Irinotecan medac - dawkowanie
Lek przeznaczony wyłącznie dla osób dorosłych. Po rozcieńczeniu,
roztwór do infuzji z irynotekanem należy podawać do żyły obwodowej
lub głównej.
Zalecane dawkowanie
W monoterapii (u pacjentów wcześniej leczonych):
Zalecana dawka irynotekanu wynosi 350 mg/m² i jest podawana raz
na 3 tygodnie we wlewie dożylnym trwającym od 30 do 90 minut (patrz
punkty 4.4 i 6.6).
W terapii skojarzonej (u pacjentów wcześniej
nieleczonych):
Bezpieczeństwo oraz skuteczność irynotekanu w skojarzeniu z
5-fluorouracylem (5-FU) i kwasem folinowym (FA) zostały określone w
następującym schemacie dawkowania (patrz punkt 5.1).
Irynotekan plus 5-FU/FA w schemacie co dwa tygodnie:
Zalecana dawka irynotekanu wynosi 180 mg/m² i jest podawana raz
na 2 tygodnie we wlewie dożylnym trwającym od 30 do 90 minut, po
którym podaje się we wlewie kwas folinowy oraz 5-fluorouracyl.
Dane dotyczące dawkowania i sposobu podawania stosowanego
równocześnie cetuksymabu można znaleźć w informacji dołączonej do
tego produktu leczniczego. Zwykle stosuje się taką samą dawkę
irynotekanu jaka była podana w ostatnim cyklu poprzedniego schematu
leczenia zawierającego irynotekan. Irynotekanu nie należy podawać
wcześniej niż po godzinie od zakończenia wlewu cetuksymabu.
Dane dotyczące dawkowania i sposobu podawania bewacyzumabu można
znaleźć w charakterystyce produktu leczniczego dla
bewacyzumabu.
Modyfikacje dawkowania
Irynotekan należy podawać po odpowiednim zmniejszeniu się
wszystkich działań niepożądanych do stopnia 0 lub 1 według skali
toksyczności NCI-CTC (ang. National Cancer Institute Common
Toxicity Criteria) oraz po całkowitym ustąpieniu biegunki
spowodowanej podawaniem leku.
Dawkę irynotekanu i 5-FU w kolejnym wlewie należy zmniejszyć i
dostosować do stopnia działań niepożądanych, które wystąpiły
podczas poprzedniego cyklu leczenia. Leczenie należy opóźnić o 1
lub 2 tygodnie, aby mogły ustąpić działania niepożądane spowodowane
podawaniem leku.
Dawkę irynotekanu i (lub) 5-FU należy zmniejszyć o 15 – 20 % w
przypadku wystąpienia następujących działań niepożądanych:
● Toksyczność hematologiczna (neutropenia 4. stopnia,
gorączka neutropeniczna [neutropenia
3. – 4. stopnia oraz gorączka 2. – 4. stopnia], trombocytopenia
i leukopenia [4. stopnia]).
● Toksyczność niehematologiczna (3. – 4. stopnia).
Należy przestrzegać zaleceń dotyczących modyfikacji dawki
cetuksymabu podawanego w skojarzeniu z irynotekanem zgodnych z
informacją dołączoną do tego produktu leczniczego.
W przypadku podawania bewacyzumabu w terapii skojarzonej
irynotekan/5-FU/FA, należy stosować się do zaleceń dotyczących
modyfikacji dawkowania zawartych w charakterystyce produktu
leczniczego dla bewacyzumabu.
Czas trwania leczenia
Leczenie irynotekanem należy kontynuować do wystąpienia
progresji procesu chorobowego lub niedopuszczalnej
toksyczności.
Szczególne grupy pacjentów
Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby
W monoterapii:
Dawkę początkową irynotekanu należy dostosować do poziomu
bilirubiny we krwi (do 3-krotnej wartości górnej granicy normy
[GGN]) u pacjentów w stanie ogólnym ≤ 2 według klasyfikacji WHO. U
pacjentów z hiperbilirubinemią i czasem protrombinowym powyżej 50
%, klirens irynotekanu jest zmniejszony (patrz punkt 5.2), dlatego
ryzyko uszkodzenia krwi jest większe. Z tego względu, w tej grupie
pacjentów zaleca się wykonywanie raz w tygodniu pełnej morfologii
krwi.
● U pacjentów ze stężeniem bilirubiny 1,5-krotnie większym
niż GGN, zalecana dawka irynotekanu wynosi 350 mg/m².
● U pacjentów, u których stężenie bilirubiny jest od 1,5 do
3 razy większe niż GGN, zalecana dawka irynotekanu wynosi 200
mg/m².
● Pacjenci ze stężeniem bilirubiny ponad 3-krotnie większym
niż GGN nie powinny być leczeni irynotekanem (patrz punkt 4.3 i
4.4).
Brak danych dotyczących pacjentów z zaburzeniami wątroby
leczonych irynotekanem w terapii skojarzonej.
Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek
Nie zaleca się stosowania irynotekanu u pacjentów z zaburzeniami
czynności nerek, ponieważ nie przeprowadzono badań klinicznych w
tej grupie pacjentów (patrz punkt 4.4 i 5.2).
Pacjenci w podeszłym wieku
Nie przeprowadzono badań farmakokinetycznych irynotekanu u
pacjentów w podeszłym wieku. Jednak, w związku z częstszym
występowaniem zaburzeń czynności narządów w tej grupie pacjentów,
dawkę leku należy dobierać szczególnie ostrożnie. Ta grupa
pacjentów wymaga szczególnie intensywnego nadzoru (patrz punkt
4.4).
Irinotecan medac - środki ostrożności
Irynotekan należy podawać wyłącznie na oddziałach szpitalnych
wyspecjalizowanych w podawaniu cytostatyków oraz pod kontrolą
lekarza mającego odpowiednie kwalifikacje do stosowania
chemioterapii przeciwnowotworowej.
Biorąc pod uwagę rodzaj i częstość zdarzeń niepożądanych,
irynotekan może być stosowany jedynie, gdy przewidywane korzyści
leczenia przeważają nad możliwym ryzykiem terapeutycznym w
następujących przypadkach:
● U pacjentów, u których występuje ryzyko powikłań,
zwłaszcza tych, których stan sprawności według klasyfikacji WHO =
2.
● W rzadkich przypadkach, gdy można podejrzewać, że pacjent
nie będzie w stanie przestrzegać zaleceń dotyczących postępowania w
razie wystąpienia działań niepożądanych (konieczność
natychmiastowego i długotrwałego leczenia przeciwbiegunkowego, w
połączeniu z przyjmowaniem dużych ilości płynów w razie opóźnionej
biegunki). W przypadku tych pacjentów zaleca się ścisły nadzór
szpitalny.
W monoterapii irynotekan stosuje się zwykle w schemacie
leczenia: 1 dawka co trzy tygodnie. Jednakże u pacjentów, u których
konieczna jest dokładniejsza obserwacja lub u osób szczególnie
narażonych na ryzyko ciężkiej neutropenii, można rozważyć podawanie
leku w schemacie dawkowania: 1 dawka co tydzień (patrz punkt
5.1).
Opóźniona biegunka
Należy poinformować pacjentów o istniejącym ryzyku, że po ponad
24 godzinach od podania irynotekanu, lub w dowolnym momencie przed
rozpoczęciem kolejnego kursu terapii, może wystąpić opóźniona
biegunka. W monoterapii pierwszy płynny stolec występował
przeciętnie w 5 dniu po infuzji irynotekanu. Pacjenci powinni
niezwłocznie poinformować lekarza o wystąpieniu biegunki i szybko
rozpocząć właściwe leczenie.
Do pacjentów ze zwiększonym ryzykiem biegunki należą osoby po
uprzedniej radioterapii okolic brzucha/miednicy, pacjenci z
podwyższoną wyjściowo leukocytozą, chorzy w stanie sprawności
według klasyfikacji WHO > 2, oraz kobiety. Niewłaściwie leczona
biegunka może stanowić zagrożenie dla życia, zwłaszcza gdy
jednocześnie występuje neutropenia.
Po wystąpieniu pierwszego płynnego stolca pacjent powinien
rozpocząć picie dużych ilości napojów zawierających sole mineralne
i natychmiast rozpocząć odpowiednią terapię
przeciwbiegunkową. Leczenie przeciwbiegunkowe powinno zostać
przepisane przez oddział szpitalny, w którym irynotekan został
podany. Po wypisaniu ze szpitala, pacjent powinien zaopatrzyć się w
przepisane leki, aby w razie wystąpienia biegunki natychmiast
rozpocząć jej leczenie. Ponadto pacjent powinien zawsze informować
lekarza lub oddział szpitalny podający irynotekan o wystąpieniu
biegunki.
Zalecane obecnie leczenie przeciwbiegunkowe polega na podawaniu
dużych dawek loperamidu (pierwsza dawka 4 mg, a następnie 2 mg co 2
godziny). Leczenie to należy kontynuować bez jakichkolwiek zmian
przez 12 godzin po ostatnim wystąpieniu płynnego stolca. W żadnym
razie nie powinno się stosować loperamidu dłużej niż przez 48
godzin, z uwagi na niebezpieczeństwo niedrożności porażennej jelit
oraz nie krócej niż przez 12 godzin.
Oprócz leczenia przeciwbiegunkowego, profilaktycznie powinno się
stosować antybiotyki o szerokim zakresie działania, zwłaszcza gdy
biegunce towarzyszy ciężka neutropenia (liczba neutrofilów mniejsza
niż 500 komórek/mm³).
Poza zastosowaniem antybiotyków, w leczeniu biegunki zaleca się
hospitalizację w następujących przypadkach:
● Biegunka z towarzyszącą gorączką
● Biegunka stopnia ciężkiego (wymagająca dożylnego
uzupełniania płynów)
● Biegunka utrzymująca się po 48 godzinach leczenia dużymi
dawkami loperamidu
Nie należy podawać loperamidu profilaktycznie, nawet pacjentom,
u których opóźnione biegunki występowały w poprzednich cyklach
leczenia.
U pacjentów, u których wystąpiła ciężka biegunka zalecane jest
zmniejszenie dawki w kolejnych cyklach leczenia (patrz punkt
4.2).
Hematologia
W czasie leczenia irynotekanem zaleca się wykonywanie co tydzień
pełnych kontrolnych badań morfologii krwi. Należy poinformować
pacjentów o ryzyku neutropenii i znaczeniu wystąpienia gorączki.
Neutropenia z gorączką (temperatura > 38°C i liczba neutrofilów
≤ 1000 komórek/mm³) wymaga pilnego leczenia szpitalnego za pomocą
dożylnych antybiotyków o szerokim spektrum działania.
U pacjentów, u których wystąpiły ciężkie działania niepożądane
ze strony układu krwiotwórczego, zalecane jest zmniejszenie dawki w
kolejnych kursach leczenia (patrz punkt 4.2).
U pacjentów z ciężką biegunką zwiększa się ryzyko zakażeń i
toksyczności hematologicznej. U pacjentów z ciężką biegunką należy
wykonać pełne badanie morfologii krwi.
Pacjenci z obniżoną aktywnością enzymu
UDP-glukuronylotransferazy (ang. uridine diphosphate
glucuronosyltransferase, UGT) kodowanego przez gen UGT1A1
SN-38 jest poddawany detoksykacji do glukuronidu SN-38 za
pośrednictwem genu UGT1A1. U osób z wrodzonym niskim stopniem
ekspresji UGT1A1 (zespół Criglera Najjara typ I i typ II oraz u
osób homozygotycznych dla allelu UGT1A1*28 [zespół Gilberta])
zwiększa się ryzyko toksycznego działania irynotekanu. U tych
pacjentów zalecane jest zmniejszenie dawki początkowej.
Zaburzenia czynności wątroby
Badania parametrów czynności wątroby należy wykonywać przed
rozpoczęciem leczenia i przed każdym kolejnym cyklem terapii.
Cotygodniowe badania morfologii krwi obwodowej zalecane są u
pacjentów ze stężeniem bilirubiny w zakresie od 1,5 do 3 razy
większym niż GGN, u których zmniejszony klirens irynotekanu (patrz
punkt 5.2) zwiększa ryzyko toksyczności hematologicznej. Zalecenia
dla pacjentów, u których stężenie bilirubiny jest większe niż
3-krotna wartość GGN znajdują się w punkcie 4.3.
Nudn ości i wymioty
Profilaktyczne zastosowanie środków przeciwwymiotnych jest
zalecane przed każdym podaniem irynotekanu. Nudności i wymioty
obserwowane są często. Pacjenci, u których wystąpią wymioty
związane z opóźnioną biegunką, powinni zostać jak najszybciej
poddani leczeniu szpitalnemu.
Ostry zespół ch olinergiczny
W razie wystąpienia ostrego zespołu cholinergicznego
(określanego jako wczesna biegunka oraz inne objawy, takie jak:
pocenie się, bolesne skurcze brzucha, łzawienie, zwężenie źrenic i
nadmierne ślinienie się) należy, jeśli nie ma klinicznych
przeciwwskazań (patrz punkt 4.8), podać podskórnie siarczan
atropiny w dawce 0,25 mg. Należy zachować ostrożność w przypadku
pacjentów chorych na astmę. U pacjentów, u których występował
wcześniej ostry i ciężki zespół cholinergiczny, zalecane jest
profilaktyczne stosowanie siarczanu atropiny podczas podawania
kolejnych dawek irynotekanu.
Zaburzenia oddechowe
Śródmiąższowe zapalenie płuc manifestujące się jako zmiany
naciekowe w płucach występuje rzadko podczas leczenia irynotekanem.
Śródmiąższowe zapalenie płuc może prowadzić do śmierci.
Prawdopodobnymi czynnikami ryzyka rozwoju śródmiąższowego
zapalenia płuc są: stosowanie leków uszkadzających płuca,
radioterapia oraz podawanie czynnika stymulującego rozwój kolonii
(ang. colony stimulating factor, CSF). Pacjentów z
czynnikami ryzyka należy przed leczeniem oraz podczas leczenia
irynotekanem uważnie obserwować, czy nie występują u nich objawy ze
strony układu oddechowego.
Pacjenci w podeszłym wieku
W związku z częstszym występowaniem zaburzeń czynności narządów,
a zwłaszcza zaburzeń czynności wątroby, u pacjentów w podeszłym
wieku należy szczególnie ostrożnie dobierać dawkę (patrz punkt
4.2).
Pacjenci z niedrożnością jelit
Irynotekanu nie należy podawać dopóki nie ustąpi u pacjenta
niedrożność jelit (patrz punkt 4.3).
Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek
Nie przeprowadzono badań w tej grupie pacjentów (patrz punkt 4.2
i 5.2).
Inne
Ze względu na zawartość sorbitolu, nie stosować u pacjentów z
rzadko występującą dziedziczną nietolerancją fruktozy.
W sporadycznych przypadkach występowały: zaburzenia czynności
nerek, niedociśnienie lub niewydolność krążenia u pacjentów
odwodnionych na skutek biegunki i (lub) wymiotów albo
posocznicy.
Należy stosować antykoncepcję w trakcie leczenia i co najmniej
przez 3 miesiące po zakończeniu leczenia (patrz punkt 4.6).
Należy unikać jednoczesnego stosowania irynotekanu z lekami
będącymi silnymi inhibitorami cytochromu CYP3A4 (np. ketokonazol)
lub z lekami indukującymi cytochrom CYP3A4 (np. ryfampicyna,
karbamazepina, fenobarbital, fenytoina, dziurawiec), gdyż mogą one
wpływać na metabolizm irynotekanu (patrz punkt 4.5).
Irinotecan medac - przedawkowanie
Zgłaszano przypadki przedawkowania po podaniu dawek około 2 razy
większych od zalecanej dawki leczniczej, które mogą prowadzić do
śmierci. Najczęściej opisywanymi działaniami niepożądanymi były
ciężka neutropenia i ciężka biegunka. Nie jest znane antidotum na
przedawkowanie irynotekanu. Pacjentowi należy zapewnić możliwie
najlepszą opiekę w zapobieganiu odwodnienia z powodu biegunki oraz
w leczeniu występujących infekcji.
Irinotecan medac - przeciwwskazania
● Przewlekłe zapalenie jelit i (lub) niedrożność jelit
(patrz punkt 4.4).
● Ciężka nadwrażliwość na chlorowodorek irynotekanu
trójwodny lub którąkolwiek z substancji pomocniczych leku
Irinotecan medac.
● Ciąża i karmienie piersią (patrz punkt 4.4 i 4.6).
● Stężenie bilirubiny większe niż 3-krotna wartość GGN
(patrz punkt 4.4).
● Ciężka niewydolność szpiku kostnego.
● Stan sprawności według klasyfikacji WHO > 2.
● Równoczesne stosowanie preparatów dziurawca zwyczajnego
(patrz punkt 4.5).
Dodatkowe informacje dotyczące przeciwwskazań dla cetuksymabu
lub bewacyzumabu, znajdują się w materiałach informacyjnych dla
tych produktów leczniczych.
Irinotecan medac - działania niepożądane
Działania niepożądane opisane poniżej odnoszą się do
irynotekanu. Brak dowodów, by cetuksymab zmieniał profil
bezpieczeństwa irynotekanu lub odwrotnie. Podczas jednoczesnego
stosowania z cetuksymabem dodatkowe, zgłoszone działania
niepożądane były takie, jakich się spodziewano w związku z
zastosowaniem cetuksymabu (m.in. wysypka trądzikopodobna u 88 %
pacjentów). Zalecane jest zatem zapoznanie się również z
materiałami informacyjnymi dotyczącymi cetuksymabu.
Dane dotyczące działań niepożądanych w terapii skojarzonej z
bewacyzumabem można znaleźć w charakterystyce produktu leczniczego
dla bewacyzumabu.
Następujące działania niepożądane, które mają możliwy lub
prawdopodobny związek z podaniem irynotekanu, pochodzą z wyników
badań grupy 765 pacjentów otrzymujących lek w zalecanej dawce 350
mg/m² w monoterapii oraz grupy 145 pacjentów leczonych irynotekanem
w terapii skojarzonej z 5-FU/FA, w schemacie co 2 tygodnie w
zalecanej dawce 180 mg/m².
Najczęstsze (≥ 1/10) działania niepożądane ograniczające
wielkość podawanej dawki irynotekanu to: opóźniona biegunka
(występująca po ponad 24 godzinach od podania leku) oraz zaburzenia
krwi, takie jak: neutropenia, anemia czy trombocytopenia.
Często obserwowano ciężki, przemijający, ostry zespół
cholinergiczny. Główne objawy określono jako wczesną biegunkę oraz
zespół wielu innych objawów, takich jak bóle brzucha, zapalenie
spojówek, katar sienny, niedociśnienie, rozszerzenie naczyń,
pocenie się, dreszcze, złe ogólne samopoczucie, zawroty głowy,
zaburzenia wzroku, zwężenie źrenic, łzawienie oczu i nadmierne
ślinienie się, które pojawiają się w ciągu 24 godzin od podania
pierwszej infuzji irynotekanu koncentrat do sporządzania roztworu
do infuzji. Objawy te ustępują po podaniu atropiny (patrz punkt
4.4). Opóźniona biegunka
W monoterapii:
Ciężka biegunka występowała u 20 % pacjentów, którzy stosowali
się do zaleceń dotyczących leczenia biegunki. W ocenianych cyklach
terapii, u 14 % pacjentów wystąpiła ciężka biegunka.
Pierwszy płynny stolec występował 5 dnia (mediana czasu) po
infuzji irynotekanu.
W terapii skojarzonej:
Ciężka biegunka występowała u 13,1 % pacjentów, którzy stosowali
się do zaleceń dotyczących leczenia biegunki. W ocenianych cyklach
terapii, u 3,9 % pacjentów wystąpiła ciężka biegunka. Zaburzenia
krwi
Neutropenia
Neutropenia, zarówno w monoterapii jak i w terapii skojarzonej,
była odwracalna i nie nasilała się wraz z dawką, a średni czas do
wystąpienia największego jej nasilenia wynosił 8 dni.
W monoterapii:
Neutropenia występowała u 78,7 % pacjentów, z czego o nasileniu
ciężkim (liczba neutrofilów < 500 komórek/mm³) u 22,6 %
pacjentów. W ocenianych kursach leczenia, u 18 % pacjentów liczba
neutrofilów zmniejszyła się do poniżej 1000 komórek/mm³, a u 7,6 %
była mniejsza niż 500 komórek/ mm³.
Całkowite ustąpienie neutropenii obserwowano zwykle w ciągu 22
dni.
Gorączka z ciężką neutropenią występowała u 6,2 % pacjentów i w
1,7 % cykli terapeutycznych.
Zakażenia występowały u około 10,3 % pacjentów (2,5 % cykli
terapii) i były związane z ciężką neutropenią u około 5,3 %
pacjentów (1,1 % cykli terapii), natomiast w dwóch przypadkach
zakażenia doprowadziły do śmierci pacjenta.
W terapii skojarzonej:
Neutropenia występowała u 82,5 % pacjentów, z czego o nasileniu
ciężkim (liczba neutrofilów < 500 komórek/mm³) u 9,8 %
pacjentów.
W ocenianych cyklach leczenia, u 67,3 % pacjentów liczba
neutrofilów zmniejszyła się do poniżej 1000 komórek/mm³, a u 2,7 %
była mniejsza niż 500 komórek/mm³.
Całkowite ustąpienie neutropenii obserwowano zwykle w ciągu 7
lub 8 dni.
Gorączka z ciężką neutropenią występowała u 3,4 % pacjentów i w
0,9 % cykli terapii.
Zakażenia występowały u około 2 % pacjentów (0,5 % cykli
terapii) i były związane z ciężką neutropenią u około 2,1 %
pacjentów (0,5 % cykli terapii), natomiast w jednym przypadku
zakażenie doprowadziło do śmierci pacjenta.
Anemia
W monoterapii:
Anemię obserwowano u około 58,7 % pacjentów (u 8 % stężenie
hemoglobiny wynosiło mniej niż 8 g/dl, a u 0,9 % mniej niż 6,5
g/dl).
W terapii skojarzonej:
Anemię obserwowano u 97,2 % pacjentów (u 2,1 % stężenie
hemoglobiny wynosiło mniej niż 8 g/dl). Trombocytopenia
W monoterapii:
Trombocytopenię (< 100 000 komórek/mm³) obserwowano u 7,4 %
pacjentów i w 1,8 % cyklach terapii, przy czym w 0,9 % przypadków,
tj. 0,2 % cykli, liczba płytek wynosiła ≤ 50 000 komórek/mm³.
U niemal wszystkich pacjentów stwierdzano normalizację liczby
płytek w ciągu 22 dni.
W terapii skojarzonej:
Trombocytopenię (< 100 000 komórek/mm³) obserwowano u 32,6 %
pacjentów i w 21,8 % cykli terapii, natomiast ciężkich przypadków
trombocytopenii (< 50 000 komórek/mm³) nie zaobserwowano.
Po wprowadzeniu leku do sprzedaży opisano 1 przypadek obwodowej
trombocytopenii, w której występowały przeciwciała
przeciwpłytkowe.
Działania niepożądane podsumowano w tabeli poniżej, stosując
częstość występowania według kryteriów MedDRA. W obrębie każdej
grupy o określonej częstości występowania, objawy niepożądane są
wymienione zgodnie ze zmniejszającym się nasileniem.
Bardzo często: ≥ 1/10
Często: ≥ 1/100 do < 1/10
Niezbyt często:
|
≥ 1/1 000 do < 1/100
|
Rzadko:
|
≥ 1/10 000 do < 1/1 000
|
Bardzo rzadko:
|
< 1/10 000, nieznana (częstość nie może być określona na
podstawie dostępnych
|
danych)
Układ narządów
|
Częstość występowania
|
Działania niepożądane
|
Zaburzenia żołądka i jelit
|
Bardzo często
|
● Ciężka opóźniona biegunka
● Ciężkie nudności i wymioty w monoterapii
|
Często
|
● Ciężkie nudności i wymioty w terapii skojarzonej
● Przypadki odwodnienia (zwykle związane z biegunką i (lub)
wymiotami)
● Zaparcie związane z podawaniem irynotekanu i (lub)
loperamidu
|
Niezbyt często
|
● Rzekomobłoniaste zapalenie okrężnicy (jeden przypadek
udokumentowany bakteriologicznie: Clostridium difficile)
● Niewydolność nerek, niedociśnienie lub niewydolność
sercowo-krążeniowa na skutek odwodnienia spowodowanego biegunką i
(lub) wymiotami
● Niedrożność jelit, krwawienie z żołądka i (lub) jelit
|
Rzadko
|
● Zapalenie okrężnicy, łącznie z zapaleniem jelita ślepego
oraz niedokrwiennym lub wrzodziejącym zapaleniem okrężnicy
● Perforacja jelita
● Inne łagodne objawy, takie jak brak łaknienia, bóle
brzucha oraz zapalenie śluzówki
● Objawowe lub bezobjawowe zapalenie trzustki
|
Zaburzenia krwi i układu chłonnego
|
Bardzo często
|
● Neutropenia (odwracalna i nie nasilająca się wraz z
dawką)
● Anemia
● Trombocytopenia w terapii skojarzonej
● Przypadki infekcji w monoterapii
|
Często
|
● Neutropenia z gorączką
● Przypadki infekcji w terapii skojarzonej
● Przypadki infekcji spowodowane ciężką neutropenią, w
trzech przypadkach zakończone śmiercią pacjenta ● Trombocytopenia w
monoterapii
|
Bardzo rzadko
|
● Jeden przypadek obwodowej trombocytopenii, w której
występowały przeciwciała przeciwpłytkowe.
|
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej
|
Bardzo często
|
● Wyłysienie (przemijające)
|
Niezbyt często
|
● Łagodne reakcje skórne
|
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania
|
Bardzo często
|
● Gorączka bez infekcji oraz bez towarzyszącej jej ciężkiej
neutropenii w monoterapii
|
Często
|
● Gorączka bez infekcji oraz bez towarzyszącej jej ciężkiej
neutropenii w terapii skojarzonej
● Ciężki przemijający zespół cholinergiczny (główne objawy
określono jako wczesną biegunkę oraz zespół innych objawów, takich
jak: bóle brzucha, zapalenie spojówek, katar sienny,
niedociśnienie, rozszerzenie naczyń, pocenie się, dreszcze, złe
ogólne samopoczucie, zawroty głowy,
zaburzenia wzroku, zwężenie źrenic, łzawienie i nadmierne
ślinienie się.)
● Osłabienie
|
Niezbyt często
|
● Reakcje wokół miejsce podania
|
Układ narządów
|
Częstość występowania
|
Działania niepożądane
|
Zaburzenia żołądka i jelit
|
Badania diagnostyczne
|
Bardzo często
|
● W terapii skojarzonej obserwowano w surowicy przemijający
wzrost (stopnia 1. i 2.) aktywności aminotransferaz, fosfatazy
alkalicznej lub stężenia bilirubiny, bez przerzutów do wątroby.
|
Często
|
● W monoterapii obserwowano w surowicy przemijający,
łagodny lub umiarkowany wzrost aktywności aminotransferaz lub
fosfatazy alkalicznej lub stężenia bilirubiny, bez przerzutów do
wątroby.
● W terapii skojarzonej zaobserwowano w surowicy
przemijający wzrost stężenia bilirubiny stopnia 3.
● Przemijające, łagodne lub umiarkowane wzrosty stężenia
kreatyniny w surowicy
|
Rzadko
|
● Hipokaliemia i hiponatremia
|
Bardzo rzadko
|
● Zwiększenie aktywności amylazy i (lub) lipazy
|
Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i
śródpiersia
|
Niezbyt często
|
● Śródmiąższowe zapalenia płuc objawiające się jako nacieki
płucne
● Wczesne objawy, takie jak duszność
|
Zaburzenia układu immunologicznego
|
Niezbyt często
|
● Łagodne reakcje alergiczne
|
Rzadko
|
● Reakcje anafilaktyczne/anafilaktoidalne
|
Zakażenia i zarażenia pasożytnicze
|
Niezbyt często
|
● U pacjentów z posocznicą obserwowano niewydolność nerek,
niedociśnienie krwi lub niewydolność sercowo-krążeniową.
|
Zaburzenia serca
|
Rzadko
|
● Nadciśnienie krwi podczas wlewu lub po jego zakończeniu
|
Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej
|
Rzadko
|
● Wczesne objawy: skurcze mięśni i parestezje
|
Zaburzenia układu nerwowego
|
Bardzo rzadko
|
● Przemijające zaburzenia mowy
|
Zaburzenia metabolizmu i odżywiania
|
Bardzo rzadko
|
● Zespół rozpadu guza
|
Komentarze