Topimatil

Topimatil - dawkowanie

Zalecenia ogólne

Zaleca się rozpoczęcie leczenia od małej dawki, a następnie należy ją stopniowo zwiększać do osiągnięcia dawki skutecznej. Dawka oraz stopniowe jej zwiększanie powinno być dostosowane do odpowiedzi klinicznej na leczenie.

Tabletek powlekanych nie należy dzielić.

Kontrola stężenia topiramatu w osoczu w celu optymalizacji leczenia nie jest konieczna. W rzadkich przypadkach podawanie topiramatu jednocześnie z fenytoiną może wymagać dostosowania dawki fenytoiny, aby uzyskać optymalny wynik kliniczny. Włączanie lub odstawianie fenytoiny i karbamazepiny w leczeniu uzupełniającym może wymagać dostosowania dawki topiramatu.

Topiramat może być przyjmowany niezależnie od posiłków

U pacjentów z napadami padaczki lub bez w wywiadzie leki przeciwdrgawkowe, w tym topiramat,

należy odstawiać stopniowo, aby zmniejszyć do minimum niebezpieczeństwo wystąpienia napadów padaczkowych lub zwiększenia ich częstości. W badaniach klinicznych dawki dobowe były zmniejszane

w tygodniowych odstępach czasu, o 50 do 100 mg u osób dorosłych padaczką i o 25 do 50 mg u dorosłych przyjmujących topiramat w dawkach do 100 mg na dobę w profilaktyce migreny. W badaniach klinicznych z udziałem dzieci topiramat odstawiano stopniowo przez okres 2-8 tygodni.

Monoterapia padaczki

Zalecenia ogólne

W przypadku odstawiania jednocześnie stosowanych leków przeciwpadaczkowych w celu zmiany leczenia na monoterapię topiramatem, należy uwzględnić możliwy wpływ na kontrolę napadów padaczkowych. Zaleca się stopniowe zmniejszanie ich dawki o około jedną trzecią, w odstępach dwutygodniowych, chyba, że względy bezpieczeństwa powodują konieczność natychmiastowego zakończenia podawania (stosowanych jednocześnie) innych leków przeciwpadaczkowych.

Po zakończeniu stosowania produktów leczniczych indukujących enzymy może nastąpić zwiększenie stężenia topiramatu w osoczu. Zmniejszenie dawkowania topiramatu może być wskazane ze względów klinicznych.

Dorośli

Dawkę oraz stopniowe jej zwiększanie należy wyznaczyć na podstawie efektu klinicznego.

Dawkowanie należy rozpocząć od dawki 25 mg podawanej na noc przez pierwszy tydzień.

Następnie dawkę należy stopniowo zwiększać, w odstępach jedno- lub dwutygodniowych, o 25 lub 50 mg na dobę, podając produkt leczniczy w dwóch dawkach podzielonych. Jeśli pacjent nie toleruje powyższego schematu stopniowego zwiększania dawki, można zwiększać dawkę o mniejsze ilości lub wydłużyć odstępy między kolejnymi zwiększanymi dawkami.

Zalecana początkowa dawka docelowa w monoterapii topiramatem u dorosłych wynosi od 100 mg na dobę do 200 mg na dobę, podawana w dwóch dawkach podzielonych. Maksymalna zalecana dawka dobowa wynosi 500 mg w dwóch dawkach podzielonych. Niektórzy pacjenci z opornymi na leczenie postaciami padaczki tolerowali topiramat stosowany w monoterapii w dawkach do 1000 mg na dobę.

Takie dawkowanie zalecane jest w przypadku wszystkich osób dorosłych, w tym u osób w wieku podeszłym, u których nie występują choroby nerek.

Dzieci i młodzież (dzieci w wieku powyżej 6 lat)

Dawkę oraz stopniowe jej zwiększanie u dzieci należy ustalać na podstawie efektu klinicznego na leczenie. Leczenie dzieci w wieku powyżej 6 lat należy rozpocząć od dawki od 0,5 do 1 mg/kg masy ciała podawanej na noc przez pierwszy tydzień. Dawkę należy stopniowo zwiększać o 0,5 do 1 mg/kg masy ciała na dobę, w odstępach jedno- lub dwutygodniowych, podając produkt leczniczy w dwóch dawkach podzielonych. Jeśli dziecko nie toleruje powyższego schematu zwiększania dawki, można zwiększać dawkę o mniejsze ilości lub wydłużyć odstępy między kolejnymi zwiększanymi dawkami.

W monoterapii topiramatem u dzieci w wieku powyżej 6 lat zalecana początkowa dawka docelowa wynosi 100 mg na dobę w zależności od odpowiedzi klinicznej na leczenie (tj. około 2,0 mg/kg masy ciała na dobę u dzieci w wieku 6-16 lat).

Leczenie uzupełniające padaczki (z częściowymi napadami padaczkowymi z napadami wtórnie uogólnionymi lub bez, bądź z pierwotnie uogólnionymi napadami padaczkowymi toniczno-klonicznymi albo napadami padaczkowymi związanymi z zespołem Lennoxa-Gastauta)

Dorośli

Stosowanie produktu leczniczego należy rozpocząć od dawki 25 do 50 mg na noc przez pierwszy tydzień.

Odnotowano stosowanie niższych dawek początkowych, ale nie przeprowadzono systematycznych badań z użyciem tego schematu terapeutycznego. Następnie dawkę należy stopniowo zwiększać, w odstępach jedno- lub dwutygodniowych, o 25-50 mg na dobę, podając produkt leczniczy w dwóch dawkach podzielonych. U niektórych pacjentów można uzyskać skuteczność terapeutyczną przy stosowaniu produktu raz na dobę.

Dawka 200 mg stanowiła najmniejszą skuteczną dawkę leczniczą, jako terapia uzupełniająca w badaniach klinicznych. Typowa dawka dobowa produktu leczniczego wynosi 200 do 400 mg, podawana w dwóch dawkach podzielonych.

Takie dawkowanie jest zalecane w przypadku wszystkich osób dorosłych, w tym u osób w wieku

podeszłym, u których nie występują choroby nerek (patrz punkt 4.4).

Dzieci i młodzież (w wieku 2 lat i powyżej)

Zalecana całkowita dawka dobowa topiramatu w terapii uzupełniającej wynosi około 5 do 9 mg/kg masy ciała na dobę, podawana w dwóch dawkach podzielonych.

Stopniowe zwiększanie dawki należy rozpocząć od 25 mg (lub mniej – w zakresie od 1 do 3 mg/kg masy ciała na dobę) podawanych na noc przez pierwszy tydzień. Następnie dawkę należy stopniowo zwiększać w odstępach jedno- lub dwutygodniowych o 1 do 3 mg/kg masy ciała na dobę (podając produkt leczniczy w dwóch dawkach podzielonych), aby uzyskać optymalną odpowiedź kliniczną na leczenie.

Przebadano również stosowanie produktu w dawkach dziennych do 30 mg/kg masy ciała na dobę i stwierdzono, że były one na ogół dobrze tolerowane przez pacjentów.

Migrena

Dorośli

Zalecana całkowita dawka dobowa w przypadku, gdy topiramat stosowany jest w profilaktyce bólu migrenowego, wynosi 100 mg na dobę podawana w dwóch dawkach podzielonych. Stopniowe zwiększanie dawki należy rozpocząć od dawki 25 mg podawanej na noc przez pierwszy tydzień. Następnie dawkę można zwiększać o 25 mg na dobę, w odstępach jednotygodniowych. Jeśli pacjent nie toleruje powyższego schematu zwiększania dawki, można ją zwiększać w dłuższych odstępach czasu. Niektórzy pacjenci mogą uzyskać korzyść ze stosowania produktu leczniczego w całkowitej dawce dziennej rzędu 50 mg na dobę. Pacjenci otrzymywali produkt w całkowitej dawce dziennej do 200 mg na dobę. Chociaż u niektórych pacjentów dawka ta może być odpowiednia, zalecane jest, aby zwrócić szczególną uwagę na zwiększone ryzyko wystąpienia działań niepożądanych.

Dzieci i młodzież

Z powodu niewystarczających danych na temat bezpieczeństwa i skuteczności, topiramat nie jest zalecany do stosowania w leczeniu lub zapobieganiu atakom migreny u dzieci.

Ogólne zalecenia dotyczące dawkowania topiramatu w szczególnych grupach pacjentów.

Zaburzenia czynności nerek

Topiramat należy stosować ostrożnie u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek (CL_CR ≤ 60ml/min), ze względu na zmniejszony klirens osoczowy i nerkowy dla topiramatu. Pacjenci ze stwierdzonymi zaburzeniami czynności nerek wymagają dłuższego czasu do osiągnięcia stanu stacjonarnego dla każdej dawki.

W związku z tym, że u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek w stadium końcowym topiramat jest usuwany z osocza podczas hemodializy, w dniu przeprowadzania dializ powinna zostać podana dodatkowa dawka topiramatu, równa około połowie dawki dobowej. Dodatkową dawkę produktu leczniczego należy podać (w dawkach podzielonych) na początku i po ukończeniu procedury hemodializy.

Wielkość dawki dodatkowej może być różna, w zależności od zastosowanego urządzenia do hemodializy.

Zaburzenia czynności wątroby

Topiramat należy stosować ostrożnie u pacjentów z umiarkowanymi do ciężkich zaburzeniami czynności wątroby, ze względu na zmniejszony klirens topiramatu.

Pacjenci w podeszłym wieku

Nie jest wymagane dostosowywanie dawki u pacjentów w podeszłym wieku z zachowaną prawidłową

czynnością nerek.

Topimatil - środki ostrożności

W sytuacjach, w których z medycznego punktu widzenia wymagane jest szybkie odstawienie topiramatu, zaleca się właściwą obserwację pacjentów (w celu uzyskania dalszych informacji, patrz punkt 4.2).

Podobnie jak w przypadku innych leków przeciwpadaczkowych, po przyjęciu topiramatu może dojść do zwiększenia częstości lub pojawienia się nowych rodzajów napadów padaczkowych. Może to być wynikiem zastosowania zbyt dużej dawki topiramatu, zmniejszenia stężenia we krwi innych, stosowanych jednocześnie leków przeciwpadaczkowych, postępu choroby lub wystąpienia efektu paradoksalnego.

Podczas stosowania topiramatu ważne jest zapewnienie odpowiedniego nawodnienia organizmu. Nawodnienie może zmniejszyć ryzyko wystąpienia kamicy nerkowej (patrz poniżej). Prawidłowe nawodnienie przed i w trakcie wysiłku fizycznego czy przebywania w wysokiej temperaturze może zmniejszyć ryzyko wystąpienia działań niepożądanych związanych z przegrzaniem (patrz punkt 4.8).

Zaburzenia nastroju/depresja

W trakcie leczenia topiramatem zaobserwowano zwiększoną częstość występowania zaburzeń nastroju i depresji.

Próby samobójcze/myśli samobójcze

U pacjentów, u których stosowano leki przeciwpadaczkowe w poszczególnych wskazaniach, odnotowano przypadki myśli i zachowań samobójczych. Meta-analiza randomizowanych, kontrolowanych placebo badań leków przeciwpadaczkowych również wskazuje na niewielkie zwiększenie ryzyka myśli i zachowań samobójczych. Nie jest znany mechanizm powstawania tego ryzyka, a dostępne dane nie wykluczają możliwości, że zwiększone ryzyko występuje także podczas stosowania topiramatu.

W badaniach klinicznych przeprowadzonych metodą podwójnie ślepej próby zdarzenia samobójcze związane z przyjmowaniem produktu leczniczego (myśli samobójcze, próby samobójcze i rzeczywiste samobójstwa) występowały z częstością 0,5% u pacjentów leczonych topiramatem (u 46 z 8652 leczonych pacjentów), przy czym ich częstość była prawie 3 razy większa niż u pacjentów, którym podawano placebo (0,2%; u 8 z 4045 leczonych pacjentów).

W związku z tym należy uważnie obserwować, czy u pacjenta nie występują oznaki myśli i zachowań samobójczych i w razie konieczności rozważyć zastosowanie odpowiedniego leczenia. Pacjentów (oraz ich opiekunów) należy poinformować, że w razie wystąpienia oznak myśli lub zachowań samobójczych należy poradzić się lekarza.

Kamica nerkowa

Istnieje zwiększone ryzyko powstania kamieni nerkowych i związanych z nimi objawów, takich jak kolka nerkowa, ból w okolicy lędźwiowej bądź w boku, zwłaszcza u pacjentów ze skłonnością do kamicy nerkowej.

Czynniki ryzyka wystąpienia kamicy nerkowej obejmują: wcześniejsze występowanie kamieni, występowanie kamicy nerkowej w rodzinie i nadmiernego wydalania wapnia z moczem. Na podstawie tych czynników ryzyka nie można w sposób wiarygodny przewidzieć tworzenia się kamieni w trakcie leczenia topiramatem.

Ponadto, zwiększone ryzyko może wystąpić u pacjentów przyjmujących inne produkty lecznicze sprzyjające powstawaniu kamieni nerkowych.

Zaburzenia czynności wątroby

W przypadku pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby, topiramat powinien być podawany z zachowaniem należytej ostrożności, ponieważ klirens topiramatu może się zmniejszyć.

Ostra krótkowzroczność i jaskra wtórna z zamkniętym kątem przesączania

U pacjentów otrzymujących topiramat zgłaszano wystąpienie zespołu składającego się z nagłej krótkowzroczności i jaskry wtórnej z zamkniętym kątem przesączania. Objawami zespołu są: nagłe zmniejszenie ostrości widzenia i (lub) ból gałki ocznej. W badaniach oftalmologicznych można stwierdzić: krótkowzroczność, spłycenie przedniej komory oka, przekrwienie gałki ocznej (zaczerwienie) oraz podwyższone ciśnienie wewnątrzgałkowe. Rozszerzenie źrenicy może występować lub nie. Zespołowi może towarzyszyć wysięk nadrzęskowy (nad ciałkiem rzęskowym) powodujący przesunięcie do przodu soczewki i tęczówki, z wtórnym zamknięciem kąta przesączania.

Objawy pojawiają się zazwyczaj w ciągu 1 miesiąca od rozpoczęcia leczenia topiramatem. W przeciwieństwie do pierwotnej jaskry z wąskim kątem przesączania, która rzadko występuje przed 40. rokiem życia, jaskrę wtórną z zamkniętym kątem przesączania związaną z przyjmowaniem

topiramatu obserwowano zarówno u dzieci, jak i u dorosłych. Leczenie obejmuje: najszybsze, jak to tylko możliwe w ocenie lekarza prowadzącego, przerwanie leczenia topiramatem i postępowanie zmierzające do zmniejszenia ciśnienia w gałce ocznej. Działania te zwykle prowadzą do zmniejszenia ciśnienia wewnątrzgałkowego.

Nieleczone zwiększone ciśnienie wewnątrzgałkowe niezależnie od etiologii może prowadzić do poważnych następstw, w tym całkowitej utraty wzroku.

Należy określić, czy pacjenci z przebytymi zaburzeniami oka mogą być leczeni topiramatem.

Kwasica metaboliczna

Hiperchloremiczna kwasica metaboliczna z prawidłową luką anionową (tzn. zmniejszone poniżej normy stężenia wodorowęglanów w surowicy przy jednoczesnym braku alkalozy oddechowej) wiąże się z leczeniem topiramatem. Zmniejszenie stężenia wodorowęglanów w surowicy wiąże się z wpływem hamującym topiramatu na anhydrazę węglanową w nerkach. Zazwyczaj zmniejszenie stężenia wodorowęglanów występuje we wczesnych etapach leczenia, ale może też pojawić się na każdym etapie leczenia. Spadek taki występuje często, ale zazwyczaj w postaci łagodnej bądź umiarkowanej (średni spadek o 4 mmol/l po dawkach 100 mg na dobę lub więcej u dorosłych i o około 6 mg/kg na dobę u dzieci). Rzadziej zdarzają się spadki poniżej 10 mmol/l. Stany lub terapie wywołujące predyspozycję do kwasicy (np. choroby nerek, ciężkie zaburzenia oddechowe, stan padaczkowy, biegunka, operacje chirurgiczne, dieta ketogeniczna bądź niektóre produkty lecznicze) mogą zwiększać spadek stężenia wodorowęglanów wywołany topiramatem.

Przewlekła kwasica metaboliczna zwiększa ryzyko powstawania kamieni nerkowych i potencjalnie

może prowadzić do osteopenii.

Przewlekła kwasica metaboliczna u dzieci może zmniejszyć tempo wzrostu. Wpływ topiramatu na wzrost kości u dzieci i dorosłych nie został jeszcze dokładnie zbadany.

W zależności od współistniejących stanów, podczas leczenia topiramatem zaleca się prowadzenie odpowiednich badań, w tym oznaczanie stężenia wodorowęglanów w surowicy.

W przypadku wystąpienia i utrzymywania się kwasicy metabolicznej należy rozważyć zmniejszenie dawki bądź przerwanie podawania topiramatu (po zastosowaniu zmniejszania dawki).

Topiramat należy stosować ostrożnie u pacjentów z jednostkami chorobowymi lub u których prowadzi

się leczenie, stanowiące czynnik ryzyka dla wystąpienia kwasicy metabolicznej.

Suplementacja diety

U niektórych pacjentów podczas stosowania topiramatu może wystąpić utrata masy ciała. Zaleca się aby w przypadku pacjentów, którym podaje się topiramat, prowadzić kontrolę masy ciała.

Jeżeli podczas leczenia u pacjenta wystąpi zmniejszenie masy ciała, można rozważyć zwiększenie ilości spożywanego pokarmu lub stosowanie diety uzupełniającej.

Nietolerancja laktozy

Produkt leczniczy zawiera laktozę jednowodną. Produkt leczniczy nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

Topimatil - przedawkowanie

Objawy przedmiotowe i podmiotowe

Istnieją zgłoszenia o przedawkowaniu topiramatu. Objawy przedmiotowe i podmiotowe obejmowały senność, zaburzenia mowy, niewyraźne widzenie, podwójne widzenie, osłabienie zdolności myślenia, letarg, zaburzenia koordynacji, stupor, niedociśnienie, ból brzucha, pobudzenie, zawroty głowy, depresję i napady padaczkowe. W większości przypadków nie miały one poważnych następstw klinicznych, ale zgłoszono kilka zgonów po wielolekowym przedawkowaniu obejmującym również topiramat.

Przedawkowanie topiramatu może prowadzić do ciężkiej kwasicy metabolicznej (patrz punkt 4.4).

Leczenie

W razie ostrego przedawkowania topiramatu, kiedy produkt leczniczy został połknięty niedawno, należy natychmiast przeprowadzić płukanie żołądka lub wywołać wymioty. W badaniach in vitro dowiedziono, iż węgiel aktywowany adsorbuje topiramat. Leczenie powinno być w odpowiedni sposób wspomagane, a pacjent dobrze nawodniony. Wykazano, iż hemodializa jest skutecznym środkiem eliminacji topiramatu z organizmu.