Efexiva

Efexiva - dawkowanie

Epizody dużej depresji

Zalecana dawka początkowa wenlafaksyny o przedłużonym uwalnianiu wynosi 75 mg raz na dobę. U pacjentów, u których nie uzyskano odpowiedzi na dawkę początkową 75 mg/dobę, korzystne może być zwiększenie dawki maksymalnie do 375 mg/dobę. Dawkę można zwiększać w odstępach dwutygodniowych lub dłuższych. Jeśli jest to wskazane ze względu na nasilenie objawów, dawkę można zwiększać w krótszych odstępach czasu, ale nie częściej niż co 4 dni.

Ze względu na ryzyko zależnych od wielkości dawki działań niepożądanych, dawkę należy zwiększać tylko po dokonaniu oceny klinicznej (patrz punkt 4.4). Należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę.

Leczenie powinno trwać wystarczająco długo, zwykle kilka miesięcy lub dłużej. Należy regularnie oceniać przebieg leczenia każdego pacjenta. Długotrwałe leczenie może być również odpowiednie w zapobieganiu nawrotom epizodów dużej depresji (ang. major depressive episodes - MDE). W większości przypadków dawka zalecana w zapobieganiu nawrotom epizodów dużej depresji jest taka sama, jak stosowana w leczeniu epizodu depresji.

Stosowanie leków przeciwdepresyjnych należy kontynuować przez co najmniej 6 miesięcy po uzyskaniu remisji.

Zaburzenie lękowe uogólnione

Zalecana dawka początkowa wenlafaksyny o przedłużonym uwalnianiu wynosi 75 mg raz na dobę.

U pacjentów, u których nie uzyskano odpowiedzi na dawkę początkową 75 mg/dobę, korzystne może być zwiększenie dawki maksymalnie do 225 mg/dobę. Dawkę można zwiększać w odstępach 2 tygodni lub dłuższych.

Ze względu na ryzyko zależnych od wielkości dawki działań niepożądanych, dawkę należy zwiększać tylko po dokonaniu oceny klinicznej (patrz punkt 4.4). Należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę.

Leczenie powinno trwać wystarczająco długo, zwykle kilka miesięcy lub dłużej. Należy regularnie oceniać przebieg leczenia każdego pacjenta.

Fobia społeczna

Zalecana dawka wenlafaksyny o przedłużonym uwalnianiu wynosi 75 mg raz na dobę. Nie ma dowodów, że większe dawki przynoszą dodatkową korzyść.

Jednak u pacjentów, u których nie uzyskano odpowiedzi na dawkę początkową 75 mg/dobę, można rozważyć zwiększenie dawki maksymalnie do 225 mg/dobę. Dawkę można zwiększać w odstępach 2 tygodni lub dłuższych.

Ze względu na ryzyko zależnych od wielkości dawki działań niepożądanych, dawkę należy zwiększać tylko po dokonaniu oceny klinicznej (patrz punkt 4.4). Należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę.

Leczenie powinno trwać wystarczająco długo, zwykle kilka miesięcy lub dłużej. Należy regularnie oceniać przebieg leczenia każdego pacjenta.

Zaburzenie lękowe z napadami lęku

Zaleca się, aby wenlafaksynę o przedłużonym uwalnianiu w dawce 37,5 mg/dobę stosować przez 7 dni, a następnie dawkę zwiększyć do 75 mg/dobę. U pacjentów, u których nie uzyskano odpowiedzi na dawkę 75 mg/dobę, korzystne może być zwiększenie dawki maksymalnie do 225 mg/dobę. Dawkę można zwiększać w odstępach 2 tygodni lub dłuższych.

Ze względu na ryzyko zależnych od wielkości dawki działań niepożądanych, dawkę należy zwiększać tylko po dokonaniu oceny klinicznej (patrz punkt 4.4). Należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę.

Leczenie powinno trwać wystarczająco długo, zwykle kilka miesięcy lub dłużej. Należy regularnie oceniać przebieg leczenia każdego pacjenta.

Stosowanie u pacjentów w podeszłym wieku

Nie jest konieczne dostosowanie dawki wenlafaksyny wyłącznie ze względu na wiek pacjenta. Jednak należy zachować ostrożność podczas leczenia osób w podeszłym wieku (np. ze względu na możliwość występujących z wiekiem zaburzeń czynności nerek i zmian wrażliwości oraz powinowactwa przekaźników nerwowych). Należy zawsze stosować najmniejszą skuteczną dawkę, a pacjentów uważnie obserwować w przypadku, gdy wymagane jest zwiększenie dawki.

Stosowanie u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat

Stosowanie wenlafaksyny u dzieci i młodzieży nie jest zalecane.

Kontrolowane badania kliniczne u dzieci i młodzieży z epizodami dużej depresji nie wykazały skuteczności wenlafaksyny i nie uzasadniają jej stosowania u tych pacjentów (patrz punkty 4.4 i 4.8).

Nie ustalono skuteczności i bezpieczeństwa stosowania wenlafaksyny w innych wskazaniach u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat.

Stosowanie u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby

U pacjentów z łagodnymi i umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby należy rozważyć zmniejszenie dawki o połowę. Ze względu jednak na międzyosobnicze różnice wartości klirensu, może być pożądane indywidualne ustalanie dawki dla każdego pacjenta.

Istnieje ograniczona liczba danych dotyczących pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. Zaleca się zachowanie ostrożności i rozważenie zmniejszenia dawki o ponad 50%. Podczas leczenia pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby należy ocenić stosunek korzyści do ryzyka terapii.

Stosowanie u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek

Zaleca się zachowanie ostrożności, chociaż zmiana dawkowania nie jest konieczna u pacjentów, u których szybkość filtracji kłębuszkowej (GFR) wynosi od 30 do 70 ml/min. U pacjentów poddawanych hemodializie oraz u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (GFR < 30 ml/ min) dawkę należy zmniejszyć o 50%. Ze względu jednak na międzyosobnicze różnice w wartości klirensu, może być pożądane indywidualne ustalanie dawki dla każdego pacjenta.

Objawy odstawienia obserwowane po przerwaniu leczenia wenlafaksyną

Należy unikać nagłego przerwania leczenia. W przypadku przerwania leczenia wenlafaksyną należy stopniowo zmniejszać jej dawkę przez co najmniej 1 do 2 tygodni, w celu zmniejszenia ryzyka reakcji odstawienia (patrz punkty 4.4 i 4.8). Jeśli po zmniejszeniu dawki lub po zaprzestaniu przyjmowania produktu wystąpią objawy, których pacjent nie toleruje, należy rozważyć powrót do poprzednio stosowanej dawki, a następnie ponowne jej zmniejszanie w wolniejszym tempie.

Do stosowania doustnego.

Zaleca się przyjmowanie kapsułek wenlafaksyny o przedłużonym uwalnianiu podczas posiłku, każdego dnia w przybliżeniu o tej samej porze. Kapsułki trzeba połykać w całości, bez dzielenia, zgniatania, żucia lub rozpuszczania.

Wenlafaksynę w postaci tabletek o natychmiastowym uwalnianiu można zmienić na wenlafaksynę w postaci kapsułek o przedłużonym uwalnianiu, stosując najbardziej zbliżoną, równoważną dawkę dobową. Na przykład, wenlafaksynę w tabletkach o natychmiastowym uwalnianiu w dawce 37,5 mg dwa razy na dobę można zamienić na wenlafaksynę w postaci kapsułek o przedłużonym uwalnianiu w dawce 75 mg raz na dobę. Może być konieczne indywidualne dostosowanie dawkowania dla każdego pacjenta.

Kapsułki wenlafaksyny o przedłużonym uwalnianiu zawierają granulki, które powoli uwalniają substancję czynną do przewodu pokarmowego. Nierozpuszczalna część tych granulek zostaje wydalona i może być widoczna w kale.

Efexiva - środki ostrożności

Samobójstwo, myśli samobójcze lub kliniczne nasilenie choroby

Depresja związana jest ze zwiększonym ryzykiem myśli samobójczych, samookaleczenia oraz samobójstwa (zachowań związanych z samobójstwem). Ryzyko to utrzymuje się do czasu uzyskania wyraźnej remisji. Ponieważ poprawa może nie nastąpić w ciągu kilku pierwszych tygodni leczenia lub dłużej, pacjentów należy poddać ścisłej obserwacji do czasu wystąpienia poprawy. Z doświadczeń klinicznych wynika, że ryzyko samobójstwa może zwiększyć się we wczesnym etapie powrotu do zdrowia.

Inne zaburzenia psychiczne, w których przepisywana jest wenlafaksyna, mogą również wiązać się ze zwiększonym ryzykiem zachowań samobójczych. Ponadto zaburzenia te mogą współistnieć z ciężkimi zaburzeniami depresyjnymi. W związku z tym u pacjentów leczonych z powodu innych zaburzeń psychicznych należy podjąć takie same środki ostrożności, jak u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami depresyjnymi.

Pacjenci z zachowaniami samobójczymi w wywiadzie lub pacjenci wykazujący znacznego stopnia skłonności samobójcze przed rozpoczęciem leczenia należą do grupy zwiększonego ryzyka myśli samobójczych lub prób samobójczych i należy ich poddać ścisłej obserwacji w trakcie leczenia. Metaanaliza kontrolowanych placebo badań klinicznych nad lekami przeciwdepresyjnymi, stosowanymi u dorosłych pacjentów zzaburzeniami psychicznymi, wykazała zwiększone w porównaniu z placebo ryzyko zachowań samobójczych u pacjentów w wieku poniżej 25 lat, przyjmujących leki przeciwdepresyjne.

W trakcie leczenia, zwłaszcza na początku terapii i po zmianie dawki, należy ściśle obserwować pacjentów, szczególnie z grupy zwiększonego ryzyka. Pacjentów (oraz ich opiekunów) należy uprzedzić o konieczności zwrócenia uwagi na każdy objaw klinicznego nasilenia choroby, wystąpienie zachowań lub myśli samobójczych oraz nietypowych zmian w zachowaniu, a w razie ich wystąpienia, o konieczności niezwłocznego zwrócenia się do lekarza.

Stosowanie u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat

Wenlafaksyny nie należy stosować w leczeniu dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat. W badaniach klinicznych u dzieci i młodzieży leczonych lekami przeciwdepresyjnymi częściej niż u grupy, której podawano placebo obserwowano zachowania samobójcze (próby samobójstwa i myśli samobójcze) oraz wrogość (szczególnie agresję, zachowania buntownicze i przejawy gniewu). Jeśli ze względów klinicznych podjęta zostanie jednak decyzja o zastosowaniu wenlafaksyny, pacjenta należy uważnie obserwować pod kątem wystąpienia objawów samobójczych. Ponadto brak danych na temat bezpieczeństwa długotrwałego stosowania leku u dzieci i młodzieży dotyczących wzrastania, dojrzewania oraz rozwoju poznawczego i rozwoju zachowania.

Zespół serotoninowy

Podobnie, jak w przypadku innych leków o działaniu serotoninergicznym, podczas leczenia wenlafaksyną (zwłaszcza w skojarzeniu z innymi lekami, takimi jak inhibitory MAO, które mogą wpływać na układ neuroprzewodnictwa serotoninergicznego) możliwe jest wystąpienie potencjalnie zagrażającego życiu zespołu serotoninowego (patrz punkty 4.3 i 4.5).

Do objawów zespołu serotoninowego mogą należeć zmiany stanu psychicznego (np. pobudzenie, omamy, śpiączka), niestabilność układu autonomicznego (np. tachykardia, chwiejne ciśnienie tętnicze krwi, hipertermia), aberracje neuromięśniowe (np. wzmożone odruchy, brak koordynacji ruchów) i (lub) objawy żołądkowo-jelitowe (np. nudności, wymioty, biegunka).

Jaskra z wąskim kątem

Podczas leczenia wenlafaksyną może wystąpić rozszerzenie źrenic. Zaleca się ścisłą obserwację pacjentów ze zwiększonym ciśnieniem śródgałkowym lub pacjentów z ryzykiem ostrej jaskry z wąskim kątem przesączania (jaskry z zamkniętym kątem).

Ciśnienie tętnicze krwi

Podczas leczenia wenlafaksyną często opisywano zależne od dawki zwiększenie ciśnienia tętniczego krwi. Po wprowadzeniu produktu do obrotu opisywano przypadki znacznego zwiększenia ciśnienia tętniczego, które wymagały natychmiastowego leczenia. U wszystkich pacjentów należy uważnie skontrolować ciśnienie tętnicze, a istniejące nadciśnienie należy ustabilizować przed rozpoczęciem leczenia. Po rozpoczęciu leczenia i po zwiększeniu dawki należy okresowo kontrolować ciśnienie tętnicze. Należy zachować ostrożność u pacjentów, u których współistniejące choroby mogą się pogorszyć w wyniku zwiększenia ciśnienia tętniczego krwi, np. u pacjentów z zaburzeniami czynności serca.

Częstość czynności serca

W trakcie leczenia, zwłaszcza dużymi dawkami, może wystąpić przyspieszenie czynności serca. Należy zachować ostrożność u pacjentów, u których takie działanie może pogorszyć współistniejące choroby.

Choroby serca i ryzyko zaburzeń rytmu serca

Nie oceniono stosowania wenlafaksyny u pacjentów z niedawno przebytym zawałem mięśnia sercowego lub niestabilną chorobą wieńcową serca. Dlatego wenlafaksynę należy stosować ostrożnie u tych pacjentów.

Po wprowadzeniu produktu do obrotu opisywano przypadki zaburzeń rytmu serca ze skutkiem śmiertelnym, zwłaszcza po przedawkowaniu wenlafaksyny. Przed przepisaniem wenlafaksyny pacjentom ze dużym ryzykiem ciężkich zaburzeń rytmu serca należy rozważyć stosunek korzyści do ryzyka.

Drgawki

Podczas leczenia wenlafaksyną mogą wystąpić drgawki. Podobnie, jak w przypadku wszystkich leków przeciwdepresyjnych, leczenie wenlafaksyną należy rozpoczynać ostrożnie u pacjentów z drgawkami w wywiadzie i uważnie monitorować tych pacjentów w trakcie leczenia. U każdego pacjenta, u którego wystąpią drgawki, należy przerwać leczenie.

Hiponatremia

Podczas leczenia wenlafaksyną może wystąpić hiponatremia i (lub) zespół nieprawidłowego wydzielania hormonu antydiuretycznego (ang. SIADH). Przypadki te obserwowano najczęściej u pacjentów ze zmniejszoną objętością krwi krążącej lub odwodnionych. Ryzyko jest większe u osób w podeszłym wieku, pacjentów przyjmujących leki moczopędne i pacjentów ze zmniejszoną objętością krążącej krwi z innych przyczyn.

Nieprawidłowe krwawienia

Produkty lecznicze, które hamują wychwyt serotoniny, mogą spowodować zaburzenia czynności płytek krwi. U pacjentów przyjmujących wenlafaksynę ryzyko krwawień w obrębie skóry i błon śluzowych, w tym krwotoków z przewodu pokarmowego, może być większe. Podobnie, jak w przypadku innych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny, wenlafaksynę należy stosować ostrożnie u pacjentów ze skłonnością do krwawień, w tym pacjentów przyjmujących leki przeciwzakrzepowe i przeciwpłytkowe.

Cholesterol w surowicy

W kontrolowanych placebo badaniach klinicznych u 5,3% pacjentów leczonych przez co najmniej 3 miesiące wenlafaksyną (oraz u 0% pacjentów otrzymujących w tym czasie placebo) stwierdzono klinicznie istotne zwiększenie stężenia cholesterolu w surowicy. W przypadku długotrwałego leczenia należy rozważyć pomiary stężenia cholesterolu w surowicy pacjenta.

Stosowanie skojarzone ze środkami zmniejszającymi masę ciała

Nie ustalono skuteczności i bezpieczeństwa skojarzonego stosowania wenlafaksyny i leków zmniejszających masę ciała, w tym fenterminy. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania wymienionych leków. Wenlafaksyna nie jest wskazana w celu zmniejszenia masy ciała ani w monoterapii, ani w skojarzeniu z innymi produktami.

Mania i hipomania

U niewielkiego odsetka pacjentów z zaburzeniami nastroju otrzymujących leki przeciwdepresyjne, w tym wenlafaksynę, może wystąpić mania lub hipomania. Podobnie, jak w przypadku innych leków przeciwdepresyjnych, wenlafaksynę należy stosować ostrożnie u pacjentów z zaburzeniem afektywnym dwubiegunowym w wywiadzie lub w wywiadzie rodzinnym.

Agresja

U niewielkiej liczby pacjentów otrzymujących leki przeciwdepresyjne, w tym wenlafaksynę, może wystąpić agresja. Zachowanie agresywne opisywano na początku leczenia, podczas zmiany dawki i po przerwaniu leczenia.

Podobnie, jak w przypadku innych leków przeciwdepresyjnych, wenlafaksynę należy stosować ostrożnie u pacjentów z zachowaniami agresywnymi w wywiadzie.

Przerwanie leczenia

Po przerwaniu leczenia często występują objawy odstawienia, zwłaszcza w przypadku nagłego przerwania leczenia (patrz punkt 4.8). W badaniach klinicznych działania niepożądane obserwowane w związku z przerwaniem leczenia (podczas zmniejszania dawki i po zmniejszeniu dawki) występowały u około 31% pacjentów leczonych wenlafaksyną i u 17% pacjentów otrzymujących placebo.

Ryzyko wystąpienia objawów odstawienia może zależeć od wielu czynników, w tym od czasu trwania leczenia, wielkości stosowanej dawki oraz szybkości jej zmniejszania. Najczęściej zgłaszanymi objawami są zawroty głowy pochodzenia ośrodkowego, zaburzenia czucia (w tym parestezje), zaburzenia snu (w tym bezsenność i intensywne marzenia senne), pobudzenie lub niepokój, nudności i (lub) wymioty, drżenie i bóle głowy. Objawy te są na ogół łagodne do umiarkowanych, jednak u części pacjentów mogą mieć ciężki przebieg. Występują zazwyczaj w ciągu kilku pierwszych dni odstawiania leku, ale istnieją bardzo rzadkie doniesienia o wystąpieniu takich objawów u pacjentów, którzy przypadkowo pominęli dawkę leku. Objawy te przeważnie ustępują samoistnie, zazwyczaj w ciągu 2 tygodni, chociaż u niektórych osób mogą utrzymywać się dłużej (2 do 3 miesięcy lub dłużej). Dlatego podczas odstawiania wenlafaksyny zaleca się stopniowe zmniejszanie dawki przez okres kilku tygodni lub miesięcy, w zależności od potrzeb pacjenta (patrz punkt 4.2).

Akatyzja/pobudzenie psychomotoryczne

Stosowanie wenlafaksyny może wiązać się z rozwojem akatyzji, charakteryzującej się subiektywnie nieprzyjemnym lub niepokojącym uczuciem pobudzenia z koniecznością poruszania się i niemożnością spokojnego siedzenia lub stania. Jest to bardziej prawdopodobne podczas kilku pierwszych tygodni leczenia. Zwiększenie dawki leku u pacjentów z objawami akatyzji może być szkodliwe.

Suchość w ustach

U 10% pacjentów leczonych wenlafaksyną opisywano suchość błony śluzowej jamy ustnej. Może to zwiększyć ryzyko próchnicy, dlatego należy poinformować pacjentów o konieczności dbania o higienę jamy ustnej.

Cukrzyca

U pacjentów z cukrzycą leczenieselektywnymi inhibitorami wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI) może zaburzać klontrolę glikemii. Może być konieczne dostosowanie dawkowanai insuliny i (lub) doustnych leków przeciwcukrzycowych.

Efexiva - przedawkowanie

Po wprowadzeniu leku do obrotu opisywano przypadki przedawkowania wenlafaksyny, głównie w skojarzeniu z alkoholem i (lub) innymi produktami leczniczymi. Najczęściej zgłaszanymi działaniami niepożądanymi w przypadku przedawkowania są tachykardia, zmiany poziomu świadomości (od senności do śpiączki), rozszerzenie źrenic, drgawki i wymioty. Do innych opisywanych działań należą: zmiany w zapisie elektrokardiograficznym (wydłużenie odstępu QT, blok odnogi pęczka Hisa, wydłużenie zespołu QRS), tachykardia komorowa, bradykardia, niedociśnienie tętnicze, zawroty głowy pochodzenia obwodowego i zgon.

Opublikowane badania retrospektywne donoszą, że przedawkowanie wenlafaksyny może się wiązać z większym ryzykiem zgonu w porównaniu z ryzykiem obserwowanym w przypadku leków przeciwdepresyjnych z grupy SSRI, ale mniejszym niż w przypadku trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych. Badania epidemiologiczne wykazały, że pacjenci leczeni wenlafaksyną są bardziej obciążeni czynnikami ryzyka samobójstwa niż pacjenci leczeni SSRI. Nie jest jasne, w jakim stopniu stwierdzenie zwiększonego ryzyka zgonu można przypisać toksyczności wenlafaksyny po przedawkowaniu, a w jakim stopniu innym cechom pacjentów leczonych wenlafaksyną.

W celu zmniejszenia ryzyka przedawkowania wenlafaksynę należy przepisywać w najmniejszej ilości, zgodnej z zaleconym dla danego pacjenta dawkowaniem.

Zalecone leczenie

Zalecane jest ogólne leczenie wspomagające i objawowe. Konieczne jest monitorowanie rytmu serca i innych ważnych parametrów życiowych. Jeśli istnieje ryzyko zachłyśnięcia, nie jest wskazane wywołanie wymiotów. Płukanie żołądka może być wskazane, jeśli zostanie wykonane wkrótce po przyjęciu produktu lub u pacjentów z objawami klinicznymi. Podanie węgla aktywowanego może również zmniejszyć wchłanianie substancji czynnej. Wymuszona diureza, dializa, hemoperfuzja i transfuzja wymienna prawdopodobnie nie będą skuteczne. Nie jest znana swoista odtrutka dla wenlafaksyny.