Tarcefoksym - opis
Cefotaksym jest wskazany w leczeniu ciężkich zakażeń,
wywołanych przez wrażliwe na ten antybiotyk bakterie.
Zakażenia dolnych dróg oddechowych: zwłaszcza ostre i
przewlekłe zapalenie oskrzeli, bakteryjne zapalenie płuc, ropień
płuc.
Zakażenia dróg moczowych: np. ostre i przewlekłe
odmiedniczkowe zapalenie nerek, zapalenie pęcherza, bezobjawowy
bakteriomocz.
Niepowikłana rzeżączka w przypadku uczulenia na penicyliny lub
oporności (szczepy Neisseria gonorrhoeae wytwarzające
penicylinazę).
Zakażenia w położnictwie i ginekologii.
Zakażenia narządów jamy brzusznej: np. zakażenie
otrzewnej.
Zakażenia skóry i tkanek miękkich: np. zapalenie tkanki
łącznej, zakażenie ran.
Zakażenia kości i szpiku: np. zapalenie szpiku, septyczne
zapalenie stawów.
Zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych.
Zapobiegawczo przed zabiegami chirurgicznymi, szczególnie w
obrębie jamy brzusznej, przewodu pokarmowego, dróg
moczowo-płciowych, podczas cesarskiego cięcia, jeśli
istnieje ryzyko zakażenia bakteryjnego.
Uwaga! Przed rozpoczęciem leczenia cefotaksymem należy
przeprowadzić badanie lekowrażliwości wyizolowanego drobnoustroju,
wywołującego zakażenie. Leczenie może być wdrożone przed uzyskaniem
wyniku lekowrażliwości drobnoustroju. Po uzyskaniu wyniku
antybiogramu może być konieczna odpowiednia zmiana leku.
Podając cefotaksym należy wziąć pod uwagę oficjalne wytyczne,
dotyczące odpowiedniego stosowania leków przeciwbakteryjnych.
Tarcefoksym - skład
Jedna fiolka zawiera 2 g cefotaksymu (Cefotaximum) w
postaci soli sodowej.
Tarcefoksym - dawkowanie
Dawka zależy od stopnia ciężkości zakażenia, wrażliwości
drobnoustroju wywołującego zakażenie, stanu pacjenta, wieku i masy
ciała.
Produkt Tarcefoksym jest dostępny również w postaci proszku do
sporządzania roztworu do wstrzykiwań o mocy 1 g.
Dorośli
Leczniczo:
- zakażenia niepowikłane: 1 g co 12 godzin;
- zakażenia średnio-ciężkie: 2 g co 12 godzin;
- zakażenia ciężkie (np. posocznica): 2 g co 6 do 8
godzin;
- zakażenia zagrażające życiu: dawki mogą być zwiększone do
2 g co 4 godziny (maksymalnie 12 g na dobę);
- rzeżączka niepowikłana: 1 g
jednorazowo.
Zapobiegawczo:
- przed zabiegiem chirurgicznym: 1 g
iv. lub im. 90 do 30 minut przed
zabiegiem;
- cięcie cesarskie: pierwszą dawkę 1 g
należy podać jak najszybciej po zaciśnięciu pępowiny, a następnie
tę samą dawkę należy podać iv. lub im. po 6 i 12
godzinach.
Dzieci
Poniżej przedstawiono zwykle stosowane dawki.
Noworodki: 50 mg/kg mc. na dobę im.
lub iv. w 2 do 4 dawkach podzielonych. W ciężkich
zakażeniach można podawać 150 do 200 mg/kg mc. na dobę, w dawkach
podzielonych.
Niemowlęta i dzieci: 100 do 150 mg/kg mc. na dobę
im. lub iv. w 2 do 4 dawkach podzielonych. W ciężkich
zakażeniach dobową dawkę leku można zwiększyć do 200 mg/kg
mc.
Dzieci w wieku powyżej 12 lat (o masie ciała
powyżej 50 kg): dawkowanie jak u dorosłych.
Pacjenci w podeszłym wieku
Leczenie należy prowadzić według ściśle ustalonego
dawkowania. U osób w podeszłym wieku z zaburzoną czynnością nerek
konieczna jest modyfikacja dawki (patrz: Dawkowanie leku u
pacjentów z niewydolnością nerek).
Pacjenci z niewydolnością nerek
Ze względu na spowolnienie procesu eliminacji leku i ryzyko
zwiększenia stężenia w surowicy, u pacjentów z niewydolnością nerek
dawkowanie cefotaksymu należy dostosować do klirensu kreatyniny.
Nie stwierdzono konieczności modyfikacji dawki leku, jeśli klirens
kreatyniny jest większy niż 20 ml/min/1,73 m2.
Jeśli klirens kreatyniny jest mniejszy, dawkę należy zmniejszyć o
połowę. Nie jest konieczne wydłużanie odstępów między
poszczególnymi dawkami.
Czas leczenia
Czas leczenia zależy od ciężkości i rodzaju zakażenia.
Po ustąpieniu objawów klinicznych lek należy podawać jeszcze
przez 2 do 3 dni. W przypadku zakażeń spowodowanych szczepami
paciorkowców ß-hemolizujących grupy A, leczenie nie powinno
trwać krócej niż 10 dni (zapobieganie paciorkowcowemu kłębuszkowemu
zapaleniu nerek i gorączce reumatycznej).
Sposób podawania
Podanie domięśniowe
Dawki przekraczające 1 g zaleca się wstrzykiwać w dwa różne
miejsca. W celu zmniejszenia bólu lek należy wstrzykiwać w duże
grupy mięśni.
Podanie dożylne
Zalecane jest w ciężkich zakażeniach (posocznica, zapalenie opon
mózgowo-rdzeniowych) oraz u pacjentów w stanach zagrażających
życiu.
Lek dożylnie należy wstrzykiwać powoli w ciągu 3 do 5
minut lub podawać w infuzji przez 20 do 60
minut.
Sposób przygotowania roztworów patrz punkt 6.6.
Tarcefoksym - środki ostrożności
Przed rozpoczęciem leczenia cefotaksymem niezbędne jest zebranie
dokładnego wywiadu dotyczącego uprzednio występujących reakcji
nadwrażliwości na penicyliny lub cefalosporyny lub inne leki
beta-laktamowe (patrz punkty 4.3 i 4.8).
W trakcie leczenia cefotaksymem rzadko mogą wystąpić ciężkie
objawy nadwrażliwości w postaci reakcji anafilaktycznej. Większe
prawdopodobieństwo takiej reakcji występuje po podaniu antybiotyku
drogą parenteralną. Prawdopodobieństwo reakcji nadwrażliwości jest
większe u osób ze skłonnością do reakcji alergicznych na wiele
różnych substancji. Jeśli wystąpi wstrząs anafilaktyczny lub obrzęk
naczynioruchowy, w pierwszej kolejności należy podać epinefrynę,
następnie lek przeciwhistaminowy, a jako ostatni - kortykosteroid.
Należy również kontrolować podstawowe czynności życiowe (oddech,
tętno, ciśnienie tętnicze krwi).
Cefotaksym należy ostrożnie podawać pacjentom ze
stwierdzonymi w wywiadzie chorobami przewodu pokarmowego,
szczególnie zapaleniem okrężnicy.
Zbyt szybkie dożylne podanie leku (krócej niż 60 sekund),
zwłaszcza do żył centralnych, może spowodować wystąpienie
zagrażających życiu zaburzeń rytmu serca.
Cefalosporyny podawane w dużych dawkach, zwłaszcza
pacjentom z niewydolnością nerek, mogą spowodować zaburzenia
ośrodkowego układu nerwowego (drgawki). Objawy te występują rzadko,
najczęściej po podaniu cefalosporyny I generacji, jakkolwiek w
sporadycznych przypadkach mogą pojawić się po podaniu cefalosporyn
II lub III generacji.
Cefotaksym, podobnie jak i inne antybiotyki z grupy
cefalosporyn, stosowany przez długi czas może powodować
neutropenię, rzadziej agranulocytozę, eozynofilię, trombocytopenię,
niedokrwistość hemolityczną. W terapii trwającej ponad 10 dni
wskazane jest kontrolowanie morfologii krwi obwodowej.
Lek należy ostrożnie dawkować u pacjentów z niewydolnością
nerek. Jeśli lekarz dysponuje jedynie oznaczeniem stężenia
kreatyniny w surowicy, klirens można obliczyć używając wzoru:
klirens kreatyniny [ml/min] =
|
mc. [kg] × (140 – wiek [w latach])
|
72 × stężenie kreatyniny [mg%]
|
U kobiet powyższą wartość należy pomnożyć przez
0,85.
W jednej fiolce produktu Tarcefoksym, 2 g, proszek do
sporządzania roztworu do wstrzykiwań i infuzji, znajduje się
96 mg sodu. Należy wziąć to pod uwagę u pacjentów
kontrolujących zawartość sodu w diecie.
Cefotaksymu rozpuszczonego w roztworze lidokainy nie
należy podawać:
§
dożylnie
§ dzieciom do
30. miesiąca życia
§ pacjentom
uczulonym na lidokainę
§ pacjentom z
zaburzeniami przewodzenia przedsionkowo-komorowego (nie dotyczy
chorych z implantowanym układem stymulującym)
§ pacjentom z
ciężką niewydolnością krążenia.
Należy zachować szczególną
ostrożność, jeśli u pacjenta wystąpi ciężka, uporczywa biegunka w okresie stosowania leku. Może ona
być objawem rzekomobłoniastego zapalenia okrężnicy (w większości
przypadków wywołanego toksynami nadmiernie namnożonej w jelitach
bakterii Clostridium difficile). Należy wówczas przerwać
stosowanie cefotaksymu i rozpocząć odpowiednie leczenie.
W lżejszych przypadkach wystarcza
zwykle odstawienie leku, w cięższych podaje się doustnie
metronidazol lub wankomycynę. Podawanie środków hamujących perystaltykę
jest przeciwwskazane.
Tarcefoksym - przedawkowanie
W wyniku przedawkowania leku mogą pojawić się nasilone działania
niepożądane. U pacjentów z niewydolnością nerek zwiększa się
ryzyko wystąpienia przemijającej encefalopatii. W razie
przedawkowania należy przerwać podawanie leku, monitorować
podstawowe czynności życiowe i w razie konieczności wdrożyć
odpowiednie postępowanie objawowe.
Lek może być usuwany z organizmu poprzez hemodializę lub
dializę otrzewnową.
Tarcefoksym - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na penicyliny i cefalosporyny.
Tarcefoksym - działania niepożądane
Działania niepożądane po podaniu cefotaksymu występują
rzadko i z reguły są lekkie i przemijające. Poniżej przedstawione
możliwe działania niepożądane.
Zakażenia i zarażenia pasożytnicze:
zakażenia (np. pochwy) drożdżakami z rodzaju Candida
występują bardzo rzadko.
Zaburzenia krwi i układu
chłonnego: niedokrwistość,
leukopenia, neutropenia, przemijająca eozynofilia, trombocytopenia,
granulocytopenia i agranulocytoza.
Reakcje nadwrażliwości:
Zaburzenia układu immunologicznego: gorączka,
obrzęk naczynioruchowy, skurcz oskrzeli, reakcje anafilaktyczne są
bardzo rzadko opisywane.
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: wysypka,
pokrzywka, plamica. Ponadto w pojedynczych przypadkach i
najczęściej u pacjentów z astmą, katarem siennym lub pokrzywką w
wywiadzie, obserwowano zespół Stevensa-Johnsona, rumień
wielopostaciowy, martwicę toksyczno-rozpływną naskórka.
Jeśli wystąpi któraś z powyżej
przedstawionych reakcji uczuleniowych, należy natychmiast odstawić
lek.
Zaburzenia układu nerwowego: ból
głowy; cefotaksym stosowany w dużych dawkach, szczególnie u
pacjentów z niewydolnością nerek, może powodować zaburzenia
ośrodkowego układu nerwowego (np. zaburzenia świadomości,
drgawki).
Zaburzenia serca: obserwowano
nieliczne przypadki arytmii komorowej, w wyniku zbyt szybkiej
infuzji dożylnej.
Zaburzenia żołądka i jelit: bóle w
nadbrzuszu, nudności, wymioty, biegunka, bardzo rzadko
rzekomobłoniaste zapalenie okrężnicy.
Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: przemijające
zwiększenie stężenia bilirubiny oraz aktywności fosfatazy
alkalicznej i aminotransferaz, przemijające zapalenie wątroby i
żółtaczka cholestatyczna.
Zaburzenia nerek i dróg moczowych:
przemijające podwyższenie stężenia mocznika i kreatyniny, rzadko
śródmiąższowe zapalenie nerek.
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu
podania:
ból, podrażnienie, zapalenie żyły
w miejscu wstrzyknięcia - bardzo rzadko są powodem przerwania
podawania cefotaksymu.
Komentarze