Ten lek zażywany jednocześnie z innymi lekami może mieć negatywny wpływ na twoje zdrowie. Najczęściej wykryto interakcje z preparatami:
Zobacz wszystkie »Nikt nie zadał jeszcze żadnych pytań dotyczących tego preparatu. Możesz zadać bezpłatne pytanie farmaceucie. Napisz własne pytanie lub wybierz jedno z poniższych:
Doxorubicin Actavis jest wskazany w leczeniu:
− drobnokomórkowego raka płuca (SCLC, ang. Small Cell Lung Cancer),
− raka piersi,
− nawracającego raka jajnika,
− dopęcherzowej profilaktyce nawrotów powierzchniowego raka pęcherza moczowego po przezcewkowej resekcji guza,
− układowym leczeniu miejscowo zaawansowanego lub z przerzutami raka pęcherza moczowego,
− neoadjuwantowym i adjuwantowym kostniakomięsaka,
− zaawansowanego mięsaka tkanki miękkiej u dorosłych,
− mięsaka Ewinga,
− chłoniaka Hodgkina (ziarnica złośliwa),
− chłoniaków nieziarniczych o wysokim stopniu złośliwości, − indukcja i terapia konsolidująca ostrej białaczki limfatycznej,
− ostrej białaczki szpikowej,
− zaawansowanego szpiczaka mnogiego,
− zaawansowanego lub nawrotowego raka endometrium,
− guza Wilmsa (w stadium II zaawansowania – odmiana o wysokim stopniu złośliwości, stadia zaawansowane (III do IV)),
− zaawansowanego lub nawrotowego raka brodawczakowatego lub pęcherzykowego tarczycy, − anaplastycznego raka tarczycy,
− zaawansowanego nerwiaka zarodkowego.
Doksorubicyna jest często stosowana w schematach chemioterapii skojarzonej z innymi lekami cytotoksycznymi.
Jeden ml zawiera 2 mg doksorubicyny chlorowodorku (Doxorubicini hydrochloridum).
Każda fiolka 5 ml zawiera 10 mg doksorubicyny chlorowodorku.
Każda fiolka 10 ml zawiera 20 mg doksorubicyny chlorowodorku.
Każda fiolka 25 ml zawiera 50 mg doksorubicyny chlorowodorku.
Każda fiolka 50 ml zawiera 100 mg doksorubicyny chlorowodorku.
Każda fiolka 75 ml zawiera 150 mg doksorubicyny chlorowodorku.
Każda fiolka 100 ml zawiera 200 mg doksorubicyny chlorowodorku.
Substancja pomocnicza: sód 3,54 mg na 1 ml koncentratu (0,154 mmol/l)
Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.
Doxorubicin Actavis należy podawać wyłącznie pod ścisłym nadzorem lekarza specjalisty z doświadczeniem w stosowaniu leków cytotoksycznych. Pacjenci muszą być także ostrożnie i często monitorowani podczas leczenia (patrz punkt 4.4).
Z powodu ryzyka kardiomiopatii, która często prowadzi do zgonu, przed każdym podaniem należy ocenić ryzyko i korzyści dla danego pacjenta.
Doksorubicyna jest przeznaczona wyłącznie do podawania dożylnego lub dopęcherzowego.
Podawanie dożylne:
Doksorubicynę można podawać dożylnie w postaci bolusa trwającego kilka minut lub krótkiego wlewu trwającego do godziny lub w postaci ciągłego wlewu trwającego do 24 godzin (patrz także punkt 6.3). W monoterapii dawkę można podzielić i podawać przez 2-3 kolejne dni. Roztwór należy podawać za pośrednictwem cewnika w postaci swobodnie trwającego wlewu dożylnego, przez który przepływa roztwór do wstrzykiwań chlorku sodowego 9 mg/ml (0,9%) lub roztwór do wstrzykiwań dekstrozy 50 mg/ml (5%) w ciągu od 2 do 15 minut. Metoda ta minimalizuje ryzyko zakrzepicy lub wynaczynienia leku wokół żyły, które prowadzą do ciężkiego zapalenia tkanki łącznej, reakcji pęcherzowych oraz martwicy tkanki. Bezpośrednie wstrzyknięcie leku do żyły nie jest zalecane, ze względu na ryzyko wynaczynienia, które może nastąpić nawet pomimo prawidłowego umieszczenia igły w żyle potwierdzonego obecnością krwi podczas aspiracji (patrz także punkt 6.6).
Dawkowanie doksorubicyny jest ustalane na podstawie schematu dawkowania, ogólnego stanu pacjenta i uprzedniego leczenia pacjenta. Schemat dawkowania doksorubicyny różni się w zależności od wskazania (guzy lite lub ostra białaczka) i stosownie do specyficznego trybu leczenia
(jako monoterapia lub w skojarzeniu z innymi lekami cytotoksycznymi lub jako część wielokierunkowego leczenia obejmującego kombinację chemioterapii, zabiegu chirurgicznego i radioterapii oraz leczenia hormonalnego).
Monoterapia
Dawkowanie jest zwykle wyliczane na podstawie powierzchni ciała (mg/m2 pc.). W przypadku stosowania doksorubicyny w monoterapii zalecane dawkowanie wynosi 60 do 75 mg/m2 pc. co trzy tygodnie.
Leczenie skojarzone
W przypadku stosowania chlorowodorku doksorubicyny w skojarzeniu z innymi cytostatykami z
nakładającą się toksycznością, takich jak wysokie dawki podawanego dożylnie cyklofosfamidu lub pochodne związki antracyklinowe, takie jak daunorubicyna, idarubicyna i (lub) epirubicyna, dawkowanie doksorubicyny powinno być zmniejszone do 30 do 60 mg/m2 pc. co 3-4 tygodnie.
U pacjentów, którzy nie otrzymują pełnej dawki leku (np. w przypadku immunosupresji, podeszłego wieku) alternatywna dawka wynosi 15 do 20 mg/m2 pc. na tydzień.
W celu uniknięcia kardiomiopatii zaleca się, aby całkowita dawka skumulowana doksorubicyny (włączając pochodne leki, takie jak daunorubicyna) nie przekroczyła 450 do 550 mg/m2 powierzchni ciała. Maksymalna całkowita dawka nie powinna przekroczyć 400 mg/m2 powierzchni ciała, a czynność serca powinna być monitorowana, jeśli dotyczy to pacjentów ze współistniejącą chorobą serca, otrzymujących naświetlanie śródpiersia i (lub) serca, pacjentów wcześniej leczonych lekami alkilującymi lub jednocześnie leczonych potencjalnie kardiotoksycznymi środkami oraz u pacjentów z grupy wysokiego ryzyka (z nadciśnieniem tętniczym od ponad 5 lat, z wcześniejszym uszkodzeniem naczyń wieńcowych, zastawek lub mięśnia sercowego, w wieku powyżej 70 lat) (patrz punkt 4.4).
Zaburzenia czynności wątroby
W przypadku osłabionej czynności wątroby, dawkowanie powinno zostać zmniejszone zgodnie z poniższą tabelą:
Stężenie bilirubiny w surowicy Zalecana dawka
20-50 µmol/l ½ normalnej dawki
> 50-85 µmol/l ¼ normalnej dawki
Doksorubicyna jest przeciwwskazana u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (> 85 µmol/l) (patrz punkt 4.3).
Zaburzenia czynności nerek
W przypadkach niewydolności nerek z GFR mniejszym niż 10 ml/min, należy podać 75% wyliczonej dawki.
Dzieci
Ze względu na znaczące ryzyko działania kardiotoksycznego wywołanego przez doksorubicynę u dzieci, należy zastosować ustalone maksymalne dawki skumulowane uzależnione od wieku pacjenta. U dzieci (w wieku poniżej 12 lat) jako maksymalną dawkę skumulowaną przyjmuje się zazwyczaj 300 mg/m2 pc., podczas gdy u młodzieży (w wieku powyżej 12 lat) maksymalna dawka skumulowana to 450 mg/m2 pc. Nie ustalono dotychczas maksymalnych dawek skumulowanych dla niemowląt, ale należy zakładać jeszcze mniejszą tolerancję.
Dawkowanie u dzieci powinno być zmniejszone, ze względu na zwiększone ryzyko działania kardiotoksycznego, szczególnie późnej kardiotksyczności. Należy spodziewać się toksycznego oddziaływania na szpik kostny, z nadirem w 10 do 14 dni po rozpoczęciu leczenia.
Pacjenci otyli
U pacjentów otyłych należy rozważyć zmniejszenie dawki początkowej lub wydłużenie odstępów pomiędzy stosowaniem kolejnych dawek (patrz punkt 4.4).
Podanie do pęcherza moczowego:
Doksorubicyna może być podawana we wlewce do pęcherza moczowego w leczeniu powierzchownych nowotworów pęcherza moczowego lub w profilaktyce nawrotu po resekcji przezcewkowej (ang. TUR - transurethral resection). Zalecana dawka doksorubicyny przez podanie do pęcherza moczowego w leczeniu powierzchownego raka pęcherza moczowego wynosi 30 do 50 mg w 25 do 50 ml soli fizjologicznej na jedną wlewkę. Optymalne stężenie wynosi około 1 mg/ml. Roztwór powinien pozostawać w pęcherzu przez 1 do 2 godzin. W tym czasie pacjent powinien zmieniać pozycje ciała obracając się o 90° co 15 minut. Aby uniknąć niepożądanego rozcieńczania roztworu przez mocz, należy poinformować pacjenta, aby nie spożywał jakichkolwiek płynów przez 12 godzin przed wlewką (powinno to zmniejszyć objętość wytwarzanego moczu do około 50 ml/h). Wlewka może zostać powtórzona w odstępach od 1 tygodnia do 1 miesiąca, w zależności od tego, czy jest zastosowana terapeutycznie, czy profilaktycznie.
Uwaga:
Dawkowanie doksorubicyny w postaci liposomalnej oraz doksorubicyny (konwencjonalnej) różni się. Tych dwóch postaci farmaceutycznych nie można stosować zamiennie.
Doksorubicynę należy podawać wyłącznie pod kontrolą lekarza specjalisty doświadczonego w prowadzeniu terapii chemioterapeutykami.
Przed rozpoczęciem leczenia doksorubicyną, pacjenci powinni powrócić do zdrowia po ostrych zatruciach spowodowanych uprzednim leczeniem cytotoksycznym (takich jak zapalenie jamy ustnej, neutropenia, trombocytopenia i uogólnione zakażenia).
Przed rozpoczęciem leczenia Doxorubicin Actavis, zalecane jest przeprowadzenie następujących badań (jak często badania są wykonywane, będzie to zależało od ogólnego stanu pacjenta, zastosowanej dawki i jednoczesnego stosowania innych leków):
− zdjęcie rentgenowskie płuc i klatki piersiowej oraz badanie elektrokardiograficzne (EKG),
− regularne monitorowanie czynności serca (ocena frakcji wyrzutowej lewej komory - ang. left ventricular ejaculation fraction, LVEF - przez np. EKG, badanie echokardiograficzne i badanie angiografii izotopowej wielobramkowej),
− codzienna ocena jamy ustnej i gardła pod kątem występowania zmian w błonie śluzowej,
− badania krwi: hematokryt, płytki krwi, liczba białych krwinek w rozmazie, AlAT, AspAT, LDH, bilirubina, kwas moczowy.
Kontrola podczas leczenia
Przed rozpoczęciem leczenia zaleca się kontrolę czynności wątroby przy zastosowaniu standardowych badań takich jak oznaczanie AspAT, AlAT, ALP i bilirubiny, jak również czynności nerek.
Ocena frakcji wyrzutowej lewej komory serca
Analiza LVEF z zastosowaniem ultrasonografii lub scyntygrafii serca powinna być przeprowadzona w celu optymalizacji stanu serca pacjenta. Kontrola ta powinna być wykonana przed rozpoczęciem leczenia i po podaniu każdej dawki skumulowanej około 100 mg/m2 pc.
Czynność serca
Ryzykiem związanym z leczeniem antracyklinami jest kardiotoksyczność, która może występować w postaci zdarzeń wczesnych (tj. kardiotoksyczność ostra) lub późnych (tj. kardiotoksyczność późna).
Działania niepożądane wczesne (tj. kardiotoksyczność ostra): Wczesna kardiotoksyczność doksorubicyny obejmuje głównie przyspieszenie zatokowe i (lub) nieprawidłowości w EKG, takie jak nieswoiste zmiany segmentu ST-T. Donoszono także o częstoskurczach, w tym przedwczesnych pobudzeniach komorowych i częstoskurczach komorowych, bradykardii, jak również o bloku przedsionkowo-komorowym i blokach odnóg pęczka Hisa. Te objawy wskazują głównie na przemijającą ostrą toksyczność. Spłaszczenie i poszerzenie poza normalne limity zespołu QRS, może wskazywać na kardiomiopatię indukowaną przez chlorowodorek doksorubicyny. Z reguły u pacjentów z prawidłową wartością LVEF (=50%) i 10% zmniejszenie całkowitej wartości lub zmniejszenie poniżej 50% progu wskazuje na zaburzenia serca i w takiej sytuacji należy starannie rozważyć leczenie chlorowodorkiem doksorubicyny.
Działania niepożądane późne (tj. kardiotoksyczność późna): Kardiotoksyczność późna zwykle rozwija się w późniejszym okresie w przebiegu terapii doksorubicyną lub w ciągu 2 do 3 miesięcy po zakończeniu leczenia, ale donoszono także o jeszcze późniejszych zdarzeniach, kilka miesięcy do roku po zakończeniu leczenia. Późna kardiomiopatia ujawnia się przez zmniejszenie frakcji wyrzutowej lewej komory serca (LVEF) i (lub) objawy subiektywne i obiektywne zastoinowej niewydolności serca, takie jak: duszność, obrzęk płuc, obrzęk ortostatyczny (opadowy), kardiomegalia (powiększenie serca) i hepatomegalia (powiększenie wątroby), oliguria (skąpomocz), wodobrzusze, wysięk do opłucnej i rytm cwałowy serca. Donoszono o podostrych działaniach niepożądanych, takich jak zapalenie osierdzia i (lub) zapalenie mięśnia sercowego. Zagrażająca życiu zastoinowa niewydolność serca jest najcięższą postacią kardiomiopatii indukowaną przez antracykliny i stanowi działanie toksyczne ograniczające wielkość skumulowanej dawki tego leku.
Czynność serca powinna być oceniona przed rozpoczęciem leczenia doksorubicyną i musi być monitorowana podczas terapii w celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia ciężkiej niewydolności serca.
Ryzyko można zmniejszyć poprzez regularne monitorowanie LVEF podczas cyklu leczenia z natychmiastowym przerwaniem leczenia doksorubicyną przy pierwszych objawach zaburzenia czynności. Właściwe metody ilościowe do powtarzanej oceny czynności serca (ocena LVEF) obejmują angiografię izotopową wielobramkową (MUGA) lub echokardiografię (ECHO).
Podstawowa ocena zmian kardiologicznych z zastosowaniem badań EKG i albo MUGA, albo ECHO jest szczególnie zalecana u pacjentów z czynnikami ryzyka zwiększonej kardiotoksyczności. Należy powtarzać oznaczenie LVEF w badaniach MUGA lub ECHO, zwłaszcza przy wyższych skumulowanych dawkach antracyklin. Ocenę czynności serca należy przeprowadzać z zastosowaniem tej samej techniki badania przez cały okres obserwacji.
Szacuje się, że prawdopodobieństwo zastoinowej niewydolności serca wynosi 1 do 2% dla skumulowanej dawki 300 mg/m2 pc. i powoli wzrasta w miarę zbliżania się do skumulowanej dawki całkowitej 450 do 550 mg/m2 pc. Następnie ryzyko zastoinowej niewydolności serca znacznie wzrasta, dlatego nie zaleca się podawania skumulowanej dawki całkowitej większej niż 550 mg/m2 pc.Jeśli pacjent ma dodatkowe czynniki ryzyka (choroba sercowo-naczyniowa w wywiadzie, uprzednie leczenie innymi antracyklinami lub antracenedionami, wcześniejsza lub skojarzona radioterapia okolicy śródpiersia i (lub) osierdzia oraz skojarzone stosowanie produktów leczniczych o działaniu inotropowym ujemnym, w tym cyklofosfamidu i 5-fluorouracylu) kardiotoksyczność może również występować przy mniejszych skumulowanych dawkach doksorubicyny i należy uważnie kontrolować czynność serca.
Prawdopodobnie toksyczność doksorubicyny i innych antracyklin lub antracenedionów jest addycyjna.
Czynność wątroby
Główną drogą eliminacji doksorubicyny jest układ wątrobowo-żółciowy. Całkowite stężenie bilirubiny w surowicy powinno być poddane ocenie przed i podczas leczenia doksorubicyną. Pacjenci ze zwiększonym stężeniem bilirubiny mogą mieć wolniejszy klirens leku ze zwiększeniem ogólnej toksyczności. U takich pacjentów zalecane są mniejsze dawki leku (patrz punkt 4.2). Pacjenci z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby nie powinni przyjmować doksorubicyny (patrz punkt 4.3).
Zaburzenia żołądka i jelit
Zalecana jest profilaktyka przeciwwymiotna.
Doksorubicyny nie należy stosować w przypadku obecności stanu zapalnego, owrzodzenia lub biegunki.
Toksyczność hematologiczna
Doksorubicyna może powodować zahamowanie czynności szpiku kostnego (patrz punkt 4.8). Jeśli istnieje poważna mielosupresja, nie należy stosować doksorubicyny; następnie konieczne jest zmniejszenie dawki lub opóźnienie podania.
Należy zwrócić uwagę na to, że poważne zakażenia i (lub) epizody krwawienia mogą być szybko i skutecznie leczone. Istniejące zakażenia powinny być leczone przed rozpoczęciem leczenia doksorubicyną. Profile hematologiczne powinny być oceniane przed i w trakcie każdego cyklu leczenia doksorubicyną, włącznie z liczbą białych krwinek w rozmazie (ang. white blood cell - WBC). Zależna od dawki przemijająca leukopenia i (lub) granulocytopenia (neutropenia) są głównym objawem toksyczności hematologicznej doksorubicyny i najczęściej występującego ostrego działania toksycznego ograniczającego wielkość dawki tego leku. Leukopenia i neutropenia osiągają nadir pomiędzy 10 a 14 dniem po podaniu leku; liczba białych krwinek i (lub) neutrofili powraca do wartości prawidłowych, w większości przypadków do dnia 21. Należy rozważyć zmniejszenie dawki doksorubicyny lub wydłużenie przerw pomiędzy kolejnymi podaniami, jeśli wyniki badań krwi nie są prawidłowe. Mogą także wystąpić trombocytopenia i niedokrwistość. Klinicznymi konsekwencjami ciężkiej mielosupresji są: gorączka, zakażenia, posocznica/sepsa, wstrząs septyczny, krwotok, hipoksja tkanki lub zgon.
Wtórna białaczka
|
U pacjentów leczonych antracyklinami opisywano wtórną białaczkę z lub bez fazy preleukemicznej. Wtórna białaczka występuje częściej, gdy leki te są podawane w skojarzeniu z produktami leczniczymi przeciwnowotworowymi uszkadzającymi DNA, kiedy pacjenci byli wcześniej intensywnie leczeni lekami cytotoksycznymi lub gdy dawki antracyklin były zwiększane. W białaczkach tego typu okres utajenia może trwać od 1 do 3 lat. Zespół rozpadu (lizy) guza |
Doksorubicyna może powodować hiperurykemię w wyniku zwiększonego katabolizmu puryn, który towarzyszy szybkiemu rozpadowi komórek nowotworowych po podaniu leku cytostatycznego (zespół lizy guza) (patrz punkt 4.8). Po rozpoczęciu leczenia należy ocenić stężenie kwasu moczowego, potasu, fosforanu wapnia i kreatyniny we krwi. Nawodnienie, alkalizacja moczu oraz profilaktyka z zastosowaniem allopurinolu w celu zapobiegania hiperurykemii mogą ograniczyć do minimum potencjalne powikłania zespołu lizy guza.
Działanie rakotwórcze, mutagenne i wpływ na płodność
W badaniach in vitro i in vivo doksorubicyna była genotoksyczna i wykazywała działanie mutagenne (patrz punkt 4.6 i 5.3).
Podanie dopęcherzowe
Podanie dopęcherzowe doksorubicyny może wywoływać objawy chemicznego zapalenia pęcherza moczowego (np. dyzuria, częste oddawanie moczu, oddawanie moczu w nocy, pieczenie podczas oddawania moczu, krwiomocz, martwica ściany pęcherza moczowego).
Należy zachować szczególną ostrożność w przypadku problemów z cewnikowaniem (np. niedrożność cewki moczowej wywołana przez naciekanie guza w pęcherzu).
Wlewy dopęcherzowe są przeciwwskazane w przypadku nowotworów penetrujących ścianę pęcherza moczowego (stopień zaawansowania większy niż T1).
Nie należy podawać leku dopęcherzowo w przypadku nowotworów penetrujących ścianę pęcherza moczowego, zakażenia dróg moczowych lub stanów zapalnych pęcherza moczowego.
Radioterapia
Specjalna ostrożność wymagana jest u pacjentów, którzy wcześniej byli poddawani radioterapii, radioterapia jest u nich stosowana równocześnie lub u których planowane jest leczenie radioterapią. Tacy pacjenci są w grupie szczególnego ryzyka wystąpienia nadwrażliwości napromienionej skóry (tzw. „dawka zapamiętana”) w razie stosowania produktu Doxorubicin Actavis. Po zastosowaniu takiego połączenia donoszono o wystąpieniu ciężkiej, niekiedy prowadzącej do zgonu hepatotoksyczności (uszkodzenie wątroby). Wcześniejsza radioterapia śródpiersia zwiększa kardiotoksyczne działanie doksorubicyny. Zwłaszcza w tym przypadku nie wolno stosować dawki skumulowanej większej niż 400 mg/m2 pc.
Leczenie przeciwnowotworowe
Doksorubicyna może nasilać toksyczne działania terapii przeciwnowotworowych. Opisywano zaostrzenie indukowanego cyklofosfamidem krwotocznego zapalenia pęcherza oraz nasilenie hepatotoksyczności 6-merkaptopuryny. Tak jak w przypadku innych leków cytotoksycznych, w trakcie stosowania doksorubicyny zgłaszano powikłania takie jak: zakrzepica żył i powikłania zakrzepowo-zatorowe, w tym zatorowość płucną (w niektórych przypadkach prowadzącą do zgonu) (patrz punkt 4.8).
Szczepionki
Szczepionki nie są zalecane (patrz punkt 4.5). Podczas leczenia chlorowodorkiem doksorubicyny należy unikać kontaktu z osobami ostatnio szczepionymi przeciwko polio.
Inne
U pacjentów otyłych (tj. > 130% idealnej masy ciała) ogólnoustrojowy klirens doksorubicyny jest zmniejszony (patrz punkt 4.2).
Pacjentów należy poinformować, że wydalany mocz może być zabarwiony na czerwono, zwłaszcza w pierwszej próbce po podaniu leku, ale nie jest to powodem do niepokoju.
Kłucie i pieczenie w miejscu podania może oznaczać niewielki stopień wynaczynienia. Jeśli podejrzewa się wynaczynienie lub wynaczynienie wystąpi, należy przerwać wstrzykiwanie leku i rozpocząć podawanie do innego naczynia krwionośnego. Chłodzenie przez 24 godziny tego miejsca może zmniejszyć dyskomfort. Pacjentów należy uważnie obserwować przez kilka tygodni. Może być konieczna interwencja chirurgiczna (patrz punkt 4.8).
Produkt Doxorubicin Actavis zawiera 3,54 mg (< 1 mmol) sodu na 1 ml koncentratu. Należy zwrócić na to uwagę w przypadku pacjentów stosujących dietę z kontrolowaną zawartością sodu.
Ostre przedawkowanie może prowadzić do zahamowania czynności szpiku (zwłaszcza leukopenii i trombocytopenii), zazwyczaj w następnych 10-14 dniach po przedawkowaniu, toksycznego działania na przewód pokarmowy (głównie zapalenie błony śluzowej) i ostrych zaburzeń czynności serca, które mogą wystąpić w ciągu 24 godzin. Leczenie obejmuje podanie dożylne antybiotyków, przetoczenie granulocytów i trombocytów oraz objawowe leczenie działań niepożądanych ze strony przewodu pokarmowego i serca. Należy rozważyć umieszczenie pacjenta w jałowym pomieszczeniu i zastosowanie hemopoetycznych czynników wzrostu.
Pojedyncze dawki 250 mg i 500 mg doksorubicyny okazały się śmiertelne.
Przewlekłe przedawkowanie, ze skumulowaną dawką większą niż 550 mg/m2 pc.,zwiększa ryzyko kardiomiopatii i może prowadzić do niewydolności serca, które należy leczyć standardowymi metodami. Późna niewydolność serca może wystąpić w ciągu 6 miesięcy po przedawkowaniu.
Hemodializa jest prawdopodobnie nieskuteczna w leczeniu przedawkowania doksorubicyny, ponieważ doksorubicyna ma bardzo dużą objętość dystrybucji, a tylko 5% dawki leku wydalane jest przez nerki.
Nadwrażliwość na substancję czynną lub którąkolwiek substancję pomocniczą. Nadwrażliwość na inne antracykliny lub antracenediony.
Przeciwwskazania dotyczące podawania dożylnego:
• utrzymująca się mielosupresja lub ciężkie zapalenie jamy ustnej, które wystąpiły podczas wcześniejszego leczenia cytotoksycznego i (lub) napromieniania, • zakażenie uogólnione,
• ciężkie zaburzenie czynności wątroby,
• ciężkie zaburzenia rytmu serca, zaburzona czynność serca, ostry zawał mięśnia sercowego, przebyty zawał mięśnia sercowego, ostre zapalenie mięśnia sercowego,
• uprzednio stosowane leczenie antracyklinami w maksymalnych dawkach skumulowanych,
• zwiększona skłonność do krwawienia,
• karmienie piersią.
Przeciwwskazania dotyczące podawania do pęcherza moczowego
• inwazyjne guzy, które penetrują pęcherz moczowy (powyżej stopnia zaawansowania T1),
• zakażenia układu moczowego,
• zapalenie pęcherza moczowego,
• utrudnione cewnikowanie tj. zwężenie cewki moczowej,
• krwiomocz,
• karmienie piersią.
Leczenie doksorubicyną często powoduje działania niepożądane i niektóre z tych działań są na tyle poważne, że wymagane jest uważne monitorowanie pacjenta. Częstość i rodzaj działań niepożądanych zależy od szybkości podawania i dawkowania leku. Zahamowanie czynności szpiku jest jednym z poważnych działań niepożądanych ograniczającym wielkość dawki, ale zwykle jest to działanie przemijające. Kliniczne konsekwencje zaburzenia czynności szpiku/toksyczności hematologicznej spowodowanej przez doksorubicynę to: gorączka, zakażenia, sepsa/posocznica, wstrząs septyczny, krwotok, hipoksja tkanki lub zgon. Nudności i wymioty, jak również łysienie są obserwowane u prawie wszystkich pacjentów.
Podawanie dopęcherzowe może powodować następujące działania niepożądane: krwiomocz, podrażnienie pęcherza i cewki moczowej, moczenie bolesne i częstomocz. Objawy te są zwykle niezbyt nasilone i krótkotrwałe.
Stosowanie doksorubicyny do pęcherza moczowego może być niekiedy przyczyną wystąpienia krwotocznego zapalenia pęcherza moczowego, co może powodować zmniejszenie pojemności pęcherza.
Wynaczynienie może prowadzić do ciężkiego zapalenia tkanki łącznej, powstawania pęcherzy, zakrzepowego zapalenia żył, zapalenia naczyń chłonnych oraz miejscowych zmian martwiczych tkanek, które mogą wymagać zabiegów chirurgicznych (włączając przeszczepy skóry).
Określenie częstości występowania:
Bardzo często (≥1/10); często (≥1/100 do < 1/10); niezbyt często (≥1/1 000 do < 1/100); rzadko (≥1/10 000 do < 1/1 000); bardzo rzadko (< 1/10 000); częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych).
|
Bardzo często |
Często |
Niezbyt często |
Rzadko |
Bardzo rzadko |
Częstość nieznana |
|
|
Zakażenia i zarażenia pasożytnicze |
sepsa, posocznica |
|||||
|
Nowotwory łagodne, złośliwe i nieokreślone (w tym torbiele i polipy) |
ostra białaczka limfocytarna, ostra białaczka szpikowa |
wtórna białaczka w przypadku skojarzonego leczenia z lekami przeciwnowotworowymi, uszkadzającymi DNA (patrz punkt 4.4), zespół lizy guza (rozpadu guza) |
||||
|
Zaburzenia krwi i układu chłonnego |
zahamowa- nie czynności szpiku kostnego, w tym leukopenia, neutropenia, małopłytkowość, niedokrwis- tość*) |
|||||
|
Zaburzenia układu immunologicznego |
reakcje anafilaktyczne |
|||||
|
Zaburzenia endokrynologiczne |
uderzenia gorąca |
|||||
|
Zaburzenia oka |
zapalenie spojówek |
zwiększone wydzielanie łez |
||||
|
Zaburzenia serca |
kardiotoksyczność**) |
zagrażająca życiu kardiomiopa- tia zastoinowa (rozstrzenio- wa) (po przekro- |
niespecyficzne zmiany w zapisie EKG (zmiany odcinka ST, |
|||
|
czeniu dawki skumulowanej 550 mg/m²); częstoskurcz zatokowy, częstoskurcz komorowy, tachyarytmia, dodatkowe skurcze komorowe i nadkomorowe, bradykardia, arytmia; bezobjawowe zmniejszenie frakcji wyrzutowej lewej komory |
obniżenie woltażu, wydłużone odstępy QT); pojedyncze przypadki zagrażających życiu zaburzeń rytmu serca; ostra niewydol- ność lewej komory serca, zapalenie osierdzia, zespół pericarditismyocarditis zakończony zgonem; blok przedsionkowokomorowy, bloki odnóg pęczka Hisa |
|||||
|
Zaburzenia naczyniowe |
krwotoki |
zapalenie żył |
powikłania zakrzepowozatorowe |
|||
|
Zaburzenia żołądka i jelit |
zaburzenia żołądka i jelit***), biegunka, nudności i wymioty; zapalenie błony śluzowej jamy ustnej i przełyku |
jadłowstręt |
krwawienie z przewodu pokarmowego, może wystąpić owrzodzenie błony śluzowej jamy ustnej, krtani, przełyku i przewodu pokarmowego; w skojarzeniu z cytarabiną obserwowano owrzodzenie i martwicę jelita grubego, zwłaszcza kątnicy (patrz punkt 4.5) |
przebarwie- nia błony śluzowej jamy ustnej |
||
|
Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia |
skurcz oskrzeli, popromienne zapalenie płuc |
|||||
|
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej |
łysienie (zależne od dawki i w większości przypadków przemijające) zaczerwienie -nie skóry; nadwrażliwość na światło |
miejscowe reakcje nadwrażliwości w miejscu napromieniania (ang. radiation recall phenomenon); świąd |
pokrzywka, wykwity, przebarwienia skóry i paznokci, oddzielanie się płytki paznokciowej; wynaczynienie (może powodować ciężkie zapalenie tkanki łącznej podskórnej, powstawanie pęcherzy, zakrzepowe zapalenie żył, zapalenie naczyń chłonnych oraz miejscowe zmiany martwicze tkanek) |
rumień powierzchowny; pęcherze; rumień dłoni i podeszew stóp z bolesnością (ang. palmarplantar erythrodysa esthesia) |
rogowacenie słoneczne |
|
|
Zaburzenia mięśniowo- szkieletowe i tkanki łącznej |
zapalenie stawów |
|||||
|
Zaburzenia nerek i dróg moczowych |
czerwone zabarwienie moczu |
dyzuria, polekowe zapalenie pęcherza moczowego po podaniu dopęcherzowym (z dolegliwościami takimi jak: podrażnienie pęcherza, podrażnienie cewki moczowej utrudnione oddawanie moczu, bolesne oddawanie moczu, częste oddawanie moczu, krwiomocz, skurcze pęcherza, krwotoczne zapalenie pęcherza) |
ostra niewydolność nerek (pojedyncze przypadki) hiperurykemia i w następstwie nefropatia dnowa w wyniku intensywnego rozpadu guza nowotworowego |
|||
|
Zaburzenia układu rozrodczego i piersi |
brak miesiączki, oligospermia azoospermia |
|||||
|
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania |
gorączka |
odwodnienie |
drżenia, zawroty głowy; reakcje w miejscu wstrzyknięcia (miejscowe reakcje rumieniowe wzdłuż żyły, do której podany został lek, ból, zapalenie żyły, stwardnienie żyły) |
złe samopoczucie/ osłabienie |
||
|
Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych |
hepatoto- ksyczność (czasami przechodząca w martwicę) przemijające zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych |
|||||
|
Procedury medyczne i chirurgiczne |
uszkodzenie popromienne (skóry, płuc, przełyku, błony śluzowej żołądka i jelit, serca) gojących się już uszkodzeń, które mogą się odnowić po podaniu doksorubicyny. |
*) Mielosupresja jest jednym z działań niepożądanych ograniczających dawkę i może być ciężka. Jej objawem jest głównie zmniejszenie liczby leukocytów. Leukopenię obserwowano u prawie 75% pacjentów z odpowiednią rezerwą szpikową, którzy byli leczeni dawką 60 mg/m² pc. co 21 dni. Zgłaszano także, chociaż mniej często, trombocytopenię, neutropenię i niedokrwistość. Nadkażenia (bardzo częste) i krwotoki były także zgłaszane w związku z wystąpieniem zahamowania czynności szpiku kostnego. Największe nasilenie mielosupresji występuje od 10 do14 dni po podaniu doksorubicyny i w większości przypadków ustępuje między 21. i 28. dniem. Trombocytopenia lub niedokrwistość mogą wystąpić w tym samym czasie, ale mają zazwyczaj lżejszy przebieg (patrz punkt 4.4).
**) Doksorubicyna jest kardiotoksyczna. Ryzyko wystąpienia niepożądanych działań toksycznych na serce jest podwyższone u pacjentów po lub w trakcie radioterapii okolic śródpiersia, leczonych wcześniej lekami o potencjalnie kardiotoksycznym działaniu (np. antracykliny, cyklofosfamid), u pacjentów w podeszłym wieku (powyżej 60 lat) oraz pacjentów ze stwierdzonym nadciśnieniem tętniczym (patrz punkt 4.4).
Kardiotoksyczne działanie doksorubicyny objawia się dwoma rodzajami zdarzeń:
Zdarzenia ostre
Działania niepożądane o charakterze ostrym występują najczęściej w ciągu pierwszych 24 do 48 godzin po rozpoczęciu leczenia, nie są zależne od dawki i charakteryzują się następującymi objawami:
przemijające zaburzenia rytmu serca (często), szczególnie w postaci przyspieszenia zatokowego (często) oraz dodatkowych pobudzeń nadkomorowych i komorowych. Charakteryzują się one (w bardzo rzadkich przypadkach) nieswoistymi zmianami w elektrokardiogramie (zmiany odcinka ST,
niski woltaż i wydłużony odstęp QT). Zmiany te są zazwyczaj przemijające, a ich wystąpienie nie jest przeciwwskazaniem do ponownego stosowania doksorubicyny. Mogą wystąpić jednak również zaburzenia rytmu serca zagrażające życiu podczas podawania lub kilka godzin po podaniu doksorubicyny. Donoszono także o pojedynczych przypadkach ostrej niewydolności lewej komory serca, zapalenia osierdzia lub prowadzącego do zgonu zapalenia osierdzia i mięśnia sercowego.
Zdarzenia późne
Działania niepożądane o charakterze późnym są objawami zależnej od dawki skumulowanej toksyczności narządowej, która jest zazwyczaj nieodwracalna i często zagraża życiu pacjenta. Działania te często występują jako kardiomiopatia zastoinowa (rozstrzeniowa) z objawami niewydolności lewej komory serca, w ciągu kilku miesięcy po zakończeniu leczenia. Jednakże skutki oddziaływania kardiotoksycznego mogą również ujawnić się po raz pierwszy nawet kilka lat po zakończeniu leczenia; częstość występowania kardiotoksyczności wzrasta wraz z całkowitą dawką skumulowaną leku (patrz punkt 4.4).
***) Doksorubicyna ma silne działanie wymiotne; u około 80% pacjentów występują stosunkowo silne nudności i wymioty w pierwszym dniu leczenia, a czasami również później (patrz punkt 4.4).
Kobiety w wieku rozrodczym
Doksorubicyna wykazywała działanie genotoksyczne i mutagenne w badaniach in vivo i in vitro (patrz punkt 5.3).
Antykoncepcja u mężczyzn i kobiet
Mężczyźni i kobiety, którzy są aktywni seksualnie i poddawani są leczeniu doksorubicyną powinni stosować skuteczne metody antykoncepcyjne. Mężczyźni i kobiety powinni także stosować skuteczną antykoncepcję aż do 6 miesięcy po zakończeniu leczenia.
Ciąża
Doksorubicyna nie powinna być podawana podczas ciąży. Ogólnie leki cytostatyczne należy podawać podczas ciąży tylko w szczególnych wskazaniach i jeśli korzyść dla matki jest większa niż ryzyko dla płodu. W badaniach na zwierzętach doksorubicyna wykazywała negatywny wpływ na zarodek, płód oraz działanie teratogenne (patrz punkt 5.3).
Karmienie piersią
Doksorubicyna jest wydzielana w mleku ludzkim. Nie można wykluczyć ryzyka dla dziecka karmionego piersią. Należy przerwać karmienie piersią podczas leczenia doksorubicyną (patrz punkt 4.3).
Wpływ na płodność
U kobiet doksorubicyna może powodować bezpłodność podczas okresu podawania leku. Doksorubicyna może powodować brak miesiączki (patrz punkt 4.8). Po przerwaniu leczenia owulacja i menstruacja powracają, nie mniej jednak może wystąpić przedwczesna menopauza. Doksorubicyna jest mutagenna i może powodować uszkodzenia chromosomów w komórkach rozrodczych. Oligospermia (zbyt niska liczba plemników) i azoospermia (brak plemników) mogą
być trwałe; jednakże zgłaszano w niektórych przypadkach normalizację liczby plemników. Może to wystąpić kilka lat po zakończeniu leczenia.
Z powodu częstego występowania nudności i wymiotów, należy odradzać prowadzenie pojazdów lub obsługiwanie maszyn.
Ten preparat należy do kategorii:
Dla tego produktu znaleziono preparaty, które możesz stosować zamiennie w terapii:
za darmo
farmaceutów jest teraz online
arkusze - 15 kg
substancja - 100 g
substancja - 1 g
podłoże - 200 g
Informacje dostępne dzięki www.osoz.pl. Dane o produkcie pobrane zostały z bazy KS-BLOZ i nie mogą być kopiowane, rozpowszechniane ani wykorzystywane bez zgody producenta bazy KS-BLOZ, firmy KAMSOFT S.A.
Doksorubicyna to antybiotyk z grupy antracyklin o działaniu przeciwnowotworowym. Pierwotnie uzyskiwany był z hodowli Streptomyces peuceticus. Stosowany w raku piersi, raku jajnika, raku błony śluzowej macicy, drobnokomórkowym raku płuca, raku pęcherza moczowego, raku tarczycy, raku żołądka, raku gruczołu krokowego, raku wątroby, chłoniaku Hodgkina, chłoniakach nieziarniczych, ostrej białaczce limfoblastycznej, ostrej białaczce mieloblastycznej, szpiczaku mnogim, guzie Wilmsa, nerwiaku zarodkowym współczulnym (neuroblastoma), płaskonabłonkowym raku głowy i szyi, nowotworach litych itd.
Przyczyną wycofania z obrotu leku Mitomycin C Kyowa było stwierdzenie niezgodności podczas procesu wytwarzania substancji czynnej, która następnie została użyta do wytwarzania produktów leczniczych. "Pełnomocnik podmiotu odpowiedzialnego Nordic Pharma...
Miód miodowi nie równy. Mimo, iż od dawna znane i dobrze udokumentowane są korzyści płynące z surowego i nieprzetworzonego miodu, australijscy naukowcy odkryli, że jeden rodzaj miodu, zwany miodem manuka może działać lepiej niż wszystkie znane antybiotyki. Miód...
Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) ostrzega, że należy pilnie opracować nowe antybiotyki w celu zwalczania bakterii należących do 12 popularnych szczepów. W oświadczeniu WHO opisuje popularne patogeny jako największe współczesne zagrożenie dla zdrowia...
Naukowcy potwierdzają skuteczność ekstraktów z dzikich roślin indyjskich w walce z infekcjami jamy ustnej u pacjentów po chemioterapii. Skutki uboczne chemioterapii Chemioterapia osłabia układ immunologiczny pacjenta, który jest przez to bardziej...
Sięgasz po antybiotyki, nawet w przypadku zwykłych przeziębień? Lepiej uważaj. Długotrwałe przyjmowanie tych leków może zwiększać ryzyko raka jelita grubego. Antybiotyki uszkadzają odporność Eksperci biją na alarm. Długotrwałe lub częste przyjmowanie...
Nie wyobrażamy sobie dzisiejszej medycyny bez antybiotyków. Jednak w ostatnich latach ich użycie dramatycznie wzrosło. Lekarze starają się więc zachęcać do wybierania innych metod leczenia. Stanowisko wspierają najnowsze badania, które pokazały, że tego...
Na łamach "Journal of the National Cancer Institute" ukazały się badania szwedzkich naukowców, w których wskazano na wyraźny związek między długotrwałym zażywaniem antybiotyków a zwiększonym ryzykiem zachorowania na raka jelita grubego w ciągu kolejnych...
Czy ceny leków w Unii Europejskiej spadną? - W ciągu ostatnich 20 lat wzrosły one tak bardzo, że wielu obywateli Wspólnoty po prostu nie może sobie na nie pozwolić - stwierdzili posłowie Parlamentu Europejskiego. Zdecydowali o przyjęciu rezolucji, dzięki...
Gruczoły Bartholina to małe parzyste struktury obecne w żeńskim układzie rozrodzczym. W stanach fizjologicznych Wydzielają śluz i przez to wzmagają doznania seksualne. Jednak w stanach choroby mogą powodować nieprzyjemne bolesne dolegliwości. Gruczoł...
Pod względem liczby opakowań leków przypadających na statystycznego mieszkańca zajmujemy drugie miejsce w Europie - wyprzedzają nas jedynie Francuzi, którzy jeszcze chętniej od naszych rodaków sięgają po lekarstwa, gdy tylko coś ich zaboli. Niestety,...
Komentarze