Topigen

Topigen - dawkowanie

Dobierając dawkę należy kierować się obrazem klinicznym. Produkt leczniczy dostępny jest w tabletkach o różnej mocy, aby możliwe było dobranie odpowiedniej dawki.

Dawkowanie w monoterapii

W przypadku zmiany leczenia na monoterapię topiramatem zaleca się stopniowe odstawianie wcześniej stosowanej substancji przeciwpadaczkowej. Po odstawieniu leków przeciwpadaczkowych indukujących enzymy dochodzi do zwiększenia stężenia topiramatu w osoczu. Dlatego jeśli są wskazania kliniczne, może być konieczne stosowanie mniejszej dawki topiramatu.

Dorośli:

Ustalanie dawkowania należy rozpoczynać od podawania 25 mg topiramatu na dobę wieczorem przez 1 tydzień. Dawkę należy następnie zwiększać w odstępach jedno- lub dwutygodniowych o 25-50 mg topiramatu/dobę, podawanego w dwóch dawkach podzielonych.

Zalecana początkowa dawka docelowa w przypadku monoterapii topiramatem u dorosłych wynosi 100 mg/dobę, a maksymalna zalecana dawka dobowa wynosi 500 mg.

Młodzież i dzieci w wieku > = 2 lat:

Ustalanie dawkowania należy rozpoczynać od dawki 0,5-1 mg/kg masy ciała na dobę podawanej wieczorem przez I tydzień. Dawkę należy następnie zwiększać w odstępach co 1 lub 2 tygodnie o 0,5-

1 mg/kg masy ciała leku na dobę, podawanego w dwóch dawkach podzielonych.

Zalecana początkowa dawka docelowa w przypadku monoterapii topiramatem u dzieci w wieku

2 i więcej lat wynosi 3-6 mg/kg mc./dobę.

Dawkowanie w leczeniu uzupełniającym

Dorośli:

Ustalanie dawkowania należy rozpoczynać od podawania 25-50 mg topiramatu na dobę wieczorem przez 1 tydzień. Dawkę należy następnie zwiększać w odstępach co I lub 2 tygodnie o 25-50 mg topiramatu/dobę, podawanego w dwóch dawkach podzielonych. U niektórych pacjentów możliwe jest podawanie leku w pojedynczej dawce dobowej.

Zakres podtrzymujących dawek dobowych w leczeniu uzupełniającym u dorosłych wynosi od 200 mg do 400 mg topiramatu/dobę, podawanego w dwóch dawkach podzielonych.

Młodzież i dzieci w wieku > =2 lat:

Zalecany zakres dawkowania w leczeniu uzupełniającym u dzieci od 2 r.ż. wynosi 5-9 mg topiramatu/kg masy ciała/dobę, podawanych w dwóch dawkach podzielonych. Ustalanie dawkowania należy rozpoczynać od podawania 25 mg topiramatu/dobę (lub mniejszej dawki, zgodnie z zakresem dawkowania od 0,5 do 1 mg/kg masy ciała/dobę) wieczorem przez 1 tydzień. Dawkę należy następnie zwiększać w odstępach co 1 lub 2 tygodnie o około 1 mg/kg masy ciała/dobę, w dwóch dawkach podzielonych.

Badano podawanie dawek dobowych do 30 mg/kg masy ciała/dobę, które były na ogół dobrze tolerowane.

Dodatkowe informacje na temat dawkowania

Dostosowanie dawek:

W razie potrzeby można zwiększać dawki o mniejszą ilość leku lub stosować dłuższe przerwy między kolejnymi korektami dawkowania.

Nie ma konieczności monitorowania stężenia topiramatu w osoczu, aby zoptymalizować leczenie, ponieważ nie stwierdza się bezpośredniej zależności między tym stężeniem a skutecznością terapii.

Przerywanie leczenia: Patrz punkt 4.4.

Pacjenci poddawani hemodializom:

Topiramat jest usuwany z osocza podczas hemodializy, dlatego w dniach jej wykonywania należy podać pacjentowi dodatkową dawkę w wysokości około połowy stosowanej dawki dobowej. Dodatkową dawkę należy podać w postaci dwóch dawek podzielonych: bezpośrednio przed rozpoczęciem i z chwilą zakończenia zabiegu hemodializy. Wielkość dawki dodatkowej zależy od metody dializy lub stosowanego sprzętu.

Sposób podawania

Topigen można przyjmować niezależnie od posiłków.

Tabletki powlekane należy połykać w całości, popijając wystarczającą ilością płynu.

Topigen - środki ostrożności

Przerwanie leczenia:

U pacjentów z napadami drgawkowymi lub padaczką w wywiadzie, jak i bez takiej historii choroby, leki przeciwpadaczkowe, w tym topiramat, powinny być odstawiane stopniowo, aby ograniczyć do minimum możliwość napadów i wzrost częstości ich występowania. W badaniach klinicznych u dorosłych z padaczką dawki dobowe zmniejszano co tydzień o 50-100 mg. W badaniach klinicznych u dzieci topiramat wycofywano stopniowo w okresie od 2 do 8 tygodni. W razie konieczności szybkiego odstawienia ze względów medycznych leku zawierającego topiramat zaleca się właściwe monitorowanie pacjenta.

Dzieci w wieku poniżej 2 lat:

Produktu leczniczego Topigen nie należy stosować u dzieci poniżej 2 r.ż., ponieważ brak wystarczających doświadczeń ze stosowaniem topiramatu w tej grupie wiekowej.

Pacjenci z zaburzoną czynnością nerek:

Główna droga eliminacji topiramatu i jego metabolitów prowadzi przez nerki. Dlatego lek należy podawać ostrożnie pacjentom z zaburzoną czynnością nerek (klirens kreatyniny poniżej 60 ml/min). Taką ewentualność nerek należy brać pod uwagę w przypadku pacjentów w podeszłym wieku. Zaleca się rozpoczynanie leczenia u tych pacjentów od niskiej dawki topiramatu i monitorowanie pacjenta pod kątem wystąpienia niekorzystnych reakcji. Pacjenci z umiarkowanym lub ciężkim zaburzeniem czynności nerek uzyskują stężenie równowagi w osoczu po 10 do 15 dniach stosowania leku, w porównaniu do 4-8 dni u pacjentów z prawidłową czynnością nerek.

Kamica nerkowa:

Niektórzy pacjenci, zwłaszcza ci ze skłonnością do kamicy nerkowej, mogą być narażeni na zwiększone ryzyko tworzenia się kamieni nerkowych i związanych z nimi objawów podmiotowych i przedmiotowych, takich jak kolka nerkowa, ból w okolicy nerek lub ból w boku. Do czynników ryzyka kamicy nerkowa należą: powstawanie kamieni w przeszłości, kamica nerkowa w wywiadzie rodzinnym i hiperkalciuria (nadmierne wydalanie wapnia z moczem). Jednak żaden z tych czynników ryzyka nie pozwala na niezawodne przewidzenie powstawania kamieni nerkowych w trakcie leczenia topiramatem. Ponadto zwiększone ryzyko dotyczy także pacjentów przyjmujących inny lek związany z kamicą nerkową (patrz punkt 4.5).

Zaburzona czynność wątroby:

U pacjentów z zaburzoną czynnością wątroby topiramat należy podawać ostrożnie, ponieważ klirens topiramatu może być u nich zmniejszony.

Ostra krótkowzroczność i wtórna jaskra wąskiego kąta:

Podczas leczenia topiramatem stwierdzano ostrą krótkowzroczność z wtórną jaskrą wąskiego kąta przesączania, czemu może towarzyszyć wysięk nadrzęskowy, prowadzący do przemieszczenia soczewki i tęczówki do przodu. Do objawów należały nagle pogorszenie ostrości wzroku i/lub ból oczu. W badaniach okulistycznych stwierdzano spłycenie komory przedniej, przekrwienie (zaczerwienienie) oczu i zwiększenie ciśnienia wewnątrzgałkowego, ze zwężeniem źrenicy lub bez. Objawy te występowały zarówno u dzieci, jak i u dorosłych, na ogół w ciągu 1 miesiąca od rozpoczęcia leczenia topiramatem. W takiej sytuacji leczenie topiramatem należy natychmiast przerwać i podjąć postępowanie mające na celu szybkie obniżenie ciśnienia wewnątrzgałkowego.

Kwasica metaboliczna:

Podczas leczenia topiramatem może się rozwinąć hiperchloremiczna kwasica metaboliczna bez luki anionowej (tj. obniżenie stężenia dwuwęglanów w surowicy poniżej normy u pacjenta bez zasadowicy oddechowej) z powodu zahamowania przez lek anhydrazy węglanowej w nerkach. Najczęściej do obniżenia stężenia dwuwęglanów dochodzi wcześnie w trakcie leczenia topiramatem, chociaż może ono wystąpić w dowolnym jego momencie. Efekt ten ma na ogól charakter łagodny do umiarkowanego (średnie obniżenie o 4 mmol/1 w przypadku stosowania dawek dobowych 100 mg i powyżej u dorosłych i o około 6 mg/kg/dobę u dzieci). Rzadko obserwowano obniżenie stężenia dwuwęglanów do wartości poniżej 10 mmol/1. Stany lub rodzaje leczenia, które predysponują do rozwoju kwasicy (takie jak choroba nerek, ciężkie zaburzenia oddychania, stan drgawkowy, biegunka, zabieg chirurgiczny, dieta ketogenna lub niektóre leki), mogą działać addycyjne na efekt obniżenia stężenia dwuwęglanów wywierany przez topiramat.

Przewlekła kwasica metaboliczna u dzieci może prowadzić do obniżenia tempa wzrastania. Nie prowadzono systematycznych badań nad wpływem topiramatu na wzrost i kości w populacji dzieci ani u dorosłych.

Przewlekła kwasica metaboliczna zwiększa ryzyko powstawania kamieni nerkowych i może prowadzić do osteopenii.

W trakcie leczenia topiramatem u pacjentów należy wykonywać badania kontrolne pod kątem kwasicy metabolicznej. Zależnie od stanu klinicznego monitorowanie może obejmować oznaczenia stężenia dwuwęglanów w surowicy, przebieg zmian stężenia chlorków w surowicy lub wykonywanie gazometrii. Jeżeli rozwinie się i będzie się utrzymywać kwasica metaboliczna, należy rozważyć zredukowanie dawki lub odstawienie topiramatu (ze stopniowym obniżaniem dawkowania).

Zmiany nastroju /depresja:

U pacjentów leczonych topiramatem stwierdzano zwiększoną częstość depresji i zmian nastroju.

Próby samobójcze:

W podwójnie ślepej fazie badań klinicznych obejmujących stosowanie leku w zatwierdzonych i badanych klinicznie wskazaniach próby samobójcze występowały z częstością 0,003 (13 przypadków/3999 osobolat) podczas stosowania topiramatu w porównaniu do 0 (0 przypadków/1430 osobolat) podczas stosowania placebo.

Suplementacja kalotyczna:

U pacjentów z redukcją masy ciała w trakcie leczenia topiramatem należy rozważyć zastosowanie środków dietetycznych lub zwiększenie ilości przyjmowanych pokarmów.

Właściwe nawodnienie:

Właściwe nawodnienie odgrywa bardzo ważną rolę, ponieważ może zmniejszyć ryzyko powstania kamieni nerkowych. Ponadto może zmniejszyć ryzyko zdarzeń niepożądanych związanych ze podwyższeniem temperatury przed rozpoczęciem i w trakcie wykonywania ćwiczeń fizycznych oraz w przypadku przebywania w szczególnie ciepłym środowisku (patrz punkt 4.8).

Ten lek zawiera laktozę. Leku nie powinni przyjmować pacjenci z rzadkimi dziedzicznymi chorobami typu nietolerancji galaktozy, niedoboru laktazy typu Lapp czy zespołu złego wchłaniania glukozy i galaktozy.

Topigen - przedawkowanie

Objawy:

Donoszono o przypadkach przedawkowania topiramatu. Do stwierdzonych objawów należały: bóle głowy, drgawki, senność, zaburzenia mowy, niewyraźne widzenie, podwójne widzenie, zaburzenia myślenia, letarg, zaburzenia koordynacji, stupor, niedociśnienie tętnicze, bóle brzucha, pobudzenie, zawroty głowy i depresja. W większości przypadków nie stwierdzono ciężkich konsekwencji klinicznych tych objawów, jednak obserwowano zgony po równoczesnym przedawkowaniu kilku leków, w tym topiramatu.

Przedawkowanie topiramatu może prowadzić do ciężkiej kwasicy metabolicznej i hipokalemii (patrz punkt 4.4).

Pacjenta, który przyjął dawkę topiramatu oszacowaną na 96-110 g, przyjęto do szpitala w stanie śpiączki trwającej 20-24 godziny. Chory powrócił do zdrowia po 3-4 dniach.

Leczenie:

W przypadku ostrego przedawkowania topiramatu, jeżeli lek przyjęto niedawno, należy natychmiast opróżnić żołądek przez płukanie lub wywołanie wymiotów. W badaniach in vitro wykazano, że topiramat jest adsorbowany przez aktywowany węgiel drzewny. Należy zastosować ogólne leczenie wspomagające i środki ostrożności. Wykazano, że hemodializa jest bardzo skutecznym sposobem usuwania topiramatu z krwi. Pacjent powinien być dobrze nawadniany.