Topiran

Topiran - dawkowanie

Zalecenia ogólne:

Leczenie należy rozpocząć od małej dawki, a następnie stopniowo ją zwiększać do uzyskania skutecznej dawki. Dostosowanie dawki powinno być uzależnione od odpowiedzi klinicznej pacjenta na leczenie.

Produkt leczniczy Topiran jest dostępny w postaci tabletek powlekanych. Tabletek nie należy przełamywać.

Nie ma konieczności monitorowania stężenia topiramatu w osoczu w celu zoptymalizowania dawki produktu leczniczego Topiran. W rzadkich przypadkach, stosowanie topiramatu z fenytoiną może powodować konieczność dostosowania dawki fenytoiny w celu uzyskania odpowiedniej odpowiedzi klinicznej. Rozpoczęcie lub przerwanie terapii łączonej fenytoiny lub karbamazepiny z topiramatem, może wymagać dostosowania dawki topiramatu.

Produkt leczniczy Topiran można stosować niezależnie od posiłków.

U pacjentów z napadami padaczkowymi lub epilepsją w wywiadzie lub bez nich, leki przeciwpadaczkowe w tym topiramat należy odstawiać stopniowo aby zminimalizować ryzyko wystąpienia lub zwiększenia częstości napadów padaczkowych. W badania klinicznych dzienną dawkę zmniejszano w odstępach tygodniowych o 50-100 mg u pacjentów z epilepsją i o 25 do 50 mg u pacjentów dorosłych, którzy przyjmowali do100 mg/dobę topiramatu w leczeniu profilaktycznym migrenowego bólu głowy. W badaniach klinicznych u dzieci, topiramat odstawiano stopniowo przez 2-8 tygodni.

Monoterapia w padaczce

Zalecenia ogólne

Jeżeli w celu osiągnięcia monoterapii topiramatem, odstawiany jest inny lek przeciwpadaczkowy, należy uwzględnić możliwą zmianę skuteczności zapobiegania napadom padaczkowym. Jeżeli nie ma konieczności natychmiastowego odstawienia leku przeciwpadaczkowego stosowanego jednocześnie z topiramatem, zaleca się stopniowe zmniejszanie dawki tego leku. Dawkę jednocześnie stosowanego leku przeciwpadaczkowego należy zmniejszać o około 1/3 w odstępach dwutygodniowych.

Odstawianie leków indukujących enzymy może spowodować wzrost stężenie topiramatu i w klinicznie uzasadnionych przypadkach konieczne może być zmniejszenie dawki topiramatu.

Dorośli:

Dobierając dawkę należy kierować się odpowiedzią kliniczną na leczenie. Dostosowywanie dawki należy rozpocząć od 25 mg na noc przez 1 tydzień. Następnie dawkę dobową należy zwiększać o 25 mg do 50 mg/dobę w odstępach jedno- lub dwutygodniowych, podając w 2 dawkach podzielonych. Jeżeli pacjent nie toleruje takiego schematu dostosowywania dawki, należy zastosować mniejsze dawki w okresie zwiększania dawek lub dłuższe etapy przejściowe.

Zalecana początkowa dawka podtrzymująca w monoterapii wynosi od 100 mg/dobę do 200 mg/dobę w dwóch dawkach podzielonych, a zalecana maksymalna dawka dobowa wynosi 500 mg w dwóch dawkach podzielonych. Niektórzy pacjenci z trudną do wyleczenia formą padaczki tolerowali dawki do 1000 mg/dobę. Te zalecenia dotyczące dawkowania dotyczą wszystkich pacjentów dorosłych, w tym pacjentów w podeszłym wieku, bez chorób nerek.

Dzieci (w wieku 6 lat i starsze):

Dobierając dawkę należy kierować się odpowiedzią kliniczną na leczenie. U dzieci powyżej szóstego roku życia leczenie należy rozpoczynać od 0,5 do 1 mg/kg mc. na noc przez 1 tydzień. Następnie dawkę dobową należy zwiększać o 0,5 do 1 mg/kg mc./dobę (w 2 dawkach podzielonych) w odstępach jedno- lub dwutygodniowych. Jeżeli dziecko nie toleruje takiego schematu dostosowywania dawki, należy zastosować mniejsze dawki w okresie zwiększania dawek lub dłuższe etapy przejściowe.

Zalecana dawka początkowa podtrzymująca w monoterapii u dzieci powyżej 6 lat zależy od odpowiedzi klinicznej na leczenie i wynosi 100 mg/dobę (czyli około 2,0 mg/kg mc./dobę u dzieci w wieku 6-16 lat).

Leczenie uzupełniające w padaczce (napady częściowe świeżo rozpoznane wtórnie uogólnione lub nie, pierwotnie uogólnione napady kloniczno-toniczne oraz napady powiązane z zespołem Lennoxa-Gastauta).

Dorośli:

Początkowo 25 do 50 mg na noc przez 1 tydzień. U niektórych pacjentów leczenie rozpoczynano od niższej dawki, nie przeprowadzono jednak systematycznych badań dotyczących tego typu leczenia. Następnie dawkę dobową należy zwiększać o 25 do 50 mg/dobę w odstępach jedno- lub dwutygodniowych, podając w 2 dawkach podzielonych.

U niektórych pacjentów pożądany efekt leczenia osiągano podając lek raz na dobę.

W badaniach klinicznych w leczeniu uzupełniającym, najniższą skuteczną dawką było 200 mg. Zazwyczaj stosowana dawka wynosi 200-400 mg w dwóch dawkach podzielonych.

Zalecane dawkowanie dotyczy wszystkich pacjentów dorosłych, w tym pacjentów w podeszłym wieku, bez chorób nerek (patrz punkt 4.4).

Dzieci ( w wieku 2 lat i starsze):

Zalecana dawka dobowa topiramatu w leczeniu uzupełniającym wynosi około 5 do 9 mg/kg mc./dobę w dwóch dawkach podzielonych. Dostosowywanie dawki należy rozpocząć od 25 mg (lub mniej w granicach od 1 do 3 mg/kg mc./dobę) na noc przez pierwszy tydzień. Następnie dawkę dobową należy zwiększać w odstępach jedno- lub dwutygodniowych o 1 do 3 mg/kg mc./dobę (w dwóch dawkach podzielonych) do czasu uzyskania optymalnej odpowiedzi na leczenie.

Badano dawki do 30 mg/kg mc./dobę i były one na ogół dobrze tolerowane.

Migrena

Dorośli

Zalecana dawka początkowa topiramatu w zapobieganiu migrenowym bólom głowy wynosi 100 mg/dobę podawane w dwóch dawkach podzielonych. Dostosowywanie dawki należy rozpocząć od 25 mg na noc przez 1 tydzień. Następnie dawkę dobową należy zwiększać o 25 mg/dobę w odstępach jednotygodniowych. Jeżeli pacjent nie toleruje takiego schematu zwiększania dawki, można wydłużyć odstępy między zwiększaniem dawek. U niektórych pacjentów wystarczającą korzyść kliniczną osiąga się przy dawce 50 mg/dobę; inni otrzymywali całkowitą dawkę dzienną do 200 mg/dobę. Taka dawka może być korzystna dla niektórych pacjentów, należy jednak wziąć pod uwagę zwiększone ryzyko działań niepożądanych.

Dzieci

Nie zaleca się stosowania topiramatu w leczeniu i zapobieganiu migrenie u dzieci ze względu na niewystarczające dane dotyczące bezpieczeństwa i skuteczności.

Zalecenia ogólne dotyczące stosowania topiramatu u grup specjalnych

Zaburzenia czynności nerek

U pacjentów z zaburzeniem czynności nerek (klirens kreatyniny ≤ 60 ml/min) należy zachować szczególną ostrożność podając preparat leczniczy Topiran ponieważ klirens osocza i nerkowy jest zmniejszony. U pacjentów z zaburzeniem czynności nerek czas dostosowywania dawki może być dłuższy ze względu na dłuższy czas osiągania stanu równowagi po każdym zwiększeniu dawki.

U pacjentów z końcowym stadium niewydolności nerek, u których topiramat jest usuwany na drodze hemodializy w dniach dializy dawkę należy zwiększyć o dodatkową dawkę wynoszącą połowę dawki dobowej. Dodatkową dawkę należy podzielić na dawki podawane na początku oraz po zakończeniu zabiegu dializowania. Dodatkowa dawka może zależeć od zastosowanego sprzętu dializującego.

Zaburzenie czynności wątroby

U pacjentów z umiarkowanym i ostrym zaburzeniem czynności wątroby należy zachować ostrożność podając topiramat ze względu na zmniejszony klirens topiramatu.

Pacjenci w podeszłym wieku

Nie ma konieczności dostosowywania dawki o ile nie występuje zaburzenie czynności nerek.

Topiran - środki ostrożności

W przypadku, gdy medycznie uzasadnione jest nagłe odstawienie topiramatu, pacjent po odstawieniu powinien być odpowiednio monitorowany (patrz punkt 4.2). Podobnie jak w przypadku innych leków przeciwpadaczkowych , stosowanie topiramatu może powodować zwiększenie częstości napadów padaczkowych lub początek nowego typu napadów. Może to być związane z przyjmowaniem zbyt dużej dawki topiramatu, zmniejszeniem stężenia w osoczu leku przeciwpadaczkowego stosowanego równocześnie z topiramatem, zaostrzeniem choroby lub być efektem paradoksalnym.

Ważne jest odpowiednie nawodnienie organizmu podczas przyjmowania topiramatu. Może to zmniejszyć ryzyko wystąpienia kamicy nerkowej (patrz poniżej). Odpowiednie nawodnienie przed oraz w trakcie czynności takich jak ćwiczenia fizyczne lub narażenie na wysokie temperatury może zmniejszyć ryzyko wystąpienia działań niepożądanych związanych z przegrzaniem (patrz punkt 4.8.).

Oligohydroza:

Oligohydrozę (zmniejszone wydzielanie potu) notowano u pacjentów stosujących topiramat. Zmniejszenie wydzielania potu i wzrost temperatury ciała mogą wystąpić w szczególności u małych dzieci narażonych na wysoką temperaturę otoczenia.

Zaburzenia nastroju / depresja:

W trakcie leczenia topiramatem obserwowano wzrost częstości występowania huśtawek nastrojów i depresji.

Próby samobójcze/myśli samobójcze:

U pacjentów, u których stosowano leki przeciwpadaczkowe w poszczególnych wskazaniach, odnotowano przypadki myśli i zachowań samobójczych. Meta-analiza randomizowanych, kontrolowanych placebo badań leków przeciwpadaczkowych również wskazuje na niewielkie zwiększenie ryzyka myśli i zachowań samobójczych. Nie jest znany mechanizm powstawania tego ryzyka, a dostępne dane nie wykluczają możliwości, że zwiększone ryzyko występuje także podczas stosowania topiramatu.

W badaniach klinicznych dotyczących topiramatu, przeprowadzonych z zastosowaniem podwójnie ślepej próby, zdarzenia samobójcze (myśli samobójcze, próby samobójcze, samobójstwa) wystąpiły u 0,5% pacjentów leczonych topiramatem (46 prób / 8 652 leczonych pacjentów) prawie trzy razy częściej niż u pacjentów przyjmujących placebo (0,2%; 8 prób / 4 045 leczonych pacjentów).

W związku z tym należy uważnie obserwować, czy u pacjenta nie występują myśli i zachowania samobójcze i w razie konieczności rozważyć zastosowanie odpowiedniego leczenia. Pacjentów (oraz ich opiekunów) należy poinformować, że w razie wystąpienia myśli lub zachowań samobójczych należy poradzić się lekarza.

Kamica nerkowa:

U niektórych pacjentów, szczególnie tych podatnych na kamicę nerkową, stosowanie topiramatu może powodować wzrost ryzyka powstawania kamieni nerkowych i związanych z tym objawów, takich jak kolka nerkowa, ból nerki lub ból w boku.

Czynniki ryzyka wystąpienia kamicy nerkowej obejmują wcześniejsze występowanie kamieni, kamicę nerkową i hiperkalciurię w wywiadzie rodzinnym. Jednak żaden z tych czynników ryzyka nie pozwala jednoznacznie przewidzieć wystąpienia kamieni w trakcie leczenia topiramatem. Ponadto, ryzyko to może być większe u pacjentów przyjmujących jednocześnie inne leki predysponujące do kamicy nerkowej.

Obniżenie czynności wątroby:

W przypadku zaburzenia czynności wątroby topiramat należy podawać ostrożnie ze względu na możliwość zmniejszenia klirensu topiramatu.

Ostra krótkowzroczność i wtórna jaskra z zamkniętym kątem przesączania:

U pacjentów stosujących topiramat zaobserwowano występowanie zespołu obejmującego ostrą krótkowzroczność z towarzyszącą wtórną jaskrą z zamkniętym kątem przesączania. Objawy obejmują gwałtowne zmniejszenie ostrości widzenia i (lub) ból gałki ocznej. W badaniach okulistycznych można stwierdzić krótkowzroczność, skrócenie przedniej komory oka, przekrwienie gałki ocznej (zaczerwienienie) oraz podwyższenie ciśnienia wewnątrzgałkowego z rozszerzeniem źrenicy lub bez rozszerzenia. Objawom tym może towarzyszyć wysięk nadrzęskowy prowadzący do przesunięcia do przodu soczewki i tęczówki z towarzyszącą wtórną jaskrą z zamkniętym kątem przesączania. Objawy zazwyczaj występują w ciągu pierwszego miesiąca od rozpoczęcia leczenia. W przeciwieństwie do pierwotnej jaskry ze zwężonym kątem przesączania, która rzadko występuje u pacjentów w wieku poniżej 40 lat, wtórna jaskra z zamkniętym kątem przesączania związana ze stosowaniem topiramatu występowała zarówno u dzieci jak i dorosłych. Leczenie obejmuje możliwie najszybsze odstawienie topiramatu oraz odpowiednie postępowanie mające na celu obniżenie ciśnienia wewnątrzgałkowego.

Takie postępowanie na ogół prowadzi do zmniejszenia ciśnienia wewnątrzgałkowego.

Podwyższone ciśnienie wewnątrzgałkowe o dowolnej etiologii, nieleczone prowadzi do poważnych konsekwencji włączając całkowitą utratę wzroku.

Należy ocenić czy pacjent z chorobami oczu w wywiadzie powinien być leczony topiramatem.

Kwasica metaboliczna:

W trakcie stosowania topiramatu może wystąpić hiperchloremiczna kwasica metaboliczna z luką anionową (czyli zmniejszenie stężenia wodorowęglanów w surowicy poniżej normy przy braku alkalozy oddechowej) na skutek hamującego działania topiramatu na nerkową anhydrazę węglanową. Zazwyczaj zmniejszenie stężenia wodorowęglanów występuje we wczesnej fazie leczenia chociaż może wystąpić w dowolnym momencie podczas przyjmowania topiramatu. Zmniejszenie stężenia wodorowęglanów jest zwykle niewielkie do umiarkowanego (średnie zmniejszenie wynosi 4 mmol/l po dawkach 100 mg/dobę lub większych u pacjentów dorosłych i około 6 mg/kg mc./dobę u dzieci). W rzadkich przypadkach nastąpił spadek stężenia wodorowęglanów poniżej 10 mmol/l. Stany lub terapie sprzyjające powstawaniu kwasicy (w tym choroby nerek, ciężkie zaburzenia oddychania, stan padaczkowy, biegunka, zabieg chirurgiczny, dieta ketogeniczna lub niektóre leki produkty lecznicze) mogą dodatkowo wpływać na zmniejszenie stężenia wodorowęglanów wywołane przez topiramat.

Chroniczna kwasica metaboliczna zwiększa ryzyko powstawania kamieni nerkowych i może nawet prowadzić do osteopenii.

Chroniczna kwasica metaboliczna u dzieci może spowodować spowolnienie tempa wzrostu. Nie przeprowadzono systematycznych badań dotyczących wpływu topiramatu na wzrost lub rozwój kośćca u pacjentów dorosłych ani u dzieci.

W zależności od schorzenia podstawowego, zaleca się przeprowadzenie odpowiednich badań obejmujących oznaczanie stężenia wodorowęglanów w surowicy podczas stosowania topiramatu. W razie wystąpienia objawów przedmiotowych lub podmiotowych (np. oddech Kussmaula, duszność, jadłowstręt, nudności, wymioty, nadmierne zmęczenie, częstoskurcz lub arytmia) wskazujących na obecność kwasicy metabolicznej zaleca się wykonanie pomiaru stężenia wodorowęglanów w surowicy. W przypadku rozwoju i utrzymywania się kwasicy metabolicznej, należy rozważyć zmniejszenie dawki lub odstawienie leczenia topiramatem (z zastosowaniem stopniowego zmniejszania dawki).

Topiramat należy stosować z zachowaniem ostrożności u pacjentów ze schorzeniami lub otrzymującymi terapie, które zwiększają ryzyko wystąpienia kwasicy metabolicznej.

Suplementacja diety

U niektórych pacjentów leczonych topiramatem może dojść do utraty masy ciała. Podczas stosowania topiramatu zaleca się regularne ważenie. Należy rozważyć suplementację diety lub zwiększenie ilości spożywanego pożywienia w przypadku tracenia na wadze podczas przyjmowania topiramatu.

Nietolerancja laktozy

Produkt leczniczy zawiera laktozę. Nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

Zaburzenie funkcji poznawczych

Zaburzenie funkcji poznawczych w padaczce występuje na skutek wielu czynników i może być spowodowane schorzeniami podstawowymi, padaczką lub leczeniem przeciwpadaczkowym. W literaturze odnotowano przypadki występowania zaburzeń funkcji poznawczych u pacjentów dorosłych, które wymagały zmniejszenia dawki lub odstawienia leczenia topiramatem. Nie ma jednak wystarczających badań dotyczących wpływu na funkcje poznawcze u dzieci leczonych topiramatem i jego skutki wymagają dalszych wyjaśnień.

Topiran - przedawkowanie

Objawy przedmiotowe i podmiotowe:

Opisywano przypadki przedawkowania topiramatu. Objawy przedmiotowe i podmiotowe obejmowały drgawki, senność, zaburzenia mowy, niewyraźne widzenie, podwójne widzenie, zaburzenia myślenia, letarg, zaburzenia koordynacji, stupor, niedociśnienie tętnicze, ból brzucha, pobudzenie, zawroty głowy i depresja. W większości przypadków nie miały one ciężkich następstw klinicznych, ale istnieją doniesienia o zgonach po jednoczesnym przedawkowaniu kilku leków, w tym topiramatu.

Przedawkowanie topiramatu może wywołać ciężką kwasicę metaboliczną (patrz punkt 4.4).

Leczenie:

W przypadku ostrego przedawkowania topiramatu, jeśli lek został przyjęty niedawno, należy natychmiast zastosować płukanie żołądka lub wywołać wymioty. Wykazano, że aktywowany węgiel adsorbuje topiramat in vitro. Leczenie powinno być wspomagające, a pacjent dobrze nawodniony. Wykazano, że hemodializa jest skutecznym sposobem usuwania topiramatu z organizmu.