Ritonavir Mylan - dawkowanie
Rytonawir powinien być podawany przez lekarzy mających
doświadczenie w leczeniu zakażenia HIV. Dawkowanie
Rytonawir stosowanyjako środek nasilający właściwości
farmakokinetyczne
Jeśli rytonawir jest stosowany jako środek nasilający
właściwości farmakokinetyczne innych inhibitorów proteazy, należy
zapoznać się z Charakterystyką Produktu Leczniczego odpowiedniego
inhibitora proteazy.
Następujące inhibitory proteazy HIV-1, w podanych niżej
dawkach, dopuszczono do obrotu do stosowania z rytonawirem, jako
środkiem nasilającym ich właściwości farmakokinetyczne.
Stosowanie u dorosłych
Amprenawir 600 mg dwa razy na dobę z rytonawirem 100 mg
dwa razy na dobę.
Atazanawir 300 mg raz na dobę z rytonawirem 100 mg raz na
dobę.
Fozamprenawir 700 mg dwa razy na dobę z rytonawirem 100 mg
dwa razy na dobę.
Lopinawir w jednym produkcie z rytonawirem (lopinawir +
rytonawir): 400 mg + 100 mg lub 800 mg + 200 mg.
Sakwinawir 1000 mg dwa razy na dobę z rytonawirem 100 mg
dwa razy na dobę u pacjentów, którzy otrzymywali uprzednio leczenie
przeciwretrowirusowe (ART., ang. Antiretroviral treatment). U
pacjentów, którzy nie otrzymywali uprzednio ART leczenie należy
rozpocząć od podawania sakwinawiru 500 mg dwa razy na dobę z
rytonawirem 100 mg dwa razy na dobę przez 7 pierwszych dni, a
następnie stosować sakwinawir 1000 mg dwa razy na dobę z
rytonawirem 100 mg dwa razy na dobę.
Typranawir 500 mg dwa razy na dobę z rytonawirem 200 mg
dwa razy na dobę. (Nie należy stosować typranawiru z rytonawirem u
pacjentów, którzy nie byli uprzednio leczeni).
Darunawir 600 mg dwa razy na dobę z rytonawirem 100 mg dwa
razy na dobę u pacjentów, którzy otrzymywali uprzednio leczenie
przeciwretrowirusowe (ART, ang. antiretroviral treatment). Daruawir
800 mg raz na dobę z rytonawirem 100 mg raz na dobę może być
stosowany u niektórych pacjentów, którzy otrzymywali uprzednio ART.
Należy zapoznać się z Charakterystyką Produktu Leczniczego
darunawiru, która zawiera dodatkowe informacje o dawkowaniu raz na
dobę u pacjentów, którzy otrzymywali uprzednio ART.
Darunawir 800 mg raz na dobę z rytonawirem 100 mg raz na
dobę u pacjentów, którzy nie otrzymywali uprzednio ART.
Populacja pediatryczna: rytonawir jest
zalecany u dzieci w wieku 2 lat i starszych. Dalsze zalecenia
odnośnie dawkowania, patrz informacje o produkcie leczniczym dla
innych inhibitorów proteazy dopuszczonych do stosowania w
skojarzeniu z rytonawirem. Ritonavir Mylan nie jest zalecany do
stosowania u dzieci w wieku poniżej 2 lat ze względu na brak danych
dotyczących bezpieczeństwa stosowania i skuteczności.
Zaburzenia czynności nerek: ponieważ
rytonawir jest metabolizowany głównie przez wątrobę, u pacjentów z
niewydolnością nerek można stosować rytonawir jako środek
nasilający właściwości farmakokinetyczne z zachowaniem ostrożności
i z uwzględnieniem specyfiki inhibitora proteazy podawanego w
skojarzeniu. Klirens nerkowy rytonawiru jest nieistotny i dlatego u
pacjentów z zaburzeniami czynności nerek nie oczekuje się
zmniejszenia całkowitego klirensu. Należy zapoznać się z
Charakterystyką Produktu Leczniczego (ChPL) dla podawanego w
skojarzeniu inhibitora proteazy w celu uzyskania informacji o
dawkowaniu u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek.
Zaburzenia czynności wątroby:
pacjentom z niewyrównaną chorobą wątroby nie należy podawać
rytonawiru jako środka nasilającego właściwości farmakokinetyczne
(patrz punkt 4.3). U pacjentów ze stabilną ciężką niewydolnością
wątroby (stopień C w klasyfikacji Childa-Pugha) bez dekompensacji,
ze względu na brak badań farmakokinetycznych, należy zachować
ostrożność podczas stosowania rytonawiru jako środka nasilającego
właściwości farmakokinetyczne, ponieważ stężenie podawanego w
skojarzeniu inhibitora proteazy (PI) może się zwiększyć. Szczególne
zalecenia odnośnie stosowania rytonawiru jako środka nasilającego
właściwości farmakokinetyczne u pacjentów z zaburzeniami czynności
wątroby zależą od inhibitora proteazy podawanego w skojarzeniu.
Należy zapoznać się z ChPL dla podawanego w skojarzeniu PI w celu
uzyskania informacji o szczególnym dawkowaniu w tej populacji
pacjentów.
Rytonawir stosowanyjako
lekprzeciwretrowirusowy
Dorośli: Zalecana dawka produktu
Ritonavir Mylan, tabletki powlekane wynosi 600 mg (6 tabletek), dwa
razy na dobę (całkowita dawka dobowa - 1 200 mg),
doustnie.
Stopniowe zwiększanie dawki rytonawiru w początkowym
okresie leczenia może przyczynić się do poprawy tolerancji leku.
Leczenie należy rozpocząć od dawki 300 mg (3 tabletki) dwa razy na
dobę przez trzy dni, a następnie przez okres nie dłuższy niż 14 dni
dawkę zwiększać o 100 mg (1 tabletka) dwa razy na dobę, aż do
osiągnięcia dawki 600 mg dwa razy na dobę. Pacjenci nie powinni
otrzymywać dawki 300 mg dwa razy na dobę dłużej niż 3
dni.
Populacja pediatryczna (w wieku 2 lat i
starsze): zalecana dawka produktu Ritonavir Mylan,
tabletki powlekane wynosi u dzieci 350 mg/m2 pc. doustnie, dwa razy
na dobę i nie powinna przekraczać 600 mg dwa razy na dobę.
Podawanie produktu Ritonavir Mylan należy rozpocząć od dawki 250
mg/m2 pc. dwa razy na dobę. Dawkę tę należy zwiększać co 2 - 3 dni
o 50 mg/m2 pc. dwa razy na dobę (należy zapoznać się z
Charakterystyką Produktu Leczniczego zawierającego rytonawir o mocy
80 mg/ml w postaci roztworu doustnego).
U starszych dzieci leczenie można rozpocząć od podawania
rytonawiru w postaci roztworu doustnego a leczenie podtrzymujące
kontynuować stosując tabletki.
Dawkowanie
Ritonavir Mylan, tabletki powlekane w przeliczeniu na powierzchnię
ciała
Powierzchnia ciała (m2)
|
Dawka rytonawiru
|
0,50
|
200 mg rano i 200 mg wieczorem
|
1,00
|
400 mg rano i 300 mg wieczorem
|
1,25
|
500 mg rano i 400 mg wieczorem
|
1,50
|
500 mg rano i 500 mg wieczorem
|
Ritonavir Mylan nie jest zalecany do stosowania u dzieci w
wieku poniżej 2 lat ze względu na brak danych dotyczących
bezpieczeństwa stosowania i skuteczności.
Zaburzenia czynności nerek.
Obecnie brak danych dotyczących tej populacji pacjentów i
dlatego nie można przedstawić szczególnych zaleceń odnośnie
dawkowania. Klirens nerkowy rytonawiru jest nieistotny i dlatego u
pacjentów z zaburzeniami czynności nerek nie oczekuje się
zmniejszenia całkowitego klirensu. Rytonawir w znacznym stopniu
wiąże się z białkami i dlatego jego usunięcie z organizmu metodą
hemodializy lub dializy otrzewnowej jest mało
prawdopodobne.
Zaburzenia czynności wątroby.
Rytonawir jest metabolizowany i wydalany głównie przez
wątrobę. Dane farmakokinetyczne wskazują, że nie jest konieczna
zmiana dawkowania u pacjentów z lekką lub umiarkowaną
niewydolnością wątroby (patrz punkt 5.2). Rytonawiru nie należy
podawać pacjentom z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (patrz
punkt 4.3).
Pacjenci w podeszłym wieku.
Dane farmakokinetyczne wykazały, że u pacjentów w
podeszłym wiek nie ma konieczności modyfikowania dawki (patrz punkt
5.2).
Sposób
podawania
Ritonavir Mylan, tabletki powlekane podaje się doustnie,
najlepiej z jedzeniem (patrz punkt 5.2). Ritonavir Mylan, tabletki
powlekane należy połykać w całości, nie należy ich żuć, łamać ani
rozkruszać.
Ritonavir Mylan - środki ostrożności
Rytonawir nie powoduje wyleczenia zakażenia HIV-1 ani
zespołu nabytego upośledzenia odporności (AIDS).
U pacjentów otrzymujących rytonawir lub inne leczenie
przeciwretrowirusowe mogą w dalszym ciągu występować zakażenia
oportunistyczne i inne powikłania zakażenia HIV-1.
Należy poinformować pacjentów o braku dowodów
potwierdzających, że stosowane obecnie leczenie
przeciwretrowirusowe zapobiega ryzyku przenoszenia HIV na
inne osoby przez krew lub stosunki seksualne. Należy zatem stosować
odpowiednie środki ostrożności.
Kiedy rytonawir stosowany jest jako środek nasilający
właściwości farmakokinetyczne z innymi lekami z grupy PI, należy
dokładnie zapoznać się z ostrzeżeniami i środkami ostrożności
dotyczącymi stosowania danego PI. Z tego względu należy zapoznać
się z Charakterystyką Produktu Leczniczego dla danego
PI.
Rytonawir stosowanyjako lek przeciwretrowirusowy lub
jako środek nasilający właściwości farmakokinetyczne
Pacjenci z przewlekłą biegunką lub zespołem złego
wchłaniania: zaleca się dodatkową kontrolę
pacjenta w przypadku wystąpienia biegunki. Stosunkowo częste
występowanie biegunki podczas leczenia rytonawirem może zmniejszyć
wchłanianie i skuteczność (w wyniku pogorszenia dyscypliny
przyjmowania leku przez pacjenta) rytonawiru lub innych podawanych
jednocześnie produktów leczniczych. Silne, utrzymujące się wymioty
i (lub) biegunka związane z przyjmowaniem rytonawiru, mogą również
pogorszyć czynność nerek. U pacjentów z zaburzeniami czynności
nerek zaleca się monitorowanie czynności nerek.
Hemofilia: informowano o nasileniu się
krwawień, w tym o występowaniu samoistnych krwiaków skórnych i
wylewów krwi do jam stawowych, u chorych na hemofilię typu A i B,
leczonych inhibitorami proteazy. Niektórym z tych pacjentów
podawano dodatkowo czynnik VIII. W ponad połowie zgłoszonych
przypadków kontynuowano leczenie inhibitorami proteazy lub
przywrócono je po czasowym przerwaniu leczenia. Postulowano
istnienie związku przyczynowego, ale nie wyjaśniono mechanizmu tego
zaburzenia. Pacjentów z hemofilią należy zatem poinformować o
możliwości zwiększonego krwawienia.
Cukrzyca i hiperglikemia: informowano
o wystąpieniu cukrzycy, hiperglikemii lub nasileniu się objawów
istniejącej już cukrzycy u pacjentów otrzymujących inhibitory
proteazy. W niektórych przypadkach hiperglikemia była ciężka i
niekiedy przebiegała z kwasicą ketonową. U wielu z tych pacjentów
występowały uprzednio schorzenia, wymagające stosowania leków,
których działanie wiązało się z rozwojem cukrzycy lub
hiperglikemii.
Lipodystrofia: skojarzone leczenie
przeciwretrowirusowe było związane ze zmianą rozmieszczenia tkanki
tłuszczowej (lipodystrofia) u pacjentów zakażonych HIV. Obecnie nie
są znane odległe skutki tych zaburzeń. Wiedza o ich mechanizmie
jest niepełna. Istnieje hipoteza o związku między
tłuszczakowatością narządów trzewnych i inhibitorami proteazy oraz
lipoatrofią i nukleozydowymi inhibitorami odwrotnej transkryptazy
(NRTI). Zwiększone zagrożenie lipodystrofią wiązano z czynnikami
osobniczymi takimi, jak starszy wiek oraz z czynnikami zależnymi od
przyjmowanego produktu leczniczego takimi, jak dłuższy czas
leczenia przeciwretrowirusowego i związane z tym zaburzenia
metaboliczne. Badanie lekarskie powinno obejmować ocenę objawów
przedmiotowych zmian rozmieszczenia tkanki tłuszczowej. Należy
zwrócić uwagę na oznaczanie na czczo stężenia lipidów w surowicy i
glukozy we krwi. Należy zastosować odpowiednie leczenie zaburzeń
przemiany lipidowej (patrz punkt 4.8).
Zapalenie trzustki: należy wziąć pod
uwagę rozpoznanie zapalenia trzustki, jeśli występuj ą objawy
kliniczne (nudności, wymioty, bóle brzucha) lub nieprawidłowe
wyniki badań laboratoryjnych (takie jak podwyższona aktywność
lipazy lub amylazy w surowicy) wskazujące na zapalenie trzustki.
Pacjentów, u których występują te objawy przedmiotowe lub
podmiotowe należy poddać badaniu, a jeśli zapalenie trzustki
zostanie rozpoznane, należy przerwać leczenie produktem Ritonavir
Mylan (patrz punkt 4.8).
Zespół reaktywacji immunologicznej: u
pacjentów zakażonych HIV z ciężkim niedoborem odporności w czasie
rozpoczynania skojarzonego leczenia przeciwretrowirusowego (ang.
Combination antiretroviral therapy, CART) wystąpić może
reakcja zapalna na nie wywołujące objawów lub resztkowe patogeny
oportunistyczne, powodująca wystąpienie ciężkich objawów
klinicznych lub nasilenie objawów. Zwykle reakcje tego typu
obserwowano w ciągu kilku pierwszych tygodni lub miesięcy od
rozpoczęcia CART. Typowymi przykładami są: zapalenie siatkówki
wywołane wirusem cytomegalii, uogólnione i (lub) miejscowe
zakażenia prątkami oraz zapalenie płuc wywołane przez
Pneumocystisjiroveci. Wszystkie objawy stanu zapalnego są
wskazaniem do przeprowadzenia badania i zastosowania w razie
konieczności odpowiedniego leczenia.
Choroba wątroby: rytonawiru nie należy
podawać pacjentom z niewyrównaną chorobą wątroby. Pacjenci ze
stabilnymi, ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (stopień C w
klasyfikacji Childa-Pugha) bez dekompensacji, patrz punkt 4.2. U
pacjentów z przewlekłym wirusowym zapaleniem wątroby typu B lub C,
leczonych podawanymi w skojarzeniu lekami przeciwretrowirusowymi,
istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia ciężkich i grożących zgonem
działań niepożądanych ze strony wątroby. W przypadku jednoczesnego
stosowania leków przeciwwirusowych z powodu wirusowego zapalenia
wątroby typu B lub C, należy zapoznać się z odpowiednimi
informacjami o stosowanych produktach leczniczych.
U pacjentów z istniejącymi wcześniej zaburzeniami
czynności wątroby, w tym z przewlekłym czynnym zapaleniem wątroby,
nieprawidłowości czynności wątroby podczas skojarzonego leczenia
przeciwretrowirusowego występują częściej i dlatego należy ich
monitorować zgodnie ze standardowymi schematami postępowania. W
przypadku wystąpienia oznak pogorszenia się choroby wątroby u tych
pacjentów, należy rozważyć przerwanie lub odstawienie
leczenia.
Choroby nerek: ponieważ klirens
nerkowy rytonawiru jest nieistotny, u pacjentów z zaburzeniami
czynności nerek nie oczekuje się zmniejszenia całkowitego klirensu.
Informacje odnośnie szczególnego dawkowania u pacjentów z
zaburzeniami czynności nerek, patrz Charakterystyka Produktu
Leczniczego (ChPL) dla podawanego w skojarzeniu inhibitora
proteazy. Patrz również punkt 4.2.
Niewydolność nerek, zaburzenia czynności nerek,
zwiększenie stężenia kreatyniny, hipofosfatemia i zaburzenia
czynności kanalika bliższego (w tym zespół Fanconiego), opisywano
przy wykorzystaniu fumaranu dizoproksylu tenofowiru w praktyce
klinicznej (patrz punkt 4.8).
Martwica kości: mimo iż uważa się, że
etiologia tego schorzenia jest wieloczynnikowa (związana ze
stosowaniem glikokortykosteroidów, spożywaniem alkoholu, ciężką
immunosupresj ą, podwyższonym wskaźnikiem masy ciała), odnotowano
przypadki martwicy kości, zwłaszcza u pacjentów z zaawansowaną
chorobą spowodowaną przez HIV i (lub) poddanych długotrwałemu,
skojarzonemu leczeniu przeciwretrowirusowemu (CART). Należy
poradzić pacjentom, by zwrócili się do lekarza, jeśli odczuwają
bóle w stawach, sztywność stawów lub trudności w poruszaniu
się.
Wydłużenie odstępu PR: wykazano, że
rytonawir powoduje u niektórych zdrowych dorosłych osób niewielkie
bezobjawowe wydłużenie odstępu PR. U pacjentów z podstawową
organiczną chorobą serca lub stwierdzonymi wcześniej zaburzeniami
układu przewodzenia oraz u pacjentów przyjmujących produkty
lecznicze o stwierdzonym działaniu wydłużającym odstęp PR (takie
jak werapamil lub atazanawir) otrzymujących rytonawir w rzadkich
przypadkach informowano o bloku przedsionkowo-komorowym II° lub
III°. Należy zachować ostrożność podczas stosowania produktu
Ritonavir Mylan u takich pacjentów (patrz punkt 5.1).
Interakcje z innymi produktami leczniczymi
Rytonawir stosowany jako lek przeciwretrowirusowy
Następujące ostrzeżenia i środki ostrożności należy
uwzględnić, gdy rytonawir jest stosowany jako lek
przeciwretrowirusowy. Nie można zakładać, że poniższe ostrzeżenia i
środki ostrożności dotyczą sytuacji, gdy rytonawir w dawce 100 mg i
200 mg stosowany jest jako środek nasilający właściwości
farmakokinetyczne. Gdy rytonawir stosowany jest jako środek
nasilający właściwości farmakokinetyczne, należy szczegółowo
uwzględnić ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania
danego PI. Z tego względu należy zapoznać się z punktem 4.4
Charakterystyki Produktu Leczniczego dla danego PI, aby ustalić,
czy w tym przypadku mają zastosowanie poniższe
informacje.
Inhibitory fosfodiesterazy typu 5:
należy zachować szczególną ostrożność przepisując syldenafil,
tadalafil lub wardenafil, w celu leczenia zaburzeń erekcji,
pacjentom stosującym rytonawir. W przypadku podawania w skojarzeniu
rytonawiru i tych produktów należy oczekiwać znacznego zwiększenia
ich stężeń, co może spowodować wystąpienie związanych z tym działań
niepożądanych takich, jak obniżenie ciśnienia tętniczego i
wydłużenie czasu trwania wzwodu (patrz punkt 4.5). Jednoczesne
stosowanie syldenafilu z rytonawirem jest przeciwwskazane u
pacjentów z nadciśnieniem płucnym (patrz punkt 4.3).
Inhibitory reduktazy HMG-CoA:
metabolizm symwastatyny i lowastatyny - inhibitorów reduktazy
HMG-CoA - w znacznym stopniu zależy od izoenzymu CYP3A i dlatego ze
względu na zwiększone zagrożenie miopatią, w tym rabdomiolizą, nie
zaleca się stosowania tych leków w skojarzeniu z rytonawirem.
Należy też zachować ostrożność i rozważyć zmniejszenie dawek, jeśli
rytonawir podawany jest jednocześnie z atorwastatyną, która w
mniejszym stopniu jest metabolizowana przez izoenzym CYP3A. Chociaż
eliminacja rozuwastatyny nie zależy od izoenzymu CYP3A, informowano
o zwiększonym narażeniu na rozuwastatynę podczas podawania
jednocześnie z rytonawirem. Mechanizm tej interakcji nie jest
jasny, ale może być wynikiem hamowania nośnika. Atorwastatynę lub
rozuwastatynę należy podawać w najmniejszych dawkach, gdy leki te
są stosowane w skojarzeniu z rytonawirem podawanym jako środek
nasilający właściwości farmakokinetyczne lub jako lek
przeciwretrowirusowy. Metabolizm prawastatyny i fluwastatyny nie
zależy od izoenzymu CYP3A i nie oczekuje się interakcji z
rytonawirem. Jeśli wskazane jest leczenie inhibitorem reduktazy
HMGCoA, zaleca się stosowanie prawastatyny lub fluwastatyny (patrz
punkt 4.5).
Digoksyna: należy zachować szczególną
ostrożność, jeśli rytonawir przepisywany jest pacjentom
przyjmującym digoksynę, ponieważ oczekuje się, że jednoczesne
podawanie rytonawiru i digoksyny może spowodować zwiększenie
stężenia digoksyny. Zwiększone stężenia digoksyny z czasem mogą się
zmniejszyć (patrz punkt 4.5).
Rozpoczynając podawanie rytonawiru pacjentom, którzy już
stosują digoksynę, należy dawkę digoksyny normalnie przyjmowaną
przez pacjenta zmniejszyć o połowę oraz przez kilka tygodni po
rozpoczęciu jednoczesnego podawania rytonawiru i digoksyny
dokładniej niż zazwyczaj obserwować pacjenta.
Rozpoczynając podawanie digoksyny pacjentom, którzy już
stosują rytonawir, należy ostrożniej niż zazwyczaj, stopniowo
wprowadzać digoksynę. Należy częściej oznaczać stężenie digoksyny i
w razie konieczności dostosowywać dawkę zależnie od wyników badania
fizykalnego i elektrokardiograficznego oraz oznaczonego stężenia
digoksyny.
Etynyloestradiol: podczas podawania
rytonawiru w dawkach leczniczych lub w małych dawkach, należy
rozważyć stosowanie środków antykoncepcyjnych działających na
zasadzie bariery lub innych niehormonalnych metod zapobiegania
ciąży, ponieważ rytonawir stosowany jednocześnie z lekami
antykoncepcyjnymi zawierającymi estradiol, prawdopodobnie zmniejszy
ich działanie oraz zmieni profil krwawienia macicznego.
Glikokortykosteroidy: nie zaleca się
jednoczesnego stosowania rytonawiru i flutykazonu lub innych
glikokortykosteroidów, które są metabolizowane z udziałem izoenzymu
CYP3A4, o ile spodziewane korzyści z leczenia nie przewyższają
potencjalnego ryzyka ogólnego działania glikokortykosteroidów, w
tym zespołu Cushinga i zahamowania czynności kory nadnerczy (patrz
punkt 4.5).
Trazodon: należy zachować szczególną
ostrożność, kiedy rytonawir przepisywany jest pacjentom stosującym
trazodon. Trazodon jest substratem izoenzymu CYP3A4 i dlatego
oczekuje się zwiększenia stężenia trazodonu, jeśli stosowany jest
jednocześnie z rytonawirem. Działania niepożądane takie, jak
nudności, zawroty głowy, obniżenie ciśnienia tętniczego i omdlenia
obserwowano u zdrowych ochotników w badaniach interakcji tych
produktów po podaniu pojedynczej dawki (patrz punkt
4.5).
Rywaroksaban: Nie zaleca się stosowania rytonawiru u
pacjentów przyjmuj ących rywaroksaban, ze względu na zwiększone
ryzyko krwawienia (patrz punkt 4.5).
Rytonawir stosowanyjako środek nasilający właściwości
farmakokinetyczne
Profile interakcji inhibitorów HIV, podawanych w
skojarzeniu z rytonawirem w małych dawkach, zależą od danego
inhibitora proteazy podawanego w skojarzeniu.
Opis mechanizmów i potencjalnych mechanizmów
przyczyniających się do profilu interakcji leków z grupy PI, patrz
punkt 4.5. Należy również zapoznać się z Charakterystyką Produktu
Leczniczego dla danego PI, którego właściwości farmakokinetyczne
ulegają nasileniu.
Sakwinawir: nie należy stosować
rytonawiru w dawkach większych niż 100 mg dwa razy na dobę.
Wykazano, że większe dawki rytonawiru zwiększają częstość
występowania działań niepożądanych. Podawanie w skojarzeniu
sakwinawiru i rytonawiru prowadziło do ciężkich działań
niepożądanych, głównie cukrzycowej kwasicy ketonowej i zaburzeń
wątroby, zwłaszcza u pacjentów z istniejącą wcześniej chorobą
wątroby.
Sakwinawiru i rytonawiru nie należy podawać w skojarzeniu
z ryfampicyną ze względu na ryzyko ciężkiej hepatotoksyczności
(objawiającej się zwiększeniem aktywności aminotransferaz
wątrobowych), jeśli te trzy produkty lecznicze podawane są
jednocześnie (patrz punkt 4.5).
Typranawir stosowanie typranawiru w
skojarzeniu z rytonawirem w dawce 200 mg wiązano z doniesieniami o
klinicznych objawach zapalenia wątroby i dekompensacji czynności
wątroby, w tym
0 kilku zgonach. U pacjentów z przewlekłym zakażeniem
wirusem zapalenia wątroby typu B lub C, konieczne jest bezwzględnie
zachowanie dodatkowej ostrożności, ponieważ u pacjentów tych
występuje ryzyko toksycznego działania na wątrobę.
Nie należy stosować rytonawiru w dawkach mniejszych niż
200 mg dwa razy na dobę, ponieważ mogłoby to zmienić profil
skuteczności takiego leczenia skojarzonego.
Fozamprenawir nie przeprowadzono oceny
klinicznej stosowania fozamprenawiru w skojarzeniu z rytonawirem w
dawkach większych niż 100 mg dwa razy na dobę. Stosowanie większych
dawek rytonawiru mogłoby zmienić profil bezpieczeństwa takiego
leczenia skojarzonego i dlatego nie jest zalecane.
Atazanawin nie przeprowadzono oceny
klinicznej stosowania atazanawiru w skojarzeniu z rytonawirem w
dawkach większych niż 100 mg raz na dobę. Stosowanie większych
dawek rytonawiru może zmienić profil bezpieczeństwa atazanawiru
(działanie na serce, hiperbilirubinemia) i dlatego nie jest
zalecane. Zwiększenie dawki rytonawiru do 200 mg raz na dobę można
rozważać tylko wtedy, gdy atazanawir z rytonawirem są podawane w
skojarzeniu z efawirenzem. Należy wówczas dokładnie monitorować
stan kliniczny pacjenta. Szczegółowe informacje, patrz
Charakterystyka Produktu Leczniczego Reyataz.
Substancje pomocnicze
Ten produkt leczniczy zawiera 87,75 mg sodu w tabletce.
Należy to wziąć pod uwagę u pacjentów na diecie
niskosodowej.
Ritonavir Mylan - przedawkowanie
Doświadczenia z ostrym przedawkowaniem rytonawiru u ludzi
są ograniczone. Jeden z pacjentów
uczestniczących w badaniach klinicznych przyjmował przez
dwa dni rytonawir w dawce 1 500 mg/dobę i informował o pojawieniu
się parestezji, które ustąpiły po zmniejszeniu dawki. Informowano
też o przypadku niewydolności nerek z towarzyszącym zwiększeniem
liczby granulocytów kwasochłonnych.
U zwierząt (myszy i szczury) obserwowano takie oznaki
toksyczności, jak zmniejszenie aktywności, ataksja, duszności i
drżenia mięśniowe.
Nie ma swoistego antidotum w przypadku przedawkowania
rytonawiru. Postępowanie w przypadku przedawkowania rytonawiru
powinno polegać na leczeniu podtrzymującym oraz monitorowaniu
czynności życiowych i obserwacji stanu klinicznego pacjenta. Ze
względu na rozpuszczalność rytonawiru i możliwość jego eliminacji
jelitowej proponuje się, aby postępowanie w leczeniu przedawkowania
obejmowało również płukanie żołądka i podawanie węgla aktywowanego.
Ponieważ rytonawir jest w znacznym stopniu metabolizowany przez
wątrobę i w wysokim stopniu wiąże się z białkami, nie jest
prawdopodobne, aby dializa mogła odgrywać istotną rolę w usuwaniu
leku z organizmu.
Ritonavir Mylan - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek
substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1.
Kiedy rytonawir jest stosowany jako środek nasilający
właściwości farmakokinetyczne innych PI, należy zapoznać się z
Charakterystyką Produktu Leczniczego dla podawanego w skojarzeniu
inhibitora proteazy w celu uzyskania informacji o
przeciwwskazaniach.
Rytonawiru nie należy stosować jako środka nasilającego
właściwości farmakokinetyczne lub leku przeciwretrowirusowego u
pacjentów z niewyrównaną chorobą wątroby.
Badania in vitro i in vivo wykazały, że
rytonawir jest silnym inhibitorem procesów biotransformacji
przebiegających z udziałem izoenzymów CYP3A i CYP2D6.
Przeciwwskazane jest stosowanie następujących produktów leczniczych
z rytonawirem i, jeśli nie podano inaczej, przeciwwskazanie to
wynika z potencjalnej możliwości hamowania przez rytonawir
metabolizmu podawanego w skojarzeniu produktu leczniczego. Powoduje
to zwiększenie ekspozycji na podawany w skojarzeniu produkt
leczniczy i ryzyka wystąpienia istotnych pod względem klinicznym
działań niepożądanych.
Modulujące enzym działanie rytonawiru może zależeć od
dawki. W przypadku niektórych produktów
leczniczych przeciwwskazania mogą dotyczyć bardziej
sytuacji, gdy rytonawir stosowany jest jako lek
przeciwretrowirusowy niż sytuacji, gdy rytonawir stosowany jest
jako środek nasilający właściwości farmakokinetyczne (np.
ryfabutyna i worykonazol).
Grupa
Farmakoterapeutyczna
|
Produkty lecznicze z tej grupy
|
Uzasadnienie
|
Zwiększenie stężenia produktu leczniczego podawanego w
skojarzeniu
|
Antagoniści receptorów adrenergicznych ai
|
Alfuzosyna
|
Zwiększenie stężeń alfuzosyny w osoczu, co może prowadzić
do ciężkiego niedociśnienia (patrz punkt 4.5).
|
Leki przeciwbólowe
|
Petydyna, piroksykam, propoksyfen
|
Zwiększenie stężeń norpetydyny, piroksykamu i propoksyfenu
w osoczu. W wyniku tego zwiększenie ryzyka znacznego hamowania
czynności oddechowej lub nieprawidłowości parametrów
hematologicznych lub innych poważnych działań niepożądanych tych
leków.
|
Leki przeciwarytmiczne
|
Amiodaron, beprydyl, enkainid, flekainid, propafenon,
chinidyna
|
Zwiększenie stężeń amiodaronu, beprydylu, enkainidu,
flekainidu, propafenonu, chinidyny w osoczu. W wyniku tego
zwiększenie ryzyka arytmii lub innych działań niepożądanych tych
leków.
|
Antybiotyki
|
Kwas fusydowy
|
Zwiększenie stężeń kwasu fusydowego i rytonawiru w
osoczu.
|
Leki przeciwgrzybiczne
|
Worykonazol
|
Przeciwwskazane jest jednoczesne podawanie rytonawiru (400
mg dwa razy na dobę i więcej) z worykonazolem ze względu na
zmniejszenie stężenia worykonazolu w osoczu i możliwość utraty
działania (patrz punkt 4.5).
|
Leki
przeciwhistaminowe
|
Astemizol, terfenadyna Zwiększenie stężeń astemizolu i
terfenadyny w osoczu. W wyniku tego zwiększenie ryzyka poważnych
arytmii wywoływanych przez te leki.
|
Leki przeciwprątkowe
|
Ryfabutyna
|
Przeciwwskazane jest jednoczesne podawanie rytonawiru jako
leku przeciwretrowirusowego (600 mg dwa razy na dobę) z ryfabutyną
ze względu na zwiększenie stężenia ryfabutyny w surowicy i ryzyko
działań niepożądanych, w tym zapalenia błony naczyniowej oka (patrz
punkt 4.4).
Zalecenia dotyczące stosowania rytonawiru jako leku
nasilającego właściwości farmakokinetyczne z ryfabutyną podano w
punkcie 4.5.
|
Leki
przeciwpsychotyczne, leki
neuroleptyczne
|
Klozapina, pimozyd
|
Zwiększenie stężeń klozapiny i pimozydu w osoczu. W wyniku
tego zwiększenie ryzyka poważnych zaburzeń parametrów
hematologicznych lub innych poważnych
|
działań niepożądanych tych leków.
|
Pochodne sporyszu
|
Dihydroergotamina, ergonowina, ergotamina,
metyloergonowina
|
Zwiększenie stężeń pochodnych sporyszu w osoczu,
prowadzące do ostrego zatrucia sporyszem, w tym skurczu naczyń
obwodowych i niedokrwienia.
|
Lek pobudzający perystaltykę
|
Cyzapryd
|
Zwiększenie stężeń cyzaprydu w osoczu. W wyniku tego
zwiększenie ryzyka poważnych arytmii wywołanych przez ten
lek.
|
Inhibitory reduktazy HMG-CoA
|
Lowastatyna, symwastatyna
|
Zwiększenie stężeń lowastatyny i symwastatyny w osoczu. W
wyniku tego zwiększenie ryzyka miopatii, w tym rabdomiolizy (patrz
punkt 4.5).
|
Inhibitory
fosfodiesterazy typu 5
|
Syldenafil
|
Przeciwwskazany wyłącznie wtedy, gdy jest stosowany w
leczeniu nadciśnienia płucnego. Zwiększenie stężenia syldenafilu w
osoczu zwiększa możliwość wystąpienia związanych ze stosowaniem
syldenafilu reakcji niepożądanych (w tym obniżenia ciśnienia
tętniczego i omdlenia). Patrz punkt 4.4 i punkt 4.5 odnośnie
stosowania w skojarzeniu syldenafilu u pacjentów z zaburzeniami
erekcji.
|
Leki uspokajające, leki nasenne
|
Klorazepat, diazepam, estazolam, flurazepam, midazolam
podawany doustnie i triazolam
|
Zwiększenie stężeń klorazepatu, diazepamu, estazolamu,
flurazepamu, midazolamu podawanego doustnie i triazolamu w osoczu.
W wyniku tego, zwiększenie ryzyka bardzo silnego działania
uspokajaj ącego i hamującego czynność oddechową, wywołanego przez
te leki. (Środki ostrożności podczas podawania midazolamu
pozajelitowo, patrz punkt 4.5).
|
Zmniejszenie stężenia rytonawiru
|
Produkty ziołowe
|
Dziurawiec zwyczajny Produkty ziołowe zawieraj ące
dziurawiec zwyczajny (Hypericum perforatum) ze względu na
ryzyko obniżenia stężenia rytonawiru w osoczu i zmniejszenie jego
działania klinicznego (patrz punkt 4.5).
|
Ritonavir Mylan - działania niepożądane
Rytonawir stosowanyjako .środek nasilający właściwości
farmakokinetyczne
Działania niepożądane związane ze stosowaniem rytonawiru
jako środka nasilającego właściwości farmakokinetyczne zależą od
podawanego w skojarzeniu leku z grupy PI. Informacje o działaniach
niepożądanych znajdują się w ChPL dla danego leku z grupy PI
podawanego w skojarzeniu.
Rytonawir stosowanyjako
lekprzeciwretrowirusowy
Działania niepożądane w badaniach klinicznych i po
wprowadzeniu do obrotu u pacjentów dorosłych
Najczęściej zgłaszanymi działaniami niepożądanymi u
pacjentów otrzymujących rytonawir w monoterapii lub w skojarzeniu z
innymi lekami były objawy z układu pokarmowego (w tym biegunka,
nudności, wymioty, bóle brzucha (górne i dolne)), zaburzenia
neurologiczne (w tym parestezje i parestezje w obrębie jamy ustnej)
i zmęczenie / osłabienie.
Informowano o następuj ących reakcjach niepożądanych, o
nasileniu umiarkowanym do ciężkiego, mające możliwy lub
prawdopodobny związek ze stosowaniem rytonawiru. W obrębie każdej
grupy o określonej częstości występowania objawy niepożądane są
wymienione zgodnie ze zmniejszającą się częstością: bardzo często
(> = 1/10); często (> = 1/100 do < 1/10); niezbyt często
(> = 1/1 000 do < 1/100); rzadko (> = 1/10 000 do < 1/1
000); nieznana (częstość nie może być określona na podstawie
dostępnych danych). Działania niepożądane o nieznanej częstości
występowania stwierdzono po wprowadzeniu produktu do
obrotu.
Działania niepożądane u dorosłych pacjentów obserwowane
w badaniach klinicznych i po wprowadzeniu do obrotu
|
Zaburzenia krwi i układu chłonnego
|
Często
|
Zmniejszenie liczby krwinek białych,
zmniejszenie stężenia hemoglobiny, zmniejszenie liczby
granulocytów
obojętnochłonnych, zwiększenie liczby
granulocytów kwasochłonnych, trombocytopenia
|
|
Niezbyt często
|
Zwiększenie liczby granulocytów
obojętnochłonnych
|
Zaburzenia układu immunologicznego
|
Często
|
Reakcje alergiczne, w tym pokrzywka, obrzęk
twarzy
|
|
Rzadko
|
Anafilaksja
|
Zaburzenia metabolizmu i odżywiania
|
Często
|
Hipercholesterolemia, hipertriglicerydemia, dna moczanowa,
nabyta lipodystrofia, obrzęk naczynioruchowy i obrzęk obwodowy,
odwodnienie (zwykle związane z objawami
żołądkowo-jelitowymi)
|
|
Niezbyt często
|
Cukrzyca
|
|
Rzadko
|
Hiperglikemia
|
Zaburzenia układu nerwowego
|
Bardzo często Często
|
Zaburzenia smaku, parestezje wokół ust i obwodowe, bóle
głowy, zawroty głowy, neuropatia obwodowa
Bezsenność, niepokój, splątanie, zaburzenia koncentracji,
omdlenie, drgawki
|
Zaburzenia oka
|
Często
|
Niewyraźne widzenie
|
Zaburzenia serca
|
Niezbyt często
|
Zawał mięśnia sercowego
|
Zaburzenia naczyniowe
|
Często
|
Nadciśnienie tętnicze, niedociśnienie w tym hipotonia
ortostatyczna, obwodowe uczucie zimna
|
Zaburzenia układu oddechowego,
klatki piersiowej i śródpiersia
|
Bardzo często
|
Zapalenie gardła, ból gardła, kaszel
|
Zaburzenia żołądka i jelit
|
Bardzo często Często
|
Bóle brzucha, nudności, biegunka (w tym ciężka powoduj ąca
zaburzenia elektrolitowe), wymioty, niestrawność
Brak łaknienia, wzdęcia z oddawaniem wiatrów, owrzodzenie
jamy ustnej, krwawienia z przewodu pokarmowego, choroba refluksowa
żołądka i przełyku, zapalenie trzustki
|
Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych
|
Często
|
Zapalenie wątroby (w tym wzrost enzymów wątrobowych AspAT,
AlAT, GGT), wzrost poziomu bilirubiny we krwi (w tym
żółtaczka)
|
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej
|
Bardzo często
Często Rzadko
|
Świąd, wysypka (w tym rumieniowa i grudkowa)
Trądzik
Zespół Stevensa-Johnsona, Toksyczne martwicze oddzielanie
się naskórka
|
Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki
łącznej
|
Bardzo często Często
|
Bóle stawów, ból pleców
Zapalenie mięśni, rabdomioliza, bóle mięśni, miopatia /
wzrost aktywności kinazy kreatynowej (CK)
|
Zaburzenia nerek i dróg moczowych
|
Często
Niezbyt często
|
Zwiększone oddawanie moczu, zaburzenia czynności nerek
(np. skąpomocz, zwiększenie stężenia kreatyniny)
Ostra niewydolność nerek
|
Zaburzenia układu rozrodczego i piersi
|
Często
|
Nadmierne krwawienie menstruacyjne
|
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania
|
Bardzo często Często
|
Zmęczenie w tym osłabienie, zaczerwienienie twarzy,
uczucie gorąca
Gorączka, zmniejszenie masy ciała
|
Badania diagnostyczne
|
Często
Niezbyt często
|
Zwiększenie aktywności amylazy, obniżenie poziomu wolnej i
całkowitej tyroksyny
Zwiększenie stężenia glukozy, zwiększenie stężenia
magnezu, zwiększenie aktywności fosfatazy alkalicznej
|
Zwiększenie aktywności aminotransferaz wątrobowych
pięciokrotnie przekraczające górną granicę normy, kliniczne objawy
zapalenia wątroby i żółtaczka występowały u pacjentów przyjmuj
ących rytonawir w monoterapii lub w połączeniu z innymi lekami
przeciwretrowirusowymi.
U pacjentów zakażonych HIV skojarzone leczenie
przeciwretrowirusowe wiązano ze zmianą rozmieszczenia tkanki
tłuszczowej (lipodystrofia), w tym z zanikiem podskórnej tkanki
tłuszczowej obwodowej i twarzy, zwiększeniem masy tłuszczu w jamie
brzusznej i otłuszczeniem narządów wewnętrznych, rozrostem piersi
oraz nagromadzeniem tkanki tłuszczowej w okolicy grzbietowo szyjnej
(bawoli kark).
Skojarzone leczenie przeciwretrowirusowe związane było z
takimi nieprawidłowościami przemiany materii, jak:
hipertriglicerydemia, hipercholesterolemia, oporność na insulinę,
hiperglikemia i zwiększenie stężenia kwasu mlekowego (patrz punkt
4.4).
U pacjentów zakażonych wirusem HIV z ciężkim niedoborem
odporności na początku stosowania skojarzonego leczenia
przeciwretrowirusowego (CART) może wystąpić reakcja zapalna na
bezobjawowe lub resztkowe zakażenia oportunistyczne (patrz punkt
4.4).
Zapalenie trzustki obserwowano u pacjentów otrzymujących
rytonawir, w tym pacjentów, u których wystąpiła
hipertriglicerydemia. W niektórych przypadkach doszło do zgonu. U
pacjentów z zaawansowaną chorobą wywołaną przez HIV istnieje groźba
podwyższenia stężenia triglicerydów i zapalenia trzustki (patrz
punkt 4.4).
Przypadki martwicy kości odnotowano głównie u pacjentów z
ogólnie znanymi czynnikami ryzyka, zaawansowaną chorobą spowodowaną
przez HIV lub poddanych długotrwałemu, skojarzonemu leczeniu
przeciwretrowirusowemu (CART). Częstość występowania tych
przypadków jest nieznana (patrz punkt 4.4).
Zgłaszanie
podejrzewanych działań niepożądanych
Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne
jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to
nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania
produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu
medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania
niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania
Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji
Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych
{aktualny adres, nr telefonu i faksu ww. Departamentu} e-mail:
adr@urpl.gov.pl.
Komentarze