Trisenox - dawkowanie
Dawkowanie
TRISENOX należy podawać pod kontrolą lekarza mającego
doświadczenie w leczeniu ostrych białaczek. Należy bezwzględnie
przestrzegać specjalnych procedur monitorowania, opisanych w
punkcie 4.4. Zaleca się stosowanie takich samych dawek u dorosłych
i u osób w podeszłym wieku.
Schemat leczenia indukującego remisję
TRISENOX należy podawać we wlewie dożylnym w stałej dawce 0,15
mg/kg mc./dobę codziennie aż do osiągnięcia remisji w obrazie
szpiku kostnego (poniżej 5% blastów obecnych w komórkowym szpiku
kostnym bez śladów obecności komórek białaczkowych). Jeśli nie
uzyskano remisji w obrazie szpiku kostnego do 50 dnia leczenia,
należy przerwać podawanie.
Schemat leczenia konsolidującego
Leczenie konsolidujące należy rozpocząć od 3 do 4 tygodni po
zakończeniu leczenia indukującego. TRISENOX należy podawać dożylnie
w dawce 0,15 mg/kg mc./dobę, 25 dawek przez 5 dni w tygodniu z
dwudniową przerwą, powtarzanych przez 5 tygodni.
Opóźnienie podania, dostosowanie dawki i wznowienie
podawania
Leczenie produktem TRISENOX należy przerwać, dostosować lub
zakończyć przed planowanym zakończeniem leczenia w momencie, gdy
odnotuje się stopień toksyczności 3 lub większy wg ogólnych
kryteriów toksyczności (National Cancer Institute Common Toxicity
Criteria) uważany za prawdopodobnie związany z leczeniem produktem
TRISENOX. Pacjenci, u których wystąpiły reakcje uważane za związane
ze stosowaniem produktu TRISENOX, mogą podjąć ponownie leczenie
dopiero po ustąpieniu objawów toksyczności lub powrotu do stanu
początkowego nieprawidłowości, która spowodowała przerwę. W takich
przypadkach leczenie należy wznowić stosując 50% wcześniejszej
dawki dobowej. Jeżeli toksyczność nie występuje ponownie w ciągu 3
dni od wznowienia leczenia przy zmniejszonej dawce, można ponownie
zwiększyć dobową dawkę do 100% dawki początkowej.
Pacjenci, u których ponownie wystąpiła toksyczność, muszą być
wykluczeni z leczenia. Nieprawidłowości w zapisie
elektrokardiogramów (EKG), patrz punkt 4.4.
Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby i (lub)
nerek
Ze względu na ograniczoną liczbę danych dotyczących stosowania
we wszystkich grupach pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby
oraz we wszystkich grupach pacjentów z zaburzeniami czynności
nerek, TRISENOX należy stosować ostrożnie u pacjentów z
zaburzeniami czynności wątroby i (lub) nerek.
Dzieci i młodzież
Nie określono dotychczas bezpieczeństwa stosowania i
skuteczności produktu TRISENOX u dzieci w wieku do 17 lat. Aktualne
dane dotyczące dzieci w wieku od 5 do 16 lat przedstawiono w
punkcie 5.1, ale brak zaleceń dotyczących dawkowania. Brak
dostępnych danych dotyczących dzieci w wieku poniżej 5 lat.
Sposób podawania
TRISENOX podawać we wlewie dożylnym przez 1-2 godziny. W
przypadku zaobserwowania reakcji naczynioruchowych czas trwania
infuzji można wydłużyć do 4 godzin. Nie jest konieczne zakładanie
cewnika do żyły centralnej. Pacjenci muszą być hospitalizowani
podczas rozpoczęcia leczenia w związku z objawami choroby oraz w
celu zapewnienia odpowiedniego monitorowania. Instrukcje
przygotowania produktu leczniczego przed podaniem – patrz punkt
6.6.
Trisenox - środki ostrożności
Pacjenci z APL z niestabilnymi objawami klinicznymi są
szczególnie zagrożeni i konieczne jest u nich częstsze
monitorowanie stężeń elektrolitów i glikemii oraz częstsze
wykonywanie badań laboratoryjnych czynności układu krwiotwórczego,
wątroby, nerek i krzepnięcia.
Zespół aktywacji leukocytów (Zespół różnicowania APL)
: u 27% pacjentów z APL leczonych produktem TRISENOX
występowały objawy podobne do zespołu zwanego kwas retinowy – ostra
białaczka promielocytowa (RA-APL) lub zespół różnicowania APL,
charakteryzujący się gorączką, dusznością, przyrostem masy ciała,
naciekami płucnymi z obecnością płynu wysiękowego w opłucnej lub
osierdziu wraz z leukocytozą lub bez leukocytozy. Zespół ten może
prowadzić do śmierci. Leczenie tego zespołu nie zostało w pełni
zbadane, jednak przy pierwszym podejrzeniu zespołu różnicowania APL
stosuje się duże dawki steroidów, które wydają się łagodzić objawy
podmiotowe i przedmiotowe. Przy pojawieniu się pierwszych objawów
sugerujących występowanie zespołu (niewyjaśniona gorączka, duszność
i(lub) przyrost masy ciała, nieprawidłowe szmery w badaniu
osłuchowym klatki piersiowej lub nieprawidłowości wykryte w badaniu
radiologicznym), należy natychmiast rozpocząć podawanie dużej dawki
steroidów (10 mg deksametazonu dożylnie dwa razy na dobę)
niezależnie od liczby leukocytów i kontynuować przez przynajmniej 3
dni lub dłużej aż do zmniejszenia nasilenia objawów podmiotowych i
przedmiotowych. U większości pacjentów nie jest konieczne
zakończenie leczenia produktem TRISENOX podczas leczenia zespołu
różnicowania APL. Zaleca się, aby nie dodawać chemioterapii do
leczenia steroidami, ponieważ nie ma doświadczeń w jednoczesnym
podawaniu steroidów i chemioterapii produktem TRISENOX podczas
leczenia zespołu aktywacji leukocytów. Doświadczenia uzyskane po
wprowadzeniu do obrotu sugerują, że podobny zespół może wystąpić u
pacjentów z innymi rodzajami nowotworów. Pacjentów tych należy
monitorować oraz prowadzić jak opisano powyżej.
Nieprawidłowości w zapisie elektrokardiogramów (EKG) :
trójtlenek arsenu może powodować wydłużenie odstępu QT i całkowity
blok przedsionkowo-komorowy. Wydłużenie QT może prowadzić do
arytmii komorowej typu torsade de pointes , która może
zakończyć się śmiercią. Wcześniejsze leczenie antracyklinami może
zwiększać ryzyko wydłużenia QT. Ryzyko wystąpienia torsade de
pointes wiąże się z zakresem wydłużenia odstępu QT,
jednoczesnym podawaniem leków wydłużających odstęp QT [
(takich, jak leki przeciwarytmiczne klasy Ia i III (np. chinidyna,
amiodaron, sotalol, dofetylid), leków antypsychotycznych (np.
tiorydazyna), leków przeciwdepresyjnych (np. amitryptylina),
niektórych makrolidów (np. erytromycyna), niektórych leków
przeciwhistaminowych (np. terfenadyna i astemizol), niektórych
antybiotyków chinolonowych (np. sparfloksacyna) i innych
poszczególnych leków, o których wiadomo, że zwiększają odstęp QT
(np. cyzapryd) ] , torsade de pointes w wywiadzie,
istniejącym wcześniej wydłużonym odstępem QT, zastoinową
niewydolnością serca, podawaniem diuretyków nie oszczędzających
potasu, amfoterycyny B lub innymi stanami powodującymi wystąpienie
hipokalemii lub hipomagnezemii. Podczas badań klinicznych u 40%
pacjentów leczonych produktem TRISENOX wystąpił co najmniej jeden
wydłużony skorygowany odstęp QT (QTc) powyżej 500 ms. Wydłużenie
QTc obserwowano pomiędzy 1. a 5. tygodniem po infuzji produktu
TRISENOX, a powrót do wartości wyjściowej obserwowano pod koniec 8.
tygodnia po infuzji preparatu TRISENOX. U jednego pacjenta
(otrzymującego kilka leków jednocześnie, w tym amfoterycynę B)
podczas leczenia indukującego nawrotu APL trójtlenkiem arsenu
wystąpił bezobjawowy przypadek torsade de pointes
.
Zalecenia EKG i monitorowania elektrolitów : przed
rozpoczęciem leczenia produktem TRISENOX należy wykonać EKG z 12
odprowadzeniami, badanie stężenia elektrolitów (potas, wapń i
magnez) i kreatyniny w surowicy, skorygować istniejące wcześniej
nieprawidłowe stężenia elektrolitów oraz - jeśli jest to możliwe -
przerwać podawanie leków wydłużających odstęp QT. Pacjenci z
czynnikami ryzyka wydłużenia QTc lub czynnikami ryzyka torsade
de pointes powinni być monitorowani w sposób ciągły (EKG). W
przypadku, gdy QTc jest większe niż 500 ms przed rozważeniem
zastosowania produktu TRISENOX, należy podjąć działania korygujące
i za pomocą serii badań EKG ponownie ocenić QTc. Podczas leczenia
produktem TRISENOX należy utrzymywać stężenie potasu powyżej 4
mEq/l, a stężenie magnezu powyżej 1,8 mg/dl. Należy ponownie ocenić
pacjentów, u których bezwzględna wartość odstępu QT > 500 ms i
podjąć natychmiastowe działanie w celu skorygowania jednocześnie
występujących czynników ryzyka, oceniając korzyści oraz ryzyko
związane z kontynuacją lub przerwaniem leczenia produktem TRISENOX.
Jeśli wystapi omdlenie, pojawi się szybkie lub nieregularne bicie
serca, pacjent musi być hospitalizowany i monitorowany w sposób
ciągły. Należy ocenić stężenie elektrolitów w surowicy i tymczasowo
- aż do spadku odstępu QTc poniżej 460 ms, skorygowania
nieprawidłowych poziomów elektrolitów, niewystępowania omdleń i
nieregularnego rytmu serca - przerwać leczenie produktem TRISENOX.
Nie ma danych dotyczących wpływu produktu TRISENOX na odstęp QTc
podczas infuzji. Podczas leczenia indukującego i konsolidującego,
elektrokardiogramy należy wykonywać dwa razy w tygodniu, a w
przypadku pacjentów niestabilnych klinicznie - częściej.
Przerwanie i dostosowanie dawki : Leczenie
produktem TRISENOX należy przerwać, dostosować lub zakończyć przed
planowanym zakończeniem leczenia w momencie, gdy odnotuje się
stopień toksyczności 3 lub większy wg ogólnych kryteriów
toksyczności (National Cancer Institute Common Toxicity Criteria)
uważany za prawdopodobnie związany z leczeniem produktem TRISENOX
(patrz punkt 4.2).
Badania laboratoryjne : podczas fazy leczenia
indukującego stężenia elektrolitów i glukozy we krwi, parametry
hematologiczne, czynności wątroby, nerek i krzepnięcia należy badać
u pacjentów przynajmniej dwa razy w tygodniu, a w przypadku
pacjentów niestabilnych klinicznie częściej. Podczas fazy
konsolidacyjnej leczenia badania takie należy wykonywać
przynajmniej raz w tygodniu.
Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek
:
Ze względu na ograniczoną liczbę danych dotyczących
stosowania u wszystkich grup pacjentów z zaburzeniami czynności
nerek, TRISENOX należy stosować ostrożnie u pacjentów z
zaburzeniami czynności nerek. Doświadczenie dotyczące stosowania u
pacjentów z ciężką niewydolnością nerek nie jest wystarczające do
określenia czy konieczne jest dostosowanie dawkowania. Nie badano
stosowania produktu TRISENOX u pacjentów dializowanych.
Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby
:
Ze względu na ograniczoną liczbę danych dotyczących
stosowania u wszystkich grup pacjentów z zaburzeniami czynności
wątroby, TRISENOX należy stosować ostrożnie u pacjentów z
zaburzeniami czynności wątroby. Doświadczenie dotyczące stosowania
u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby nie jest wystarczające
do określenia czy konieczne jest dostosowanie
dawkowania.
Pacjenci w podeszłym wieku : istnieją ograniczone
kliniczne dane dotyczące stosowania produktu TRISENOX u pacjentów w
podeszłym wieku. Należy zachować ostrożność podczas stosowania
produktu u tych pacjentów.
Hiperleukocytoza : u niektórych pacjentów w czasie
leczenia produktem TRISENOX występuje hiperleukocytoza (≥ 10 x 10
3 / µ l). Wydaje się, że nie istnieje związek
pomiędzy wyjściową liczbą białych krwinek (WBC) a wystąpieniem
hiperleukocytozy, jak również nie istnieje korelacja pomiędzy
wyjściową liczbą WBC a maksymalnymi wartościami WBC.
Hiperleukocytozy nigdy nie leczono za pomocą dodatkowej
chemioterapii. Hiperleukocytoza zanikała podczas dalszego podawania
produktu TRISENOX. Wartości WBC podczas leczenia konsolidującego
nie były tak duże, jak podczas leczenia indukującego i wynosiły
< 10 x 10 3 / µ l, z wyjątkiem jednego
pacjenta, u którego wartość WBC podczas leczenia konsolidującego
wynosiła 22 x 10 3 / µ l. Leukocytoza wystąpiła u
dwudziestu pacjentów (50%), jednak u wszystkich tych pacjentów
liczba WBC malała lub ulegała normalizacji do czasu remisji w
obrazie szpiku i nie było konieczne stosowanie cytotoksycznej
chemioterapii lub leukoferezy.
Trisenox - przedawkowanie
Jeśli objawy sugerują wystąpienie ostrej toksyczności arsenu
(np. konwulsje, osłabienie mięśni i splątanie) należy natychmiast
przerwać podawanie produktu TRISENOX i można rozważyć włączenie
terapii chelatującej penicylaminą w dawce ≤ 1 g na dobę. Czas
leczenia penicylaminą należy oszacować, biorąc pod uwagę wartości
związków arsenu w moczu w badaniach diagnostycznych. W przypadku
pacjentów, którzy nie mogą przyjmować leków doustnie, można
rozważyć podawanie domięśniowe dimerkaprolu w dawce 3 mg/kg mc. co
4 godziny, aż do ustąpienia toksyczności bezpośrednio zagrażającej
życiu. Następnie można podać doustnie penicylaminę w dawce ≤
1 g na dobę. W przypadku koagulopatii zaleca się doustne podawanie
jako środka chelatującego kwasu dimerkaptobursztynowego (DMSA,
Succimer) 10 mg/kg mc. lub 350 mg/m 2 pc.
co 8 godzin przez 5 dni, a następnie co 12 godzin przez 2
tygodnie. W przypadku pacjentów z ciężkim, ostrym przedawkowaniem
arsenu należy rozważyć zastosowanie dializy.
Trisenox - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek
substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1.
Trisenox - działania niepożądane
Podczas badań klinicznych związane z leczeniem reakcje
niepożądane 3. i 4. stopnia wg skali CTC wystąpiły u 37 %
pacjentów. Do najczęściej zgłaszanych działań należy hiperglikemia,
hipokaliemia, neutropenia oraz zwiększenie aktywności
aminotransferazy alaninowej (AlAT). Leukocytoza wystąpiła u 50%
pacjentów z APL i była odnotowana w ocenie hematologicznej.
Przypadki ciężkich reakcji niepożądanych były częste (1-10%) i
spodziewano się ich w tej populacji. Takie przypadki ciężkich
reakcji niepożądanych, związanych z produktem TRISENOX obejmowały
zespół różnicowania APL (3), leukocytozę (3), wydłużenie odstępu QT
(4, 1 przypadek z torsade de pointes ),
migotanie/trzepotanie przedsionków (1), hiperglikemię (2) oraz
różne przypadki ciężkich reakcji niepożądanych związanych z
krwotokiem, zakażeniami, bólem, biegunką i nudnościami.
Zwykle, pojawiające się w związku z leczeniem działania
niepożądane miały tendencję do zanikania wraz z upływem czasu, co
prawdopodobnie można tłumaczyć łagodzeniem choroby podstawowej.
Pacjenci wykazywali tendencję do lepszego tolerowania leczenia
konsolidującego i podtrzymującego, niż leczenia indukującego.
Prawdopodobnie wynika to z mylenia działań niepożądanych z
niekontrolowanym rozwojem choroby na początku leczenia i
jednoczesnym podawaniem wielu leków koniecznych dla opanowania
objawów i choroby.
Zaobserwowano następujące działania niepożądane w czasie
stosowania produktu TRISENOX w badaniach klinicznych i(lub) po
wprowadzeniu do obrotu. Wymienione poniżej działania niepożądane
podane są wg klasyfikacji układów i narządów MedDRA oraz częstości
występowania w badaniach klinicznych produktu TRISENOX u 52
pacjentów z nawracającą/oporną na leczenie APL Częstość działań
niepożądanych podano jako: bardzo często ≥1/10, często ≥1/100 do
< 1/10, niezbyt często ≥
1/1 000 do < 1/100, nie znana (częstość nie może być
określona na podstawie dostępnych danych).
W obrębie każdej grupy o określonej częstości występowania
objawy niepożądane są wymienione zgodnie ze zmniejszającym się
nasileniem.
Zakażenia i zarażenia pasożytnicze
Półpasiec ( Herpes zoster )
Posocznica
Zapalenie płuc
|
Często
Nie znana Nie znana
|
Nie znana
Nie znana Nie znana
|
Zaburzenia krwi i układu chłonnego
Neutropenia z gorączką
Leukocytoza
Neutropenia
Pancytopenia
Trombocytopenia
Niedokrwistość Leukopenia
Limfopenia
|
Często Często
Często
Często
Często
Często
Nie znana Nie znana
|
Często Często
Często
Często
Często
Nie znana
Nie znana Nie znana
|
Zaburzenia metabolizmu i odżywiania
|
|
|
Hiperglikemia
Hipokaliemia
Hipomagnezemia
Hipernatremia
Kwasica ketonowa
Hipermagnezemia Odwodnienie
Zatrzymanie płynów
|
Bardzo często Bardzo często
Bardzo często
Często
Często
Często
Nie znana Nie znana
|
Bardzo często Bardzo często
Często
Często
Często
Nie znana
Nie znana Nie znana
|
Zaburzenia psychiczne
Stan splątania
|
Nie znana
|
Nie znana
|
Zaburzenia układu nerwowego
Parestezje
Zawroty głowy
Ból głowy Drgawki
|
Bardzo często Bardzo często
Bardzo często
Często
|
Często
Nie znana
Nie znana Nie znana
|
Zaburzenia oka Nieostre widzenie
|
Często
|
Nie znana
|
Zaburzenia serca Tachykardia Wysięk osierdziowy
Ekstrasystolia komorowa
Niewydolność serca
Tachykardia komorowa
|
Bardzo często
Często
Często
Nie znana Nie znana
|
Często
Często
Nie znana
Nie znana Nie znana
|
Zaburzenia naczyniowe
Zapalenie naczyń
Niedociśnienie
|
Często
Często
|
Często
Nie znana
|
Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i
Zespół różnicowania
Duszność
Niedotlenienie tkanek
Wysięk opłucnowy
Ból związany z zapaleniem opłucnej
Krwawienia płucne
Nietypowe zapalenia płuc
|
śródpiersia
Bardzo często Bardzo często
Często
Często
Często
Często
Nie znana
|
Bardzo często
Często
Często
Często
Często
Często
Nie znana
|
Zaburzenia żołądka i jelit
Biegunka
Wymioty Nudności
Ból brzucha
|
Bardzo często Bardzo często
Bardzo często
Często
|
Często
Nie znana
Nie znana
Często
|
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej
Świąd
Wysypka
Rumień
Obrzęk twarzy
|
Bardzo często
Bardzo często
Często Często
|
Nie znana
Nie znana
Często
Nie znana
|
Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej
Ból mięśni
Ból stawów
Ból kości
|
Bardzo często
Często
Często
|
Często Często
Często
|
Zaburzenia nerek i dróg moczowych
Niewydolność nerek
|
Często
|
Nie znana
|
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania
Gorączka Ból
Zmęczenie
|
Bardzo często
Bardzo często Bardzo często
|
Często
Często
Nie znana
|
Obrzęk
Ból w klatce piersiowej Dreszcze
|
Bardzo często
Często Często
|
Nie znana
Często
Nie znana
|
Badania diagnostyczne Zwiększenie aktywności AlAT
Zwiększenie aktywności aminotransferazy asparaginianowej
-AspAT
Wydłużenie odstępu QT w zapisie EKG Hiperbilirubinemia
Zwiększone stężenie kreatyniny we krwi
Zwiększenie masy ciała Zwiększenie aktywności
gammaglutamylotransferazy*
|
Bardzo często
Bardzo często
Bardzo często
Często
Często
Często
Nie znana*
|
Często
Często
Często
Często
Nie znana
Nie znana
Nie znana*
|
*W badaniu CALGB C9710 zgłoszono 2 przypadki zwiększenia
aktywności GGT stopnia ≥3 na 200 pacjentów otrzymujących cykle
konsolidacyjne produktu TRISENOX (cykl 1 i cykl 2), natomiast w
grupie kontrolnej nie zgłoszono żadnego przypadku.
Podczas leczenia produktem TRISENOX u 14 z 52 pacjentów
biorących udział w badaniach APL wystąpił co najmniej jeden objaw
zespołu różnicowania APL, charakteryzującego się gorączką,
dusznością, zwiększeniem masy ciała, naciekami płucnymi i
obecnością płynu wysiękowego w opłucnej lub osierdziu, z
leukocytozą lub bez leukocytozy (patrz punkt 4.4). Podczas leczenia
indukującego u dwudziestu siedmiu pacjentów wystąpiła leukocytoza
(WBC ≥ 10 x 10 3 / µ l), u 4 z nich wartości
przekraczały 100 000/ µ l. Pomiary wyjściowe liczby białych
krwinek (WBC) nie korelowały z rozwojem leukocytozy podczas
badania, a wartości WBC podczas leczenia konsolidującego nie były
tak wysokie, jak podczas leczenia indukującego. Podczas tych badań
leukocytozy nie leczono chemioterapią. Leki stosowane do
zmniejszenia liczby białych krwinek często nasilają toksyczność
związaną z leukocytozą i żadne standardowe podejście nie było
skuteczne. Jeden pacjent leczony w ramach programu zezwalającego na
użycie leku przed jego zarejestrowaniem (tzw. compassionate use)
zmarł z powodu udaru niedokrwiennego mózgu. Miało to związek z
leukocytozą, która wystąpiła po leczeniu lekami
chemoterapeutycznymi zastosowanymi w celu zmniejszenia liczby
WBC.
Zalecanym podejściem jest obserwacja, a interwencję
stosuje się jedynie w wybranych przypadkach.
Wskaźnik śmiertelności w badaniach zasadniczych w związku
z krwotokiem, któremu towarzyszy rozsiane wykrzepianie
wewnątrznaczyniowe (DIC) był bardzo częsty (> 10%). Było to
zgodne z wcześniejszymi doniesieniami o śmiertelności w
piśmiennictwie.
Trójtlenek arsenu może powodować wydłużenie odstępu QT
(patrz punkt 4.4). Wydłużenie QT może prowadzić do arytmii
komorowej typu torsade de pointes , która może zakończyć się
śmiercią. Ryzyko torsade de pointes wiąże się z zakresem
wydłużenia odstępu QT, jednoczesnym podawaniem leków wydłużających
odstęp QT, torsade de pointes w wywiadzie, istniejącym
wcześniej wydłużeniem odstępu QT, zastoinową niewydolnością serca,
podawaniem diuretyków nie oszczędzających potasu lub innymi stanami
powodującymi wystąpienie hipokaliemii lub hipomagnezemii. U jednej
pacjentki (otrzymującej kilka leków jednocześnie, w tym
amfoterycynę B) wystąpił bezobjawowy przypadek torsade de
pointes podczas leczenia indukującego nawrotu APL trójtlenkiem
arsenu. Pacjentka przeszła do fazy leczenia konsolidującego bez
dalszych objawów wydłużenia odstępu QT.
Neuropatia obwodowa charakteryzująca się
parestezją/zaburzeniem czucia jest częstym i dobrze poznanym
wynikiem działania arsenu obecnego w otoczeniu. Jedynie dwóch
pacjentów wcześniej przerwało leczenie w związku z tym działaniem
niepożądanym, a jednemu z nich w kolejnym protokole podano
dodatkowo TRISENOX. U 44% pacjentów wystąpiły objawy, które mogły
się wiązać z neuropatią. W większości objawy miały charakter
łagodny do umiarkowanego i były odwracalne po przerwaniu leczenia
produktem TRISENOX.
W doniesieniach porejestracyjnych, zespół różnicowania (
ang. differentation syndrome ), podobnie jak zespół kwasu
retinowego, występował również w leczeniu produktem TRISENOX
nowotworów złośliwych innych niż ostra białaczka
promielocytowa.
Komentarze