Topiramat Pfizer

Topiramat Pfizer - dawkowanie

Ogólne:

Zaleca się rozpoczynanie leczenia od małych dawek, a następnie jej zwiększanie aż do osiągnięcia dawki skutecznej. Dawkę i jej zwiększanie należy dostosować w zależności od efektu klinicznego. Tabletek Topiramat Pfizer nie należy dzielić i można je przyjmować niezależnie od posiłków.

Monitorowanie stężenia leku w osoczu nie jest konieczne do optymalizacji leczenia topiramatem. W rzadkich przypadkach dodanie topiramatu do leczenia fenytoiną może wymagać dostosowania dawki fenytoiny w celu uzyskania optymalnej skuteczności leczenia. Dodanie lub odstawienie fenytoiny lub karbamazepiny podczas leczenia uzupełniającego lekiem Topiramat Pfizer może wymagać dostosowania dawki topiramatu.

U pacjentów z lub bez historii napadów padaczkowych i padaczki w wywiadzie, leki przeciwpadaczkowe, w tym topiramat, należy odstawiać stopniowo, w celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia lub wzrostu częstości napadów padaczkowych. W badaniach klinicznych dawki dobowe zmniejszano w odstępach tygodniowych o 50 do 100 mg u dorosłych z padaczką oraz o 25 do 50 mg u dorosłych przyjmujących topiramat w dawkach do 100 mg na dobę w profilaktyce migreny. W badaniach klinicznych u dzieci topiramat odstawiano stopniowo w ciągu 2-8 tygodni.

Monoterapia w leczeniu padaczki

Ogólne

Podczas odstawiania jednocześnie stosowanych leków przeciwpadaczkowych, w celu uzyskania monoterapii topiramatem, należy wziąć pod uwagę wpływ odstawienia leku na kontrolę napadów padaczkowych. Zaleca się stopniowe odstawianie, zmniejszając dawki jednocześnie stosowanego leku przeciwpadaczkowego co 2 tygodnie, mniej-więcej o jedną trzecią, chyba że obawy o bezpieczeństwo wymagają szybkiego odstawienia jednocześnie stosowanego leku przeciwpadaczkowego.

Podczas odstawiania produktów leczniczych indukujących enzymy, stężenia topiramatu wzrastają. Konieczne może być zmniejszenie dawki produktu Topiramat Pfizer, jeżeli będzie to klinicznie wskazane.

Dorośli

Dawkę i jej zwiększanie należy dostosować w zależności od efektu klinicznego. Leczenie należy rozpocząć od dawki 25 mg podawanej wieczorem przez 1 tydzień. Następnie dawki należy zwiększać w odstępach 1- lub 2-tygodniowych o 25 lub 50 mg na dobę, podawane w dwóch dawkach podzielonych. Jeżeli pacjent nie toleruje tego schematu dawkowania, dawkę można zwiększać o mniejsze ilości lub stosować dłuższe przerwy pomiędzy zwiększeniami dawki.

Zalecana docelowa dawka początkowa topiramatu w monoterapii u dorosłych wynosi 100 mg na dobę do 200 mg na dobę w dwóch dawkach podzielonych. Maksymalna zalecana dawka dobowa wynosi 500 mg na dobę w 2 dawkach podzielonych. Niektórzy pacjenci z padaczką oporną na leczenie tolerowali dawki topiramatu w monoterapii do 1000 mg na dobę. Powyższe zalecenia odnośnie dawkowania dotyczą wszystkich dorosłych, w tym pacjentów w podeszłym wieku bez objawowej choroby nerek.

Populacja dziecięca (dzieci w wieku powyżej 6 lat)

Dawkę i jej zwiększanie u dzieci należy dostosować w zależności od efektu klinicznego. Leczenie dzieci w wieku powyżej 6 lat należy rozpoczynać od dawki 0,5 do 1 mg/kg mc. na dobę, podawanej wieczorem przez pierwszy tydzień. Następnie dawkę należy zwiększać w odstępach 1- lub 2tygodniowych o 0,5 do 1 mg/kg mc. na dobę i podawać w dwóch dawkach podzielonych. Jeżeli dziecko nie toleruje tego schematu dawkowania, dawkę można zwiększać o mniejsze ilości lub stosować dłuższe przerwy pomiędzy zwiększeniami dawki.

Zalecany zakres docelowej dawki początkowej w monoterapii topiramatem u dzieci w wieku powyżej 6 lat wynosi 100 mg na dobę w zależności od odpowiedzi klinicznej (odpowiada to dawce dobowej 2,0 mg/kg mc. u dzieci w wieku 6-16 lat).

Leczenie wspomagające padaczki (napady padaczkowe początkowo częściowe z wtórnym uogólnieniem lub bez wtórnego uogólnienia, pierwotnie uogólnione napady toniczno-kloniczne oraz napady padaczkowe związane z zespołem Lennoxa-Gastauta)

Dorośli

Leczenie należy rozpocząć od dawki 25 do 50 mg, podawanej wieczorem przez jeden tydzień. Opisywano stosowanie mniejszych dawek początkowych, ale nie było to przedmiotem systematycznych badań. Następnie w odstępach 1- lub 2-tygodniowych dawkę należy zwiększać o 25 do 50 mg na dobę, podawane w dwóch dawkach podzielonych. U niektórych pacjentów można osiągnąć skuteczność leczenia w przypadku dawkowania raz na dobę.

W badaniach klinicznych leczenia wspomagającego najniższa skuteczna dawka wynosiła 200 mg. Zazwyczaj stosowana dawka dobowa wynosi 200 do 400 mg w dwóch dawkach podzielonych.

Powyższe zalecenia odnośnie dawkowania dotyczą wszystkich dorosłych, w tym pacjentów w podeszłym wieku bez objawowej choroby nerek (patrz punkt 4.4).

Populacja dziecięca (dzieci w wieku 2 lat i powyżej)

Zalecana całkowita dawka dobowa leku Topiramat Pfizer w leczeniu wspomagającym wynosi około 5 do 9 mg/kg masy ciała na dobę w dwóch dawkach podzielonych. Zwiększanie dawki należy rozpocząć od 25 mg (lub mniej, w zakresie 1 do 3 mg/kg masy ciała na dobę) wieczorem przez pierwszy tydzień. Następnie dawkę należy zwiększać w odstępach 1- lub 2-tygodniowych o 1 do 3 mg/kg masy ciała na dobę (w dwóch dawkach podzielonych), do osiągnięcia optymalnej odpowiedzi klinicznej.

Badano dawki dobowe do 30 mg/kg masy ciała na dobę i były one ogólnie dobrze tolerowane.

Migrena Dorośli

Zalecana całkowita dawka dobowa topiramatu w profilaktyce migreny wynosi 100 mg na dobę, podawane w dwóch dawkach podzielonych. Leczenie należy rozpocząć od dawki 25 mg podawanej wieczorem przez 1 tydzień. Następnie dawkę należy zwiększać o 25 mg na dobę w odstępach 1-tygodniowych. Jeżeli pacjent nie toleruje tego schematu dawkowania, można zastosować dłuższe przerwy pomiędzy zwiększeniami dawki. Niektórzy pacjenci mogą osiągać dobre wyniki leczenia w przypadku całkowitej dawki dobowej 50 mg. Pacjenci otrzymywali całkowitą dawkę dobową wynoszącą do 200 mg na dobę. Taka dawka może być korzystna u niektórych pacjentów, niemniej jednak zaleca się zachowanie ostrożności ze względu na zwiększoną częstość występowania działań niepożądanych.

Populacja dziecięca

Z powodu niewystarczających danych o bezpieczeństwie i skuteczności, topiramat nie jest zalecany w leczeniu lub profilaktyce migreny u dzieci.

Ogólne zalecenia dotyczące dawkowania leku Topiramat Pfizer w specjalnych grupach pacjentów Zaburzenia czynności nerek

U pacjentów z zaburzeniem czynności nerek (klirens kreatyniny ≤ 60 ml/min) należy zachować ostrożność podczas stosowania topiramatu, ze względu na zmniejszenie klirensu osoczowego i nerkowego topiramatu. U pacjentów ze stwierdzonym zaburzeniem czynności nerek czas do momentu uzyskania stanu stacjonarnego po każdej dawce może być dłuższy.

Topiramat jest usuwany z osocza podczas hemodializy. Dlatego u pacjentów ze schyłkową niewydolnością nerek w dniu zabiegu hemodializy należy podawać dodatkową dawkę topiramatu w przybliżeniu równą połowie dawki dobowej. Dodatkową dawkę należy podawać w dwóch dawkach podzielonych na początku i po zabiegu hemodializy. Dawka uzupełniająca może być różna w zależności od charakterystyki sprzętu używanego do dializy.

Zaburzenie czynności wątroby

U pacjentów z umiarkowaną lub ciężką niewydolnością wątroby topiramat należy podawać ostrożnie ze względu na ewentualne zmniejszenie klirensu topiramatu.

Pacjenci w podeszłym wieku

U pacjentów w podeszłym wieku z prawidłową czynnością nerek dostosowanie dawki nie jest konieczne.

Topiramat Pfizer - środki ostrożności

W przypadku, gdy szybkie odstawienie topiramatu jest konieczne ze względów medycznych, zaleca się odpowiednie monitorowanie pacjenta (szczegółowe informacje, patrz punkt 4.2).

Podobnie jak w przypadku pozostałych leków przeciwpadaczkowych, u niektórych pacjentów przyjmujących topiramat może wystąpić wzrost częstości napadów padaczkowych lub mogą wystąpić nowe rodzaje napadów padaczkowych. Powyższe zjawiska mogą być następstwem przedawkowania, zmniejszenia stężenia osoczowego jednocześnie stosowanych leków przeciwpadaczkowych, postępu choroby lub efektu paradoksalnego.

W trakcie stosowania topiramatu ważne jest odpowiednie nawodnienie organizmu. Nawodnienie może zmniejszyć ryzyko powstawania kamicy nerkowej (patrz poniżej). Odpowiednie nawodnienie organizmu podczas wysiłku fizycznego lub przy wysokiej temperaturze otoczenia może zmniejszać ryzyko działań niepożądanych związanych z przegrzaniem (patrz punkt 4.8).

Zmniejszona potliwość

Zmniejszona potliwość może być związana z leczeniem topiramatem i może wystąpić wraz z gorączką, przede wszystkim u małych dzieci przy wysokiej temperaturze otoczenia.

Zaburzenia nastroju i (lub) depresja

Zaburzenia nastroju oraz depresja występują z większą częstością podczas leczenia topiramatem.

Samobójstwa i (lub) myśli samobójcze

U pacjentów, u których stosowano leki przeciwpadaczkowe w poszczególnych wskazaniach, odnotowano przypadki myśli i zachowań samobójczych. Meta-analiza randomizowanych, kontrolowanych placebo badań leków przeciwpadaczkowych wskazuje na niewielkie zwiększenie ryzyka myśli i zachowań samobójczych. Nie jest znany mechanizm powstawania tego ryzyka, a dostępne dane nie wykluczają możliwości, że zwiększone ryzyko występuje także podczas stosowania topiramatu.

W badaniach klinicznych z podwójnie ślepą próbą przypadki związane z samobójstwem

(wyobrażenia i (lub) myśli samobójcze, próby samobójcze i samobójstwo) u pacjentów leczonych topiramatem występowały z częstotliwością 0,5% (46 przypadków na 8652 leczonych pacjentów) i 3 razy częściej niż u pacjentów, którym podawano placebo (0,2%; 8 przypadków na 4045 leczonych pacjentów).

W związku z tym należy uważnie obserwować, czy u pacjenta nie występują myśli i zachowania samobójcze i w razie konieczności rozważyć zastosowanie odpowiedniego leczenia. Pacjentów (oraz ich opiekunów) należy poinformować, że w razie wystąpienia myśli lub zachowań samobójczych należy poradzić się lekarza.

Kamica nerkowa

U niektórych pacjentów, szczególnie z predyspozycją do kamicy nerkowej, występuje zwiększone ryzyko powstawania kamieni nerkowych i związanych z nimi objawów przedmiotowych i podmiotowych, takich jak kolka nerkowa, ból nerek lub ból w boku.

Czynnikami ryzyka kamicy nerkowej są: wcześniejsze występowanie kamieni, kamica nerkowa w wywiadzie rodzinnym i hiperkalciuria. Jednakże żaden z tych czynników ryzyka nie przesądza o rozwoju kamicy w trakcie leczenia topiramatem. Ponadto pacjenci przyjmujący inne produkty lecznicze powodujące kamicę nerkową są w grupie podwyższonego ryzyka.

Pacjenci z niewydolnością wątroby

U pacjentów z niewydolnością wątroby topiramat należy podawać ostrożnie ze względu na ewentualne zmniejszenie klirensu topiramatu.

Ostra krótkowzroczność i wtórna jaskra z zamkniętym kątem przesączania U pacjentów przyjmujących topiramat obserwowano zespół składający się z ostrej krótkowzroczności w połączeniu z wtórną jaskrą z zamkniętym kątem przesączania. Objawy obejmują nagłe zmniejszenie ostrości widzenia i (lub) ból oczu. W badaniach okulistycznych można stwierdzić: krótkowzroczność, spłycenie przedniej komory oka, przekrwienie gałki ocznej (zaczerwienienie) oraz zwiększone ciśnienie wewnątrzgałkowe. Może występować rozszerzenie źrenic. Powyższym objawom może towarzyszyć wysięk nadrzęskowy, powodujący przesunięcie do przodu soczewki i tęczówki z wtórną jaskrą z zamkniętym kątem przesączania. Objawy zwykle występują w ciągu 1 miesiąca od rozpoczęcia leczenia topiramatem. W przeciwieństwie do pierwotnej jaskry z wąskim kątem przesączania, która występuje rzadko u pacjentów poniżej 40 roku życia, wtórna jaskra z zamkniętym kątem przesączania związana z leczeniem topiramatem była opisywana u dzieci oraz u dorosłych. Leczenie obejmuje przerwanie podawania topiramatu tak szybko, jak to jest klinicznie możliwe w ocenie lekarza prowadzącego, i odpowiednie postępowanie zmierzające do zmniejszenia ciśnienia wewnątrzgałkowego. Takie postępowanie na ogół prowadzi do zmniejszenia ciśnienia wewnątrzgałkowego.

Nieleczone zwiększone ciśnienie wewnątrzgałkowe bez względu na etiologię może prowadzić do ciężkich następstw, w tym trwałej utraty wzroku.

Należy określić, czy pacjenci z chorobami oczu w wywiadzie powinni być leczeni topiramatem.

Kwasica metaboliczna

Z leczeniem topiramatem może być związana hiperchloremiczna kwasica metaboliczna (tj. zmniejszenie stężenia wodorowęglanów w surowicy krwi poniżej dolnej granicy normy, przy braku zasadowicy oddechowej). W zależności od choroby zasadniczej, podczas leczenia topiramatem zaleca się odpowiednie badania, w tym badanie stężenia wodorowęglanu w osoczu.

W przypadku wystąpienia objawów wskazujących na wystąpienie kwasicy metabolicznej (np. oddech Kussmaula, duszność, jadłowstręt, nudności, wymioty, nadmierne zmęczenie, tachykardia, arytmia), zaleca się badanie stężenia wodorowęglanu w osoczu. W przypadku wystąpienia i utrzymywania się kwasicy metabolicznej należy rozważyć zmniejszenie dawki lub odstawienie topiramatu (stosując stopniowe zmniejszanie dawki). Zmniejszenie stężenia wodorowęglanów w surowicy jest spowodowane hamującym działaniem topiramatu na nerkową anhydrazę węglanową. Na ogół zmniejszenie stężenia wodorowęglanów występuje w początkowej fazie leczenia, jednak może wystąpić w każdym jego momencie. Spadki te są na ogół łagodne lub umiarkowane (średnie zmniejszenie stężenia o 4 mmol/l po dawkach 100 mg na dobę lub większych u dorosłych i po dawkach około 6 mg/kg masy ciała na dobę u dzieci). Rzadko pacjenci doświadczyli zmniejszenia stężenia do wartości poniżej 10 mmol/l. Stany lub terapie sprzyjające powstawaniu kwasicy (takie jak choroby nerek, ciężkie choroby układu oddechowego, stan padaczkowy, biegunka, operacja chirurgiczna, dieta ketogenna lub niektóre leki) mogą dodatkowo przyczynić się do zmniejszenia stężenia wodorowęglanów przez topiramat.

Przewlekła kwasica metaboliczna zwiększa ryzyko powstawania kamieni nerkowych i może potencjalnie prowadzić do osteopenii.

Przewlekła kwasica metaboliczna u dzieci może spowalniać wzrost. Nie przeprowadzono systematycznych badań wpływu topiramatu na wzrost i jego następstwa dotyczące kości w populacjach dzieci i osób dorosłych.

Należy zachować ostrożność podczas stosowania topiramatu u pacjentów ze stanami lub terapiami stanowiącymi czynnik ryzyka wystąpienia kwasicy metabolicznej.

Upośledzenie funkcji poznawczych

Występowanie zaburzeń poznawczych w padaczce jest wieloczynnikowe i może być związane z chorobą zasadniczą, padaczką (napadami drgawkowymi), a także leczeniem przeciwpadaczkowym. W literaturze naukowej opisywano przypadki zaburzeń procesów poznawczych u dorosłych przyjmujących topiramat, które wymagały zmniejszenia dawki lub przerwania leczenia. Natomiast badania dotyczące zaburzeń poznawczych w padaczce u dzieci leczonych topiramatem są niewystarczające i wymagają dalszej analizy.

Dieta uzupełniająca

U niektórych pacjentów przyjmujących topiramat może wystąpić zmniejszenie masy ciała. Zaleca się monitorowanie masy ciała u pacjentów otrzymujących topiramat. U pacjentów leczonych topiramatem, u których występuje zmniejszenie masy ciała, można rozważyć zwiększenie ilości spożywanego pokarmu lub stosowanie diety uzupełniającej.

Nietolerancja laktozy

Lek Topiramat Pfizer zawiera laktozę. Lek nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lappa) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

Topiramat Pfizer - przedawkowanie

Objawy przedmiotowe i podmiotowe

Opisywano przypadki przedawkowania topiramatu. Objawy przedmiotowe i podmiotowe obejmowały drgawki, senność, zaburzenia mowy, niewyraźnie widzenie, podwójne widzenie, zaburzenia myślenia, letarg, nieprawidłową koordynację, osłupienie, niedociśnienie, bóle brzucha, pobudzenie, zawroty głowy i depresję. W większości przypadków następstwa kliniczne nie były ciężkie, ale opisywano przypadki śmiertelne po przedawkowaniu wielu leków jednocześnie, w tym topiramatu.

Przedawkowanie topiramatu może prowadzić do ciężkiej kwasicy metabolicznej (patrz punkt 4.4).

Leczenie

W przypadku ostrego przedawkowania topiramatu, jeśli lek został przyjęty niedawno, należy natychmiast zastosować płukanie żołądka lub wywołać wymioty. Wykazano, że aktywowany węgiel adsorbuje topiramat in vitro. Leczenie powinno być wspomagające, a pacjent dobrze nawodniony. Wykazano, że hemodializa jest skutecznym sposobem usuwania topiramatu z organizmu.