Ropimol - dawkowanie
Ropiwakainy chlorowodorek powinien być stosowany wyłącznie
przez lub pod nadzorem specjalistów doświadczonych w wykonywaniu
znieczuleń przewodowych.
Dawkowanie
DOROŚLI I MŁODZIEŻ POWYŻEJ 12 ROKU ŻYCIA
Poniższa tabela przedstawia dawkowanie zalecane dla
najczęściej stosowanych typów znieczuleń. Obowiązuje zasada
podawania najmniejszej skutecznej dawki. Dawkowanie należy ustalić
na podstawie doświadczenia specjalisty oraz stanu ogólnego
pacjenta.
Tabela 1 Dorośli i młodzież powyżej 12 roku
życia_
ZNIECZULENIA W
CHIRURGII_
Znieczulenie zewnątrzoponowe w odcinku
lędźwiowym_
|
Stężenie
|
Objętość
|
Dawka (§)
|
Czas
|
Czas trwania
|
|
mg/ml
|
ml
|
mg
|
indukcji
|
|
Chirurgia
|
7,5
|
15-25
|
113-188
|
10-20
|
3-5
|
|
10
|
15-20
|
150-200
|
10-20
|
4-6
|
Cięcie cesarskie
|
7,5
|
15-20
|
113-150 (1)
|
10-20
|
3-5
|
Znieczulenie zewnątrzoponowe w
|
odcinku piersiowym
|
|
|
|
Blokada w zwalczaniu bólu pooperacyjnego
(w zależności od poziomu wstrzykiwania)
|
7,5
|
5-15
|
38-113
|
10-20
|
n/a (2)
|
Blokada dużych nerwów*
Blokada splotu ramiennego 7,5
|
30-40
|
225-300 (3)
|
10-25
|
6-10
|
Blokada miejscowa
(np. blokada małych nerwów i 7,5 infiltracja)
|
1-30
|
7,5-225
|
1-15
|
2-6
|
ZWALCZANIE OSTREGO BOLU
|
Znieczulenie zewnątrzoponowe w odcinku
lędźwiowym
Bolus 2 10-20
|
20-40
|
10-15
|
0,5-1,5
|
Powtarzane wstrzykiwania 2 (np. zwalczanie bólu
porodowego)
Infuzja ciągła, np. ból porodowy 2 Zwalczanie bólu
pooperacyjnego 2
|
10-15
(minimalny odstęp 30 minut) 6-10 ml/h 6-14 ml/h
|
20-30
12-20 mg/h 12-28 mg/h
|
n/a n/a
|
n/a n/a
|
Znieczulenie zewnątrzoponowe w odcinku
piersiowym
Infuzja ciągła (zwalczanie bólu 2 6-14 ml/h
pooperacyjnego)
|
12-28 mg/h
|
n/a
|
n/a
|
Blokada miejscowa
|
|
|
|
|
(np. blokada małych nerwów 2 obwodowych i
infiltracja)
|
1-100
|
2-200
|
1-5
|
2-6
|
Blokada nerwów obwodowych (blokada udowa lub z dostępu
pomiędzy mięśniami pochyłymi)
Infuzja ciągła lub powtarzane 2 5-10 ml/h 10-20
mg/h n/a n/a
wstrzykiwanie (np. zwalczanie bólu
pooperacyjnego)_
(§) Przyjmuje się, że przedstawione w tabeli dawki
dotyczące ropiwakainy chlorowodorku są minimalnymi dawkami
skutecznymi i powinny być traktowane jako wytyczne do stosowania u
dorosłych pacjentów. Możliwe są indywidualne różnice w indukcji i
okresie oddziaływania dawki. Dane w kolumnie „Dawka"
odzwierciedlają średni przewidywany zakres niezbędnej do podania
dawki ropiwakainy chlorowodorku. W celu uzyskania informacji
dotyczących czynników wpływających na określone techniki
blokowania, jak również wymagań dotyczących poszczególnych
pacjentów, należy skorzystać ze standardowych
podręczników.
* W przypadku blokady dużych nerwów istnieją jedynie
zalecenia dotyczące dawkowania przy blokadzie splotu ramiennego.
Pozostałe blokady dużych nerwów mogą wymagać stosowania mniejszych
dawek. Obecnie nie ma jednak popartych doświadczeniem zaleceń
dotyczących określonego dawkowania w
przypadku innych blokad.
1) Zaleca się stosowanie
dawkowania wzrastającego, gdzie dawka inicjująca wynosząca około
100 mg (97,5 mg = 13 ml; 105 mg = 14 ml) podawana jest w przedziale
czasowym 3-5 min. W razie potrzeby można podać dwie dodatkowe
dawki, w sumie dodatkowo 50 mg.
2) n/a = nie ma
zastosowania
3) Dawka przy blokadzie
dużych nerwów musi być dostosowana do miejsca podania oraz stanu
ogólnego pacjenta. Blokada splotu ramiennego z dostępu pomiędzy
mięśniami pochyłymi oraz z dostępu nadobojczykowego może wiązać się
ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia ciężkich działań niepożądanych,
niezależnie od rodzaju użytego miejscowego leku znieczulającego
(patrz punkt 4.4.).
Znieczulenia w chirurgii (np. podanie zewnątrzoponowe)
wymagają stosowania większych stężeń i dawek. W zabiegach
chirurgicznych, do których w znieczuleniach zewnątrzoponowych
konieczne jest uzyskanie całkowitej blokady nerwów ruchowych zaleca
się podanie ropiwakainy chlorowodorku w postaci roztworu do
wstrzykiwań w stężeniu 10 mg/ml. Mniejsze stężenia i dawki zalecane
są w przypadku analgezji (np. znieczulenie zewnątrzoponowe w
zwalczaniu ostrego bólu).
Sposób podawania
Podanie nadtwardówkowe i okołonerwowe.
Zaleca się uważną aspirację przed i podczas wstrzykiwania
leku w celu uniknięcia podania donaczyniowego. W przypadku
konieczności podania dużych dawek zaleca się zastosowanie próbnej
dawki 3 do 5 ml roztworu lidokainy z adrenaliną. Niezamierzone
podanie donaczyniowe można rozpoznać na podstawie przemijającego
przyspieszenia czynności serca, a niezamierzone podanie
podpajęczynówkowe na podstawie objawów bloku
rdzeniowego.
Aspirację należy powtarzać przed i w czasie podawania
dawki głównej, którą należy wstrzykiwać powoli lub w dawkach
wzrastających, z szybkością 25 do 50 mg/minutę. Jednocześnie należy
uważnie kontrolować czynności życiowe i utrzymywać kontakt słowny z
pacjentem. W przypadku wystąpienia działań toksycznych, należy
natychmiast przerwać podawanie leku.
Do znieczulenia zewnątrzoponowego w chirurgii stosowano
jednorazowo maksymalne dawki do 250 mg ropiwakainy chlorowodorku.
Były one dobrze tolerowane.
Do blokady splotu ramiennego u pojedynczych pacjentów były
stosowane jednorazowe dawki do 300 mg ropiwakainy. Były one dobrze
tolerowane.
Podczas długotrwałych blokad - utrzymywanych poprzez
ciągły wlew lub powtarzane podanie w bolusie -należy pamiętać o
ryzyku wystąpienia w osoczu stężenia toksycznego lub ryzyku
miejscowego uszkodzenia nerwu. Skumulowana dawka do 675 mg
ropiwakainy w chirurgii i analgezji pooperacyjnej podawana w
okresie 24 godzin jest dobrze tolerowana przez dorosłych pacjentów.
Ropiwakaina podawana we wlewie zewnątrzoponowym z szybkością 28
mg/ml przez 72 godziny w okresie pooperacyjnym była również dobrze
tolerowana. W ograniczonej grupie pacjentów stosowano dawki do 800
mg na dobę; w tych przypadkach działania niepożądane obserwowano
rzadko.
Leczenie bólu pooperacyjnego należy prowadzić w
następujący sposób: w przypadku gdy produkt nie był stosowany przed
zabiegiem, indukcja blokady zewnątrzoponowej następuje przez
podanie ropiwakainy chlorowodorku 7,5 mg/ml przez cewnik
zewnątrzoponowy. Kontynuacja znieczulenia - wlew ropiwakainy
chlorowodorku 2 mg/ml z szybkością 6 do 14 ml (12 do 28 mg) na
godzinę zapewnia właściwe znieczulenie z nieznaczną i nie
postępującą blokadą ruchową, w większości przypadków umiarkowanego
lub silnego bólu pooperacyjnego. Znieczulenie zewnątrzoponowe można
prowadzić maksymalnie przez 3 doby. Należy jednak uważnie
monitorować efekty znieczulenia i tak szybko jak pozwala na to
poziom nasilenia bólu, usunąć cewnik zewnątrzoponowy. W przypadku
zastosowania tej techniki obserwuje się znaczne zmniejszenie
zapotrzebowania na opioidowe leki przeciwbólowe.
W badaniach klinicznych przy zwalczaniu bólu
pooperacyjnego podawano zewnątrzoponowo ropiwakainy chlorowodorek 2
mg/ml, czysty lub w skojarzeniu z fentanylem 1-4 mcg/ml, przez
okres do 72 godzin. Skojarzenie ropiwakainy chlorowodorku z
fentanylem zmniejszało nasilenie bólu, ale wywoływało działania
niepożądane związane z podawaniem opioidów. Badania skojarzenia
ropiwakainy chlorowodorku z fentanylem zostały przeprowadzone tylko
dla ropiwakainy chlorowodorku 2 mg/ml.
Podczas długotrwałych blokad nerwów obwodowych -
utrzymywanych poprzez wlew ciągły lub powtarzane pojedyncze dawki -
należy pamiętać o ryzyku wystąpienia w osoczu stężenia toksycznego
lub ryzyku miejscowego uszkodzenia nerwu. W badaniach klinicznych,
w celu blokady nerwu udowego przed
zabiegiem chirurgicznym podawano 300 mg ropiwakainy
chlorowodorku 7,5 mg/ml, a przy blokadzie z dostępu pomiędzy
mięśniami pochyłymi - 225 mg ropiwakainy chlorowodorku 7,5 mg/ml.
Analgezja podtrzymywana była za pomocą ropiwakainy chlorowodorku 2
mg/ml. Wlew lub powtarzane wstrzykiwanie dawki po 10 - 20 mg na
godzinę przez 48 godzin zapewniały właściwe znieczulenie i były
dobrze tolerowane.
Nie istnieje dokumentacja dotycząca stosowania ropiwakainy
chlorowodorku o stężeniu powyżej 7,5 mg/ml przy cięciu
cesarskim.
DZIECI:
Tabela 2 Znieczulenia zewnątrzoponowe: dzieci w wieku
od 0 (urodzone o czasie) do 12 roku życia
włącznie
Dawkowanie
|
Stężenie mg/ml
|
Objętość ml/kg
|
Dawka (§) mg/kg
|
LECZENIE OSTREGO BOLU (około i
pozabiegowego)
|
|
|
Jednorazowa blokada zewnątrzoponowa krzyżowa
2
Bloki poniżej T12 w przypadku dzieci o masie ciała do 25
kg
|
1,0
|
2,0
|
Ciągła infuzja zewnątrzoponowa:
|
|
|
Dotyczy dzieci o masie ciała do 25 kg
|
|
|
0 - 6 MIESIĘCY:
|
|
|
Dawka jednorazowa: (a)
|
2 0,5 - 1,0
|
1,0 - 2,0
|
Infuzja do 72 godzin:
|
2 0,1 ml/kg/h
|
0,2 ml/kg/h
|
6 - 12 MIESIĘCY:
|
|
|
Dawka jednorazowa: (a)
|
2 0,5 - 1,0
|
1,0 - 2,0
|
Infuzja do 72 godzin:
|
2 0,2 ml/kg/h
|
0,4 ml/kg/h
|
1 - 12 LAT:
|
|
|
Dawka jednorazowa: (b)
|
2 1,0
|
2,0
|
Infuzja do 72 godzin:
|
2 0,2 ml/kg/h
|
0,4 ml/kg/h
|
(§) Przedstawione w tabeli dawki ropiwakainy chlorowodorku
należy traktować jako wytyczne do
stosowania u dzieci. Możliwe są indywidualne różnice w
odpowiedzi na leczenie. U dzieci o dużej masie ciała często
niezbędne jest stopniowe zmniejszanie dawki, której wielkość należy
oprzeć o prawidłową masę ciała. Nie należy stosować w jednorazowym
podaniu zewnątrzoponowym krzyżowym i w jednorazowej dawce
zewnątrzoponowej większej objętości niż 25 mL. W celu uzyskania
informacji dotyczących czynników wpływających na określone techniki
blokad oraz wymagań dotyczących poszczególnych pacjentów należy
skorzystać ze standardowych podręczników.
(a) Dolna granica dawki rekomendowana dla blokady
zewnątrzoponowej piersiowej, górna dla blokady lędźwiowej i
krzyżowej.
(b) Rekomendowana dla blokady zewnątrzoponowej
lędźwiowej. Dobrą praktyką jest redukcja dawki dla blokady
zewnątrzoponowej piersiowej.
Stosowaniu Ropimol o mocy 7,5 mg i 10 mg/ml może
towarzyszyć toksyczność ogólnoustrojowa i toksyczność wobec OUN u
dzieci. Niższe moce (2 mg/ml, 5 mg/ml) są bardziej odpowiednie do
podawania dzieciom.
Stosowanie ropiwakainy u wcześniaków nie zostało
udokumentowane.
Tabela 3 Blokada nerwów obwodowych: niemowlęta i dzieci
w wieku od 1 do 12 lat
|
Stężenie
|
Objętość
|
Dawka (§)
|
|
mg/ml
|
ml/kg
|
mg/kg
|
ZWALCZANIE OSTREGO BÓLU (około i
pozabiegowego)
|
Jednorazowa blokada zewnątrzoponowa
krzyżowa
|
2,0
|
0,5-0,75
|
1,0-1,5
|
Pojedyncze wstrzyknięcie do blokady nerwów
|
|
|
|
obwodowych, np. blokada nerwu biodrowo-
|
|
|
|
pachwinowego, blokada splotu ramiennego,
blokada
|
|
|
|
przedziału powięzi biodrowej
|
|
|
|
|
2,0
|
0,5-1,5
|
1,0-3,0
|
Wielokrotne blokady
|
|
|
|
Ciągłe wlewy do blokady nerwów obwodowych
u
|
2,0
|
0,1-0,3
|
0,2-0,6
|
dzieci w wieku od 1 do 12 lat
|
|
ml/kg/h
|
mg/kg/h
|
Infuzja do 72 godzin
|
|
|
|
(§) Przedstawione w tabeli dawki
ropiwakainy chlorowodorku należy traktować jako wytyczne
do
stosowania u dzieci. Możliwe są indywidualne różnice w
odpowiedzi na leczenie. U dzieci o dużej masie ciała często
niezbędne jest stopniowe zmniejszanie dawki, której wielkość należy
oprzeć o prawidłową masę ciała. Nie należy stosować w jednorazowym
podaniu zewnątrzoponowym krzyżowym i w jednorazowej dawce
zewnątrzoponowej większej objętości niż 25 mL. W celu uzyskania
informacji dotyczących czynników wpływających na określone techniki
blokad oraz wymagań dotyczących poszczególnych pacjentów należy
skorzystać ze standardowych podręczników.
W celu uzyskania blokady nerwów obwodowych (np. blokady
nerwu biodrowo-pachwinowego, blokady splotu ramiennego) w
pojedynczym wstrzyknięciu nie należy podawać więcej niż 2,5-3,0
mg/kg.
Zalecane dawkowanie stosowane w celu uzyskania blokady
nerwów obwodowych u niemowląt i dzieci odnosi się do dzieci bez
ciężkich chorób. Bardziej ostrożne dawkowanie i dokładniejsze
monitorowanie zaleca się w przypadku dzieci z ciężkimi
chorobami.
Sposób podawania
Podanie nadtwardówkowe i okołonerwowe.
Zaleca się uważną aspirację przed i podczas wstrzykiwania
leku w celu uniknięcia podania donaczyniowego. Jednocześnie należy
uważnie kontrolować czynności życiowe pacjenta. W przypadku
wystąpienia działań toksycznych, należy natychmiast przerwać
podawanie leku.
Pojedyncze zewnątrzoponowe krzyżowe wstrzyknięcie
ropiwakainy chlorowodorku 2 mg/ml zapewnia właściwą analgezję
pooperacyjną poniżej T12 u większości pacjentów w przypadku, gdy
zastosowano dawkę 2 mg/kg przy objętości 1 ml/kg. Objętość podania
zewnątrzoponowego krzyżowego można dopasować w celu uzyskania
odpowiedniej dystrybucji blokady czuciowej, postępując według
zaleceń standardowych podręczników. U dzieci powyżej 4 r.ż.
przebadano dawki do 3 mg/kg przy stężeniu ropiwakainy 3 mg/ml.
Takie stężenie wiąże się jednak z częstszym występowaniem bloku
motorycznego. Zaleca się frakcjonowanie obliczonej dawki
miejscowego środka znieczulającego bez względu na sposób
podawania.
Ropimol - środki ostrożności
Techniki znieczulenia przewodowego mogą być stosowane
jedynie w odpowiednio wyposażonych ośrodkach, zatrudniających
przeszkolony personel. Dostępne musi być wyposażenie i produkty
lecznicze konieczne do monitorowania i resuscytacji pacjenta. Przed
wykonaniem blokady, w której konieczne jest stosowanie dużych dawek
leku, należy zapewnić dostęp do żyły pacjenta, a stan zdrowia
pacjenta powinien być optymalny. Lekarz prowadzący znieczulenie
powinien zachować wszelkie niezbędne środki ostrożności w celu
uniknięcia donaczyniowego podania leku (patrz punkt 4.2) oraz
powinien być odpowiednio wyszkolony oraz znać metody diagnozowania
i postępowania w przypadku wystąpienia działań niepożądanych,
objawów toksyczności ogólnoustrojowej oraz innych powikłań (patrz
punkty 4.8. i 4.9.), takich jak przypadkowe podanie
podpajęczynówkowe, które może wywołać wysoki blok rdzeniowy z
towarzyszącym bezdechem i obniżeniem ciśnienia tętniczego.
Zastosowanie znieczulenia zewnątrzoponowego i blokady splotu
ramiennego wiąże się z większym ryzykiem wystąpienia drgawek. Jest
to związane z częstszymi podczas tych blokad przypadkami
niezamierzonego podania donaczyniowego lub szybkiego wchłonięcia
leku.
Należy zachować ostrożność i nie wstrzykiwać leku w
okolice objęte stanem zapalnym.
Układ sercowo-naczyniowy
Pacjenci leczeni lekami przeciwarytmicznymi klasy III (np.
amiodaron) powinni znajdować się pod ścisłą kontrolą lekarza i
powinni mieć monitorowane EKG, ze względu na możliwe powikłania
kardiologiczne. Zgłaszano rzadkie przypadki zatrzymania akcji serca
podczas stosowania ropiwakainy w znieczuleniu zewnątrzoponowym lub
podczas blokady nerwu obwodowego, zwłaszcza po niezamierzonym
podaniu donaczyniowym u pacjentów w podeszłym wieku i u pacjentów
ze współistniejącą chorobą serca. W niektórych przypadkach
resuscytacja była utrudniona. W przypadku nagłego zatrzymania akcji
serca może wystąpić konieczność przedłużonej resuscytacji, w celu
podtrzymania czynności życiowych pacjenta.
Blokady w obrębie głowy i szyi
Niektóre techniki znieczulenia miejscowego, tj.
wstrzyknięcia w obrębie głowy i szyi, mogą częściej wywoływać
ciężkie działania niepożądane, bez względu na rodzaj zastosowanego
leku.
Blokady dużych nerwów obwodowych
Blokady dużych nerwów obwodowych mogą wymagać podania
dużej objętości leku miejscowo znieczulającego do mocno
unaczynionych obszarów, często w pobliżu dużych naczyń, co wiąże
się z większym ryzykiem podania donaczyniowego i (lub) szybkiego
wchłonięcia leku, a to z kolei może prowadzić do wysokiego stężenia
osoczowego leku.
Nadwrażliwość
Należy pamiętać o możliwości wystąpienia nadwrażliwości
krzyżowej na ropiwakainę u pacjentów z nadwrażliwością na inne leki
miejscowo znieczulające z grupy amidów.
Hipowolemia
U pacjentów z hipowolemią, niezależnie od przyczyny, może
wystąpić nagłe i znaczne obniżenie ciśnienia tętniczego podczas
stosowania któregokolwiek z leków miejscowo znieczulających do
znieczulenia miejscowego.
Pacjenci w złym stanie ogólnym
Pacjenci w złym stanie ogólnym - podeszły wiek lub stany
chorobowe, np. częściowy lub całkowity blok przewodzenia w obrębie
serca, zaawansowana choroba wątroby lub ciężkie zaburzenia
czynności nerek -wymagają specjalnej uwagi, szczególnie że w tej
grupie pacjentów często wskazane jest znieczulenie
przewodowe.
Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby i
nerek
Ropiwakaina jest metabolizowana w wątrobie i dlatego
należy ją stosować ostrożnie u pacjentów z ciężką chorobą wątroby,
a ilość kolejnych dawek może wymagać redukcji ze względu na
spowolnione wydalanie leku. Praktycznie nie istnieje potrzeba
modyfikacji dawkowania u pacjentów z zaburzeniami czynności
nerek
w przypadku stosowania pojedynczej dawki lub
krótkotrwałego leczenia. Kwasica oraz zmniejszone stężenie białka w
osoczu, często obserwowane u pacjentów z przewlekłą niewydolnością
nerek, mogą zwiększać ryzyko wystąpienia objawów toksyczności
podczas stosowania leku.
Ostra porfiria
Roztwór ropiwakainy do wstrzyknięć i infuzji, może
prawdopodobnie powodować porfirię, dlatego wolno go stosować u
pacjentów z ostrą porfirią tylko wówczas, gdy brak innej,
bezpieczniejszej możliwości znieczulenia. W przypadku podatnych
pacjentów należy zachować szczególne środki ostrożności, postępować
zgodnie z zasadami opisanymi w podręcznikach i zaleceniami
specjalistów w tej dziedzinie.
Chondroliza
Po wprowadzeniu leku do obrotu zgłaszano występowanie
chondrolizy u pacjentów otrzymujących pooperacyjnie ciągły
śródstawowy wlew znieczuleń miejscowych, w tym ropiwakainy.
Większość zgłoszonych przypadków chondrolizy dotyczyła stawu
barkowego. Ciągłe śródstawowe wlewy nie są zatwierdzonym wskazaniem
dla ropiwakainy. Należy unikać ciągłych śródstawowych wlewów
ropiwakainy, gdyż skuteczność i bezpieczeństwo nie zostało
ustalone.
Substancje pomocnicze z rozpoznanym
działaniem/efektem
Niniejszy produkt zawiera 3 mg sodu na 1 ml, co należy
uwzględnić w przypadku pacjentów na diecie z kontrolowanym
spożyciem sodu.
Przedłużone podawanie
Należy unikać przedłużonego podawania ropiwakainy u
pacjentów równocześnie otrzymujących silne inhibitory izoenzymu
CYP1A2, takie jak enoksacyna czy fluwoksamina (patrz punkt
4.5).
Dzieci
Noworodki powinny podlegać szczególnej uwadze ze względu
na niedojrzałość szlaków metabolicznych. W badaniach klinicznych
obserwowano większe wahania stężenia osoczowego ropiwakainy co
sugeruje większe ryzyko toksyczności narządowej w tej grupie
wiekowej szczególnie podczas ciągłej infuzji zewnątrzoponowej.
Zalecane dawki dla noworodków opierają się na nielicznych danych
klinicznych. Wymagane jest w tej grupie wiekowej stałe
monitorowanie toksyczności narządowej (np. objawów toksyczności dla
OUN, monitorowanie EEG i SpO2) i lokalnej neurotoksyczności (np. w
przedłużającym się powrocie do zdrowia). Monitorowanie to powinno
być kontynuowane po zakończeniu infuzji ze względu na przedłużoną
eliminację leku u noworodków.
Bezpieczeństwo stosowania i skuteczność produktu
leczniczego zawierającego ropiwakainę o mocy 7,5 i 10 mg/ml u
dzieci do 12 roku życia włącznie nie zostało ustalone.
Bezpieczeństwo stosowania i skuteczność produktu
leczniczego zawierającego ropiwakainę o mocy 2 mg/ml w celu
uzyskania blokady miejscowej u dzieci do 12 roku życia włącznie nie
zostało ustalone. Bezpieczeństwo stosowania i skuteczność produktu
leczniczego zawierającego ropiwakainę o mocy 2 mg/ml w celu
uzyskania blokady nerwów obwodowych u niemowląt poniżej 1 roku
życia nie zostało ustalone.
Ropimol - przedawkowanie
Objawy
Przypadkowe podanie donaczyniowe leków miejscowo
znieczulających może powodować natychmiastowe (w przeciągu kilku
sekund do kilku minut) objawy toksyczności ogólnoustrojowej. W
przypadku przedawkowania, stężenie osoczowe może osiągnąć wartości
maksymalne po jednej do dwóch godzin, w zależności od miejsca
podania, w związku z czym objawy toksyczności mogą pojawić się
później (Patrz punkt 4.8).
Postępowanie
W przypadku wystąpienia ostrych objawów toksyczności,
należy natychmiast przerwać podawanie leku miejscowo
znieczulającego i rozpocząć odpowiednie leczenie objawów ze strony
OUN (drgawki, depresja OUN), zapewnić drożność dróg oddechowych i
wspomagać oddychanie oraz podać leki przeciwdrgawkowe. W przypadku
wystąpienia zatrzymania krążenia, należy natychmiast wdrożyć pełne
postępowanie resuscytacyjne. Optymalne utlenowanie krwi i
wentylacja oraz podtrzymanie czynności serca jak również leczenie
kwasicy mają życiowe znaczenie.
W przypadku objawów zapaści sercowo-naczyniowej
(niedociśnienie, bradykardia), należy rozważyć właściwe leczenie,
podając płyny infuzyjne, leki obkurczające naczynia, i/lub środki
inotropowe. W przypadku dzieci, podawane dawki muszą być
proporcjonalne do ich wieku i masy ciała.
W przypadku zatrzymania akcji serca, podtrzymanie
czynności życiowych pacjenta może się wiązać z przedłużonym
postępowaniem resuscytacyjnym.
Ropimol - przeciwwskazania
- Nadwrażliwość na substancję czynną lub którykolwiek
ze składników leku lub inne leki miejscowo znieczulające z grupy
amidów.
- Ogólne przeciwwskazania do znieczulenia
zewnątrzoponowego, niezależnie od rodzaju stosowanego leku
znieczulającego.
- Odcinkowe znieczulenie dożylne.
- Znieczulenie okołoszyjkowe w
położnictwie.
- Hipowolemia.
Ropimol - działania niepożądane
Informacje ogólne
Profil działań niepożądanych ropiwakainy jest podobny do
działań niepożądanych występujących w przypadku stosowania innych
długo działających leków miejscowo znieczulających z grupy amidów.
Działania niepożądane należy odróżnić od fizjologicznych objawów
blokady współczulnej, tj. nagłego obniżenia ciśnienia tętniczego i
bradykardii w następstwie znieczulenia podpajęczynówkowego lub
zewnątrzoponowego.
Tabela działań niepożądanych
Poniższe częstości są wykorzystywane do opisu występowania
działań niepożądanych:
bardzo często (> 1/10), często (> 1/100 do <
1/10), niezbyt często (> 1/1 000 do < 1/100), rzadko (>
1/10 000 do
< 1/1 000), bardzo rzadko (< 1/10 000).
W obrębie każdej grupy o określonej częstości występowania
objawy niepożądane są wymienione zgodnie ze zmniejszającym się
nasileniem.
Rodzaj układu lub narządu
|
Częstość występowania
|
Działania niepożądane
|
Zaburzenia psychiczne
|
Niezbyt często
|
Niepokój
|
Zaburzenia układu
|
Często
|
Parestezje, zawroty głowy, ból głowy
|
nerwowego
|
Niezbyt często
|
Objawy toksyczności ze strony OUN (drgawki, drgawki typu
grand mal, zawroty głowy, drętwienie wokół ust, drętwienie języka,
nadwrażliwość słuchowa, szumy uszne, zaburzenia widzenia,
dysartria, skurcze mięśni, drżenie)*, niedoczulica
|
Zaburzenia serca
|
Często Rzadko
|
Bradykardia, tachykardia Zatrzymanie akcji serca, arytmia
serca
|
Zaburzenia naczyniowe
|
Bardzo często Często
Niezbyt często
|
Niedociśnienie(a)
Nadciśnienie
Omdlenie
|
Zaburzenia układu oddechowego, klatki
|
Niezbyt często
|
Duszność
|
piersiowej i śródpiersia
|
|
|
Zaburzenia układu
|
Bardzo często
|
Mdłości
|
pokarmowego
|
Często
|
Wymioty(b)
|
Zaburzenia nerek i dróg
|
Często
|
Zatrzymanie moczu
|
moczowych
|
|
|
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu
podania
|
Często
Niezbyt często Rzadko
|
Podwyższona temperatura, sztywność, ból pleców
Hipotermia
Reakcje alergiczne (wstrząs anafilaktyczny, obrzęk
naczynioruchowy i pokrzywka)
|
* Objawy te występują zazwyczaj na skutek przypadkowego
podania donaczyniowego, przedawkowania lub szybkiego wchłaniania
leku, zobacz punkt 4.9.
(a) Niedociśnienie jest rzadziej spotykane u dzieci
(> 1/100)
(b) Wymioty są częściej spotykane u dzieci (>
1/10)
Działania niepożądane związane z tą grupą
leków Powikłania neurologiczne
Neuropatia oraz dysfunkcja rdzenia kręgowego (np. zespół
tętnicy rdzeniowej przedniej, zapalenie pajęczynówki, zespół ogona
końskiego), które w rzadkich przypadkach mogą nie przemijać, są
związane ze znieczuleniem przewodowym bez względu na zastosowany
lek znieczulający.
Całkowita blokada podpajęczynówkowa
Całkowita blokada podpajęczynówkowa może wystąpić w
przypadku, gdy dawka zewnątrzoponowa zostanie przypadkowo podana
podpajęczynówkowo.
Ostre objawy toksyczności
ogólnoustrojowej
Objawy toksyczności ogólnoustrojowej dotyczą przede
wszystkim ośrodkowego układu nerwowego oraz układu
sercowo-naczyniowego. Objawy takie spowodowane są wysokim stężeniem
leku miejscowo znieczulającego we krwi, które może nastąpić na
skutek (przypadkowego) podania donaczyniowego, przedawkowania lub
wyjątkowo szybkiego wchłaniania z bogato unaczynionych części
ciała, patrz również punkt 4.4. Objawy toksyczności ze strony OUN
są podobne w przypadku wszystkich leków miejscowo znieczulających z
grupy amidów, podczas gdy objawy ze strony układu
sercowo-naczyniowego zależą bardziej od podanej substancji czynnej,
zarówno pod względem jakościowym jak i ilościowym.
Toksyczność dotycząca ośrodkowego układu
nerwowego
Objawy podmiotowe i przedmiotowe toksyczności ze strony
OUN pojawiają się stopniowo i szybko się nasilają. Początkowo
obserwuje się takie objawy jak zaburzenia widzenia i słuchu,
drętwienie wokół ust, zawroty głowy, zaburzenia równowagi,
mrowienia i parestezje. Zaburzenia mowy oraz sztywność i skurcze
mięśni są bardziej nasilone i mogą poprzedzać wystąpienie
uogólnionych drgawek. Objawów tych nie należy błędnie oceniać jako
zachowań neurotycznych. Do kolejnych objawów należą utrata
przytomności i napady typu grand mal, które trwają od kilku sekund
do kilku minut. Podczas drgawek szybko dochodzi do hipoksji i
hiperkapni ze względu na zwiększoną aktywność mięśniową oraz
zaburzenia oddychania. W ciężkich przypadkach może dojść nawet do
zatrzymania oddechu. Kwasica metaboliczna i oddechowa nasila
działanie toksyczne i zwiększa ilość objawów uszkodzenia
powodowanych przez leki miejscowo znieczulające.
Objawy ustępują po redystrybucji leku miejscowo
znieczulającego z OUN oraz w wyniku jego metabolizmu i wydalania.
Powrót do stanu sprzed podania leku następuje szybko, jeśli nie
zostały podane bardzo duże dawki substancji czynnej.
Toksyczność dotycząca układu
sercowo-naczyniowego
Objawy toksyczności dotyczące układu sercowo-naczyniowego
mają cięższy przebieg. Duże układowe stężenia leków znieczulających
miejscowo mogą prowadzić do niedociśnienia, bradykardii, zaburzeń
rytmu oraz nawet zatrzymania akcji serca. U badanych ochotników,
dożylny wlew ropiwakainy powodował wystąpienie objawów zaburzeń
przewodnictwa i kurczliwości mięśnia serca.
Wystąpienie objawów toksyczności dotyczących układu
sercowo-naczyniowego jest zwykle poprzedzone wystąpieniem objawów
toksyczności dotyczących ośrodkowego układu nerwowego, jeśli
pacjent nie otrzymuje leków znieczulających ogólnie lub dużych
dawek uspokajających substancji czynnych, np. benzodiazepin lub
barbituranów.
U dzieci trudno zauważyć wczesne objawy toksyczności
zawiązane z podaniem leku miejscowo znieczulającego w przypadkach,
gdy zastosowano blokadę w ramach ogólnego znieczulenia. Patrz także
punkt 4.4.
Dzieci i młodzież:
Oczekiwana częstość, rodzaj i nasilenie działań
niepożądanych u dzieci jest takie same jak u dorosłych z wyjątkiem
obniżonego ciśnienia krwi, które występuje rzadziej u dzieci (<
1 na 10) i wymioty, które występują częściej u dzieci (> 1 na
10).
U dzieci, wczesne objawy toksyczności mogą być trudne do
wykrycia ponieważ mogą one nie być w stanie wyrazić je werbalnie
(patrz również punkt 4.4).
Leczenie objawów ostrej toksyczności
ogólnoustrojowej
Patrz punkt 4.9.
Zgłaszanie podejrzewanych działań
niepożądanych
Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne
jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to
nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania
produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu
medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania
niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania
Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji
Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych,
Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa, tel.: + 48 22 49 21 301,
faks: + 48 22 49 21 309, e-mail:
ndl@urpl.gov.pl.
Komentarze