z krwi metodą hemodializy (usuwanie metodą dializy otrzewnowej jest wolniejsze i nieciągłe).

Leczenie blokady nerwowo-mięśniowej

Jeśli wystąpi blokada nerwowo-mięśniowa (zazwyczaj na skutek interakcji, patrz punkt 4.5), zaleca się podanie dożylne chlorku wapnia oraz zastosowanie oddechu wspomaganego, jeśli jest to konieczne.