Symwastatyna Jelfa

Symwastatyna Jelfa - dawkowanie

Zakres dawkowania wynosi od 5 mg do 80 mg, podawane raz na dobę, doustnie, wieczorem. Jeśli to konieczne, dawkę należy korygować w odstępach co najmniej 4 tygodni; maksymalna dawka wynosi 80 mg raz na dobę, wieczorem. Dawka 80 mg zalecana jest tylko pacjentom z ciężką hipercholesterolemią oraz wysokim ryzykiem powikłań ze strony układu sercowo-naczyniowego, u których nie osiągnięto celów terapeutycznych podczas przyjmowania mniejszych dawek, a także gdy potencjalne korzyści z leczenia przeważają nad potencjalnym ryzykiem (patrz punkty 4.4 i 5.1).

Hipercholesterolemia

Pacjent powinien stosować właściwą dietę w celu obniżenia stężenia cholesterolu, którą należy kontynuować podczas leczenia symwastatyną. Zazwyczaj dawką początkową jest 10-20 mg raz na dobę, wieczorem. Pacjenci u których konieczne jest znaczne zmniejszenie stężenia cholesterolu LDL

(powyżej 45%) mogą rozpocząć od dawki 20 mg do 40 mg raz na dobę, wieczorem. Jeśli konieczna jest zmiana dawki należy ją przeprowadzić tak, jak opisano wyżej.

Homozygotyczna hipercholesterolemia rodzinna

W oparciu o wyniki kontrolowanych badań klinicznych, zaleca się podawanie 40 mg symwastatyny raz na dobę, wieczorem lub 80 mg na dobę w 3 dawkach: rano i w południe po 20 mg a wieczorem 40 mg. U tych pacjentów symwastatynę należy stosować jako lek uzupełniający inne metody leczenia obniżające stężenie lipidów (np. LDL-afereza) lub jeśli takie metody są niedostępne lub niewłaściwe.

Zapobieganie zdarzeniom ze strony układu sercowo-naczyniowego U pacjentów z wysokim ryzykiem wystąpienia zdarzeń wieńcowych (choroba wieńcowa z hiperlipidemią lub bez) zalecaną dawką początkową jest zazwyczaj 20 mg do 40 mg symwastatyny raz na dobę, podawane wieczorem. Leczenie może być rozpoczęte jednocześnie ze stosowaniem diety i ćwiczeniami fizycznymi. W razie konieczności zmiany dawkowania należy postępować jak opisano powyżej.

Jednoczesne stosowanie innych leków

Symwastatyna jest skuteczna w monoterapii i w skojarzeniu z lekami wiążącymi kwasy żółciowe. Zalecaną dawkę należy przyjmować nie mniej niż 2 godziny przed lub nie mniej niż 4 godziny po przyjęciu produktu wiążącego kwasy żółciowe.

Pacjenci przyjmujący jednocześnie z symwastatyną: cyklosporynę, danazol, gemfibrozyl lub inne fibraty (z wyjątkiem fenofibratu) nie mogą stosować dobowej dawki symwastatyny większej niż 10 mg na dobę. Pacjenci przyjmujący jednocześnie z symwastatyną amiodaron lub werapamil nie powinni stosować dawki symwastatyny większej niż 20 mg na dobę. U pacjentów przyjmujących jednocześnie symwastatynę z diltiazemem i amlodypiną dawka symwastatyny nie powinna przekraczać 40 mg/dobę (patrz punkty 4.4 i 4.5).

Dawkowanie u osób z niewydolnością nerek

Nie ma konieczności zmiany dawkowania u pacjentów z umiarkowaną niewydolnością nerek. U pacjentów z ciężką niewydolnością nerek (klirens kreatyniny < 30 ml/min) należy starannie rozważyć podawanie dawki większej niż 10 mg na dobę i jeśli jest to niezbędne, bardzo ostrożnie rozpocząć leczenie.

Stosowanie u osób w podeszłym wieku Nie ma konieczności zmiany dawkowania leku.

Stosowanie u dzieci i młodzieży (w wieku 10-17 lat)

U dzieci i młodzieży (chłopcy w II stadium w skali Tannera i powyżej oraz dziewczęta które są co najmniej jeden rok po rozpoczęciu miesiączkowania, w wieku 10-17 lat) z heterozygotyczną hipercholesterolemią rodzinną, zalecana dawka początkowa wynosi 10 mg raz na dobę, wieczorem. Przed rozpoczęciem leczenia symwastatyną u dzieci i młodzieży powinno zastosować się standardową dietę obniżającą poziom cholesterolu. Dieta taka, powinna być kontynuowana w czasie terapii. Zalecany zakres dawkowania wynosi 10-40 mg/dobę. Maksymalna zalecana dawka to 40 mg/dobę. Dawki należy ustalać indywidualnie na podstawie zalecanego celu leczenia, opracowanego na podstawie pediatrycznych zaleceń terapeutycznych (patrz punkty 4.4 oraz 5.1). Dostosowywanie dawki powinno odbywać się w odstępach 4-tygodniowych lub dłuższych.

Doświadczenia ze stosowania symwastatyny u dzieci przed okresem pokwitania są ograniczone.

Symwastatyna Jelfa - środki ostrożności

Miopatia/Rabdomioliza

Symwastatyna, tak jak inne inhibitory reduktazy HMG-CoA, może sporadycznie wywoływać miopatię objawiającą się bólami mięśni, tkliwością lub osłabieniem z towarzyszącym zwiększeniem aktywności kinazy kreatynowej (CK) do ponad 10 razy powyżej górnej granicy wartości uznanej za prawidłową.

Miopatia przyjmuje czasem postać rabdomiolizy bez lub z ostrą niewydolnością nerek spowodowaną mioglobinurią. Odnotowano bardzo rzadkie przypadki zgonów z tego powodu. Duża aktywność inhibitorów reduktazy HMG-CoA w osoczu zwiększa ryzyko wystąpienia miopatii.

Podobnie jak w przypadku innych inhibitorów reduktazy HMG-CoA, ryzyko wystąpienia miopatii i (lub) rabdomiolizy zależy od przyjmowanej dawki. Według danych pochodzących z badania klinicznego z udziałem 41 413 pacjentów leczonych symwastatyną, > = 24 747 pacjentów (około 60%) którzy brali udział w badaniu ze średnim czasem obserwacji po leczeniu wynoszącym co najmniej 4 lata, częstość występowania miopatii wynosiła około 0,03%, 0,08% i 0,61 % przy podawaniu dawek odpowiednio: 20, 40 i 80 mg na dobę. W tych badaniach pacjenci byli pod ścisłą kontrolą i nie otrzymywali leków powodujących interakcje z symwastatyną.

W badaniu klinicznym, w którym pacjenci z zawałem mięśnia sercowego w wywiadzie byli leczeni symwastatyną w dawce 80 mg/dobę (średni czas obserwacji 6,7 roku), częstość występowania miopatii wynosiła około 1,0% w porównaniu do 0,02% u pacjentów przyjmujących dawkę 20 mg/dobę. Około połowa z wszystkich przypadków miopatii pojawiła się podczas pierwszego roku leczenia. Zapadalność na miopatię podczas każdego kolejnego roku leczenia wynosiła w przybliżeniu 0,1% (patrz punkty 4.8 i 5.1).

Oznaczanie aktywności kinazy kreatynowej (CK)

Kinazy kreatynowej (CK) nie należy oznaczać po ciężkim wysiłku fizycznym lub w przypadku obecności innych czynników mających prawdopodobny wpływ na wzrost aktywności CK, ponieważ utrudnia to interpretację otrzymanych wyników. Jeśli aktywność CK jest znacznie zwiększona (ponad pięciokrotnie powyżej górnej granicy wartości uznanej za prawidłową), należy ponownie oznaczyć aktywność CK po 5-7 dniach w celu potwierdzenia otrzymanych wyników.

Przed rozpoczęciem leczenia

Wszyscy pacjenci rozpoczynający leczenie symwastatyną, a także ci, którym zwiększono dawkę symwastatyny, powinni być poinformowani o ryzyku wystąpienia miopatii z zaleceniem szybkiego zgłoszenia się do lekarza w razie odczuwania trudnych do wyjaśnienia bólów mięśni, ich nadmiernej wrażliwości na dotyk lub osłabienia.

Należy zachować ostrożność u pacjentów, u których występują czynniki predysponujące do wystąpienia rabdomiolizy. W celu ustalenia referencyjnej wartości wyjściowej, aktywność CK powinna zostać oznaczona przed rozpoczęciem leczenia w następujących sytuacjach:

• Zaawansowany wiek (wiek 65 lat lub więcej);

• Płeć żeńska;

• Zaburzenia czynności nerek;

• Niekontrolowana niedoczynność tarczycy;

• Indywidualny lub rodzinny wywiad świadczący o dziedzicznych zaburzeniach ze strony układu mięśniowego;

• Wystąpienie w przeszłości toksycznego działania statyn lub fibratów na mięśnie;

• Nadużywanie alkoholu.

W powyższych przypadkach należy rozważyć, czy przewidywane korzyści leczenia są większe od związanego z nim ryzyka. Zaleca się monitorowanie stanu zdrowia pacjenta. Jeżeli w przeszłości u pacjenta wystąpiło szkodliwe działanie statyn lub fibratów na mięśnie leczenie należy rozpoczynać

bardzo ostrożnie. Jeżeli wyjściowa aktywność CK jest znacznie zwiększona (ponad pięciokrotnie powyżej górnej granicy wartości uznanej za prawidłową) nie należy rozpoczynać leczenia.

W trakcie leczenia

Jeżeli podczas leczenia u pacjenta otrzymującego statyny wystąpią bóle mięśni, tkliwość lub skurcze mięśni, należy oznaczyć aktywność CK. Podawanie symwastatyny należy przerwać, jeśli aktywność CK badana u pacjenta, który nie był po forsownym wysiłku jest znacznie podwyższona (ponad pięciokrotnie powyżej górnej granicy wartości uznanej za prawidłową). Należy rozważyć zaprzestanie leczenia jeżeli objawy ze strony mięśni są nasilone i powodują codzienny dyskomfort, nawet jeśli aktywność CK nie przekracza pięciokrotnie górnej granicy wartości uznawanej za prawidłową. W przypadku podejrzenia miopatii z jakiegokolwiek innego powodu, lek należy odstawić.

Jeśli objawy ze strony mięśni ustąpiły i wartość CK powróciła do normy, można rozważyć ponowne podanie statyny w najmniejszej skutecznej dawce przy ścisłej kontroli stanu zdrowia pacjenta.

Większa częstość występowania miopatii została zaobserwowana u pacjentów u których dawka była zwiększona do 80 mg (patrz punkt 5.1). Zaleca się okresowe pomiary aktywności kinazy kreatynowej, ponieważ mogą być one użyteczne w celu wykrycia podklinicznych przypadków miopatii. Jednak nie można zapewnić, że takie działanie zapobiegnie wystąpieniu miopatii.

Leczenie symwastatyną należy przerwać na kilka dni przed planowanym dużym zabiegiem chirurgicznym lub w przypadku wystąpienia choroby o ciężkim przebiegu wymagającej leczenia internistycznego lub chirurgicznego.

Środki zaradcze mające na celu zmniejszenie ryzyka wystąpienia miopatii spowodowanej interakcją produktów leczniczych (patrz także punkt 4.5).

Jednoczesne stosowanie symwastatyny z silnymi inhibitorami CYP3A4 (takimi jak itrakonazol, ketokonazol, flukonazol, pozakonazol, erytromycyna, klarytromycyna, telitromycyna, inhibitory proteazy wirusa HTV (np. nelfinawir), nefazodon), a także z gemfibrozylem, cyklosporyną i danazolem znacząco zwiększa ryzyko wystąpienia miopatii i rabdomiolizy (patrz punkt 4.2).

Ryzyko wystąpienia miopatii i rabdomiolizy zwiększa się także przy jednoczesnym stosowaniu innych fibratów lub stosowaniu amiodaronu lub werapamilu z dużymi dawkami symwastatyny (patrz punkty 4.2 i 4.5).

Ryzyko jest zwiększone podczas jednoczesnego przyjmowania dilitiazemu lub amlodopiny z symwastatyną w dawce 80 mg na dobę (patrz punkty 4.2 i 4.5). Ryzyko wystąpienia miopatii, włącznie z rabdomiolizą, zwiększa się podczas jednoczesnego stosowania kwasu fiisydowego i statyn. (patrz punkt 4.5.).

W przypadku inhibitorów CYP3A4, przeciwwskazane jest jednoczesne stosowanie symwastatyny z itrakonazolem, ketokonazolem, flukonazolem, pozakonazolem, inhibitorami proteazy wirusa HIV (np. nelfinawirem), erytromycyną, klarytromycyną, telitromycyną i nefazodonem (patrz punkty 4.3 i 4.5).

W razie konieczności zastosowania itrakonazolu, ketokonazolu, flukonazolu, pozakonazolu, erytromycyny, klarytromycyny lub telitromycyny, należy odstawić symwastatynę na czas leczenia wyżej wymienionymi lekami. Ponadto należy zachować ostrożność przy jednoczesnym przyjmowaniu z symwastatyną innych, słabszych inhibitorów CYP3A4: cyklosporyny, werapamilu, diltiazemu (patrz punkty 4.2 i 4.5). Należy unikać spożywania soku grapefruitowego podczas leczenia symwastatyną.

U pacjentów leczonych jednocześnie cyklosporyną, danazolem i gemfibrozylem nie należy zwiększać dawki symwastatyny powyżej 10 mg na dobę. Należy unikać jednoczesnego podawania symwastatyny z gemfibrozylem, chyba że oczekiwane korzyści przewyższają zwiększone ryzyko wynikające z jednoczesnego podania tych leków. Należy uważnie rozważyć stosunek korzyści do ryzyka wynikającego ze stosowania symwastatyny w dawce 10 mg na dobę łącznie z innymi fibratami (oprócz fenofibratu), niacyną, cyklosporyną lub danazolem w związku z potencjalnym ryzykiem związanym ze stosowaniem tych leków łącznie (patrz punkty 4.2 i 4.5).

Należy zachować szczególną ostrożność przy zalecaniu leczenia fenofibratem jednocześnie z symwastatyną, ponieważ każda z tych substancji czynnych może spowodować miopatię.

Należy unikać stosowania dawek symwastatyny większych niż 20 mg na dobę w skojarzeniu z amiodaronem lub werapamilem, chyba że oczekiwane korzyści terapeutyczne przewyższają zwiększone ryzyko wystąpienia miopatii (patrz punkty 4.2 i 4.5).

Należy unikać jednoczesnego podawania symwastatyny w dawkach wyższych niż 40 mg na dobę razem z diltiazemem lub amlodypiną, jeśli potencjalne korzyści terapeutyczne nie przeważają nad podwyższonym ryzykiem wystąpienia miopatii (patrz punkt 4.2 i 4.5)

Rzadkie przypadki miopatii/rozpadu mięśni prążkowanych byty związane z równoczesnym podawaniem inhibitorów reduktazy HMG-CoA i niacyny (kwas nikotynowy) w dawkach modyfikujących poziom lipidów (> = 1 g/dobę). Każda z tych substancji podana oddzielnie może także spowodować wystąpienie miopatii.

Lekarze rozważający zastosowanie terapii łączonej symwastatyny i dawek niacyny (kwas nikotynowy) modyfikujących stężenie lipidów (> = 1 g/dobę) lub produktów zawierających niacynę powinni dokładnie zastanowić się nad potencjalnymi korzyściami i ryzykiem oraz powinni dokładnie monitorować pacjentów pod względem występowania jakichkolwiek objawów przedmiotowych i podmiotowych związanych z bólem mięśni, tkliwością lub słabością, zwłaszcza podczas początkowych miesięcy terapii oraz kiedy dawka któregokolwiek z produktów leczniczych jest zwiększana.

W analizie przejściowej trwającego badania klinicznego niezależny komitet monitorujący bezpieczeństwo wykrył wyższą niż spodziewana zapadalność na miopatię u pacjentów pochodzenia chińskiego przyjmujących symwastatynę w dawce 40 mg oraz kwas nikotynowy/laropiprant w dawce 2000 mg/40 mg. Z tego powodu należy zachować ostrożność podczas leczenia pacjentów pochodzących z Chin symwastatyną (zwłaszcza dawkami 40 mg lub wyższymi) podawanymi razem z dawkami niacyny (kwas nikotynowy) zmniejszającym stężenie lipidów (> = 1 g/dobę) lub produktami zawierającymi niacynę. Ponieważ ryzyko wystąpienia miopatii podczas podawania statyn jest zależne od dawki, stosowanie symwastatyny w dawce 80 mg razem z niacyną (kwas nikotynowy) w dawkach zmniejszających stężenie lipidów (> = 1 g/dobę) lub produktami zawierającymi niacynę nie jest zalecane u pacjentów pochodzenia chińskiego. Nie wiadomo, czy podwyższone ryzyko miopatii przy podawaniu symwastatyny razem z niacyną (kwas nikotynowy) w dawkach zmniejszających stężenie lipidów (> = 1 g/dobę) lub produktami zawierającymi niacynę dotyczy także innych pacjentów pochodzenia azjatyckiego.

Jeśli jednoczesne stosowanie kwasu fusydowego i symwastatyny jest konieczne, wówczas pacjenci powinni być pod ścisłą kontrolą (patrz punkt 4.5). Należy rozważyć czasowe zaprzestanie leczenia symwastatyną.

Wpływ leczenia na czynność wątroby

Podczas badań klinicznych, u kilku dorosłych pacjentów otrzymujących symwastatynę odnotowano utrzymujące się zwiększenie aktywności aminotransferaz w surowicy (ponad 3-krotnie powyżej górnej granicy wartości uznanej za prawidłową). Po przerwaniu lub zakończeniu podawania symwastatyny u tych pacjentów, aktywność aminotransferaz powracała zazwyczaj powoli do wartości wyjściowych.

Przed rozpoczęciem leczenia, a następnie w razie wystąpienia wskazań klinicznych zaleca się przeprowadzenie badań oceniających czynność wątroby. Pacjenci, u których zwiększono dawkę symwastatyny do 80 mg, powinni zostać poddani dodatkowym badaniom czynności wątroby przed rozpoczęciem przyjmowania zwiększonej dawki, 3 miesiące po zwiększeniu dawki do 80 mg, a następnie co pewien czas (np. co pół roku) przez pierwszy rok leczenia. Należy zachować szczególną ostrożność u pacjentów, u których dochodzi do zwiększenia aktywności aminotransferaz w surowicy. W takim przypadku należy bezzwłocznie powtórzyć oznaczenia, a następnie wykonywać je częściej. Należy przerwać leczenie symwastatyną, jeżeli utrzymuje się stałe zwiększenie aktywności

aminotransferaz, a zwłaszcza gdy osiągnie ono trzykrotność górnej granicy wartości uznanej za prawidłową i będzie się utrzymywać.

Należy zachować ostrożność podczas stosowania produktu leczniczego u osób spożywających znaczne ilości alkoholu.

Tak jak w przypadku innych substancji czynnych zmniejszających stężenie lipidów w surowicy, odnotowano umiarkowane (nie przekraczające trzykrotności górnej granicy wartości uznawanej za prawidłową) zwiększenie aktywności aminotransferaz w surowicy u pacjentów leczonych symwastatyną. Zmiany te pojawiły się wkrótce po rozpoczęciu leczenia symwastatyną, często były przemijające, nie towarzyszyły im żadne inne objawy i nie było konieczne przerwanie leczenia.

Śródmiąźszowa choroba płuc

Zanotowano pojedyncze przypadki śródmiąższowej choroby płuc związanej ze stosowaniem niektórych statyn, zwłaszcza w terapii długoterminowej (patrz punkt 4.8). Objawami charakterystycznymi mogą być: duszność, suchy kaszel oraz pogorszenie ogólnego stanu zdrowia (zmęczenie, utrata masy ciała oraz gorączka). Jeżeli podejrzewa się, iż u pacjenta wystąpiła śródmiąźszowa choroba płuc, należy przerwać terapię statynami.

Stosowanie u dzieci i młodzieży (w wieku 10-17 lat)

Bezpieczeństwo i skuteczność stosowania symwastatyny i pacjentów w wieku 10-17 lat z heterozygotyczną hipercholesterolemią rodzinną zostały ocenione na podstawie kontrolowanego badania klinicznego przeprowadzonego z udziałem chłopców w okresie dojrzewania (II stadium w skali Tannera oraz powyżej) oraz dziewcząt co najmniej rok po pierwszej miesiączce. W grupie pacjentów leczonych symwastatyną profil działań niepożądanych byl ogólnie podobny do grupy placebo. Dawki większe niż 40 mg nie były badane w tej populacji. W tym ograniczonym kontrolowanym badaniu klinicznym nie stwierdzono u dojrzewających chłopców lub dziewcząt wykrywalnego wpływu na wzrost lub dojrzewanie płciowe, lub jakiegokolwiek wpływu na długość cyklu miesiączkowego (patrz punkty 4.2, 4.8 oraz 5.1). Młodzież żeńską w trakcie terapii symwastatyną należy skonsultować w kwestii odpowiednich metod zapobiegania ciąży (patrz punkty 4.3 oraz 4.6. U pacjentów w wieku poniżej 18 lat, nie badano bezpieczeństwa i skuteczności leczenia w okresach dłuższych niż 48 tygodni. Długoterminowy wpływ na dojrzewanie fizyczne, intelektualne oraz płciowe nie jest znany. Symwastatyny nie badano u pacjentów młodszych niż 10 lat a także u chłopców przed okresem dojrzewania oraz dziewcząt przed pierwszą miesiączką.

Substancje pomocnicze

Produkt zawiera laktozę. Pacjenci z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją laktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy nie powinni przyjmować tego leku.

Symwastatyna Jelfa - przedawkowanie

Dotychczas odnotowano kilka przypadków przedawkowania; maksymalna przyjęta dawka wynosiła 3,6 g. Wszyscy pacjenci powrócili do zdrowia bez powikłań. W przypadku przedawkowania nie istnieje specyficzne leczenie. Zalecane jest wtedy leczenie objawowe i podtrzymujące.