Irinotecan -Ebewe - ulotka preparatu
- OPIS I SKŁAD
- DAWKOWANIE
- DZIAŁANIA NIEPOŻĄDANE
- CIĄŻA, KARMIENIE, POJAZDY
Irinotecan -Ebewe - opis
Irinotecan-Ebewe jest wskazany do leczenia pacjentów z
zaawansowanym rakiem jelita grubego:
Ÿ w skojarzeniu z 5-fluorouracylem i
kwasem folinowym u pacjentów, którzy nie otrzymywali wcześniej
chemioterapii w leczeniu zaawansowanego stadium choroby,
Ÿ w monoterapii
u pacjentów, u których leczenie ustalonym schematem z
5-fluorouracylem zakończyło się niepowodzeniem.
Irinotecan-Ebewe w skojarzeniu z
cetuksymabem jest wskazany do leczenia pacjentów z rakiem jelita
grubego z przerzutami, z ekspresją receptora dla naskórkowego
czynnika wzrostu (ang. epidermal growth factor receptor – EGFR),
bez mutacji genu KRAS, którzy nie otrzymywali wcześniej leczenia
raka z przerzutami lub po niepowodzeniu leczenia cytotoksycznego z
zastosowaniem irynotekanu (patrz punkt 5.1).
Irinotecan-Ebewe w skojarzeniu z
5-fluorouracylem, kwasem folinowym i bewacyzumabem jest wskazany w
leczeniu pierwszej linii u pacjentów z rakiem okrężnicy lub
odbytnicy z przerzutami.
Irinotecan-Ebewe w skojarzeniu z
kapecytabiną oraz bewacyzumabem lub bez niego jest wskazany w
leczeniu pierwszej linii u pacjentów z rakiem jelita grubego z
przerzutami.
Irinotecan -Ebewe - skład
Jeden ml koncentratu zawiera 20 mg irynotekanu chlorowodorku
trójwodnego (Irinotecani hydrochloridum trihydricum), co
odpowiada 17,33 mg irynotekanu.
Jedna fiolka o pojemności 2 ml zawiera 40 mg irynotekanu
chlorowodorku trójwodnego.
Jedna fiolka o pojemności 5 ml zawiera 100 mg irynotekanu
chlorowodorku trójwodnego.
Jedna fiolka o pojemności 7,5 ml zawiera 150 mg irynotekanu
chlorowodorku trójwodnego.
Jedna fiolka o pojemności 15 ml zawiera 300 mg irynotekanu
chlorowodorku trójwodnego. Jedna fiolka o pojemności 25 ml zawiera
500 mg irynotekanu chlorowodorku trójwodnego.
Substancje pomocnicze o znanym działaniu: zawiera również 45
mg/ml sorbitolu (E420) oraz sód
(mniej niż 1 mmol [23 mg] na dawkę, to znaczy lek uznaje się za
„wolny od sodu”).
Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.
Irinotecan -Ebewe - dawkowanie
Produkt leczniczy przeznaczony wyłącznie dla pacjentów
dorosłych. Po rozcieńczeniu roztwór do infuzji Irinotecan-Ebewe
należy podawać do żyły obwodowej lub centralnej.
Zalecane dawkowanie
W monoterapii (u pacjentów wcześniej leczonych)
Zalecana dawka irynotekanu wynosi 350 mg/m2 pc. i
podawana jest w infuzji dożylnej trwającej 30 do
90 minut co trzy tygodnie (patrz niżej „Sposób podawania” oraz
punkty 4.4 i 6.6).
Leczenie skojarzone (u pacjentów wcześniej
nieleczonych)
Bezpieczeństwo stosowania i skuteczność irynotekanu w
skojarzeniu z 5-fluorouracylem (5FU) i kwasem folinowym (FA)
oceniano w następującym schemacie leczenia (patrz punkt 5.1):
Ÿ Irynotekan z 5FU/FA w schemacie co 2
tygodnie.
Zalecana dawka irynotekanu wynosi 180 mg/m2 pc.
raz na 2 tygodnie w infuzji dożylnej trwającej
30-90 minut, po której podaje się w infuzji kwas folinowy
oraz 5-fluorouracyl.
Dawkowanie i sposób podawania jednocześnie stosowanego
cetuksymabu znajdują się w materiałach informacyjnych do tego
produktu leczniczego.
Zazwyczaj stosuje się tę samą dawkę irynotekanu, co w
ostatnich cyklach wcześniejszego schematu leczenia zawierającego
irynotekan. Irynotekanu nie wolno podawać wcześniej niż po upływie
1 godziny od zakończenia infuzji cetuksymabu.
Dawkowanie i sposób podawania jednocześnie stosowanego
bewacyzumabu znajdują się w jego Charakterystyce Produktu
Leczniczego.
Dawkowanie i sposób podawania jednocześnie stosowanej
kapecytabiny znajdują się w punkcie 5.1 oraz w odpowiednich
punktach jej Charakterystyki Produktu Leczniczego.
Dostosowanie dawkowania
Irynotekan należy podawać po odpowiednim zmniejszeniu
nasilenia wszystkich działań niepożądanych do stopnia 0 lub 1 wg
skali toksyczności NCI-CTC (ang. National Cancer Institute Common
Toxicity Criteria) oraz po całkowitym ustąpieniu biegunki związanej
z leczeniem.
Na początku kolejnego kursu leczenia dawkę irynotekanu i,
jeśli to wskazane, 5FU należy zmniejszyć, zależnie od najcięższych
działań niepożądanych, które wystąpiły podczas poprzedniego cyklu
leczenia. Leczenie należy opóźnić o 1 do 2 tygodni w celu
ustąpienia działań niepożądanych związanych z leczeniem.
Następujące działania niepożądane wymagają zmniejszenia o
15 do 20% dawki irynotekanu i (lub) 5FU:
Ÿ toksyczność hematologiczna
(neutropenia stopień 4, gorączka neutropeniczna [neutropenia
stopień
3-4 i gorączka stopień 2-4], trombocytopenia i leukopenia
[stopień 4]),
Ÿ toksyczność niehematologiczna
(stopień 3-4).
Należy przestrzegać zaleceń dotyczących modyfikacji dawki
cetuksymabu podawanego w skojarzeniu z irynotekanem, zawartych w
materiałach informacyjnych dla tego leku.
Informacje na temat modyfikacji dawki bewacyzumabu
podawanego w skojarzeniu z irynotekanem/5FU/FA znajdują się w
Charakterystyce Produktu Leczniczego bewacyzumabu.
Jeśli leczenie skojarzone z kapecytabiną stosowane jest u
pacjentów w wieku 65 lat lub starszych, zaleca się zmniejszenie
dawki początkowej kapecytabiny do 800 mg/m2 pc.,
podawanej dwa razy na dobę, zgodnie z danymi zawartymi w
Charakterystyce Produktu Leczniczego tego leku. Należy również
zapoznać się z zaleceniami dotyczącymi modyfikacji dawki w leczeniu
skojarzonym, zamieszczonymi w tej Charakterystyce Produktu
Leczniczego.
Czas trwania leczenia
Leczenie irynotekanem należy kontynuować aż do wystąpienia
obiektywnej progresji choroby lub nietolerowanego nasilenia działań
toksycznych.
Szczególne grupy pacjentów
Zaburzenia czynności wątroby
W monoterapii: U pacjentów w stanie czynnościowym (ang.
performance status) ≤2 parametrem określającym dawkę początkową
irynotekanu powinno być stężenie bilirubiny we krwi (do 3 razy
większe od górnej granicy normy, GGN). U takich pacjentów z
hiperbilirubinemią i czasem protrombinowym powyżej 50% klirens
irynotekanu jest zmniejszony (patrz punkt 5.2), a w związku z tym
ryzyko toksyczności hematologicznej jest zwiększone. Z tego względu
u tych pacjentów należy co tydzień kontrolować pełną morfologię
krwi.
Ÿ U pacjentów ze stężeniem
bilirubiny do 1,5 raza większym niż GGN zalecana dawka irynotekanu
wynosi 350 mg/m2 pc.
Ÿ U pacjentów ze stężeniem
bilirubiny od 1,5 do 3 razy większym niż GGN zalecane dawkowanie
irynotekanu wynosi 200 mg/m2 pc.
Ÿ Pacjenci ze stężeniem
bilirubiny przekraczającym 3 razy GGN nie powinni być leczeni
irynotekanem (patrz punkty 4.3 i 4.4).
Brak dostępnych danych dotyczących stosowania irynotekanu
w terapii skojarzonej u pacjentów z zaburzeniami czynności
wątroby.
Zaburzenia czynności nerek
Nie zaleca się stosowania irynotekanu u pacjentów z
zaburzeniami czynności nerek ze względu na brak badań w tej
populacji pacjentów (patrz punkty 4.4 i 5.2).
Pacjenci w podeszłym wieku
Nie przeprowadzono specjalnych badań właściwości
farmakokinetycznych z udziałem osób w podeszłym wieku. Częstość
zaburzeń czynności biologicznych u pacjentów w podeszłym wieku
biologicznych jest większa, dlatego należy ostrożnie ustalać dla
nich dawkę produktu leczniczego i poddawać szczególnie uważnej
kontroli (patrz punkt 4.4).
Dzieci
Irynotekanu nie należy stosować u dzieci.
Sposób podawania
Irynotekan jest lekiem cytotoksycznym. Informacje na temat
rozcieńczania, szczególnych środków ostrożności podczas usuwania i
przygotowania produktu leczniczego do stosowania znajdują się w
punkcie 6.6.
Irynotekanu nie należy podawać we wstrzyknięciu dożylnym
lub infuzji dożylnej trwającej krócej niż 30 minut lub dłużej niż
90 minut.
Czas trwania leczenia
Leczenie irynotekanem powinno być kontynuowane do czasu
obiektywnej progresji choroby lub do wystąpienia niedopuszczalnej
toksyczności.
Irinotecan -Ebewe - środki ostrożności
Stosowanie irynotekanu należy ograniczyć do oddziałów
wyspecjalizowanych w stosowaniu chemioterapii cytotoksycznej. Lek
powinien być podawany wyłącznie pod nadzorem lekarza z odpowiednimi
kwalifikacjami do prowadzenia chemioterapii
przeciwnowotworowej.
Ze względu na rodzaj i częstość działań niepożądanych,
irynotekan należy przepisywać wyłącznie w następujących
przypadkach, po dokonaniu oceny spodziewanych korzyści wobec
możliwego ryzyka:
Ÿ dla pacjentów obarczonych ryzykiem,
zwłaszcza znajdujących się w stanie czynnościowym w stopniu 2 wg
klasyfikacji WHO,
Ÿ w rzadkich
przypadkach, gdy pacjenci nie są w stanie stosować się do zaleceń
dotyczących leczenia działań niepożądanych (konieczność
natychmiastowego i długotrwałego leczenia przeciwbiegunkowego
połączonego z piciem dużych ilości płynów po wystąpieniu opóźnionej
biegunki). W takich przypadkach zaleca się umieszczenie pacjentów w
szpitalu i objęcie ścisłą obserwacją.
Irynotekan w monoterapii jest zwykle
stosowany w schemacie dawkowania raz na 3 tygodnie. Jednak u
pacjentów, u których konieczna jest dokładniejsza obserwacja lub
szczególnie zagrożonych ciężką neutropenią, można rozważyć schemat
podawania raz na tydzień (patrz punkt 5.1).
Opóźniona biegunka
Pacjentów należy poinformować o ryzyku
opóźnionej biegunki, występującej po upływie ponad 24 godzin od
podania irynotekanu lub w dowolnym czasie przed kolejnym cyklem
leczenia.
W przypadku monoterapii pierwszy płynny
stolec występował średnio (mediana) piątego dnia po wlewie
irynotekanu. Pacjenci powinni szybko poinformować lekarza
prowadzącego o wystąpieniu biegunki i natychmiast rozpocząć
odpowiednie leczenie.
Zwiększone ryzyko biegunki występuje u
pacjentów po wcześniejszej radioterapii okolic brzucha lub
miednicy, pacjentów ze zwiększoną leukocytozą przed rozpoczęciem
leczenia, pacjentów w stanie czynnościowym 2
wg klasyfikacji WHO oraz u kobiet. Nieleczona odpowiednio biegunka
może zagrażać życiu pacjenta, zwłaszcza w przypadku występującej
jednocześnie neutropenii.
Natychmiast po wystąpieniu pierwszego
płynnego stolca pacjent powinien rozpocząć picie dużych ilości
napojów zawierających elektrolity oraz natychmiast zastosować
odpowiednie leczenie przeciwbiegunkowe. Leki przeciwbiegunkowe
przepisywane są przez oddział szpitalny, w którym podaje się
pacjentowi irynotekan. Po wypisaniu ze szpitala pacjent powinien
zaopatrzyć się w przepisane leki, aby w razie wystąpienia biegunki
móc natychmiast rozpocząć jej leczenie. W razie wystąpienia
biegunki pacjent musi również poinformować o tym lekarza lub
oddział szpitalny, w którym podano irynotekan.
Obecnie zalecanym lekiem
przeciwbiegunkowym jest loperamid w dużych dawkach (dawka
początkowa 4 mg, następnie 2 mg co 2 godziny). Leczenie to należy
kontynuować przez 12 godzin po wystąpieniu ostatniego płynnego
stolca. Nie wolno modyfikować dawki. Ze względu na ryzyko
porażennej niedrożności jelit loperamidu nie wolno w żadnym wypadku
podawać w takich dawkach dłużej niż przez 48 kolejnych godzin ani
krócej niż przez 12 godzin.
Jeśli oprócz biegunki u pacjenta występuje
również ciężka neutropenia (liczba neutrofilów <
500/mm3), poza leczeniem przeciwbiegunkowym należy
podawać zapobiegawczo antybiotyk o szerokim zakresie
działania.
Oprócz stosowania antybiotyku leczenie
biegunki powinno odbywać się w warunkach szpitalnych w
następujących przypadkach:
Ÿ biegunka
przebiega z gorączką,
Ÿ biegunka ma
ciężki przebieg (konieczne jest dożylne nawodnienie
pacjenta),
Ÿ biegunka
utrzymuje się dłużej niż 48 godzin po rozpoczęciu odpowiedniego
leczenia loperamidem w dużych dawkach
Loperamidu nie należy stosować
zapobiegawczo, nawet u pacjentów, u których opóźnione biegunki
występowały w czasie poprzednich cykli leczenia.
U pacjentów, u których wystąpiła ciężka
biegunka, w kolejnych cyklach leczenia zaleca się zmniejszenie
dawki (patrz punkt 4.2).
Hematologia
Podczas leczenia irynotekanem zaleca się
cotygodniowe pełne badanie krwi. Pacjentów należy poinformować o
ryzyku neutropenii i znaczeniu gorączki. Gorączkę neutropeniczną
(temperatura
> 38°C i liczba neutrofilów
≤1000/mm3) należy natychmiast leczyć w warunkach
szpitalnych, podając dożylnie antybiotyki o szerokim zakresie
działania.
U pacjentów, u których wystąpiły ciężkie
hematologiczne działania niepożądane, zaleca się zmniejszenie dawki
w kolejnych kursach leczenia (patrz punkt 4.2).
U pacjentów z ciężką biegunką istnieje
zwiększone ryzyko zakażenia i toksyczności hematologicznej. U
pacjentów z ciężką biegunką należy wykonać pełne badanie
morfologiczne krwi.
Zaburzenia czynności
wątroby
Przed rozpoczęciem leczenia i przed każdym
cyklem terapii należy wykonać badanie czynności wątroby.
U pacjentów ze stężeniem bilirubiny w
zakresie od 1,5 do 3 razy większym niż GGN należy co tydzień
kontrolować pełną morfologię krwi ze względu na zmniejszony klirens
irynotekanu (patrz punkt 5.2) i zwiększone w związku z tym ryzyko
toksyczności hematologicznej. Irynotekanu nie należy podawać
pacjentom ze stężeniem bilirubiny > 3 razy większym niż GGN
(patrz punkt 4.3).
Nudności i wymioty
Przed każdym podaniem irynotekanu zaleca
się zapobiegawcze podanie leku przeciwwymiotnego. Nudności i
wymioty zgłaszano często. Pacjenci, u których wystąpią wymioty i
opóźniona biegunka powinni być natychmiast hospitalizowani w celu
leczenia.
Ostry zespół
cholinergiczny
W przypadku wystąpienia ostrego zespołu
cholinergicznego (określanego jako wczesna biegunka oraz różne inne
objawy przedmiotowe i podmiotowe, takie jak pocenie się, kurcze
brzucha, zwężenie źrenic i nadmierne wydzielanie śliny) należy
podać siarczan atropiny (250 mikrogramów podskórnie), jeśli nie ma
ku temu przeciwwskazań (patrz punkt 4.8).
Należy zachować ostrożność u pacjentów z
astmą oskrzelową. Pacjentom, u których wystąpi ostry i ciężki
zespół cholinergiczny, zaleca się profilaktyczne podawanie
siarczanu atropiny razem z kolejnymi dawkami
irynotekanu.
Zaburzenia oddechowe
Podczas leczenia irynotekanem niezbyt
często występuje śródmiąższowa choroba płuc w postaci nacieków
płucnych. Choroba ta może zakończyć się zgonem pacjenta. Do
ewentualnych czynników ryzyka należą: stosowanie leków toksycznych
dla płuc, radioterapia i stosowanie czynników stymulujących wzrost
kolonii. Pacjentów z czynnikami ryzyka należy uważnie obserwować
przed i w trakcie leczenia irynotekanem, czy nie występują u nich
objawy oddechowe.
Wynaczynienie
Nie widomo czy irynotekan jest związkiem o
działaniu drażniącym, ale należy zachować ostrożność i w celu
uniknięcia wynaczynienia kontrolować miejsce wkłucia, czy nie
występują objawy zapalenia. W razie wynaczynienia zaleca się
przemycie miejsca podania i przyłożenie lodu.
Pacjenci w podeszłym
wieku
Ze względu na większą częstość zaburzeń
czynności biologicznych u pacjentów w podeszłym wieku, zwłaszcza
czynności wątroby, należy zachować ostrożność podczas ustalania
dawki irynotekanu w tej grupie pacjentów (patrz punkt
4.2).
Przewlekłe zapalne choroby jelit i
(lub) niedrożność jelit
Pacjentom nie wolno podawać irynotekanu do
czasu ustąpienia niedrożności jelit (patrz punkt 4.3).
Zaburzenia czynności
nerek
Nie przeprowadzono badań w tej grupie
pacjentów (patrz punkty 4.2 i 5.2).
Zaburzenia czynności
serca
Po zastosowaniu leczenia irynotekanem
obserwowano epizody niedokrwienia mięśnia sercowego, głównie u
pacjentów z istniejącą chorobą serca, z innymi znanymi czynnikami
ryzyka dla choroby serca lub poddawanych wcześniej cytotoksycznej
chemioterapii (patrz punkt 4.8).
Dlatego stan pacjentów ze znanymi
czynnikami ryzyka należy ściśle monitorować, a także podjąć
działania mające na celu zminimalizowanie wszystkich
modyfikowalnych czynników ryzyka tj. palenie tytoniu, nadciśnienie
tętnicze i hiperlipidemia.
Działanie immunosupresyjne i (lub)
zwiększona podatność na zakażenia/wrażliwość na szczepienia
Podanie żywych lub żywych atenuowanych szczepionek pacjentom z
układem odpornościowym osłabionym przez chemioterapeutyki (w tym
irynotekan) może spowodować ciężkie lub zakończone zgonem
zakażenia. U pacjentów leczonych irynotekanem należy unikać
szczepień z zastosowaniem żywych szczepionek. Można stosować
szczepionki zabite lub inaktywowane pamiętając, że odpowiedź
organizmu na nie może być słabsza.
Pacjenci ze zmniejszoną aktywnością
urydylodifosfoglukuronylotransferazy
(UDP-glukuronylotransferazy -
UGT)
Jednym z metabolicznych szlaków
inaktywacji czynnego metabolitu irynotekanu, SN-38, jest
glukuronidacja do nieczynnego SN-38-glukuronidu (SN-38G) przez
enzym UGT1A1: UDP-glukuronylotransferazę 1A1. Aktywność UGT1A1 jest
zmniejszona u osób
z polimorfizmem genu UGT1A1*28 lub z
wrodzonym niedoborem UGT1A1 (zespół Criglera-Najjara typu 1 i 2).
Metaanaliza danych wskazuje, że u osób homozygotycznych w
odniesieniu do alleli UGT1A1*28 ryzyko toksyczności hematologicznej
(stopnia III-IV) po podaniu irynotekanu w umiarkowanych lub dużych
dawkach (> 150 mg/m2 pc.) jest zwiększone. Nie można
wykluczyć istnienia zależności pomiędzy genotypem UGT1A1 a
występowaniem biegunki wywołanej przez irynotekan.
Jeśli irynotekan podawany jest w dawce 20
mg/ml pacjentom będącym homozygotami w odniesieniu do polimorfizmu
UGT1A1*28, należy zastosować zwykłą dawkę początkową. Jednak ze
względu na związek między genotypem a toksycznością hematologiczną
pacjentów takich należy uważnie obserwować, czy nie występują u
nich zmiany hematologiczne. U pacjentów, u których podczas
wcześniejszego leczenia toksyczność hematologiczna była nie do
zaakceptowania, należy rozważyć zmniejszenie dawki. Nie wiadomo, o
ile dokładnie należy zmniejszyć dawkę w tej grupie pacjentów, ale
kolejne modyfikacje dawki należy ustalać na podstawie indywidualnej
tolerancji leczenia.
Inne
Produkt leczniczy nie jest wskazany w
przypadku wrodzonej nietolerancji fruktozy ze względu na zawartość
sorbitolu.
Ten produkt leczniczy zawiera mniej niż 1
mmol (23 mg) sodu na dawkę, to znaczy lek uznaje się za
„wolny od sodu”.
U pacjentów, u których występowały epizody
odwodnienia na skutek biegunki i (lub) wymiotów lub posocznicy
obserwowano rzadkie przypadki niewydolności nerek, niedociśnienia
tętniczego lub niewydolności krążeniowej.
Podczas leczenia i przez co najmniej trzy
miesiące po jego zakończeniu należy stosować metody zapobiegania
ciąży (patrz punkt 4.6).
Należy unikać jednoczesnego stosowania
irynotekanu i silnych inhibitorów (np. ketokonazolu) lub induktorów
izoenzymu CYP3A4 (np. ryfampicyny, karbamazepiny, fenobarbitalu,
ziela dziurawca) ze względu na możliwość zmiany metabolizmu
irynotekanu (patrz punkt 4.5).
Irinotecan -Ebewe - przedawkowanie
Istnieją doniesienia o przedawkowaniu po podaniu dawek do około
dwóch razy większych niż zalecana dawka terapeutyczna, które może
zakończyć się zgonem. Najczęściej opisywanymi działaniami
niepożądanymi były ciężka neutropenia i ciężka biegunka. Nie jest
znana odtrutka na irynotekan. Należy rozpocząć leczenie
podtrzymujące w celu zapobiegania odwodnieniu w wyniku biegunki
oraz leczyć powikłania związane z zakażeniami.
Irinotecan -Ebewe - przeciwwskazania
Ÿ Przewlekła choroba zapalna jelit i
(lub) niedrożność jelit (patrz punkt 4.4).
Ÿ Ciężka
nadwrażliwość na irynotekanu chlorowodorek trójwodny lub na
którąkolwiek substancję pomocniczą produktu Irinotecan-Ebewe w
wywiadzie.
Ÿ Karmienie
piersią (patrz punkty 4.4 i 4.6).
Ÿ Stężenie
bilirubiny ponad 3-krotnie przekraczające górną granicę normy
(patrz punkt 4.4).
Ÿ Ciężka
niewydolność szpiku kostnego.
Ÿ Stan
czynnościowy pacjenta wg klasyfikacji WHO > 2.
Ÿ Jednoczesne
stosowanie preparatów zawierających dziurawiec zwyczajny (patrz
punkt 4.5). Ÿ Jednoczesne stosowanie ze szczepionką przeciw
żółtej febrze (ryzyko śmiertelnej uogólnionej reakcji
poszczepiennej, patrz punkt 4.5).
Ÿ Dodatkowe
przeciwwskazania do stosowania cetuksymabu, bewacyzumabu lub
kapecytabiny znajdują się w materiałach informacyjnych tych
produktów leczniczych.
Irinotecan -Ebewe - działania niepożądane
Działania niepożądane wymienione w tym punkcie odnoszą się do
irynotekanu. Nie dowiedziono, aby cetuksymab wpływał na profil
bezpieczeństwa irynotekanu lub vice versa. W przypadku
skojarzonego leczenia z cetuksymabem zgłaszano dodatkowe działania
niepożądane, związane z tym lekiem (np. wysypka trądzikowata w
88%). Informacje na temat działań niepożądanych irynotekanu w
skojarzeniu z cetuksymabem znajdują się w Charakterystyce Produktu
Leczniczego.
Informacja o działaniach niepożądanych związanych ze skojarzonym
leczeniem z bewacyzumabem znajduje się w Charakterystyce Produktu
Leczniczego bewacyzumabu.
Do działań niepożądanych występujących u pacjentów leczonych
kapecytabiną w skojarzeniu z irynotekanem, oprócz obserwowanych
podczas monoterapii kapecytabiną (lub zgłaszanych częściej niż
podczas stosowania samej kapecytabiny) należą: Bardzo często
(działania niepożądane wszystkich stopni): zakrzepica/zator;
Często (działania niepożądane wszystkich stopni): reakcja
nadwrażliwości, niedokrwienie mięśnia sercowego/zawał mięśnia
sercowego; Często (działania niepożądane stopnia 3.
i 4.): gorączka neutropeniczna. Pełna informacja na temat
działań niepożądanych kapecytabiny znajduje się w Charakterystyce
Produktu Leczniczego kapecytabiny.
Do działań niepożądanych 3. i 4. stopnia opisywanych u pacjentów
leczonych kapecytabiną w skojarzeniu z irynotekanem i
bewacyzumabem, oprócz obserwowanych podczas monoterapii
bewacyzumabem lub zgłaszanych częściej niż podczas monoterapii
kapecytabiną, należą: Często (działania niepożądane stopnia 3. i
4.): neutropenia, zakrzepica/zator, nadciśnienie tętnicze i
niedokrwienie mięśnia sercowego/zawał mięśnia sercowego. Pełna
informacja na temat działań niepożądanych kapecytabiny i
bewacyzumabu znajduje się w odpowiednich Charakterystykach Produktu
Leczniczego.
Następujące działania niepożądane uznane za możliwie lub
prawdopodobnie związane z podaniem irynotekanu opisywano u 765
pacjentów otrzymujących irynotekan w monoterapii w zalecanej
dawce
350 mg/m2 pc. oraz u 145 pacjentów leczonych
irynotekanem podawanym co drugi tydzień w zalecanej dawce 180
mg/m2 pc. w skojarzeniu z 5FU/FA.
Najczęściej występującymi działaniami niepożądanymi są wczesna i
opóźniona biegunka, neutropenia, niedokrwistość, trombocytopenia,
łysienie i gorączka bez zakażenia.
Wczesna i opóźniona biegunka, potencjalnie ciężka i oporna na
leczenie, neutropenia, nudności i (lub) wymioty oraz trudności w
oddychaniu, są objawami działania toksycznego ograniczającego dawkę
leku oraz ciężkimi działaniami niepożądanymi, które wymagają
natychmiastowej pomocy lekarza.
Częstość działań niepożądanych: bardzo często (≥1/10), często
(≥1/100 do < 1/10), niezbyt często (≥1/1000 do < 1/100),
rzadko (≥1/10 000 do < 1/1000), bardzo rzadko (< 1/10
000).
Zakażenia i zarażenia pasożytnicze
Niezbyt często: niewydolność nerek, niedociśnienie tętnicze lub
niewydolność sercowo-naczyniowa u pacjentów z posocznicą.
Zaburzenia krwi i układu chłonnego
Neutropenia jest działaniem niepożądanym, ograniczającym dawkę.
Neutropenia była przemijająca i nie nasilała się wraz z dawką.
Mediana czasu do jej największego nasilenia wynosiła 8 dni zarówno
podczas monoterapii, jak i leczenia skojarzonego.
Podczas monoterapii:
Bardzo często: neutropenia (u 78,7% pacjentów), z czego ciężka
neutropenia (liczba neutrofilów < 500/mm3) u 22,6%
pacjentów. Spośród ocenianych cykli leczenia w 18% liczba
neutrofilów wynosiła mniej niż 1000/mm3, w tym w 7,6%
była mniejsza niż 500/mm3. Całkowite ustąpienie
neutropenii obserwowano zwykle po 22 dniach. Niedokrwistość
zgłaszano u około 58,7% pacjentów (u 8% stężenie hemoglobiny
wynosiło mniej niż 80 g/l, a u 0,9% mniej niż 65 g/l). Zakażenia
występowały u około 10,3% pacjentów (2,5% cykli).
Często: gorączkę z ciężką neutropenią opisywano u 6,2% pacjentów
(1,7% cykli chemioterapii). Zakażenia były związane z ciężką
neutropenią u około 5,3% pacjentów (1,1% cykli). W dwóch
przypadkach zakażenia zakończyły się zgonem pacjenta.
Małopłytkowość (< 100 000 komórek/mm3) obserwowano
u 7,4% pacjentów (1,8% cykli), przy czym w 0,9% przypadków liczba
płytek wynosiła ≤50 000 komórek/mm3 (0,2% cykli). U
prawie wszystkich pacjentów normalizacja liczby płytek nastąpiła w
ciągu około 22 dni.
Podczas leczenia skojarzonego:
Bardzo często: neutropenię obserwowano u 82,5% pacjentów, z
czego ciężką neutropenię (liczba neutrofilów <
500/mm3) u 9,8% pacjentów. Spośród ocenianych cykli
leczenia w 67,3% liczba neutrofilów wynosiła mniej niż
1000/mm3, w tym w 2,7% była mniejsza niż
500/mm3. Całkowite ustąpienie neutropenii obserwowano
zwykle w ciągu 7 do 8 dni.
Niedokrwistość zgłaszano u 97,2% pacjentów (w 2,1% przypadków
stężenie hemoglobiny było mniejsze niż 80 g/l).
Małopłytkowość (< 100 000 komórek/mm3) obserwowano
u 32,6% pacjentów (21,8% cykli). Nie stwierdzono ciężkiej
małopłytkowości (< 50 000 komórek/mm3).
Często: gorączkę z ciężką neutropenią opisano u 3,4% pacjentów
(0,9% cykli chemioterapii). Zakażenia występowały u około 2%
pacjentów (0,5% cykli) i były związane z ciężką neutropenią u około
2,1% pacjentów (0,5% cykli). W 1 przypadku zakażenie zakończyło się
zgonem pacjenta.
Bardzo rzadko: zgłoszono jeden przypadek obwodowej
trombocytopenii z obecnością przeciwciał przeciwpłytkowych.
Zaburzenia układu immunologicznego
Niezbyt często: łagodne reakcje alergiczne
Rzadko: reakcje anafilaktyczne lub rzekomoanafilaktyczne
Zaburzenia układu nerwowego
Bardzo rzadko: przemijające zaburzenia mowy podczas infuzji
irynotekanu, notowane po wprowadzeniu irynotekanu do obrotu
Zaburzenia serca
Rzadko: nadciśnienie tętnicze w trakcie lub po podaniu
infuzji
Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i
śródpiersia
Niezbyt często: śródmiąższowe zapalenie płuc i zapalenie płuc z
naciekami płucnymi. Opisywano wczesne objawy w postaci duszności
(patrz punkt 4.4).
Zaburzenia żołądka i jelit
Opóźniona biegunka
Biegunka (występująca później niż po 24 godzinach od podania)
jest działaniem niepożądanym ograniczającym dawkę irynotekanu.
Podczas monoterapii
Bardzo często: Ciężką biegunkę obserwowano u 20% pacjentów
stosujących się do zaleceń leczenia przeciwbiegunkowego. W
ocenianych kursach chemioterapii u 14% pacjentów wystąpiła ciężka
biegunka. Pierwsze płynne stolce wystąpiły średnio (mediana) w 5.
dniu po infuzji trójwodnego chlorowodorku irynotekanu. Podczas
leczenia skojarzonego
Bardzo często: Ciężką biegunkę obserwowano u 13,1% pacjentów
stosujących się do zaleceń leczenia przeciwbiegunkowego. W
ocenianych kursach chemioterapii u 3,9% pacjentów wystąpiła ciężka
biegunka.
Niezbyt często:
Zgłaszano przypadki rzekomobłoniastego zapalenia okrężnicy, z
których jeden został potwierdzony w badaniu bakteriologicznym
(Clostridium difficile).
Nudności i wymioty
Podczas monoterapii Bardzo często: Nudności i wymioty
miały nasilenie ciężkie u około 10% pacjentów otrzymujących leki
przeciwwymiotne. Podczas leczenia skojarzonego
Często: Obserwowano mniejszą częstość występowania ciężkich
nudności i wymiotów (odpowiednio u 2,1% i 2,8% pacjentów).
Odwodnienie Często: Przypadki odwodnienia w wyniku
biegunki i (lub) wymiotów.
Niezbyt często: U pacjentów z odwodnieniem związanym z biegunką
i (lub) wymiotami zgłaszano przypadku niewydolności nerek,
niedociśnienia lub niewydolności sercowo-krążeniowej.
Inne zaburzenia żołądka i jelit
Często: Obserwowano zaparcia związane ze stosowaniem irynotekanu
i (lub) loperamidu, które występowały:
s w monoterapii: u mniej niż 10% pacjentów s w
leczeniu skojarzonym: u 3,4% pacjentów.
Niezbyt często: Niedrożność jelit lub krwawienie z
przewodu pokarmowego.
Rzadko: Zapalenie okrężnicy, w tym zapalenie kątnicy,
niedokrwienne lub wrzodziejące zapalenie okrężnicy i perforacja
jelita. Z terapią irynotekanem były związane przypadki objawowego
lub bezobjawowego zapalenia trzustki.
Do innych łagodnych objawów należą: brak łaknienia, ból
brzucha i zapalenie błony śluzowej.
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej
Bardzo często: przemijające łysienie
Niezbyt często: łagodne reakcje skórne
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu
podania
Bardzo często: gorączka bez zakażenia i bez ciężkiej
neutropenii u 12% pacjentów otrzymujących lek w
monoterapii.
Często: Ostry zespół cholinergiczny: ciężki, przemijający,
ostry zespół cholinergiczny obserwowano u 9% pacjentów leczonych
monoterapią i u 1,4% pacjentów leczonych w terapii skojarzonej.
Głównymi objawami była wczesna biegunka i różne inne objawy, takie
jak bóle brzucha, zapalenie spojówek, zapalenie błony śluzowej
nosa, niedociśnienie tętnicze, rozszerzenie naczyń krwionośnych,
pocenie się, dreszcze, złe samopoczucie, zawroty głowy, zaburzenia
widzenia, zwężenie źrenic, łzawienie i wzmożone wydzielanie śliny
występujące podczas podawania leku lub w ciągu 24 godzin po infuzji
irynotekanu. Objawy te ustępowały po podaniu atropiny (patrz punkt
4.4).
Astenia miała ciężki przebieg u mniej niż 10% pacjentów
leczonych monoterapią oraz u 6,2% pacjentów otrzymujących leczenie
skojarzone. Nie ustalono jednoznacznego związku przyczynowego ze
stosowaniem irynotekanu.
U 6,2% pacjentów leczonych w terapii skojarzonej
występowała gorączka bez zakażenia oraz bez ciężkiej
neutropenii.
Niezbyt często: łagodne odczyny w miejscu podania
infuzji.
Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki
łącznej
Rzadko: wczesne objawy, takie jak skurcze lub bolesne
kurcze mięśni oraz parestezje.
Badania diagnostyczne
Bardzo często: podczas leczenia skojarzonego obserwowano
przemijające zwiększenie (stopień 1. i 2.) aktywności AspAT (15%
pacjentów), AlAT (11%), fosfatazy zasadowej (11% pacjentów) lub
stężenia bilirubiny w surowicy (10% pacjentów), bez progresji
przerzutów do wątroby.
Często: w monoterapii obserwowano przemijające, łagodne do
umiarkowanego zwiększenie aktywności aminotransferaz (9,2%
pacjentów), fosfatazy zasadowej (8,1% pacjentów) lub stężenia
bilirubiny w surowicy (1,8% pacjentów), bez progresji przerzutów do
wątroby. U 7,3% pacjentów obserwowano przemijające, łagodne do
umiarkowanego zwiększenie stężenia kreatyniny w surowicy. W trakcie
leczenia skojarzonego u 1% pacjentów obserwowano przemijające
zwiększenie (stopień 3.) stężenia bilirubiny w surowicy. Nie
obserwowano zmian stopnia 4.
Rzadko: hipokaliemia i hiponatremia, zwykle związane z
wystąpieniem biegunki i wymiotów. Bardzo rzadko: zwiększenie
aktywności amylazy i (lub) lipazy.
Zgłaszanie podejrzewanych działań
niepożądanych
Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne
jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to
nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania
produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu
medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania
niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania
Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji
Produktów Leczniczych,
Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych {aktualny
adres, nr telefonu i faksu ww.
Departamentu} e-mail: adr@urpl.gov.pl
Irinotecan -Ebewe - ciąża i karmienie piersią
Płodność
Nie ma badań dotyczących wpływu irynotekanu na płodność u ludzi.
W badaniach na zwierzętach udokumentowano niekorzystne działanie
irynotekanu na płodność potomstwa (patrz punkt 5.3).
Ciąża
Brak danych dotyczących stosowania irynotekanu u kobiet w ciąży.
Irynotekan wykazywał u zwierząt działanie embriotoksyczne i
teratogenne (patrz punkt 5.3). Ze względu na wyniki badań na
zwierzętach oraz mechanizm działania, irynotekanu nie należy
stosować w okresie ciąży, zwłaszcza w pierwszym jej trymestrze, bez
bezwzględnych wskazań. W każdym indywidualnym przypadku należy
ocenić korzyści z leczenia wobec możliwego ryzyka dla płodu.
Kobiety w wieku rozrodczym/antykoncepcja
Kobietom w wieku rozrodczym otrzymującym irynotekan należy
odradzić zajście w ciążę i, gdyby to jednak nastąpiło, zalecić
niezwłoczne poinformowanie lekarza. Kobiety w wieku rozrodczym oraz
mężczyźni muszą stosować metody zapobiegania ciąży w trakcie
leczenia i przez co najmniej
3 miesiące po jego zakończeniu.
Karmienie piersią
Nie wiadomo, czy irynotekan przenika do mleka kobiecego. W mleku
samic szczurów w okresie laktacji stwierdzano obecność irynotekanu
znakowanego l4C. Ze względu na możliwość wystąpienia
działań niepożądanych u niemowląt, karmienie piersią w czasie
leczenia irynotekanem jest przeciwwskazane (patrz punkt 4.3).
Irinotecan -Ebewe - prowadzenie pojazdów
Pacjentów należy ostrzec o możliwości zawrotów głowy lub
zaburzeń widzenia, które mogą wystąpić w ciągu 24 godzin od podania
irynotekanu oraz doradzić, aby nie prowadzili pojazdów ani nie
obsługiwali urządzeń mechanicznych w razie wystąpienia tych
objawów.
Komentarze