Kalium chloratum 15% KABI

Kalium chloratum 15% KABI - dawkowanie

DO PODANIA DOŻYLNEGO WYŁĄCZNIE PO ROZCIEŃCZENIU Dawkowanie Dzieci i młodzież Bezpieczeństwo i skuteczność stosowania chlorku potasu u dzieci i młodzieży nie zostało w pełni ustalone. Patrz punkt 5.1. Standardowa dawka dla dorosłych Do podawania dożylnego wyłącznie po rozcieńczeniu w odpowiednim roztworze do maksymalnego stężenia chlorku potasu 3 g/l (lub 40 mmol/l potasu). W leczeniu ciężkiej hipokaliemii lub kwasicy ketonowej w cukrzycy konieczne mogą być wyższe stężenia; w takim przypadku należy podać infuzję do dużej żyły oraz zaleca się monitorować zapis EKG pacjenta. 1 g chlorku potasu odpowiada 13,4 mmol lub 524 mg potasu. Dawka zależy od stężenia elektrolitów w surowicy oraz od gospodarki kwasowo-zasadowej. Niedobór potasu należy obliczyć za pomocą następującego wzoru: Niedobór potasu (mmol) = masa ciała (kg) x 0,2 x 2 x (4,5 mmol/l – stężenie potasu w surowicy) (Objętość zewnątrzkomórkową oblicza się na podstawie masy ciała w kg x 0,2) Standardowa dawka dobowa wynosi około 0,8 do 2 mmol potasu na kilogram masy ciała. Szybkość infuzji nie powinna być zbyt duża, uważa się, że bezpieczna szybkość infuzji wynosi 10 mmol/godz. Szybkość infuzji nie powinna przekraczać 20 mmol/godz. Zazwyczaj, maksymalna dawka u dorosłych nie powinna przekraczać 150 mmol na dobę. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek dawka powinna być zmniejszona. Sposób podawania Zaleca się podawanie za pomocą pompy infuzyjnej, szczególnie w przypadku roztworów o wyższym stężeniu. Wskazówki dotyczące rozcieńczania produktu leczniczego przed podaniem, patrz punkt 6.6.

Kalium chloratum 15% KABI - środki ostrożności

Bezpośrednie wstrzyknięcie stężonych roztworów chlorku potasu bez odpowiedniego rozcieńczenia może spowodować natychmiastową śmierć. Produkt leczniczy należy podawać powoli (zazwyczaj 10 mmol/godz., nie przekraczając 20 mmol/godz.; patrz punkt 4.2). Należy monitorować oddawanie moczu przez pacjenta w celu zapewnienia jego prawidłowego przepływu. Należy zachować ostrożność u pacjentów z niewyrównaną niewydolnością serca, leczonych glikozydami naparstnicy i z ciężkim lub całkowitym blokiem przewodnictwa przedsionkowokomorowego serca. Należy monitorować stężenie elektrolitów w surowicy i gospodarkę kwasowo-zasadową u pacjenta, a dawkowanie należy dostosować do indywidualnych potrzeb pacjenta. Podczas leczenia, stężenie potasu w osoczu musi być monitorowane w regularnych odstępach, aby uniknąć rozwoju hiperkaliemii, szczególnie u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek i innymi chorobami często związanymi z hiperkaliemią. Zleca się, aby podczas leczenia były dostępne urządzenia do wykonania EKG oraz zaleca się częste monitorowanie pacjentów. Należy zachować ostrożność u pacjentów z chorobami często związanymi z hiperkaliemią, jak na przykład niewydolność nadnerczy (choroba Addisona), osłabiona czynność nerek (niewydolność nerek), pooperacyjny skąpomocz, wstrząs z reakcjami hemolitycznymi i (lub) odwodnieniem, kwasica metaboliczna, u pacjentów leczonych lekami moczopędnymi oszczędzającymi potas, hiperchloremia, hiperkaliemiczne porażenie okresowe (ang. Gamstrop episodic adynamy), niedokrwistość sierpowatokomórkowa. Należy zachować ostrożność podczas dożylnego podawania, gdyż wynaczynienie może powodować martwicze uszkodzenie tkanek. Na początku terapii zastępczej potasem nie należy podawać roztworów glukozy do infuzji, ponieważ glukoza może powodować dalsze zmniejszenie stężenia potasu w osoczu. Należy uważnie monitorować pacjentów z chorobami serca, ciężkim odwodnieniem, kurczem mięśni wywołanym odwodnieniem i utratą soli pod wpływem gorąca, rozległym uszkodzeniem tkanek występującym w przypadku ciężkich oparzeń oraz pacjentów w podeszłym wieku z uwagi na możliwość występowania zaburzeń czynności nerek lub innych czynników predysponujących do hiperkaliemii.

Kalium chloratum 15% KABI - przedawkowanie

Przedawkowanie powoduje hiperkaliemię, która wywołuje nieprawidłowości w zapisie EKG, bradykardię, migotanie komór, inne arytmie aż do zatrzymania akcji serca, splątanie, zmęczenie, biegunkę, dysfagię, parestezję kończyn, trudności w oddychaniu, porażenie mięśni szkieletowych i zgon. W przypadku wystąpienia jakiegokolwiek z wyżej wymienionych objawów, należy natychmiast przerwać leczenie i unikać jakiegokolwiek pożywienia zawierającego potas oraz nie stosować leków moczopędnych oszczędzających potas. W przypadku wystąpienia ciężkiej hiperkaliemii (stężenie jonów potasowych K+ w surowicy krwi powyżej 8 mmol/l) należy podać dożylnie roztwór dekstrozy (10 do 20%) z 10 jednostkami insuliny na każde 50 g glukozy. W celu wyrównania kwasicy należy podać dożylnie dwuwęglan sodu. Należy monitorować zapis EKG. W przypadku zaniku odcinka P należy podać 10% roztwór glukonianu wapnia (dożylnie 10 do 20 ml). W celu usunięcia potasu z organizmu należy zastosować doustnie sulfonowany polistyren sodu lub przerwać infuzję. Ponadto, można zastosować hemodializę lub dializę otrzewnową.