Soliris - dawkowanie
Soliris musi być podawany przez personel medyczny, pod nadzorem
lekarza mającego doświadczenie w leczeniu pacjentów z zaburzeniami
hematologicznymi i (lub) zaburzeniami czynności nerek.
Dawkowanie
Dorośli:
początkowego, a następnie fazę leczenia podtrzymującego.
• Faza leczenia początkowego:
dawka 600 mg produktu Soliris, podawana w infuzji dożylnej
trwającej 25–45 minut, co tydzień przez pierwsze 4
tygodnie.
• Faza leczenia
podtrzymującego: dawka 900 mg produktu Soliris, podawana w infuzji
dożylnej trwającej 25–45 minut w piątym tygodniu, a następnie dawka
900 mg podawana w infuzji dożylnej trwającej 25–45 minut co 14 ± 2
dni (patrz punkt 5.1).
fazę leczenia początkowego, a następnie fazę leczenia
podtrzymującego.
• Faza leczenia
początkowego: dawka 900 mg produktu Soliris, podawana w infuzji
dożylnej trwającej 25–45 minut, co tydzień przez pierwsze 4
tygodnie.
• Faza leczenia
podtrzymującego: dawka 1200 mg produktu Soliris, podawana w infuzji
dożylnej trwającej 25–45 minut w piątym tygodniu, a następnie dawka
1200 mg podawana w infuzji dożylnej trwającej 25–45 minut co 14 ± 2
dni (patrz punkt 5.1).
zaleceniami dotyczącymi dawkowania jak w przypadku
pacjentów dorosłych.
U dzieci i młodzieży z PNH i z aHUS o masie ciała poniżej
40 kg schemat dawkowania produktu Soliris jest
następujący:
Masa ciała
|
Faza leczenia początkowego
|
Faza leczenia podtrzymującego
|
Od 30 do ≤40 kg
|
600 mg co tydzień 2
|
900 mg w 3. tygodniu; następnie 900 mg co 2 tygodnie
|
Od 20 do ≤30 kg
|
600 mg co tydzień 2
|
600 mg w 3. tygodniu; następnie 600 mg co 2 tygodnie
|
Od 10 do ≤20 kg
|
600 mg co tydzień 1
|
300 mg w 2. tygodniu; następnie 300 mg co 2 tygodnie
|
Od 5 do ≤10 kg
|
300 mg co tydzień 1
|
300 mg w 2. tygodniu; następnie 300 mg co 3 tygodnie
|
Nie przeprowadzono badań dotyczących stosowania produktu
Soliris u pacjentów z PNH o masie ciała poniżej 40 kg. Dawkowanie
produktu Soliris u pacjentów z PNH o masie ciała poniżej 40 kg
opiera się na dawkowaniu u pacjentów z aHUS o masie ciała poniżej
40 kg.
W przypadku dorosłych oraz dzieci i młodzieży z aHUS
uzupełniające podanie produktu Soliris jest konieczne podczas
równoczesnego leczenia z zastosowaniem osocza (plazmafereza lub
przetaczanie osocza lub infuzja świeżego, mrożonego
osocza).
Rodzaj leczenia z zastosowaniem osocza
|
Ostatnia dawka produktu Soliris
|
Uzupełniająca dawka produktu Soliris przy każdym leczeniu z
zastosowaniem osocza
|
Czas podania uzupełniającej dawki produktu Soliris
|
Plazmafereza lub przetoczenie osocza
|
300 mg
|
300 mg na każdą sesję plazmaferezy lub przetoczenia osocza
|
W ciągu 60 minut po każdej plazmaferezie lub po przetoczeniu
osocza
|
≥600 mg
|
600 mg na każdą sesję plazmaferezy lub przetoczenia osocza
|
Infuzja świeżego, mrożonego osocza
|
≥300 mg
|
300 mg na każdą jednostkę świeżego, mrożonego osocza
|
60 minut przed infuzją każdej 1 jednostki świeżego, mrożonego
osocza
|
Monitorowanie leczenia
Należy obserwować, czy u pacjentów z aHUS nie występują
objawy przedmiotowe i podmiotowe mikroangiopatii zakrzepowej (patrz
punkt 4.4 Badania laboratoryjne u pacjentów z aHUS). Zaleca się
stosowanie produktu Soliris przez cały okres życia pacjenta, chyba
że przerwanie leczenia jest wskazane ze względów klinicznych (patrz
punkt 4.4).
Osoby w podeszłym wieku
Soliris można podawać pacjentom w wieku 65 lat i starszym.
Dostępne dane nie wskazują na to, aby w leczeniu osób w podeszłym
wieku konieczne były szczególne środki ostrożności, choć
doświadczenia ze stosowaniem produktu Soliris w tej populacji
pacjentów są wciąż ograniczone.
Niewydolność nerek
Nie jest konieczna modyfikacja dawki u pacjentów z
niewydolnością nerek (patrz punkt 5.1).
Niewydolność wątroby
Nie badano bezpieczeństwa stosowania i skuteczności
produktu Soliris u pacjentów z niewydolnością wątroby.
Sposób podawania
Nie należy podawać leku w szybkim wstrzyknięciu dożylnym (
bolus ). Produkt Soliris należy podawać jedynie w infuzji
dożylnej, zgodnie z poniższym opisem.
Instrukcja dotycząca rozcieńczania produktu leczniczego
przed podaniem, patrz punkt 6.6.
Rozcieńczony roztwór produktu Soliris należy podawać w
infuzji dożylnej trwającej 25–45 minut, we wlewie grawitacyjnym, za
pomocą pompy strzykawkowej lub pompy infuzyjnej. Nie ma
konieczności zabezpieczania rozcieńczonego roztworu produktu
Soliris przed światłem podczas podawania go pacjentowi.
Pacjenta należy obserwować przez godzinę po zakończeniu
infuzji dożylnej. W razie wystąpienia zdarzenia niepożądanego
podczas podawania produktu Soliris, infuzję dożylną można spowolnić
lub przerwać, w zależności od decyzji lekarza. W przypadku
spowolnienia infuzji dożylnej całkowity czas podawania leku nie
może przekraczać dwóch godzin u dorosłych i młodzieży (w wieku od
12 do poniżej 18 lat) oraz czterech godzin u dzieci w wieku poniżej
12 lat.
Soliris - środki ostrożności
Nie przypuszcza się, aby Soliris miał wpływ na aplastyczną
składową niedokrwistości u pacjentów z PNH.
Zakażenia meningokokowe
Ze względu na mechanizm działania, stosowanie produktu Soliris
zwiększa podatność pacjentów na zakażenie dwoinkami zapalenia opon
mózgowych ( Neisseria meningitidis ). U pacjentów tych może
występować ryzyko zakażenia przez nietypowe grupy serologiczne
(zwłaszcza Y, W135 i X), chociaż może też wystąpić zakażenie
meningokokami jakiejkolwiek innej grupy serologicznej. W celu
zmniejszenia ryzyka zakażenia, każdego pacjenta należy zaszczepić
na co najmniej 2 tygodnie przed podaniem produktu Soliris. Jeśli
pacjent ma PNH, należy go zaszczepić na 2 tygodnie przed
rozpoczęciem podawania produktu Soliris. Jeśli pacjent z aHUS
otrzymał produkt Soliris wcześniej niż po 2 tygodniach od momentu
zaszczepienia przeciwko meningokokom, należy mu podawać
zapobiegawczo odpowiedni antybiotyk przez okres 2 tygodni po
zaszczepieniu. Pacjenta należy ponownie zaszczepić, zgodnie z
aktualnymi medycznymi wytycznymi dotyczącymi stosowania
szczepionek. Zdecydowanie zaleca się tetrawalentne szczepionki
przeciwko serotypom A, C, Y i W135, w miarę możliwości szczepionki
skoniugowane.
Szczepienie może nie być wystarczające do uniknięcia zakażenia
meningokokowego. Należy zwrócić uwagę na oficjalne zalecenia
dotyczące właściwego stosowania leków przeciwbakteryjnych. U
pacjentów leczonych produktem Soliris notowano przypadki ciężkiego
lub śmiertelnego zakażenia meningokokowego. Każdego pacjenta należy
obserwować w celu wykrycia wczesnych objawów zakażenia
meningokokami; jeśli podejrzewa się zakażenie, należy niezwłocznie
wykonać badania i w razie konieczności zastosować leczenie
odpowiednimi antybiotykami. Pacjenta należy poinformować o tych
objawach przedmiotowych i podmiotowych, a także o działaniach,
jakie należy podjąć w celu niezwłocznego otrzymania pomocy
lekarskiej. Lekarz musi przedyskutować z pacjentem korzyści i
zagrożenia wynikające ze stosowania produktu Soliris i dostarczyć
mu broszurę dla pacjenta oraz kartę dla pacjenta dotyczącą
bezpieczeństwa stosowania (ich opis można znaleźć w Ulotce
dołączonej do opakowania).
Inne zakażenia układowe
Ze względu na mechanizm działania leku, należy zachować
ostrożność podczas podawania produktu Soliris pacjentom z czynnymi
zakażeniami układowymi. U pacjentów może występować zwiększona
podatność na zakażenia, zwłaszcza na infekcje spowodowane
bakteriami otoczkowymi. Pacjentowi należy udostępnić informacje
znajdujące się w Ulotce dołączonej do opakowania w celu zwiększenia
ich wiedzy o możliwych poważnych zakażeniach i ich objawach
podmiotowych i przedmiotowych.
Reakcje na infuzję dożylną
Podanie produktu Soliris może wywołać reakcje na infuzję lub
odczyny immunologiczne, które mogą powodować alergię lub reakcje
nadwrażliwości (w tym reakcje anafilaktyczne), choć zaburzenia
dotyczące układu immunologicznego występujące w ciągu 48 godzin po
podaniu produktu nie różniły się od zaburzeń występujących po
podaniu placebo w badaniach dotyczących PNH, aHUS oraz w innych
przeprowadzonych badaniach dotyczących produktu Soliris. W
badaniach klinicznych u żadnego pacjenta z PNH ani z aHUS nie
wystąpiły reakcje na infuzję dożylną, które powodowałyby
konieczność przerwania podawania produktu Soliris. W przypadku
wystąpienia u pacjenta ciężkich reakcji na infuzję dożylną, należy
przerwać podawanie produktu Soliris i zastosować odpowiednie
leczenie.
Immunogenność
Niezbyt często, we wszystkich badaniach dotyczących pacjentów
leczonych produktem Soliris wykrywano niskie miana przeciwciał. W
badaniach kontrolowanych z użyciem placebo niskie miano przeciwciał
stwierdzano z częstością (3,4%), zbliżoną do obserwowanej w
przypadku placebo (4,8%). U żadnego pacjenta nie odnotowano
wystąpienia przeciwciał neutralizujących po leczeniu produktem
Soliris ani nie zaobserwowano korelacji rozwoju przeciwciał z
odpowiedzią kliniczną lub działaniami niepożądanymi.
Szczepienia
Przed rozpoczęciem leczenia produktem Soliris zaleca się
rozpoczęcie immunizacji pacjentów z PNH i aHUSHus, zgodnie z
aktualnymi wytycznymi dotyczącymi immunizacji. Ponadto każdego
pacjenta należy zaszczepić przeciwko meningokokom na co najmniej 2
tygodnie przed podaniem produktu Soliris. Pacjentom, którzy
otrzymali produkt Soliris wcześniej niż na 2 tygodnie po
zaszczepieniu przeciwko meningokokom, należy podawać zapobiegawczo
odpowiedni antybiotyk przez 2 tygodnie od momentu zaszczepienia. W
miarę dostępności, zaleca się stosowanie tetrawalentnych,
skoniugowanych szczepionek (patrz: Zakażenia meningokowe).
Pacjentów w wieku poniżej 18 lat należy zaszczepić przeciwko
Haemophilus influenzae i przeciwko zakażeniom pneumokokami,
przy czym w każdej grupie wiekowej należy ściśle stosować się do
krajowych zaleceń dotyczących szczepień.
Stosowanie leków przeciwzakrzepowych
Leczenie produktem Soliris nie powinno mieć wpływu na stosowanie
leków przeciwzakrzepowych.
Badania laboratoryjne u pacjentów z PNH
Należy obserwować, czy u pacjentów z PNH nie występują objawy
przedmiotowe i podmiotowe hemolizy wewnątrznaczyniowej, w tym
kontrolować aktywność dehydrogenazy mleczanowej (LDH) w surowicy. U
pacjentów z PNH leczonych produktem Soliris należy kontrolować
wystąpienie hemolizy wewnątrznaczyniowej, mierząc aktywność LDH.
Może być również konieczne skorygowanie dawki w zakresie zalecanego
schematu dawkowania co 14 ±2 dni w fazie leczenia podtrzymującego
(maksymalnie co 12 dni).
Badania laboratoryjne u pacjentów z aHUS
U pacjentów z aHUS leczonych produktem Soliris kontroluje się
zakrzepową mikroangiopatię mierząc liczbę płytek krwi, aktywność
LDH i stężenie kreatyniny w surowicy. Może być również konieczne
skorygowanie dawki w zakresie zalecanego schematu dawkowania co 14
±2 dni w fazie leczenia podtrzymującego (maksymalnie co 12
dni).
Przerwanie leczenia u pacjentów z PNH
Należy uważnie obserwować czy u pacjentów z PNH, którzy przerwą
leczenie produktem Soliris, nie występują przedmiotowe i podmiotowe
objawy ciężkiej hemolizy wewnątrznaczyniowej. Ciężką hemolizę
rozpoznaje się, gdy aktywność LDH w surowicy jest większa niż przed
leczeniem i występuje jedno z poniższych zjawisk: bezwzględne
zmniejszenie wielkości klonu komórek PNH przekraczające 25% (przy
braku rozcieńczenia związanego z przetoczeniem) w ciągu jednego
tygodnia lub w czasie krótszym, stężenie hemoglobiny < 5 g/dl
lub zmniejszenie o > 4 g/dl w ciągu tygodnia lub w czasie
krótszym, dusznica bolesna, zmiana stanu psychicznego, zwiększenie
stężenia kreatyniny w surowicy o 50% lub zakrzepica. W celu
wykrycia ciężkiej hemolizy i innych reakcji, każdego pacjenta
odstawiającego produkt Soliris należy obserwować przez co najmniej
8 tygodni. Jeżeli po odstawieniu produktu Soliris wystąpi ciężka
hemoliza, należy rozważyć następujące sposoby postępowania
(leczenia): przetoczenie krwi (masy erytrocytarnej) lub transfuzja
wymienna, jeżeli odsetek komórek PNH oznaczany metodą cytometrii
przepływowej wynosi > 50% wszystkich krwinek czerwonych,
podawanie leków przeciwzakrzepowych, stosowanie kortykosteroidów
lub ponowne zastosowanie produktu Soliris. W badaniach klinicznych
dotyczących PNH 16 pacjentów przerwało leczenie produktem Soliris.
Nie zaobserwowano ciężkiej hemolizy.
Przerwanie leczenia u pacjentów z aHUS
W badaniach klinicznych dotyczących aHUS obserwowano ciężką
zakrzepową mikroangiopatię jako powikłanie po przerwaniu leczenia
produktem Soliris. Należy uważnie obserwować, czy u pacjentów z
aHUS, którzy przerwą leczenie produktem Soliris, nie występują
przedmiotowe i podmiotowe objawy ciężkiej zakrzepowej
mikroangiopatii.
Wystąpienie poważnych powikłań po przerwaniu leczenia,
związanych z ciężką zakrzepową mikroangiopatią, można stwierdzić na
podstawie (i) zmiany jakichkolwiek dwóch lub powtarzającej się
zmiany któregokolwiek z następujących parametrów: zmniejszenie
liczby płytek krwi o co najmniej 25% w porównaniu do stanu
początkowego lub maksymalnej liczby płytek krwi podczas leczenia
produktem Soliris, lub zwiększenie stężenia kreatyniny w surowicy o
co najmniej 25% w porównaniu do stanu początkowego lub minimum
obserwowanego podczas leczenia produktem Soliris; lub zwiększenia
aktywności LDH o co najmniej 25% w porównaniu ze stanem początkowym
lub z minimum obserwowanym podczas leczenia produktem Soliris; lub
(ii) któregokolwiek z następujących: zmiana stanu psychicznego lub
drgawki; dusznica bolesna lub duszności; lub zakrzepica.
Każdego pacjenta, który zaprzestał leczenia produktem Soliris
należy obserwować przez co najmniej
12 tygodni, w celu wykrycia, czy nie nastąpiły powikłania w
postaci ciężkiej zakrzepowej mikroangiopatii.
Jeżeli po przerwaniu leczenia produktem Soliris wystąpi
powikłanie w postaci zakrzepowej mikroangiopatii, należy rozważyć:
ponowne zastosowanie leczenia produktem Soliris, podtrzymujące
leczenie z zastosowaniem osocza lub odpowiednie dla danego narządu
metody podtrzymujące, w tym podtrzymywanie czynności nerek za
pomocą dializ, czynności oddechowych za pomocą mechanicznej
wentylacji lub podawania leków przeciwzakrzepowych. W badaniach
klinicznych dotyczących aHUS 18 pacjentów (5 w badaniach
prospektywnych) przerwało leczenie produktem Soliris. Obserwowano
siedem (7) przypadków powikłań w postaci ciężkiej zakrzepowej
mikroangiopatii, które wystąpiły po pominięciu dawki u 5 pacjentów.
Leczenie produktem Soliris zastosowano ponownie u 4 spośród tych 5
pacjentów.
Materiały edukacyjne
Każdy lekarz, który zamierza przepisać produkt Soliris, musi
upewnić się, że zna wytyczne dla lekarzy dotyczące przepisywania.
Lekarz musi przedyskutować z pacjentem korzyści i zagrożenia
wynikające ze stosowania produktu Soliris i dostarczyć mu broszurę
dla pacjenta oraz kartę dla pacjenta dotyczącą bezpieczeństwa
stosowania.
Należy pouczyć pacjenta, że w razie wystąpienia gorączki >
39°C, bólu głowy przebiegającego z gorączką i (lub) sztywnością
karku lub wrażliwością na światło, należy natychmiast zwrócić się
do lekarza, ponieważ objawy te mogą wskazywać na zakażenie
meningokokami.
Substancje pomocnicze
Jedna fiolka tego produktu leczniczego zawiera 5 mmol sodu.
Należy to uwzględnić u pacjentów kontrolujących zawartość sodu w
diecie.
Soliris - przedawkowanie
Nie zgłoszono żadnego przypadku przedawkowania.
Soliris - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na ekulizumab, białka mysie lub na którąkolwiek
substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1.
Nie rozpoczynać leczenia produktem Soliris (patrz punkt
4.4):
u pacjentów z PNH:
z niewyleczonym zakażeniem Neisseria meningitidis ,
którzy nie mają aktualnego szczepienia przeciwko Neisseria
meningitidis;
u pacjentów z aHUS:
z niewyleczonym zakażeniem Neisseria meningitidis ,
którzy nie mają aktualnego szczepienia przeciwko Neisseria
meningitidis lub nie otrzymują zapobiegawczo odpowiednich
antybiotyków przez 2 tygodnie po zaszczepieniu.
Soliris - działania niepożądane
Podsumowanie profilu bezpieczeństwa
Najczęstszymi działaniami niepożądanymi były bóle głowy
(występujące głównie w początkowej fazie) i leukopenia, a
najcięższym działaniem niepożądanym były zakażenia
meningokokowe.
wymienione według klasyfikacji układów i narządów oraz z
uwzględnieniem zalecanej terminologii. W każdej grupie działania
niepożądane przedstawiono zgodnie ze zmniejszającym się stopniem
ciężkości.
Tabela 1. Działania niepożądane odnotowane u 239 pacjentów
uczestniczących w badaniach klinicznych dotyczących PNH i aHUS oraz
po dopuszczeniu do obrotu
Klasyfikacja układów i narządów MedDRA
|
Bardzo często (≥1/10)
|
Często (≥1/100 do < 1/10)
|
Niezbyt często (≥1/1 000 do < 1/100)
|
Zakażenia i zarażenia pasożytnicze
|
|
posocznica meningokokowa, meningokokowe zapalenie opon
mózgowo-rdzeniowych, posocznica, wstrząs septyczny, zapalenie płuc,
bakteryjne zapalenie stawów, zakażenie górnych dróg
oddechowych,
zapalenie nosa i gardła, zapalenie oskrzeli, opryszczka wargowa,
zakażenia układu pokarmowego, zakażenia dróg moczowych, zapalenie
pęcherza moczowego, zakażenia wirusowe
|
zakażenie wywołane przez Neisseria , zakażenie dolnych
dróg oddechowych, zakażenie grzybicze, zakażenie wywołane przez
Haemophilus influenzae , ropień, zapalenie tkanki
łącznej, grypa, zakażenie dziąseł, zakażenia, zapalenie zatok,
zakażenie zęba, liszajec
|
Nowotwory łagodne, złośliwe i nieokreślone (w tym torbiele i
polipy)
|
|
|
czerniak złośliwy, zespół mielodysplastyczny
|
Zaburzenia krwi i układu chłonnego
|
leukopenia
|
małopłytkowość, hemoliza *
|
koagulopatia, aglutynacja czerwonych krwinek, nieprawidłowy
czynnik
krzepnięcia, niedokrwistość, limfopenia
|
Zaburzenia układu immunologicznego
|
|
reakcja anafilaktyczna
|
nadwrażliwość
|
Zaburzenia endokrynologiczne
|
|
|
choroba Basedowa
|
Zaburzenia metabolizmu i odżywiania
|
|
|
jadłowstręt, osłabione łaknienie
|
Zaburzenia
psychiczne
|
|
|
depresja, niepokój, bezsenność, zaburzenia snu, niezwykłe sny,
zmiany nastroju
|
Klasyfikacja układów i narządów MedDRA
|
Bardzo często (≥1/10)
|
Często (≥1/100 do < 1/10)
|
Niezbyt często (≥1/1 000 do < 1/100)
|
Zaburzenia układu nerwowego
|
ból głowy
|
zawroty głowy, zaburzenia czucia, zaburzenia smaku
|
omdlenia, drżenia
|
Zaburzenia oka
|
|
|
niewyraźne widzenie, podrażnienie spojówek
|
Zaburzenia ucha i błędnika
|
|
zawroty głowy
|
szumy uszne
|
Zaburzenia serca
|
|
|
kołatanie serca
|
Zaburzenia naczyniowe
|
|
nadciśnienie złośliwe
|
nadciśnienie,
niedociśnienie, krwiaki, uderzenie gorąca, zaburzenia żylne
|
Zaburzenia układu oddechowego, klatki
piersiowej i śródpiersia
|
|
kaszel, przekrwienie błony śluzowej nosa, ból gardła i krtani,
podrażnienie gardła
|
krwawienie z nosa, wyciek z nosa
|
Zaburzenia żołądka i
jelit
|
|
biegunka, wymioty, nudności, ból brzucha, zaparcia,
niestrawność
|
zapalenie otrzewnej, refluks żołądkowoprzełykowy, wzdęcia
brzucha, bóle dziąseł
|
Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych
|
|
|
żółtaczka
|
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej
|
|
wysypka, łysienie, suchość skóry, świąd
|
pokrzywka, zapalenie skóry, rumień, wybroczyny, odbarwienie
skóry, nadmierna potliwość
|
Zaburzenia mięśniowoszkieletowe i tkanki łącznej
|
|
bóle stawów, bóle mięśni, bóle pleców, bóle szyi, bóle
kończyn
|
szczękościsk, obrzęk stawów, kurcze mięśni,
bóle kości
|
Zaburzenia nerek i dróg moczowych
|
|
bolesne lub utrudnione oddawanie moczu
|
zaburzenie czynności nerek, krwiomocz
|
Zaburzenia układu rozrodczego i piersi
|
|
samoistna erekcja prącia
|
zaburzenia miesiączkowania
|
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania
|
|
obrzęk, reakcja w miejscu infuzji, dolegliwości w obrębie klatki
piersiowej, gorączka, dreszcze, zmęczenie, astenia
|
ból w obrębie klatki piersiowej, zaburzenia czucia w miejscu
infuzji, ból w miejscu infuzji, wynaczynienie, objawy grypopodobne,
uczucie gorąca
|
Klasyfikacja układów i narządów MedDRA
|
Bardzo często (≥1/10)
|
Często (≥1/100 do < 1/10)
|
Niezbyt często (≥1/1 000 do < 1/100)
|
Badania diagnostyczne
|
|
dodatni odczyn Coombsa *
|
zwiększona aktywność aminotransferazy alaninowej, zwiększona
aktywność aminotransferazy asparaginianowej,
zwiększona aktywność gamma-
glutamylotransferazy, zmniejszenie hematokrytu, zmniejszenie
stężenia hemoglobiny
|
* Patrz punkt: Opis wybranych działań niepożądanych
Opis wybranych działań niepożądanych
We wszystkich badaniach klinicznych dotyczących PNH najcięższym
działaniem niepożądanym, które wystąpiło u dwóch zaszczepionych
pacjentów z PNH, była posocznica meningokokowa (patrz punkt 4.4).
Nie wystąpiły żadne zakażenia menigokokowe ani przypadki śmierci w
badaniach klinicznych dotyczących aHUS.
U 2% pacjentów z PNH leczonych produktem Soliris wykryto niskie
miano przeciwciał. Podobnie jak w przypadku wszystkich białek,
istnieje możliwość działania immunogennego.
Zgłaszane w badaniach klinicznych dotyczących PNH przypadki
hemolizy były związane z pominięciem lub opóźnieniem przyjęcia
dawki produktu Soliris (patrz również punkt 4.4).
Zgłaszane w badaniach klinicznych dotyczących aHUS przypadki
zakrzepowej mikroangiopatii były związane z pominięciem lub
opóźnieniem przyjęcia dawki produktu Soliris (patrz również punkt
4.4).
Dzieci i młodzież
Profil bezpieczeństwa u dzieci i młodzieży z PNH (wieku od 11 do
poniżej 18 lat) włączonych do badania M07-005 populacji
pediatrycznej z PNH był podobny do profilu obserwowanego u
pacjentów dorosłych z PNH. Najczęściej zgłaszanym działaniem
niepożądanym u dzieci i młodzieży był ból głowy.
W przypadku pacjentów z aHUS profil bezpieczeństwa obserwowany u
młodzieży (w wieku od 12 do poniżej 18 lat) jest taki sam jak
profil obserwowany u dorosłych. U niemowląt i dzieci z aHUS (w
wieku od 2 miesięcy do poniżej 12 lat) zakwalifikowanych do
retrospektywnego badania kliniczego C09-001r, profil bezpieczeństwa
jest podobny do obserwowanego u pacjentów dorosłych i młodzieży z
aHUS. Najczęściej (> 10%) obserwowanymi działaniami
niepożądanymi u dzieci były: biegunka, wymioty, gorączka, zakażenia
górnych dróg oddechowych oraz ból głowy.
Pacjenci z innymi chorobami
Dane dotyczące bezpieczeństwa z innych badań
klinicznych
Uzupełniające dane dotyczące bezpieczeństwa uzyskano w 11
badaniach klinicznych, w których uczestniczyło łącznie 716
pacjentów otrzymujących ekulizumab, w sześciu populacjach osób z
chorobami innymi niż PNH i aHUS. U jednego niezaszczepionego
pacjenta z meningokokowym zapaleniem opon mózgowych rozpoznano
idiopatyczną glomerulonefropatię błonową. W odniesieniu do innych
zdarzeń niepożądanych, biorąc pod uwagę wszystkie prowadzone metodą
podwójnie ślepej próby, kontrolowane placebo badania z udziałem
pacjentów, u których rozpoznano choroby inne niż PNH ( n
=526 pacjentów otrzymujących produktu Soliris; n =221
pacjentów otrzymujących placebo), wśród pacjentów otrzymujących
Soliris obserwowano następujące działania niepożądane z częstością
o co najmniej 2% większą niż po zastosowaniu placebo: zakażenia
górnych dróg oddechowych, wysypka i urazy.
Komentarze