Ten lek zażywany jednocześnie z innymi lekami może mieć negatywny wpływ na twoje zdrowie. Najczęściej wykryto interakcje z preparatami:
Zobacz wszystkie »
Należy unikać spożywania alkoholu przy jednoczesnym przyjmowaniu leków. W czasie kuracji krótkotrwałych należy unikać picia w ogóle, zaś w przypadku stałego zażywania – niekiedy można pić umiarkowanie, ale tylko po konsultacji z lekarzem. Nie należy też nigdy popijać leków napojami alkoholowymi. Dowiedz się więcej na temat interakcji leków z alkoholem.
Tyramina jest naturalnie występującą w pożywieniu aminą. Jej źródłami jest długo przechowywana lub fermentująca żywność, np. banany lub sery pleśniowe. Tyramina powstaje jako efekt rozkładu białek, także w produktach mięsnych.Z tyraminą w szczególnie niebezpieczne interakcje wchodzą leki będące inhibitorami monoaminooksydazy, czyli takie, które zmniejszają poziom MAO, zwiększając jednocześnie ilość tyraminy. Przeczytaj pełny opis interakcji leków z tyraminą.
mam pytanie lekarz psychiatra zapisał mi lek moklar 150 mg mam różnego rodzaju lęki boje się wrócić do pracy boje sie samochodem jeżdzić że kogoś rozjadę myśli natrętne i wahania nastrojów czasami myśli samobójcze czy to jest dobry lek i czy można sie leczyć nim długoterminowo zacząłem też chodzić na terapie.prędzej brałem lek pram 20mg (citalopranum) nie pomagał póżniej faxigen 75 mg x 3 i convival chrono lęki trochę ustały ale nie wszystkie boję się powrotu do pracy czy moklar jest skuteczny
Dwa i pół miesiąca temu miałam zawał serca, przed nim leczyłam depresję i nerwicę lękową: Cital 10, po 2 tyg. 20, po 3 tyg. 30+asertin, potem moklar. Po samym citalu było normalnie, tzn, bez skutków ubocznych, ale po włączeniu asertinu bardzo niedobrze: straszny niepokój, nie mogłam usiedzieć w jednym miejscu, budzenie...
Dr n. med. Karol Kaziród-Wolski
i 1 inny specjalista Witam! Kilka lat temu leczyłam sie na depresję. Brałam Pramolan i Moklar, lecz sama odstawiłam leki, stwierdziłam że moje samopoczucie jest w dużej mierze zależne ode mnie i samodzielnie sobie z tym poradzę. Ale od kilku miesięcy nie czuję się zbyt dobrze. Nie mam na nic siła ani ochoty, zaczynam unikać ludzi, nie mam ochoty wychodzić z domu. Do tego przestaję nad sobą panować. Wyprowadzają mnie z równowagi z pozoru błahe sytuacje jak: siorbanie, stukanie w klawiaturę, stukanie łyżką o szklankę...
Mgr Arleta Balcerek
i 2 innych specjalistów Szczegółowe informacje dotyczącego tego leku mogą zostać wyświetlone tylko dla osób zawodowo związanych z farmacją lub medycyną.
Wskazaniem do stosowania leku MOKLAR są:
- zespoły depresyjne;
- fobia społeczna.
Tabletki powlekane zawierają 150 mg moklobemidu (Moclobemidum).
Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.
Dawkowanie u osób dorosłych
Zespoły depresyjne
Zaleca się przyjmowanie moklobemidu w początkowej dawce dobowej 300 mg w dwóch dawkach podzielonych.
Jeśli istnieje potrzeba, można zwiększyć dobową dawkę maksymalnie do 600 mg, podawanych w dwóch lub trzech dawkach podzielonych.
W czasie zmiany dawkowania należy zachować ostrożność i zwrócić uwagę na jakiekolwiek objawy nietolerancji leku.
Moklobemid należy przyjmować bezpośrednio po posiłku w celu zmniejszenia prawdopodobieństwa interakcji z tyraminą.
Indywidualnie można zmniejszyć dawkę dobową do 150 mg.
Zwiększenie dawkowania może nastąpić dopiero po pierwszym tygodniu podawania produktu.
Fobia społeczna
Początkowa dawka dobowa moklobemidu wynosi 300 mg, następnie po 3 dniach zwiększa się dawkę do 600 mg na dobę. Dawkę dobową należy podawać w dwóch lub trzech dawkach podzielonych. Stosowanie dawki 600 mg należy kontynuować przez 8-12 tygodni, aby określić skuteczność leczenia i potrzebną do tego dawkę. Należy okresowo oceniać stan pacjentów i zasadność dalszego leczenia.
Dawkowanie u osób w podeszłym wieku
Nie ma potrzeby modyfikacji dawkowania u pacjentów w podeszłym wieku.
Dawkowanie w zaburzeniach czynności nerek
Nie ma potrzeby dostosowania dawkowania u pacjentów z niewydolnością nerek.
Dawkowanie w zaburzeniach czynności wątroby
Zalecaną dawkę leku należy zmniejszyć do 1/3 lub 1/2 zwykłej dawki. U chorych z niewydolnością wątroby występuje zmniejszony klirens moklobemidu i tym samym wydłużony okres jego półtrwania.
Stosowanie u dzieci
Brak danych dotyczących bezpieczeństwa i skuteczności stosowania produktu u dzieci. Nie zaleca się stosowania moklobemidu u dzieci.
Samobójstwo, myśli samobójcze lub kliniczne nasilenie choroby
Depresja związana jest ze zwiększeniem ryzyka wystąpienia myśli samobójczych, samookaleczenia oraz samobójstwa. Ryzyko to utrzymuje się do czasu uzyskania pełnej remisji. Ponieważ poprawa może nie nastąpić w ciągu kilku pierwszych tygodni leczenia lub dłużej, pacjentów należy poddać ścisłej obserwacji do czasu wystąpienia poprawy. Z doświadczeń klinicznych wynika, że ryzyko samobójstwa może się zwiększyć się we wczesnym etapie powrotu do zdrowia.
Inne zaburzenia psychiczne, w których przepisywana jest moklobemid, mogą być również związane ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia zachowań samobójczych. Ponadto zaburzenia te mogą współistnieć z ciężkimi zaburzeniami depresyjnymi. W związku z tym u pacjentów leczonych z powodu innych zaburzeń psychicznych należy podjąć takie same środki ostrożności, jak u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami depresyjnymi.
Pacjenci z zachowaniami samobójczymi w wywiadzie lub pacjenci przejawiający przed rozpoczęciem leczenia znacznego stopnia skłonności samobójcze należą do grupy zwiększonego ryzyka wystąpienia myśli samobójczych lub prób samobójczych i należy ich poddać ścisłej obserwacji w trakcie leczenia. Metaanaliza kontrolowanych placebo badań klinicznych nad lekami przeciwdepresyjnymi, stosowanymi u dorosłych pacjentów z zaburzeniami psychicznymi, wykazała zwiększone (w porównaniu z placebo) ryzyko zachowań samobójczych u pacjentów w wieku poniżej 25 lat, stosujących leki przeciwdepresyjne.
W trakcie leczenia, zwłaszcza na początku terapii i w przypadku zmiany dawki, należy ściśle obserwować pacjentów, szczególnie z grupy podwyższonego ryzyka.
Pacjentów (oraz ich opiekunów) należy uprzedzić o konieczności zwrócenia uwagi na każdy objaw klinicznego nasilenia choroby, wystąpienie zachowań lub myśli samobójczych oraz nietypowych zmian w zachowaniu, a w razie ich wystąpienia, o konieczności niezwłocznego zwrócenia się do lekarza.
Należy unikać stosowania moklobemidu u pacjentów pobudzonych lub podnieconych, chyba że jednocześnie są leczeni benzodiazepinami. U pacjentów, u których faza pobudzenia jest fazą przeważającą, produkt można podawać jednocześnie ze środkami uspokajającymi (np. benzodiazepinami) przez okres nie dłuższy niż 2-3 tygodnie.
U pacjentów z chorobą afektywną dwubiegunową mogą pojawić się epizody maniakalne. Wymagana jest ostrożność podczas stosowania moklobemidu u pacjentów z nadczynnością tarczycy ze względu na możliwość reakcji nadciśnieniowej.
U pacjentów z myślami samobójczymi należy ograniczyć dawkowanie i ilość przepisanego leku do niezbędnego minimum. Pacjenci ci muszą być pod ciągłą kontrolą lekarską we wszystkich fazach leczenia.
Podobnie jak w leczeniu innymi lekami przeciwdepresyjnymi, należy zachować ostrożność podczas wczesnego etapu leczenia przeciwdepresyjnego, aż do uzyskania poprawy stanu psychicznego chorego ze względu na możliwość prób samobójczych.
Moklobemid, podobnie jak wszystkie inne leki przeciwdepresyjne, należy odstawiać stopniowo, aby zapobiec nawrotom choroby.
Pacjenci z niewydolnością wątroby wykazują zmniejszony klirens moklobemidu i tym samym wydłużony okres jego półtrwania. Zalecana dawka leku powinna być zmniejszona do 1/3 lub 1/2 zalecanej zwykłej dawki.
Chorzy z nadciśnieniem i nadwrażliwi na tyraminę powinni unikać spożywania pokarmów bogatych w tyraminę podczas leczenia moklobemidem.
Moklobemid może zaostrzyć objawy wytwórcze u chorych z depresją w przebiegu schizofrenii lub psychozy schizoafektywnej i dlatego u tych pacjentów nie należy stosować moklobemidu. Jeśli jest to możliwe, należy u nich kontynuować leczenie z użyciem neuroleptyków o przedłużonym działaniu.
Produkt leczniczy zawiera laktozę. Leku nie powinni przyjmować pacjenci cierpiący na rzadkie chorzenia dziedziczne, takie jak nietolerancja galaktozy, niedobór laktazy Lappa czy zespół złego wchłaniania glukozy-galaktozy.
Przedawkowanie moklobemidu (nawet w dawce 20 g) jest mniej niebezpieczne niż przedawkowanie TPLD. Objawy występujące po przedawkowaniu to: senność, dezorientacja, nudności, osłabienie odruchów.
Przedawkowanie moklobemidu stosowanego równocześnie z innymi lekami może, podobnie jak w przypadku innych środków przeciwdepresyjnych, wywołać groźne dla życia objawy; konieczna jest wówczas hospitalizacja chorego.
Objawy przedawkowania pojawiają się zwykle po 6-12 godzinach, ale mogą wystąpić z opóźnieniem do 24 godzin po spożyciu produktu i mogą się jeszcze utrzymywać przez 3-4 dni. Objawy zwykle ustępują między 1 a 5 (7) dniem po przedawkowaniu.
Postępowanie w przypadku przedawkowania
Należy kontrolować podstawowe czynności życiowe. W zależności od potrzeb można zastosować środki wspomagające, np. płukanie żołądka z zastosowaniem węgla aktywowanego, sprowokować wymioty, kontrolować bilans płynów.
- Nadwrażliwość na moklobemid lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.
- Ostry stan splątania;
- Guz chromochłonny;
- Jednoczesne stosowanie selegiliny, petydyny, dekstrometorfanu, selektywnych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny, inhibitorów MAO lub trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych. Po przerwaniu leczenia inhibitorami wychwytu zwrotnego serotoniny, a przed rozpoczęciem leczenia moklobemidem, konieczne jest zachowanie przerwy równej 4-5 okresom biologicznego półtrwania leku lub jego aktywnego metabolitu.
- Nie stosować u dzieci ze względu na brak dostatecznych badań klinicznych.
Z badań przeprowadzonych na 60 pacjentach otrzymujących moklobemid w dawkach 601-750 mg/dobę wynika, że działania niepożądane mogą się nasilać po większych dawkach.
Zgłaszano przypadki myśli i zachowań samobójczych podczas leczenia produktem zawierającym moklobemid, a także w krótkim czasie po odstawieniu leku (patrz punkt 4.4.).
Działania niepożądane wymienione poniżej opisano zgodnie z następującą częstością występowania: bardzo często (> =1/10);
często (> =1/100 do < 1/10);
niezbyt często (> =1/1000 do < 1/100);
rzadko (> =1/10 000 do < 1/1000);
bardzo rzadko (< 1/10 000);
częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych).
Zaburzenia układu nerwowego
Często: ból głowy, bezsenność, zaburzenie snu, zawroty głowy, drżenie, wzmożona pobudliwość, niepokój, nerwowość, senność, zmęczenie, uspokojenie, nasilony niepokój, stan ostrego niepokoju osłabienie albo omdlenie.
Niezbyt często: Migrena, zaburzenia pozapiramidowe, szum uszny, parestezja, dyzartria (niewyraźna mowa).
Zaburzenia żołądka i jelit
Często: nudności, zaparcia, bóle żołądkowo-jelitowe, dyskomfort w nadbrzuszu, mdłości, biegunka uczucie pełności w żołądku, ból brzucha, wymioty.
Niezbyt często: Zgaga, zapalenie błony śluzowej żołądka, wzdęcie, niestrawność.
Zaburzenia serca
Często: tachykardia, palpitacja serca, hipotensja ortostatyczna, hipotensja.
Niezbyt często: Nadciśnienie, zwolnienie czynności serca, skurcze dodatkowe, ból dławicowy, ból w piersiach.
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania
Często: pocenie się, niewyraźne widzenie, zwiększony lub zmniejszony apetyt.
Niezbyt często: ogólnie złe samopoczucie, bóle szkieletowo-mięśniowe, uczucie zmienionego smaku,
napady zaczerwienienia twarzy, uczucie gorąca, mroczki (ubytki w polu widzenia), duszność.
Zaburzenia oka
Rzadko: nieostre widzenie.
Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej
Rzadko: drżenie mięśniowe.
Zaburzenia psychiczne
Niezbyt często: trudności w zasypianiu, koszmary nocne, omamy, zaburzenie pamięci, dezorientacja, nasilenie depresji, ekscytacja/ drażliwość, objawy hipomanii, zachowanie agresywne, apatia, napięcie nerwowe.
Zaburzenia naczyniowe
Niezbyt często: objawy zapalenia żył.
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej:
Często: suchość błony śluzowej jamy ustnej.
Niezbyt często: wykwit/wysypka, skórna reakcja alergiczna, świąd, zapalenie dziąseł, zapalenie jamy ustnej, suchość skóry, zapalenie spojówek.
Zaburzenia nerek i dróg moczowych:
Niezbyt często: zaburzenie oddawania moczu (bolesne lub utrudnione oddawanie moczu, wielomocz, bolesne parcie na mocz).
Zaburzenia układu rozrodczego i piersi:
Niezbyt często: krwawienia z dróg rodnych, wydłużona menstruacja.
Badania diagnostyczne:
Niezbyt często: W badaniach laboratoryjnych wykonywanych u 1401 pacjentów wykazano niewielkiego stopnia spadek liczby leukocytów i wartości aminotransferazy alaninowej i asparaginianowej, jakkolwiek redukcja ta nie ma znaczenia klinicznego.
W czasie leczenia depresji w przebiegu choroby afektywnej dwubiegunowej pojawić się może zmiana fazy depresyjnej w maniakalną.
Część objawów jest zależna od choroby podstawowej i w większości przypadków ustępuje w miarę kontynuowania kuracji.
Ciąża
Może być stosowany u kobiet w ciąży jedynie w przypadku zdecydowanej konieczności.
Laktacja
Brak udokumentowanych badań klinicznych przeprowadzonych u kobiet w ciąży i kobiet karmiących piersią.
Lek nie jest zalecany kobietom karmiącym piersią, ponieważ moklobemid jest wydzielany do mleka matek karmiących.
Podczas badań przeprowadzonych na 6 kobietach karmiących piersią otrzymujących pojedynczą dawkę 300 mg moklobemidu stwierdzono w ich mleku średnio 0,057% dawki początkowej moklobemidu i 0,031% głównego metabolitu Ro-12-8095 po 24 godzinach od przyjęcia leku.
Mimo że moklobemid uchodzi za środek, który nie zaburza zdolności prowadzenia pojazdów mechanicznych, obsługi urządzeń mechanicznych w ruchu, należy zachować szczególną ostrożność zwłaszcza w początkowej fazie leczenia.
Ten preparat należy do kategorii:
Dla tego produktu znaleziono preparaty, które możesz stosować zamiennie w terapii:
za darmo
farmaceutów jest teraz online
maść oczna - 3,5 g - (1mg+3500j.m.+6000j.m.)/g
roztwór do podania w wodzie do picia - 1 l (butelka) - 0,05 g/ml
zawiesina doustna - 100 ml (butelka) - (0,2g+0,04g)/5ml
zawiesina doustna - 100 ml (butelka) - (0,2g+0,04g)/5ml
Informacje dostępne dzięki www.osoz.pl. Dane o produkcie pobrane zostały z bazy KS-BLOZ i nie mogą być kopiowane, rozpowszechniane ani wykorzystywane bez zgody producenta bazy KS-BLOZ, firmy KAMSOFT S.A.
Komentarze