Ten lek zażywany jednocześnie z innymi lekami może mieć negatywny wpływ na twoje zdrowie. Najczęściej wykryto interakcje z preparatami:
Zobacz wszystkie »
Należy unikać spożywania alkoholu przy jednoczesnym przyjmowaniu leków. W czasie kuracji krótkotrwałych należy unikać picia w ogóle, zaś w przypadku stałego zażywania – niekiedy można pić umiarkowanie, ale tylko po konsultacji z lekarzem. Nie należy też nigdy popijać leków napojami alkoholowymi. Dowiedz się więcej na temat interakcji leków z alkoholem.
Przyjęcie leku na czczo powoduje szybkie opróżnienie żołądka, co z kolei prowadzi do natychmiastowego wzrostu stężenia leku we krwi. Dzięki temu pacjent zaczyna odczuwać poprawę. Natomiast przyjęcie lekarstwa po posiłku opóźnia opróżnianie żołądka, co wydłuża czas pasażu leku. Dowiedz się więcej o znaczeniu spożywania leków na czczo lub po posiłku.
Przyjmując leki, należy pamiętać, by zwrócić szczególną uwagę na produkty, które mogą przyczynić się do powstania niebezpiecznych interakcji z medykamentami. Przeczytaj pełny opis interakcji leków z innymi produktami żywnościowymi.
Nikt nie zadał jeszcze żadnych pytań dotyczących tego preparatu. Możesz zadać bezpłatne pytanie farmaceucie. Napisz własne pytanie lub wybierz jedno z poniższych:
Szczegółowe informacje dotyczącego tego leku mogą zostać wyświetlone tylko dla osób zawodowo związanych z farmacją lub medycyną.
Nadciśnienie tętnicze
Dławica piersiowa
Tachyarytmie, w szczególności częstoskurcz nadkomorowy
Leczenie podtrzymujące po przebytym zawale serca Profilaktyka migreny
Metoprolol jest wskazany do stosowania u dorosłych.
50 mg: Każda tabletka zawiera 50 mg metoprololu winianu 100 mg: Każda tabletka zawiera 100 mg metoprololu winianu Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.
Metoprolol tartrate Accord, tabletki należy przyjmować doustnie. Tabletki należy przyjmować na czczo.
Dawkę leku należy zawsze dostosować do indywidualnych wymagań pacjenta. Zwykle stosuje się:
Nadciśnienie tętnicze
Zazwyczaj stosowana dawka to od 100 mg do 200 mg na dobę, w dawce pojedynczej przyjmowanej rano lub w dwóch dawkach podzielonych (rano i wieczorem). Leczenie należy rozpocząć od 50 mg dwa razy na dobę lub 100 mg raz na dobę. Zwiększanie dawki powinno odbywać się w tygodniowych odstępach, w zależności od indywidualnej odpowiedzi pacjenta. Maksymalna dawka dobowa to zazwyczaj 200 mg. W razie konieczności lek może być przyjmowany w skojarzeniu z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi.
Dławica piersiowa
Zazwyczaj stosowana dawka to od 100 do 200 mg na dobę, w dwóch dawkach podzielonych (rano i wieczorem). Leczenie należy rozpocząć stosując 50 mg dwa razy na dobę.
Zwiększanie dawki powinno odbywać się w tygodniowych odstępach, w zależności od indywidualnej odpowiedzi pacjenta. Maksymalna dawka dobowa to zazwyczaj 200 mg (w dawkach podzielonych). W razie konieczności lek może być przyjmowany w skojarzeniu z innymi lekami przeciwdławicowymi.
Zaburzenia rytmu serca
Zazwyczaj stosowana dawka to od 100 do 150 mg na dobę, w dwóch dawkach podzielonych (rano i wieczorem). W razie potrzeby dawkę dobową można zwiększyć.
Zawał mięśnia sercowego
Leczenie podtrzymujące
Terapia doustna może być rozpoczęta, gdy pacjent jest hemodynamicznie stabilny.
Dawka podtrzymująca to 100 mg metoprololu winianu dwa razy na dobę (rano i wieczorem).
Profilaktyka migreny
Zazwyczaj stosowana dawka to od 100 do 200 mg na dobę, w dwóch dawkach podzielonych (rano i wieczorem).
Zaburzenia czynności nerek
Nie ma konieczności dostosowywania dawki u pacjentów z niewydolnością nerek.
Zaburzenia czynności wątroby
Zazwyczaj dostosowanie dawki u pacjentów z marskością wątroby nie jest konieczne, ze względu na słabe wiązanie się metoprololu z białkami (5-10%). Jednakże, u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby konieczne może być zmniejszenie dawki.
Pacjenci w podeszłym wieku
Nie ma konieczności modyfikowania dawki u zdrowych pacjentów w podeszłym wieku. Należy zachować ostrożność stosując lek w tej grupie pacjentów ponieważ spadek ciśnienia krwi i bradykardia mogą być nasilone.
Dzieci
Ze względu na ograniczone dane nie zaleca się stosowania leku Metoprolol tartrate Accord w tej grupie pacjentów.
Nagłe odstawienie leków β-adrenolitycznych może być niebezpieczne dlatego należy unikać takiego postępowania. Jeśli leczenie metoprololem ma zostać przerwane, lek należy odstawiać stopniowo przez okres co najmniej dwóch tygodni, zmniejszając dawkę o połowę, aż do uzyskania dawki odpowiadającej 25 mg (połowa tabletki o mocy 50 mg). Tę najmniejszą dawkę należy stosować przez co najmniej 4 dni przed całkowitym zakończeniem leczenia. W ciągu całego tego okresu pacjenci z chorobą niedokrwienną serca powinni pozostać pod uważną obserwacją ze względu na podwyższone ryzyko zdarzeń wieńcowych, w tym nagłego zgonu sercowego z powodu odstawienia leku. Mogą również wystąpić nadciśnienie tętnicze i zaburzenia rytmu serca.
Pomimo faktu, iż metoprolol w zazwyczaj stosowanej dawce ma mniejszy negatywny wpływ na mięśniówkę oskrzeli niż nieselektywne β-adrenolityki, należy zachować ostrożność. W razie konieczności u pacjentów z astmą oskrzelową leczonych metoprololem możliwe jest jednoczesne stosowanie leków rozszerzających oskrzela, które selektywnie stymulują receptory β np. terbutalina. Jeśli pacjent już przyjmuje lek β2-adrenomimetyczny, w niektórych przypadkach konieczne może być dostosowanie dawki.
Ponieważ leki β-adrenolityczne mogą wpływać na metabolizm glukozy wskazane jest zachowanie ostrożności stosując lek u chorych z cukrzycą. Wpływ na metabolizm glukozy oraz działanie maskujące objawy hipoglikemii są wyraźnie mniejsze u pacjentów leczonych metoprololem niż u osób leczonych nieselektywnymi β-adrenolitykami (w szczególności tachykardia).
Produktu Metoprolol tartrate Accord nie należy podawać pacjentom z nieleczoną zastoinową niewydolnością serca. Leczenie zastoinowej niewydolności serca powinno być podjęte w pierwszej kolejności. W przypadku jednoczesnego leczenia digoksyną, należy pamiętać, że oba produkty lecznicze powodują zwolnienie przewodzenia w węźle przedsionkowo-komorowym, istnieje zatem ryzyko rozkojarzenia przedsionkowo-komorowego. Dodatkowo mogą wystąpić łagodne powikłania sercowo-naczyniowe objawiające się zawrotami głowy, bradykardią i skłonnością do zapaści.
W trakcie przyjmowania leków β-adrenolitycznych może wystąpić ciężkie, czasami nawet zagrażające życiu pogorszenie czynności serca, zwłaszcza u pacjentów, u których prawidłowe funkcjonowanie tego narządu jest zależne od pobudzenia układu współczulnego. Wynika to w mniejszym stopniu z nasilonego działania β-adrenolityków, a bardziej z faktu, iż pacjenci ze zmniejszoną wydolnością serca źle tolerują zmniejszenie aktywności układu współczulnego, nawet gdy zmiany te są niewielkie. Powoduje to słabszą kurczliwość, a co za tym idzie obniżenie częstości akcji serca oraz zwolnienie przewodzenia w węźle przedsionkowo-komorowym. W konsekwencji wystąpić może obrzęk płuc, blok przedsionkowo-komorowy i wstrząs kardiogenny. W niektórych przypadkach istniejące zaburzenia przewodzenia przedsionkowo-komorowego mogą ulec nasileniu co prowadzić może do wystąpienia bloku przedsionkowo-komorowego.
W przypadku nasilonej bradykardii dawkę należy zmniejszyć lub stopniowo odstawić produkt.
Pomimo przeciwwskazań do stosowania produktu w ciężkich, obwodowych zaburzeniach krążenia tętniczego (patrz punk 4.3) w przypadku zaburzeń krążenia obwodowego takich jak choroba Raynauda czy choroba tętnic obwodowych obraz kliniczny może ulec pogorszeniu, głównie ze względu na hipotensyjne działanie leku. W takich przypadkach leki β-adrenolityczne należy stosować z zachowaniem szczególnej ostrożności.
Jeśli metoprolol został przepisany pacjentowi z guzem chromochłonnym, pacjent powinien przyjmować jednocześnie α-adrenolityk.
Przed planowanym zabiegiem operacyjnym, należy poinformować lekarza anestezjologa o przyjmowaniu metoprololu. Nie jest zalecane przerywanie leczenia β-adrenolitykami u operowanych pacjentów. Należy unikać rozpoczynania leczenia dużą dawką metoprololu u pacjentów przed planowanym niekardiochirurgicznym zabiegiem operacyjnym, gdyż wiązało się to z wystąpieniem bradykardii, niedociśnienia i udarem mózgu czasami zakończonymi zgonem pacjentów z grupy ryzyka.
Leki β-adrenolityczne zwiększają ciężkość wstrząsu anafilaktycznego.
Leki β-adrenolityczne maskują niektóre objawy kliniczne nadczynności tarczycy. Dlatego też należy zachować ostrożność stosując tego typu leki u pacjentów ze zdiagnozowaną nadczynnością tarczycy lub u których podejrzewa się rozwój nadczynności tarczycy. Czynność serca i tarczycy powinny być ściśle monitorowane.
Podanie adrenaliny pacjentom przyjmującym leki β-adrenolityczne może spowodować wzrost ciśnienia tętniczego i bradykardię, choć jest to mniej prawdopodobne w przypadku leków β1-selektywnych.
Leki β-adrenolityczne mogą zwiększać liczbę i czas trwania napadów dławicy piersiowej u pacjentów z dławicą piersiową Prinzmetala. Jednakże względnie selektywne β1-adrenolityki, takie jak metoprolol, mogą być stosowane u tych pacjentów pod warunkiem zachowania szczególnej ostrożności.
Pacjenci z łuszczycą w wywiadzie powinni stosować leki β-adrenolityczne po starannym rozważeniu.
U pacjentów z marskością wątroby biodostępność metoprololu może być zwiększona.
U pacjentów z cukrzycą niestabilną i insulinozależną może okazać się konieczne dostosowanie leczenia hipoglikemizującego.
Dożylne podawanie antagonistów kanału wapniowego takich jak werapamil jest przeciwwskazane u pacjentów przyjmujących leki β-adrenolityczne.
Początkowe leczenie ciężkiej postaci nadciśnienia złośliwego powinno być tak przeprowadzone, aby uniknąć nagłego obniżenia ciśnienia rozkurczowego krwi z zaburzeniami funkcjonowania mechanizmów autoregulacyjnych.
Odnotowano wystąpienie suchości oczu, któremu sporadycznie towarzyszyła wysypka skórna. W większości przypadków objawy ustępowały po odstawieniu leku. Pacjenci powinni być uważnie monitorowani pod kątem potencjalnego wpływu leku na oczy. W przypadku wystąpienia objawów ze strony narządu wzroku, należy rozważyć przerwanie leczenia.
Objawy
Objawy przedawkowania mogą obejmować bradykardię, niedociśnienie tętnicze, ostrą niewydolność serca i skurcz oskrzeli.
Leczenie
Leczenie powinno odbywać się pod ścisłym nadzorem, w oddziale intensywnej opieki medycznej. Należy wykonać płukanie żołądka, podać pacjentowi węgiel aktywowany i lek przeczyszczający, aby zapobiec wchłonięciu leku obecnego jeszcze w przewodzie pokarmowym. W celu leczenia niedociśnienia i wstrząsu należy podać osocze lub jego substytuty.
Nasilonej bradykardii można przeciwdziałać podając dożylnie 1-2 mg atropiny i/lub stosując stymulator serca. W razie konieczności należy następnie podać 10 mg glukagonu we wstrzyknięciu dożylnym (bolus). W razie potrzeby czynność można powtórzyć lub podać glukagon we wlewie dożylnym w dawce 1-10 mg/godzinę, w zależności od indywidualnej odpowiedzi pacjenta. Jeśli pacjent nie reaguje na podawany glukagon lub jeśli glukagon jest w danej chwili niedostępny, można zastosować lek β-adrenomimetyczny (dobutaminę, izoprenalinę, noradrenalinę). Dobutamina może być podawana we wlewie dożylnym w dawce od 2,5 do 10 mikrogramów/kg mc./min.
Ze względu na dodani efekt inotropowy wywoływany przez dobutaminę, może być ona stosowana również w leczeniu niedociśnienia i ostrej niewydolności serca. W przypadku ciężkiego przedawkowania podane dawkowanie dobutaminy może okazać się niewystarczające, aby odwrócić efekt zablokowania receptorów beta. Dawka dobutaminy powinna być zatem zwiększona, jeśli to konieczne, aż do uzyskania oczekiwanego efektu, w zależności od stanu klinicznego pacjenta.
Należy również rozważyć podanie jonów wapnia. Skurczowi oskrzeli można zwykle przeciwdziałać stosując leki rozszerzające oskrzela.
• nadwrażliwość na substancję czynną, inne leki β-adrenolityczne lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1
• blok przedsionkowo-komorowy drugiego lub trzeciego stopnia
• pacjenci z niestabilną lub ostrą zdekompensowaną niewydolnością serca (obrzęk płuc, niedokrwienie narządów lub niskie ciśnienie tętnicze) ze wskazaniem do dożylnego stosowania leków inotropowych
• stałe lub okresowe leczenie lekami o działaniu inotropowym, działającymi agonistycznie na receptory β-adrenergiczne
• ciężka bradykardia (poniżej 50 uderzeń na minutę)
• zespół chorej zatoki
• wstrząs kardiogenny
• ciężka choroba tętnic obwodowych
• astma lub skurcz oskrzeli w wywiadzie
• nieleczony guz chromochłonny
• kwasica metaboliczna
• jednoczesne dożylne podanie antagonistów kanałów wapniowych typu werapamil i diltiazem ze względu na ryzyko wystąpienia niedociśnienia, zaburzeń przewodzenia przedsionkowokomorowego lub niewydolności lewej komory serca
• niedociśnienie
Metoprolol nie jest wskazany do stosowania u pacjentów z zawałem mięśnia sercowego oraz czynnością serca mniejszą niż 50 uderzeń/minutę, odstępem PQ dłuższym niż 0,24 s, ciśnieniem skurczowym mniejszym niż 100 mmHg i/lub ciężką zastoinową niewydolnością serca.
Metoprolol jest dobrze tolerowany, a działania niepożądane są przeważnie łagodne i przemijające.
Najczęściej zgłaszanym działaniem niepożądanym w trakcie leczenia jest uczucie zmęczenia. Zgorzel (u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami krążenia obwodowego), małopłytkowość i agranulocytoza występowały bardzo rzadko (mniej niż jeden przypadek na 10 000 pacjentów). Wymienione poniżej działania niepożądane zgłaszane były podczas badań klinicznych lub w trakcie rutynowego stosowania metoprololu w praktyce klinicznej. W wielu przypadkach nie potwierdzono związku przyczynowego z zastosowaniem metoprololu.
Częstość występowania działań niepożądanych uszeregowano według następujących kryteriów: Bardzo często (≥ 1/10), często (≥ 1/100 do < 1/10), niezbyt często (≥ 1/1,000 do < 1/100), rzadko (≥ 1/10 000 do < 1/1,000), bardzo rzadko (< 1/10 000). Dane obejmują również doniesienia o pojedynczych przypadkach.
|
Klasyfikacja układów i narządów |
Bardzo często (≥1/10) |
Często (≥1/100 do < 1/10) |
Niezbyt często (≥1/1,000 do < 1/100) |
Rzadko (≥1/10 000 do < 1/1,000) |
Bardzo rzadko (< 1/10 000) |
|
Zaburzenia krwi i układu chłonnego |
trombocytopenia agranulocytoza |
||||
|
Zaburzenia metabolizmu i odżywiania |
zwiekszenie masy ciała |
Zwiększone stężenie cholesterolu VLDL, zmniejszone stężenie HDL, nasilenie hipoglikemii indukowanej przez insulinę |
|||
|
Zaburzenia psychiczne |
depresja, osłabienie koncentracji, senność lub bezsenność, koszmary senne |
nerwowość, niepokój, impotencja |
niepamięć/ zaburzenia pamięci, uczucie splątania, omamy, depersonalizacja |
||
|
Zaburzenie układu nerwowego |
Uczucie zmęczenia |
zawroty głowy, ból głowy |
parestezje, osłabienie mięśni i bolesne skurcze mięśni |
||
|
Zaburzenia oka |
niewyraźne widzenie, suchość i (lub) podrażnienie oczu, zapalenie spojówek |
||||
|
Zaburzenia ucha i błędnika |
szumy uszne, przemijająca utrata słuchu |
||||
|
Zaburzenia serca |
bradykardia, niedociśnieni e tętnicze i hipotonia ortostatyczna (bardzo rzadko z omdleniem), kołatanie serca, ziębnięcie dłoni i stóp |
nasilenie objawów niewydolności serca, wstrząs kardiogenny u pacjentów z ostrym zawałem mięśnia sercowego*, blok przedsionkowokomorowy pierwszego stopnia, obrzęk i ból w okolicy przedsercowej |
zaburzenia przewodzenia, zaburzenia rytmu serca |
||
|
Zaburzenia naczyniowe |
objaw Raynauda |
zgorzel u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami krążenia obwodowego |
|||
|
Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia |
duszność wysiłkowa |
skurcz oskrzeli, w tym u pacjentów bez obturacyjnej choroby płuc |
zapalenie błony sluzowej nosa |
||
|
Zaburzenia żołądka i jelit |
nudności, ból brzucha, biegunka, zaparcie |
wymioty |
suchość w jamie ustnej |
||
|
Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych |
nieprawidłowe wyniki badań czynności wątroby |
zapalenie wątroby |
|||
|
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej |
wysypka (pokrzywka, łuszczycowe lub dystroficzne zmiany skórne), zwiększone pocenie |
przemijająca utrata włosów |
nadwrażliwość na światło, zaostrzenie łuszczycy |
||
|
Zaburzenia mięśniowoszkieletowe i tkanki łącznej |
bóle stawów |
||||
|
Zaburzenia układu rozrodczego i piersi |
zaburzenia potencji i libido |
choroba Peyroniego |
|||
|
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu |
zaburzenia smaku |
* Zwiększoną częstość o 0,4% w porównaniu z placebo obserwowano
w badaniu
COMMIT z udziałem 46 000 pacjentów z ostrym zawałem serca, w którym częstość występowania wstrząsu kardiogennego wynosiła 2,3% u pacjentów otrzymujących metoprolol (do 15 mg dożylnie, a następnie 200 mg doustnie) w porównaniu do 1,9% w grupie placebo, w podgrupie pacjentów z niskim wskaźnikiem ryzyka wystąpienia wstrząsu kardiogennego. Wskaźnik ryzyka wystąpienia wstrząsu kardiogennego wyznaczono na podstawie bezwzględnego ryzyka jego wystąpienia u poszczególnych pacjentów, biorąc pod uwagę wiek, płeć, czas jaki upłynął od przyjęcia leku, klasyfikację Killipa, ciśnienie krwi, częstość akcji serca, nieprawidłowości w obrazie EKG i historię nadciśnienia tętniczego. Grupa pacjentów z niskim wskaźnikiem ryzyka wystąpienia wstrząsu odnosiła się do pacjentów, u których zaleca się stosowanie metoprololu w przypadku ostrego zawału serca.
Dane po wprowadzeniu metoprololu do obrotu.
Po wprowadzeniu metoprololu do obrotu zgłaszano następujące działania niepożądane: stan splątania, wzrost stężenia triglicerydów we krwi oraz zmniejszenie stężenia lipoprotein o dużej gęstości (HDL). Ponieważ przypadki te pochodzą od populacji o nieokreślonej wielkości oraz mogły podlegać działaniu czynników zakłócających, nie można w wiarygodny sposób oszacować częstości ich występowania.
Ciąża
Badania na zwierzętach nie wykazały działania teratogennego w przypadku klinicznie istotnych stężeń.
Leki β-adrenolityczne zmniejszają przepływ krwi przez łożysko, co może powodować wewnątrzmaciczne obumarcie płodu, opóźnienie rozwoju i przedwczesny poród, jednak wyniki przeprowadzonych do tej pory badań prospektywnych nie wykazały zwiększonego ryzyka wystąpienia wad wrodzonych u ludzi. Metoprolol przenika przez łożysko i jest obecny w krwi pępowinowej, nie ma jednak dowodów na jego wpływ na wystąpienie wad rozwojowych płodu.
Jako środek ostrożności zaleca się unikanie stosowania metoprololu w czasie ciąży. Niemniej jednak metoprolol był stosowany u kobiet z nadciśnieniem, po 20. tygodniu ciąży, pod ścisłym nadzorem lekarza. U noworodków matek leczonych β-adrenolitykami efekt farmakologiczny może utrzymywać się do kilku dni po urodzeniu i może wywołać u noworodka bradykardię, hipoglikemię i niewydolność oddechową. Dlatego też, jeśli metoprolol jest stosowany w późnym okresie ciąży, należy uważnie monitorować możliwe działania niepożądane u płodu i noworodka (w szczególności hipoglikemię, niedociśnienie i bradykardię) w ciągu pierwszych dni po urodzeniu.
Karmienie piersią
Odnotowano przypadki hipoglikemii i bradykardii u noworodków związane ze stosowaniem β-adrenolityków w niewielkim stopniu wiążących się z białkami osocza. Metoprolol przenika do mleka matki. Nawet jeśli stężenie metoprololu w mleku jest bardzo niskie, należy przerwać karmienie piersią podczas leczenia metoprololem. W przypadku kontynuowania leczenia w okresie karmienia piersią, niemowlęta należy uważnie monitorować w kierunku objawów zablokowania receptorów beta-adrenergicznych.
Tak jak wszystkie leki β-adrenolityczne, metoprolol ma wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługi maszyn, wywołując zawroty głowy i uczucie zmęczenia. Dotyczy to zwłaszcza początkowego okresu leczenia. Pacjenci powinni zostać poinformowani o możliwości wystąpienia takich działań.
Ten preparat należy do kategorii:
za darmo
farmaceutów jest teraz online
maść oczna - 3,5 g - (1mg+3500j.m.+6000j.m.)/g
roztwór do podania w wodzie do picia - 1 l (butelka) - 0,05 g/ml
zawiesina doustna - 100 ml (butelka) - (0,2g+0,04g)/5ml
zawiesina doustna - 100 ml (butelka) - (0,2g+0,04g)/5ml
Informacje dostępne dzięki www.osoz.pl. Dane o produkcie pobrane zostały z bazy KS-BLOZ i nie mogą być kopiowane, rozpowszechniane ani wykorzystywane bez zgody producenta bazy KS-BLOZ, firmy KAMSOFT S.A.
Metoprolol jest wybiórczym betablokerem stosowanym w nadciśnieniu tętniczym, dławicy piersiowej, zaburzeniach rytmu serca, zwłaszcza częstoskurczu nadkomorowym, niewydolności serca, nadczynności tarczycy, częstoskurczu, zwłaszcza nadkomorowym. Umożliwia stosowanie mniejszych dawek leków przeciwbólowych.
Komentarze