Doxorubicinum Accord - dawkowanie
Doksorubicynę w postaci roztworu do infuzji należy podawać
wyłącznie pod nadzorem lekarza wykwalifikowanego, mającego duże
doświadczenie w stosowaniu leków cytotoksycznych. Pacjenci muszą
być także regularnie i dokładnie monitorowani w trakcie leczenia
(patrz punkt 4.4).
Z powodu ryzyka często powodującej zgon kardiomiopatii,
ryzyko i korzyści dla danego pacjenta powinny być ocenione przed
każdym podaniem.
Doksorubicynę podaje się dożylnie i do pęcherza moczowego. Nie
wolno jej podawać doustnie, podskórnie, domięśniowo lub dokanałowo.
Doksorubicynę można podawać w bolusie trwającym kilka minut, w
krótkim wlewie trwającym do godziny lub we wlewie ciągłym nie
dłuższym niż 96 godzin.
Roztwór podaje się przez cewnik swobodnie trwającego wlewu
dożylnego 0,9% roztworu chlorku sodu (9 mg/ml) do wstrzykiwań lub
5% roztworu glukozy (50 mg/ml) do wstrzykiwań w ciągu 2 do 15
minut. Technika ta minimalizuje ryzyko zakrzepowego zapalenia żył
lub wynaczynienia poza żyłę, które mogą prowadzić do miejscowego,
ciężkiego zapalenia tkanki łącznej, powstawania pęcherzy i martwicy
tkanek. Nie zaleca się wykonywania bezpośredniego wstrzyknięcia
dożylnego, ze względu na możliwość wynaczynienia, które może
wystąpić nawet w przypadku prawidłowego wkłucia do światła naczynia
żylnego potwierdzonego aspiracją krwi przez igłę.
Podanie dożylne
Dawka doksorubicyny zależy od schematu dawkowania, stanu
ogólnego i wcześniejszego leczenia pacjenta. Dawka chlorowodorku
doksorubicyny może się różnić w zależności od wskazania (guzy lite
lub ostra białaczka) oraz zastosowanego określonego schematu
leczenia (lek może być podawany w monoterapii, w skojarzeniu z
innymi środkami cytotoksycznymi lub jako część wielodyscyplinarnej
procedury, która obejmuje połączenie chemioterapii, zabiegu
chirurgicznego i radioterapii oraz leczenia hormonalnego).
Monoterapia
Dawka jest zazwyczaj obliczana na podstawie powierzchni ciała
(mg/m2). Na tej podstawie, w przypadku stosowania
doksorubicyny w monoterapii, zalecana dawka wynosi 60-75
mg/m2 powierzchni ciała (pc.), co trzy tygodnie.
Schemat leczenia skojarzonego
W przypadku podawania chlorowodorku doksorubicyny jednocześnie z
innymi środkami przeciwnowotworowymi o nakładającej się
toksyczności, takimi jak duże dawki dożylne cyklofosfamidu lub
związkami pochodnymi antracyklin, takimi jak daunorubicyna,
idarubicyna i (lub) epirubicyna, dawkowanie doksorubicyny należy
zmniejszyć do 30-60 mg/m2 pc., co 3-4 tygodnie.
U pacjentów, którzy nie mogą otrzymać pełnej dawki leku (np. w
przypadku immunosupresji, podeszłego wieku) alternatywne dawkowanie
wynosi 15-20 mg/m² powierzchni ciała na tydzień.
Podanie do pęcherza
moczowego
Doksorubicyna może być stosowana w postaci wlewki do pęcherza
moczowego w leczeniu powierzchownego raka pęcherza moczowego lub w
profilaktyce wznowy guza po przezcewkowej resekcji u pacjentów z
wysokim ryzykiem nawrotu. W miejscowym leczeniu powierzchownego
raka pęcherza moczowego zaleca się podanie we wlewce do pęcherza
moczowego dawki chlorowodorku doksorubicyny 30-50 mg w 25-50 ml
0,9% roztworu chlorku sodu (soli fizjologicznej) do wstrzykiwań (9
mg/ml). Optymalne stężenie wynosi 1 mg/ml. Zwykle roztwór należy
utrzymywać w pęcherzu moczowym przez 1 do 2 godzin. W tym czasie
pacjenta należy obracać o 90° co 15 minut. W celu uniknięcia
zbędnego rozcieńczenia moczem, pacjent nie powinien przyjmować
żadnych płynów przez 12 godzin przed leczeniem (co powinno
zmniejszyć objętość wytwarzanego moczu do około 50 ml/h). Wlewka
może być powtarzana w odstępach od jednego tygodnia do jednego
miesiąca w zależności od tego czy leczenie jest terapeutyczne czy
profilaktyczne.
Pacjenci z zaburzeniami czynności
wątroby
W związku z tym, że doksorubicyna jest metabolizowana głównie w
wątrobie i wydalana z żółcią, eliminacja produktu leczniczego może
ulec opóźnieniu u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby lub
zahamowaniem przepływu żółci, co może prowadzić do wystąpienia
ciężkich skutków wtórnych.
Ogólne zalecenia modyfikacji dawki u pacjentów z zaburzeniami
czynności wątroby są oparte na stężeniu bilirubiny w surowicy:
Stężenie bilirubiny w surowicy
|
Dawka zalecana
|
20-50 mikromoli/l
|
½ dawki zwykle stosowanej
|
> 50 mikromoli/l
|
¼ dawki zwykle stosowanej
|
Doksorubicyna jest przeciwwskazana u pacjentów z ciężkimi
zaburzeniami czynności wątroby (patrz punkt 4.3).
Pacjenci z zaburzeniami czynności
nerek
U pacjentów z niewydolnością nerek (GFR < 10 ml/min) należy
podać jedynie 75% planowanej dawki.
W celu uniknięcia kardiomiopatii, zaleca się, aby otrzymana w
ciągu życia całkowita, skumulowana dawka doksorubicyny (w tym leków
pochodnych, takich jak daunorubicyna) nie przekroczyła 450550
mg/m2 powierzchni ciała. U pacjentów z chorobą serca
jednocześnie poddanych napromienianiu śródpiersia i (lub)
mięśnia sercowego, leczonych
wcześniej środkami
alkilującymi i u pacjentów z grupy wysokiego
ryzyka (nadciśnienie tętnicze
od ponad 5 lat, z wcześniejszym uszkodzeniem
naczyń wieńcowych, zastawek lub mięśnia
sercowego, w wieku powyżej 70 lat), nie powinno się
przekraczać maksymalnej dawki skumulowanej 400 mg/m2. U
tych pacjentów należy monitorować czynność serca (patrz punkt
4.4).
Dawkowanie u dzieci
Może być konieczne zmniejszenie dawki u dzieci. Należy zapoznać
się z protokołami leczenia i specjalistycznym piśmiennictwem.
Pacjenci otyli
U pacjentów otyłych konieczne może być rozważenie zmniejszenia
dawki początkowej lub wydłużenie odstępów między dawkami (patrz
punkt 4.4).
Doxorubicinum Accord - środki ostrożności
Doksorubicynę w postaci roztworu do infuzji należy podawać
wyłącznie pod nadzorem lekarza wykwalifikowanego i doświadczonego w
stosowaniu leków cytotoksycznych dożylnie lub dopęcherzowo.
Chlorowodorek doksorubicyny może nasilać toksyczność innych terapii
przeciwnowotworowych. Należy przeprowadzać uważna kontrolę czy nie
występują możliwe powikłania kliniczne, w szczególności u pacjentów
w podeszłym wieku, u pacjentów z chorobą serca w wywiadzie lub
zahamowaniem czynności szpiku kostnego lub pacjentów wcześniej
leczonych antracyklinami lub napromienianiem śródpiersia.
Na początku leczenia doksorubicyną pacjenci wymagają ścisłej
obserwacji i rozległego monitorowania laboratoryjnego. Dlatego,
zaleca się hospitalizację pacjentów, przynajmniej w początkowej
fazie leczenia. Podczas okresu przyjmowania leku, doksorubicyna
może powodować bezpłodność.
Leczenie pacjentów doksorubicyną można rozpocząć po ustąpieniu
ostrych objawów działania toksycznego zastosowanego wcześniej
leczenia cytotoksycznego (takich jak: zapalenie jamy ustnej,
neutropenia, małopłytkowość i uogólnione zakażenia).
Przed rozpoczęciem leczenia doksorubicyną i w jego trakcie,
zaleca się przeprowadzenie następujących badań monitorujących
(częstość badań będzie zależeć od ogólnego stanu pacjenta,
wielkości dawki i jednocześnie stosowanych leków):
• zdjęcia rentgenowskie płuc i klatki piersiowej oraz
badanie EKG
• regularna kontrola czynności serca (ocena frakcji
wyrzutowej lewej komory – ang. LVEF poprzez np. badanie EKG
(elektrokardiografia), UKG (ultrasonokardiografia) i MUGA
(angiokardiografia radioizotopowa)
• codzienne kontrolowanie stanu jamy ustnej i gardła czy
nie występują zmiany błony śluzowej
• badania krwi: hematokryt, płytki krwi, morfologia krwi z
rozmazem, aminotransferazy glutaminianowo pirogronowa (SGPT) i
glutaminianowo szczawiooctowa (SGOT), dehydrogenaza mleczanowa
(LDH), bilirubina i kwas moczowy.
Kontrola leczenia
Przed rozpoczęciem leczenia zaleca się przeprowadzenie oceny
czynności wątroby z zastosowaniem standardowych testów, takich jak
badanie aktywności aminotransferazy asparaginianowej (AspAT),
aminotransferazy alaninowej (AlAT), alkalicznej fosfatazy, stężenia
bilirubiny, a także czynności nerek (patrz punkt 4.4).
Kontrola czynności lewej komory
Analizę LVEF z zastosowaniem ultrasonografii lub scyntygrafii
serca należy przeprowadzić w celu optymalizacji stanu serca
pacjenta. Kontrolę tę należy przeprowadzić przed rozpoczęciem
leczenia i po każdym podaniu dawki skumulowanej wynoszącej około
100 mg/m2 (patrz punkt 4.4).
Czynność serca
Kardiotoksyczność stanowi ryzyko związane z leczeniem
antracyklinami, które może objawiać się w postaci zdarzeń wczesnych
(tj.ostrych) lub późnych (tj. opóźnionych).
Zdarzenia wczesne (ostre): wczesna kardiotoksyczność
doksorubicyny obejmuje głównie przyspieszenie zatokowe i (lub)
nieprawidłowości w elektrokardiogramie (EKG), takie jak nieswoiste
zmiany odcinka ST lub załamka T. Opisywano także częstoskurcze, w
tym przedwczesne pobudzenia komorowe i częstoskurcz komorowy,
bradykardię, a także blok przedsionkowo-komorowy i blok odnogi.
Objawy te zwykle wskazują na przemijającą ostrą toksyczność.
Spłaszczenie i poszerzenie zespołu załamków elektrokardiogramu QRS
poza wartości prawidłowe może wskazywać na kardiomiopatię
indukowaną chlorowodorkiem doksorubicyny. Z reguły, u pacjentów z
prawidłową wartością wyjściową LVEF (=50%), zmniejszenie całkowitej
wartości LVEF o 10% lub jej zmniejszenie do wartości poniżej 50%
wartości progowej wskazuje na zaburzenia czynności serca. W takiej
sytuacji należy dokładnie rozważyć leczenie chlorowodorkiem
doksorubicyny.
Zdarzenia późne: opóźniona kardiotoksyczność
zwykle rozwija się w późniejszej fazie leczenia doksorubicyną lub w
ciągu 2 do 3 miesięcy po zakończeniu leczenia, lecz opisywano także
późniejsze zdarzenia kilka miesięcy lub nawet lat po zakończeniu
leczenia. Opóźniona kardiomiopatia przejawia się zmniejszeniem
frakcji wyrzutowej lewej komory (LVEF) i (lub) objawami
subiektywnymi i obiektywnymi zastoinowej niewydolności serca (CHF),
takimi jak duszność, obrzęk płuc, obrzęk opadowy, powiększenie
serca i wątroby, skąpomocz, wodobrzusze, wysięk opłucnowy i rytm
cwałowy. Opisywano także działania podostre, takie jak zapalenie
osierdzia i (lub) zapalenie mięśnia sercowego. Zagrażająca życiu
zastoinowa niewydolność serca jest najcięższą postacią
kardiomiopatii indukowanej antracyklinami i stanowi działanie
toksyczne leku ograniczające dawkę skumulowaną.
Przed rozpoczęciem leczenia doksorubicyną u pacjentów należy
ocenić czynność serca oraz kontrolować ją w trakcie leczenia w celu
zminimalizowania ryzyka wystąpienia ciężkiej niewydolności serca.
Ryzyko to można zmniejszyć, regularnie monitorując LVEF w trakcie
leczenia i niezwłocznie przerywając leczenie doksorubicyną po
wystąpieniu pierwszych objawów zaburzeń czynności serca. Właściwe
metody ilościowe do powtarzanej oceny czynności serca (ocena LVEF)
obejmują angiografię wielobramkową z zastosowaniem radionuklidu
(MUGA) lub echokardiografię (ECHO). Podstawowa ocena czynności
serca z badaniem EKG lub badaniem MUGA lub ECHO, jest zalecana
szczególnie u pacjentów z zwiększonymi czynnikami ryzyka
kardiotoksyczności. Należy powtarzać ocenę LVEF w badaniach MUGA
lub ECHO, zwłaszcza przy wyższych skumulowanych dawkach
antracyklin. Ocenę czynności serca należy przeprowadzać z
zastosowaniem tej samej techniki badania przez cały okres
obserwacji.
Prawdopodobieństwo wystąpienia zastoinowej niewydolności serca,
szacowane na około 1% do 2% przy dawce skumulowanej 300
mg/m2, powoli zwiększa się do całkowitej dawki
skumulowanej 450550 mg/m2 . Następnie ryzyko zastoinowej
niewydolności serca wzrasta znacznie; dlatego też nie zaleca się
przekraczania maksymalnej dawki skumulowanej 550 mg/m2.
Kardiotoksyczność po zastosowaniu doksorubicyny może wystąpić także
przy mniejszych dawkach skumulowanych, jeśli u pacjenta występują
inne potencjalne czynniki ryzyka kardiotoksyczności (choroby układu
krążenia w wywiadzie, uprzednie leczenie innymi antracyklinami lub
antracenodionami, wcześniejsza lub równoczesna radioterapia na
okolice śródpiersia i (lub) osierdzia, a także równoczesne
stosowanie produktów leczniczych ze zdolnością hamowania
kurczliwości serca, w tym cyklofosfamid i 5-fluorouracyl). Dlatego
należy dokładnie kontrolować czynność serca.
U dzieci i młodzieży istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia
opóźnionej kardiotoksyczności po podaniu doksorubicyny. Ryzyko
wystąpienia opóźnionej kardiotoksyczności jest większe u kobiet niż
u mężczyzn. Zaleca się okresowe monitorowanie czynności serca.
Prawdopodobnie toksyczność doksorubicyny i innych antracyklin
lub antracenedionów jest addytywna.
Czynność wątroby
Główną drogą eliminacji doksorubicyny jest wątroba i drogi
żółciowe. Przed rozpoczęciem leczenia doksorubicyną oraz w jego
trakcie należy oceniać całkowite stężenie bilirubiny w surowicy. U
pacjentów ze zwiększonym stężeniem bilirubiny klirens leku może być
wolniejszy ze zwiększeniem ogólnej toksyczności. U pacjentów tych
zaleca się stosowanie mniejszych dawek (patrz punkt 4.2).
Pacjenci z ciężką niewydolnością wątroby nie powinni otrzymywać
doksorubicyny (patrz punkt 4.3).
Toksyczność hematologiczna
Doksorubicyna może powodować zahamowanie czynności szpiku
kostnego (patrz punkt 4.8). Przed każdym cyklem leczenia
doksorubicyną oraz podczas każdego cyklu należy wykonywać badania
hematologiczne, w tym liczbę białych krwinek (WBC) w morfologii
krwi z rozmazem. Głównym objawem toksyczności chematologicznej
doksorubicyny jest zależna od dawki, przemijająca leukopenia i
(lub) granulocytopenia (neutropenia) i jest to najczęstsze
ograniczające dawkę ostre działanie toksyczne tego leku. Leukopenia
i neutropenia zazwyczaj osiągają nadir pomiędzy 10. do 14. dniem po
podaniu leku. Liczba leukocytów i (lub) neutrofilów w większości
przypadków wraca do prawidłowych wartości do dnia 21. Należy
rozważyć zmniejszenie dawki lub wydłużenie odstępów między
kolejnymi dawkami, jeśli parametry krwi nie są prawidłowe. Mogą
także wystąpić małopłytkowość i niedokrwistość. Do następstw
klinicznych ciężkiego zahamowania czynności szpiku kostnego należą
gorączka, zakażenia, sepsa i (lub) posocznica, wstrząs septyczny,
krwawienie, niedotlenienie tkanek lub zgon.
Wtórna białaczka
U pacjentów leczonych antracyklinami (w tym doksorubicyną)
opisywano wtórną białaczkę z fazą preleukemiczną lub bez tej fazy.
Wtórna białaczka występuje częściej, gdy leki te są podawane w
połączeniu ze środkami przeciwnowotworowymi uszkadzającymi DNA, gdy
pacjenci byli wcześniej intensywnie leczeni lekami cytotoksycznymi
lub gdy dawki antracyklin były zwiększane. W białaczkach tego typu
okres utajenia może trwać 1-3 lata.
Podawanie do pęcherza moczowego
Podanie doksorubicyny do pęcherza moczowego może spowodować
objawy chemicznego zapalenia pęcherza moczowego (tj. bolesne lub
utrudnione oddawanie moczu, częste oddawanie moczu, moczenie nocne,
stranguria, krwiomocz, martwica ściany pęcherza moczowego).
Szczególnej uwagi wymagają problemy związane z cewnikowaniem (tj.
zwężenie cewki moczowej spowodowane przez naciekający guz pęcherza
moczowego). Droga podania do pęcherza moczowego jest
przeciwwskazana w przypadku występowania guzów penetrujących ściany
pęcherza moczowego (poza T1).
Droga podania za pomocą cewnika do pęcherza moczowego nie
powinna być stosowana u pacjentów z guzami penetrującymi ścianę
pęcherza moczowego, zakażeniem dróg moczowych i stanami zapalnymi
pęcherza moczowego.
Kontrolowanie stężenia kwasu moczowego w
surowicy
Stężenie kwasu moczowego w surowicy może zwiększyć się podczas
leczenia. W przypadku hiperurykemii należy rozpocząć terapię lekami
zmniejszającymi stężenie kwasu moczowego we krwi.
U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności
nerek konieczne może być zmniejszenie dawki (patrz
punkt 4.2).
Objawy żołądkowo-jelitowe
Zaleca się zapobiegawcze stosowanie środków
przeciwwymiotnych.
Uwaga: doksorubicyny nie wolno stosować w przypadku występowania
stanów zapalnych, owrzodzeń lub biegunki.
Wynaczynienie
Podanie poza żyłę może prowadzić do miejscowej martwicy i
zakrzepowego zapalenia żył.
Piekący ból w miejscu podania wlewu może wskazywać na
wynaczynienie pozażylne. Jeśli nastąpi wynaczynienie, należy
natychmiast przerwać wstrzykiwanie lub wlew leku; igłę należy
pozostawić wkłutą w żyle na krótki czas, po czym usunąć ją po
aspiracji krwi (patrz punkt 4.4). W przypadku wynaczynienia należy
rozpocząć wlew dożylny deksrazoksanem nie później niż 6 godzin po
wynaczynieniu (patrz ChPL dla deksrazoksanu; Dawkowanie i Inne
informacje). Jeśli deksrazoksan jest przeciwwskazany do stosowania,
zaleca się miejscowe zastosowanie 99% dimetylosulfotlenku w miejscu
o polu dwa razy większym niż miejsce podania (4 krople na 10 cm²
powierzchni skóry), po czym powtarzać to trzy razy na dobę przez
okres co najmniej 14 dni. Jeśli to konieczne, należy rozważyć
opracowanie chirurgiczne rany. Ze względu na antagonistyczne
działanie, w miejscu wynaczynienia należy położyć okład z lodu po
zastosowaniu dimetylosulfotlenku (zwężenie naczynia vs.
rozszerzenie naczynia), np. w celu złagodzenia bólu. U pacjentów
otrzymujących deksrazoksan w celu leczenia wynaczynienia
indukowanego antracyklinami nie wolno stosować dimetylosulfotlenku
W piśmiennictwie inne środki traktowane są kontrowersyjnie i nie
mają określonej wartości.
Radioterapia
Opisywano również działania toksyczne indukowane napromienianiem
(dotyczące mięśnia sercowego, błon śluzowych, skóry i wątroby).
Należy zachować szczególną ostrożność u pacjentów poddanych
radioterapii w przeszłości, poddawanych radioterapii obecnie lub u
pacjentów, u których planuje się zastosowanie radioterapii. U tych
pacjentów istnieje szczególne ryzyko wystąpienia miejscowych
reakcji w polu naświetlania ( ang. recall phenomenon-" reakcja
pamięci promieniowania") podczas stosowania chlorowodorku
doksorubicyny. Zgłaszano związane z tym przypadki ciężkiej, czasami
kończącej się zgonem hepatotoksyczności (uszkodzenie wątroby).
Wcześniejsze napromienianie śródpiersia zwiększa kardiotoksyczność
doksorubicyny. Szczególnie w takim przypadku , nie wolno
przekraczać dawki skumulowanej 400 mg/m².
Niepłodność
Doksorubicyna może wykazywać działanie genotoksyczne. Podczas
okresu przyjmowania leku, doksorubicyna może powodować bezpłodność.
U kobiet doksorubicyna może powodować brak miesiączki. Chociaż
owulacja i miesiączka zwykle wracają po zakończeniu leczenia, może
dojść do wystąpienia przedwczesnej menopauzy. Kobiety nie powinny
zachodzić w ciążę w trakcie leczenia i przez sześć miesięcy po jego
zakończeniu.
Doksorubicyna wykazuje działanie mutagenne i może indukować
uszkodzenie chromosomalne w ludzkich plemnikach. Oligospermia lub
azoospermia mogą być trwałe; jakkolwiek donoszono, że liczba
plemników w nasieniu w niektórych przypadkach wraca do prawidłowego
poziomu. Może to nastąpić kilka lat po zakończeniu leczenia.
Mężczyźni poddawani leczeniu doksorubicyną powinni stosować
skuteczne metody antykoncepcji. Zaleca się, aby mężczyźni leczeni
doksorubicyną nie starali się o dziecko podczas trwania leczenia i
przez sześć miesięcy po jego zakończeniu. Powinni oni też zasięgnąć
porady w sprawie przechowywania nasienia zebranego przed leczeniem,
z powodu ryzyka wystąpienia niepłodności po leczeniu
doksorubicyną.
Leczenie przeciwnowotworowe
Doksorubicyna może zwiększać toksyczność innego leczenia
przeciwnowotworowego. Opisywano zaostrzenie indukowanego
cyklofosfamidem krwotocznego zapalenia pęcherza oraz nasilenie
hepatotoksyczności 6-merkaptopuryny. Podobnie jak w przypadku
innych produktów cytotoksycznych, przypadkowo zgłaszano powikłania
w trakcie stosowania doksorubicyny, takie jak zakrzepowe zapalenie
żył i powikłania zakrzepowo-zatorowe, w tym zatorowość płucna
(która w niektórych przypadkach prowadziła do zgonu).
Szczepionki
Nie jest zazwyczaj zalecane stosowanie tego produktu leczniczego
w połączeniu z żywymi, atenuowanymi szczepionkami. Należy unikać
kontaktu z osobami niedawno zaszczepionymi przeciw polio
(polimyelitis). Można zastosować szczepionki żywe lub
nieaktywne. Jednak odpowiedź na takie szczepionki może być
obniżona.
Inne
U otyłych pacjentów (tj. o masie ciała > 130% idealnej masy)
dochodzi do zmniejszenia klirensu ogólnoustrojowego doksorubicyny
(patrz punkt 4.2).
Doksorubicyna może wywoływać hiperurykemię w wyniku nasilonego
katabolizmu puryn, który towarzyszy szybkiemu rozpadowi komórek
nowotworowych po podaniu cytostatyku (zespół lizy guza) (patrz
punkt 4.8). Po rozpoczęciu leczenia (chemioterapii), należy ocenić
stężenie kwasu moczowego, potasu, fosforanu wapnia i kreatyniny we
krwi. Nawodnienie, alkalizacja moczu oraz profilaktyka z
zastosowaniem allopurinolu w celu zapobiegania hiperurykemii mogą
ograniczyć do minimum potencjalne powikłania zespołu lizy guza.
Kłucie lub pieczenie w miejscu podania może oznaczać
wynaczynienie niewielkiego stopnia. Jeśli podejrzewa się
wynaczynienie lub wynaczynienie wystąpi, należy natychmiast
przerwać wlew i rozpocząć podawanie do innego naczynia
krwionośnego. Chłodzenie okolic miejsca podania przez
24 godziny może zmniejszyć dyskomfort. Pacjenta należy uważnie
kontrolować przez kilka tygodni. Konieczne mogą być zabiegi
chirurgiczne.
Chlorowodorek doksorubicyny może powodować czerwone zabarwienie
moczu. Pacjentów należy poinformować, że nie stanowi to zagrożenia
dla zdrowia.
Dawek nie należy powtarzać w obecności lub w fazie rozwoju
depresji szpiku kostnego albo owrzodzeń okolicy ust. Owrzodzenie
okolicy ust może być poprzedzone uczuciem pieczenia w okolicy ust.
Nie zaleca się powtarzania dawek w obecności tego objawu.
Doxorubicinum Accord - przedawkowanie
Ostre przedawkowanie doksorubicyny może prowadzić do zahamowania
czynności szpiku (szczególnie leukopenii i małopłytkowości), zwykle
w następnych 10-15 dniach po przedawkowaniu, działania toksycznego
na przewód pokarmowy (głównie zapalenia błony śluzowej) i ostrych
zmian w sercu, które mogą wystąpić w ciągu 24 godzin. Leczenie
obejmuje dożylne podawanie antybiotyków, przetoczenie granulocytów
i płytek krwi, izolację ochronną pacjenta oraz leczenie objawów
żołądkowo-jelitowych i objawów ze strony serca. Należy rozważyć
przeniesienie pacjenta do jałowego pomieszczenia i zastosowanie
krwiotwórczego czynnika wzrostu.
Pojedyncze dawki 250 mg i 500 mg doksorubicyny okazały się
śmiertelne.
Przewlekłe przedawkowanie , ze skumulowaną dawką przekraczającą
550 mg/m2 pc. zwiększa ryzyko
kardiomiopatii i może prowadzić do niewydolności serca, które
należy leczyć, zgodnie ze standardowymi procedurami. Objawy te
występują zwykle w pierwszej fazie po podaniu leku i u większości
pacjentów ustępują w ciągu trzech tygodni.
Późna niewydolność serca może wystąpić do 6 miesięcy po
przedawkowaniu. Pacjentów należy uważnie obserwować, a w razie
pojawienia się objawów niewydolności serca zastosować standardowe
postępowanie.
Komentarze