Capticil - ulotka preparatu
- OPIS I SKŁAD
- DAWKOWANIE
- DZIAŁANIA NIEPOŻĄDANE
- CIĄŻA, KARMIENIE, POJAZDY
Capticil - opis
Capticil jest wskazany w leczeniu pacjentów z zaawansowanym
rakiem jelita grubego (okrężnicy i odbytnicy): - w skojarzeniu z
5-fluorouracylem i kwasem folinowym u pacjentów, którzy nie
otrzymywali uprzednio chemioterapii zaawansowanej choroby, - w
monoterapii u pacjentów, których leczenie ustalonym schematem
zawierającym 5-fluorouracyl nie powiodło się. Capticil w
skojarzeniu z cetuksymabem jest wskazany w leczeniu pacjentów z
rakiem jelita grubego z przerzutami, wykazującym ekspresję
receptora nabłonkowego czynnika wzrostu (EGFR) po niepowodzeniu
terapii cytotoksycznej zawierającej irynotekan.Capticil w
skojarzeniu z 5-fluorouracylem, kwasem folinowym i bewacyzumabem
jest wskazany w leczeniu pierwszego rzutu u pacjentów z przerzutami
raka okrężnicy lub odbytnicy.
Capticil - skład
1 ml koncentratu do sporządzania roztworu do infuzji zawiera 20
mg trójwodnego chlorowodorku irynotekanu (Irinotecani
hydrochloridum trihydricum), co odpowiada 17,33 mg irynotekanu.
Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.
Capticil - dawkowanie
Wyłącznie dla osób dorosłych. Capticil, 20 mg/ml, koncentrat do
sporządzania roztworu do infuzji należy rozcieńczyć i podawać w
infuzji do żyły obwodowej lub głównej. Zalecane dawkowanie W
monoterapii (u pacjentów wcześniej leczonych) Zalecana dawka
Capticil wynosi 350 mg/m² pc. podawana w infuzji dożylnej trwającej
przez okres 30 do 90 minut co trzy tygodnie (patrz punkt 4.4 oraz
6.6). W leczeniu skojarzonym (u pacjentów wcześniej nieleczonych)
Capticilz 5-fluorouracylem i kwasem folinowym Bezpieczeństwo i
skuteczność produktu leczniczego Capticilw skojarzeniu z
5-fluorouracylem (5-FU) i kwasem folinowym (FA) zostały ocenione w
następującym schemacie (patrz punkt 5.1): Capticil z 5FU/FA w
schemacie co dwa tygodnie. Zalecana dawka produktu leczniczego
Capticil wynosi 180 mg/m² pc. podawana raz na 2 tygodnie w infuzji
dożylnej przez 30 do 90 minut, po czym podaje się w infuzji kwas
folinowy i 5-fluorouracyl. Capticil plus cetuksymab Danych
dotyczących dawkowania i sposobu jednoczesnego podawania
cetuksymabu należy szukać w informacji o produkcie dla cetuksymabu.
Zwykle stosuje się tę samą dawkę irynotekanu, jak podawana w
ostatnich cyklach poprzedniego schematu zawierającego irynotekan.
Produktu Capticil nie wolno podać wcześniej niż 1 godzinę po
zakończeniu wlewu cetuksymabu. Capticilplus bewacyzumab Dawkowanie
i sposób podawania bewacyzumabu znajdują się w Charakterystyce
Produktu Leczniczego bewacyzumabu. Modyfikacje dawkowania Capticil
należy podawać po zmniejszeniu się nasilenia działań niepożądanych
do stopnia 0 lub 1 według skali NCI-CTC (ang. National Cancer
Institute - Common Toxicity Criteria) i ustąpieniu biegunki
związanej z leczeniem. Na początku kolejnego cyklu infuzji, dawkę
Capticiloraz 5-FU, gdy ma to zastosowanie, należy zmniejszyć w
zależności od największego stopnia nasilenia działań niepożądanych
obserwowanego podczas poprzedniego cyklu leczenia. Leczenie można
opóźnić o 1 do 2 tygodni, aby umożliwić ustąpienie działań
niepożądanych związanych z leczeniem. Dawkę produktu Capticili
(lub) 5-FU, gdy ma to zastosowanie, należy zmniejszyć o 15 do 20%,
w razie wystąpienia następujących działań niepożądanych: -
toksyczność hematologiczna (neutropenia stopnia 4), neutropenia z
gorączką (neutropenia stopnia 3-4 i gorączka stopnia 2-4),
małopłytkowość i leukopenia (stopnia 4), - toksyczność
niehematologiczna (stopień 3-4). Zalecenia dotyczące modyfikacji
dawki cetuksymabu, gdy podawany jest w skojarzeniu z irynotekanem,
muszą być przestrzegane zgodnie z informacją o produkcie dla
cetuksymabu. Należy powołać się na Charakterystykę Produktu
Leczniczego bewacyzumabu w celu modyfikacji dawki be wacyzumabu,
gdy podawany jest w skojarzeniu z irynotekanem/5 - FU/FA . Czas
trwania leczenia Leczenie produktem Capticilnależy kontynuować do
wystąpienia obiektywnej progresji choroby lub niedopuszczalnej
toksyczności. Specjalne grupy pacjentów: Pacjenci z zaburzeniami
czynności wątroby Monoterapia U pacjentów ze stanem sprawności 2
według klasyfikacji WHO stężenie bilirubiny we krwi (do trzykrotnej
wartości górnej granicy normy (ang. ULN - the upper limit of the
normal range) powinno warunkować początkową dawkę Capticil. U tych
pacjentów z hiperbilirubinemią i czasem protrombinowym większym niż
50 %, klirens irynotekanu jest zmniejszony (patrz punkt 5.2) i
dlatego też ryzyko uszkodzenia układu krwiotwórczego jest większe.
A zatem, w tej grupie pacjentów należy wykonywać co tydzień pełne
badanie morfologii krwi z rozmazem. - U pacjentów, u których
stężenie bilirubiny jest do 1,5 razy większe niż górna granica
normy, zalecana dawka Capticil wynosi 350 mg/m² pc. - U pacjentów,
u których stężenie bilirubiny jest od 1,5 do 3 razy większe niż
górna granica normy, zalecana dawka Capticil wynosi 200 mg/m² pc. -
U pacjentów, u których stężenie bilirubiny jest większe niż
trzykrotna wartość górnej granicy normy, nie należy leczyć
produktem Capticil (patrz punkt 4.3 i 4.4). Nie są dostępne dane
dotyczące pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby leczonych
produktem Capticil w terapii skojarzonej. Pacjenci z zaburzeniami
czynności nerek Nie zaleca się stosowania produktu Capticilu
pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, ponieważ nie
przeprowadzono badań w tej grupie pacjentów (patrz punkt 4.4 i
5.2). Dzieci Capticil nie powinien być stosowany u dzieci. Pacjenci
w podeszłym wieku Nie przeprowadzono szczególnych badań
farmakokinetycznych u pacjentów w podeszłym wieku. Jednakże dawkę w
tej grupie pacjentów należy ostrożnie dobrać ze względu na częstsze
występowanie zaburzeń czynności biologicznych. Grupa ta wymaga
intensywniejszego nadzoru (patrz punkt 4.4).
Capticil - środki ostrożności
Capticil należy podawać wyłącznie na oddziałach
wyspecjalizowanych w stosowaniu chemioterapii cytotoksycznej i
tylko pod nadzorem lekarza mającego kwalifikacje w stosowaniu
chemioterapii przeciwnowotworowej. Biorąc pod uwagę rodzaj i
częstość zdarzeń niepożądanych, Capticil należy przepisywać jedynie
po analizie spodziewanych korzyści i możliwego ryzyka
terapeutycznego w następujących przypadkach: - u pacjentów z
czynnikiem ryzyka, szczególnie tych ze stanem sprawności = 2 według
klasyfikacji WHO; - w nielicznych przypadkach, gdy uważa się, że
jest mało prawdopodobne, że pacjenci będą przestrzegać zaleceń
dotyczących umiejętnego postępowania z działaniami niepożądanymi
(konieczność natychmiastowego i przedłużonego leczenia
przeciwbiegunkowego w połączeniu z przyjmowaniem dużej ilości
płynów w napadzie opóźnionej biegunki). Zaleca się ścisły nadzór
szpitalny tych pacjentów. Gdy produkt Capticil stosuje się w
monoterapii, jest on zwykle przepisywany w schemacie leczenia co
trzy tygodnie. Jednak u pacjentów, u których konieczna jest
dokładniejsza obserwacja lub u szczególnie narażonych na ryzyko
ciężkiej neutropenii, można rozważyć podawanie leku w schemacie
dawkowania co tydzień (patrz punkt 5). Opóźniona biegunka Należy
poinformować pacjentów o ryzyku wystąpienia opóźnionej biegunki po
ponad 24 godzinach od podania Capticillub w dowolnym momencie przed
rozpoczęciem kolejnego cyklu. W monoterapii, pierwszy płynny stolec
występował przeciętnie w 5. dniu po podaniu produktu Capticil.
Pacjenci powinni szybko poinformować lekarza o jej wystąpieniu i
natychmiast rozpocząć odpowiednie leczenie. Do pacjentów ze
zwiększonym ryzykiem biegunki należą pacjenci po uprzedniej
radioterapii okolic brzucha/miednicy, z wyjściową hiperleukocytozą,
ze stanem sprawności ? 2 według klasyfikacji WHO oraz kobiety.
Niewłaściwie leczona biegunka może stanowić zagrożenie życia,
zwłaszcza, u pacjentów z jednocześnie występującą neutropenią.
Natychmiast po wystąpieniu pierwszego płynnego stolca pacjent
powinien zacząć pić duże ilości napojów zawierających elektrolity i
natychmiast zastosować odpowiednią terapię przeciwbiegunkową. To
leczenie przeciwbiegunkowe winien przepisać oddział, gdzie podawano
pacjentowi Capticil. Po wypisaniu ze szpitala pacjenci powinni
zaopatrzyć się w przepisane leki, aby móc rozpocząć leczenie
biegunki zaraz po jej wystąpieniu. Ponadto pacjenci powinni
poinformować swoich lekarzy lub oddział szpitalny podający
Capticil, czy i kiedy wystąpiła biegunka. Zalecane obecnie leczenie
przeciwbiegunkowe obejmuje podawanie dużych dawek loperamidu
(pierwsza dawka 4 mg, a następnie 2 mg co 2 godziny). Leczenie
takie należy kontynuować przez 12 godzin po wystąpieniu ostatniego
płynnego stolca i nie należy modyfikować. W żadnym przypadku
loperamidu nie można stosować dłużej niż przez 48 godzin w tych
dawkach, z powodu ryzyka niedrożności porażennej jelit, ani krócej
niż przez 12 godzin. W razie biegunki z ciężką neutropenią (liczba
neutrofili < 500 komórek/mm³), oprócz leczenia
przeciwbiegunkowego należy zastosować profilaktycznie antybiotyki o
szerokim zakresie działania. Oprócz antybiotykoterapii, zaleca się
leczenie szpitalne w następujących przypadkach: - Biegunki z
jednocześnie występującą gorączką. - Ciężkiej biegunki (wymagającej
nawodnienia dożylnego). - Biegunki utrzymującej się po 48 godzinach
od rozpoczęcia leczenia dużymi dawkami loperamidu. Nie należy
podawać loperamidu profilaktycznie, nawet pacjentom, u których
opóźnione biegunki występowały w czasie poprzednich cykli. U
pacjentów, u których wystąpiła ciężka biegunka, zalecane jest
zmniejszenie dawki w kolejnych cyklach (patrz punkt 4.2).
Hematologia Podczas leczenia produktem Capticil zaleca się
wykonywanie co tydzień badania morfologii krwi z rozmazem. Pacjenci
powinni zdawać sobie sprawę z ryzyka neutropenii i znaczenia
gorączki. Neutropenię z gorączką (temperatura powyżej 38°C i liczba
neutrofili ?1000 komórek/mm3) należy natychmiast leczyć w warunkach
szpitalnych stosując dożylnie antybiotyki o szerokim zakresie
działania. Pacjentom, u których wystąpiły ciężkie działania
niepożądane ze strony układu krwiotwórczego, zaleca się
zmniejszenie dawki w następnym podaniu (patrz punkt 4.2). U
pacjentów z ciężką biegunką ryzyko zakażeń i toksyczności
hematologicznej jest zwiększone. U pacjentów tych należy wykonać
pełne badanie morfologii krwi z rozmazem. Zaburzenia czynności
wątroby Badania parametrów czynności wątroby należy wykonywać przed
rozpoczęciem leczenia i przed każdym cyklem. Należy przeprowadzać
cotygodniowe badanie morfologii krwi z rozmazem u pacjentów, u
których stężenie bilirubiny jest od 1,5 do 3 razy większe niż górna
granica normy, ze względu na zmniejszenie klirensu irynotekanu
(patrz punkt 5.2), co zwiększa ryzyko uszkodzenia układu
krwiotwórczego w tej grupie. Nie należy podawać irynotekanu
pacjentom, u których stężenie bilirubiny jest ponad 3 razy większe
od górnej granicy normy (patrz punkt 4.3). Pacjenci, u których
występuje zmniejszona aktywność
urydynodifosfo-glukuronylotransferazy (UGT) Jednym ze szlaków
metabolicznych inaktywujących czynny metabolit irynotekanu SN-38
jest glukuronidacja do nieaktywnego glukuronidu SN-38 (SN-38G)
zachodząca pod wpływem enzymu urydynodifosfo-glukuronylotransferazy
1A1 (UGT1A1). Aktywność UGT1A1 zmniejsza się u osób z polimorfizmem
UGT1A1*28 lub z wrodzonym niedoborem UGT1A1 (zespół Criglera -
Najjara typ 1 i typ 2). Dane z metaanalizy wskazują, że u osób
homozygotycznych pod względem alleli UGT1A1*28 występuje zwiększone
ryzyko toksyczności hematologicznej (stopień III-IV) ze strony
irynotekanu podawanego w umiarkowanych lub dużych dawkach (> 150
mg/m2). Nie można wykluczyć zależności pomiędzy genotypem UGT1A1 i
występowaniem biegunki wywołanej stosowaniem irynotekanu. Przy
stosowaniu Capticil u pacjentów będących homozygotami pod względem
polimorfizmu UGT1A1*28, należy podać rutynową dawkę początkową.
Jednak opierając się na zależności pomiędzy genotypem a
toksycznością hematologiczną, osoby będące homozygotami pod
względem UGT1A1*28 należy dokładnie obserwować czy nie występuje u
nich toksyczność hematologiczna. W przypadku wystąpienia
niedopuszczalnej toksyczności hematologicznej podczas
wcześniejszego leczenia, można rozważyć zmniejszenie dawki u tych
pacjentów. Nie wiadomo, o ile dokładnie zmniejszyć dawkę w tej
grupie pacjentów i należy rozważyć dalsze modyfikacje dawkowania na
podstawie indywidualnej tolerancji pacjenta na leczenie. Nudności i
wymioty Zaleca się profilaktyczne stosowanie środków
przeciwwymiotnych przed każdym podaniem produktu leczniczego
Capticil. Nudności i wymioty były często obserwowane. Pacjentów, u
których wystąpią wymioty związane z opóźnioną biegunką, należy jak
najszybciej hospitalizować w celu leczenia. Ostry zespół
cholinergiczny W razie ostrego zespołu cholinergicznego
(określanego jako wczesna biegunka oraz różne inne objawy takie,
jak: pocenie się, kurczowe bóle brzucha, łzawienie, zwężenie
źrenicy i ślinotok) należy, jeśli nie ma klinicznych przeciwwskazań
(patrz punkt 4.8), podać podskórnie siarczan atropiny w dawce 0,25
mg. Należy zachować ostrożność podczas podawania siarczanu atropiny
pacjentom chorym na astmę. U pacjentów, u których występował
wcześniej ostry i ciężki zespół cholinergiczny, zalecane jest
profilaktyczne stosowanie siarczanu atropiny podczas podawania
kolejnych dawek produktu Capticil. Zaburzenia układu oddechowego
Podczas leczenia irynotekanem niezbyt często mogą wystąpić
śródmiąższowe nacieki w płucach, choroba może być śmiertelna.
Czynniki ryzyka prawdopodobnie związane z rozwojem śródmiąższowej
choroby płuc obejmują stosowanie leków pneumotoksycznych,
radioterapii oraz czynników stymulujących rozwój kolonii (ang.CSF).
Pacjentów z czynnikami ryzyka należy przed oraz podczas leczenia
irynotekanem ściśle monitorować, czy nie występują u nich objawy ze
strony układu oddechowego. Pacjenci w podeszłym wieku Z uwagi na
częstsze występowanie zaburzeń czynności biologicznych, szczególnie
czynności wątroby, u pacjentów w podeszłym wieku, należy zachować
ostrożność przy doborze wielkości dawki produktu Capticil w tej
populacji (patrz punkt 4.2). Pacjenci z niedrożnością jelita Dopóki
nie ustąpi niedrożność jelit, nie wolno podawać pacjentom produktu
leczniczego Capticil (patrz punkt 4.8). Pacjenci z zaburzeniami
czynności nerek Nie przeprowadzono badań w tej grupie pacjentów
(patrz punkt 4.2 i 5.2). Inne Ze względu na zawartość sorbitolu,
leku nie należy stosować w przypadku wrodzonej nietolerancji
fruktozy. W nieczęstych przypadkach występowały: niewydolność
nerek, niedociśnienie lub niewydolność krążenia u pacjentów
odwodnionych na skutek biegunki i (lub) wymiotów albo posocznicy.
Należy unikać jednoczesnego stosowania irynotekanu z lekami silnie
hamującymi (np. ketokonazol) lub indukującymi (np. ryfampicyna,
karbamazepina, fenobarbital, fenytoina, dziurawiec) cytochrom
CYP3A4, gdyż może to zmieniać metabolizm irynotekanu (patrz punkt
4.5). Pacjenci muszą stosować skuteczną antykoncepcję w trakcie
leczenia i co najmniej przez 3 miesiące po zakończeniu leczenia
(patrz także punkt 4.6).
Capticil - przedawkowanie
Opisano przypadki przedawkowania po dawkach do około 2 razy
większych od zalecanej dawki leczniczej, co może być śmiertelne.
Najważniejszymi opisywanymi działaniami niepożądanymi były ciężka
neutropenia i ciężka biegunka. Nie jest znane antidotum dla
irynotekanu. Należy zastosować maksymalne postępowanie
podtrzymujące podstawowe czynności życiowe, aby zapobiec
odwodnieniu wskutek biegunki oraz leczyć wszelkie powikłania
zakaźne.
Capticil - przeciwwskazania
- Ciężkie reakcje nadwrażliwości na trójwodny chlorowodorek
irynotekanu lub jedną z substancji pomocniczych Capticil w
wywiadzie. - Przewlekłe choroby zapalne jelit i (lub) niedrożność
jelit (patrz punkt 4.4). - Laktacja (patrz punkt 4.6). - Stężenie
bilirubiny ponad trzykrotnie większe niż górna granica normy (patrz
punkt 4.2 i 4.4). - Ciężkie zaburzenie czynności szpiku. - Stan
sprawności według klasyfikacji WHO > 2. - Jednoczesne stosowanie
preparatów dziurawca (patrz punkt 4.5). Dodatkowe przeciwwskazania
dotyczące cetuksymabu lub bewacyzumabu zawarte są w dołączonej do
nich informacji o produkcie.
Capticil - działania niepożądane
Działania niepożądane wymienione poniżej odnoszą się do
wywołanych tylko przez irynotekan. Najczęstszymi działaniami
niepożądanymi są wczesna i opóźniona biegunka, neutropenia,
niedokrwistość, małopłytkowość, łysienie i gorączka bez zakażenia.
Działania toksyczne ograniczające wielkość stosowanej dawki oraz
ciężkie działania niepożądane wymagające natychmiastowej pomocy
medycznej obejmują: wczesną i opóźnioną biegunkę, która może być
ciężka i oporna na leczenie, neutropenię, nudności i (lub) wymioty
oraz trudności w oddychaniu. Częstość występowania działań
niepożądanych klasyfikuje się według następujących kategorii:
Bardzo często ?1/10 Często ?1/100 do < 1/10 Niezbyt często
?1/1000 do < 1/100 Rzadko ?1/10 000 do < 1/1000 Bardzo rzadko
< 1/10 000, nie znana (dostępne dane nie pozwalają na ocenę)
Poniższe działania niepożądane, uważane za mające możliwy lub
prawdopodobny związek z podawaniem irynotekanuobserwowano w grupie
765 pacjentów leczonych zalecaną dawką 350 mg/ m² pc. w
monoterapii, oraz w grupie 145 pacjentów leczonych irynotekanem w
terapii skojarzonej z 5-FU/FA w schemacie co dwa tygodnie, w
zalecanej dawce 180 mg/m² pc. Zaburzenia serca Rzadko: Obserwowano
nadciśnienie podczas infuzji lub po infuzji. Zaburzenia krwi i
układu chłonnego Neutropenia jest działaniem toksycznym
ograniczającym wielkość dawki. Neutropenia była przemijająca i nie
kumulowała się; średni czas (mediana czasu) do wystąpienia nadiru
wynosił 8 dni, zarówno w monoterapii, jak i w leczeniu skojarzonym.
Bardzo często: W monoterapii: Neutropenię obserwowano u 78,7%
pacjentów i była ona ciężka z liczbą neutrofili < 500
komórek/mm3 u 22,6% pacjentów. W ocenianych cyklach, 8% miało
liczbę neutrofili poniżej 1000 komórek/mm3, w tym 7,6% z mniejszą
niż 500 komórek/mm3. Całkowite ustąpienie neutropenii osiągane było
zwykle do 22 dnia. Niedokrwistość obserwowano u około 58,7%
pacjentów ( 8% ze stężeniem hemoglobiny < 8 g/dl i 0,9% poniżej
6,5 g/dl). W leczeniu skojarzonym: Neutropenię obserwowano u 82,5%
pacjentów i była ona ciężka z liczbą neutrofili < 500
komórek/mm3) u 9,8% pacjentów. W ocenianych cyklach, 67,3% miało
liczbę neutrofili niższą niż 1000 komórek/ mm3, w tym u 2,7%
wynosiła poniżej 500 komórek/mm3. Całkowite ustąpienie neutropenii
następowało zwykle w ciągu 7 do 8 dni. Niedokrwistość obserwowano u
97,2% pacjentów (w tym u 2,1% stężenie hemoglobiny wynosiło < 8
g/dl). Małopłytkowość (< 100 000 komórek/mm3) obserwowano u
32,6% pacjentów w 21,8% cykli. Nie obserwowano ciężkiej
małopłytkowości (< 50 000 komórek/mm3). Często: W monoterapii:
Gorączka z ciężką neutropenią wystąpiła u 6,2% pacjentów i w 1,7%
cykli. Małopłytkowość (< 100 000 komórek/mm³) odnotowano u 7,4%
pacjentów i w 1,8% cykli, z czego 0,9% z liczbą płytek krwi ?50 000
komórek/mm3 w 0,2% cykli. Prawie u wszystkich pacjentów
małopłytkowość ustąpiła do 22 dni. Zakażenia wystąpiły u około
10,3% pacjentów (2,5% cykli) i były związane z ciężką neutropenią u
około 5,3% pacjentów (1,1% cykli); w dwóch przypadkach zakończyły
się zgonem. W leczeniu skojarzonym: Gorączkę z ciężką neutropenią
obserwowano u 3,4% pacjentów i w 0,9% cykli. Zakażenia wystąpiły u
około 2% pacjentów (0,5% cykli) i były związane z ciężką
neutropenią u około 2,1% pacjentów (0,5% cykli), w jednym przypadku
zakończyły się zgonem. Bardzo rzadko: Po wprowadzeniu leku do
obrotu odnotowano jeden przypadek małopłytkowości obwodowej z
przeciwciałami przeciwpłytkowymi. Zaburzenia układu nerwowego
Bardzo rzadko: Po wprowadzeniu leku do obrotu odnotowywano bardzo
rzadkie przypadki przemijających zaburzeń mowy związanych z
infuzjami irynotekanu. Zaburzenia układu oddechowego, klatki
piersiowej i śródpiersia Niezbyt często: Podczas leczenia
irynotekanem niezbyt często odnotowywano śródmiąższowe zapalenie
płuc w postaci nacieków płucnych, które jednak bywało śmiertelne.
Obserwowano wczesne objawy takie, jak duszność (patrz punkt 4.4).
Zaburzenia żołądka i jelit Opóźniona Biegunka (występująca po ponad
24 godzinach od podania leku) jest biegunka działaniem toksycznym
ograniczającym wielkość podawanej dawki irynotekanu. Bardzo często:
W monoterapii: Ciężka biegunka występowała u 20% pacjentów, którzy
przestrzegali zaleceń dotyczących leczenia biegunki. W ocenianych
cyklach, 14% miało ciężką biegunkę. Mediana czasu do wystąpienia
pierwszego płynnego stolca wynosiła 5 dni po infuzji irynotekanu. W
leczeniu skojarzonym: Ciężka biegunka występowała u 13,1%
pacjentów, którzy przestrzegali zaleceń dotyczących leczenia
biegunki. W ocenianych cyklach, 3,9% miało ciężką biegunka. Niezbyt
często: Odnotowano odosobnione przypadki rzekomobłoniastego
zapalenia jelit, przy czym jeden z nich potwierdzono
bakteriologicznie (Clostridium difficile). Nudności i wymioty
Bardzo często: W monoterapii: Nudności i wymioty (ciężkie u około
10% pacjentów leczonych środkami przeciwwymiotnymi) Często: W
leczeniu skojarzonym: Obserwowano niższą częstość występowania
ciężkich nudności i wymiotów (odpowiednio u 2,1% i 2,8% pacjentów).
Odwodnienie Często: Odnotowywano epizody odwodnienia często
związane z biegunką i (lub) wymiotami. Niezbyt często: U pacjentów,
u których wystąpiły epizody odwodnienia związane z biegunką i (lub)
wymiotami obserwowano nieczęste przypadki niewydolności nerek,
niedociśnienia (co może objawiać się zawrotami głowy) i (lub)
niewydolności sercowo-krążeniowej. Rzadko: Odnotowano rzadkie
przypadki hipokaliemii i hiponatremii najczęściej związane z
biegunką i wymiotami. Inne zaburzenia układu pokarmowego Często:
Obserwowano zaparcia związane z przyjmowaniem irynotekanu i (lub)
loperamidu, z podziałem między: - monoterapię: u < 10% pacjentów
- leczenie skojarzone: u 3,4% pacjentów. Niezbyt często: Opisywano
nieczęste przypadki niedrożności jelit, niedrożności porażennej
jelita lub krwawienia z przewodu pokarmowego. Rzadko: Stwierdzano
rzadkie przypadki zapalenia okrężnicy, w tym zapalenie kątnicy,
niedokrwienne i wrzodziejące zapalenie okrężnicy. Odnotowano
rzadkie przypadki perforacji jelita. Inne łagodne działania to:
anoreksja, bóle brzucha i zapalenie błony śluzowej. Rzadkie
objawowe lub bezobjawowe przypadki zapalenia trzustki wiązano z
leczeniem irynotekanem. Zaburzenia nerek i dróg moczowych Często: W
monoterapii, u 7,3% pacjentów obserwowano przejściowe i łagodne do
umiarkowanego zwiększenie stężenia kreatyniny w surowicy.
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej Bardzo często Łysienie
występowało bardzo często i było przemijające. Niezbyt często:
Zanotowano łagodne odczyny skórne. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe
i tkanki łącznej Rzadko: Obserwowano wczesne objawy takie jak:
skurcze lub kurcze mięśni oraz parestezje. Zakażenia i zarażenia
pasożytnicze Niezbyt często: Nieczęste przypadki niewydolności
nerek, niedociśnienia lub niewydolności sercowo-krążeniowej
obserwowano u pacjentów, u których wystąpiła posocznica. Zaburzenia
ogólne i stany w miejscu podania Ostry zespół cholinergiczny
Gorączka Astenia Odczyn w miejscu podania Często: Ciężki,
przemijający, ostry zespół cholinergiczny wystąpił u 9% pacjentów
leczonych w monoterapii oraz u 1,4% pacjentów, u których stosowano
leczenie skojarzone. Główne objawy opisano jako wczesna biegunka
oraz wiele innych objawów takich, jak ból brzucha, zapalenie
spojówek, nieżyt nosa, niedociśnienie, rozszerzenie naczyń, pocenie
się, dreszcze, złe samopoczucie, zawroty głowy, zaburzenia
widzenia, zwężenie źrenic, łzawienie i zwiększone ślinienie się
występujące w czasie lub w ciągu pierwszych 24 godzin po podaniu
wlewu irynotekanu. Objawy te ustępowały po podaniu atropiny (patrz
punkt 4.4). Bardzo często: Gorączka bez zakażenia oraz bez
towarzyszącej jej ciężkiej neutropenii występowała u 12% pacjentów
leczonych w monoterapii oraz u 6,2% pacjentów poddanych leczeniu
skojarzonemu. Często: Astenia o ciężkim przebiegu występowała u
< 10% pacjentów leczonych w monoterapii oraz u 6,2% poddanych
leczeniu skojarzonemu. Związek przyczynowy z podawaniem irynotekanu
nie został jednoznacznie ustalony. Niezbyt często: Opisywano
łagodne odczyny w miejscu infuzji. Zaburzenia układu
odpornościowego Niezbyt często: Opisywano łagodne odczyny
alergiczne. Rzadko: Opisywano reakcje
anafilaktyczne/anafilaktoidalne. Zaburzenia wątroby i pęcherzyka
żółciowego Bardzo często: W leczeniu skojarzonym, przemijający
wzrost zarówno aktywności (stopnia 1 i 2) SGPT/ALT, SGOT/AST jak i
fosfatazy zasadowej lub bilirubiny w surowicy obserwowano
odpowiednio u 15%, 11%, 11% i 10% pacjentów bez przerzutów do
wątroby. Często: W monoterapii: Przemijający i łagodny do
umiarkowanego wzrost zarówno aktywności transaminaz jak i fosfatazy
zasadowej lub bilirubiny w surowicy obserwowano odpowiednio u 9,2%,
8,1% i 1,8% pacjentów bez progresywnych przerzutów do wątroby. W
leczeniu skojarzonym, przemijające stężenie bilirubiny (stopień 3)
w surowicy obserwowano odpowiednio u 1% pacjentów (nie obserwowano
przemijającego zwiększenia 4 stopnia stężenia bilirubiny w
surowicy). Bardzo rzadko: Bardzo rzadko odnotowywano zwiększenie
aktywności amylazy i (lub) lipazy. Brak jest dowodów, że
jednoczesne leczenie cetuksymabem wpływa na profil bezpieczeństwa
irynotekanu lub vice versa. W połączeniu z cetuksymabem, dodatkowo
opisywane działania niepożądane były spodziewanymi działaniami
cetuksymabu (takie, jak wysypka typu trądzikowego u 88% pacjentów).
Dlatego też, dodatkowych informacji należy również szukać w
informacji o produkcie dla cetuksymabu. W celu uzyskania informacji
dotyczących działań niepożądanych w leczeniu skojarzonym z
bewacyzumabem należy zapoznać się z informacją o produkcie dla
bewacyzumabu.
Capticil - ciąża i karmienie piersią
Brak informacji o stosowaniu irynotekanu u kobiet ciężarnych.
Irynotekanwykazał działanie embriotoksyczne i teratogenne u
zwierząt (patrz punkt 5.3). Na podstawie wyników badań na
zwierzętach oraz mechanizmu działania irynotekanu, nie należy
stosować tej substancji podczas ciąży, szczególnie w pierwszym
trymestrze, chyba, że jest to absolutnie konieczne. W każdym
pojedynczym przypadku należy rozważyć stosunek korzyści z leczenia
i możliwego ryzyka dla płodu. Kobiety mogące zajść w ciążę Kobiety
mogące zajść w ciążę i mężczyźni w wieku prokreacyjnym powinni
stosować skuteczną antykoncepcję podczas leczenia i do 3 miesięcy
po jego zakończeniu. Płodność Brak danych dotyczących wpływu
irynotekanu na płodność u człowieka. U zwierząt udokumentowano
działania niepożądane irynotekanu na płodność potomka (patrz punkt
5.3). Laktacja Nie wiadomo, czy irynotekan jest wydzielany do mleka
ludzkiego. U karmiących samic szczurów, irynotekan znakowany 14C
był wydzielany do mleka. Dlatego, z uwagi na potencjalne
niebezpieczeństwo działań niepożądanych u karmionych piersią
niemowląt, karmienie piersią jest przeciwwskazane podczas
stosowania produktu leczniczego Capticil (patrz punkt 4.3).
Capticil - prowadzenie pojazdów
Pacjentów należy ostrzec o możliwości wystąpienia zawrotów głowy
lub zaburzeń widzenia, które mogą wystąpić w ciągu 24 godzin od
podania Capticil, oraz doradzić, aby nie prowadzili pojazdów ani
nie obsługiwali maszyn w przypadku wystąpienia tych objawów.
Komentarze