Grastofil - dawkowanie
Leczenie produktem leczniczym Grastofil należy stosować
wyłącznie we współpracy ze specjalistycznym ośrodkiem
onkologicznym, posiadającym doświadczenie w leczeniu czynnikiem
wzrostu kolonii granulocytów (ang. granulocyte-colony stimulating
factor, G-CSF) oraz w leczeniu zaburzeń hematologicznych i
wyposażonym w odpowiedni sprzęt diagnostyczny. Zabiegi mobilizacji
i aferezy należy przeprowadzać we współpracy z ośrodkiem
onkologiczno-hematologicznym, posiadającym odpowiednie
doświadczenie w tej dziedzinie oraz wyposażonym w sprzęt do
prawidłowego monitorowania krwiotwórczych komórek
progenitorowych.
Dawkowanie
Chemioterapia lekami cytotoksycznymi
Zalecana dawka filgrastymu wynosi 0,5 mln j./kg mc./dobę
(5 mikrogramów/kg mc./dobę). Pierwszej dawki produktu leczniczego
Grastofil nie należy podawać przed upływem 24 godzin od
chemioterapii cytotoksycznej.
Filgrastym należy podawać codziennie, aż do ustąpienia
przewidywanego nadiru neutrofili oraz powrotu ich liczby do
wartości prawidłowych. Po chemioterapii stosowanej w leczeniu guzów
litych, chłoniaków i białaczek limfatycznych przewiduje się, że
czas trwania leczenia spełniający wymienione wyżej kryteria
wyniesie do 14 dni. Po indukcji i konsolidacji leczenia ostrej
białaczki szpikowej czas trwania leczenia może być znacznie dłuższy
(do 38 dni) w zależności od rodzaju, dawki i schematu chemioterapii
cytotoksycznej.
U pacjentów otrzymujących chemioterapię cytotoksyczną,
zazwyczaj 1do 2 dni po rozpoczęciu leczenia filgrastymem występuje
przemijające zwiększenie liczby neutrofili. Jednak aby uzyskać
trwałą reakcję kliniczną, nie należy przerywać podawania
filgrastymu przed ustąpieniem przewidywanego nadiru i powrotem
liczby neutrofili do wartości prawidłowych. Przedwczesne przerwanie
leczenia filgrastymem przed osiągnięciem spodziewanego nadiru
neutrofili nie jest zalecane.
Pacjenci otrzymujący leczenie mieloablacyjne
poprzedzające przeszczepienie szpiku
Zalecana dawka początkowa filgrastymu wynosi 1,0 mln j./kg
mc./dobę (10 mikrogramów/kg/dobę). Pierwszą dawkę filgrastymu
należy podawać co najmniej 24 godziny po chemioterapii
cytotoksycznej i co najmniej 24 godziny po infuzji szpiku
kostnego.
Po ustąpieniu nadiru neutrofili dobową dawkę filgrastymu
należy dostosować w zależności od zmian liczby neutrofili według
następującego schematu:
Bezwzględna liczba neutrofili (ANC)
|
Dostosowanie dawki filgrastymu
|
ANC > 1,0 x 10 9 /L przez 3 kolejne
dni
|
Zmniejszyć do 0,5 mln j./kg mc./dobę (5
mikrogramów/kgmc./dobę)
|
Następnie, jeśli ANC pozostaje > 1,0 x 10 9
/L przez następne 3 kolejne dni
|
Przerwać podawanie filgrastymu
|
Jeśli ANC zmniejszy się do < 1,0 x 10 9 /L w
okresie leczenia, dawkę filgrastymu należy ponownie zwiększyć
zgodnie z podanymi wyżej wskazówkami
|
Mobilizacja komórek progenitorowych krwi
obwodowej ( ang. peripheral blood progenitor
cells, PBPC)
Pacjenci poddawani leczeniu mielosupresyjnemu lub
mieloablacyjnemu przed przeszczepem autologicznych komórek
PBPC
Zalecana dawka filgrastymu w celu mobilizacji PBPC, gdy
lek stosowany jest w monoterapii, wynosi 1,0 mln j./kg/dobę (10
mikrogramów/kg mc./dobę) przez 5-7 kolejnych dni. Czas wykonania
leukaferez:1 lub 2 zabiegi leukaferezy w 5. i 6. dniu, są często
wystarczające. W innych sytuacjach konieczne może być wykonanie
dodatkowych zabiegów leukaferezy. Podawanie filgrastymu należy
kontynuować aż do ostatniej leukaferezy.
Zalecana dawka filgrastymu w mobilizacji PBPC po
chemioterapii mielosupresyjnej wynosi 0,5 mln
j./kg mc./dobę (5 mikrogramów/kg mc./dobę) podawana
codziennie począwszy od pierwszego dnia po zakończeniu
chemioterapii, aż do ustąpienia przewidywanego nadiru neutrofili
oraz powrotu ich liczby do wartości prawidłowych. Leukaferezę
należy przeprowadzić w okresie, gdy ANC zwiększa się z < 0,5 x
10 9 /L do > 5,0 x 10 9 /L. U pacjentów,
którzy nie byli w przeszłości poddani intensywnej chemioterapii,
jednorazowa leukafereza jest często wystarczająca. W innych
sytuacjach zaleca się wykonanie dodatkowych zabiegów
leukaferezy.
Zdrowi dawcy przed alogenicznym przeszczepem PBPC
W celu mobilizacji PBPC u zdrowych dawców filgrastym
należy podawać w dawce 10 mikrogramów/kg mc./dobę przez 4-5
kolejnych dni. Leukaferezę należy rozpocząć w 5. dniu i kontynuować
do 6. dnia, jeśli jest to konieczne, tak, aby możliwe było pobranie
4 x 10 6 komórek CD34 + /kg masy
ciała biorcy.
Pacjenci z ciężką przewlekłą neutropenią (ang. severe
chronic neutropenia, SCN)
Neutropenia wrodzona
Zalecana dawka początkowa wynosi 1,2 mln j./kg mc./dobę
(12 mikrogramów/kg mc./dobę) jako dawka pojedyncza lub dawki
podzielone.
Neutropenia idiopatyczna lub cykliczna
Zalecana dawka początkowa wynosi 0,5 mln j./kg mc./dobę (5
mikrogramów/kg mc./dobę) jako dawka pojedyncza lub dawki
podzielone.
Dostosowanie dawki: Filgrastym należy podawać codziennie,
aż liczba neutrofili zwiększy się i będzie się utrzymywać na
poziomie większym niż 1,5 x 10 9 /L. Po uzyskaniu
reakcji na leczenie należy ustalić minimalną skuteczną dawkę leku,
zapewniającą utrzymanie tego poziomu. Aby utrzymać odpowiednią
liczbę neutrofili konieczne jest długotrwałe, codzienne podawanie
leku. Po 1-2 tygodniach leczenia dawkę początkową można
podwoić lub zmniejszyć o połowę w zależności od reakcji danego
pacjenta na leczenie. Następnie dawkę można indywidualnie
dostosowywać co 1-2 tygodnie tak, aby średnia liczba neutrofili
utrzymywała się pomiędzy 1,5 x 10 9 /L a 10 x 10
9 /L. U pacjentów z ciężkimi zakażeniami można rozważyć
szybsze zwiększanie dawki.
W badaniach klinicznych u 97% pacjentów z reakcją na
leczenie pełna odpowiedź wystąpiła po zastosowaniu dawek ≤ 2,4 mln
j./kg mc./dobę (24 mikrogramy/kg mc./dobę). Nie określono
bezpieczeństwa długotrwałego podawania filgrastymu w dawkach
większych niż 2,4 mln j./kg mc./dobę (24 mikrogramy/kg mc./dobę) u
pacjentów z SCN.
Pacjenci zakażeni wirusem HIV
Odwrócenie neutropenii
Zalecana dawka początkowa filgrastymu to 0,1 mln j./kg
mc./dobę (1 mikrogram/kg mc./dobę) podawana codziennie i może być
zwiększona maksymalnie do 0,4 mln j./kg mc./dobę (4 mikrogramy/kg
mc./dobę), gdy liczba neutrofili osiągnie wartości prawidłowe i
może być utrzymana na tym poziomie (ANC> 2,0 x 10 9
/L). W badaniach klinicznych u ponad 90% pacjentów uzyskano
odpowiedź na leczenie tymi dawkami, a odwrócenie neutropenii
nastąpiło średnio po 2 dniach. U niewielkiej liczby pacjentów (<
10%) w celu odwrócenia neutropenii konieczne było podanie dawek do
1,0 mln j./kg mc./dobę (10 mikrogramów/kg
mc./dobę).
Utrzymanie prawidłowej liczby neutrofili
Po odwróceniu neutropenii należy ustalić minimalną
skuteczną dawkę pozwalającą na utrzymanie prawidłowej liczby
neutrofili. Zaleca się dostosowanie dawki początkowej i podawanie
co drugą dobę 30 mln j./dobę (300 mikrogramów/dobę). Może być
konieczne dalsze dostosowanie dawki w zależności od bezwzględnej
liczby neutrofili w celu utrzymania liczby neutrofili na poziomie
> 2,0 x
10 9 /L. W badaniach klinicznych konieczne było
podawanie dawki 30 mln j./dobę
(300 mikrogramów/dobę) przez 1-7 dni w tygodniu w celu
utrzymania wartości ANC > 2,0 x 10 9 /L, przy
medianie częstości podawania leku wynoszącej 3 dni w tygodniu. W
celu utrzymania wartości ANC > 2,0 x 10 9 /L może być
konieczne długotrwałe podawanie leku.
Szczególne grupy pacjentów
Pacjenci w podeszłym wieku
W badaniach klinicznych z filgrastymem uczestniczyła
niewielka liczba pacjentów w podeszłym wieku, jednak nie
przeprowadzono specjalnych badań z udziałem tej grupy pacjentów i
dlatego nie można podać specyficznych zaleceń dotyczących
dawkowania u tych pacjentów.
Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek lub
wątroby
Badania z zastosowaniem filgrastymu u pacjentów z ciężkimi
zaburzeniami czynności nerek lub wątroby wykazują, że profil
farmakokinetyczny i farmakodynamiczny jest podobny jak u pacjentów
z prawidłową czynnością tych narządów. W tej sytuacji nie ma
konieczności dostosowywania dawki.
Stosowanie u dzieci i młodzieży z SCN i nowotworem
złośliwym
Sześćdziesiąt pięć procent pacjentów biorących udział w
badaniu SCN związanym z podawaniem filgrastymu, było w wieku
poniżej 18 lat.
Dane z badań klinicznych prowadzonych z udziałem dzieci i
młodzieży wskazują, że bezpieczeństwo stosowania i skuteczność
filgrastymu są podobne u dorosłych i dzieci otrzymujących
chemioterapię lekami cytotoksycznymi.
Zalecenia dotyczące dawkowania leku u dzieci i młodzieży
są takie same jak u dorosłych otrzymujących mielosupresyjną
chemioterapię cytotoksyczną.
Sposób podawania
Chemioterapia lekami cytotoksycznymi
Filgrastym można podawać codziennie we wstrzyknięciu
podskórnym lub alternatywnie codziennie w
30-minutowej infuzji dożylnej po uprzednim rozcieńczeniu
roztworem glukozy o stężeniu 50 mg/ml (5%). Dalsze instrukcje
dotyczące rozcieńczania przed infuzją, patrz punkt 6.6. W
większości przypadków preferowaną drogą podania jest wstrzyknięcie
podskórne. Istnieją pewne dowody pochodzące z badania z
zastosowaniem dawki pojedynczej, że podanie dożylne może skracać
czas działania leku. Znaczenie kliniczne tej obserwacji w przypadku
podawania dawek wielokrotnych jest niejasne. Wybór drogi podania
produktu powinien zależeć od indywidualnej sytuacji
klinicznej.
W randomizowanych badaniach klinicznych stosowano podawaną
podskórnie dawkę wynoszącą 23 mln j./m 2 pc./dobę (230
mikrogramów/m 2 pc./dobę) lub raczej 4 do 8,4
mikrogramów/kg mc./dobę.
Pacjenci otrzymujący leczenie mieloablacyjne
poprzedzające przeszczepienie szpiku
Filgrastym jest podawany w krótkotrwałej infuzji dożylnej
przez 30 minut lub w ciągłej infuzji podskórnej lub dożylnej przez
24 godziny, w każdym przypadku po rozcieńczeniu w 20 ml roztworu
glukozy o stężeniu 50 mg/ml (5%). Instrukcja rozcieńczenia
roztworem glukozy o stężeniu 50 mg/ml (5%) przed infuzją, patrz
punkt 6.6.
Pacjenci poddawani mobilizacji PBPC
W celu mobilizacji PBPC u pacjentów poddanych leczeniu
mielosupresyjnemu lub mieloablacyjnemu przed przeszczepem
autologicznych PBPC, zalecana dawka filgrastymu może być podawana
codziennie w postaci pojedynczego wstrzyknięcia podskórnego lub w
postaci 24-godzinnej ciągłej infuzji podskórnej. W przypadku
infuzji filgrastym należy rozcieńczyć w 20 ml roztworu glukozy o
stężeniu 50 mg/ml (5%). Instrukcja rozcieńczenia roztworem glukozy
o stężeniu 50 mg/ml (5%) przed infuzją, patrz punkt
6.6.
Pacjenci z SCN
Neutropenia wrodzona, idiopatyczna lub cykliczna:
Filgrastym należy podawać podskórnie w dawce pojedynczej lub w
dawkach podzielonych. Filgrastym należy podawać
codziennie.
Pacjenci z zakażeniem wirusem HIV
W celu odwrócenia neutropenii i utrzymania prawidłowej
liczby neutrofili u pacjentów z zakażeniem HIV, filgrastym podaje
się podskórnie.
Grastofil - środki ostrożności
Specjalne ostrzeżenia
Filgrastymu nie należy stosować w celu zwiększenia dawki
chemioterapii lekami cytotoksycznymi poza ustalone schematy
dawkowania.
Filgrastymu nie należy podawać pacjentom z ciężką wrodzoną
neutropenią, u których rozwinie się białaczka lub występują dowody
na ewolucję cytogenetyczną białaczki.
Specjalne środki ostrożności u pacjentów z ostrą
białaczką szpikową (ang. acute myeloid leukaemia,
AML)
Wzrost komórek nowotworowych
G-CSF może pobudzać wzrost komórek szpikowych in
vitro i podobne działania obserwuje się in vitro w
przypadku niektórych komórek pozaszpikowych.
Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności
filgrastymu u pacjentów z zespołem mielodysplastycznym lub
przewlekłą białaczką szpikową. Dlatego filgrastym nie jest wskazany
do stosowania w leczeniu tych chorób. Należy zwrócić szczególną
uwagę na zróżnicowanie przemiany blastycznej w przewlekłej
białaczce szpikowej od przemiany blastycznej w ostrej białaczce
szpikowej.
Ze względu na ograniczone dane dotyczące bezpieczeństwa
stosowania i skuteczności leku u pacjentów z wtórną AML, podczas
podawania filgrastymu należy zachować ostrożność. Nie określono
bezpieczeństwa stosowania i skuteczności filgrastymu u pacjentów w
wieku < 55 lat z ostrą białaczką szpikową de novo i
dobrze rokującymi zmianami cytogenetycznymi [t (8; 21), t (15; 17),
i inv (16)].
Inne specjalne środki ostrożności
U pacjentów ze współistniejącymi chorobami kości o typie
osteoporozy otrzymujących ciągłe leczenie filgrastymem przez ponad
6 miesięcy może być wskazane kontrolowanie gęstości
kości.
Po podawaniu G-CSF zgłaszano występowanie działań
niepożądanych dotyczących płuc, zwłaszcza śródmiąższowego zapalenia
płuc. Pacjenci z naciekami w płucach lub zapaleniem płuc w
niedalekiej przeszłości mogą być w grupie większego ryzyka.
Wystąpienie takich objawów płucnych, jak kaszel, gorączka i
duszność wraz z objawami radiologicznymi świadczącymi o naciekach w
płucach i pogorszeniem czynności płuc mogą świadczyć o rozwijającym
się zespole ostrej niewydolności oddechowej dorosłych (ang. Adult
Respiratory Distress Syndrome, ARDS). W takich przypadkach należy
przerwać podawanie filgrastymu i zastosować odpowiednie
leczenie.
Wystąpienie zespołu nieszczelności naczyń włosowatych
zostało zaobserwowane po podaniu czynnika stymulującego tworzenie
kolonii granulocytów i charakteryzuje się on hipoalbuminemią,
obrzękiem i hemokoncentracją (zwiększeniem liczby erytrocytów).
Pacjenci, u których wystąpiły objawy zespołu nieszczelności naczyń
włosowatych, powinni być poddani uważnej obserwacji i standardowemu
leczeniu objawowemu, które może się wiązać również z koniecznością
intensywnej terapii (patrz punkt 4.8).
Szczególne środki ostrożności u pacjentów z nowotworami
złośliwymi
Po podaniu filgrastymu niezbyt często zgłaszano przypadki
powiększenia śledziony i pęknięcia śledziony. Niektóre przypadki
pęknięcia śledziony kończyły się zgonem. Osoby przyjmujące
filgrastym, zgłaszające ból w lewej górnej części brzucha i (lub) w
górnej części ramienia, należy zbadać w kierunku powiększenia
śledziony lub pęknięcia śledziony.
Leukocytoza
U mniej niż 5% pacjentów otrzymujących filgrastym w
dawkach większych niż 0,3 mln j./kg mc./dobę (3 μg/kg mc./dobę)
obserwowano liczbę białych krwinek wynoszącą 100 x 10 9
/L lub więcej. Nie zgłaszano działań niepożądanych związanych
bezpośrednio z leukocytozą tego stopnia. Biorąc jednak pod uwagę
ryzyko związane z ciężką leukocytozą, podczas leczenia filgrastymem
należy regularnie oznaczać liczbę białych krwinek. Jeśli liczba
leukocytów będzie większa niż 50 x 10 9 /L po
wystąpieniu przewidywanego nadiru, należy natychmiast przerwać
podawanie filgrastymu. Jednak w okresie podawania filgrastymu w
celu mobilizacji PBPC, należy przerwać podawanie filgrastymu lub
zmniejszyć jego dawkę, jeśli liczba leukocytów będzie większa niż
> 70 x 10 9 /L.
Ryzyko związane ze zwiększeniem dawki
chemioterapii
Należy zachować szczególną ostrożność podczas leczenia
pacjentów otrzymujących chemioterapię w dużych dawkach, ponieważ
nie wykazano, by takie postępowanie dało lepsze wyniki leczenia
nowotworu, a zwiększenie dawki chemioterapeutyków może prowadzić do
nasilenia działań toksycznych, w tym dotyczących serca, płuc,
układu nerwowego i skóry (patrz Charakterystyka Produktu
Leczniczego poszczególnych chemioterapeutyków).
Leczenie filgrastymem w monoterapii nie wyklucza
wystąpienia małopłytkowości i niedokrwistości wywołanych
stosowaniem chemioterapii substancjami o działaniu
mielosupresyjnym. Ze względu na możliwość zwiększenia dawki
chemioterapii (np. otrzymywania pełnych dawek zgodnie z zaleconym
schematem dawkowania) u pacjenta może zwiększać się ryzyko
trombocytopenii i niedokrwistości. Zaleca się regularne
kontrolowanie liczby płytek krwi i hematokrytu. Należy zachować
szczególną ostrożność podczas monoterapii lub leczenia skojarzonego
lekami chemioterapeutycznymi, o których wiadomo, że wywołują ciężką
małopłytkowość.
Wykazano, że zastosowanie komórek progenitorowych krwi
obwodowej zmobilizowanych filgrastymem zmniejsza nasilenie i czas
trwania trombocytopenii po chemioterapii mielosupresyjnej lub
mieloablacyjnej.
Inne specjalne środki ostrożności
Nie zbadano działania filgrastymu u pacjentów ze znacznie
zmniejszoną liczbą mieloidalnych komórek progenitorowych.
Filgrastym działa głównie na prekursory neutrofili, powodując
zwiększenie liczby neutrofili. Dlatego u pacjentów ze zmniejszoną
liczbą prekursorów neutrofili reakcja na leczenie może być słabsza
(np. u osób otrzymujących intensywną radioterapię lub
chemioterapię, lub u pacjentów z naciekami nowotworowymi
szpiku).
U pacjentów otrzymujących chemioterapię w dużych dawkach
przed przeszczepem zgłaszano niekiedy zaburzenia naczyń, w tym
chorobę zarostową żył i zaburzenia objętości płynów.
Zgłaszano przypadki wystąpienia choroby „przeszczep
przeciwko gospodarzowi” (ang. Graft versus Host Disease, GvHD) i
zgonów u pacjentów otrzymujących G-CSF po alogenicznym przeszczepie
szpiku kostnego (patrz punkt 4.8 i 5.1).
Zwiększenie aktywności krwiotwórczej szpiku w odpowiedzi
na leczenie czynnikiem wzrostu było związane z przemijającymi
nieprawidłowymi wynikami obrazowania kości. Należy brać to pod
uwagę podczas interpretowania wyników badań obrazowych
kości.
Specjalne środki ostrożności u pacjentów poddawanych
mobilizacji PBPC
Mobilizacja PBPC
Brak prospektywnych, randomizowanych badań porównujących
dwie zalecane metody mobilizacji (filgrastym w monoterapii lub w
skojarzeniu z chemioterapią lekami mielosupresyjnymi) w tej samej
populacji pacjentów. Stopień zróżnicowania pomiędzy poszczególnymi
pacjentami oraz pomiędzy wynikami badań laboratoryjnych komórek
CD34 + utrudnia bezpośrednie porównanie wyników różnych
badań. Z tego względu trudno jest zalecić optymalną metodę. Wybór
metody mobilizacji należy rozważyć w kontekście ogólnych celów
leczenia dla danego pacjenta.
Wcześniejsze leczenie produktami
cytotoksycznymi
U pacjentów, którzy wcześniej przebyli bardzo intensywne
leczenie mielosupresyjne, może nie występować wystarczająca
mobilizacja komórek PBPC, umożliwiająca uzyskanie zalecanej
minimalnej liczby komórek (2,0 x 10 6 komórek CD34
+ /kg) lub przyspieszenia regeneracji płytek krwi w tym
samym stopniu.
Niektóre leki cytotoksyczne wykazują szczególne działanie
toksyczne na pulę krwiotwórczych komórek progenitorowych i mogą
negatywnie wpływać na mobilizacje komórek progenitorowych. Leki,
takie jak melfalan, karmustyna (BCNU) i karboplatyna, podawane
przez dłuższy czas przed próbami mobilizacji komórek
progenitorowych, mogą zmniejszać liczbę tych komórek. Wykazano
jednak, że podawanie melfalanu, karboplatyny lub karmustyny (BCNU)
razem z filgrastymem powoduje skuteczną mobilizację komórek
progenitorowych. Jeśli przewiduje się przeszczep komórek
progenitorowych krwi obwodowej zaleca się, by zabieg mobilizacji
komórek macierzystych planować na wczesnym etapie leczenia
pacjenta. U tych pacjentów należy zwrócić szczególną uwagę na
liczbę mobilizowanych komórek progenitorowych przed zastosowaniem
chemioterapii w dużych dawkach. Jeśli liczba komórek
progenitorowych jest niewystarczająca, zgodnie z podanymi wyżej
kryteriami, należy rozważyć alternatywne metody leczenia bez
udziału komórek progenitorowych.
Ocena liczby komórek progenitorowych
Podczas oceny liczby pobranych komórek progenitorowych u
pacjentów leczonych filgrastymem należy zwrócić szczególną uwagę na
metodę oceny ilościowej. Wyniki analizy liczby komórek CD34
+ metodą cytometrii przepływowej różnią się w zależności
od dokładności zastosowanej metody liczenia komórek i dlatego
zalecenia dotyczące liczby komórek ustalone na podstawie wyników
badań Analiza statystyczna związku pomiędzy liczbą
przeszczepionych komórek CD34 + a szybkością regeneracji
płytek krwi po chemioterapii w dużych dawkach wskazuje na istnienie
złożonej, lecz ciągłej zależności.
Zalecenie minimalnej liczby ≥ 2,0 x 10 6
komórek CD34 + /kg zostało sformułowane na podstawie
opublikowanych wyników doświadczeń opisujących zadowalającą odnowę
hematologiczną. Uzyskanie większej liczby komórek niż to minimum
wydaje się korelować z szybszą regeneracją, a mniejszej liczby - z
wolniejszą regeneracją.
Specjalne środki ostrożności u zdrowych dawców
poddanych mobilizacji komórek progenitorowych
krwi obwodowej
Mobilizacja PBPC nie zapewnia bezpośrednich korzyści
klinicznych dla zdrowych dawców i należy ją rozważyć wyłącznie w
przypadku alogenicznego przeszczepu komórek
macierzystych.
Mobilizację PBPC należy rozważyć wyłącznie u dawców,
którzy spełniają prawidłowe kliniczne i laboratoryjne kryteria dla
dawców komórek macierzystych. Należy zwrócić szczególną uwagę na
wyniki badań hematologicznych i choroby zakaźne. Nie oceniono
bezpieczeństwa stosowania i skuteczności filgrastymu u zdrowych
dawców w wieku poniżej 16 lat lub powyżej 60 lat.
U pacjentów otrzymujących filgrastym bardzo często
zgłaszano małopłytkowość. Z tego powodu należy ściśle kontrolować
liczbę płytek krwi.
U 35% badanych pacjentów obserwowano przemijającą
małopłytkowość (płytki krwi < 100 x 10 9 /L) po
podaniu filgrastymu i wykonaniu leukaferezy. Wśród tych pacjentów
zgłoszono dwa przypadki, w których liczba płytek krwi wyniosła <
50 x 10 9 /L, co przypisywano zabiegowi leukaferezy.
Jeśli konieczne jest wykonanie więcej niż jednego zabiegu
leukaferezy, należy zwrócić szczególną uwagę na dawców z liczbą
płytek krwi < 100 x 10 9 /L przed wykonaniem
leukaferezy; w zasadzie leukaferezy nie należy przeprowadzać, jeśli
liczba płytek krwi wynosi < 75 x 10 9
/L.
Leukaferezy nie należy wykonywać u dawców, którzy
przyjmują leki przeciwzakrzepowe ani u osób, u których stwierdzono
zaburzenia hemostazy. Podawanie filgrastymu należy przerwać lub
zmniejszyć jego dawkę, jeśli liczba białych krwinek zwiększy się do
wartości > 70 x 10 9 /L. Dawców otrzymujących
czynniki wzrostu kolonii granulocytów (G-CSF) w celu mobilizacji
PBPC należy kontrolować do czasu powrotu do normy parametrów
hematologicznych.
U zdrowych dawców po zastosowaniu G-CSF obserwowano
przemijające zmiany cytogenetyczne. Znaczenie tych zmian dla
rozwoju nowotworów złośliwych krwi nie jest znane. Nie można jednak
wykluczyć ryzyka pobudzenia złośliwego klonu mieloidalnego. Zaleca
się, by ośrodek wykonujący aferezę prowadził systematyczną
rejestrację i monitorowanie dawców komórek macierzystych
przynajmniej przez 10 lat, kontrolując w ten sposób długoterminowe
bezpieczeństwo stosowania.
Po podaniu G-CSF u zdrowych dawców i pacjentów obserwowano
często, chociaż na ogół przebiegające bezobjawowo powiększenie
śledziony i rzadko pęknięcie śledziony. Niektóre przypadki pęknięć
śledziony kończyły się zgonem. Dlatego należy starannie monitorować
wielkość śledziony (np. podczas badania klinicznego, badaniem
ultrasonograficznym). Należy wziąć pod uwagę możliwość pęknięcia
śledziony u dawców i (lub) pacjentów zgłaszających ból w lewej
górnej części brzucha lub w górnej części ramienia.
U zdrowych dawców często obserwowano duszność, a także
inne działania niepożądane dotyczące płuc (krwioplucie, krwotok
płucny, nacieki w płucach oraz niedotlenienie krwi), które
obserwowano niezbyt często. W przypadku podejrzenia lub
potwierdzenia działań niepożądanych dotyczących płuc należy
rozważyć przerwanie leczenia filgrastymem oraz udzielić
odpowiedniej pomocy medycznej.
Specjalne środki ostrożności u biorców alogenicznych
PBPC zmobilizowanych filgrastymem
Obecnie dostępne dane wskazują, że interakcje
immunologiczne pomiędzy alogenicznym przeszczepem PBPC a biorcą
mogą mieć związek ze zwiększonym – w porównaniu do przeszczepu
szpiku kostnego – ryzykiem ostrej i przewlekłej choroby „przeszczep
przeciwko gospodarzowi” GvHD.
Specjalne środki ostrożności u pacjentów z
SCN
Morfologia krwi
U pacjentów otrzymujących filgrastym często zgłaszano
małopłytkowość. Należy ściśle kontrolować liczbę płytek krwi,
zwłaszcza w pierwszych kilku tygodniach leczenia filgrastymem.
Jeśli u pacjenta wystąpi małopłytkowość, tzn. utrzymujące się
zmniejszenie liczby płytek krwi do wartości < 100 000/mm
3 , należy rozważyć czasowe przerwanie podawania
filgrastymu lub zmniejszenie jego dawki.
Występują również inne zmiany dotyczące komórek krwi, w
tym niedokrwistość i przemijające zwiększenie liczby komórek
progenitorowych mieloidalnych, co powoduje konieczność ścisłej
kontroli liczby komórek.
Przekształcenie w białaczkę lub zespół
mielodysplastyczny
Należy zachować szczególną ostrożność podczas
diagnozowania ciężkich przewlekłych neutropenii, różnicując je od
innych zaburzeń układu krwiotwórczego, takich jak niedokrwistość
aplastyczna, mielodysplazja i białaczka szpikowa. Przed leczeniem
należy wykonać pełną morfologię krwi z rozmazem i określeniem
liczby płytek oraz mielogram i badanie kariotypu.
W badaniu klinicznym z udziałem pacjentów z SCN leczonych
filgrastymem odnotowano niewielką częstość występowania (około 3%)
zespołów mielodysplastycznych (ang. myelodysplastic syndromes, MDS)
lub białaczki. Obserwacja ta dotyczyła wyłącznie pacjentów z
wrodzoną neutropenią. MDS i białaczki są naturalnym powikłaniem
choroby podstawowej, a ich związek z leczeniem filgrastymem jest
niepewny. W podgrupie około 12% pacjentów z prawidłowym wynikiem
badań cytogenetycznych przed rozpoczęciem leczenia, powtórne
rutynowe badanie wykazało nieprawidłowości, w tym monosomię 7.
Jeśli u pacjentów z SCN badania wykażą nieprawidłowości
cytogenetyczne, należy dokonać uważnej oceny ryzyka względem
korzyści związanych z kontynuowaniem leczenia filgrastymem;
podawanie filgrastymu należy przerwać, jeśli wystąpi MDS lub
białaczka. Obecnie nie jest jasne, czy długotrwałe leczenie
pacjentów z SCN predysponuje do wystąpienia nieprawidłowości
cytogenetycznych, przejścia w MDS lub białaczkę. Zaleca się
regularne morfologiczne i cytogenetyczne badania szpiku kostnego
(co około 12 miesięcy).
Inne specjalne środki ostrożności
Należy wykluczyć takie przyczyny przemijającej
neutropenii, jak zakażenia wirusowe.
Po podaniu filgrastymu bardzo często zgłaszano przypadki
powiększenia śledziony i często zgłaszano przypadki pęknięcia
śledziony. Osoby przyjmujące filgrastym, zgłaszające ból w lewej
górnej części brzucha i (lub) w górnej części ramienia, należy
zbadać w kierunku powiększenia śledziony lub pęknięcia
śledziony.
Powiększenie śledziony jest bezpośrednim następstwem
leczenia filgrastymem. Udokumentowano palpacyjnie wyczuwalne
powiększenie śledziony u trzydziestu jeden procent (31%) pacjentów
biorących udział w badaniach. Zwiększenie objętości, mierzonej w
badaniach radiograficznych, występowało na wczesnym etapie leczenia
filgrastymem, a podczas późniejszego okresu leczenia osiągało
plateau. Zmniejszenie dawki powodowało spowolnienie lub zatrzymanie
dalszego powiększania śledziony, a u 3% pacjentów konieczne było
wykonanie splenektomii. Należy regularnie oceniać wielkość
śledziony. Badanie palpacyjne jamy brzusznej powinno być
wystarczające dla wykrycia nieprawidłowego powiększenia
śledziony.
U niewielkiej liczby pacjentów występował krwiomocz i
(lub) białkomocz. Z tego względu należy regularnie wykonywać
badanie moczu.
Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności
produktu leczniczego u noworodków i pacjentów z neutropenią
autoimmunologiczną.
Specjalne środki ostrożności u pacjentów zakażonych
wirusem HIV
Po podaniu filgrastymu często zgłaszano przypadki
powiększenia śledziony. Osoby otrzymujące filgrastym, zgłaszające
ból w lewej górnej części brzucha i (lub) w górnej części ramienia,
należy zbadać w kierunku powiększenia śledziony lub pęknięcia
śledziony.
Morfologia krwi
Należy ściśle kontrolować ANC, zwłaszcza podczas kilku
pierwszych tygodni leczenia filgrastymem. U niektórych pacjentów
następuje bardzo szybka reakcja na leczenie, ze znacznym
zwiększeniem liczby neutrofili po podaniu początkowej dawki
filgrastymu. Zaleca się, by przez pierwsze 2-3 dni podawania
filgrastymu codziennie oznaczać ANC. W późniejszym okresie zaleca
się, by ANC było oznaczane co najmniej dwa razy w tygodniu przez
pierwsze dwa tygodnie, a następnie raz w tygodniu lub raz na dwa
tygodnie w okresie leczenia podtrzymującego. Podczas stosowania
przerywanych dawek wynoszących 30 mln j. (300 mikrogramów)
filgrastymu na dobę mogą z czasem wystąpić znaczne wahania ANC. Aby
stwierdzić wartości minimalne lub nadir ANC u danego pacjenta,
zaleca się pobieranie krwi do badań bezpośrednio przed podaniem
zaplanowanej dawki filgrastymu.
Ryzyko związane ze zwiększeniem dawki leków
mielosupresyjnych
Leczenie filgrastymem w monoterapii nie wyklucza
wystąpienia trombocytopenii i niedokrwistości wywołanych
przyjmowaniem leków mielosupresyjnych. Ze względu na możliwość
podawania większych dawek lub większej liczby tych produktów
leczniczych podczas leczenia filgrastymem u pacjenta może zwiększać
się ryzyko małopłytkowości i niedokrwistości. Zaleca się regularne
kontrolowanie morfologii krwi (patrz wyżej).
Zakażenia i nowotwory złośliwe powodujące
mielosupresję
Neutropenia może być spowodowana naciekaniem szpiku przez
zakażenia oportunistyczne, takie jak zakażenia wywołane przez
Mycobacterium avium complex lub przez nowotwory złośliwe,
takie jak chłoniaki. U pacjentów z zakażeniami lub nowotworami
złośliwymi naciekającymi szpik kostny, oprócz podawania filgrastymu
w leczeniu neutropenii należy rozważyć zastosowanie odpowiedniego
leczenia choroby podstawowej. Nie określono w dobrym stopniu wpływu
filgrastymu na neutropenię wywołaną zakażeniami lub nowotworami
złośliwymi naciekającymi szpik kostny.
Specjalne środki ostrożności u pacjentów z
niedokrwistością sierpowatokrwinkową
U pacjentów z niedokrwistością sierpowatokrwinkową
zgłaszano występowanie przełomów sierpowatokrwinkowych,
prowadzących w niektórych przypadkach do zgonu. Lekarze powinni
starannie rozważyć zastosowanie filgrastymu u pacjentów z
niedokrwistością sierpowatokrwinkową, a decyzję podjąć po dokonaniu
uważnej oceny potencjalnego ryzyka względem korzyści.
Wszyscy pacjenci
Produkt leczniczy Grastofil zawiera sorbitol (E420) jako
substancję pomocniczą w stężeniu wynoszącym 50 mg/ml. Nie stosować
u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją
fruktozy.
Osłonka na igłę w ampułko-strzykawce zawiera suchą,
naturalną gumę (pochodną lateksu), która może powodować reakcje
alergiczne.
W celu poprawy identyfikacji czynników wzrostu kolonii
granulocytów (G-CSF), w dokumentacji pacjenta należy wyraźnie
zapisać nazwę handlową podawanego produktu leczniczego.
Grastofil - przedawkowanie
Nie określono skutków przedawkowania produktu leczniczego
Grastofil. Przerwanie leczenia filgrastymem powoduje zazwyczaj 50%
zmniejszenie liczby neutrofili krążących w ciągu 1-2 dni, a
następnie powrót do normy w ciągu 1-7 dni.
Grastofil - przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek
substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1.
Grastofil - działania niepożądane
Podsumowanie profilu bezpieczeństwa
W badaniach klinicznych z udziałem pacjentów z nowotworem
złośliwym, leczonych filgrastymem, najczęstszym działaniem
niepożądanym był ból mięśniowo-szkieletowy o łagodnym lub
umiarkowanym nasileniu, występujący odpowiednio u 10% i u 3%
pacjentów.
Zgłaszano również występowanie choroby „przeszczep
przeciwko gospodarzowi” (ang. Graft versus Host Disease,
GvHD).
W mobilizacji PBPC u zdrowych dawców najczęściej
zgłaszanym działaniem niepożądanym był ból mięśniowo-szkieletowy. U
dawców obserwowano leukocytozę, a po podaniu filgrastymu i
wykonaniu leukaferezy u dawców obserwowano również małopłytkowość.
Zgłaszano również występowanie powiększenia śledziony i pęknięcia
śledziony. Niektóre przypadki pęknięć śledziony kończyły się
zgonem.
U pacjentów z SCN najczęstszymi działaniami niepożądanymi
związanymi z filgrastymem były ból kości, ogólny ból
mięśniowo-szkieletowy i powiększenie śledziony. U pacjentów z
neutropenią wrodzoną, leczonych filgrastymem, wystąpiły zespoły
mielodysplastyczne (MDS) lub białaczka (patrz punkt
4.4).
Zespół nieszczelności naczyń włosowatych, który może
zagrażać życiu w przypadku opóźnionego leczenia, jest rzadko
występującym (od ≥1/1000 do < 1/100) zaburzeniem pojawiającym
się u pacjentów cierpiących na nowotwory poddawanych chemioterapii
oraz zdrowych dawców podczas mobilizacji komórek
progenitorowych krwi obwodowej w następstwie podania czynników
stymulujących tworzenie kolonii granulocytów (patrz punkty 4.4. i
4.8).
W badaniach klinicznych dotyczących podawania filgrastymu
pacjentom zakażonym wirusem HIV działaniami niepożądanymi,
konsekwentnie uważanymi za związane z podawaniem filgrastymu były
bóle mięśniowo-szkieletowe, ból kości i ból
mięśni.
Tabelaryczny wykaz działań niepożądanych
Dane w tabelach poniżej opisują działania niepożądane
zgłaszane podczas badań klinicznych i w zgłoszeniach
spontanicznych. W obrębie każdej grupy o określonej częstości
występowania objawy niepożądane są wymienione zgodnie ze
zmniejszającym się nasileniem. Dane są przedstawione oddzielnie dla
pacjentów z nowotworem złośliwym, dla mobilizacji PBPC u zdrowych
dawców, pacjentów z SCN i pacjentów z zakażeniem wirusem HIV,
odzwierciedlając różne profile działań niepożądanych w tych
populacjach.
Ocena działań niepożądanych uwzględnia następujące dane
dotyczące częstości występowania:
Bardzo często: ≥ 1/10
Często: ≥ 1/100 do < 1/10
Niezbyt często: ≥ 1/1 000 do < 1/100
Rzadko: ≥ 1/10 000 do < 1/1 000
Bardzo rzadko: < 1/10 000
Nie znana: częstość nie może być określona na podstawie
dostępnych danych.
Pacjenci z nowotworem złośliwym
Klasyfikacja układów i narządów
MedDRA
|
|
Działania niepożądane
|
|
Bardzo często
|
Często
|
Niezbyt
często
|
Rzadko
|
Bardzo
rzadko
|
Zaburzenia krwi
i układu chłonnego
|
|
|
Pęknięcie
śledziony a
Powiększeni e śledziony a,
e
Przełom sierpowatok rwinkowy a
|
|
|
Zaburzenia układu immunologiczneg
o
|
|
Nadwrażliwość na lek a
|
Choroba „przeszczep przeciwko gospodarzo wi”
b
|
|
|
Zaburzenia metabolizmu i
|
Zwiększenie stężenia kwasu
|
|
Dna rzekoma b
|
|
|
Klasyfikacja układów i narządów
MedDRA
|
Działania
niepożądane
|
Bardzo często
|
Często
|
Niezbyt
często
|
Rzadko
|
Bardzo
rzadko
|
odżywiania
|
moczowego we krwi
Zwiększenie aktywności dehydrogenazy
mleczanowej
we krwi
Zmniejszenie łaknienia a
|
|
|
|
|
Zaburzenia układu nerwowego
|
Ból głowy a
|
|
|
|
|
Zaburzenia naczyniowe
|
|
Niedociśnienie tętnicze
|
Choroba zarostowa
żył d
Zaburzenia objętości
płynów
Zespół nieszczelnoś
ci naczyń
włosowatyc
h a
|
|
|
Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i
śródpiersia
|
Ból jamy ustnej
i gardła a
Kaszel a
Duszność
|
Krwioplucie e
|
Zespół
ostrej
niewydolnoś
ci
oddechowej a
Niewydolno ść
oddechowa a
Obrzęk płuc a
Śródmiąższ owa choroba płuc a
Nacieki w
płucach a
Krwotok płucny
|
|
|
Zaburzenia
żołądka i jelit
|
Biegunka a
Wymioty a
|
|
|
|
|
Klasyfikacja układów i narządów
MedDRA
|
Działania
niepożądane
|
Bardzo często
|
Często
|
Niezbyt
często
|
Rzadko
|
Bardzo
rzadko
|
|
Zaparcia a
Nudności a
|
|
|
|
|
Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych
|
Zwiększenie aktywności
gamma-
glutamylotransf
erazy
Zwiększenie aktywności fosfatazy alkalicznej we
krwi
|
|
|
|
|
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej
|
Wysypka a
Łysienie a
|
|
Zespół
Sweeta
Zapalenie naczyń krwionośny ch skóry
a
|
|
|
Zaburzenia mięśniowoszkieletowe i tkanki
łącznej
|
Ból mięśniowoszkieletowy c
|
|
Nasilenie objawów reumatoidal nego
zapalenia stawów
|
|
|
Zaburzenia nerek i dróg moczowych
|
|
Ból podczas oddawania moczu
|
Nieprawidło we w parametry moczu
|
|
|
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu
podania
|
Osłabienie a
Zmęczenie a
Zapalenie błony śluzowej a
|
Ból w klatce piersiowej a
|
Ból a
|
|
|
a
Patrz punkt 4.8 – Opis wybranych działań niepożądanych
leku
b
Zgłaszano przypadki wystąpienia GvHD i zgonów u pacjentów
po alogenicznym przeszczepie szpiku kostnego (patrz punkt 4.8 –
Opis wybranych działań niepożądanych leku)
c
Obejmuje ból kości, ból pleców, ból stawów, ból mięśni,
ból kończyn, ból mięśniowo-szkieletowy, mięśniowo-szkieletowy ból w
klatce piersiowej, ból karku
d
Przypadki obserwowano po wprowadzeniu filgrastymu do
obrotu u pacjentów poddawanych przeszczepowi szpiku kostnego lub
mobilizacji PBPC
e
Przypadki obserwowano podczas badań klinicznych
filgrastymu
Mobilizacja PBPC u zdrowych dawców
Klasyfikacja układów i narządów
MedDRA
|
|
Działania niepożądane
|
|
|
Bardzo często
|
Często
|
Niezbyt często
|
Rzadko
|
Bardzo
rzadko
|
Zaburzenia krwi i układu chłonnego
|
Małopłytkowość a
|
Powiększenie śledziony a
|
Pęknięcie śledziony a
|
|
|
Klasyfikacja układów i narządów
MedDRA
|
Działania
niepożądane
|
Bardzo często
|
Często
|
Niezbyt często
|
Rzadko
|
Bardzo
rzadko
|
|
Leukocytoza a
|
|
|
|
|
Zaburzenia układu immunologicznego
|
|
|
Reakcja anafilaktyczna
|
|
|
Zaburzenia metabolizmu i odżywiania
|
|
Zwiększenie aktywności dehydrogenazy mleczanowej we
krwi
|
Hiperurykemia
(zwiększenie stężenia kwasu
moczowego we krwi)
|
|
|
Zaburzenia układu nerwowego
|
Ból głowy
|
|
|
|
|
Zaburzenia naczyniowe
|
|
|
Zespół nieszczelności naczyń włosowatych
a
|
|
|
Zaburzenia układu
oddechowego,
klatki piersiowej i śródpiersia
|
|
Duszność
|
Krwotok płucny
Krwioplucie
Nacieki w
płucach
Hipoksja
|
|
|
Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych
|
|
Zwiększenie aktywności fosfatazy alkalicznej we
krwi
|
Zwiększenie aktywności aminotransferazy
asparaginianowej
|
|
|
Zaburzenia mięśniowoszkieletowe i tkanki
łącznej
|
Ból mięśniowoszkieletowy b
|
|
Nasilenie reumatoidalnego
zapalenia stawów
|
|
|
a
patrz punkt 4.8 – Opis wybranych działań niepożądanych
leku
b
obejmuje ból kości, ból pleców, ból stawów, ból mięśni,
ból kończyn, ból mięśniowo-szkieletowy,
mięśniowo-szkieletowy ból w klatce piersiowej, ból
karku
Pacjenci z SCN
Klasyfikacja układów i narządów
MedDRA
|
|
Działania niepożądane
|
|
|
Bardzo często
|
Często
|
Niezbyt
często
|
Rzadko
|
Bardzo
rzadko
|
Zaburzenia krwi i układu chłonnego
|
Powiększenie
śledziony a
Niedokrwistość
|
Pęknięcie śledziony a
Małopłytkowość a
|
|
|
|
Zaburzenia metabolizmu i odżywiania
|
Hiperurykemia
Zmniejszenie stężenia glukozy
|
|
|
|
|
Klasyfikacja układów i narządów
MedDRA
|
Działania
niepożądane
|
Bardzo często
|
Często
|
Niezbyt
często
|
Rzadko
|
Bardzo
rzadko
|
|
we krwi
Zwiększenie aktywności dehydrogenazy mleczanowej we
krwi
|
|
|
|
|
Zaburzenia układu nerwowego
|
Ból głowy
|
|
|
|
|
Zaburzenia układu
oddechowego, klatki piersiowej i
śródpiersia
|
Krwawienie z nosa
|
|
|
|
|
Zaburzenia
żołądka i jelit
|
Biegunka
|
|
|
|
|
Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych
|
Powiększenie
wątroby
Zwiększenie aktywności fosfatazy alkalicznej we
krwi
|
|
|
|
|
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej
|
Wysypka
|
Zapalenie naczyń
krwionośnych skóry
Łysienie
|
|
|
|
Zaburzenia mięśniowoszkieletowe i tkanki
łącznej
|
Ból mięśniowoszkieletowy b
Ból stawów
|
Osteoporoza
|
|
|
|
Zaburzenia nerek i dróg moczowych
|
|
Krwiomocz
|
Białkomocz
|
|
|
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu
podania
|
|
Reakcja w miejscu
wstrzyknięcia
|
|
|
|
a
Patrz punkt 4.8, Opis wybranych działań
niepożądanych
b
obejmuje ból kości, ból pleców, ból stawów, ból mięśni,
ból kończyn, ból mięśniowo-szkieletowy,
mięśniowo-szkieletowy ból w klatce piersiowej, ból
karku
Pacjenci z zakażeniem wirusem HIV
Klasyfikacja układów i narządów MedDRA
|
|
Działania
niepożądane
|
|
Bardzo często
|
Często
|
Niezbyt często
|
Rzadko
|
Bardzo
rzadko
|
Zaburzenia krwi i układu chłonnego
|
|
Powiększenie śledziony a
|
|
|
|
Klasyfikacja układów i narządów MedDRA
|
|
Dział
|
ania niepożądane
|
|
Bardzo często
|
Często
|
Niezbyt często
|
Rzadko
|
Bardzo
rzadko
|
Zaburzenia mięśniowoszkieletowe i tkanki
łącznej
|
Ból mięśniowoszkieletowy b
|
|
|
|
|
a
Patrz punkt 4.8, Opis wybranych działań
niepożądanych b
obejmuje ból kości, ból pleców, ból stawów, ból mięśni,
ból kończyn, ból mięśniowo-szkieletowy,
mięśniowo-szkieletowy ból w klatce piersiowej, ból
karku
Opis wybranych działań niepożądanych
Zgłaszano przypadki wystąpienia GvHD i zgonów u pacjentów
otrzymujących G-CSF po alogenicznym przeszczepie szpiku kostnego
(patrz punkty 4.4 i 5.1).
Po wprowadzeniu leku do obrotu zanotowano przypadki
zespołu nieszczelności naczyń krwionośnych występujące w połączeniu
z zastosowaniem czynnika stymulującego tworzenie kolonii
granulocytów. Zasadniczo pojawiły się one u pacjentów cierpiących
na zaawansowane postacie schorzeń nowotworowych, sepsę, poddawanych
chemioterapii przy użyciu kilku leków lub aferezie (patrz punkt
4.4).
Pacjenci z nowotworem złośliwym
W randomizowanych badaniach klinicznych kontrolowanych
placebo, filgrastym nie zwiększał częstości występowania działań
niepożądanych związanych z chemioterapią cytotoksyczną. W tych
badaniach klinicznych do działań niepożądanych zgłaszanych z równą
częstością występowania u pacjentów z nowotworem złośliwym
otrzymujących filgrastym i chemioterapię oraz placebo i
chemioterapię należały nudności i wymioty, łysienie, biegunka,
uczucie zmęczenia, brak apetytu, zapalenie błony śluzowej, ból
głowy, kaszel, wysypka skórna, ból w klatce piersiowej, uogólnione
osłabienie, ból gardła, zaparcia i ból.
Po wprowadzeniu leku do obrotu zgłaszano występowanie
zapalenia naczyń krwionośnych skóry u pacjentów leczonych
filgrastymem. Mechanizm zapalenia naczyń u pacjentów otrzymujących
filgrastym jest nieznany. Oszacowana na podstawie danych z badań
klinicznych częstość występowania to niezbyt często.
Po wprowadzeniu leku do obrotu zgłaszano przypadki
występowania zespołu Sweeta (ostrej dermatozy z gorączką).
Oszacowana na podstawie danych z badań klinicznych częstość
występowania to niezbyt często.
W badaniach klinicznych i po wprowadzeniu leku do obrotu
zgłaszano występowanie działań niepożądanych dotyczących płuc, w
tym śródmiąższową chorobę płuc, obrzęk płuc i nacieki w płucach, w
niektórych przypadkach prowadzące do wystąpienia niewydolności
oddechowej lub zespołu ostrej niewydolności oddechowej (ARDS),
które mogą prowadzić do zgonu (patrz punkt 4.4).
Po podaniu filgrastymu niezbyt często zgłaszano przypadki
powiększenia śledziony i pęknięcia śledziony. Niektóre przypadki
pęknięcia śledziony kończyły się zgonem (patrz punkt
4.4).
Reakcje nadwrażliwości, w tym reakcje anafilaktyczne,
wysypka, pokrzywka, obrzęk naczynioruchowy, duszność i
niedociśnienie tętnicze występowały po rozpoczęciu leczenia lub
podczas trwania leczenia zarówno w badaniach klinicznych, jak i po
wprowadzeniu leku do obrotu. Zgłoszenia tych działań były w
zasadzie częstsze po podaniu dożylnym. W niektórych przypadkach
nawrót objawów obserwowano po ponownym podaniu leku, co sugeruje
związek przyczynowy. Filgrastym należy ostatecznie odstawić u
pacjentów z ciężką reakcją alergiczną.
Po wprowadzeniu leku do obrotu zgłaszano pojedyncze
przypadki przełomów sierpowatokrwinkowych u pacjentów z
niedokrwistością sierpowatokrwinkową (patrz punkt 4.4). Szacowana
na podstawie danych z badań klinicznych częstość występowania to
niezbyt często.
U pacjentów z nowotworem złośliwym, leczonych
filgrastymem, zgłaszano występowanie dny rzekomej, a częstość
występowania oszacowana na podstawie danych z badań klinicznych to
niezbyt często.
Mobilizacja PBPC u zdrowych dawców
Po podaniu filgrastymu u pacjentów i zdrowych dawców
zgłaszano częste, chociaż na ogół bezobjawowe przypadki
powiększenia śledziony oraz niezbyt częste przypadki pęknięcia
śledziony. Niektóre przypadki pęknięcia śledziony kończyły się
zgonem (patrz punkt 4.4).
Zgłaszano działania niepożądane dotyczace płuc, takie jak
krwioplucie, krwotok płucny, nacieki w płucach, duszność i hipoksję
(patrz punkt 4.4).
Niezbyt często zgłaszano nasilenie objawów zapalenia
stawów.
U 41% dawców obserwowano leukocytozę (liczba białych
krwinek > 50 x 10 9 /L), a przemijającą
małopłytkowość (liczba płytek < 100 x 10 9 /L) po
leczeniu filgrastymem i wykonaniu leukaferezy obserwowano u 35%
dawców.
Pacjenci z SCN
Do działań niepożądanych należy powiększenie śledziony,
które w niewielu przypadkach może być postępujące, pęknięcie
śledziony oraz małopłytkowość (patrz punkt 4.4).
Do działań niepożądanych o możliwym związku z leczeniem
filgrastymem i zazwyczaj występujących u < 2% pacjentów z ciężką
przewlekłą neutropenią należały reakcje w miejscu wstrzyknięcia,
ból głowy, powiększenie wątroby, ból stawów, łysienie, osteoporoza
i wysypka.
Zapalenie naczyń krwionośnych skóry zgłaszano u 2%
pacjentów z ciężką przewlekłą neutropenią podczas długotrwałego
stosowania.
Pacjenci z zakażeniem wirusem HIV
U < 3% pacjentów zgłaszano związek leczenia
filgrastymem z powiększeniem śledziony. We wszystkich przypadkach
powiększenia śledziony u pacjentów zakażonych wirusem HIV badanie
fizykalne wykazało, że powiększenie śledziony było niewielkie lub
umiarkowane, a przebieg kliniczny był łagodny; u żadnego pacjenta
nie rozpoznano hipersplenizmu i żaden pacjent nie był poddany
splenektomii. Powiększenie śledziony występuje często u pacjentów z
zakażeniem wirusem HIV i jest w różnym stopniu rozpoznawane u
większości pacjentów z AIDS, dlatego jego związek przyczynowy z
leczeniem filgrastymem jest niejasny.
Dzieci i młodzież
Dane z badań klinicznych prowadzonych z udziałem dzieci i
młodzieży wskazują, że bezpieczeństwo stosowania i skuteczność
filgrastymu są podobne u dorosłych i dzieci otrzymujących
chemioterapię lekami cytotoksycznymi, co wskazuje na brak
związanych z wiekiem różnic w farmakokinetyce filgrastymu. Jedynym
konsekwentnie zgłaszanym działaniem niepożądanym był ból
mięśniowo-szkieletowy, co nie różni się od doświadczenia u
dorosłych pacjentów.
SCN u dzieci i młodzieży
Przypadki zmniejszenia gęstości kości i osteoporozy
odnotowano u dzieci i młodzieży z ciężką przewlekłą neutropenią
otrzymujących długotrwałe leczenie filgrastymem. Częstość
oszacowana na podstawie danych uzyskanych z badań klinicznych to
„często”.
Inne specjalne populacje
Pacjenci w podeszłym wieku
Brak ogólnych różnic w bezpieczeństwie stosowania i
skuteczności leku u pacjentów w wieku powyżej 65 lat, w porównaniu
do młodszych dorosłych (> 18 lat) pacjentów otrzymujących
chemioterapię cytotoksyczną. Doświadczenie kliniczne nie wykazało
różnic w odpowiedziach na leczenie między starszymi i młodszymi
pacjentami dorosłymi. Nie ma wystarczających danych do oceny
stosowania produktu leczniczego Grastofil u pacjentów w podeszłym
wieku w innych zarejestrowanych wskazaniach tego leku.
Zgłaszanie podejrzewanych działań
niepożądanych
Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne
jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to
nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania
produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu
medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania
niepożądane za pośrednictwem krajowego systemu
zgłaszania wymienionego w
załączniku V .
Komentarze