Irinotecan CSC - dawkowanie
Do stosowania wyłącznie u dorosłych. Irynotekan w postaci
roztworu do infuzji należy podawać do żyły obwodowej lub
głównej.
Zalecane dawkowanie:
Monoterapia (u pacjentów wcześniej leczonych):
Zalecana dawka irynotekanu to 350 mg/m2podawana raz na trzy
tygodnie we wlewie dożylnym trwającym od 30 do 90 minut (patrz
punkt 4.4 i 6.6).
Terapia skojarzona (u pacjentów wcześniej
nieleczonych):
Bezpieczeństwo i skuteczność irynotekanu w skojarzeniu z
5-fluorouracylem (5-FU) i kwasem folinowym (FA) zostały określone w
następującym schemacie dawkowania (patrz punkt 5.1):
• irynotekan z 5-FU/FA w schemacie 2-tygodniowym:
Zalecana dawka irynotekanu wynosi 180 mg/m2podawana raz na dwa
tygodnie we wlewie dożylnym trwającym od 30 do 90 minut, a
następnie we wlewie kwas folinowy i 5-fluorouracyl.
Dane dotyczące dawkowania i sposobu podawania w skojarzeniu z
cetuksymabem zamieszczono w drukach informacyjnych dołączonych do
tego produktu leczniczego. Zwykle stosuje się taką samą dawkę
irynotekanu, jak w ostatnich cyklach poprzedniego schematu leczenia
zawierającego irynotekan. Irynotekan nie może być podawany
wcześniej niż po upływie 1 godziny od zakończenia wlewu
cetuksymabu.
Dane dotyczące dawkowania i sposobu podawania bewacyzumabu
zamieszczono w Charakterystyce Produktu Leczniczego dla
bewacyzumabu.
Dane dotyczące dawkowania i sposobu podawania leku w skojarzeniu
z kapecytabiną zamieszczono w punkcie 5.1 oraz w odpowiednich
punktach Charakterystyki Produktu Leczniczego dla kapecytabiny.
Modyfikacje dawkowania:
Irynotekan powinno się podawać po zmniejszeniu się nasilenia
wszystkich działań niepożądanych do stopnia 0 lub 1 według skali
toksyczności NCI-CTC (ang. National Cancer Institute Common
Toxicity Criteria) i całkowitym ustąpieniu biegunki wywołanej
leczeniem.
W kolejnym kursie leczenia dawka irynotekanu oraz 5FU (o ile
jest stosowany) powinna być zmniejszona w zależności od najwyższego
stopnia działań niepożądanych, które wystąpiły podczas poprzedniego
cyklu leczenia. Leczenie należy opóźnić o 1 do 2 tygodni, aby mogły
ustąpić działania niepożądane związane z leczeniem.
Dawkę irynotekanu i (lub) 5-FU należy zmniejszyć o 15-20% w
razie wystąpienia następujących działań niepożądanych:
• toksyczności hematologicznej (neutropenia stopnia 4,
neutropenia z gorączką (neutropenia stopnia 3-4 i gorączka stopnia
2-4), trombocytopenia i leukopenia (stopnia 4)),
• toksyczności niehematologicznej (stopnia 3-4).
W przypadku jednoczesnego stosowania cetuksymabu z irynotekanem
należy przestrzegać zaleceń dotyczących modyfikacji dawki
cetuksymabu zawartych w drukach informacyjnych tego produktu.
W przypadku równoczesnego stosowania bewacyzumabu w skojarzeniu
z irynotekanem/5-fluorouracylem/kwasem folinowym należy stosować
się do zaleceń dotyczących modyfikacji dawkowania zamieszczonych w
Charakterystyce Produktu Leczniczego dla bewacyzumabu.
Zgodnie z Charakterystyką Produktu Leczniczego opracowaną dla
kapecytabiny, podanie irynotekanu w skojarzeniu z kapecytabiną
pacjentom w wieku 65 lat i starszym wymaga zmniejszenia
początkowej
dawki kapecytabiny do 800 mg/m2dwa razy na dobę. Zalecenia
dotyczące modyfikacji dawki leku podawanego w skojarzeniu zawarte
są w Charakterystyce Produktu Leczniczego dla kapecytabiny.
Czas trwania leczenia:
Leczenie irynotekanem należy kontynuować do momentu wystąpienia
obiektywnie stwierdzonej progresji choroby lub znacznego nasilenia
działań niepożądanych.
Specjalne grupy pacjentów:
Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby:
W monoterapii: dawka początkowa irynotekanu u pacjentów ze
stanem ogólnym ≤ 2 wg klasyfikacji WHO zależy do stężenia
bilirubiny. U pacjentów, z hiperbilirubinemią (do 3-krotnej
wartości górnej granicy normy) i czasem protrombinowym powyżej 50%,
klirens irynotekanu jest zmniejszony (patrz punkt 5.2), dlatego też
ryzyko toksyczności hematologicznej jest większe. W związku z tym,
w tej grupie pacjentów należy wykonywać cotygodniowe pełne badanie
krwi obwodowej z rozmazem.
• U pacjentów, u których stężenie bilirubiny jest 1,5 razy
większe niż górna granica normy, zalecana dawka irynotekanu wynosi
350 mg/m2,
• U pacjentów, u których stężenie bilirubiny jest od 1,5 do 3
razy większe niż górna granica normy, zalecana dawka irynotekanu
wynosi 200 mg/m2,
• U pacjentów, u których stężenie bilirubiny jest większe niż
3-krotna wartość górnej granicy normy (patrz punkty 4.3 i 4.4), nie
należy stosować irynotekanu.
Brak danych dotyczących stosowania irynotekanu w leczeniu
skojarzonym u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby.
Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek: nie zaleca się
stosowania irynotekanu u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek,
ponieważ nie przeprowadzono badań w tej grupie pacjentów (patrz
punkty 4.4 i 5.2).
Pacjenci w podeszłym wieku: nie przeprowadzono badań
farmakokinetycznych irynotekanu u pacjentów w podeszłym wieku.
Niemniej jednak należy ostrożnie dobierać dawkę w tej grupie
pacjentów, ze względu na wysoką częstość występowania zmniejszenia
funkcji biologicznych. Pacjenci w podeszłym wieku wymagają bardziej
intensywnego nadzoru niż pacjenci młodsi (patrz punkt 4.4).
Dzieci:
Brak danych potwierdzających bezpieczeństwo i skuteczność
stosowania irynotekanu u dzieci.
Irinotecan CSC - środki ostrożności
Irynotekan należy podawać wyłącznie pod kontrolą lekarza
specjalisty, mającego odpowiednie kwalifikacje do stosowania
chemioterapii przeciwnowotworowej, na oddziałach wyspecjalizowanych
w podawaniu cytostatyków.
Biorąc pod uwagę rodzaj i częstość występowania działań
niepożądanych, irynotekan może być stosowany jedynie, gdy
przewidywane korzyści leczenia przeważają nad możliwym ryzykiem w
niżej wymienionych przypadkach:
• u pacjentów z czynnikami ryzyka, szczególnie u tych z drugim
stanem czynnościowym według klasyfikacji WHO.
• w nielicznych przypadkach, gdy uważa się, że jest mało
prawdopodobne, iż pacjenci będą przestrzegać zaleceń dotyczących
właściwego postępowania w przypadku działań niepożądanych
(konieczność natychmiastowego i przedłużonego leczenia
przeciwbiegunkowego w połączeniu z przyjmowaniem dużej ilości
płynów w napadzie opóźnionej biegunki). Zaleca się ścisły nadzór
szpitalny tych pacjentów.
W monoterapii irynotekan stosuje się zwykle w schemacie
dawkowania co trzy tygodnie. Jednakże u pacjentów, u których
konieczna jest dokładniejsza obserwacja lub u szczególnie
narażonych na ryzyko ciężkiej neutropenii, można rozważyć schemat
dawkowania raz na tydzień (patrz punkt 5).
Opóźniona biegunka
Należy poinformować pacjentów o możliwości wystąpienia biegunki
po ponad 24 godzinach od podania irynotekanu lub w każdym czasie
przed rozpoczęciem kolejnego cyklu terapii. W monoterapii pierwszy
płynny stolec występował przeciętnie w 5 dniu po infuzji
irynotekanu. Pacjenci powinni niezwłocznie poinformować lekarza o
wystąpieniu biegunki i szybko rozpocząć odpowiednie leczenie.
Do pacjentów o zwiększonym ryzyku wystąpienia biegunki należą
osoby po uprzedniej radioterapii okolic brzucha lub miednicy,
pacjenci z wyjściową hiperleukocytozą, pacjenci ze stanem
czynnościowym ≥ 2 według klasyfikacji WHO oraz kobiety.
Niewłaściwie leczona biegunka może stanowić zagrożenie życia,
zwłaszcza, jeśli u pacjenta jednocześnie występuje neutropenia.
Natychmiast po wystąpieniu pierwszego płynnego stolca pacjent
powinien pić dużeilości napojów zawierających elektrolity i
natychmiast zastosować odpowiednie leczenie biegunki. Leki
przeciwbiegunkowe przepisuje oddział, na którym podano irynotekan.
Po wypisaniu ze szpitala pacjent powinien zaopatrzyć się w
przepisane leki, aby w razie wystąpienia biegunki natychmiast
rozpocząć jej leczenie. Ponadto pacjent powinien zawsze informować
lekarza lub oddział szpitalny, podający irynotekan, o wystąpieniu
biegunki.
Zalecane aktualnie leczenie przeciwbiegunkowe obejmuje
stosowanie wysokich dawek loperamidu (dawka początkowa wynosi 4 mg,
a następnie dawka 2 mg podawana co 2 godziny). Leczenie takie
należy kontynuować przez 12 godzin po wystąpieniu ostatniego
płynnego stolca i nie należy go modyfikować. W żadnym przypadku nie
należy podawać loperamidu w tych dawkach dłużej niż przez kolejnych
48 godzin z powodu ryzyka porażennej niedrożności jelit, ani też
krócej niż przez 12 godzin.
Gdy biegunce towarzyszy ciężka neutropenia (liczba granulocytów
obojętnochłonnych < 0,5 x 109/l), oprócz leczenia
przeciwbiegunkowego, należy zastosować profilaktycznie antybiotyk o
szerokim spektrum działania.
Oprócz antybiotykoterapii zaleca się leczenie szpitalne biegunki
w następujących przypadkach:
- biegunce towarzyszy gorączka,
- biegunka jest ciężka (pacjent wymaga parentaralnego
nawodnienia),
- biegunka utrzymująca się ponad 48 godzin po rozpoczęciu
leczenia loperamidem w dużych dawkach.
Loperamidu nie należy stosować profilaktycznie, nawet u
pacjentów, u których wystąpiła opóźniona biegunka w czasie
poprzednich cyklów leczenia.
U pacjentów, u których wystąpiła ciężka biegunka, zaleca się
zmniejszenie dawki w kolejnych cyklach leczenia (patrz punkt
4.2).
Kontrola hematologiczna
Podczas leczenia irynotekanem zaleca się wykonywanie
cotygodniowego badania pełnej morfologii krwi. Pacjentów należy
poinformować o ryzyku wystąpienia neutropenii oraz o znaczeniu
gorączki. Gorączka neutropeniczna (temperatura > 38°C i liczba
neutrofilii ≤ 1,0 x 109/l) powinna być natychmiast leczona w
warunkach szpitalnych antybiotykami o szerokim spektrum działania,
stosowanymi dożylnie.
U pacjentów, u których wystąpiły ciężkie hematologiczne
działania niepożądane, zaleca się zmniejszenie dawki w następnych
cyklach leczenia (patrz punkt 4.2).
U pacjentów z ciężką biegunką istnieje zwiększone ryzyko zakażeń
i toksyczności hematologicznej. U tych pacjentów zaleca się
przeprowadzenie pełnego badania morfologii krwi.
Zaburzenia czynności wątroby
Przed rozpoczęciem terapii oraz przed każdym cyklem
chemioterapii należy wykonać badanie parametrów czynności
wątroby.
U pacjentów ze stężeniem bilirubiny w zakresie od 1,5 do 3 razy
większym niż górna granica normy zaleca się wykonywanie
cotygodniowych badań pełnej morfologii krwi ze względu na obniżony
klirens irynotekanu (patrz punkt 5.2 Właściwości
farmakokinetyczne), a w wyniku tego zwiększone ryzyko toksyczności
hematologicznej.
Irynotekanu nie należy podawać pacjentom, u których stężenie
bilirubiny jest ponad 3 razy większe niż górna granica normy (patrz
punkt 4.3 Przeciwwskazania).
Nudności i wymioty
Przed każdym podaniem irynotekanu zaleca się zastosowanie
profilaktycznego leczenia środkami przeciwwymiotnymi. Często
zgłaszano przypadki nudności i wymiotów. Pacjenci, u których
wystąpią wymioty jednocześnie z opóźnioną biegunką, powinni być jak
najszybciej hospitalizowani.
Ostry zespół cholinergiczny
W przypadku wystąpienia ostrego zespołu cholinergicznego (który
objawia się wczesną biegunką oraz wieloma innymi objawami, takimi
jak pocenie się, kolka jelitowa, łzawienie, zwężenie źrenic i
ślinotok) należy podać siarczan atropiny (podskórnie w dawce 0,25
mg), chyba że jest to klinicznie przeciwwskazane (patrz punkt 4.8).
Należy zachować szczególną ostrożność podczas leczenia pacjentów z
astmą. U pacjentów, u których występował wcześniej ostry i ciężki
zespół cholinergiczny, zalecane jest profilaktyczne zastosowanie
siarczanu atropiny podczas podawania kolejnych dawek
irynotekanu.
Zaburzenia układu oddechowego
Podczas leczenia irynotekanem niezbyt często występuje
śródmiąższowa choroba płuc przejawiająca się naciekami w płucach.
Sródmiąższowa choroba płuc może prowadzić do zgonu. Do czynników
ryzyka rozwoju śródmiąższowej choroby płuc należą prawdopodobnie:
stosowanie leków pneumotoksycznych, radioterapia oraz podawanie
czynników stymulujących rozwój kolonii granulocytarnych. Pacjentów
z czynnikami ryzyka należy uważnie monitorować, przed i w trakcie
trwania leczenia irynotekanem, pod kątem objawów ze strony układu
oddechowego.
Pacjenci w podeszłym wieku
U pacjentów w podeszłym wieku należy ostrożnie dobierać dawkę
irynotekanu ze względu na częstsze występowanie zaburzeń czynności
narządów (zwłaszcza czynności wątroby) (patrz punkt 4.2).
Pacjenci z niedrożnością jelit
Nie należy stosować irynotekanu u tych pacjentów, do czasu
ustąpienia niedrożności jelit (patrz punkt 4.3).
Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek
Nie przeprowadzono badań w tej grupie pacjentów (patrz punkty
4.2 i 5.2).
Zaburzenia czynności serca
Obserwowano incydenty niedokrwienia mięśnia sercowego po
leczeniu irynotekanem, głównie u pacjentów ze współistniejącymi
chorobami serca, innymi znanymi czynnikami ryzyka choroby serca lub
po przebytej chemioterapii. (patrz punkt 4.8).
Dlatego też, pacjenci ze znanymi czynnikami ryzyka powinni być
ściśle monitorowani; należy też podjąć odpowiednie działania w celu
zminimalizowania wszystkich modyfikowalnych czynników ryzyka (np.
palenie tytoniu, nadciśnienie tętnicze i hiperlipidemia).
Działanie immunosupresyjne, zwiększona podatność na
infekcje Podawanie żywej lub żywej atenuowanej szczepionki u
pacjentów z obniżoną przez chemioterapeutyki, w tym irynotekan,
odpornością, może doprowadzić do ciężkich lub zakończonych zgonem
zakażeń. Należy unikać szczepienia żywą szczepionką pacjentów
otrzymujących irynotekan. Zabite lub inaktywowane szczepionki mogą
być podawane, jednak odpowiedź na takie szczepionki może być
osłabiona.
Inne
Ze względu na obecność sorbitolu w produkcie leczniczym, nie
powinien on być stosowany u pacjentów z rzadko występującą
dziedziczną nietolerancją fruktozy. W sporadycznych przypadkach u
pacjentów, u których wystąpiły epizody odwodnienia na skutek
biegunki i/lub wymiotów albo posocznicy, obserwowano upośledzenie
czynności nerek, niedociśnienie lub niewydolność krążenia.
Ten produkt leczniczy zawiera sód (ilość sodu w jednej fiolce
jest określona w punkcie 2). Należy brać to pod uwagę u pacjentów
pozostających na diecie o kontrolowanej zawartości sodu.
W czasie leczenia i co najmniej przez trzy miesiące po jego
zaprzestaniu, musi być stosowana skuteczna antykoncepcja
Należy unikać jednoczesnego podawania irynotekanu i silnego
inhibitora cytochromu CYP3A4 (np. ketokonazol) lub jego induktora
(np. ryfampicyna, karbamazepina, fenobarbital, fenytoina,
dziurawiec zwyczajny), gdyż może to mieć wpływ na metabolizm
irynotekanu (patrz punkt 4.5).
Irinotecan CSC - przedawkowanie
Opisywano przypadki przedawkowania przy dawkach około dwukrotnie
większych od zalecanej dawki leczniczej, mogące zakończyć się
zgonem. Najczęściej opisywanymi działaniami niepożądanymi była
ciężka neutropenia i ciężka biegunka. Nie jest znane antidotum dla
irynotekanu. Należy rozpocząć leczenie podtrzymujące, aby zapobiec
odwodnieniu w wyniku biegunki, a także leczyć wszelkie powikłania
infekcyjne.
Irinotecan CSC - przeciwwskazania
• Przewlekłe choroby zapalne jelit i (lub) niedrożność jelita
grubego (patrz punkt 4.4).
• Ciężka nadwrażliwość na trójwodny chlorowodorek irynotekanu
lub na którąkolwiek substancję pomocniczą, w wywiadzie.
• Karmienie piersią (patrz punkty 4.4 i 4.6).
• Stężenie bilirubiny ponad 3 razy większe niż górna granica
normy (patrz punkt 4.4).
• Ciężkie zaburzenie czynności szpiku kostnego.
• Stan sprawności wg klasyfikacji WHO > 2.
• Jednoczesne stosowanie produktów z ziela dziurawca (patrz
punkt 4.5).
Dodatkowe przeciwwskazania dotyczące cetuksymabu, bewacyzumabu
lub kapecytabiny zawarte są w drukach informacyjnych tych produktów
leczniczych.
Irinotecan CSC - działania niepożądane
Działania niepożądane opisane w tym punkcie odnoszą się do
irynotekanu. Brak danych, wskazujących na to, że cetuksymab wpływa
na profil bezpieczeństwa irynotekanu i odwrotnie. W skojarzeniu
irynotekanu z cetuksymabem, dodatkowo odnotowanymi działaniami
niepożądanymi były takie, jakich spodziewano się podczas stosowania
cetuksymabu (np. wysypka trądzikopodobna -88%).
Dane dotyczące działań niepożądanych związanych z leczeniem
skojarzonym z cetuksymabem znajdują się w Charakterystyce Produktu
Leczniczego dla cetuksymabu.
Dane dotyczące działań niepożądanych związanych z leczeniem
skojarzonym z bewacyzumabem znajdują się w Charakterystyce Produktu
Leczniczego dla bewacyzumabu.
Informacje o działaniach niepożądanych, mających możliwy lub
prawdopodobny związek z podaniem
irynotekanu, pochodzą z wyników badań grupy 765 pacjentów,
otrzymujących lek w zalecanej dawce 350 mg/m2w monoterapii i grupy
145 pacjentów leczonych irynotekanem w terapii skojarzonej z
5-FU/kwasem folinowym, w schemacie co 2 tygodnie w zalecanej dawce
180 mg/m2.
Najczęstszymi działaniami niepożądanymi (> 1/10),
wymagającymi zmniejszenia dawki irynotekanu, są opóźnione biegunki
(występujące więcej niż 24 godzin po podaniu) oraz zaburzenia krwi,
w tym neutropenia, niedokrwistość i małopłytkowość.
Często obserwowano przemijający, ostry zespół cholinergiczny. Do
głównych objawów należą: wczesna biegunka, bóle brzucha, zapalenie
spojówek, zapalenia błony śluzowej nosa, niedociśnienie,
rozszerzenie naczyń, potliwość, dreszcze, złe samopoczucie, zawroty
głowy, zaburzenia widzenia, zwężenie źrenic, łzawienie i zwiększone
wydzielanie śliny występujące w trakcie lub do 24 godzin po wlewie
irynotekanu w postaci roztworu do infuzji. Objawy te ustępują po
podaniu atropiny (patrz punkt 4.4).
Działania niepożądane zostały zebrane i sklasyfikowane według
klasyfikacji układów i narządów oraz częstości występowania MedDRA
w tabeli poniżej. W obrębie każdej grupy o określonej częstości
występowania objawy niepożądane są wymienione zgodnie ze
zmniejszającym się nasileniem.
|
Bardzo często > 1/10 Często > 1/100 do < 1/10 Niezbyt
często > 1/1 000 do < 1/100 Rzadko > 1/10 000 do < 1/1
000 Bardzo rzadko < 1/10 000
Częstość nieznana nie może być określona na podstawie dostępnych
danych
|
Układ narządów
|
Częstość występowania
|
Działania niepożądane
|
Zaburzenia żołądka i jelit: Bardzo często
Często -
|
Opóźniona biegunka Nudności i wymioty
Przypadki odwodnienia (związane z biegunką i/lub wymiotami)
Zaparcia związane z podawaniem chlorowodorku irynotekanu i/lub
loperamidu
|
Niezbyt często -
|
Rzekomobłoniaste zapalenie jelit (jeden przypadek został
potwierdzony bakteriologicznie: Clostridium difficile)
Niewydolność nerek, niedociśnienie lub niewydolność
sercowo-naczyniowa jako konsekwencja odwodnienia związanego z
biegunką i/lub wymiotami
Niedrożność jelit, zapalenie okrężnicy lub krwawienia z przewodu
pokarmowego
|
Rzadko -
|
Zapalenia okrężnicy obejmujące zapalenie jelita ślepego,
niedokrwienie i wrzodziejące zapalenie okrężnicy Perforacja
jelita
Inne objawy o łagodnym przebiegu obejmują anoreksję, ból
brzucha i zapalenie śluzówki
Objawowe lub bezobjawowe zapalenie trzustki
|
Zaburzenia krwi i układu chłonnego:
|
Bardzo często -
|
Przemijająca neutropenia Anemia
Trombocytopenia w przypadku skojarzonego leczenia
|
Często -
|
Neutropenia z gorączką
Epizody zakażenia (stwierdzono kilka przypadków z neutropenią o
ciężkim przebiegu i dwa z nich zakończyły się zgonem)
|
|
Bardzo rzadko -
|
Trombocytopenia w przypadku monoterapii
Zgłoszono jeden przypadek trombocytopenii z przeciwciałami
przeciwpłytkowymi
|
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej:
Bardzo często - Łysienie (przemijające)
|
Niezbyt często -
|
Łagodne reakcje skórne
|
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania:
|
Bardzo często -
|
Gorączka bez zakażenia oraz bez towarzyszącej ciężkiej
neutropenii
|
Często -
|
Ciężki, przemijający zespół cholinergiczny (główne objawy to
|
|
wczesna biegunka oraz wiele innych objawów, takich jak bóle
brzucha, zapalenie spojówek, nieżyt nosa, niedociśnienie,
rozszerzenie naczyń, potliwość, dreszcze, złe samopoczucie, zawroty
głowy, zaburzenia widzenia, zwężenie źrenic, łzawienie i zwiększone
wydzielanie śliny) Astenia
|
Niezbyt często -
|
Odczyn miejscowy na infuzję
|
Badania diagnostyczne:
|
Bardzo często -
|
W leczeniu skojarzonym przemijający wzrost aktywności
|
|
aminotransferaz, fosfatazy alkalicznej lub wzrost stężenia
bilirubiny w surowicy (stopnia 1 i 2) obserwowano u pacjentów
|
|
bez progresywnych przerzutów do wątroby
|
Często _
|
W monoterapii obserwowano przejściowy, łagodny lub
|
umiarkowany wzrost aktywności transaminaz, fosfatazy alkalicznej
lub zwiększenie stężenia bilirubiny w surowicy u pacjentów bez
progresywnych przerzutów do wątroby - Przejściowe i łagodne lub
umiarkowane zwiększenie stężenia kreatyniny w surowicy
|
Rzadko
|
Hipokaliemia i hiponatremia
|
Bardzo rzadko -
|
Zwiększenia aktywności amylazy i/lub lipazy
|
Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i
śródpiersia:
|
Niezbyt często -
|
Sródmiąższowa choroba płuc w postaci nacieków w płucach
|
-
|
Wczesne objawy, takie jak duszność
|
Zaburzenia układu immunologicznego:
|
Niezbvt często
|
Łagodne reakcje alergiczne
|
Rzadko -
|
Reakcje anafilaktyczne/rzekomoanafilaktyczne
|
Zakażenia i zarażenia pasożytnicze:
|
Niezbyt często -
|
U pacjentów z posocznicą obserwowano niewydolność nerek,
niedociśnienie lub niewydolność sercowo-naczyniową
|
Zaburzenia serca:
|
Rzadko -
|
Nadciśnienie podczas lub po podaniu wlewu
|
Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe
|
i tkanki łącznej:
|
Rzadko -
|
Wczesne objawy, takie jak kurcze mięśni i parestezje
|
Zaburzenia układu nerwowego:
|
Bardzo rzadko -
|
Przemijające zaburzenia mowy
|
Opóźniona biegunka
|
|
W monoterapii:
W monoterapii obserwowano ciężką biegunkę u 20% pacjentów,
którzy przestrzegali zaleceń postępowania podczas biegunki. Spośród
ocenianych cykli leczenia, ciężką biegunkę obserwowano w 14% cykli.
Mediana czasu do wystąpienia pierwszego płynnego stolca po wlewie
irynotekanu wynosiła 5 dni.
|
W leczeniu skojarzonym:
Ciężką biegunkę obserwowano u 13,1% pacjentów, którzy
przestrzegali zaleceń postępowania podczas biegunki. Spośród
ocenianych cykli leczenia, ciężką biegunkę obserwowano w 3,9%
cykli.
Zaburzenia krwi i układu chłonnego
Neutropenia
Neutropenia była przemijająca i nie nasilała się; mediana czasu
największego jej nasilenia wynosiła 8 dni, niezależnie czy
stosowana była monoterapia, czy leczenie skojarzone.
W monoterapii:
Neutropenię obserwowano u 78,7% pacjentów, z czego miała ona
ciężki przebieg (liczba neutrofili < 0,5 x 109/l) u 22,6%
pacjentów. W ocenianych cyklach leczenia u 18% pacjentów liczba
neutrofili wynosiła mniej niż 1,0 x 109/l, w tym u 7,6% liczba
neutrofili wynosiła < 0,5 x 109/l. Całkowite ustąpienie
neutropenii obserwowano zwykle w okresie do 22 dni od podania
produktu leczniczego.
U 6,2% pacjentów i w 1,7% cykli występowała gorączka z ciężką
neutropenią. Zakażenia występowały u około 10,3% pacjentów (w 2,5%
cykli) i były związane z występowaniem ciężkiej neutropenii u około
5,3% pacjentów (w 1,1% cykli), a w 2 przypadkach prowadziły do
zgonu.
W leczeniu skojarzonym:
Neutropenię obserwowano u 82,5% pacjentów, z czego miała ona
ciężki przebieg (liczba neutrofili < 0,5 x 109komórek/l) u 9,8%
pacjentów. W ocenianych cyklach leczenia u 67,3% pacjentów liczba
neutrofili wynosiła mniej niż 1,0 x 109komórek/l, w tym u 2,7%
liczba neutrofili wynosiła < 0,5 x 109komórek/l. Całkowite jej
ustąpienie obserwowano zwykle w ciągu 7-8 dni po podaniu produktu
leczniczego. U 3,4% pacjentów i w 0,9% cykli występowała gorączka z
ciężką neutropenią. Zakażenia występowały u około 2% pacjentów (w
0,5% cykli) i były związane z występowaniem ciężkiej neutropenii u
około 2,1% pacjentów (w 0,5% cykli), a w 1 przypadku prowadziły do
śmierci.
Niedokrwistość
W monoterapii
U 58,7% pacjentów zgłoszono wystąpienie niedokrwistości (u 8%
stężenie hemoglobiny wynosiło < 80 g/l, zaś u 0,9% < 65
g/l).
W leczeniu skojarzonym
U 97,2% pacjentów zgłoszono wystąpienie niedokrwistości (u 2,1%
stężenie hemoglobiny wynosiło < 80 g/l).
Trombocytopenia
W monoterapii
Małopłytkowość (< 100 x 109komórek/l) obserwowano u 7,4%
pacjentów, w 1,8% cykli, w tym u 0,9% pacjentów liczba płytek krwi
wynosiła ≤ 50 x 109komórek/l w 0,2% cykli. U prawie wszystkich
pacjentów następowało całkowite jej ustąpienie w ciągu 22 dni od
podania produktu leczniczego.
W leczeniu skojarzonym
Małopłytkowość (< 100 x 109komórek/l) obserwowano u 32,6%
pacjentów, w 21,8% cykli.
Nie obserwowano ciężkiej małopłytkowości (< 50 x
109komórek/l). Po wprowadzeniu irynotekanu do obrotu opisano jeden
przypadek małopłytkowości z przeciwciałami przeciwpłytkowymi.
Komentarze