Lisonid HCT

Lisonid HCT - przeciwwskazania

Preparatu Lisonid HCT nie wolno stosować w przypadku:

− nadwrażliwości na chlorowodorek benazeprylu, tiazydy lub sulfonamidy (uwaga – możliwe reakcje krzyżowe) lub którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1

− obrzęku naczynioruchowego lub obrzęku innego typu w wywiadzie (np. związanego z wcześniejszym leczeniem inhibitorem ACE) − ciężkich zaburzeń czynności nerek (stężenie kreatyniny w surowicy większe niż 1,8 mg/dl i klirens kreatyniny mniejszy niż 30 ml/min)

− dializoterapii

− zwężenia tętnic nerkowych (obustronnego lub jedynej czynnej nerki)

− stanu po przeszczepieniu nerki

− hemodynamicznie istotnego zwężenia zastawki aorty lub zastawki dwudzielnej lub kardiomiopatii przerostowej

− niewyrównanej niewydolności serca

− pierwotnego hiperaldosteronizmu

− pierwotnych zaburzeń wątroby lub niewydolności wątroby

− klinicznie istotnych zaburzeń elektrolitowych (hiperkalcemia, hiponatremia, hipokaliemia) − dzieci

− ciąży

− drugiego i trzeciego trymestru ciąży (patrz punkt 4.4 i 4.6).

Podczas leczenia preparatem Lisonid HCT nie należy przeprowadzać dializ lub hemofiltracji z użyciem poliakrylonitrylowych lub polisodowo – 2 metyloalilosulfonianowych błon dializacyjnych o dużej przepuszczalności (np. AN 69).

W przypadku dializy lub hemofiltracji ze wskazań nagłych, należy zastosować inne leczenie nadciśnienia tętniczego lub niewydolności serca – nie stosować inhibitorów ACE lub zastosować błonę dializacyjną innego typu.

Podczas aferezy LDL (lipoprotein o małej gęstości) z siarczanem dekstranu może wystąpić zagrażająca życiu reakcja rzekomoanafilaktyczna związana z przyjmowaniem inhibitorów ACE. Podczas leczenia odczulającego na jad owadów (np. użądlenia pszczół i os) i jednoczesnego stosowania inhibitorów ACE, mogą wystąpić reakcje rzekomoanafilaktyczne (np. obniżenie ciśnienia tętniczego, duszność, wymioty, skórne reakcje alergiczne), które w niektórych przypadkach mogą zagrażać życiu.

W przypadku konieczności przeprowadzenia aferezy LDL lub odczulenia na jad owadów, inhibitor

ACE należy czasowo zastąpić innym preparatem stosowanym w leczeniu nadciśnienia i niewydolności serca.

Lisonid HCT - działania niepożądane

Ocena działań niepożądanych oparta jest o następujące kryteria częstości ich występowania:

Bardzo często ≥10%

Często ≥ 1% - < 10%

Niezbyt często ≥0,1% - < 1%

Rzadko ≥ 0,01% - < 0,1%

Bardzo rzadko < 0,01% (w tym pojedyncze przypadki)

Podczas stosowania leku Lisonid HCT lub innych inhibitorów ACE, lub hydrochlorotiazydu obserwowano następujące działania niepożądane:

Układ sercowo - naczyniowy

Często, zwłaszcza na początku leczenia preparatem Lisonid HCT, jak również u pacjentów z niedoborem soli i (lub) płynów (np. na skutek wymiotów, biegunki, wcześniejszego stosowania leków moczopędnych), ciężkim nadciśnieniem tętniczym, a także podczas zwiększania dawki preparatu Lisonid HCT może wystąpić nadmierne obniżenie ciśnienia tętniczego krwi (niedociśnienie, niedociśnienie ortostatyczne) z objawami takimi jak zawroty głowy, uczucie osłabienia, zaburzenia widzenia, a w niezbyt częstych przypadkach także z utratą przytomności (omdlenia).

Zmiany w zapisie EKG oraz zaburzenia rytmu serca mogą występować często u pacjentów stosujących hydrochlorotiazyd na skutek hipokaliemii.

W związku z nadmiernym obniżeniem ciśnienia tętniczego krwi wywołanym stosowaniem inhibitorów ACE obserwowano pojedyncze przypadki następujących działań niepożądanych: tachykardia, kołatanie serca, zaburzenia rytmu serca, dławica piersiowa, zawał mięśnia sercowego, przemijający napad niedokrwienny (TIA), incydent naczyniowo – mózgowy.

Nerki

Często mogą wystąpić lub nasilić się zaburzenia czynności nerek, w pojedynczych przypadkach także ostra niewydolność nerek.

W niezbyt częstych przypadkach obserwowano białkomocz, czasami z towarzyszącym pogorszeniem czynności nerek.

Stwierdzono pojedyncze przypadki niebakteryjnego śródmiąższowego zapalenia nerek z następczą ostrą niewydolnością nerek podczas leczenia hydrochlorotiazydem.

Układ oddechowy

Często występuje suchy kaszel i zapalenie oskrzeli, niezbyt często duszność, zapalenie zatok, zapalenie błony śluzowej nosa, a w pojedynczych przypadkach skurcz oskrzeli, zapalenie języka i suchość błony śluzowej jamy ustnej.

W pojedynczych przypadkach opisywano nagle występujący obrzęk płuc z objawami wstrząsu.

Przypuszcza się reakcję alergiczną na hydrochlorotiazyd.

W pojedynczych przypadkach wystąpił obrzęk naczynioruchowy spowodowany przez inhibitory ACE, obejmujący krtań, gardło i (lub) język (patrz punkt 4.9 Przedawkowanie).

Przewód pokarmowy/wątroba

Często mogą wystąpić nudności, dolegliwości ze strony nadbrzusza i zaburzenia trawienia, niezbyt często: wymioty, biegunka, zaparcie, utrata apetytu, zapalenie trzustki oraz, zwłaszcza w przypadku wcześniejszej kamicy żółciowej, ostre zapalenie pęcherzyka żółciowego.

Podczas stosowania leków z grupy inhibitorów ACE niezbyt często obserwowano zespół rozpoczynający się od żółtaczki cholestatycznej i postępujący do martwicy wątroby (czasami zakończony zgonem). Związek ze stosowanym leczeniem nie jest jasny. Podczas leczenia inhibitorami ACE obserwowano pojedyncze przypadki zaburzeń czynności wątroby, zapalenia wątroby oraz niedrożność (częściową) jelit.

Skóra, naczynia krwionośne

Często mogą wystąpić skórne reakcje alergiczne, takie jak wysypka, świąd, zaczerwienienie, niezbyt często: pokrzywka, pęcherzyca, zespół Stevensa – Johnsona, toczeń rumieniowaty skórny, jak również toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka (pojedyncze przypadki związane ze stosowaniem hydrochlorotiazydu) lub obrzęk naczynioruchowy obejmujący wargi, twarz i (lub) kończyny. Częstość występowania obrzęku naczynioruchowego jest większa u pacjentów rasy czarnej pochodzących z Afryki niż u pacjentów innych ras. W pojedynczych przypadkach opisywano występowanie ciężkich reakcji skórnych, takich jak rumień wielopostaciowy.

Zmianom skórnym może towarzyszyć gorączka, ból mięśni, ból/zapalenie stawów, zapalenie naczyń krwionośnych, eozynofilia, leukocytoza i/lub zwiększone miano przeciwciał przeciwjądrowych oraz przyspieszone OB. Podczas stosowania inhibitorów ACE obserwowano pojedyncze przypadki reakcji rzekomoanafilaktycznych, łuszczycopodobnych zmian skórnych, nadwrażliwości na światło, obfitego pocenia się, łysienia, oddzielania się paznokci od łożyska oraz nasilenia objawu Raynauda.

Niezbyt często podczas stosowania dużych dawek hydrochlorotiazydu może wystąpić zakrzepica i zatorowość jako wynik zagęszczenia krwi, zwłaszcza u pacjentów w podeszłym wieku lub w przypadku zaburzeń żylnych.

Niezbyt często podczas stosowania hydrochlorotiazydu może dochodzić do zmniejszenia wytwarzania łez.

Układ nerwowy

Często może wystąpić ból głowy, zmęczenie, senność, osłabienie, apatia, niezbyt często depresja, uczucie „pustki” w głowie, bezsenność, nerwowość, impotencja, parestezje, zaburzenia równowagi, splątanie, zaburzenia nastroju, stany lękowe, szum uszny, niewyraźnie widzenie i zaburzenia smaku lub przemijająca utrata smaku.

Narząd ruchu

Niezbyt często mogą wystąpić kurcze mięśni, osłabienie mięśni szkieletowych, ból mięśni oraz, na skutek hipokaliemii, niedowład.

Parametry laboratoryjne

Często występuje zmniejszenie stężenia hemoglobiny, wartości hematokrytu, ilości leukocytów lub płytek krwi.

Niezbyt często może wystąpić niedokrwistość (w tym niedokrwistość aplastyczna), trombocytopenia, leukopenia, neutropenia, eozynofilia, a w pojedynczych przypadkach agranulocytoza lub

pancytopenia, zwłaszcza u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, kolagenozami lub jednocześnie stosujących allopurynol, prokainamid lub określone leki, które hamują odpowiedź immunologiczną. W pojedynczych przypadkach zgłaszano przypadki hemolizy/niedokrwistości hemolitycznej, także związanej z niedoborem dehydrogenazy glukozo-6-fosforanowej, jednak nie ustalono związku przyczynowego ze stosowaniem inhibitora ACE.

Hydrochlorotiazyd może czasami powodować hipokaliemię, hipochloremię, hipomagnezemię, hiperkalcemię, glukozurię oraz zasadowicę metaboliczną. Obserwowano zwiększone stężenie glukozy, cholesterolu, trójglicerydów, kwasu moczowego i amylazy w surowicy krwi.

Często, zwłaszcza u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, może wystąpić zwiększenie stężenia mocznika, kreatyniny i potasu w surowicy krwi oraz zmniejszenie stężenia sodu w surowicy krwi.

U pacjentów z cukrzycą obserwowano zwiększenie stężenia potasu w surowicy krwi.

Może wystąpić zwiększone wydalanie białka z moczem.

W pojedynczych przypadkach może wystąpić zwiększenie stężenia bilirubiny i aktywności enzymów wątrobowych.

Uwagi:

Przed rozpoczęciem leczenia preparatem Lisonid HCT i regularnie podczas jego trwania należy monitorować powyższe parametry laboratoryjne. Szczególnie na początku leczenia oraz u pacjentów z grupy ryzyka (pacjenci z niewydolnością nerek, cukrzycą, kolagenozami, pacjenci w podeszłym wieku), pacjentów leczonych preparatami immunosupresyjnymi, cytostatykami, allopurynolem, prokainamidem, glikozydami naparstnicy, glikokortykosteroidami oraz środkami przeczyszczającymi, należy kontrolować stężenie elektrolitów, kreatyniny i glukozy w surowicy krwi oraz morfologię. W przypadku wystąpienia żółtaczki lub znacznego zwiększenia aktywności enzymów wątrobowych, należy przerwać stosowanie inhibitorów ACE i zastosować odpowiednie postępowanie.

W przypadku podejrzenia ciężkiej reakcji skórnej należy niezwłocznie skontaktować się z lekarzem prowadzącym i w razie potrzeby przerwać stosowanie preparatu Lisonid HCT.

W przypadku wystąpienia objawów, takich jak: gorączka, powiększenie węzłów chłonnych i (lub) ból gardła w trakcie stosowania leku Lisonid HCT, należy niezwłocznie skontrolować ilość krwinek białych.