Dilzem 120 retard

Dilzem 120 retard - dawkowanie

Leczenie należy rozpoczynać od małych dawek w celu ustalenia indywidualnej dawki dobowej.
Poniższy schemat dawkowania zalecany jest u osób dorosłych:

Choroba niedokrwienna serca

Dwa razy na dobę 1 tabletka o przedłużonym uwalnianiu produktu Dilzem 120 retard (co odpowiada
240 mg diltiazemu chlorowodorku na dobę).

Jeżeli efekt kliniczny nie jest zadowalający, dawka leku może być stopniowo zwiększona do 360 mg na
dobę.

W przypadku długotrwałego leczenia z zadowalającym efektem klinicznym, zaleca się sprawdzanie, co
2-3 miesiące, czy możliwe jest zmniejszenie dawki leku.

Nadciśnienie tętnicze

Dwa razy na dobę 1 tabletka o przedłużonym uwalnianiu produktu Dilzem 120 retard (co odpowiada
240 mg diltiazemu chlorowodorku na dobę).

W przypadku niezadowalającego efektu hipotensyjnego, dawka leku może być stopniowo zwiększona do
maksymalnej dawki 360 mg na dobę.

W przypadku osiągnięcia zadowalającego efektu hipotensyjnego, warto rozważyć możliwość
zmniejszenia dawki diltiazemu chlorowodorku.

Droga i sposób podawania

Tabletki należy przyjmować po posiłkach, bez rozgryzania, popijając wystarczającą ilością płynu (np. jedna szklanka).

Leczenie jest z reguły długotrwałe.

Przerwanie leczenia lub zmiana w dawkowaniu produktu powinny odbywać się wyłącznie na zlecenie
lekarza. Dilzem 120 retard należy odstawiać powoli, zmniejszając kolejne przyjmowane dawki,
szczególnie u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca.

Stosowanie u osób w podeszłym wieku

Produkt Dilzem 120 retard musi być ostrożnie stosowany u pacjentów w podeszłym wieku.

Stosowanie u pacjentów z niewydolnością nerek

Produkt Dilzem 120 retard musi być ostrożnie stosowany u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek.

Stosowanie u pacjentów z niewydolnością wątroby

Produkt Dilzem 120 retard musi być ostrożnie stosowany u pacjentów zaburzeniami czynności wątroby.

Dilzem 120 retard - środki ostrożności

W przypadku pacjentów z zaburzeniami czynności lewej komory serca, bradykardią (ryzyko
zaostrzenia) lub blokiem przedsionkowo-komorowym I stopnia, stwierdzonym w zapisie EKG
(ryzyko zaostrzenia i, w rzadkich przypadkach, wystąpienia bloku całkowitego) konieczna jest ścisła
obserwacja.

Przed zastosowaniem znieczulenia ogólnego należy poinformować anestezjologa o przyjmowaniu
diltiazemu. Leki z grupy antagonistów wapnia mogą nasilać zaburzenia kurczliwości, przewodzenia i
automatyzmu mięśnia sercowego, a także działanie rozszerzające naczynia krwionośne środków
stosowanych do znieczulenia.

U osób w podeszłym wieku i pacjentów z niewydolnością nerek lub wątroby może wystąpić
zwiększenie stężenia diltiazemu w osoczu. Wszelkie stany stanowiące przeciwwskazanie do
stosowania produktu leczniczego oraz wskazujące na konieczność podjęcia środków ostrożności
dotyczących stosowania, należy starannie obserwować i ściśle monitorować; dotyczy to szczególnie
kontrolowania częstości akcji serca na początku leczenia.

Stosowanie leków z grupy antagonistów wapnia, takich jak diltiazem, może wiązać się ze zmianami
nastroju, w tym z depresją.

Podobnie jak inni antagoniści wapnia, diltiazem hamuje motorykę przewodu pokarmowego, dlatego
należy zachować szczególną ostrożność w przypadku stosowania produktu u pacjentów, u których
istnieje ryzyko niedrożności jelit. Resztki produktu w postaci tabletek o przedłużonym uwalnianiu
mogą pojawić się w kale pacjenta; fakt ten nie ma jednak znaczenia klinicznego.

Dilzem 120 retard - przedawkowanie

Objawy kliniczne ostrego przedawkowania mogą obejmować nasilone niedociśnienie, które może
prowadzić do wstrząsu, bradykardię zatokową z lub bez rozkojarzenia przedsionkowo-komorowego,
oraz zaburzenia przewodzenia przedsionkowo-komorowego.

Leczenie, w warunkach szpitalnych, obejmuje płukanie żołądka i (lub) diurezę osmotyczną. W
przypadku zaburzeń przewodzenia można stosować czasową elektrostymulację serca.
Proponowane leczenie korygujące: podanie atropiny, wazopresorów, leków inotropowych, glukagonu
i glukonianu wapnia we wlewie.