Lenuxin

Lenuxin - dawkowanie

Dawkowanie

Nie badano bezpieczeństwa stosowania dawek dobowych większych niż 20 mg.

Escytalopram podaje się w pojedynczej dawce dobowej z posiłkiem lub niezależnie od posiłków.

Duże epizody depresyjne

Zwykle stosowana dawka wynosi 10 mg raz na dobę. W zależności od reakcji pacjenta, dawkę można zwiększyć do dawki maksymalnej, tj. 20 mg na dobę.

Działanie przeciwdepresyjne występuje zwykle po 2-4 tygodniach stosowania. Po ustąpieniu objawów wymagane jest dalsze leczenie przez co najmniej 6 miesięcy, w celu utrwalenia odpowiedzi na leczenie.

Zespół lęku napadowego z agorafobią lub bez agorafobii.

W pierwszym tygodniu zaleca się podawanie dawki początkowej, wynoszącej 5 mg, a następnie zwiększenie dawki do 10 mg na dobę. Dawkę można następnie zwiększać do dawki maksymalnej, tj 20 mg na dobę, w zależności od reakcji pacjenta. Największą skuteczność osiąga się po około 3 miesiącach stosowania produktu. Leczenie trwa kilka miesięcy.

Zespół lęku społecznego

Zwykle stosowana dawka wynosi 10 mg raz na dobę. Stan pacjenta poprawia się zwykle po 2-4 tygodniach leczenia. Następnie, w zależności od indywidualnej reakcji pacjenta na lek, dawkę można zmniejszyć do 5 mg lub zwiększyć do dawki maksymalnej, tj. 20 mg na dobę.

Zespół lęku społecznego jest chorobą o przebiegu przewlekłym i zalecane jest kontynuowanie leczenia przez 12 tygodni w celu utrwalenia odpowiedzi terapeutycznej. Długoterminowa terapia pacjentów odpowiadających na leczenie była analizowana przez 6 miesięcy; można ją rozważyć indywidualnie w celu zapobiegania nawrotom choroby. Efekty prowadzonej terapii powinny być regularnie oceniane.

Leczenie zespołu lęku społecznego jest ściśle zdefiniowanym rozpoznaniem klinicznym określonej choroby, którego nie należy mylić z nadmierną nieśmiałością. Farmakoterapia jest wskazana jedynie w przypadku, gdy zaburzenie to w istotny sposób utrudnia wykonywanie pracy zawodowej oraz kontakty społeczne.

Nie oceniano pozycji omawianego leczenia w odniesieniu do terapii poznawczej - behawioralnej. Farmakoterapia stanowi element kompleksowego postępowania terapeutycznego.

Zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne

Dawka początkowa wynosi 10 mg raz na dobę. W zależności od indywidualnej reakcji pacjenta, dawkę można zwiększyć do dawki maksymalnej, tj. 20 mg na dobę.

Zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne są schorzeniem przewlekłym i z tego względu pacjenci powinni być poddani leczeniu przez odpowiednio długi czas, tak by uzyskać pewność całkowitego ustąpienia objawów choroby.

Korzyści wynikające z leczenia i stosowana dawki powinny być regularnie oceniane (patrz punkt 5.1)

Specjalne grupy pacjentów

Pacjenci w podeszłym wieku (powyżej 65 lat)

Dawka początkowa wynosi 5 mg raz na dobę. W zależności od indywidualnej odpowiedzi u pacjenta, dawkę można zwiększyć do 10 mg na dobę (patrz punkt 5.2).

Nie badano skuteczności stosowania escytalopramu w fobii społecznej u osób w podeszłym wieku.

Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek

Nie ma konieczności modyfikacji dawkowania u pacjentów z łagodną i umiarkowaną niewydolnością nerek. Należy zachować ostrożność u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek (klirens kreatyniny poniżej 30 ml/min; patrz punkt 5.2).

Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby

U pacjentów z niewydolnością wątroby łagodną do umiarkowanej w pierwszych dwóch tygodniach leczenia zaleca się podawanie dawki początkowej, wynoszącej 5 mg na dobę. W zależności od indywidualnej reakcji pacjenta, dawkę można zwiększyć do 10 mg na dobę. Uwaga i szczególna ostrożność jest zalecana przy stopniowym zwiększaniu dawki u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (patrz punkt 5.2).

Osoby wolno metabolizujące leki z udziałem izoenzymu CYP2C19

Pacjentom, o których wiadomo, że wolno metabolizują leki z udziałem izoenzymu CYP2C19 zaleca się dawkę początkową, wynoszącą 5 mg na dobę, przez pierwsze dwa tygodnie leczenia. W zależności od indywidualnej reakcji pacjenta, dawkę można zwiększyć do 10 mg na dobę (patrz punkt 5.2).

Dzieci i młodzież

Nie należy stosować produktu leczniczego Lenuxin u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat (patrz punkt 4.4).

Objawy z odstawienia obserwowane po przerwaniu leczenia

Należy unikać nagłego odstawienia produktu. Przerwanie podawania escytalopramu należy przeprowadzać poprzez stopniowe zmniejszanie dawki, przez okres przynajmniej jednego do dwóch tygodni, w celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia objawów z odstawienia (patrz punkty 4.4 i 4.8). W razie wystąpienia szczególnie uciążliwych objawów po zmniejszeniu dawki lub po przerwaniu leczenia, należy rozważyć wznowienie stosowania poprzednio przepisanej dawki. Następnie można kontynuować zmniejszanie dawki, jednak w bardziej stopniowy sposób.

Lenuxin - środki ostrożności

Wymienione poniżej specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania odnoszą się do grupy selektywnych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny (ang. SSRI - Selective Serotonin Reuptake Inhibitors).

Stosowanie u dzieci i młodzieży (poniżej 18 lat).

Nie należy stosować escytalopramu w leczeniu dzieci i młodzieży (w wieku poniżej 18 lat) z powodu niewystarczających danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania i skuteczności. W badaniach klinicznych u dzieci i młodzieży leczonych lekami przeciwdepresyjnymi, obserwowano częstsze w porównaniu z grupą placebo występowanie zachowań samobójczych (prób samobójczych i myśli samobójczych) oraz wrogości (szczególnie agresji, zachowań buntowniczych i przejawów gniewu). Jeśli w oparciu o istniejącą potrzebę kliniczną, mimo to podejmuje się decyzję o rozpoczęciu podawania leków z tej grupy, należy uważnie obserwować pacjenta pod kątem wystąpienia skłonności samobójczych. Ponadto, brak jest danych, dotyczących bezpieczeństwa długoterminowego stosowania u dzieci i młodzieży, dotyczących wzrostu, dojrzewania, rozwoju zdolności poznawczych i rozwoju behawioralnego.

Lęk paradoksalny

U niektórych pacjentów z zespołem lęku napadowego, w początkowym okresie stosowania leków przeciwdepresyjnych może wystąpić nasilenie objawów lękowych. Ta paradoksalna reakcja ustępuje zwykle w ciągu dwóch tygodni ciągłego leczenia. W celu zmniejszenia prawdopodobieństwa wystąpienia stanów lękowych, zaleca się stosowanie małej dawki początkowej (patrz punkt. 4.2).

Napady drgawkowe

Należy przerwać podawanie produktu pacjentom, u których wystąpią drgawki lub jeśli wystąpi zwiększenie częstości napadów drgawkowych (u pacjentów z rozpoznaną wcześniej padaczką).

Należy unikać stosowania leków z grupy selektywnych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI) u pacjentów z niekontrolowaną padaczką, zaś pacjenci z kontrolowaną farmakologicznie padaczką powinni być pozostawać pod stałą kontrolą.

Stany maniakalne

Selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny należy stosować ostrożnie u pacjentów z manią lub hipomanią w wywiadzie. Leki z grupy SSRI należy odstawić u każdego pacjenta, u którego wystąpi faza maniakalna.

Cukrzyca

U chorych na cukrzycę stosowanie leków z grupy SSRI może wpływać na kontrolę stężenia glukozy we krwi (hipoglikemia lub hiperglikemia). Może być konieczne dostosowanie dawkowania insuliny i (lub) doustnych leków o działaniu hipoglikemizującym.

Samobójstwo/myśli samobójcze lub pogorszenie stanu klinicznego

Depresja jest związana ze zwiększonym ryzykiem pojawienia się myśli samobójczych, samookaleczenia i samobójstwa (zdarzenia związane z samobójstwem). Ryzyko takie występuje do czasu pełnej remisji. Ponieważ poprawa może nie nastąpić przed upływem pierwszych tygodni leczenia lub jeszcze dłużej, pacjentów należy poddać ścisłej obserwacji do czasu wystąpienia poprawy. Z doświadczenia klinicznego wynika, że ryzyko samobójstwa może zwiększyć się we wczesnym okresie powrotu do zdrowia.

Inne zaburzenia psychiczne, w leczeniu których stosowany jest escytalopram, mogą być również związane ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia zachowań samobójczych. Ponadto zaburzenia te mogą współistnieć z ciężkimi zaburzeniami depresyjnymi. W związku z tym, u pacjentów leczonych z powodu innych zaburzeń psychicznych należy podjąć takie same środki ostrożności, jak u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami depresyjnymi.

Pacjenci, z zachowaniami samobójczymi w wywiadzie lub pacjenci przejawiający przed rozpoczęciem leczenia znacznego stopnia skłonności samobójcze należą do grupy zwiększonego ryzyka wystąpienia myśli samobójczych lub prób samobójczych i należy ich poddać ścisłej obserwacji w trakcie leczenia. Metaanaliza kontrolowanych placebo badań klinicznych dotyczących stosowania leków przeciwdepresyjnych u dorosłych pacjentów z zaburzeniami psychicznymi, wykazała zwiększone (w porównaniu z placebo) ryzyko zachowań samobójczych u pacjentów w wieku poniżej 25 lat, stosujących leki przeciwdepresyjne.

W trakcie leczenia, zwłaszcza na początku terapii i w przypadku zmiany dawki, należy ściśle obserwować pacjentów, szczególnie z grupy podwyższonego ryzyka. Pacjentów (oraz ich opiekunów) należy uprzedzić o konieczności zwrócenia uwagi na każdy objaw klinicznego nasilenia choroby, wystąpienie zachowań lub myśli samobójczych oraz nietypowych zmian w zachowaniu, a w razie ich wystąpienia, o konieczności niezwłocznego zwrócenia się do lekarza.

Hiponatremia

Hiponatremia, wynikająca prawdopodobnie z nieprawidłowego wydzielania hormonu antydiuretycznego (SIADH), jest rzadko obserwowana podczas stosowania selektywnych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny i na ogół ustępuje po przerwaniu leczenia. Należy zachować ostrożność u pacjentów z grupy ryzyka, tzn. osób w podeszłym wieku, pacjentów z marskością wątroby lub pacjentów stosujących jednocześnie leki, które powodują hiponatremię.

Krwotoki

Podczas stosowania leków z grupy SSRI obserwowano przypadki krwawień śródskórnych, takich jak wybroczyny i plamica. Zaleca się zachowanie ostrożności u pacjentów przyjmujących selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny jednocześnie z doustnymi lekami przeciwzakrzepowymi, lekami wpływającymi na czynność płytek krwi (np. atypowe leki przeciwpsychotyczne i pochodne fenotiazyny, większość trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych, kwas acetylosalicylowy i niesteroidowe leki przeciwzapalne, tyklopidyna i dipirydamol) oraz u pacjentów ze skłonnością do krwawień.

Leczenie elektrowstrząsami

Doświadczenie kliniczne, dotyczące jednoczesnego stosowania leków z grupy SSRI i leczenia elektrowstrząsami jest ograniczone i dlatego zaleca się zachowanie ostrożności.

Akatyzja/niepokój psychoruchowy

Stwierdzono związek pomiędzy stosowaniem leków z grupy SSRI/SNRI a rozwojem akatyzji, charakteryzującej się występowaniem nieprzyjemnego lub przykrego stanu niepokoju i konieczności poruszania się, którym często towarzyszy niezdolność siedzenia lub stania w bezruchu. Objawy takie mogą wystąpić zwłaszcza w pierwszych tygodniach leczenia, Zwiększanie dawki może być szkodliwe u pacjentów, u których występują te objawy.

Zespół serotoninowy

Należy zachować ostrożność stosując escytalopram w skojarzeniu z produktami leczniczymi o działaniu serotoninergicznym, takimi jak sumatryptan i inne leki z grupy tryptanów, tramadol oraz tryptofan. W rzadkich przypadkach obserwowano zespół serotoninowy u pacjentów stosujących równocześnie leki z grupy SSRI z lekami o działaniu serotoninergicznym. Na wystąpienie tego zespołu może wskazywać jednoczesne wystąpienie takich objawów, jak: pobudzenie, drżenie mięśniowe, drgawki kloniczne mięśni i hipertermia. W razie wystąpienia takiego zespołu objawów należy natychmiast przerwać leczenie selektywnym inhibitorem wychwytu zwrotnego serotoniny oraz lekiem o działaniu serotoninergicznym i rozpocząć leczenie objawowe.

Ziele dziurawca

Jednoczesne stosowanie leków z grupy SSRI z produktami roślinnymi, zawierającymi ziele dziurawca (Hypericum perforatum) może zwiększyć ryzyko działań niepożądanych (patrz punkt 4.5).

Objawy z odstawienia, obserwowane po przerwaniu leczenia

Często po przerwaniu leczenia występują objawy z odstawienia, szczególnie, gdy nagle przerwano podawanie leku (patrz punkt 4.8). Badania kliniczne wykazały występowanie działań niepożądanych w wyniku przerwania leczenia u około 25% pacjentów stosujących escytalopram oraz u 15% pacjentów przyjmujących placebo.

Ryzyko wystąpienia objawów z odstawienia uzależnione jest od szeregu czynników, w tym od czasu trwania leczenia oraz stosowanej dawki, jak również szybkości zmniejszania dawki. Do najczęściej opisywanych objawów należą: zawroty głowy, zaburzenia czucia (w tym parestezje oraz wrażenie porażenia prądem elektrycznym), zaburzenia snu (w tym bezsenność oraz wyraziste sny), pobudzenie lub niepokój, nudności i (lub) wymioty, drżenie, splątanie, nadmierne pocenie, ból głowy, biegunka, kołatanie serca, chwiejność emocjonalna, drażliwość oraz zaburzenia widzenia. Na ogół objawy te mają niewielkie lub umiarkowane nasilenie, jednak u niektórych pacjentów mogą być ciężkie. Występują one na ogół w ciągu pierwszych kilku dni po odstawieniu produktu, jednak istnieją bardzo rzadkie doniesienia o takich objawach u pacjentów, którzy przypadkowo pominęli dawkę. Na ogół objawy te ustępują samoistnie w ciągu 2 tygodni, jakkolwiek u niektórych pacjentów mogą utrzymywać się dłużej (2-3 miesiące lub jeszcze dłużej). Dlatego zaleca się przerywanie leczenia escytalopramem poprzez stopniowe zmniejszanie dawki, przez okres kilku tygodni lub miesięcy - w zależności od reakcji pacjenta (patrz punkt 4.2 ?Objawy z odstawienia, obserwowane po przerwaniu leczenia?).

Choroba niedokrwienna serca

Ze względu na ograniczone doświadczenie kliniczne, zaleca się zachowanie ostrożności u pacjentów z chorobą niedokrwienna serca (patrz punkt 5.3).

Wydłużenie odstępu QT

Escytalopram powoduje zależne od dawki wydłużenie odstępu QT. Po wprowadzeniu produktu leczniczego do obrotu zgłaszano przypadki wydłużenia odstępu QT i arytmii komorowej w tym typu torsades de pointes, szczególnie u kobiet, u pacjentów z hipokaliemią lub z występującym wcześniej wydłużeniem odstępu QT, lub z innymi chorobami serca (patrz punkty 4.3, 4.5, 4.8, 4.9 i 5.1).

Zaleca się zachowanie ostrożności u pacjentów ze znaczącą bradykardią, u pacjentów, u których niedawno wystąpił ostry zawał mięśnia sercowego lub z niewyrównaną niewydolnością serca.

Zaburzenia elektrolitowe, takie jak hipokaliemia i hipomagnezemia, zwiększają ryzyko wystąpienia złośliwych arytmii, dlatego też należy je wyrównać przed rozpoczęciem leczenia escytalopramem.

W przypadku uczulenia pacjentów ze stabilną chorobą serca, należy rozważyć wykonanie badania EKG przed rozpoczęciem leczenia.

W przypadku wystąpienia objawów arytmii serca podczas stosowania escytalopramu, leczenie należy przerwać i wykonać badanie EKG.

Laktoza

Produkt leczniczy zawiera laktozę, dlatego nie należy go stosować u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

Lenuxin - przedawkowanie

Toksyczność

Dane kliniczne, dotyczące przedawkowania escytalopramu są ograniczone i w wielu przypadkach dotyczą jednoczesnego przedawkowania innych leków. W większości przypadków obserwowano objawy łagodne lub brak objawów. Rzadko opisywano śmiertelne przypadki przedawkowania samego escytalopramu, większość przypadków dotyczyła przedawkowania kilku przyjętych jednocześnie leków, w tym escytalopramu. Sam escytalopram w dawkach pomiędzy 400 i 800 mg, nie wywoływał żadnych ciężkich objawów.

Objawy

Obraz kliniczny przedawkowania escytalopramu obejmuje: objawy związane z ośrodkowym układem nerwowym (od zawrotów głowy, drżenia i pobudzenia do rzadkich przypadków zespołu serotoninowego, napadów drgawkowych i śpiączki), objawy związane z układem pokarmowym (nudności/wymioty), układem sercowo-naczyniowym (niedociśnienie tętnicze, tachykardia, wydłużenie odstępu QT oraz arytmia) oraz objawy związane z równowagą wodno-elektrolitową (hipokaliemia, hiponatremia).

Leczenie

Brak swoistej odtrutki. Należy zapewnić drożność dróg oddechowych, odpowiednie nasycenie tlenem oraz wspomagać w razie potrzeby czynność oddechową. Możliwie jak najszybciej po zażyciu leku należy wykonać płukanie żołądka. Można rozważyć podanie węgla aktywowanego. Zaleca się monitorowanie czynności serca i czynności życiowych oraz ogólne objawowe postępowanie podtrzymujące.

W przypadku przedawkowania, zaleca się wykonanie badania EKG u pacjentów z zastoinową niewydolnością serca i (lub) bradyarytmią, u pacjentów stosujących jednocześnie produkty lecznicze, które powodują wydłużenie odstępu QT lub u pacjentów ze zaburzonym metabolizmem, np. z zaburzeniami czynności wątroby.