Lamivudine Teva - dawkowanie
Dawkowanie
Leczenie produktem Lamivudine Teva powinno być rozpoczynane
przez lekarzy doświadczonych w leczeniu przewlekłego wirusowego
zapalenia wątroby typu B.
Dorośli: zalecaną dawką produktu Lamivudine Teva jest 100 mg raz
na dobę. Czas trwania leczenia: Optymalny czas trwania leczenia
jest nieznany.
• U pacjentów z dodatnim wynikiem
oznaczenia HBeAg z przewlekłym wirusowym zapaleniem wątroby typu B
(WZWB, ang. CHB, chronic hepatitis B) bez marskości leczenie
powinno być prowadzone przynajmniej 6-12 miesięcy po potwierdzeniu
serokonwersji HBeAg (zanik HbeAg, zanik miana HBV DNA z wykryciem
HBeAb), aby ograniczyć ryzyko nawrotu wirusologicznego lub do
serokonwersji HBsAg lub utraty skuteczności (patrz punkt 4.4). Po
zakończeniu leczenia należy regularnie kontrolować aktywność AlAT i
miana HBV DNA w surowicy, w celu wykrycia późnego nawrotu
wirusologicznego.
• U pacjentów
z ujemnym wynikiem oznaczenia HBeAg z WZWB (mutant pre-core) bez
marskości wątroby, leczenie należy kontynuować przynajmniej do
wystąpienia serokonwersji HBs lub do wystąpienia dowodów utraty
skuteczności. W przypadku przedłużonego leczenia zalecana jest
ponowna ocena w regularnych odstępach czasu, w celu potwierdzenia,
że kontynuowanie wybranej terapii jest nadal właściwe dla
pacjenta.
• U pacjentów
z marskością wątroby i u otrzymujących przeszczep wątroby nie
zaleca się przerywania leczenia.(patrz punkt
5.1).
W przypadku przerwania podawania produktu
Lamivudine Teva, pacjenci powinni być okresowo monitorowani w celu
wykrycia nawrotu zapalenia wątroby (patrz punkt 4.4).
Oporność kliniczna: U pacjentów z
przewlekłym zapaleniem wątroby, zarówno z dodatnim wynikiem
oznaczenia HBeAg, jak i z ujemnym wynikiem oznaczenia HBeAg, rozwój
zmutowanych HBV z mutacją YMDD
(tyrozyna-metionina-asparaginian–asparaginian) może powodować
zmniejszoną odpowiedź terapeutyczną na lamiwudynę, na którą
wskazuje zwiększenie HBV DNA i AlAT w porównaniu z poprzednio
oznaczanymi w trakcie leczenia. W celu zmniejszenia ryzyka
wystąpienia oporności u pacjentów leczonych lamiwudyną w
monoterapii należy rozważyć zmianę leczenia, jeśli HBV DNA w
surowicy pozostaje wykrywalny w 24. tygodniu lub po 24 tygodniach
leczenia. U pacjentów ze zmutowanym wirusem YMDD należy rozważyć
dodanie alternatywnego leku bez krzyżowej oporności na lamiwudynę
.
Szczególne grupy
pacjentów
Dzieci i młodzież
Nie określono bezpieczeństwa stosowania i
skuteczności lamiwudyny u dzieci oraz u młodzieży w wieku do 18
lat. Aktualne dane przedstawiono w punkcie 4.4 i 5.1, ale brak
zaleceń dotyczących dawkowania.
Zaburzenia czynności nerek
:
Stężenie lamiwudyny w surowicy (AUC)
zwiększa się u pacjentów z umiarkowanymi i ciężkimi zaburzeniami
czynności nerek z powodu zmniejszonego klirensu nerkowego. Dlatego
u pacjentów z klirensem kreatyniny < 50 ml/minutę dawkowanie
należy zmniejszyć. Lamivudine Teva nie jest odpowiednim produktem w
przypadku konieczności zastosowania dawki mniejszej niż 100
mg.
Wyniki badań pacjentów poddawanych
okresowej hemodializie (≤ 4 godz. dializy 2-3 razy w tygodniu)
wskazują, że po początkowym zmniejszeniu dawki lamiwudyny dokonanej
w zależności od wartości klirensu kreatyniny, dalsza zmiana
dawkowania nie jest konieczna podczas trwania dializy.
Zaburzenia czynności
wątroby:
Wyniki badań u pacjentów z zaburzeniami
czynności wątroby, w tym u pacjentów z krańcową niewydolnością
wątroby oczekujących na transplantację, wskazują, że zaburzenia
czynności wątroby nie wpływają znacząco na farmakokinetykę
lamiwudyny. Na podstawie tych danych można stwierdzić, że nie jest
konieczne dostosowanie dawki lamiwudyny u pacjentów z
niewydolnością wątroby, jeżeli nie towarzyszy jej niewydolność
nerek.
Sposób podawania
Lamivudine Teva można przyjmować
niezależnie od posiłków.
Lamivudine Teva - środki ostrożności
Lamiwudyna była podawana dzieciom (w wieku 2 lat i starszym) i
młodzieży z wyrównanym przewlekłym wirusowym zapaleniem wątroby
typu B. Jednakże z powodu ograniczonych danych podawanie lamiwudyny
w tej grupie pacjentów nie jest obecnie zalecane (patrz punkt
5.1).
Skuteczność lamiwudyny u pacjentów ze współistniejącym
zakażeniem wirusem zapalenia wątroby typu Delta lub typu C nie
została ustalona, zalecana jest ostrożność.
Istnieją ograniczone dane na temat stosowania lamiwudyny u
pacjentów HBeAg ujemnych (mutant pre-core) oraz u otrzymujących
jednocześnie leczenie immunosupresyjne, w tym chemioterapię. U tych
pacjentów lamiwudynę należy stosować ostrożnie.
W trakcie leczenia produktem Lamivudine Teva pacjent powinien
być regularnie monitorowany. Co 3 miesiące powinna być oznaczana
aktywność AlAT i stężenie HBV DNA, a u pacjentów HBeAg dodatnich co
6 miesięcy miano HBeAg.
Zaostrzenie zapalenia wątroby
Zaostrzenie w trakcie leczenia: Przypadki samoistnego
zaostrzenia przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu B są
względnie częste i charakteryzują się przemijającym zwiększeniem
aktywności AlAT w surowicy. Po rozpoczęciu leczenia
przeciwwirusowego u niektórych pacjentów aktywność AlAT w surowicy
może się zwiększać w trakcie zmniejszania się stężenia HBV DNA. U
pacjentów z wyrównaną chorobą wątroby razem ze zwiększeniem
aktywności AlAT w surowicy na ogół nie występuje zwiększenie
stężenia bilirubiny w surowicy ani objawy dekompensacji czynności
wątroby.
Podczas długotrwałego leczenia została wyodrębniona subpopulacja
wirusa HBV o zmniejszonej wrażliwości na lamiwudynę (mutacja YMDD
wirusa HBV). U niektórych pacjentów powstanie mutacji YMDD wirusa
HBV może powodować zaostrzenie zapalenia wątroby, głównie
stwierdzane na podstawie zwiększenia aktywności AlAT i nawrotu
replikacji HBV DNA (patrz punkt 4.2). U pacjentów z mutacją YMDD
wirusa HBV należy rozważyć dołączenie drugiego leku, który nie
wykazuje oporności krzyżowej na lamivudynę .
Zaostrzenia po przerwaniu leczenia: Ostre nasilenie
zapalenia wątroby obserwowano u pacjentów, którzy zaprzestali
stosowania leczenia wirusowego zapalenia wątroby typu B i zwykle
jest ono wykrywane na podstawie zwiększenie aktywności AlAT oraz
narwotu replikacji HBV DNA w surowicy krwi. W kontrolowanych
badaniach III fazy z obserwacją po okresie leczenia, bez stosowania
aktywnego leku, częstość występowania zwiększonej aktywności AlAT
(więcej niż 3krotnie powyżej wartości początkowej) po leczeniu,
była większa u pacjentów leczonych lamiwudyną (21%) w porównaniu do
otrzymujących placebo (8%). Jednakże odsetek pacjentów, u których
po leczeniu zwiększona aktywność AlAT była związana ze zwiększonym
stężeniem bilirubiny, był niski i podobny w obu grupach. Więcej
informacji na temat częstości występowania zwiększonej aktywności
AlAT po zakończeniu leczenia znajduje się w tabeli 3, w punkcie
5.1. U pacjentów leczonych lamiwudyną większość przypadków wzrostu
aktywności AlAT po leczeniu, występowała pomiędzy 8 i 12 tygodniem
po zakończeniu podawania leku. Większość tych zdarzeń
samoograniczała się, jednakże obserwowano przypadki zgonów. W
przypadku przerwania leczenia produktem Lamivudine Teva należy u
pacjentów przeprowadzać okresowo zarówno badania kliniczne, jak i
oznaczenia czynności wątroby (aktywność AlAT i stężenie bilirubiny)
przez okres co najmniej czterech miesięcy, a później zawsze, kiedy
jest to klinicznie wskazane.
U biorców narządów aktywna replikacja wirusa stanowi większe
ryzyko. Z powodu krańcowej czynności wątroby u tych pacjentów,
reaktywacja zapalenia wątroby po przerwaniu leczenia lamiwudyną lub
w przypadku braku skuteczności leczenia może doprowadzić do
ciężkiej, a nawet zakończonej zgonem niewyrównanej choroby wątroby.
U takich pacjentów należy monitorować parametry kliniczne,
wirusologiczne i serologiczne związane z zapaleniem wątroby typu B,
czynność wątroby i nerek, odpowiedź przeciwwirusową podczas
leczenia (przynajmniej raz na miesiąc), a jeżeli leczenie jest
przerwane z jakiegokolwiek powodu, przynajmniej 6 miesięcy po
zakończeniu leczenia. Monitorowane parametry laboratoryjne powinny
obejmować (jako minimum) aktywność AlAT w surowicy, stężenie
bilirubiny, albumin, azotu mocznikowego we krwi, kreatyniny i ocenę
wiremii: antygeny i przeciwciała HBV, a jeżeli to możliwe to także
stężenie HBV DNA w surowicy. Pacjenci z objawami niewydolności
wątroby w czasie leczenia lub po zakończeniu leczenia powinni być
częściej monitorowani niż jest to standardowo zalecane.
Brak wystarczających danych potwierdzających korzyści ze
wznowienia leczenia lamiwudyną u pacjentów, u których rozwinęły się
objawy nawrotu zapalenia wątroby po zakończonym leczeniu
lamiwudyną.
Współistniejące zakażenie wirusem HIV
Do leczenia pacjentów zakażonych wirusem HIV aktualnie
otrzymujących lamiwudynę lub u których planuje się leczenie
lamiwudyną albo leczenie skojarzone lamiwudyna-zydowudyna, powinna
być utrzymana dawka lamiwudyny zalecana w przypadku zakażenia
wirusem HIV (zazwyczaj 150 mg dwa razy na dobę w skojarzeniu z
innymi lekami przeciwretrowirusowymi). W przypadku pacjentów
zakażonych wirusem HIV nie wymagających leczenia
przeciwretrowirusowego, istnieje ryzyko wystąpienia mutacji wirusa
HIV podczas stosowania samej lamiwudyny w leczeniu przewlekłego
zapalenia wątroby typu B.
Przenoszenie wirusa zapalenia wątroby typu
B
Brak dostępnych informacji na temat przenoszenia wirusa
zapalenia wątroby typu B z matki na płód u kobiet w ciąży leczonych
lamiwudyną. Należy stosować zalecane standardowe procedury
dotyczące szczepień przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B u
niemowląt.
Pacjentów należy poinformować, że nie dowiedziono, aby leczenie
lamiwudyną zmniejszało ryzyko przenoszenia wirusa zapalenia wątroby
typu B na inne osoby; dlatego nadal należy stosować odpowiednie
środki ostrożności zapobiegające przenoszeniu zakażenia.
Kwasica mleczanowa i ciężka hepatomegalia ze
stłuszczeniem
Występowanie kwasicy mleczanowej (bez niedotlenienia), niekiedy
śmiertelnej, zwykle związanej z ciężką hepatomegalią i
stłuszczeniem wątroby, odnotowano w czasie stosowania analogów
nukleozydów. Z uwagi na to, że Lamivudine Teva jest analogiem
nukleozydów nie można wykluczyć tego ryzyka. Leczenie analogami
nukleozydów należy przerwać w przypadku wystąpienia szybkiego
zwiększenia aktywności aminotransferaz, postępującej hepatomegalii
lub kwasicy metabolicznej/mleczanowej o nieznanej etiologii.
Łagodne objawy ze strony przewodu pokarmowego, takie jak nudności,
wymioty i bóle brzucha, mogą wskazywać na rozwój kwasicy
mleczanowej. Ciężkie przypadki, niekiedy śmiertelne, były związane
z zapaleniem trzustki, niewydolnością wątroby/ stłuszczeniem
wątroby, niewydolnością nerek i większym stężeniem mleczanów w
surowicy. Należy zachować ostrożność podczas podawania analogów
nukleozydów pacjentom (szczególnie otyłym kobietom) z
hepatomegalią, zapaleniem wątroby lub innymi znanymi czynnikami
ryzyka wystąpienia choroby wątroby i stłuszczenia wątroby
(włączając przyjmowanie niektórych produktów leczniczych i
alkoholu). Pacjenci jednocześnie zakażeni wirusem zapalenia wątroby
typu C i leczeni interferonem alfa oraz rybawiryną mogą stanowić
grupę szczególnego ryzyka. Pacjentów z grup zwiększonego ryzyka
należy szczególnie uważnie obserwować.
Zaburzenia mitochondrialne
W warunkach in vitro oraz in vivo wykazano, że
analogi nukleozydów i nukleotydów powodują różnego stopnia
uszkodzenia mitochondriów. Zgłaszano występowanie zaburzeń
czynności mitochondriów u niemowląt narażonych w okresie życia
płodowego i (lub) po urodzeniu na działanie analogów nukleozydów.
Główne działania niepożądane, jakie zgłaszano, to zaburzenia
czynności układu krwiotwórczego (niedokrwistość, neutropenia),
zaburzenia metaboliczne (nadmiar mleczanów, zwiększenie stężenia
lipazy). Zgłaszano pewnego rodzaju, ujawniające się z opóźnieniem,
zaburzenia neurologiczne (nadciśnienie, drgawki, zaburzenia
zachowania). Zaburzenia neurologiczne mogą być przemijające lub
trwałe. Należy kontrolować zarówno stan kliniczny, jak i wyniki
badań laboratoryjnych dzieci narażonych w okresie życia płodowego
na działanie analogów nukleozydów i nukleotydów. W przypadku
wystąpienia u nich objawów przedmiotowych i podmiotowych
wskazujących na zaburzenia czynności mitochondriów, należy
przeprowadzić dokładne badania w celu określenia tych zaburzeń.
Lamivudine Teva nie należy stosować z innymi produktami
leczniczymi zawierającymi lamiwudynę, ani z produktami leczniczymi
zawierającymi emtrycytabinę.
Lamivudine Teva - przedawkowanie
Podawanie bardzo dużych dawek lamiwudyny w badaniach
toksyczności ostrej u zwierząt nie powodowało żadnej toksyczności
narządowej. Istnieją nieliczne doniesienia na temat skutków ostrego
przedawkowania u ludzi. Nie było przypadków śmiertelnego
przedawkowania, a pacjenci powracali do zdrowia. Nie rozpoznano
żadnych charakterystycznych podmiotowych i przedmiotowych objawów
przedawkowania lamiwudyny.
Jeżeli nastąpi przedawkowanie, należy obserwować pacjenta i
zastosować standardowe postępowanie objawowe. Ponieważ lamiwudyna
ulega dializie, można zastosować hemodializę, mimo że nie badano
jeszcze tej metody leczenia przedawkowania lamiwudyny.
Lamivudine Teva - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek
substancję pomocniczą.
Lamivudine Teva - działania niepożądane
Występowanie działań niepożądanych i nieprawidłowych wyników
badań laboratoryjnych (z wyjątkiem zwiększenia aktywności AlAT i
CK, patrz poniżej) było podobne w grupie placebo oraz u pacjentów
leczonych lamiwudyną. Najczęściej obserwowanymi działaniami
niepożądanymi były: złe samopoczucie i zmęczenie, zakażenia dróg
oddechowych, dyskomfort w obrębie gardła i migdałków, bóle głowy,
dyskomfort i bóle brzucha, nudności, wymioty i biegunka.
Działania niepożądane są wymienione poniżej w zależności od
układów i narządów oraz częstości występowania. Kryteria częstości
przypisano jedynie dla tych działań niepożądanych, dla których
istnieje przynajmniej prawdopodobny związek przyczynowy ze
stosowaniem lamiwudyny. Częstości występowania są określone jako:
bardzo często (≥ 1/10), często (≥ 1/100, do < 1/10), niezbyt
często (≥ 1/1000 do < 1/100), rzadko (≥ 1/10 000 do <
1/1000), bardzo rzadko (< 1/10 000) i częstość nieznana
(częstość nie może być określona na podstawie dostępnych
danych).
Kryteria częstości przypisane do wymienionych poniżej działań
niepożądanych określono na podstawie badań klinicznych, w których
uczestniczyło 1171 pacjentów z przewlekłym zapaleniem wątroby typu
B otrzymujących lamiwudynę w dawce 100 mg.
Zaburzenia krwi i układu chłonnego
|
Nie znana
|
Trombocytopenia
|
Zaburzenia układu immunologicznego :
|
Rzadko
|
Obrzęk naczynioruchowy
|
Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych
|
Bardzo często
|
Zwiększenie aktywności AlAT (patrz punkt 4.4)
|
Zaostrzenie zapalenia wątroby, wykrywane głównie jako
zwiększenie aktywności AlAT, zgłaszano zarówno w czasie podawania
lamiwudyny, jak i po jej odstawieniu. Większość przypadków była
samoograniczająca się, aczkolwiek w bardzo rzadkich przypadkach
obserwowano zgony (patrz punkt 4.4).
|
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej
|
Często
|
Wysypka, świąd
|
Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej
|
Często
|
Zwiększenie aktywności CK
|
Często
|
Choroby mięśni, w tym bóle i kurcze mięśniowe *
|
Nieznana
|
Rozpad mięśni poprzecznie prążkowanych
|
* W badaniach III fazy częstość obserwowana w grupie
otrzymującej lamiwudynę była nie większa niż w grupie placebo
U pacjentów z zakażeniem wirusem HIV stwierdzono przypadki
zapalenia trzustki i obwodowej neuropatii (lub parestezji). U
pacjentów z przewlekłym wirusowym zapaleniem wątroby typu B nie
obserwowano różnic w częstości występowania tych działań
niepożądanych pomiędzy grupą pacjentów leczonych lamiwudyną i grupą
pacjentów otrzymujących placebo.
W trakcie leczenia pacjentów zakażonych wirusem HIV kombinacją
analogów nukleozydów stwierdzano przypadki kwasicy mleczanowej,
czasami śmiertelne, zazwyczaj związane z ciężką hepatomegalią i
stłuszczeniem wątroby. Rzadko donoszono o występowaniu kwasicy
mleczanowej u pacjentów z wirusowym zapaleniem wątroby typu B
otrzymującym lamiwudynę.
Komentarze