Lamivudine Mylan

Lamivudine Mylan - dawkowanie

Leczenie powinno być rozpoczęte przez lekarza mającego doświadczenie w leczeniu pacjentów zakażonych wirusem HIV.

Lamivudine Mylan można przyjmować z jedzeniem lub bez jedzenia.

W celu zapewnienia podania pełnej dawki produktu, tabletkę (tabletki) należy połykać w całości (nierozkruszone). Dla pacjentów niezdolnych do połknięcia tabletki, jest dostępna lamiwudyna w postaci roztworu doustnego. Ewentualnie, tabletki można rozkruszyć i dodać do niewielkiej ilości półpłynnego pokarmu lub płynu, a następnie podać całą porcję bezpośrednio po przygotowaniu (patrz punkt 5.2).

Dorośli i młodzież (w wieku powyżej 12 lat)

Zalecana dawka produktu Lamivudine Mylan wynosi 300 mg na dobę. Może być ona przyjmowana albo jako 150 mg dwa razy na dobę lub 300 mg raz na dobę (patrz punkt 4.4). Tabletka 300 mg może być stosowana tylko raz na dobę.

Pacjenci zmieniający dawkowanie na raz na dobę powinni przyjąć 150 mg produktu dwa razy na dobę, a następnego dnia rano 300 mg raz na dobę. W przypadku, gdy preferowane jest przyjmowanie produktu raz na dobę wieczorem, pierwszego dnia należy przyjąć tylko 150 mg produktu Lamivudine Mylan rano, a następnie dawkę 300 mg wieczorem. W przypadku powrotu

do dawkowania dwa razy na dobę pacjenci powinni zakończyć dawkowanie jednokrotne i zacząć dawkowanie 150 mg dwa razy na dobę następnego dnia rano.

Dzieci (w wieku poniżej 12 lat)

Ponieważ nie można zapewnić odpowiedniego dawkowania za pomocą tej postaci produktu, zalecane jest dawkowanie produktu Lamivudine Mylan w postaci tabletek w zależności od masy ciała. Sposób dawkowania u dzieci o masie ciała 14-30 kg oparty jest głównie na modelowaniu farmakokinetycznym ustalonym na podstawie danych z badań klinicznych.

Dzieci o masie ciała co najmniej 30 kg: należy stosować dawkowanie dla dorosłych 150 mg dwa razy na dobę.

Dzieci o masie ciała od 21 kg do 30 kg: zalecaną doustną dawką produktu Lamivudine Mylan (150 mg) jest pól tabletki rano i cała tabletka wieczorem.

Dzieci o masie ciała od 14 kg do 21 kg: zalecaną doustną dawką produktu Lamivudine Mylan (150 mg) jest pół tabletki z linią podziału dwa razy na dobę.

Dzieci w wieku poniżej trzech miesięcy życia: dostępne dane nie są wystarczające dla określenia dawkowania w tej grupie wiekowej (patrz punkt 5.2).

Lamiwudyna jest również dostępna w postaci roztworu doustnego dla dzieci w wieku powyżej trzeciego miesiąca życia o masie ciała poniżej 14 kg lub pacjentów, którzy nie mogą połykać tabletek.

Trzy miesiące do 12 lat: zalecaną dawka jest 4 mg/kg dwa razy na dobę do dawki maksymalnej 300 mg raz na dobę.

Zaburzenia czynności nerek

Stężenie lamiwudyny zwiększa się u pacjentów z umiarkowanymi i ciężkimi zaburzeniami czynności nerek z powodu zmniejszonego klirensu. U pacjentów z klirensem kreatyniny poniżej 30 ml/min należy dostosować dawkę stosując lamiwudynę w postaci roztworu doustnego.

Zalecane dawkowanie - Dorośli i młodzież w wieku powyżej 12 lat o masie ciała co najmniej 30 kg:

Nie istnieją dane na temat stosowania lamiwudyny u dzieci z niewydolnością nerek. W oparciu o założenie, że klirens kreatyniny i klirens lamiwudyny występują w podobnej wzajemnej korelacji u dzieci, jak i u dorosłych, zaleca się, aby dawki u dzieci z niewydolnością nerek zmniejszyć zgodnie z ich klirensem kreatyniny w tej samej proporcji, co u dorosłych.

Zalecane dawkowanie- dzieci w wieku co najmniej 3 miesięcy do 12 lat o masie ciała poniżej 30 kg:

Zaburzenia czynności wątroby:

Dane uzyskane od pacjentów z umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby wskazują że farmakokinetyka lamiwudyny nie ulega istotnym zmianom w przypadku zaburzonej czynności wątroby. Na podstawie tych wyników można stwierdzić, że nie jest konieczna zmiana dawkowania lamiwudyny u pacjentów z umiarkowanymi łub ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby, chyba że wystąpią zaburzenia czynności nerek.

Lamivudine Mylan - środki ostrożności

Nie zaleca się stosowania produktu Lamivudine Mylan w monoterapii.

Zaburzenia czynności nerek: U pacjentów z umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniami czynności nerek końcowy okres półtrwania lamiwudyny zwiększa się na skutek zmniejszenia klirensu, dlatego dawkę należy wówczas dostosować (patrz punkt 4.2).

Terapia trzema nukleozydami: Odnotowano przypadki dużego stopnia nieskuteczności wirusologicznej i nagłej oporności we wczesnym stadium, kiedy lamiwudyna była skojarzona z fumaranem dyzoproksylu tenofowiru i abakawirem jak również z fumaranem dyzoproksylu tenofowiru i didanozyną w dawkowaniu jeden raz na dobę.

Zakażenia oportunistyczne: U pacjentów przyjmujących Lamivudine Mylan lub inne produkty przeciwretrowirusowe mogą rozwijać się oportunistyczne zakażenia oraz inne powikłania związane z zakażeniem wirusem HIV, dlatego powinni oni pozostawać pod ścisłą obserwacją lekarzy doświadczonych w leczeniu chorób związanych z zakażeniem wirusem HIV.

Przenoszenie zakażenia HIV: Pacjentów należy poinformować, że nie wykazano, aby obecnie prowadzone leczenie produktami przeciwretrowirusowymi, w tym leczenie produktem Lamivudine Mylan zmniejszało ryzyko przeniesienia wirusa HIV poprzez kontakty seksualne lub zakażoną krew. Należy kontynuować stosowanie właściwych środków ostrożności.

Zapalenie trzustki: Notowano rzadko występujące przypadki zapalenia trzustki. Jednak nie jest jasne, czy spowodowane to było przeciwretrowirusowym leczeniem, czy też wynikało z przebiegu choroby HIV. Stosowanie produktu Lamivudine Mylan należy natychmiast przerwać, jeśli kliniczne objawy przedmiotowe i podmiotowe lub nieprawidłowe wskaźniki laboratoryjne wskazują na zapalenie trzustki.

Kwasica mleczanowa: kwasicę mleczanowa, zwykle związaną z hepatomegalią i stłuszczeniem wątroby, notowano w czasie stosowania analogów nukleozydów. Wczesne objawy (objawowy nadmiar mleczanów), w tym łagodne objawy ze strony przewodu pokarmowego (nudności, wymioty, bóle brzucha), niespecyficzne osłabienie, utrata apetytu, zmniejszenie masy ciała, objawy ze strony układu oddechowego [szybki i (lub) głęboki oddech] lub objawy neurologiczne (w tym spowolnienie motoryczne).

Kwasica mleczanowa powoduje zwiększoną śmiertelność i może być związana z zapaleniem trzustki, niewydolnością wątroby lub niewydolnością nerek.

Kwasica mleczanowa zwykle występuje po kilku lub kilkunastu miesiącach leczenia.

Leczenie analogami nukleozydów należy przerwać w przypadku wystąpienia objawów nadmiaru mleczanów i metabolicznej lub mleczanowej kwasicy, postępującej hepatomegalii, lub szybkiego zwiększenia aktywności aminotransferaz.

Należy zachować ostrożność podczas podawania analogów nukleozydów jakimkolwiek pacjentom (szczególnie otyłym kobietom) z hepatomegalią, zapaleniem wątroby lub innym znanym czynnikiem ryzyka wystąpienia choroby wątroby i stłuszczenia wątroby (w tym

niektórych produktów leczniczych i alkoholu). Pacjenci jednocześnie zakażeni wirusem zapalenia wątroby typu C i leczeni alfa interferonem i rybawiryną mogą stanowić grupę specjalnego ryzyka.

Pacjentów z grup zwiększonego ryzyka należy szczególnie uważnie obserwować.

Zaburzenia mitochondrialne: W warunkach in vitro oraz in vivo wykazano, że analogi nukleozydów i nukleotydów powodują różnego stopnia uszkodzenia mitochondriów. Zgłaszano występowanie zaburzeń czynności mitochondriów u niemowląt bez wykrywalnego HIV, narażonych w okresie życia płodowego i (lub) po urodzeniu na działanie analogów nukleozydów. Główne działania niepożądane, jakie zgłaszano, to zaburzenia czynności układu krwiotwórczego (niedokrwistość, neutropenia), zaburzenia metabolizmu (nadmiar mleczanów, zwiększenie aktywności lipazy). Zaburzenia te są często przemijające. Zgłaszano pewnego rodzaju, ujawniające się z opóźnieniem, zaburzenia neurologiczne (nadciśnienie, drgawki, zaburzenia zachowania). Obecnie nie wiadomo, czy zaburzenia neurologiczne mają charakter przemijający czy trwały. Należy kontrolować zarówno stan kliniczny, jak i wyniki badań laboratoryjnych dzieci narażonych w okresie życia płodowego na działanie analogów nukleozydów i nukleotydów, nawet jeśli nie wykryto u nich HIV. W przypadku wystąpienia u nich objawów przedmiotowych i podmiotowych wskazujących na zaburzenia czynności mitochondriów, należy przeprowadzić dokładne badania w celu określenia tych zaburzeń. Powyższe wyniki nie stanowią podstawy do odrzucenia obecnych lokalnych zaleceń dotyczących stosowania u ciężarnych kobiet terapii przeciwretrowirusowej w celu zapobiegania wertykalnemu przeniesieniu wirusa HIV z matki na dziecko.

Lipodystrofta: Skojarzone leczenie przeciwretrowirusowe u pacjentów zakażonych wirusem HIV jest związane ze zmianą rozmieszczenia tkanki tłuszczowej (lipodystrofia). Odległe następstwa tych zmian nie są obecnie znane. Wiedza o ich mechanizmach jest niekompletna. Związek między stłuszczeniem narządowym a inhibitorami proteazy (PI) i między nukleozydowymi inhibitorami odwrotnej transkryptazy (NRTI) a lipoatrofią jest hipotetyczny. Zwiększone ryzyko lipodystrofii jest związane z czynnikami osobniczymi, takimi jak podeszły wiek, i z czynnikami związanymi z produktami leczniczymi, takimi jak długość prowadzonego leczenia przeciwretrowirusowego i związanymi z nim zaburzeniami metabolicznymi. Badanie kliniczne powinno także obejmować ocenę fizykalnych objawów zmian rozmieszczenia tkanki tłuszczowej. Należy także zwrócić uwagę na pomiar na czczo stężenia lipidów w surowicy i glukozy we krwi. Zaburzenia gospodarki tłuszczowej należy leczyć we właściwy sposób (patrz punkt 4.8).

Zespół reaktywacji immunologicznej: U pacjentów zakażonych wirusem HIV z ciężkim niedoborem immunologicznym w czasie rozpoczynania złożonej terapii przeciwretrowirusowej (ang. combination antiretroviral therapy, CART) wystąpić może reakcja zapalna na nie wywołujące objawów lub śladowe patogeny oportunistyczne, powodująca wystąpienie ciężkich objawów klinicznych lub nasilenie objawów. Zwykle reakcje tego typu obserwowane są w ciągu kilku pierwszych tygodni lub miesięcy od rozpoczęcia CART. Typowymi przykładami są: zapalenie siatkówki wywołane wirusem cytomegalii, uogólnione i (łub) miejscowe zakażenia prątkami oraz zapalenie płuc wywołane przez Pneumocystis carinii. Wszystkie objawy stanu zapalnego są wskazaniem do przeprowadzenia badania i zastosowania w razie konieczności odpowiedniego leczenia.

Choroby wątroby: Jeżeli lamiwudyna jest stosowana jednocześnie w leczeniu zakażenia wirusem HIV i HBV, dodatkowe informacje dotyczące stosowania lamiwudyny w leczeniu wirusowego zapalenia wątroby typu B są dostępne w Charakterystyce Produktu Leczniczego Zeffix.

U pacjentów z przewlekłym wirusowym zapaleniem wątroby typu B lub C, poddawanych skojarzonemu leczeniu przeciwretrowirusowemu, występuje zwiększone ryzyko ciężkich i mogących zakończyć się zgonem objawów niepożądanych ze strony wątroby. Jeżeli jednocześnie stosowane są produkty przeciwwirusowe w leczeniu wirusowego zapalenia wątroby typu B lub C, należy zapoznać się z odpowiednimi informacjami dotyczącymi tych produktów leczniczych.

Jeżeli leczenie produktem Lamivudine Mylan u pacjentów jednocześnie zakażonych wirusem zapalenia wątroby typu B zostanie przerwane, zaleca się okresową kontrolę zarówno testów czynnościowych wątroby, jak i markerów replikacji wirusa HBV, ponieważ odstawienie

lamiwudyny może powodować ostre zaostrzenie zapalenia wątroby (patrz Charakterystyka Produktu Leczniczego Zeffix).

U pacjentów mających uprzednio zaburzenia czynności wątroby, w tym przewlekłe czynne zapalenie wątroby, częściej występują nieprawidłowości w testach czynnościowych wątroby podczas skojarzonego leczenia przeciwretrowirusowego i należy je kontrolować według przyj ętych standardów. Jeżeli są dowody nasilenia choroby wątroby u tych pacjentów, należy rozważyć przerwanie bądź zakończenie leczenia (patrz punkt 4.8).

Martwica kości: Mimo, iż uważa się, że etiologia tego schorzenia jest wieloczynnikowa (związana ze stosowaniem kortykosteroidów, spożywaniem alkoholu, ciężką immunosupresją, podwyższonym wskaźnikiem masy ciała), odnotowano przypadki martwicy kości, zwłaszcza u pacjentów z zaawansowaną chorobą spowodowaną przez HIV i (lub) poddanych długotrwałemu, skojarzonemu leczeniu przeciwretrowirusowemu (ang. combination antiretroviral therapy, CART). Należy poradzić pacjentom, by zwrócili się do lekarza, jeśli odczuwają bóle stawów, sztywność stawów lub trudności w poruszaniu się.

Leku Lamivudine Mylan nie należy przyjmować z jakimikolwiek innymi produktami leczniczymi zawierającymi lamiwudynę lub emtrycytabinę.

Lamivudine Mylan - przedawkowanie

Po podawaniu lamiwudyny w bardzo dużych dawkach w badaniach u zwierząt nie wykazano wpływu toksycznego na narządy wewnętrzne. Dostępne są ograniczone dane o skutkach ostrego przedawkowania u ludzi. Nie było przypadków zgonu, a pacjenci powracali do zdrowia. Nie obserwowano charakterystycznych objawów przedmiotowych i podmiotowych w wyniku przedawkowania produktu.

W przypadku przedawkowania produktu należy obserwować pacjenta i w razie konieczności zastosować standardowe postępowanie wspomagające. Ponieważ lamiwudyna może być usuwana z organizmu za pomocą dializy, w leczeniu jej przedawkowania można zastosować ciągłą hemodializę, mimo że taki sposób postępowania po przedawkowaniu nie był badany.