Ten lek zażywany jednocześnie z innymi lekami może mieć negatywny wpływ na twoje zdrowie. Najczęściej wykryto interakcje z preparatami:
Zobacz wszystkie »Nikt nie zadał jeszcze żadnych pytań dotyczących tego preparatu. Możesz zadać bezpłatne pytanie farmaceucie. Napisz własne pytanie lub wybierz jedno z poniższych:
Ropivacaine Hydrochloride Hospira, 2 mg/ml, roztwór do wstrzykiwań jest wskazany do:
Zwalczania ostrego bólu:
1. Powtarzane wstrzyknięcia w zwalczaniu bólu pooperacyjnego lub porodowego.
2. Blokada miejscowa.
3. Ciągła blokada nerwów obwodowych poprzez powtarzane wstrzyknięcia, np. w zwalczaniu bólu pooperacyjnego.
Zwalczania ostrego bólu u pacjentów pediatrycznych (śród- i pooperacyjnego):
1. Znieczulenie nadoponowe ogona końskiego u noworodków, niemowląt i dzieci do 12 lat, włącznie.
Ropivacaine Hydrochloride Hospira, 2 mg/ml, roztwór do wstrzykiwań:
Każdy ml roztworu do wstrzykiwań zawiera 2 mg bezwodnego chlorowodorku ropiwakainy (w postaci jednowodnego chlorowodorku ropiwakainy).
Każda fiolka o objętości 10 ml lub 20 ml roztworu do wstrzykiwań zawiera odpowiednio 20 mg lub 40 mg bezwodnego chlorowodorku ropiwakainy (w postaci jednowodnego chlorowodorku ropiwakainy).
Substancje pomocnicze:
Każdy ml roztworu do wstrzykiwań zawiera 0,15 mmol (3,38 mg) sodu.
10 ml roztworu do wstrzykiwań zawiera 1,5 mmol (33,8 mg) sodu.
20 ml roztworu do wstrzykiwań zawiera 3 mmol (67,6 mg) sodu.
Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.
Ropiwakaina powinna być stosowana wyłącznie przez lub pod nadzorem specjalistów doświadczonych w wykonywaniu znieczuleń przewodowych.
Dawkowanie
Dorośli i dzieci w wieku powyżej 12 lat
Poniższa tabela przedstawia zalecenia dotyczące dawkowania w najczęściej wykonywanych blokadach. Należy stosować najmniejszą dawkę konieczną do uzyskania skutecznej blokady. Dawkowanie należy ustalić na podstawie doświadczenia specjalisty oraz znajomości stanu ogólnego pacjenta.
|
|
Stężenie mg/ml |
Objętość ml |
Dawka mg |
Początek działania minuty |
Czas działania godziny |
|
Zwalczanie ostrego bólu |
|||||
|
Podawanie zewnątrzoponowe z dostępu lędźwiowego |
|||||
|
Bolus |
2 |
10–20 |
20–40
|
10–15
|
0,5-1,5 |
|
Wstrzyknięcia powtarzane (top up) (np. znieczulenie podczas porodu)
|
2
|
10–15 (minimalny odstęp czasowy – 30 minut)
|
20–30
|
|
|
|
Blokady nerwów |
|||||
|
Blokady nerwów (np. blokada małych nerwów, znieczulenie nasiękowe) |
2 |
1–100 |
2–200
|
1–5
|
2–6
|
|
Blokada nerwów obwodowych (np. blokada nerwu udowego lub z dojścia pomiędzy mięśniami pochyłymi) |
|||||
|
Powtarzane wstrzyknięcia (np. w zwalczaniu bólu pooperacyjnego) |
2 |
5–10 ml/godz. |
10–20 mg/godz. |
nie dotyczy
|
nie dotyczy |
Dawki podane w tabeli są uważane za niezbędne w celu uzyskania skutecznej blokady i należy je przyjąć jako wytyczne dawkowania u dorosłych. Występują indywidualne różnice początku działania oraz czasu trwania blokady. Dane podane w kolumnie „Dawka” odzwierciedlają zakres koniecznej dawki. W przypadku leczenia ostrego bólu, określając odpowiednią objętość należy wziąć pod uwagę wszystkie czynniki, które mogą wpływać na specyficzną technikę blokady oraz zapotrzebowanie indywidualnego pacjenta. Na ogół, znieczulenie chirurgiczne (np. podanie zewnątrzoponowe, gdzie jest wymagany całkowity blok motoryczny) wymaga podania większego stężenia (np. 10 mg/ml lub 7,5 mg/ml) i większej dawki produktu leczniczego. Do osiągnięcia analgezji (np. znieczulenie zewnątrzoponowe do leczenia bólu), zaleca się podawanie mniejszych stężeń i mniejszych dawek.
Sposób podawania
Zaleca się uważną aspirację przed i podczas wstrzyknięcia w celu uniknięcia podania donaczyniowego. W przypadku konieczności podania dużych dawek zaleca się zastosowanie próbnej dawki 3–5 ml lidokainy (lignokainy) z adrenaliną 1:200 000. Niezamierzone podanie donaczyniowe można rozpoznać na podstawie przemijającego przyspieszenia czynności serca, a niezamierzone podanie podpajęczynówkowe na podstawie objawów blokady rdzeniowej.
Aspirację należy wykonywać przed oraz podczas podawania głównej dawki, którą należy podawać powoli lub w dawkach podzielonych, z szybkością 25–50 mg/min, uważnie obserwując przy tym podstawowe czynności życiowe pacjenta i utrzymując z nim kontakt słowny. W przypadku wystąpienia działań toksycznych, należy natychmiast przerwać wstrzyknięcie.
W trakcie badań klinicznych, w celu leczenia bólu pooperacyjnego, stosowano wlew zewnątrzoponowy chlorowodorku ropiwakainy w dawce 2 mg/ml osobno albo w skojarzeniu z fentanylem w dawce 1–4 µg/ml, przez 72 godziny. Połączenie chlorowodorku ropiwakainy z fentanylem zapewniało lepsze zwalczenie bólu, ale wiązało się z wystąpieniem działań niepożądanych opioidów. Skojarzenie chlorowodorku ropiwakainy z fentanylem oceniano tylko dla stężenia chlorowodorku ropiwakainy 2 mg/ml.
Dzieci w wieku od 0 do 12 lat, włącznie
|
|
Stężenie chlorowodorku ropiwakainy mg/ml |
Objętość ml/kg mc. |
Dawka mg/kg mc. |
|
LECZENIE OSTREGO BÓLU (śród- i pooperacyjne) |
|
|
|
|
Pojedyncza zewnątrzoponowa blokada ogona końskiego Blokada poniżej Th12 u dzieci o masie ciała do 25 kg |
2,0 |
1 |
2 |
Przedstawioną w tabeli dawkę należy traktować jako wytyczne do stosowania u dzieci.
Mogą występować indywidualne różnice. W przypadku dzieci o dużej masie ciała często konieczne jest stopniowe zmniejszanie dawki w oparciu o prawidłową masę ciała. W przypadku pojedynczej blokady zewnątrzoponowej ogona końskiego, całkowita objętość nie powinna przekraczać 25 ml. W przypadku poszczególnych technik blokady lub konieczności dostosowania dawki dla indywidualnych pacjentów należy korzystać z danych znajdujących się w podręcznikach.
Sposób podawania
Zaleca się uważną aspirację przed i podczas podawania w celu uniknięcia podania donaczyniowego. Podczas wstrzykiwania należy uważnie obserwować podstawowe czynności życiowe pacjenta W przypadku wystąpienia działań toksycznych, należy natychmiast przerwać wstrzyknięcie.
Pojedyncze zewnątrzoponowe wstrzyknięcie podczas blokady ogona końskiego ropiwakainy w stężeniu 2 mg/ml powoduje u większości pacjentów wystąpienie wystarczającego znieczulenia pooperacyjnego poniżej odcinka Th12, jeśli podano dawkę 2 mg/kg i objętość 1 ml/kg mc. Objętość iniekcji do blokady zewnątrzoponowej ogona końskiego można dostosować w celu osiągnięcia zróżnicowania zakresu bloku czuciowego, tak jak jest to zalecane w podręcznikach. U dzieci w wieku powyżej 4 lat badano dawki do 3 mg/kg mc. ropiwakainy w stężeniu 3 mg/ml. Jednakże, takie stężenie jest powiązane z częstszym występowaniem bloku motorycznego.
Niezależnie od drogi podawania, zaleca się frakcjonowanie wyliczonej dawki leku miejscowo znieczulającego.
Nie udokumentowano stosowania ropiwakainy chlorowodorku u wcześniaków.
Techniki znieczulenia przewodowego mogą być stosowane w ośrodkach zatrudniających przeszkolony personel i odpowiednio wyposażonych. Dostępne musi być wyposażenie i leki konieczne do monitorowania i resuscytacji pacjenta. Podczas wykonywania blokad, w których konieczne jest stosowanie dużych dawek leku, przed zabiegiem należy upewnić się, że pacjent jest w dobrym stanie ogólnym i zapewnić dostęp do żyły pacjenta. Lekarz prowadzący znieczulenie powinien podjąć wszelkie środki ostrożności w celu uniknięcia wstrzyknięcia donaczyniowego (patrz punkt 4.2) oraz powinien być odpowiednio wyszkolony i znać metody diagnozowania i postępowania w przypadku wystąpienia działań niepożądanych, układowego działania toksycznego oraz innych powikłań (patrz punkt 4.8 oraz punkt 4.9), takich jak niezamierzone podanie podpajęczynówkowe, które może powodować wysoki blok rdzeniowy z bezdechem i niedociśnieniem tętniczym. Zastosowanie znieczulenia zewnątrzoponowego i blokady splotu ramiennego wiąże się z większym ryzykiem wystąpienia drgawek. Jest to związane z częstszymi, w przypadku tych blokad, przypadkami niezamierzonego podania donaczyniowego lub szybkiego wchłonięcia dużej ilości leku do krążenia obwodowego.
Należy zachować ostrożność, aby uniknąć podania w miejscu objętym stanem zapalnym.
Układ krążenia
Należy zachować szczególną ostrożność oraz rozważyć monitorowanie EKG u pacjentów leczonych lekami przeciwarytmicznymi klasy III (np. amiodaron), ponieważ wpływ tych leków i leków znieczulających miejscowo na serce może się sumować.
Istnieją rzadkie doniesienia o nagłym zatrzymaniu krążenia podczas stosowania chlorowodorku ropiwakainy do znieczulenia zewnątrzoponowego lub do blokady nerwów obwodowych, szczególnie w przypadku niezamierzonego podania donaczyniowego u pacjentów w podeszłym wieku lub z towarzyszącą chorobą serca. W niektórych przypadkach resuscytacja była trudna. W przypadku nagłego zatrzymania krążenia, w celu zwiększenia szansy przeżycia pacjenta, może być konieczna przedłużona resuscytacja.
Blokady w obrębie głowy i szyi
Niektóre techniki znieczulenia miejscowego, takie jak wstrzyknięcia w obrębie głowy i szyi, mogą częściej wywoływać ciężkie działania niepożądane, bez względu na zastosowany lek znieczulający miejscowo.
Blokady dużych nerwów obwodowych
Blokady dużych nerwów obwodowych mogą wymagać podawania dużych objętości środka znieczulającego miejscowo w okolice bogato ukrwione, często w pobliżu dużych naczyń, co zwiększa ryzyko wstrzyknięcia donaczyniowego i (lub) szybkiego wchłonięcia dużej ilości leku do krążenia obwodowego, co może prowadzić do wystąpienia dużych stężeń w osoczu.
Nadwrażliwość
Należy pamiętać o możliwości wystąpienia nadwrażliwości krzyżowej z innymi lekami znieczulającymi miejscowo z grupy amidów.
Hipowolemia
Podczas znieczulenia zewnątrzoponowego u pacjentów z hipowolemią, niezależnie od przyczyny, może wystąpić nagłe i znaczne obniżenie ciśnienia tętniczego, niezależnie od rodzaju stosowanego leku znieczulającego miejscowo.
Pacjenci w złym stanie ogólnym
Pacjenci w złym stanie ogólnym z powodu podeszłego wieku lub innych stanów chorobowych, takich, jak częściowy lub całkowity blok przewodzenia w sercu, zaawansowana choroba wątroby lub ciężka niewydolność nerek wymagają specjalnej uwagi, aczkolwiek znieczulenie przewodowe jest często wskazane w tej grupie pacjentów.
Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby i nerek
Ropiwakaina jest metabolizowana w wątrobie i dlatego należy ją stosować ostrożnie u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby. Może być konieczne zmniejszenie dawek powtarzanych ze względu na spowolnione wydalanie leku. Zazwyczaj nie ma konieczności zmiany dawkowania u pacjentów z zaburzoną czynnością nerek, w przypadku stosowania pojedynczej dawki lub krótkotrwałego leczenia. Kwasica oraz zmniejszone stężenie białka w osoczu, często obserwowane u pacjentów z przewlekłą niewydolnością nerek, mogą zwiększać ryzyko wystąpienia układowego działania toksycznego podczas stosowania produktu leczniczego.
Ostra porfiria
Ropivacaine Hydrochloride Hospira, roztwór do wstrzykiwań, może prawdopodobnie powodować porfirię, dlatego może być stosowany u pacjentów z ostrą porfirią tylko wówczas, gdy brak innej, bezpieczniejszej możliwości znieczulenia. W przypadku podatnych pacjentów należy zachować szczególne środki ostrożności, postępować zgodnie z zasadami opisanymi w podręcznikach i zaleceniami specjalistów w tej dziedzinie.
Długotrwałe podawanie
Należy unikać długotrwałego podawania ropiwakainy u pacjentów leczonych jednocześnie silnymi inhibitorami CYP1A2, takimi jak fluwoksamina i enoksacyna, patrz punkt 4.5.
Jeśli stosowana jest długotrwała blokada, należy wziąć pod uwagę ryzyko uzyskania toksycznego stężenia leku w osoczu lub indukcji miejscowego uszkodzenia nerwów. Skumulowane dawki ropiwakainy do 675 mg stosowane do zabiegów chirurgicznych oraz analgezji pooperacyjnej przez 24 godziny były dobrze tolerowane u osób dorosłych, podobnie jak ciągła infuzja do przestrzeni zewnątrzoponowej w okresie pooperacyjnym z szybkością do 28 mg/godz. przez 72 godziny. U ograniczonej liczby pacjentów podawano większe dawki, do 800 mg na dobę, a działania niepożądane występowały względnie rzadko.
W przypadku długotrwałej blokady nerwów obwodowych wykonywanej techniką powtarzanych wstrzyknięć, należy wziąć pod uwagę ryzyko osiągnięcia toksycznego stężenia w osoczu lub miejscowego uszkodzenia nerwów. Podczas badań klinicznych, przed zabiegiem operacyjnym wykonano blokadę nerwu udowego, podając 300 mg chlorowodorku ropiwakainy o stężeniu 7,5 mg/ml oraz blokadę z dojścia pomiędzy mięśniami pochyłymi, podając 225 mg chlorowodorku ropiwakainy o stężeniu 7,5 mg/ml. Następnie znieczulenie było podtrzymywane chlorowodorkiem ropiwakainy o stężeniu 2 mg/ml. Stosowana szybkość infuzji lub powtarzane wstrzyknięcia odpowiadające dawce 10–20 mg na godzinę przez 48 godzin zapewniły właściwą analgezję i były dobrze tolerowane.
Ropivacaine Hydrochloride Hospira, 2 mg/ml, roztwór do wstrzykiwań:
Ten produkt leczniczy zawiera maksymalnie 3,38 mg sodu na ml. Należy wziąć to pod uwagę u pacjentów stosujących dietę z kontrolowaną zawartością sodu.
Dzieci i młodzież
Noworodki mogą wymagać szczególnej uwagi ze względu na niedojrzałość szlaków metabolicznych. Duże wahania stężenia chlorowodorku ropiwakainy w osoczu obserwowane w trakcie badań klinicznych u noworodków wskazują na możliwość wystąpienia zwiększonego ryzyka układowego działania toksycznego w tej grupie wiekowej, szczególnie podczas ciągłego wlewu zewnątrzoponowego. Zalecane dawkowanie u noworodków opiera się na ograniczonych danych klinicznych. W przypadku stosowania chlorowodorku ropiwakainy w tej grupie pacjentów konieczne jest regularne monitorowanie układowego działania toksycznego (np. cech toksycznego działania na ośrodkowy układ nerwowy, EKG, SpO2), jak i neurotoksyczności miejscowej (np. wydłużone ustępowanie działania leku). Ze względu na wolną eliminację leku u noworodków monitorowanie takie należy kontynuować także po zakończeniu infuzji.
Objawy
Przypadkowe podanie donaczyniowe leków znieczulających miejscowo może powodować wystąpienie natychmiastowych (w ciągu sekund lub kilku minut) objawów układowego działania toksycznego. W przypadku przedawkowania maksymalne stężenie w osoczu może wystąpić dopiero po jednej do dwóch godzin od podania, zależnie od miejsca wstrzyknięcia, w związku z tym objawy działania toksycznego mogą wystąpić z opóźnieniem. (Patrz punkt 4.8 Ostra toksyczność układowa, Ośrodkowy układ nerwowy, Działanie toksyczne na układ krążenia.)
Leczenie
W przypadku wystąpienia ostrych objawów działania toksycznego, należy natychmiast przerwać podawanie leku znieczulającego miejscowo i rozpocząć odpowiednie leczenie objawów ze strony OUN (drgawki, depresja OUN), zapewnić drożność dróg oddechowych i wspomagać oddychanie oraz podać leki przeciwdrgawkowe.
Jeśli wystąpi zatrzymanie krążenia, należy natychmiast rozpocząć resuscytację krążeniowo-oddechową. Optymalne utlenowanie krwi i wentylacja oraz wspomaganie czynności serca, a także przeciwdziałanie kwasicy mają życiowe znaczenie.
W przypadku objawów zapaści krążeniowej (hipotonia, bradykardia), należy rozważyć właściwe leczenie, podając płyny infuzyjne, leki obkurczające naczynia i (lub) środki o działaniu inotropowym. U dzieci stosuje się efedrynę w dawkach zależnych od wieku i masy ciała.
W przypadku nagłego zatrzymania krążenia, w celu zwiększenia szansy przeżycia pacjenta, może być konieczna przedłużona resuscytacja.
Nadwrażliwość na chlorowodorek ropiwakainy, inne leki znieczulające miejscowo z grupy
amidów lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.
Należy pamiętać o ogólnych przeciwwskazaniach do znieczulenia zewnątrzoponowego, niezależnie
od rodzaju stosowanego leku znieczulającego miejscowo.
Odcinkowe znieczulenie dożylne.
Znieczulenie okołoszyjkowe w położnictwie.
Hipowolemia.
Ogólne
Profil działań niepożądanych chlorowodorku ropiwakainy jest podobny do stwierdzanego w przypadku stosowania innych długo działających leków znieczulających miejscowo z grupy amidów. Działania niepożądane należy odróżnić od fizjologicznych objawów blokady nerwów, np. nagłego obniżenia ciśnienia tętniczego i bradykardii w następstwie znieczulenia zewnątrzoponowego.
Odsetek pacjentów, u których można spodziewać się działań niepożądanych, różni się w zależności od drogi podania chlorowodorku ropiwakainy. Układowe i umiejscowione działania niepożądane chlorowodorku ropiwakainy występują zazwyczaj na skutek podania zbyt dużych dawek, szybkiego wchłaniania lub przypadkowego podania donaczyniowego. Najczęściej odnotowane działania niepożądane, jak nudności i spadek ciśnienia tętniczego, występują często podczas znieczulenia i zabiegu chirurgicznego i zazwyczaj nie ma możliwości odróżnienia, czy są one spowodowane stanem klinicznym pacjenta, czy są reakcją na lek lub skutkiem blokady.
Tabela działań niepożądanych
W obrębie każdej grupy o określonej kategorii częstości występowania objawy niepożądane są wymienione zgodnie ze zmniejszającą się częstością.
|
Klasyfikacja układów i narządów |
Bardzo często (31/10) |
Często (31/100 do < 1/10) |
Niezbyt często (31/1 000 do < 1/100) |
Rzadko (31/10 000 do < 1/1 000) |
|
Zaburzenia psychiczne |
|
|
Niepokój |
|
|
Zaburzenia układu nerwowego |
|
Ból głowy, parestezje, zawroty głowy,
|
Objawy działania toksycznego na OUN (drgawki, napad padaczkowy grand mal, uczucie zawrotu głowy, parestezje wokół ust, drętwienie języka, przeczulica słuchowa, szumy uszne, zaburzenia widzenia, dyzartria, drżenia mięśni, drżenie)*, niedoczulica |
|
|
Zaburzenia serca |
|
Bradykardia, tachykardia
|
|
Zatrzymanie krążenia, zaburzenia rytmu serca |
|
Zaburzenia naczyniowe |
Niedociśnieniea
|
Nadciśnienie |
Omdlenie |
|
|
Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia |
|
|
Duszność |
|
|
Zaburzenia żołądka i jelit |
Nudności |
Wymiotyb |
|
|
|
Zaburzenia nerek i dróg moczowych |
|
Zatrzymanie moczu |
|
|
|
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania |
|
Podwyższenie temperatury, sztywność, ból pleców |
Hipotermia |
Reakcje alergiczne (anafilaktyczne, obrzęk naczynioruchowy, pokrzywka) |
a Niedociśnienie występuje rzadziej u dzieci (> 1/100).
b Wymioty występują częściej u dzieci (> 1/10).
* Te objawy pojawiają się zwykle na skutek przypadkowego wstrzyknięcia donaczyniowego, przedawkowania lub szybkiego wchłaniania (patrz punkt 4.9).
Najczęściej występującymi działaniami niepożądanymi o znaczeniu klinicznym u dzieci są wymioty, nudności, świąd oraz zatrzymanie moczu.
Działania niepożądane typowe dla grupy leków:
Powikłania neurologiczne
Neuropatia oraz dysfunkcja rdzenia kręgowego (np. zespół tętnicy rdzeniowej przedniej, zapalenie pajęczynówki, zespół ogona końskiego), które w rzadkich przypadkach mogą nie przemijać, były związane ze znieczuleniem przewodowym bez względu na zastosowany lek znieczulający miejscowo.
Całkowita blokada rdzeniowa
Całkowita blokada rdzeniowa może wystąpić na skutek niezamierzonego podania do przestrzeni podpajęczynówkowej dawki przeznaczonej do podania zewnątrzoponowego.
Ostra toksyczność układowa
Toksyczne reakcje układowe obejmują głównie ośrodkowy układ nerwowy (OUN) oraz układ krążenia. Te reakcje są spowodowane dużym stężeniem leku znieczulającego miejscowo we krwi, co może wystąpić w wyniku (niezamierzonego) podania donaczyniowego, przedawkowania produktu lub wyjątkowo szybkiego wchłaniania z miejsc o bogatym unaczynieniu, patrz także punkt 4.4. Reakcje ze strony OUN są podobne dla całej grupy amidowych środków znieczulających miejscowo, podczas gdy reakcje ze strony serca w większym stopniu zależą od podanego produktu, zarówno pod względem ilościowym, jak i jakościowym.
Ośrodkowy układ nerwowy
Objawy podmiotowe i przedmiotowe działania toksycznego ze strony ośrodkowego układu nerwowego nasilają się stopniowo. Początkowo obserwuje się objawy takie, jak zaburzenia widzenia i słuchu, drętwienie wokół ust, zawroty głowy, zamroczenie, mrowienia i parestezje. Poważniejsze objawy to zaburzenia mowy oraz sztywność i skurcze mięśni, które mogą poprzedzać wystąpienie uogólnionych drgawek. Objawy te należy zawsze różnicować z zachowaniami neurotycznymi. Do kolejnych objawów należą utrata przytomności i drgawki typu grand mal, które mogą trwać od kilku sekund do kilku minut. Podczas drgawek szybko dochodzi do hipoksji i hiperkapnii ze względu na zwiększoną aktywność mięśniową oraz zaburzenia oddychania. W ciężkich przypadkach może dojść nawet do zatrzymania oddechu. Kwasica metaboliczna i oddechowa nasilają działanie toksyczne i zwiększają liczbę objawów uszkodzenia powodowanych przez leki znieczulające miejscowo.
Objawy ustępują po redystrybucji leku z ośrodkowego układu nerwowego oraz w wyniku jego metabolizmu i wydalania. Powrót do stanu sprzed podania leku następuje szybko, o ile nie podano bardzo dużych dawek leku.
Działanie toksyczne na układ krążenia
Objawy działania toksycznego dotyczące układu krążenia mają cięższy przebieg. Duże układowe stężenia leków znieczulających miejscowo mogą prowadzić do obniżenia ciśnienia tętniczego, bradykardii, zaburzeń rytmu a nawet zatrzymania czynności serca. U badanych ochotników, dożylny wlew ropiwakainy powodował wystąpienie objawów zaburzenia przewodnictwa i kurczliwości mięśnia sercowego.
Wystąpienie objawów działania toksycznego dotyczących układu krążenia jest zwykle poprzedzone wystąpieniem objawów działania toksycznego dotyczących ośrodkowego układu nerwowego, o ile pacjent nie otrzymuje leków znieczulających ogólnie lub dużych dawek leków uspokajających, np. benzodiazepin lub barbituranów.
U dzieci wczesne objawy działania toksycznego po podaniu leków znieczulających miejscowo mogą być trudne do wykrycia, ponieważ dzieci mogą nie być w stanie wyrazić ich słownie. Patrz także punkt 4.4.
Ciąża
Brak wystarczających danych klinicznych dotyczących stosowania chlorowodorku ropiwakainy u kobiet w ciąży, z wyjątkiem zastosowania w znieczuleniu zewnątrzoponowym w położnictwie. Badania na zwierzętach nie wykazują bezpośredniego ani pośredniego szkodliwego wpływu na przebieg ciąży, rozwój zarodka i płodu, przebieg porodu lub rozwój pourodzeniowy (patrz punkt 5.3).
Karmienie piersią
Brak danych dotyczących wydzielania ropiwakainy do mleka u ludzi.
W zależności od dawki, leki znieczulające miejscowo mogą wywierać niewielki wpływ na czynności psychiczne i koordynację ruchową, nawet jeśli brak jawnych objawów toksycznego działania na ośrodkowy układ nerwowy i mogą powodować zaburzenia czynności psychomotorycznych i czujności.
Ten preparat należy do kategorii:
za darmo
farmaceutów jest teraz online
arkusze - 15 kg
substancja - 100 g
substancja - 1 g
podłoże - 200 g
Informacje dostępne dzięki www.osoz.pl. Dane o produkcie pobrane zostały z bazy KS-BLOZ i nie mogą być kopiowane, rozpowszechniane ani wykorzystywane bez zgody producenta bazy KS-BLOZ, firmy KAMSOFT S.A.
Naczyniak jamisty to rodzaj łagodnego nowotworu, który wywodzi się z naczyń krwionośnych lub chłonnych. Do jego powstania może dojść w dowolnym miejscu, zazwyczaj powstają na skórze, w mięśniach szkieletowych, w okolicach ust, na języku, oczach, wątrobie,...
Karmienie piersią jest w Polsce coraz popularniejsze. Jest to najlepszy sposób, aby naturalnie wspomóc prawidłowy rozwój dziecka. Kobiety często zapominają, że w ten sposób można zapobiec wielu chorobom cywilizacyjnym, takim jak cukrzyca i otyłość....
Czaszka to struktura kostna lub chrzęstna. Stanowi szkielet głowy, a jej główną funkcją jest osłona mózgu i innych narządów, które znajdują się w głowie, w tym również początkowych odcinków układu pokarmowego i oddechowego. Można wyróżnić dwie jej części:...
Badania Szpitala Badawczego Dzieci Św. Judy, które miały pomóc zrozumieć długotrwałe infekcje u niemowląt leczonych z powodu białaczki, doprowadziły do wykrycia mutacji, które pozwalają bakteriom tolerować skuteczną zazwyczaj terapię antybiotykową. Raport...
Pieluchy Przygotuj zapas pieluszek, by były gotowe do akcji, gdy tylko w domu pojawi się nowy mieszkaniec. Jest to rzecz, o której wiadomo na pewno, że będzie potrzebna. Można więc je śmiało nabyć wcześniej, aby nie biegać po nie w ostatniej chwili. Śpioszki...
Pylorostenoza najczęściej występuje jako wada wrodzona i jest wykrywana już u niemowląt. U osób dorosłych może być dolegliwością nabytą i rozwijać się w przebiegu choroby wrzodowej, a także niektórych chorób nowotworowych. Pylorostenoza daje przede wszystkim...
Dla malutkiego dziecka nie ma lepszego pokarmu niż mleko matki. Jedną z jego najważniejszych cech jest to, że chroni maluszka przed różnymi chorobami. Dziecko przychodzące na świat nie jest bezbronne. W czasie swojego życia płodowego matka przekazuje...
Co zrobić, gdy kobieta karmiąca piersią ma gorączkę? Leki przeciwgorączkowe mogłyby się przecież okazać szkodliwe dla małego dziecka. Czy zbijanie temperatury lekami oraz kontynuowanie karmienia piersią wykluczają się? Czy istnieją leki przeciwgorączkowe,...
W obliczu wariantu Delta zasadne wydaje się pytanie o szczepionkę opracowaną w oparciu o dominującą mutację nowego koronawirusa. Gość programu WP "Newsroom", prof. Agnieszka Szuster-Ciesielska, wirusolog z UMCS w Lublinie, przyznała, że prace nad taką...
Chociaż pomysł spania na balkonie wydaje się szalony, to wbrew pozorom nie jest aż tak niecodzienny. Sposobów na hartowanie dziecka, czyli na podnoszenie jego odporności jest wiele. Eksperci przekonują, że warto to robić, aby dziecko nie chorowało. Ale...
Komentarze